Category Archives: Codzienne rozważania_2013C

Pastor Cecil A. Thompson

„A teraz wy, którzy mówicie: Dziś albo jutro pójdziemy do tego lub owego miasta, zatrzymamy się tam przez jeden rok i będziemy handlowali i ciągnęli zyski, (14) wy, którzy nie wiecie, co jutro będzie. Bo czymże jest życie wasze? Parą jesteście, która ukazuje się na krótko, a potem znika” (Jk 4:13-14).

Coraz mniej żyje nas spośród tych, którzy pamiętają straszne dni II Wojny Światowej. Poranne wiadomości ogłaszały kolejne fale bitw. Jedni byli zachęceni, serca innych załamane. W październiku 1942 roku, gdy szalała bitwa, Winston Churchill przemówił słowami, które niosły zachętę i ostrzeżenie: „To nie jest koniec. To nie jest nawet początek końca, lecz być może jest to koniec początku”.

Koniec początku! Kiedy tak stoimy na progu 2014 roku, mamy za sobą wygrane i przegrane bitwy mijających lat. Być może wydaje nam się, że już nic, co nas do życia pobudza, nie pozostało. BŁĄD!

Bitwa wokół nas ciągle szaleje. Bez względu na to jak wydajesz się sobie wątły czy słaby, ciągle jest dla ciebie coś do zrobienia. Bóg wzywa nas do tego, abyśmy wydawali owoce. Rozmawiałem ostatnio z pewnym drogim przyjacielem i mówiliśmy o tym, co tak naprawdę znaczy „przynoszenie owoców”. O ile obejmuje ono zdobywanie dusz, to jest tutaj zawarta znacznie głębsza koncepcja przynoszenia owoców.

W Liście do Galacjan 5:22-23a

znajdujemy listę owoców: „Owocem zaś Ducha są: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, wstrzemięźliwość”. A oto proste pytanie: Czy przynosisz tego rodzaju owoc?

Niech was Bóg błogosławi obficie, gdy wy błogosławicie innych słowem i czynem!

– Pastor Cecil

продвижение

Pastor Cecil A. Thompson

„W tej sprawie trzy razy prosiłem Pana, aby odstąpił ode mnie. Lecz powiedział do mnie: „Dosyć masz, gdy masz łaskę moją, gdyż pełnia mej mocy okazuje się w słabości” (2 Kor 12:8-9).

Znane jest takie opowiadanie o człowieku, który żył w starożytnych czasach, gdy potężni królowie rządzili wszystkimi ludźmi, mieszkającymi na terenie ich królestwa, i którzy mieli władzę nad życiem i śmiercią. W tamtych czasach znakiem bogactwa i powodzenia było posiadanie wielu synów i licznych koni.

Ten biedak miał tylko jednego konia i jednego syna. Gdy syn dorósł, zaprzęgał konia do orania pól, do zawożenia produktów na targ i jeździł na nim w różne miejsca. Ludziom szkoda było biedaka i często robili zgryźliwe uwagi, co do jego ubóstwa.

Sprawy pogorszyły się, gdy pewnego dnia chłopiec wracając z miasteczka spadł z koni i złamał nogę. Ludzie cmokali językami i zastanawiali

się, co takiego złego zrobił ten biedny młodzieniec, że tak źle mu się wiedzie. On uśmiechał się i odpowiadał: „Pan wie, czego mi trzeba. Zaufam Mu, że da mi to, co chce mi dać”.

Niedługo po tym wypadku, król wysłał posłańców do każdej miejscowości z żądaniem, aby każdy zdrowy młodzieniec natychmiast stawił się na bitwę. Jedynym, który w tej grupie wiekowej nie został wciągnięty był ranny syn biedaka. Wkrótce potem nadeszła wiadomość, mówiąca, że bitwa bardzo źle się potoczyła i wszyscy młodzi ludzie zginęli w walce. Teraz ten, którego do niedawno żałowano, był uważany za błogosławionego.

Gdy ufamy Bogu, nie ma znaczenia, co ludzie mówią bądź myślą o nas. W Liście do Rzymian czytamy, że zawsze i w każdej sytuacji: „Wiem, że Bóg zawsze współdziała ku dobremu z tymi, którzy kochają Go i zostali powołani zgodnie z Jego celem”.

