Category Archives: Pozostałe

Wyjaśnienie Rosz ha Szana, Jom Kippur, Święta Namiotów

Randy Aly

John to taki facet, którego chętnie znienawidziłbyś – zawsze w dobrym nastroju i zawsze z czymś pozytywnym do powiedzenia. Jeśli ktoś go zapytał, jak się ma, odpowiadał: „Gdybym się miał choć odrobinę lepiej, musiałbym się rozdwoić!”
Jeśli jakiś pracownik miał zły dzień, John już był przy nim mówiąc o tym, jak wygląda pozytywna strona jego sytuacji. Obserwując go byłem prawdziwie zaciekawiony, więc pewnego dnia podszedłem do niego i zapytałem: „Nie rozumiem tego! Nie można być pozytywną osobą cały czas. Jak to robisz?”

Odpowiedział: „Codziennie rano wstaję mówię do siebie: masz dwie rzeczy do wyboru. Możesz wybrać dobry lub zły nastrój i wybieram dobry. Za każdym razem, gdy coś się stanie, mogę zdecydować czy chcę być ofiarą, czy chcę się czegoś z tego nauczyć. Decyduję się na naukę. Zawsze, gdy przychodzi do mnie ktoś i narzeka, mogę przyjąć jego narzekanie, bądź wskazać mu na pozytywną stronę życia! Wybieram pozytywną stronę”.

Zaprotestowałem: „Taaa, to nie może być takie łatwe”.

„Tak, takie jest – odpowiedział. – Cały życie składa się z decyzji. Kiedy odetniesz wszystkie rupiecie, każda sytuacja sprowadza się do decyzji/wyboru. To ty decydujesz o tym, w jaki sposób reagujesz na życiowe sytuacje. Ty decydujesz o tym, w jaki sposób ludzie wpływają na ciebie. Ty wybierasz dobry bądź zły nastrój. W istocie chodzi o to: Do ciebie należy decyzja w jaki sposób przeżyjesz swoje życie”.

Zastanowiłem się nad tym. Wkrótce potem zacząłem pracę w innej firmie i nasze drogi rozeszły się. Straciliśmy ze sobą kontakt, lecz często o nim myślałem, gdy dokonywałem życiowych wyborów zamiast reagować na nie.

Kilka lat później dowiedziałem się, że miał bardzo poważny wypadek. Spadł z 20 metrowej wieży komunikacyjnej. Po 18-to godzinnej operacji i tygodniu intensywnej terapii, zwolniono go ze szpitala z metalowymi prętami w plecach.

Jakieś sześć miesięcy po tym wypadku spotkaliśmy się. Zapytałem go, jak się ma, na co odpowiedział: „Gdybym się miał choć odrobinę lepiej, musiałbym się rozdwoić! Chcesz zobaczyć moje rany?”

Zrezygnowałem z ich oglądania, lecz zapytałem go, co przeszło mu przez głowę w chwili wypadku.

„Pierwszą myślą była troska o dobry stan córki, która miała się niedługo urodzić – odpowiedział. Potem, gdy leżałem na ziemi, przypomniałem sobie, że mam do wyboru dwie decyzje: wybrać życie, lub śmierć. Zdecydowałem się na życie”.

„Nie byłeś przerażony? Straciłeś świadomość?” – zapytałem.

„… lekarze byli wspaniali. Cały czas mówili mi, że będzie dobrze. Faktycznie przeraziłem się, kiedy jednak dowieźli mnie na OIOM i tam, po badaniach, zobaczyłem miny lekarzy i pielęgniarek. Widziałem w ich oczach: „to martwy człowiek”. Wiedziałem, że muszę podjąć działanie”.

Co zrobiłeś? – zapytałem.

„Była tam taka wielka, krzepka pielęgniarka, która bardzo głośno zadawała mi pytania – powiedział John.  – Zapytała mnie, czy mam na coś alergię. „Tak – odpowiedziałem”. W tym momencie wszyscy zatrzymali się na chwilę, czekając na odpowiedź. Wziąłem głęboki oddech i krzyknąłem: „Na grawitację!”
Gdy się śmiech uspokoił powiedziałem im: „Wybieram życie. Operujcie mnie tak, jakbym był żywy, nie martwy”.

Przeżył dzięki umiejętnościom lekarzy, lecz również ze względu na zdumiewające nastawienie. Nauczyłem się tego dnia od niego, że w życie w pełni to nasz wybór.

„Nie troszczcie się więc zbytnio o jutro, bo jutrzejszy dzień sam o siebie troszczyć się będzie. Dosyć ma dzień swojej biedy” (Mt 6:34).

