3J 2
UMIŁOWANY! MODLĘ SIĘ O TO, ABY CI SIĘ WE WSZYSTKIM DOBRZE POWODZIŁO I ABYŚ BYŁ ZDRÓW TAK, JAK DOBRZE SIĘ MA DUSZA TWOJA.

Wówczas stosowaną powszechnie praktyką było wyrażanie na początku listu przypuszczenia, będącego jednocześnie życzeniem, że adresatowi wiedzie się pomyślnie. Ale list do współbrata w wierze może wyrażać coś więcej niż jedynie „mam nadzieję” czy też „chciałbym”; widzimy tutaj słowa: „modlę się”. Modlitwa za naszych przyjaciół może obejmować każdy aspekt ich życia. Tak więc modlitwa Jana dotyczy zarówno fizycznego zdrowia Gajusa jak i jego ogólnego samopoczucia. Aby ci się we wszystkim dobrze powodziło. Gajusowi dobrze wiedzie się duchowo i Jan pragnie, by jego fizyczne samopoczucie dorównało postępom jego duszy. Czynione mimochodem uwagi nie tylko są interesujące same w sobie, pouczają nas również, jak zachować równowagę pomiędzy aspektem fizycznym a duchowym, równowagi, która charakteryzuje biblijne spojrzenie na życie w tym świecie.
Czasem kładziono nacisk na negację świata, widząc w ciele główną przeszkodę dla czystego ducha, co przynosiło rezultaty w postaci ascetyzmu i umartwiania się. Takie zakazy „’nie dotykaj, nie kosztuj, nie ruszaj’ mają pozór mądrości w obrzędach wymyślonych przez ludzi, w poniżaniu samego siebie i w umartwianiu ciała, ale nie maja żadnej wartości, gdy chodzi o opanowanie zmysłów” – ostrzega Paweł w Liście do Kolosan 2:23. W Biblii nie ma żadnego wyraźnego podziału pomiędzy tym, co fizyczne, a tym, co duchowe. Jesteśmy w ciele. Nie ma żadnej korzyści z udawania, że możemy osiągnąć nieskończone stopnie duchowego wtajemniczenia, podczas gdy Bóg uczynił nas z krwi i ciała. Nasza postawa wobec życia na tym świecie powinna być pozytywna, charakteryzująca się oczekiwaniem, że Bóg będzie dla nas dobry i łaskawy, ponieważ wiemy, że taki właśnie jest Jego charakter. Jednak w żadnym razie nie powinniśmy nadużywać Jego dobroci czy też wyobrażać sobie, że ten świat jest ważniejszy od tego po drugiej stronie. Jest to smutne, że niektórzy chrześcijanie łatwo pozwalają schwytać się diabłu w pułapkę życia; roztaczając wokół cień pesymizmu, zdają się żyć w oczekiwaniu na jakieś wielkie nieszczęście. Jeśli mają się dobrze i powodzi się im, uważają, że z pewnością nie będzie to trwać długo. Jeśli zachorują i popadną w zniechęcenie, jest to dla nich dowód, że mieli rację. Nie można oprzeć się uczuciu, że taki życiowy pesymizm okrywa hańbą Boga łaski i miłosierdzia, do którego należą zarówno duszą jak i ciałem.
Pozdrawiam i życzę błogosławionego dnia.

3J 2
UMIŁOWANY! MODLĘ SIĘ O TO, ABY CI SIĘ WE WSZYSTKIM DOBRZE POWODZIŁO I ABYŚ BYŁ ZDRÓW TAK, JAK DOBRZE SIĘ MA DUSZA TWOJA.