Niech was Bóg błogosławi obficie, gdy wy błogosławicie innych słowem i czynem!

– Pastor Cecil

раскрутка

Pastor Cecil A. Thompson

„Czemu jesteś zgnębiona, moja duszo, i czemu jęczysz we mnie? Ufaj Bogu, bo jeszcze Go będę wysławiać: Zbawienie mego oblicza” (Ps 42:6).

Czy przeżywałeś kiedykolwiek depresję nerwową, dni w dole, czcze słowa?

Pamiętasz to stare narzekanie? „Nikt mnie nie kocha, wszyscy mnie nienawidzą, pójdę najeść się robactwa. Oto idą te tłuste, oto idą te chude. Ach, jak się kręcą, jak się wiercą” (Jedna z licznych wersji tekstu śpiewanego do melodii „Polly, Wolly, Doodle” – przyp.tłum.). Należy do tych, które znaczą moje dzieciństwo! Czy nie cieszy was to, że dzielę się z wami takim głębokim duchowym klejnotem?

Wygląda na to, że syn Koraha, autor psalmu, miał depresję, gdy to pisał. W jego duszy odbywa się rozmowa. Jest to obraz człowieka, który mówi sam do siebie. Czy kiedykolwiek byłeś w takim stanie? Możesz się z nim utożsamić?

Usłyszałem dawno temu, że można mówić do siebie samego. Powiedziano mi, że można mówić do siebie ile się tylko chce, natomiast problem pojawia się wtedy, gdy człowiek odpowiada sam sobie i ta rozmowa przeradza się w kłótnię. Gdy tak się dzieje, masz problem!

Oto pewna ważna zasada, której nauczyłem się dawno temu. Ostatnią rzeczą, którą możesz powiedzieć człowiekowi w depresji to: „rozchmurz się!”. To dobry sposób na wysłuchanie tyrady!

Musi być jakaś odpowiedź i rzeczywiście jest taka. Gdy czytamy dzisiejszy fragment Pisma, odkrywamy, że psalmista nie tylko narzeka i marudzi na swój emocjonalny stan – on przechodzi od planu działania. Rozmowa w jego duszy przebiega tak, że wskazuje na kilka wspaniałych kroków prowadzących do wyjścia z depresji: „ZŁÓŻ NADZIEJĘ W BOGU”

Przenosi swoje myśli z rozgrzebywania „swoich biednych uczuć”, na Tego, który jest Błogosławionym Sprawcą Wszystkiego – Pana Jezusa Chrystusa. To powinien być pierwszy krok każdego, kto czuje depresję. Nie chodzi tu o to, żebyś się lepiej poczuł w sobie, lecz o to, co Bóg dla nas wszystkich zrobił i to jest droga do odnowy.

„…BO JESZCZE GO WYSŁAWIAĆ BĘDĘ”. Oto następny istotny krok. Gdy przychodzimy do Pana w modlitwie, ogromnie ważne jest, aby zacząć od chwały i uwielbienia. Czasami całą naszą modlitwę poświęcamy na sprawy z listy zakupów, które chcemy od Pana uzyskać. Musi nas pochłonąć adoracja i miłość do Boga.

Niech was Bóg błogosławi obficie, gdy wy błogosławicie innych słowem i czynem!

– Pastor Cecil

deeo

Pastor Cecil A. Thompson

„Albowiem dziecię narodziło się nam, syn jest nam dany i spocznie władza na jego ramieniu, i nazwą go: Cudowny Doradca, Bóg Mocny, Ojciec Odwieczny, Książę Pokoju” (Iz 9:5).

Gdy Izajasz pisał słowa tego prorotwa dotyczącego przyjścia naszego Pana, bardzo niewiele było nadziei dla ludu izraelskiego. Bóg wybrał ich, lecz oni odrzucili Go, bądź co najmniej zlekceważyli. Czy nie brzmi to bardzo podobnie do tego, co się dzieje na dzisiejszym świecie?

Można śpiewać bożonarodzeniowe kolędy czy nawet być tak duchowym, aby przeczytać historię o narodzeniu Chrystusa, lecz co jest w sercu? Wiedzieć „o” kimś to nie to samo, co rzeczywiście znać kogoś. Może nas ktoś przedstawić jakiejś sławnej osobie, lecz z pewnością nie oznacza to, że „znamy” ją.

