Category Archives: Servant David

David Servant

Nasz unikalny plan czytania ma na celu przeprowadzenie nas przez Nowy Testament w porządku chronologicznym, z wyjątkiem tego, że czytamy jedną z czterech ewangelii co kwartał. Na szczęście, pomaga nam wiedza o tym, że po 20 latach istnienia kościoła Nowy Testament składał się zaledwie z czterech listów – Jakuba, Galacjan i dwóch do Tesaloniczan, z czego te ostatnie trzy zostały napisane do ograniczonej grupy przywódców. Tak więc w pierwszym kościele listy nie stanowiły głównego przedmiotu nauczania, lecz nauczanie Chrystusa przekazywane ustnie. Zadaniem było czynienie uczniów, którzy byli posłuszni wszystkim Jego przykazaniom.

Co więcej, zgodnie informacjami przekazanymi przez historyka pierwszego kościoła, Euzebiusza, Ewangelia Mateusza mogła być napisana i zacząć krążyć w kościele już w 42 roku naszej ery, czyli około 12 lat po Dniu Zielonych Świąt. Oczywiście, ostatecznie były cztery ewangelie. Każdy z autorów został zainspirowany do napisania swojej Ewangelii – i wierzę, że każdy z nich był – która mówi coś o tym, co Bóg uważa za najważniejsze, więc zbędność Ewangelii Mateusza i Marka w tym czasie, powinna nam o tym fakcie przypominać. Sięgając po tą wskazówkę Boga, będą nieco rozwlekle pracował nad Ewaneglią Marka, najkrótszą z czterech!

Oto przebudzenie działo się nad Jordanem, lecz nie charakteryzowało się tym, że ludzie chodzili jak pijani, dając świadectwo dziwnych wizji, ani nie było prowadzone przez gładkiego ewangelistę w jedwabnym garniturze, opowiadającym historie i zbierającego ofiary. Cechą charakterystyczną tego, co tu się działo, były raczej łzy ludzi, którzy wyznawali swoje grzechy i byli prowadzeni przez mężczyznę, który był uosobieniem prostoty, nosił surowe ubranie a żywił się szarańczą i miodem. (Podejrzewam, że piekł tą szarańczę i moczył w sosie miodowym, aby dało się to trochę łatwiej przełknąć!)

Zwróć uwagę na to, że Jan „głosił chrzest upamiętania na odpuszczenie grzechów” (1:4). To była Boża oferta, która się nic nie zmieniła. Bóg przebacza tym, którzy pokutują i dlatego Jezus głosił: „Upamiętajcie się i wierzcie ewangelii” (1:15). Dlatego też Jezus powiedział uczniom po Swoim zmartwychwstaniu, że „wszystkim narodom, ma być głoszone upamiętanie dla odpuszczenia grzechów” (Łk. 24:47)

Bóg przebacza tym, którzy pokutują. Te pięć słów jest streszczeniem prawdziwej ewangelii i prawdziwej łaski Bożej. Bóg nie oferuje łaski ludziom, którzy trwają w grzechu. Nigdy nie proponował łaski tego rodzaju. Nie daje przebaczenia tym, którzy po prostu „przyjmą Jezusa” czy tym, którzy „zaproszą Jezusa do swoich serc”ani tym, którzy powiedzą Bogu, że jest im przykro z powodu ich grzechów. Przebacza tym, którzy odwracają się od grzeszenia. Wezwanie do świętości jest częścią ewangelii, a jednak całkowicie zostało zgubione we współczesnej amerykańskiej ewangelii.

Jakże bym chciał siedzieć z kamerą pod domem Piotra w Kafarnaum tego dnia, gdy „cały miasto zgromadziło się u drzwi” (1:33)! Oglądać cuda i wyraz czystego zachwytu na twarzach ludzi! Moglibyśmy zrobić film i pokazywać go każdemu na świecie! Dlaczego więc Jezus nie poczekał z przyjściem na ziemię, aż do czasu wynalezienia kamer wideo? Być może dlatego, że miał coś jeszcze lepszego – a mianowicie dalsze trwanie cudów uzdrowień i uwolnień dokonywanych przez Jego sługi, jak to czytaliśmy w Księdze Dziejów. Dziś serca nasze wołają: Panie, odnów Swoją moc w Twoim kościele! Niech prawdziwe cuda zostaną wylane przez prawdziwe sługi Twoje, aby Twoje imię było wywyższone!

