Monthly Archives: wrzesień 2009

David Servant

Chwała Bogu za to, że „łaska i pokój” (1:2) jak też „wszystko co jest potrzebne do życia i pobożności” (1:3) należy do nas przez „(prawdziwe) poznanie Tego, który powołał nas przez własną chwałę i cnotę” (1:3). Zauważ to, że Piotr naciska poznanie Boga, lecz na prawdziwe poznanie (w ang. wersji – przyp.tłum.). Fałszywe poznanie nie daje łaski, pokoju, życia wiecznego czy pobożności, a są to kryteria, dzięki którym możemy stwierdzić czy nasze poznanie Boga jest prawdziwe czy fałszywe. Jeśli, na przykład, to, co wiemy nie daje pobożności w naszym życiu, nie posiadamy prawdziwego poznania Boga.

Piotr zasadniczo powtarza tą samą koncepcję trzeci raz, lecz używa innych słów w wersie czwartym, gdzie pisze, że przez „drogie i największe obietnice Boże” staliśmy się „uczestnikami boskiej natury, uniknąwszy skażenia na tym świecie”. Oczywiście ma na myśli świętość, którą posiadamy dzięki właściwemu zrozumieniu Boga i Jego Syna. Ponownie widzimy, że ci, którzy mają prawdziwe poznanie Boga są ludźmi przemienionymi. Jak napisał Jan: „A z tego wiemy, że go znamy, jeśli przykazania jego zachowujemy” (1Jn. 2:3).

Ta przemiana człowieka nie odbywa się jednak bez jego współpracy; ani też nie staje się on doskonały natychmiast. Piotr namawia nas, abyśmy byli cierpliwie oddani osobistemu uświęceniu. Wersy 5-7 to nie lista kroków, które należy kolejno podejmować, lecz lista wartości, dobrych cech charakteru, do których już powinniśmy dążyć. Piotr nie mówi: „A teraz, gdy już macie wiarę (pierwszy krok), zacznijcie pracować nad drugim krokiem, moralną doskonałością. Gdy już ją osiągniecie, przejdźcie do kroku trzeciego, poznania” itd..itd. Moralna doskonałość jest zrodzona z wiary i to samo dotyczy prawdziwego poznania, samokontroli, wytrwałości, pobożności, braterskiej dobroci i chrześcijańskiej miłości.

Każdy prawdziwy wierzący posiada już w pewnym stopniu te wszystkie cechy i powinien je rozwijać: Jeśli je bowiem posiadacie i one się pomnażają to nie dopuszczą do tego, abyście byli bezczynni i bezużyteczni w poznaniu Pana naszego Jezusa Chrystusa (1:8). Tego, któremu brak tych zalet Piotr określa jako kogoś „ślepego czy krótkowzrocznego” (1:9), to jest takiego, któremu brak prawdziwego poznania, nawet pomimo tego, że mógł je kiedyś posiadać. Zgodnie z przekonaniem Piotra taki człowiek „zapomniał, że został oczyszczony ze swych dawniejszych grzechów” i, jak jestem pewien wiecie już o tym, znalazł się w bardzo niebezpiecznym duchowym stanie, ponieważ stanie przed Bogiem jako „bezczynny i bezużyteczny” (1:8).

To właśnie dlatego Piotr zaleca nam, abyśmy „wszyscy tym bardziej dołożyli starań, aby swoje powołanie i wybranie umocnić” (1:10). Ci, którym brakuje wyliczonych przez Piotra cech, mają solidne powody, aby kwestionować czy rzeczywiście znajdują się między wybranymi przez Boga, ponieważ ON wybiera tych, którzy mają wiarę w Pana Jezusa i tych, którzy żyją demonstrując tą wiarę. Wyłącznie ci, których życie jest oczywistym potwierdzeniem wyznania ich wiary mają autentyczną pewność zbawienia, jak pisze Piotr: „Czyniąc to bowiem, nigdy się nie potkniecie. W ten sposób będziecie mieli szeroko otwarte wejście do wiekuistego Królestwa Pana Naszego i Zbawiciele, Jezusa Chrystusa” (1:10-11). Po raz kolejny widzimy, że niebo należy do świętych. Nie jest to zbawienie z uczynków, lecz zbawienie przez wiarę, która działa.