Lata temu byliśmy z Joyce na wakacjach na Hawajach. Pewnego dnia zdarzyło się, że usiedliśmy do obiadu przy stole obok pewnego sławnego komika i jego rodziny. Nigdy w życiu nie spotkałem takiej starej zrzędy. Nie tylko wyglądał nędznie, ale i zachowywał się nędznie, tak, jakby nie był świadom tego, że ktokolwiek jest w pomieszczeniu, nawet członkowie jego rodziny. Nie znaliśmy go, a co więcej nie zależało nam na tym, aby go poznać.

To jest ta negatywna strona. Byłem przedstawiany ludziom i wydawało się, że są to ludzie ciepli i wspaniali, i cieszyłbym się mogąc z nimi spędzić czas i poznać ich, lecz, ponownie o tym mowa, nie znałem ich wcale.

Samo przeczytanie jakiejś historii o życiu Jezusa nie znaczy, że się Go 'zna’. Aby Go rzeczywiście poznać konieczne jest nowe narodzenie. W Ewangelii Jana 3:16 Jezus powiedział Nikodemowi, że aby go poznać na wieczność, musimy przeżyć nowe narodzenie. To wymaga wyznania grzechów i poproszenia Go, aby wszedł do naszego serca i żebyśmy stali się nowym stworzeniem. Czy znasz Go?

Niech was Bóg błogosławi obficie, gdy wy błogosławicie innych słowem i czynem!

– Pastor Cecil

раскрутка

Pastor Cecil A. Thompson

„Wtedy podobne będzie Królestwo Niebios do dziesięciu panien, które, wziąwszy lampy swoje, wyszły na spotkanie oblubieńca. A pięć z nich było głupich, pięć zaś mądrych. Głupie bowiem zabrały lampy, ale nie zabrały z sobą oliwy. Mądre zaś zabrały oliwę w naczyniach wraz z lampami

swymi” (Mt 25:1-4).

Wigilia Bożego Narodzenia, 24 grudnia, często jest oczekiwana jako dzień Bożego Narodzenia sam w sobie. Pomyśl jak często zdarza się, żę gorliwe dzieci (i dorośli) tak bardzo czegoś oczekiwali, że nie niemal mogli zasnąć.

W wielu rodzinach przyjęto tradycję otwierania podarunków w wieczór przed Bożym Narodzenie. Niektórzy mówią, że robią tak, aby się mogli wylegiwać w bożenarodzeniowy poranek, ale równie dobrze można by powiedzieć, że to dlatego, że ich ekscytacja dawaniem i przyjmowaniem darów jest tak wielka, że nie chcą czekać do rana.

W dzisiejszym fragmencie Pisma Jezus opowiada przypowieść o pannach. Jest przeddzień przyjścia oblubieńca, lecz one nie są pewne, kiedy przyjdzie. Wszystkie powinny być przygotowane na jego pojawienie się, lecz tylko pięć było przygotowanych i miało oliwę w swoich lampkach. Odezwało się wołanie, że oblubieniec nadchodzi i tylko te, które były przygotowane na jego przyjście, weszły na zabawę.

Smutny morał z tej przypowieści jest taki, że wielu odłożyło na bok przygotowania do tego wspaniałego dnia powrotu Chrystusa. Żyjemy w przededniu tego wielkiego i pełnego chwały dnia. Teraz jest czas, dziś jest dzień, aby przygotować się na spotkanie z Nim!

Niech was Bóg błogosławi obficie, gdy wy błogosławicie innych słowem i czynem!

– Pastor Cecil

topod

Cecil Thompson

„Ale szukajcie najpierw Królestwa Bożego i sprawiedliwości jego, a wszystko inne będzie wam dodane. Nie troszczcie się więc o dzień jutrzejszy, gdyż dzień jutrzejszy będzie miał własne troski. Dosyć ma dzień swego utrapienia” (Mt 6:33-34).