Po oczyszczeniu trędowatego, o czym dziś czytaliśmy, powiedział mu, aby pokazał się kapłanowi na świadectwo dla nich (1:44). Podejrzewam, że kapłan, któremu się pokazał miał zbadać pisma i znaleźć, co należy zrobić, skoro był to pierwszy raz w historii kiedy jakikolwiek trędowaty (Izrealita – przyp.tłum.) został uzdrowiony od czasu, gdy dane zostało Prawo. Tradycja starszych, utrzymywana przez rabbich, przewidywała, że jeśli taki cud się wydarzy, będzie to wskazywało na Mesjasza, a jednak nadal Go odrzucali.

– – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

сайта

David Servant

Jeśli kiedykolwiek zastanawiałeś się nad tym, jak dobrze modlić się o ewangelistów, apostołów i misjonarzy, dzisiejsze czytanie daje nam pewien wgląd w to. Paweł prosił o modlitwę: „aby Słowo Pańskie krzewiło i rozsławiało wszędzie, …i abyśmy byli wybawieni od ludzi przewrotnych i złych” (3:1-2). Podobnie napisał Paweł później z celi w Rzymie: „Wiem bowiem, że przez modlitwę waszą i pomoc Ducha Jezusa Chrsytusa, wyjdzie mi to ku wybawieniu” (Flp 1:19). Wierzył, że modlitwy Bożych ludzi mogą zmieniać okoliczności, w których się znajdował.

Pomimo, że miał swój udział w prześladowaniach, więzieniach i zagrożeniu życia, Pan wiernie wyrywał go za każdym razem – co najmniej do jego męczeńskiej śmierci. Pod koniec swego życia napisał do Tymoteusza: „Lecz ty poszedłeś za moją,….. cierpliwością, za moimi prześladowaniami, cierpienia, które mnie spotkały w Antiochii, w Ikonium, w Listrze. Jakież to prześladowani zniosłem, a z wszystkich wyrwał mnie Pan” (2 T0m. 3:10-11).

W pewnym sensie nawet męczeństwo nie jest niepowodzeniem Boga w uwolnieniu, lecz jest ostatecznym uwolnieniem, jak wyznał Paweł w tym samym liście Tymoteuszowi:  „Wyrwie mnie Pan ze wszystkiego i zachowa dla Królestwa swego niebieskiego; jemu nie będzie chwała na wieki wieków. Amen” (2 im. 4:18).

Najgorsze, co można nam zrobić to wysłać nas do nieba wcześniej niż tego się spodziewamy! Nigdy nie zapominaj o tym, że jeśli Bóg chce, abyś żył, to nikt cię nie zabije, a jeśli chce, abyś był martwy to nic nie jest w stanie utrzymać cię przy życiu. Jesteśmy w Jego rękach!

Problem, którym Paweł zajmował się w pierwszym liście najwyraźniej utrzymywał się wśród wierzących. Ktoś w kościele żerował na innych, zjawisko, które istnieje wszędzie, gdziekolwiek pojawia się dobroczynna działalność. Miłość bliźniego jak siebie samego jest poświadczana przez takie dzieła miłosierdzia (p, Mat. 24:31-46). Z drugiej strony kochać bliźniego jak siebie samego wymaga również, aby nie być dla innych ciężarem i nie oczekiwać, że oni zaspokoją nasze potrzeby z ich pracy. Lenistwo i żerowanie na innych jest znakiem egoizmu. Tak więc, „jeśli ktoś nie chce pracować, niech też i nie je” (3:10).

Dlatego też musimy uważać, aby nasze dobroć nie umożliwiała nikomu lenistwa czy nie uprawniała do braku odpowiedzialności. Powinniśmy się raczej skupić na zaspokajaniu potrzeb tych, którzy nie są w stanie sami się zaopatrzyć, jak wdowy czy sieroty.

Nie mówię tutaj o bogatych wdowach czy dobrze mających się sierotach z zachodnich krajów, lecz o tych z biednych miejsc, gdzie nie ma nikogo, kto by się o nich zatroszczył. A jednak nawet nasze współczucie dla biednych wdów może wywołać lenistwo u tych, które mogą pracować czy służyć. Paweł napisał później wskazówki dla działalności charytatywnej dla wdów wyjaśniając te sprawy. Żadna wdowa, która „prowadzi rozwiązłe życie” nie może być przez kościół wspierana. (1Tym. 5:6). Te zaś, które „trwają w prośbach i modlitwach w nocy i we dnie” i ta, która „ma dobre imię z powodu szlachetnych uczynków” godna jest pomocy (1Tym. 5:5, 10).