Piotr wiedział o tym, że „rychło trzeba mi będzie rozstać się z życiem” (1:14) i martwił się tym, że gdy umrze, niektórzy mogą porzucić nadzieję, że Jezus w ogóle wróci, ponieważ nie wrócił za życia Piotra. Tak więc apostoł utwierdza ich w przekonaniu, że mimo iż choćby sam nie dożył powrotu Chrystusa, Chrystus wróci. Następnie przypomina o czasach sprzed około 30 lat, gdy on sam wraz z Jakubem i Janem widzieli Jezusa przemienionego i słyszeli głos Boży (Mt. 16:27 – 17:8). To przeżycie tylko potwierdziło to, co prorocy przepowiadali przez stulecia: Bóg któregoś dnia przyjdzie na ziemię i ustanowi Swoje królestwo. Każdy musi być przygotowany na ten dzień!

– – – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

оптимизация сайта определение

David Servant

Kiedy Juda pisał ten krótki list – przyjmuje się, że było to między 66 a 90 rokiem – był bardzo zaalarmowany pewną szczególną herezją, która wkradała się do kościoła. Sama istota ewangelii była wywracana przez fałszywe nauczanie, więc Juda napisał wezwanie do wszystkich prawdziwych wierzących, aby „podjęli walkę o wiarę, która raz na zawsze została przekazana świętym” (1:3)

W szczególności chodziło fałszywych nauczycieli, którzy „wkradli się niezauważeni” i „którzy łaskę Boga naszego obracają w rozpustę i zapierają się naszego jedynego Władcy i Pana, Jezusa Chrystusa” (1:4). Ponieważ „wkradli się niezauważeni”, wydaje się nieprawdopodobne, aby publicznie czy też ustnie wyrzekali się Pana. Było raczej tak, że to ich fałszywe nauczanie o łasce Bożej – która była zamieniana na zgodę, aby grzeszyć – było równoznaczne z wyrzeczeniem się Władcy i Pana. Oczywiście, tyłu Władcy i Pana wskazuje na osobę u władzy, której należy być posłusznym.

Ta sama herezja wkradła się niezauważona współcześnie, a Boża łaska, która, jak mówi Pismo, „poucza nas, abyśmy wyrzekli się bezbożności i światowych pożądliwości i na tym doczesnym świecie wstrzemięźliwie, sprawiedliwie i pobożnie żyli,..” (Tyt. 2:12), została zamieniona na zgodę na grzech. Gdy kaznodzieje mówią nam, że świętość nie należy do elementów zabawienia, bądź uczą, że posłuszeństwo jest legalizmem, czy też, że nie jest możliwe, aby prawdziwy wierzący stracił swoje zbawienie ze względu na swoje zachowanie, powinniśmy być bardzo ostrożni: Boża łaska jest zamieniana na rozpustę.

Juda wylicza kolejno niektóre biblijne przykłady, ilustrujące konieczność świętości. Pomimo że Bóg uwolnił Izraelitów z Egiptu, większość nigdy nie weszła do Ziemi Obiecanej z powodu grzechu (1:5). Byli też aniołowie, którzy przebywali w niebie, a którzy teraz „są trzymani w wiecznych pętach w ciemnicy na wielki dzień sądu” (1:6). Tak więc, otrzymane raz względy u Boga nie gwarantują przyszłej przychylności, jeśli ktoś odrzuca posłuszeństwo. Juda cytuje również przykład Sodomy i Gomory, miast seksualnej perwersji, na które Bóg zesłał ogień i siarkę; Kaina, którego Bóg osądził za nienawiść i morderstwo brata; Balaama, którego bogiem był pieniądz; buntowniczego Koracha, który został pochłonięty przez otwartą ziemię. To wszystko ilustruje Bożą nienawiść do grzechu i konieczność życia w świętości, jeśli ktokolwiek chce żyć w relacji z Panem.

Ci fałszywi nauczyciele i ich uczniowie mogli zostać poznania, jak powiedział Jezus, „po ich owocach” (Mat. 7:15-21). Jak pisze Juda charakteryzowała ich rozwiązłość, odrzucanie autorytetów, urąganie anielskiej godności, utyskiwanie, wynajdowanie błędów, postępowanie według własnych pożądliwości, arogancja w mowie, schlebianie ludziom dla zysku, wyszydzanie i powodowanie rozłamów (1:7-8, 16, 18-19). A jednak byli w kościele, „ukrytą rafą na ucztach miłości”, ucztach, na wspólnych posiłkach wierzących (1:12 w tłum. ang.).

