Monthly Archives: wrzesień 2009

List do Kolosan 1

David Servant

Ten list jest bardzo podobny do Listu do Efezjan, którzy żyli około 180 km do Kolosan znajdującego się we współczesnej zachodniej Turcji. Faktem jest, że Paweł napisał ten list mniej więcej w tym samym czasie co do Efezjan, podczas przebywania w domowym areszcie w Rzymie. Oba listy zostały dostarczone do adresatów przez tego samego człowieka, Tychikusa (Ef. 6:21; Kol. 4:7), który zaniósł również List do Filemona, który będziemy czytać w następnej kolejności.

Zamiarem Pawła było, aby ten list krążył w ograniczonym kręgu między świętymi z pogan w Kolosach i pobliskiej Laodycei (4:16), którym Paweł również napisał w tym czasie list, a którego kopii nie posiadamy. Początkowo zamiarem było sprzeciwienie się fałszywemu nauczaniu, które przenikło do kościoła w Kolosach w pierwszym wieku, zawiera jednak prawdy, które przeciwdziałają współczesnym doktrynalnym błędom.

Jednym z tych współczesnych błędów jest idea, jakoby Jezus cierpiał za nasze grzechy w piekle, zatem nabył nasze odkupienie płonąć w płomieniach przez trzy dni. Paweł napisał jednak, że Jezus „przywrócił pokój przez krew Jego” (1:20) i „pojednał nas w jego ziemskim ciele przez śmierć” (1:22). Gdy Jezus zawołał na krzyżu: „Skończone” (Jn 19:30), dokładnie to miał na myśli. Kara za nasze grzechy została zapłacona na Kalwarii.

Kolejnym współczesnym doktrynalnym błędem obalonym w dzisiejszym czytaniu jest to, o czym często nazywa się 'bezwarunkowym wiecznym bezpieczeństwem’, czy 'raz zbawiony na zawsze zbawiony’. Paweł napisał do Kolosan:

„teraz pojednał w jego ziemskim ciele przez śmierć, aby was stawić przed obliczem swoim jako świętych i niepokalanych, i nienagannych, jeśli tylko wytrwacie w wierze, ugruntowani i stali, i nie zachwiejecie się w nadziei, opartej na ewangelii, którą usłyszeliście,…” (1:22-23).

Zwróć uwagę w czytanym tekście na warunkowe „jeśli”. Musimy „trwać w wierze, ugruntowani i stali„, jeśli oczekujemy, że Chrystus będzie nas prezentował przed Bogiem jako „świętych, niepokalanych i nienagannych”. Ma to doskonały sens, ponieważ jesteśmy zbawieni przez wiarę. Ktoś kto porzuca wiarę w Jezusa Chrystusa zapiera się swego zbawienia i nie spełnia Bożych warunków.

Jeszcze jednym doktrynalnym błędem, który ujawnione jest w dzisiejszym czytaniu to detronizacja Pana Jezusa Chrystusa, aby był kimś mniejszym niż jest. Wydaje się, że w wielu kręgach wyznających chrześcijaństwo, Jezus jest kimś niewiele większym od kosmicznej maszyny nabywczej czy samopomocowego guru. Dominacja biblijnego Jezusa i Jego samowystarczalność jest naświetlona przez Pawła w 1:15-20. Jezus jest „obrazem Boga niewidzialnego (1:15), tym który stworzył świat widzialny i duchowy dla Siebie. On istniał przed zaistnieniem wszystkiego innego i jest naczelną Głową kościoła, który pojednał nas z Bogiem.

Jest to całkowicie inny Jezus niż ten, który jest tak popularny dziś, uosobiony w piosence śpiewanej przez Doobie Brothers jako hit w latach 70tych: „Jezus jest w spoko!” (dosł.: „Jezus is Just Alright (with Me)”. Pyłek kurzu aprobuje Stworzyciela wszystkiego! Jakże musi to być pocieszające dla Boga! A tak naprawdę chodzi o to czy „Czy ty jesteś w porządku wobec Jezusa?” (dosł.: „Are you just alright with Jesus?”)