Na koniec zwróćmy uwagą na to jak często zasada uczniostwa jest tu subtelnie wspominana. Paweł i Jego towarzysze dali Tesaloniczanom dobry przykład, prowadząc zdyscyplinowane życie, pracując ciężko, aby zaspokoić swoje potrzeby i nie być dla nikogo ciężarem (3:7-9). Życie Pawła było jego największym kazaniem.

Jedna końcowa myśl: Pastorzy, którzy muszą zajmować się „świecką” pracą, aby utrzymywać się. ponieważ bardzo mała trzoda nie jest w stanie tego zrobić, często są traktowani jakby byli mniejszymi pastorami, lecz jak to właśnie przeczytaliśmy, mają oni biblijny precedens. Paweł powiedział pastorom/starszym w Efezie: „Sami wiecie, że te oto ręce służyły zaspokojeniu potrzeb moich i tych, którzy są ze mną. W tym wszystkim pokazałem wam, że tak pracując, należy wspierać słabych i pamiętać na słowo Pana Jezusa, który sam powiedział: Bardziej błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać” (Dz. 20:34-35). Boże błogosław ciężko pracujących pastorów małych trzód!

– – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

продвижение

David Servant

Jeśli zawsze słyszałeś o tym, że wierzący zostaną porwani zanim pojawi się antychryst, to teraz wiesz, że to, co słyszałeś było błędne. Jak właśnie dowiedzieliśmy się z 1Tes. 4-5 oraz Mat. 24:29-31, tak też dzisiejsze czytanie po raz kolejny potwierdza, że porwanie kościoła będzie miało miejsce w czasie „dnia Pańskiego” (2:1-2). Co więcej, Paweł wyraźnie stwierdza, że Jezus nie przyjdzie i nie będziemy „zabrani razem z Nim” dopóki nie przyjdzie odstępstwo i nie zostanie ujawniony antychryst (2:3-4). Nie może to być już bardziej jasne.

Czym jest „odstępstwo” (apostazja – przyp.tłum.), o której Paweł pisze? Odstępstwo to odrzucenie swojej wiary. Pamiętajmy, że Jezus zapowiedział odstępstwo przed Swym powrotem: „Wtedy wydawać was będą na udrękę i zabijać was będą, i wszystkie narody pałać będą nienawiścią do was dla imienia mego. I wówczas wielu się zgorszy i nawzajem wydawać się będą, i nawzajem nienawidzić” (Mat. 24:9-10).

Pod naciskiem silnych prześladowań i wobec zagrożenia życia, wielu wyznających chrześcijan odstąpi od wiary. Co gorzej, to ci, którzy odstąpią będą zdradzać tych, którzy się utrzymają. Apostaci będą przekazywać członkowskie akta kościoła władzom. Owce, które uczestniczą w kościele kozłów z pewnością będą wtedy tego żałować!

Paweł napisał, że antychryst „zasiądzie w świątyni Bożej, podając się za Boga” (2:4). W czasach, gdy Paweł to pisał, świątynia w Jerozolimie jeszcze stała. Zburzyli ją w 70 roku Rzymianie i nigdy nie została odbudowana. Ponieważ jednak wielu Żydów we współczesnym Izraelu ma nadzieję na odbudowę świątyni i ponieważ Paweł napisał, że antychryst zasiądzie w świątyni Bożej, wielu chrześcijan wierzy, że świątynia jerozolimska zostanie odbudowana.

Niemniej jednak są tacy, którzy traktują bardziej figuratywnie słowa Pawła, uważając, że świątynią, o której pisze, jest kościół, jak pisze o tym w innych miejscach (p. 1Kor. 3:16-17; 2Kor. 6:16). Utrzymują oni, że stwierdzenie, że „antychryst zajmie miejsce w świątyni Bożej” oznacza, że stanie się on centralną postacią w odstępczym kościele, a to doprowadzi do ogólnoświatowych prześladowań prawdziwych wierzących, zatem nie powinniśmy brać udziału w odbudowie świątyni jerozolimskiej. Gdyby jednak tak miało być, to trudno byłoby powiedzieć, że „zajmie miejsce w świątyni Bożej” (2:4), więc nadal wydaje mi się, że świątynia zostanie odbudowana w Jerozolimie.