Interesujące jest to, że Juda cytuje dwie apokryficzne księgi – to jest księgi, które nie zostały przyjęte jako natchnione przez Ducha Świętego i nie włączone do Biblii. Pierwszy cytat znajduje się w 9 wersie, gdzie autor listu odnosi się do sporu diabła o ciało Mojżesza. Zgodnie z zapiskami pewnych wczesnych ojców kościoła to wydarzenie zostało zapisane w małej książeczce zatytułowanej „Wniebowzięcie Mojżesza”, a diabeł próbował domagać się ciała Mojżesza, ponieważ zabił on kiedyś Egipcjanina. Pamiętajmy o tym, że, zgodnie z zapisem Księgi Powtórzonego Prawa, nikt nie wiedział, gdzie zostało pochowane ciało Mojżesza, ponieważ Bóg go pogrzebał (Pwt. 34:6). Być może archanioł Michał zakopał je gdzieś.

Drugi cytat apokryficzny znajduje się w wersach 14-15 i wzięty został z Księgi Henocha. Henoch był człowiekiem żyjącym przed potopem, który „chodził z Bogiem, a potem go nie było, bo zabrał go Bóg” (Rdz. 5:24). Prorokował w księdze jego imienia o powrocie Pana na ziemię, aby wykonać sąd nad bezbożnymi. Dlaczego Juda wykorzystał te informacje z ksiąg, które nie były natchnione? Juda aprobował tych apokryficznych ksiąg jako natchnione przez Boga, lecz po prostu aprobował dwa fragmenty, jako historycznie poprawne. To, że coś jest prawdziwe, nie znaczy, że jest natchnione przez Boga.

Główne przesłanie na dziś? Bądź święty.

– – – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

раскрутка

David Servant

Niektórzy współcześni naukowcy poddają w wątpliwość autorstwo Piotra tego listu. Wątpią w to czy niewykształcony rybak mógł napisać w tak uprzejmym, kulturalnym greckim stylu. Wydaje się, że zapominają o tym, że Piotr zostawił rybołówstwo ponad 35 lat wcześniej, aby zaokrętować się na karierę publicznego mówcy! Czy możliwe jest, aby Piotr nauczył się w ciągu tych 35 lat praktyki kilku rzeczy na temat komunikacji? Wspomnę jeszcze, że nawet na początku swej nowej kariery, uczeni mężowie byli zdumieni jego oratorskimi zdolnościami, ponieważ był „człowiekiem prostym i nieuczonym” (Dz. 4:13). Duch Święty jest dobrym pomocnikiem!

Przy okazji, jeśli Piotr nie napisał tego listu, to powinniśmy go wyrwać z naszych Biblii, jako że osoba, która go napisała, byłaby kłamcą, który twierdzi, że jest tym samym Piotrem, który był świadkiem cierpień Chrystusa.

Dzisiejszy rozdział zaczyna się od poleceń dla starszych dotyczących ich pasterskiej odpowiedzialności (5:1-2), są to więc polecenia dla pastorów/starszych/ nadzorców. Pamiętajmy o tym, że nie było jednego pastora/starszego/nadzorcy, do którego apostoł zwracałby się, a którego służba choćby tylko przypominałaby większość tego, co robią współcześni pastorzy. Ci, do których zwracał się Piotr nie przygotowywali cotygodniowych kazań ani nie prowadzili specjalnych nabożeństw w specjalnie do tego przeznaczonych budynkach kościelnych. Nie kierowali grupami uwielbienia czy nauczycielami szkółek niedzielnych, nie nadzorowali grupy pastorów duszpasterzy, pastorów młodzieżowych, służb dla dzieci itd. Po prostu dyscyplinowali swoje małe trzódki, które spotykały się w domach na interaktywnych spotkaniach, w których każdy mógł brać aktywny udział. Tak więc, tacy pastorzy mogli być rzeczywiście „wzorem dla trzody” (5:3), coś, co jest niemożliwe w przypadku większości współczesnych pastorów. Ich oddziaływanie, interakcja, ze zgromadzeniami zazwyczaj sprowadza się do stania na przedzie przez godzinę w niedzielę i podawania ręki, gdy wychodzą ze świątyni. Tylko ci pastorzy mający małe trzody mają potencjalną możliwość uczyć je przez swój przykład.