Wówczas stosowaną powszechnie praktyką było wyrażanie na początku listu przypuszczenia, będącego jednocześnie życzeniem, że adresatowi wiedzie się pomyślnie. Ale list do współbrata w wierze może wyrażać coś więcej niż jedynie „mam nadzieję” czy też „chciałbym”; widzimy tutaj słowa modlę się. Modlitwa za naszych przyjaciół może obejmować każdy aspekt ich życia. Tak więc modlitwa Jana dotyczy zarówno fizycznego zdrowia Gajusa jak i jego ogólnego samopoczucia. Aby ci się we wszystkim dobrze powodziło. Gajusowi dobrze wiedzie się duchowo i Jan pragnie, by jego fizyczne samopoczucie dorównało postępom jego duszy. Czynione mimochodem uwagi nie tylko są interesujące same w sobie, pouczają nas również, jak zachować równowagę pomiędzy aspektem fizycznym a duchowym, równowagi, która charakteryzuje biblijne spojrzenie na życie w tym świecie. Czasem kładziono nacisk na negację świata, widząc w ciele główną przeszkodę dla czystego ducha, co przynosiło rezultaty w postaci ascetyzmu i umartwiania się. Takie zakazy „nie dotykaj, nie kosztuj, nie ruszaj” mają pozór mądrości w obrzędach wymyślonych przez ludzi, w poniżaniu samego siebie i w umartwianiu ciała, ale nie maja żadnej wartości, gdy chodzi o opanowanie zmysłów” – ostrzega Paweł w Liście do Kolosan 2:23. W Biblii nie ma żadnego wyraźnego podziału pomiędzy tym, co fizyczne, a tym, co duchowe. Jesteśmy w ciele. Nie ma żadnej korzyści z udawania, że możemy osiągnąć nieskończone stopnie duchowego wtajemniczenia, podczas gdy Bóg uczynił nas z krwi i ciała. Nasza postawa wobec życia na tym świecie powinna być pozytywna, charakteryzująca się oczekiwaniem, że Bóg będzie dla nas dobry i łaskawy, ponieważ wiemy, że taki właśnie jest Jego charakter. Jednak w żadnym razie nie powinniśmy nadużywać Jego dobroci czy też wyobrażać sobie, że ten świat jest ważniejszy od tego po drugiej stronie. Jest to smutne, że niektórzy chrześcijanie łatwo pozwalają schwytać się diabłu w pułapkę życia; roztaczając wokół cień pesymizmu, zdają się żyć w oczekiwaniu na jakieś wielkie nieszczęście. Jeśli mają się dobrze i powodzi się im, uważają, że z pewnością nie będzie to trwać długo. Jeśli zachorują i popadną w zniechęcenie, jest to dla nich dowód, że mieli rację. Nie można oprzeć się uczuciu, że taki życiowy pesymizm okrywa hańbą Boga łaski i miłosierdzia, do którego należą zarówno duszą jak i ciałem.
Pozdrawiam i życzę błogosławionego dnia.

3J 1
STARSZY DO UMIŁOWANEGO GAJUSA, KTÓREGO MIŁUJĘ W PRAWDZIE.

O samym Gajusie nie wiemy nic więcej ponad to, co mówi nam list. Nowy Testament wymienia to imię kilkakrotnie; jednak w tamtych czasach było to dość popularne imię rzymskie i nie ma powodu przypuszczać, że w innych miejscach odnosi się ono do tej samej osoby. Gajus, choć nam nie znany, dla Jana był kimś umiłowanym. Słowo to jest pokrewne innemu charakterystycznemu dla chrześcijańskiej nomenklatury słowu oznaczającemu miłość, jaką żywi do nas Bóg i którą wzbudza On w każdym ze swych dzieci, tak że kiedy jesteśmy zjednoczeni w prawdzie, łączy nas ta właśnie ponad naturalna miłość.
Jak już wcześniej kilkakrotnie zauważyliśmy, jest ona czymś o wiele większym niż uczucie, a mianowicie fundamentalną postawą wobec życia. Po pierwszym użyciu tego słowa w nagłówku Jan dodaje z naciskiem, którego miłuję w prawdzie. Gajus podzielając niepopularny pogląd mniejszości w zborze, nie był lubiany przez heretyckie kręgi skupione wokół Diotrefesa. Fakt, że sam starszy odnosi się do Gajusa w ten sposób musi być dla niego w takich okolicznościach dużą zachętą. Niezależnie od tego, czy potraktujemy prawdę w dosłownym czy też bardziej ogólnym sensie, Jana i Gajusa łączyła prawda Boża w Chrystusie, znajdująca wyraz w więzi opartej na szczerej chrześcijańskiej miłości. Przyjaźń chrześcijańska, jeden z największych Bożych darów, wyraża Bożą miłość utwierdzoną w prawdzie.
Pozdrawiam i życzę dnia pełnego Bożej miłości.