Mamy tutaj również inne spory. Są takie zdania, że „ten, który teraz powstrzymuje” antychrysta z 2:6-7 – teraz powstrzymuje, tak iż się objawi dopiero we właściwym czasie – to jest również kościół, interpretując 2:7b tak: „Kościół, który obecnie powstrzymuje antychrysta przed ujawnieniem się, będzie powstrzymywał go aż do chwili, gdy zostanie porwany”. Niemniej, taka interpretacja jest zdecydowanie sprzeczna z wcześniejszymi słowami Pawła o tym, że porwanie nie zajdzie dopóki antychryst nie zostanie objawiony (2:1-3). Zastanawiam się więc, w jaki sposób kościół powstrzymywał antychrysta przez 2000 lat, w szczególności dlatego, że jest oczywiste, że antychryst nie urodził się przez co najmniej 1950 lat z tego okresu!

Myślę, że tym, który powstrzymuje antychrysta musi być Bóg i podejrzewam, że pierwsze „on” z 2:7 odnosi się do Niego, a drugie „on” z 2:7 odnosi się do antychrysta, któremu Bóg „zejdzie z drogi”, gdy Jezus wróci, dokładnie tak, jak Paweł w następnym wierszu pisze (p. 2:8).

Antychryst będzie chodził w mocy Szatana, aby czynić znaki i fałszywe cuda, lecz nie będzie funkcjonował poza kontrolą Boga. I rzeczywiście, Paweł mówi nam, że antychryst pomoże wypełnić Boży plan zwiedzenia tych, którzy już odrzucili prawdę (2:11). Zwróć uwagę na to, że to nie są ludzie, których Bóg w suwerenny sposób wybrał w wiecznej przeszłości, aby byli zwiedzeni. Są to raczej ludzie, którym Bóg dał możliwość, aby byli zbawieni, a jednak „nie uwierzyli prawdzie, lecz znaleźli upodobanie w nieprawości” (2:12). Niemniej, Bóg „wybrał/zdecydował… od początku„, aby zbawić tych, którzy „wierzą w prawdę” (2:13)

– – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

прдвижение сайта

David Servant

Przypuszcza się, że 2 List do Tesaloniczan Paweł również napisał w czasie półtorarocznego pobytu w Koryncie. Rozwija tutaj pewne sprawy, którymi zajmował się już w pierwszym liście, tak więc, drugi mógł powstać kilka miesięcy po pierwszym.

Prześladowania chrześcijan w Tesalonice nie osłabły (1:4). Ciekawe jest to, że Paweł napisał, iż „prześladowania i uciski”, które wierzący znoszą, „są dowodem sprawiedliwego sądu Bożego” (1:5). Nie chodziło o to, że prześladowania same w sobie były przejawem sprawiedliwego sądu Bożego, a raczej, o to, że obecne prześladowania ludu Bożego dowodziły Jego sprawiedliwego i ostatecznego planu skazania prześladowców i odpłacenia prześladowanym. Według Pawła taki plan jest „” (1:6), a ci, którzy szydzą z idei przyszłego sądu i odpłaty, powinni to jeszcze raz przemyśleć. Bóg, który opóźnią sąd nad grzesznikami i przebacza tym, którzy pokutują, jest miłosierny. Bóg, który ostatecznie nie potępia nieskruszonych złoczyńców, ani nie odpłaca sprawiedliwym jest niesprawiedliwy. Twierdzić, że nie ma czegoś takiego jak przyszły sąd i odpłata to oskarżać Boga o niesprawiedliwość.

W świetle tych prosty prawd zdumiewające jest to, że tak wielu wyznających chrześcijaństwo uważa, że mogą bezkarnie trwać w grzechu, skoro już raz pomodlili się, aby przyjąć Jezusa, a świętość nie jest ważna, skoro są rzekomo „okryci przez krew Jezusa’. Nowy Testament poważnie ostrzega przed takimi „nawróceniami”.

„Bo jeśli otrzymawszy poznanie prawdy, rozmyślnie grzeszymy, nie ma już dla nas ofiary za grzechy, lecz tylko straszliwe oczekiwanie sądu i żar ognia, który strawi przeciwników” (Heb. 10:26-27).

Paweł napisał podobnie: ewangelia nie jest czymś w co należy wierzyć, lecz czemu należy być posłusznym (1:8). To jest ewangelia „Pana naszego Jezusa” (1:8) i nie wolno nam pomijać słowa „Pan” w tym miejscu. Ewangelia wzywa wszystkich do odwrócenia się od grzechu i skłonienia kolan przed Królem królów i Panem panów. To ci, którzy cierpliwie znoszą prześladowania dowodzą, że są „godni królestwa Bożego” (1:5). Jeśli nasza wiara nic nas nie kosztuje, to jest bezwartościowa.