Zdumiewające jest to, że wszechpotężny Jezus żyje w każdym z wierzących (przez Ducha Świętego), który wierzy w Niego, a Jego zamieszkiwanie jest naszą „nadzieją chwały” (1:27). Dzięki Jego pełnej chwały obecności w nas, mamy nadzieję żyć w Jego pełnym chwały królestwie.  Jaki cel ma duchowa mądrość i zrozumienie? Ma nas uzdolnić do tego, abyśmy „postępowali w sposób godny Pana ku zupełnemu jego upodobaniu, przynosząc owoc w każdym dobrym uczynku” (1:10). Duchowa wiedza, która nie prowadzi do pobożnego zachowania jest bezwartościowa w najlepszym przypadku, a niszcząca w najgorszym, jeśli sprzyja pysze. Celem nauczania Pawła było, aby „stawić każdego człowieka doskonałym w Chrystusie Jezusie” (1:28).

Paweł napisał, że sam chce dopełnić niedostatków w Chrystusowym cierpieniu (1:24). Z pewnością nie sugerował, jakoby osobiście kończył dzieło odkupienia Chrystusa, lecz wskazywał po prostu na to, że Kościół, ciało Chrystusa, zawsze cierpiał prześladowania, podobnie jak i Chrystus. Gdy więc czytamy o tym, co zrobił Paweł na rzecz ewangelii, nasze cierpienia zasadniczo bledną w tym porównaniu. W konsekwencji również nasze nagrody.

– – – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

продвижение

List do Efezjan 6

David Servant

Paweł cytuje jedno z Dziesięciu Przykazań tak, jakby wierzył, że obowiązuje ono wierzących nowego przymierza i oczywiście wierzył w to, że ci, którzy go przestrzegają, będą cieszyć się obiecanym błogosławieństwem (6:1-3). Dzieci, które są posłuszne swoim rodzicom w naturalny sposób będą dostrzegać, że idzie im lepiej i będą żyć dłużej niż, gdyby tak nie postępowały. (Zazwyczaj mówiłem to moim dzieciom, gdy były małe, wyjaśniając im, że jeśli nie będą mi posłuszne, osobiście będę przyczyna skrócenia ich ziemskiego życia!)

W każdym razie jest jakieś wyraźne nakładanie się Prawa Mojżeszowego z prawem Chrystusowym a to przykazanie jest tego przykładem. Wszystkie moralne prawa jakie znajdują się w Mojżeszowym Prawie, które już były zapisane w „prawie sumienia” zapisanym w sercach wszystkich przed Prawem Mojżeszowym, są objęte przez prawo Chrystusowe.

Ojcowie powinni pamiętać o tym, żeby nie 'rozdrażniać’ swoich dzieci (6:4), pamiętając, że są one dziećmi, nie dorosłymi. Do dlatego Bóg dał im rodziców – aby przygotowywali je przez dwa dziesięciolecia do dorosłości. Gdy dzieci stają się rozdrażnione, rezygnują z podejmowania prób, wiedzą, że nigdy nie dosięgną do oczekiwań swoich rodziców. W końcu buntują się i znajdują innych, którzy akceptują ich takimi jacy są, takich samych rozgoryczonych przyjaciół. Wszystkie dzieci wymagają ogromnej dozy miłości, akceptacji ze strony swoich rodziców.

Co ważniejsze, dzieci powinny być „napominane i wychowywane w karności dla Pana” (6:4). Zwróć uwagę na to, że jest to, według Pawła, odpowiedzialność ojców, nie matek. Powód jest taki, że ojciec ma być głową rodziny. Ojcowie powinni uczyć swoje dzieci Słowa Bożego. Zwróć także uwagę, że Paweł nic nie mówi o odpowiedzialności nauczycieli szkółki niedzielnej, aby uczyli dzieci. Tak naprawdę Biblia nie mówi ani jednego słowa o szkółce niedzielnej, a ci, którzy przenieśli odpowiedzialność za uczenie swoich dzieci na nauczycieli szkółki niedzielnej, generalnie żałują tego, Jednym z wielkich kłamstw promowanych przez wiele współczesnych kościołów jest to, że zabawne i ekscytujące programy dla dzieci i młodzieży dają im wzrost w Chrystusie. Niemniej, statystyki pokazują coś całkowicie przeciwnego.