Moja żona, Joyce, pracowała kiedyś jako asystent prawny. Pewna prawniczka, do której została przydzielona miała bardzo niewielkie doświadczenie w prowadzeniu biznesu i doprowadzała Joyce do skraju wytrzymałości nerwowej źle ustawionymi priorytetami. Każdy zadanie było oznaczone jako „Najwyższa ranga!” Niewiele trzeba było czasu, aby biurko Joyce zawalone było stertami projektów „Najwyższej rangi”, spośród których nie było wiadomo, co wybrać jako pierwsze do załatwienia.

Często wydaje mi się, że nasza chrześcijańska droga wygląda podobnie. Jest tak wiele rzeczy, które domagają się naszej uwagi, wiele z nich jest bardzo ważnych i, to fakt, określamy je jako pierwszej wagi. Lecz podobnie jak z problemem postawionym przed Joyce, pojawia się nieodwołalnie pytanie, które z tych zadań jest ważniejsze od pozostałych. Często może to prowadzić do duchowej depresji.

Jezus zna każde serce, możemy twierdzić, że On jest najważniejszy w naszym życiu, lecz w jakiej kolejności stawiamy nasze priorytety?

Czy poświęcamy się pogoni za tymi rzeczami, które znikają i przemijają, czy też tym, które mają wieczną wartość?

W dzisiejszym fragmencie Pisma wyraźnie jesteśmy kierowani do tego, aby „… szukać NAJPIERW królestwa Jego i Jego sprawiedliwości”. Tak właśnie, szukanie Jego królestwa i Jego sprawiedliwości mamy uczynić naszym najważniejszym priorytetem. Jaki jest twój najważniejszy priorytet?

Niech was Bóg błogosławi obficie, gdy wy błogosławicie innych słowem i czynem!

– Pastor Cecil

aracer.mobi

Pastor Cecil A. Thompson

„ … A byli w tej krainie pasterze w polu czuwający i trzymający nocne straże nad stadem swoim. I anioł Pański stanął przy nich, a chwała Pańska zewsząd ich oświeciła; i ogarnęła ich bojaźń wielka. I rzekł do nich anioł: Nie bójcie się, bo oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem wszystkiego ludu” (Lu 2:2-10 ).

Parę lat temu mieliśmy wspaniałe nabożeństwo Bożenarodzeniowe. Wcześniej świece zostały umieszczone w białych torebkach wzdłuż dojazdu do kościoła. Zgodziliśmy się razem z Joyce na ochotnika, że gdy już wszyscy wyjadą, pogasimy je. Przez kilka dni wcześniej padał śnieg było więc jeszcze kilkanaście centymetrów na ziemi. Kiedy, skrzypiąc butami, dotarliśmy do końca drogi było około -6C. Było tak cicho i pięknie, że zostaliśmy poruszeni w duchu pięknem Bożego stworzenia oraz kolędą Cicha Noc.

Słowa tej kochanej pieśni zostały napisane przez Josefa Mohra w 1818 roku, po obejrzeniu przez niego sztuki o narodzeniu Jezusa. Znalazł się w takiej zadumie i wszedł na górą spoglądając na swoje miasteczko w austriackich Alpach. Widok śniegu pokrywającego okolicę przypomniał mu o wierszu, który napisał kilka lat wcześniej. Ten wiersz mówił o nocy, w której anioł ogłosił narodziny Jezusa.

Następnego dnia poszedł z tym wierszem do Franza Grubera, który skomponował melodię. Przerabiał ją wielokrotnie, tak aby pasowała do słów wiersza. Narodziła się nasza ukochana kolęda, „Cicha Noc”.

Cicha Noc

Cicha noc, święta noc,
Pokój niesie ludziom wszem,
A u żłóbka Matka Święta
Czuwa sama uśmiechnięta
Nad dzieciątka snem,
Nad dzieciątka snem.

Cicha noc, święta noc,
Pastuszkowie od swych trzód
Biegną wielce zadziwieni
Za anielskim głosem pieni
Gdzie się spełnił cud,
Gdzie się spełnił cud.

Cicha noc, święta noc,
Narodzony Boży Syn
Pan Wielkiego majestatu
Niesie dziś całemu światu
Odkupienie win,
Odkupienie win

Niech was Bóg błogosławi obficie, gdy wy błogosławicie innych słowem i czynem!

– Pastor Cecil

topodin