Ostrzeżenie Pawła 1:9: „Poniosą oni karę; zatracenie wieczne, oddalenie od oblicza Pana i od mocy chwały jego” ukazuje prawdziwe oblicze idei jakoby w końcu i tak wszyscy mieli być zbawieni, nawet ci, którzy zostaną wrzuceni do piekła (znana jako uniwersalizm). Zniszczenie złych jest wieczne. Nawiasem mówiąc, słowa „zatracenie wieczne” jest interpretowane co najmniej na dwa sposoby. Jedni uważają, że istnieje nieskończony cykl niszczenia i odnawiania, który będzie znoszony przez nieskruszonych w piekle. Drudzy twierdzą, że świadome wieczne potępienie jest niesprawiedliwe i widzą w tym jednorazową anihilację (unicestwienie) złych – bez nadziei na odnowienie. Tak więc, jest to zniszczenie/zatracenie, które jest wieczne. Osobiście, wolałbym wierzyć w tą drugą interpretację, lecz są takie miejsca w Piśmie, które nie pozwalają mi na to.

Czy Paweł wierzył, że Jezus wróci dwukrotnie? Najpierw, aby zabrać Swój kościół, następnie, siedem lat później, ponownie, aby wylać Swój gniew na ten świat? Jeśli odpowiedź na to pytanie nie była jasna do tej pory, dziś wyjaśni się. Paweł napisał, że Jezus „da odpocznienie” uciskanym Tesaloniczanom, „gdy objawi się z nieba ze zwiastunami mocy Swojej, w ogniu płomienistym, wymierzając karę tym, którzy nie znają Boga,..” (1:7-8). To, oczywiście, doskonale zgadza się nauczaniem Jezusa na Górze Oliwnej. Pan zabierze pozostałą resztkę, gdy wróci, aby wylać Swój gniew w „dniu Pańskim” (p. Mat. 24:29-31). Oznacza to, że będzie takie pokolenie wierzących, którzy spotkają się z prześladowaniami antychrysta, jak zostało to zapowiedziane przez proroka Daniela (p. Dan. 7:21-25) oraz Jana (p. Obj. 13:7).

Nadal nie jesteś przekonany? Poczekaj do jutrzejszego czytania!

– – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

deeo.ru

David Servant

Czytamy dziś, że Paweł pisze o „dniu Pańskim„. Jest to zwrot, który znajduje się jeszcze cztery razy w Nowym Testamencie i czternaście razy w Starym. Zawsze odnosi się do ostatniego dnia, tego, straszliwego sądu, gniewu, kataklizmów, gdy Bóg osądzi świat za jego zło (p. Sof. 1:14-18; 2 Ptr. 3:10). Tego dnia, nieustannie powtarza nam Pismo Słońce i Księżyc nie zajaśnieją swoim światłem, gwiazdy będą spadać z nieba (p. Iz. 13:6-11; Joel 2:1-11, 31; 3:14-16; Dz. 2:20; Obj.. 6:12-17). Jest to dzień powrotu Jezusa, jak zapowiedział Swoim uczniom w czasie rozmowy na Górze Oliwnej:

Zaraz też po ucisku owych dni słońce się zaćmi i księżyc nie da swego blasku; gwiazdy zaczną padać z nieba i moce niebios zostaną wstrząśnięte. Wówczas ukaże się na niebie znak Syna Człowieczego, i wtedy będą narzekać wszystkie narody ziemi; i ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego na obłokach niebieskich z wielką mocą i chwałą. Pośle On swoich aniołów z trąbą o głosie potężnym, i zgromadzą Jego wybranych z czterech stron świata, od jednego krańca nieba aż do drugiego. (Matt. 24:29-31).

Z pierwszego czytania Dyskusji na Górze Oliwnej możesz sobie przypomnieć, że Jezus pozostawił uczniów z wyraźnym wrażeniem, że będą jeszcze żyli i zobaczą ten wspaniały dzień, nie doświadczą gniewu Bożego, lecz mogą oczekiwać zabrania w niebiosa (jak to właśnie przeczytaliśmy).

Pomimo, że dość popularna jest dziś wiara w to, że Jezus wróci dwukrotnie, pierwszy raz, aby zabrać wierzących, a następnie, siedem lat później, wyleje Swój gniew na ziemię, nie jest łatwo znaleźć biblijne wsparcie takiego poglądu. Pamiętajmy o tym, że w oryginalnych listach Pawła nie było podziału na rozdziały. Tak więc, na końcu końcu czwartego rozdziału Listu do Tesaloniczan, i na początku piątego Paweł wyraźnie pisze o powrocie Jezusa, zmartwychwstaniu wierzących i porwaniu świętych, którzy będą żyć w czasie Jego przyjścia, i o wielkim sądzie nad światem (4:14 – 5:3), mówiąc o tym czasie jako o „dniu Pańskim” (5:2). Oczywiście, tylko teolodzy mogą tego nie widzieć! Jezus nie wróci dwukrotnie w ciągu siedmiu lat! Dokładnie tak jak Pan nauczał a potwierdził Paweł, wróci jeden raz.