Jasne jest, że byli w czasach Pawła chrześcijanie, którzy mieli niewolników (6:5-9). Jak podaje prof. Wayne A. Grudem z Trinity Evangelical Divinity School, niewolnicy w pierwszym wieku „byli generalnie dobrze traktowani i nie byli to tylko niewykształceni robotnicy, lecz często zarządcy, nadzorcy i wyszkoleni członkowie różnych profesji (lekarze, pielęgniarki, nauczyciele, muzycy, zdolni rzemieślnicy). W Rzymie obowiązywało szeroko rozwinięte prawodawstwo regulujące traktowanie niewolników. Zazwyczaj ich służba była opłacana i mogli spodziewać się tego, że wykupią sobie wolność”. Tak więc Grudem informuje nas, że: „słowo 'pracownik’ choć nie obejmuje idei braku wolności, lepiej odzwierciedla ekonomiczny status i poziom umiejętności tych starożytnych 'niewolników’ niż współczesne słowa 'sługa’ czy 'niewolnik'”.

Wierzący panowie, do których zwraca się Paweł, żyjący w ramach ekonomicznego systemu cesarstwa rzymskiego, byli bardzo podobni do współczesnych pracodawców, a ich niewolnicy podobni do współczesnych pracowników, którzy podpisują prawne umowy o pracę na określony czas. Z całą pewnością więc nie jest niczym złym posiadać firmę czy farmę i zatrudniać innych, o ile traktuje się swoich pracowników tak, jakby się chciało być traktowanym samemu; jest to zgodne z etyką potwierdzoną przez Pawła (6:9).

Metafora zbroi duchowej użyta tutaj przez Pawła z pewnością została najbardziej przemęczona i upiększona w ciągu ostatnich kilku dziesięcioleci. Podsumowując list, Paweł pisał po prostu, że przez poznanie, wiarę i posłuszeństwo Słowu Bożemu chrześcijanie mogą opierać się kłamstwom i pokuszeniom Szatana, i trwać w zwycięstwie w duchowej walce. Najlepiej zilustrował to Jezus, gdy był kuszony przez Szatana (Łk. 4:3-13). W każdym kuszeniu, Jezus cytował i był posłuszny Słowu Bożemu.

Pomimo że Paweł w 6:12 wskazuje na to, że nasza duchowa bitwa jest skierowana przeciwko satanicznej hierarchii złych duchów, zwróć uwagę na to, że nie zachęca Efezjan, „aby walczyli duchowo, krzycząc na demony nad Efezem, aby je zrzucić z tych pozycji, przebijając w ten sposób drogę dla przebudzenia”. Jest to współczesna idea, której nie znajdujemy w Piśmie.

– – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

сайт

List do Efezjan 5
David Servant

Oto kolejny rozdział w całości poświęcony uświęceniu, w którym Paweł zaczyna namawiać czytelników, aby naśladowali Boga (5:1). Nie ma lepszego wzorca. Jeśli Jego naśladujemy, wybitną cechą naszego charakteru będzie bezinteresowna miłość (5:2), której Jezus, który oddał swoje życie za nas, jest doskonałym przykładem. Gdy zaczniemy dzisiejszy dzień, postanówmy traktować innych tak, jak traktowałby ich Jezus.

Żadna nieczystość, niemoralność czy chciwość nie powinny być nawet wymieniane wśród nas (5:3). Ci, którzy są winni tych grzechów są bałwochwalcami i zmierzają do piekła (5:5-6). Paweł ostrzega nas, abyśmy nie dali się zwieść w tym (5:6). Niestety, wielu już uległo. Większość wyznających chrześcijaństwo ma pewne przekonanie jeśli chodzi o seksualną moralność, a jednak wydaje się, że tylko nieliczni posiadają je jeśli chodzi o chciwość, usunąwszy ją jako nic większego niż postawę serca, która nie ma nic do rzeczy z tym, co się robi z pieniędzmi. Niemniej chciwość jest równie potępiona jak cudzołóstwo. Ci, którzy ignorują biednych są chciwi i według słów Jezusa (Mt. 25:31-46) będą wrzuceni do piekła.