Dave Carringer‎

dla Grace Fellowship Network

Uczono mnie, abym zaufał i powierzył swoje życie Bogu, który odwrócił się plecami do Swego własnego Syna. A wszystko przez to, że Jezus wypowiedział na krzyżu jeden wers z Psalmu 22: „Dlaczego mnie porzuciłeś?” Tak, Jezus cytował ten najbardziej znany w ich kulturze mesjański psalm po to, aby byli pewnie, że to On jest Tym, na którego czekali.

Wypowiedział pierwszy wers tego psalmu: „Boże mój, czemuś mnie opuścił” opisując ludzki płacz i ich wypaczoną drogę pracy, harówki, ciemności oraz „grzechu”, a co było skutkiem wyobcowania Adama w ogrodzie. Adam zobaczył, że jest nagi i zaczął się bać, ponieważ teraz widział Boga bardziej jako sędziego niż miłującego Ojca. To związanie (strachem) śmiercią zostało spowodowane myśleniem Adama oraz tradycją ludzką, która była przekazywana tak, że rozpowszechniła się na WSZYSTKICH ludzi. Wołanie Jezusa, cytującego na krzyżu ten fragment jest dowodem na to, że stał się we wszystkim taki jak każdy człowiek.

Ponad 30 różnych proroctw z Psalmu 22 wypełniło się, gdy Jezus był na krzyżu, a Psalm kończy się, mówiąc, że Jego sprawiedliwość będzie ogłoszona przyszłym pokoleniom, WSZYSTKIM ludziom, którzy dopiero się narodzą, „ŻE ON ZROBIŁ to”, co ówczesnym ich języku znaczy to samo co ‘WYKONAŁO SIĘ!’ (ostatnie słowa wypowiedziane przez Jezusa). Widzimy więc tutaj, że Jezus wypowiada pierwsze i ostatnie słowa tego psalmu… lecz nie mówi tego wcześniej, niż wszystkie pozostałe prorocze zapowiedzi tego psalmu wykonały się tuż przed ich oczyma. Słuchali teraz każdego proroctwa, którego nauczano o tym „cierpiącym słudze, który ma przyjść” i patrzyli na to, jak się wypełniają w tak potężny sposób na krzyżu, że nawet rzymski żołnierz słysząc: „WYKONAŁO SIĘ”, stał zdumiony ogłaszając: „Zaprawdę…Ten był… Synem Boga”.

Ojciec nigdy nie opuścił Swego Syna na krzyżu. Kto przy zdrowym zmyśle zaufałby Bogu, który odwrócił się tyłem do Swego własnego Syna? Niemniej, mamy prawdziwego Ojca w Bogu, który nigdy niczego nie zrobił bez Swego Syna, ale BYŁ W Chrystusie na tym krzyżu jednając świat ze Sobą.
Nawet ten sam Psalm w wersach 21-24 mówi: „Odpowiedziałeś mi” oraz „nie wzgardził i nie brzydził się nędzą ubogiego Ani nie ukrył przed nim oblicza swego, Lecz gdy wołał do niego, wysłuchał go…” Prawdziwy Ojciec nie zostawia swoich synów i córek. Nigdy. Nie pasuje to jednak do wyobcowanego ludzkiego umysłu, który widzi w Nim osądzającego boga gotowego potępiać nas… czyli do czegoś, o czym Jezus wielokrotnie powtarzał, że nie jest to prawdą. Jezus powiedział: „Nigdy cię nie zostawię ani nie opuszczę” oraz „czynię tylko to, co widzę, że Ojciec czyni”.

Smutne to jest jak mocno trzyma się to niezrozumienie w życiu ludzi gotowych iść za bezsilnymi tradycjami tylko dlatego, że przekazał ich ktoś, komu ufali. Na całym świecie powstają ludzie nie bojący się stanąć jako synowie i córki Boga, którzy sami sprawdzają te rzeczy po czym bez zawstydzenia ogłaszają prawdę i dobroć, które znaleźli.

Mam nadzieję, że do nich należysz.

John Fenn
Tłum.: Tomasz S.

Ojciec jest źródłem

On jest dawcą wszelkiego dobrego daru (Jk 1: 13-18), stworzył nas jako pierwociny Jego stworzenia. On tak umiłował świat, że dał Swego Syna (J 3:16) … więc Jego obecność jest cięższa, bardziej „gęsta”. To Ojciec zajmuje się zasadniczymi kwestiami w naszych sercach jak to, kim jesteśmy, w jakim celu tu jesteśmy, dlaczego znaleźliśmy na tej planecie. Bardzo często, gdy przebywamy w tej „gęstej”, świętej obecności, umożliwia Mu to wykonać pracę w naszym wnętrzu, której nasz umysł nie ogarnia. Większość ludzi zdaje sobie wtedy sprawę, w tym czasie należy siedzieć, nie ruszać się, być cicho.