Pastorzy o „twardej ręce”, którzy manipulujecie trzodami dla swej własnej korzyści, strzeżcie się! Staniecie któregoś dnia przed Arcy Pasterzem, który złożył Swoje życia, aby służyć tym owcom, nad którymi wy „panujecie” (5:3). Szczery pastorzy, którzy służą swoim trzodom, „niezwiędłą koronę chwały” (5:4). Niech Bóg błogosławi wszystkich dobrych pastorów na całym świecie! Zasługują na przyszłe korony!

Jakże cudowne jest to, że Bóg troszczy się o nas (5:7). Ten prosty fakt napełnia nasze serca pokojem. Nie ma żadnego powodu, abyśmy mieli się o cokolwiek martwić, mądrze więc zrobimy postępując według poleceń Piotra, aby wszelką troskę zrzucić na Pana (5:7). Zamartwiacze, pokutujcie! Zmartwienia są jak modlitwy, które mówią: „Boże, wiem, że nie można Ci zaufać”.

Piotr maluje nam obraz Szatana jako „lwa ryczącego, który patrzy kogo by pochłonąć” (5:8). Ten jego ryk, aby kogoś pochłonąć był dla Piotra powiązany z prześladowaniami, których czytelnicy doświadczali (5:9). Jeśli Szatan „pochłania” wierzącego stosując do tego prześladowania przez niewierzących, jaki będzie tego koniec? Wydaje mi się całkiem logiczne uważać, że Piotr mówi ponownie o niebezpieczeństwie tego, że wierzący odpadnie od wiary. Potwierdza mi tą myśl fakt, że Piotr przestrzega ich w tym samym fragmencie, aby sprzeciwiali się diabłu „mocni w wierze” (5:9). Znaczy to, że cierpienia wierzących muszą być znoszone w wierze w Pana Jezusa Chrystusa, nawet jeśli są oni kuszeni do porzucenia wiary, aby uniknąć ognia prześladowań.

Dobrze jest również pamiętać o tym, że Bóg stale kontroluje wszystko, nawet jeśli dopuszcza do tego, aby Jego ludzie cierpieli prześladowania, i że On we wszystkim współdziała ku dobremu (Rzm. 8:28). Jeśli spojrzysz wstecz na swoje duchowe życie, prawdopodobnie odkryjesz, że czasy największego duchowego wzrostu to właśnie czasy, gdy nie wszystko szło łatwo. Można by rzec: „Brak duchowego bólu; brak duchowego zysku!”

Piotr kończy swój list zachętą: „Pozdrówcie jednie drugich pocałunkiem miłości” (5:13). Czy pocałowałeś dziś chrześcijanina?

– – – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

topod

David Servant

Kto chce cierpieć? Nie ja! A kto może chcieć mojego cierpienia? Bóg!

Dlaczego tak? On chce, abym był święty, „a kto cierpiał cieleśnie, zaniechał grzechu, aby pozostały czas doczesnego życie poświęcić już nie ludzkim pożądliwościom, lecz woli Bożej” (4:1-2). Ból, gdy połączony jest z grzechem motywuje nas do tego, aby przestać grzeszyć – uciec przed bólem. To dlatego cielesne karanie dzieci jest mądrym pomysłem. Bóg z pewnością jest mądry. „Bo kogo Pan miłuje, tego karci, i chłoszcze każdego syna, którego przyjmuje” (Hebr. 12:6).