Niektórzy promują ideę bycia „pijanym w Duchu” w oparciu o Pawła słowa z 5:18:” nie upijajcie się winem, które powoduje rozwiązłość, ale bądźcie pełni Ducha”. Takich kręgach można wziąć udział w zgromadzeniach, gdzie ludzie śmieją się na całe gardło, potykają wokół, niekontrolowanie trzęsą, padają na podłogę i zachowują jak głupcy, wszystko pod wpływem Ducha Świętego! Jednak Paweł żadną miarą nie sugerował, że napełnieni Duchem ludzie mają zachowywać się jak pijani, lecz raczej wskazywał na to, że ludzie napełnieni Duchem „rozmawiać z sobą przez psalmy i hymny, i pieśni duchowne, śpiewać i grać w sercu swoim Panu, dziękując zawsze za wszystko Bogu i Ojcu w imieniu Pana naszego, Jezusa Chrystusa” (5:19-20). Tacy ludzie są pełni owocu Ducha, jak miłość, radość, pokój itd. Jeśli chodzi o pomysł zachowywania się jak pijany, Pismo stale poleca wierzącym, aby zachowywali się trzeźwo (p. Tym. 4:5; 1 Tes. 5:6, 8; 1 Ptr. 1:13, 4:7, 5:8).

Wezwanie do świętości rozciąga się na nasze traktowanie naszych współmałżonków, gdzie przykład odnoszenia się Chrystusa do kościoła ma być naśladowanym wzorem. Pomimo że odpowiedzialność żon, aby były poddane swoim mężom „jak Panu” jest zaaprobowany w 5:22, to należy zwrócić uwagę na to, że w wersie bezpośrednio poprzedzający go, Paweł poleca wszystkim wierzącym, aby „ulegali sobie nawzajem w bojaźni Chrystusowej„. Oznacza to, że powinniśmy usilnie starać się o to, aby dobrze się trzymać razem i udzielać sobie pierwszeństwa w służbie na wzór Chrystusa. Wers 22 mówi dosłownie: „Żony, swoim mężom jak Panu”. Słowa „bądźcie poddane” zostały oddane przez tłumaczy, aby pomóc czytelnikowi, który przeskoczył wers 21! W każdym razie, żaden mąż nie ma prawa oczekiwać od swojej żony tego, czego nie daje z siebie innym w ciele Chrystusa (w tym jej). Ma polecenie, aby kochać swoją żoną tak, jak Chrystus umiłował kościół (5:25). Jezus tak bardzo kocha kościół, że umarł za niego! Z drugiej strony, nic nie rujnuje tak skutecznie relacji w małżeństwie jak żona, która zawsze jest niezgodna, i która nie szanuje swego męża okazując mu właściwy szacunek jako zarządzonej przez Boga głowie rodziny.

Pozwólcie, że podkreślę fakt, że mąż jest domową głową swej żony i rodziny, lecz nie jest duchową głową. Jezus jest głową wszystkich członków kościoła, tak więc duchową głową każdej kobiety jest Chrystus. Jeśli tak nie jest, to kobieta, której mąż jest niezbawiony ma niezbawioną duchową głowę.

I w końcu, jaki jest powód tego, że Jezus „wydał siebie samego za kościół” (5:25)? Stało się tak, aby „uświęcić go” (5:26). to jest oddzielić ją do Swego świętego użytku. On oczyścił nas przez Swoje słowo po to, aby móc „sam sobie przysposobić Kościół pełen chwały, bez zmazy lub skazy lub czegoś w tym rodzaju, ale żeby był święty i niepokalany” (5:26-27). Jezus umarł, aby nas uświęcić! To dlatego wierzący są nazywani „świętymi” w Nowym Testamencie.

– – – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJпродвижение сайта

List do Efezjan 4

David Servant

Ogólnie rzecz biorąc cały rozdział jest o świętości. Boże wezwania świata do pokuty i uwierzenia jest oczywistym wezwaniem do świętości. Jest to wezwanie, aby przygotować się na pojawienie się przed Królem Jezusem i zdanie sprawy. Jest to wezwanie, aby przygotować się do przyszłego życia w niebieskim królestwie przez życie w Bożym ziemskim królestwie z innym, którzy odpowiedzieli na to samo wezwanie. Miłość jest dominującym celem.