2J 11
KTO GO BOWIEM POZDRAWIA (ZWODZICIELA), UCZESTNICZY W JEGO ZŁYCH UCZYNKACH.

Nietrudno wyciągnąć z tego praktyczne wnioski odnoszące się do naszej dzisiejszej sytuacji. Należy to czynić bardzo ostrożnie, pamiętając, że pierwszorzędną sprawą jest tutaj sytuacja lokalnej społeczności. Słowa Jana to nie zachęta do trwania e sekciarskim oddzieleniu od innych, co nieraz stało się przyczyną katastrofy niegdyś pełnych wiary i wigoru społeczności. U podstaw zasadniczych doktryn wiary leży zarówno zasada moralnego oddzielenia od zła, jak i jedność wierzących, a nie drugorzędne kwestie porządku czy też władzy w Kościele, co do których opinie chrześcijan zawsze będą się różnić.

Nie ulega wątpliwości, że należy oddzielić się od tych, którzy kwestionują boskość naszego Pana Jezusa Chrystusa. Nie jest to przejaw miłowania wierzących, gdy ktoś zaprasza mówcę głoszącego nauką przeciwną nauczaniu Chrystusa. Jak społeczności czy ugrupowania chrześcijańskie połączą się razem w ewangelizacyjnym przedsięwzięciu, jeśli poselstwo, które ma zostać wygłoszone, nie będzie wierne Biblii i tym samym nie zostanie zaakceptowane przez biorących w niej udział? Podobnie też na wszystkich wierzących, jednoczących się wokół biblijnej Ewangelii, spoczywa odpowiedzialność wyrażenia tej jedności. Powinniśmy burzyć sztucznie wznoszone bariery – denominacyjne, kulturowe czy też biorące się z różnych tradycji.
Nade wszystko powinniśmy miłować się wzajemnie i wszelkimi siłami podtrzymywać tę miłość tak, by świat mógł poznać, czyimi uczniami są chrześcijanie. „Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli miłość wzajemną mieć będziecie” (Jan 13:35).
Pozdrawiam i życzę błogosławionego dnia.

2J 10
JEŻELI KTOŚ PRZYCHODZI DO WAS I NIE PRZYNOSI TEJ NAUKI, NIE PRZYJMUJCIE GO DO DOMU I NIE POZDRAWIAJCIE.

Jak w tamtych czasach wzrastała tak i dzisiaj wzrasta liczba wędrownych proroków i kaznodziei a chrześcijanie byli i są świadomi swego obowiązku gościnności i udzielenia wsparcia Bożym posłańcom. Jednak Jan podkreśla, że ten rodzaj praktycznej pomocy zależy od treści poselstwa jakie głosi nasz wędrowny gość. Werset ten mówi o normalnej z punktu widzenia miłości chrześcijańskiej reakcji, szczególnie w stosunku do kogoś, kto całkowicie poświecił się wędrownej służbie nauczania, stąd też uzależniony był i jest od szczodrości współbraci w wierze, jeśli chodzi o schronienie i wyżywienie. Chrześcijanin powinien z miłością przyjąć wędrowca do swego domu i ugościć go. W tym wersecie chodzi prawdopodobnie o zaproszenie takiego człowieka do zboru, a nie do prywatnego domu. Nie wydaje się, żeby wędrowni nauczyciele chcieli się angażować w głoszenie od drzwi do drzwi. Woleli raczej przybyć na zgromadzenie i poprosić o możliwość przemawiania czy też uczestnictwa w nabożeństwie. Oczywiście społeczność chrześcijańska mogła spotykać się w domu. Przyjęcie kogoś obcego do domu oznaczałoby wówczas przyjęcie jego nauczania i powitanie go w społeczności.