Bóg często karał krnąbrnego Izraela przez ich przeciwników. Dopuszczał do tego, aby różne narody prześladowały Jego lud po to, aby sprowadzić ich z powrotem. Nowy Testament uczy tego, że Bóg czasami dopuszcza prześladowania po to, aby zdyscyplinować swoje krnąbrne dzieci. Niemniej, nie przyjmowałbym pochopnie wniosku, jakoby prześladowanie zawsze wskazywało na Bożą dyscyplinę. Bóg może również dopuścić prześladowania jako sprawdzian. Piotr potwierdza to, pisząc: „Najmilsi! Nie dziwcie się, jakby was coś niezwykłego spotkało, gdy was pali ogień, który służy doświadczeniu waszemu,…” (4:12). Adresaci jego listu byli oczerniani i wyśmiewani z powodu ich świętego życia i miłości do Chrystusa (4:4, 14), lecz Piotr napisał, że powinni uważać się za błogosławionych, ponieważ ich cierpienia są dowodem tego, że „Duch chwały, Duch Boży spoczywa na was” (4:14). Oczywiście, ta myśl nie pochodziła od Piotra to Jezus powiedział swoim uczniom, że gdy są prześladowani dla sprawiedliwości, są błogosławieni, ponieważ jest to pewny wskaźnik tego, że znajdują się na drodze do nieba, gdzie ich nagroda będzie wielka. Gdy dotrzemy do nieba i zobaczymy nagrody, które otrzymają ci, którzy najwięcej wycierpieli, podejrzewam, że wtedy będziemy żałować, że nie cierpieliśmy więcej na Ziemi. Tak więc zachęcenie Piotra ma wielki sens: „ale w tej mierze, jak jesteście uczestnikami cierpień Chrystusowych, radujcie się, abyście i podczas objawienia chwały jego radowali się i weselili” (4:13).

Co Piotr miał na myśli, gdy napisał, że ewangelia „była zwiastowana umarłym„? (4:6). Nie sądzę, żeby chodziło o tych, którzy umarli fizycznie, ponieważ żaden inny wers nie w Piśmie nie potwierdza takiej myśli. Tak więc, jedyną możliwością jest to, że Piotr mówił o zwiastowaniu ewangelii ludziom umarłym duchowo. Piotr rzeczywiście powiedział, że przyczyną tego było, „aby duchu żyli na sposób Boży„(4:6), sugerując, że to duchową śmierć i życie miał na myśli. Trzeba jednak przyznać, że ten fragment nie jest tak jasny, chcielibyśmy tego.

Chwała Bogu za każdego, kto przyjął jakiś szczególny dar od Boga, który został mu łaskawie dany ku budowaniu całego ciała Chrystusa. Ci, którzy dary posiadają, nie powinni nigdy zapominać, że to szafarstwo zostało im powierzone i któregoś dnia zdadzą z tego sprawę. Najpierw Piotr wylicza tych, którzy otrzymali dary mówienia. Powiada, że nie powinni oni wypowiadać swoich własnych myśli czy teorii, lecz „wypowiadać słowa Boże” (4:11). Ile kazań spełnia ten warunek?

Rozdział kończy się poważnymi słowami: „Nadszedł bowiem czas, aby się rozpoczął sąd od domu Bożego; a jeśli zaczyna się od nas, to jakiż koniec czeka tych, którzy nie wierzą ewangelii Bożej?” (4:17). Bóg badał wszystkich, którzy twierdzili, że do Niego należą, i dyscyplinował tych, którzy nie spełniali jego oczekiwań, aby oczyścić ich i zapewnić ostateczne zbawienie. Jak pisze apostoł, ludzie, którzy są niesprawiedliwi nie mają szansy na zbawienie, ponieważ „z trudnością sprawiedliwy dostąpi zbawienia” (4:18). Ufajmy więc Bogu, gdy pracuje nad tym, abyśmy byli święci.

– – – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

дизайн сайтов поисковая оптимизация

David Servant

Kiedy już upłynie jakiś czas, gdy idziemy z Panem, łatwo jest zapomnieć o tym, że kiedyś chodziliśmy w ciemności i zniewoleniu grzechem, a nasza słaba pamięć rodzi brak szacunku dla tych, którzy obecnie są w stanie, który był niegdyś naszym udziałem. Niemniej, powinniśmy strzec się przed pychą i okazywać „wszelką łagodność wszystkim ludziom” (3:2). Dzięki łasce Bożej nie tkwimy w tej samej pułapce grzechu co oni i na pewno nie będziemy pociągać ku sobie grzeszników, jeśli odkryją, że uważamy siebie za kogoś lepszego. Tak więc Paweł przypomina nam: „Bo i my byliśmy niegdyś nierozumni, niesforni, błądzący, poddani pożądliwości i rozmaitym rozkoszom, żyjący w złości i zazdrości, znienawidzeni i nienawidzący siebie nawzajem” (3:3). Pamiętasz te dni? Ten sam wers wskazuje na to, że, podobnie jak wielu innych, cechą charakterystyczną prawdziwych wierzących nie jest grzech. Nie jesteśmy już ” poddani pożądliwości i rozmaitym rozkoszom, żyjący w złości i zazdrości, znienawidzeni i nienawidzący siebie nawzajem„. Jeśli tak jest, to nie narodziliśmy się naprawdę na nowo, lub odpadliśmy.