W czasie usługi, w czasie modlitwy lub uwielbienia, gdy Ojciec zaczyna zajmować się kluczowymi sprawami naszego serca, w tym czasie odnosi się wrażenie, że jakiekolwiek poruszenie się czy powiedzenie czegoś byłoby w tym miejscu czymś niewłaściwym. To bardzo cichy czas w którym człowiek nasiąka Nim, siedząc odczuwa Go. Często wydaje się wtedy, jakbyś miał zabetonowane nogi, po prostu nie możesz się ruszyć z powodu jego obecności, która jest tak gęsta. W tym czasie On dociera do korzenia naszego serca, zajmuje bardzo prywatnymi problemami ludzi, których nasz umysł często nie dostrzega

Obecność Jezusa

Obecność Jezusa jest wyraźnie lżejsza, odczuwalna bardziej w sferze duszy i emocji. W Jego obecności czujemy się bardzo normalnie i komfortowo. To, co odczuwasz teraz w swoim duchu, to tak samo odczuwasz, gdy On jest rzeczywiście obecny obok, ale w bardziej intensywny, wyraźny sposób. Twój duchowy człowiek rozpoznaje Go i często zaczyna wiercić się i ekscytować, zaczynasz odczuwać ogromny pokój. Nie potrafię tego lepiej opisać. Kiedy po raz pierwszy ujrzałem Go, gdy 1 października 1986 r przyszedł aby mnie nauczać, mój umysł zastanawiał się wtedy, dlaczego mój duchowy człowiek jest tak podekscytowany, że odczuwam motyle w moim duchu. Mój duch nie był zdenerwowany – raczej podekscytowany. I właśnie wtedy go ujrzałem.

Jeśli jesteś wyćwiczony w przełączaniu uwagi na swojego ducha, bardzo łatwo jest odczuć, gdy On jest w pobliżu. Człowiek musi nauczyć się przełączać uwagę na swojego ducha, zanim kiedykolwiek odczuje Ich obecność. Zatem ćwicz się w tym!.

Continue reading →

Znajdując się pod wpływem tego jak Zachód naucza na temat pierwszego grzechu, zazwyczaj umieszczamy go w prawnym kontekście. Uważamy go za nieposłuszeństwo Bożym przykazaniom, a jego skutki jako karę wymierzoną przez Boga.

Nie tak patrzy na grzech ortodoksyjna biblistyka i patrystyczna tradycja, umieszczając pierwszy grzech i wszystkie inne głównie w kontekście fizycznym. Z chwilą, gdy człowiek zamyka oczy na światło, znajduje się w ciemności. Gdy gubi z oczu środek, staje zdezorientowany. Gdy oddala się od życia – umiera.

Dziesięć przykazań Bożych to nie groźby kary, które przyjdą z jakiegoś zewnętrznego dla człowieka źródła, lecz są opisem zdrowego stanu ludzkiej egzystencji. Choroby, ból i śmierć, które następują po przekroczeniu praw zdrowia to nie kara wynikająca z praw, lecz naturalne konsekwencje wykroczeń. To nie Bóg, lecz człowiek, jest twórcą zła.

Jest to prawda, która ma fundamentalne znaczenie, ponieważ oznacza, że grzesznik nie stoi przed Bogiem w oczekiwaniu na potępienie go, lecz sam bierze odpowiedzialność za swoje własne zachowanie więc droga do pokuty stoi otwarta. Bóg w Swym współczuciu w żadnych okolicznościach nie rezygnuje ze Swego stworzenia. To człowiek uciekł i zostaje wezwany do powrotu. Wraz z powrotem, przejściem do rzeczywistości Bożej, wraca zdrowie, rekonstytucja i przemiana ludzkiej egzystencji. Powrót stanowi jądro pokuty, jest treścią wszelkiego duchowego zmagania oraz zmagania, które dotyczy wierzącego w trakcie służby w Wielkim Kanonie.

Podróż, którą podejmuje grzesznik ruszając ze stanu człowieka zdezorientowanego, będącego daleko od Boga, do ewentualnej skruchy, jest więc umiejscowiona w ramach ogólnego kontekstu relacji między Bogiem a człowiekiem. Antropologiczny kontekst skruchy jest opisany w Wielkim Kanonie z cudownym sensem głębokości ludzkiej duszy i psychosomatycznej budowy ludzkiej istoty.

Zaadoptowane z „Deification in Christ”, Panayiotis Nellas.