Tak więc, Paweł błaga czytelników (i nas), abyśmy „postępowali jak przystoi na powołanie wasze, z wszelką pokorą i łagodnością, z cierpliwością, znosząc jedni drugich w miłości” (4:1-2). Najważniejsze jest to, abyśmy trwali „w jedności Ducha w spójni pokoju” (4:3), pamiętając o tym, że jest „jedno ciało i jeden Duch, jak też powołani jesteście do jednej nadziei, która należy do waszego powołania; jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest; jeden Bóg i Ojciec wszystkich (4:4-6). Czytając to można się tylko dziwić, dlaczego tak wiele ludzkich królestw zostało wykrojonych z królestwa Bożego.

Pomimo że my wszyscy, którzy wierzymy w Chrystusa mamy tak wiele wspólnego, co powinno nas chronić przed podziałem, są szczególne dary, które Jezus dał Swemu ciału, które tak bardzo różnią się i musimy strzec się przed tym, aby te dary dzieliły nas. W szczególności Jezus dał kościołowi: apostołów, proroków, ewangelistów, pastorów i nauczycieli, aby wyposażali świętych do służby (4:11).

Ten szczególny wers został wykorzystany przez wielu, którzy pozują na apostołów, proroków itd., po to, aby uzasadnić swoje „służby”. Głównym sposobem odróżniania tych, którzy są prawdziwi, a tymi którzy są fałszywi są ich owoce, tak jak powiedział Jezus (Mat. 7:15-23). Czy są „wyposażają świętych do dzieła posługiwania„? (4:12). Chodzi o to czy w wyniku ich „służb” ich uczniowie wykonują dobre uczynki i służą innym? Niestety, okazuje się, że wiele współczesnych „służb” niezaprzeczalnie nie zasługuje na uprawomocnienie w świetle tego warunku.

Prawdziwi słudzy Chrystusa pomagają kościołowi w zrozumieniu prawdy, aby nie był zwodzony przez fałszywe doktryny i aby stał się duchowo dojrzały, zjednoczony i podobny do Chrystusa (4:12-14). Dzieje się to przez nauczania i przykład, dokładnie tak, jak Paweł zachęcał w każdym swoim liście swoich czytelników, aby walczyli o świętość w każdym aspekcie swego życia (4:20-32), aby żyli życiem, które jest bez nagany. Potrzebujemy dziś więcej ludzi podobnych do Pawła!

Zwróć uwagę na czym skupia się Paweł w swym napomnieniu. Nie ma tu mowy o uczestnictwie w kościele, czytaniu Biblii, wyglądzie kobiet (jakkolwiek ważne te rzeczy mogą być, lub nie). Paweł wymienia w pierwszej kolejności raczej seksualną nieczystość i chciwość (4:19), zgodnie z innymi miejscami Pisma dwa potępione grzechy, po czym przechodzi dalej do wyliczenia: kłamstwa, złości, złodziejstwa i lekceważenia ubogich (4:25-28), następne potępione grzechy. Następnie pisze o grzechach języka (4:29-32), umieszczając porzucenie ich w ramach naszej odpowiedzialności, a nie Boga.

W końcu Paweł po ojcowsku mówi nam, że Jezus „zstąpił do podziemi” (4:9) oraz, że „wstąpił” (4:8) cytując Psalm 68. Niektórzy mówią, że „podziemia” oznacza złożenie Jego ciała do grobu, niemniej, wydaje mi się, że trudno uważać grób z „podziemia” (czy jak w przekładzie BT „niższe części ziemi”).

Wiemy, że gdy Jezus umarł Jego duch nie wstąpił natychmiast do nieba, tak jak powiedział Marii (Jn 20:17). Powiedział jednak pokutującemu przestępcy: „Powiadam ci , dziś będziesz ze mną w raju” (Łk. 23:43). Z tego powodu, wielu myśli, że duch Jezusa zstąpił na „łono Abrahama” (Łk 16:22). To był raj w sercu ziemi, gdzie martwi sprawiedliwi zamieszkiwali oczekując na uwolnienie i pójście do nieba po zmartwychwstaniu Jezusa. Było to miejsce oddzielone „wielką przepaścią” (Łk. 16;26) od Hadesu, który był miejscem cierpienia dla martwych niesprawiedliwych. Niemniej przy skąpej ilości odniesień, trudno jest być tutaj dogmatycznym. Radujmy się lepiej tym, co jest pewne!

– – – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJэффективная раскрутка сайта и продвижение