Z rozmowy na Górze Oliwnej Paweł zapożyczył analogię Jezusa do „złodzieja w nocy” (Mat. 24:32-44). W podobny sposób zapewniał czytelników, że powrót Jezusa będzie zaskoczeniem tylko dla tych, którzy trwają w ciemności. Zniszczenie „przyjdzie na nich” (5:3), lecz „Bóg nie przeznaczył nas na gniew” (5:9). Nie chodzi o to, że przeznaczeniem uczniów Chrystusa nie są prześladowania, które, jak mówił Jezus, będą bardzo nasilać się tuż przed Jego powrotem.

Zauważmy, że kościół w Tesalonice, choć miał tylko kilka miesięcy, miał liderów, którzy byli odpowiedzialni i przekazywali polecenia (5:12-13). Oczywiście, nikt z nich nie zaliczył lat w seminarium czy szkole Biblijnej. Podejrzewam, że byli to narodzeni na nowo Żydzi, którzy naturalnie posiadali większe poznanie Biblii niż wierzący z pogan.

W każdym razie biblijna rola pastora/nadzorcy/starszego/ nie była tak bardzo skomplikowana, jak to się stało we współczesnym kościele. W Nowym Testamencie ci mężczyźni byli odpowiedzialni za kształcenie kilku ludzi, którzy wszyscy razem mieścili się w jednym domu, a głównym celem było posłuszeństwo przykazaniom Chrystusa. Zauważ również, że ten ciężar uczniostwa (kształcenia uczniów – przyp.tłum.) nie był złożony wyłącznie na przywódcach, a raczej odpowiedzialność spoczywała na wszystkich, aby „napominali niesfornych, pocieszali bojaźliwych, podtrzymywali słabych” (5:14).

Jakże łatwo jest „lekceważyć proroctwa” (5:20) w czasach, gdy tak wiele współczesnych proroctw jest zwykłym produktem ciała, a nie z Ducha. Mimo wszystko, dobrze robimy”badając wszystko uważnie” a następnie „trzymając się tego co dobre” (5:21). Zachęcam do podejrzliwego traktowania każdego proroctwa, które nie brzmi jak Pismo, które jest pożywką dla egoizmu czy też prowadzi do tego, aby jedna część uczniów Chrystusa myślała, że są czymś szczególnym.

Co powinno być celem kościoła? Całkowite uświęcenie każdego z pomocą Bożą, abyśmy wszyscy byli gotowi na powrót Jezusa (5:23).

– – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

продвижение

David Servant

20 lat po wysłaniu przez Jezusa uczniów na świat, aby czynili uczniów, ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co Pan nakazał, Paweł nie rozwijał „pawłowej teologii”, która miałaby być analizowana w seminariach, a raczej czynił uczniów, nauczając ich przestrzegać wszystkich przykazań Jezusa. W czasie swego kilkutygodniowego pobytu w Tesalonice, Paweł przykazał wierzącym, „jak mają postępować i podobać się Bogu„, nauczając ich „przykazań w imieniu Pańskim” (4:1-2). Te słowa dotyczą Wielkiego Nakazu Jezusa, którego jako Głowa Kościoła nigdy nie odwołał. Jak napisał Paweł, Bożą wolą jest nasze uświęcenie, to jest, nasza stale wzrastająca świętość. Być uświęconym, oznacza być oddzielonym do świętego użytku. Z tego powodu właśnie Bóg daje Swoim dzieciom Ducha Świętego (4:8).

W dzisiejszym czytaniu Paweł w pierwszej kolejności zwraca uwagę na tą dziedzinę świętości, która widocznie była potrzebna wierzącym z pogan w Tesalonice, a mianowicie seksualnej czystości. Skupiając się na grzechu cudzołóstwa w szczególności wymienia mężczyzn, ostrzegając, że Boży gniew jest zwrócony przeciwko tym, którzy „oszukują brata swego w jakiejkolwiek sprawie” (4:6). Cudzołożnik kradnie to, co należy do kogoś innego. Zwróć uwagę na to, że Paweł nauczał przykazań Chrystusa, który, jak wiesz, ostrzegał, że cudzołóstwo, czy to w ciele, czy w umyśle, jest przeklętym grzechem (p. Mat. 5:27-30).