Zbawienie jest oferowane przez Boga każdemu, a jest to coś znacznie więcej niż tylko przebaczenie grzechów czy wejście do nieba któregoś dnia. Zawiera się w nim „kąpiel odrodzenia oraz odnowienie przez Ducha Świętego, którego wylał na nas obficie przez Jezusa Chrystusa, Zbawiciela naszego” (3:5-6). Zostaliśmy przemienieni przez Boga! Nie zasłużyliśmy na to, lecz jest to coś, co zostało nam udzielone ze względu na Boże miłosierdzie i łaskę (3:5, 7). Cóż za układ!

Lecz zauważ słowa Pawła: „…abyśmy, usprawiedliwieni łaską jego, stali się dziedzicami żywota wiecznego, którego nadzieja nam przyświeca” (3:7). Życie wieczne jest naszą „nadzieją”, co oznacza, że życie wieczne nie jest zagwarantowane i dlatego bezpośrednio po tym Paweł pisze: „Prawdziwa to mowa i chcę, abyś przy tym obstawał, żeby ci, którzy uwierzyli w Boga, starali się celować w dobrych uczynkach. To jest dobre i użyteczne dla ludzi” (3:8). Paweł wierzył w to, czego Jezus nauczał wyraźnie, a mianowicie, że bezużyteczny sługa będzie ostatecznie wrzucony do piekła (Mt. 24:42-51; 25:14-30). Tak więc powinniśmy „starać się celować w dobrych uczynkach” (3:8). Jest to tak ważne, że w dzisiejszym czytaniu Paweł wspomina o wadze dobrych uczynków trzykrotnie (3:1, 8, 14). O jakiego rodzaju dobre uczynki chodzi? Chodzenie do kościoła? Głosowanie na kandydatów broniących życia? Powstrzymywanie się od palenia papierosów?

Jakkolwiek ważne (czy nieważne) mogłyby być te rzeczy, Paweł nic z tego nie miał na myśli. Jego słowa z 3:14 dają nam potrzebną wskazówkę: „A niech się nasi ludzie uczą celować w dobrych uczynkach, aby zaspokajać palące potrzeby, żeby nie byli nieużyteczni„. Paweł wiedział, że któregoś dnia każdy usłyszy Jezusa, który powie mu jedną z tych dwóch rzeczy, albo: „Albowiem łaknąłem, pragnąłem, byłem przychodniem, byłem nagi, byłem chory, byłem w więzieniu, a wy poświęciliście się, aby zaspokoić te potrzeby„, albo „Albowiem łaknąłem, pragnąłem, byłem przychodniem, byłem nagi, byłem chory, byłem w więzieniu, a wy nie zrobiliście niczego, aby zaspokoić te pilne potrzeby„. Ci, którzy należą do tej drugiej kategorii zostaną wrzuceni do piekła bez względu na to, jak często uczestniczyli w kościele, bez względu na to, jak wielu broniących życia kandydatów pomogli wybrać i bez względu na to, jak wielu papierosów nie zapalili.

Paweł wiedział o tym, jakie niebezpieczeństwo grozi temu, który prowadzi bezużyteczne życie. Jezus wyraźnie ostrzegał w przypowieści o winnej latorośli, że nieużyteczne winorośle, które są „w Nim”, zostaną odcięte (Jn. 15:2). Wyłącznie te, które „trwają w Nim” przynoszą owoce, a te, które w Nim nie trwają „zostaną odrzucone, wyschną, zostaną zebrane i wrzucone w ogień, gdzie spłoną” (Jn 15:6). Gdyby wyznających chrześcijaństwo wzięli sobie te słowa do serca, mielibyśmy ogólnoświatowe przebudzenie.

Nasz „wers dziennie, który trzyma kalwinizm na odległość” to – jak już pewnie zgadujesz – Tyt. 3:4: „Ale gdy się objawiła dobroć i miłość do ludzi Zbawiciela naszego, Boga,…” Bóg, nasz Zbawiciel, kocha całą ludzkość i jest to widoczne w ewangelii, oferującej przez Jezusa Chrystusa, który umarł za wszystkich, zbawienie wszystkim. Chwała niech będzie Bogu!

– – – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

как раскрутить сайт в сети