Pozdrowienie oznaczałoby tutaj coś więcej niż grzecznościową formułkę. Byłoby to raczej oficjalne wyrażenie radości z jego przybycia i publiczna deklaracja przyjaźni. Lecz jeśli tego rodzaju gościnność będzie okazywana fałszywym nauczycielom, nie będzie miała wiele wspólnego z chrześcijańską miłością a raczej z duchowym samobójstwem. Należy raczej pomyśleć o miłości wobec reszty społeczności, ponieważ wizyta taka naraża pozostałych chrześcijan na zgubne wpływy herezji. Nie jest to również przejawem miłości wobec „zwodziciela”, ponieważ utwierdza go to jedynie w błędzie, do którego być może nigdy się nie przyzna. Przede wszystkim jednak taka fałszywie pojęta gościnność nie wyraża miłości do Boga, gdyż oznacza aktywne popieranie zła – pomoc w szerzeniu kłamstwa, które niszczy prawdę.
Pozdrawiam i życzę błogosławionego dnia.

2J 9
KTO SIĘ ZA DALEKO ZAPĘDZA I NIE TRZYMA SIĘ NAUKI CHRYSTUSOWEJ, NIE MA BOGA. KTO TRWA W NIEJ, TEN MA I OJCA, I SYNA.

Werset ten jest zarówno podsumowaniem jak i powtórką z podstawowych zasad, w oparciu o które mamy osądzać, co jest, a co nie jest prawdą. Jednocześnie widzimy, dlaczego odejście od prawdy prowadzi nieuchronnie do zgubnych dla naszego ducha konsekwencji. Wszelka nowość niesie ze sobą pozory atrakcyjności, a fałszywa doktryna będzie cieszyć się największym powodzeniem, kiedy zostanie nazwana postępowym myśleniem. Nasz pęd do nowości przyniósł wiele nieocenionych korzyści w sensie polepszenia naszego bytu na ziemi. Bóg powierzył ludziom zadanie, by „napełnili ziemię i czynili ją sobie poddaną” (1Moj 1:28). Ale nie tylko to. Darowana nam przez Boga nasza planeta to niezwykle skomplikowana łamigłówka do rozwiązania, ogromne bogactwo do odkrycia i spożytkowania. Jakość naszego życia zawdzięczamy w dużej mierze odwadze, umiejętnościom i czystej ciekawości minionych pokoleń. A jednak trzeba wyznać, że zadanie, które otrzymał człowiek, mogło być efektywnie wypełnione jedynie przez człowieka uznającego Boży autorytet. Smutny to fakt, że reakcją wielu chrześcijan na przejawy nowoczesności w świecie bywa zatwardziały tradycjonalizm, konserwatyzm, pielęgnowany najczęściej dla zasady. Wiara chrześcijańska jawi się światu na wzór przedpotopowego dinozaura, skamieniałego pod warstwami coraz to nowych trendów mody filozoficznej i ideologicznej, skamieniałości prehistorycznej, a zatem zbędnej. Zamiast głosić niezmiennie prawdę Bożą w Chrystusie, która jest ostateczną rzeczywistością, Kościół zbyt często dawał się i daje odciągnąć na boczne tory, podejmując beznadziejną walkę o zachowanie swych własnych społecznych i religijnych konwencji. Podobnie jak kiedyś faryzeusze, dziś również wielu jest takich, którzy deklarując z jednej strony wiarę w natchnienie i ostateczny autorytet Pisma, często ulegają pokusie porzucenia Bożych nakazów i trzymania się ludzkich tradycji (Mk 7:8). Nowe pomysły czy też dawne tradycje nie muszą być złe same w sobie, jednak powinny być poddane konfrontacji z Biblią. Nietrudno dostrzec zmienność mody na poglądy czy też wzorce zachowań, zarówno w świecie, jak i w Kościele, który został osadzony w realiach świata przez samego Boga (Jan 17:15). Odrzucenie apostolskiej doktryny o Chrystusie Zbawicielu nie jest wcale postępem lecz odstępstwem. Jedyną możliwością „posiadania Boga”, to znaczy osobistej z Nim relacji, jest wiara w Jezusa Chrystusa, Syna Bożego. Ci jednak, którzy przeczą, jakoby Jezus przyszedł w ciele, nie mają wstępu na tę jedyną drogę prowadzącą do Ojca, stąd też, niezależnie od ich własnego przekonania, nie mogą mieć prawdziwej relacji z Bogiem. Ojciec i Syn są nierozdzielni.
Pozdrawiam i życzę błogosławionego czasu.