Technicznie rzecz biorąc, mężczyzna, który popełnia wszeteczeństwo (kiedy jako osoba wolna od związku małżeńskiego podejmuje współżycie z wolną), równocześnie „oszukuje brata w tej sprawie” przez to, że podejmuje współżycie z kobietą, która może być przyszłą żoną jakiegoś brata. Bóg chce, aby Jego ludzie byli czyści w dziedzinie seksu pod każdym względem i Paweł ostrzega w swych listach, że niemoralni ludzie nie odziedziczą Królestwa Bożego (1Kor. 6:9-10;

Następnie Paweł zwraca swoją uwagę na to, aby „kochać braci”, coś czego Sam Bóg uczy wszystkich prawdziwych wierzących przez zamieszkującego w nich Ducha (4:9), lecz co się nie dzieje bez ich współudziału (4:10). Ta miłość jest, oczywiście, wyrażana w ten sposób, że podejmuje się ciężką pracę, aby nasze palące potrzeby nie były ciężarem dla innych (4:11-12)! Było to coś, co najwyraźniej Paweł musiał przekazać Tesaloniczanom, jak i czytamy w drugim liście do nich: „jeśli ktoś nie pracuje niech też i nie je” (2Tes. 3:10). Hojni chrześcijanie powinni uważać na to, aby nie sprzyjać lenistwu.

Prawdopodobnie od czasu wyjazdu Pawła z Tesaloniki, zmarli jacyś wierzący, a ci, którzy zostali, z których wielu było wcześniej niewyuczonymi poganami, martwili się brakiem nadziei. Paweł wyjaśnia podstawy chrześcijańskiej doktryny na temat życia po śmierci i powrotu Jezusa. O tych, którzy umarli w Chrystusie lepiej mówić, że „zasnęli” (4:13-14), ponieważ ich fizyczne ciała zostaną obudzone przy zmartwychwstaniu, gdy wróci Jezus.

Niemniej, nie oznacza to, że ci, którzy umarli w Chrystusie znajdują się w stanie nieświadomości czy zawieszonego ożywienia. Ich duchy są jak najbardziej żywe i razem z Chrystusem. W rzeczywistości, gdy Jezus wróci, oni wrócą z Nim (4:14). Równocześnie ich ciała zostaną wzbudzone z martwych na ziemi i „zostaną porwane na obłokach w powietrze” (4:17) a następnie połączone z ich duchami. Ci, którzy w czasie powrotu Jezus będą żywi, również wzniosą się, aby się spotkać z Nim na obłokach i otrzymają nowe, niezniszczalne ciała. Oczywiście, Paweł wierzył w to, że zarówno on sam, jak i Tesaloniczanie, mogą jeszcze żyć w chwili tego wydarzenia. Później napisał do Koryntian:

„Oto tajemnicę wam objawiam: Nie wszyscy zaśniemy, ale wszyscy będziemy przemienieni w jednej chwili, w oka mgnieniu, na odgłos trąby ostatecznej; bo trąba zabrzmi i umarli wzbudzeni zostaną jako nie skażeni, a my zostaniemy przemienieni. Albowiem to, co skażone, musi przyoblec się w to, co nieskażone, a to, co śmiertelne, musi przyoblec się w nieśmiertelność” (1 Kor. 15:51-53).

Jako chrześcijanie smucimy się, gdy brat czy siostra w Chrystusie umiera, lecz nie martwimy się o nich; lecz smucimy się. Co więcej: nie smucimy się tak, jak smuci się świat, to jest, bez nadziei, ponieważ wiemy, że nieobecność tych, którzy zasnęli w Chrystusie jest tylko chwilowa (4:8). To naprawdę bardzo pocieszająca koncepcja!

– – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

deeo

David Servant

Ponownie zdaję sobie sprawę z tego, jak bardzo pomocne jest czytanie listów w chronologicznym kontekście Księgi Dziejów. W rozdziale czytanym dzisiaj Paweł wspomina okres czasu, o którym dopiero co czytaliśmy kilka dni temu w Księdze Dziejów.

Pamiętajmy o tym, że Paweł i Sylas nie spędzili więcej czasu w Tesalonice niż miesiąc, po czym zostali przepędzeni z miasta przez zazdrosnych Żydów (17:1-10). Zachodziła więc naturalna obawa o młodych wierzących, którzy pozostali po ich przedwczesnym wyjeździe. Paweł próbował wrócić do Tesaloniki kilka razy, lecz „przeszkodził” mu Szatan (2:18). Martwiąc się o to czy może młody kościół w ogniu prześladowań nie porzucił wiary, Paweł w końcu posyła z Aten do Tesaloniki Tymoteusza, co jest zapisane w Księdze Dziejów. Miał nadzieję na to, że Tymoteusz znajdzie wierzących mocno trzymających się wiary i kościół nie wymagający ratunku, lecz mocny i zachęcony. Paweł przyjął jego powrót z dobrymi wiadomościami z ulgą. Młodzi chrześcijanie w Tesalonice mocno trzymali się wśród prób, a ich wiara była widoczna w miłości.

Oczywiście Paweł wierzył w to, czego nauczał Jezus, że ci, którzy początkowo przyjęli ewangelię z radością mogą skończyć odpadając, gdy „przychodzi ucisk lub prześladowanie dla słowa” (p. Mat. 13:5-6, 20-21). Paweł martwił się tym czy ich praca w Tesalonice nie „poszła na marne” (3:5). Jasne jest, że nie pisałby w ten sposób, gdyby wierzył we współczesną doktrynę „bezwarunkowego wiecznego bezpieczeństwa” przedstawianej jako „raz zbawiony, na zawsze zbawiony”. Nie ma takie możliwości, aby praca Pawła poszła na marne, gdyby ludzie z Tesaloniki w ostateczny sposób uciekli przed piekłem dzięki jego zwiastowaniu. Jeśli jest jednak taka możliwość, że wierzący przestają wierzyć, jeśli trwanie w wierze jest wymagane do wejścia do Królestwa, to była taka możliwość, że cała Pawła praca została zamarnowana.

Później, w Liście do Kolosan, obiecywał, że Jezus stawi ich przed Bogiem „świętych, czystych i bez nagany„, lecz tylko wtedy, jeśli „wytrwają w wierze, ugruntowani i stali, i nie zachwieją się w nadziei opartej na ewangelii” (Kol. 1:23 podkreślenia dodano). Oczywiście, jeśli ludzie zbawiani są z wiary to ci, którzy nie mają wiary, nie są zbawieni, nawet jeśli posiadali ją poprzednio. Dlatego też Paweł napisał do Tesaloniczan: „Bo żyjemy teraz, skoro wy trwacie w Panu” (3:8, podkreślenie dodano). Nie robiłby takiej uwagi, gdyby wierzył, że nie było takich niekorzystnych konsekwencji dla tych, którzy nie stoją w Panu.

Pamiętam, jak kiedyś słuchałem jednego z najsławniejszych amerykańskich kaznodziejów, cytującego obietnicę Jezusa: „Kto uwierzył i został ochrzczony, zbawiony będzie” (Mk 16:16). Opierając się na tej obietnicy ogłosił, że jeśli ktoś uwierzył choć przez krótką chwilę, to taka osoba jest zbawiona i ma wieczne bezpieczeństwo, nawet jeśli już więcej nie wierzy. Opierał się na słowach Jezusa: „Kto uwierzył” (czas przeszły). Zastanawiałem się dlaczego nie przeczytał dalej, następnych słów Jezusa z Mk 16:16: „Lecz kto nie uwierzył, będzie potępiony” i nie zastosował tej samej myśli logicznej. Gdyby to zrobił, musiałby dojść do wniosku, że jeśli ktoś przestał wierzyć choćby tylko na chwilę to będzie potępiony i na wieki zgubiony, nawet jeśli nigdy więcej już nie popadł w niewiarę.

Modlitwa za Tesaloniczan, znajdująca się pod koniec dzisiejszego czytania, pokazuje to, co rzeczywiście jest najważniejsze: „aby Pan napełnił [was] obficie miłością do siebie nawzajem i do wszystkich, … aby serca wasze były utwierdzone, bez nagany, w świątobliwości przed Bogiem i Ojcem naszym na przyjście Pana naszego Jezusa Chrystusa” (3:12-13).

Najważniejsza jest miłość do innych – zdolność, którą Bóg daje, to jest istota prawdziwej świętości. Będzie to jedyna rzecz, o którą będziemy się martwić przy przyjściu Jezusa. Nawiasem mówiąc: modlitwy Pawła zanoszone „w dzień i w nocy” połączone z modlitwami Tesaloniczan – dla ich duchowej korzyści — zostały wysłuchane, ponieważ wrócił do Tesaloniki w czasie trzeciej podróży misyjnej.

– – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

как раскрутить сайта