|
Grady J. Lee
Oświadczenie z tego tygodnia o pośpiesznym małżeństwie ewangelisty Todda Bentleya i jego odnawianiu (próbie przywrócenie go do zdrowej duchowej kondycji) przekazuje kościołowi kłopotliwe przesłanie. Wydałem z siebie jęk, gdy dowiedziałem się na początku tego tygodnia, że ewangelista Todd Bentley, przywódca kontrowersyjnego przebudzenia z Lakeland, zdecydował się na rozwód z żona, Shonnah, i małżeństwo ze swoją poprzednią praktykantką w służbie, Jesse Hasbrook. Ta wiadomość pojawiła się po niemal 9 miesiącach milczenia i spekulacji, w czasie, których rada Fresh Fire Ministries publicznie złajała go za cudzołóstwo. W oświadczeniu przekazanym przez Ricka Jonera 10 marca, popularnego autora książek i duchownego, który nadzoruje proces powrotu Bentleya do formy, mówi się nam, że (1) Bentley poślubił swoją nową żonę kilka tygodni temu i przeprowadził się do bazy Jonyer’a w Fort Mill (w stanie Płd. California) ; (2) Todd i Jesse zgadzają się z tym, że ich związek był „zły i niedojrzały” i że „nie powinno się to zdarzyć w taki sposób, jak się stało”; |
|
„„Wielu |
|
Oświadczono również, że Bentley zamierza wrócić do swej służby, nazwanej Fresh Fire USA, w Fort Mill, i że Joyner zbiera obecnie od zwolenników dotacje, które zostaną przeznaczone na pomoc w odbudowie tej służby. (Kanadyjska służba, którą Bentley założył, zmieniła obecnie nazwę na Trasform International i ma silne związki z ewangelistą.) W kilku miejscach swego oświadczenia Joyner wyraża nieustępliwą miłość, szczególnie wtedy, gdy mówi: „Wiemy, że na zaufanie trzeba zapracować i że Todd będzie musiał zapracować na zaufania ciała Chrystusa w przyszłej służbie, co nie będzie łatwe, ani nie powinno być łatwe”. Jasno postawił sprawę tego, że prawdziwa pokuta i odnowienie „przychodzą tylko wtedy, gdy odrzucimy kompromis wobec jasnych biblijnych standardów moralności i integralności”. Znalazło się jednak w tym oświadczeniu kilka jaskrawych pominięć, które wskazują na fundamentalna słabość naszego freestylowego podejścia do „odnawiania” upadłych liderów. Przede wszystkim, oburzające jest to, że wygląda na to, w obecnej dyskusji w ogóle nie ma miejsca dla Shonnah Bentley, pierwszej żony Todda. Nie została w oświadczeniu Joynera wymieniona ani razu, podczas gdy Todd -18 razy. Nie dowiadujemy się w ogóle jak ona znosi rozwód, ani jak będzie radziła sobie z utrzymaniem i wychowaniem trójki dzieci, które mają wspólnie z Toddem? Nie widać ich w tym procesie. Po drugie: wydaje się, że my, charyzmatycy, mamy taki zwyczaj wynoszenia obdarowania nad charakterem. To tak, jakby cel usprawiedliwiał środki. (Cóż więc, gdy kaznodzieja rujnuje jedno małżeństwo i podejmuje szybką decyzję o poślubieniu młodszej kobiety – ważne jest to, żeby go odzyskać z powrotem za kazalnicę, aby uzdrawiał chorych!) Jest to wypaczenie biblijnej integralności. Bóg może namaścić każdego mężczyznę czy kobietę mocą Ducha Świętego, lecz On szuka to godnego czci naczynia, które będą nieść to namaszczenie z godnością, pokorą i czystością. To, co najbardziej godne ubolewania w tym ostatnim akcie skandalu Bentleya to brak prawdziwej skruchy. W swym własnym oświadczeniu, Bentley, przeprasza za swoje zachowanie i mówi, że „bierze pełną odpowiedzialność za swoją część zakończenie tego małżeństwa”. Lecz jak może „wziąć pełną odpowiedzialność” jeśli dobrowolnie wybiera swoją dziewczynę, a potem natychmiast po rozwodzie decyduje się na ślub z nią? Dlaczego ukrywał się przez kilka miesięcy, podczas gdy powinien był słuchać porad i starać się pojednać z pierwszą żoną? Współcześnie wielu chrześcijan odrzuciło biblijną dyscyplinę i przyjęło słodką, pozbawioną kręgosłupa miłość, która nie potrafi karcić. Nasza łaska jest śliska. Bez względu na to, co brat robi, głaszczemy go, pieścimy i leczymy jego rany, całkowicie ignorując tych ludzi, których zranił. Nie ważne jak ohydny jest jego grzech, my oferujemy mu pocieszające banały, no bo przede wszystkim, kimże jesteśmy, aby sądzić? Gdy apostoł Paweł dowiedział się, że pewien członek kościoła w Koryncie żył w niemoralnym związku z żoną swego ojca, nie spieszył się pocieszaniem go. Powiedział do Koryntian: „A wyście wzbili się w pychę, zamiast się raczej zasmucić i wykluczyć spośród siebie tego, kto takiego uczynku się dopuścił” (1 Kor. 5:2). Czasami musimy wyciągnąć bezwzględny miecz, aby udzielić prawdziwego uzdrowienia. „Rany przyjaciela” sumiennie doprowadzają do przekonania o grzechu i prawdziwej pokuty (p. Przyp. 27:6). Paweł nawet przekazał nieskruszonego Korytianina Szatanowi: „na zniszczenie ciała” (5:5), aby mógł być zbawiony. Nie brzmi to miło. Wielu dziś określiłoby postępowanie Pawła jak twarde i legalistyczne, ale jest tak dlatego, że straciliśmy wszelkie prawdziwe poczucie bojaźni Pańskiej – i nie zdajemy sobie sprawy z tego, że nasza niedbałość o Boże standardy jest wypaczeniem Jego łaski. Tam, gdzie grzech jest poważny, musi byś surowe publiczne upomnienie. W całej dyskusji o Bentleyu i zgonie przebudzenie w Lakeland czekam na dźwięk rozdzieranych szat. Powinniśmy płakać. Powinniśmy rozdzierać serca – jak to Bóg nakazał Izraelowi, gdy popadali w grzech (p. Joel 2:13-14). Aby dać wyraźne prowadzenie wpędzonemu w zamieszanie Kościołowi, nasi przywódcy powinni potępić katastrofę z Lakeland, równocześnie pomagając w uzdrowieniu zarówno Todda jak i Shonnah. Nie opłakujemy tej parodii, nie doznaliśmy szoku i zatrwożenia, że taki grzech był pośród nas. Zachowujemy się tak, jakby nonszalancki rozwód i ponowne małżeństwo było drobnymi naruszeniami – podczas gdy w rzeczywistości są to poważne moralne upadki, które powinny przynieść dyskwalifikację. Jeśli naprawdę kochamy Todda Bentleya, nie będziemy domagać się jego szybkiego powrotu za kazalnice. O ile rzeczywiście chcemy, aby został w pełni przywrócony do społeczności z Bogiem, nie możemy przyspieszać procesu przywracania do służby. Liderzy muszą żyć według wyższych standardów, musimy domagać się tego, aby ci, którzy zajmują się odnowieniem Todda nie tylko kochali jego, lecz kochali również kościół, chroniąc nas przed tego rodzaju skandalem, który przeżyliśmy w zeszłym roku. J. Lee Grady jest redaktorem magazynu Charisma. Publiczne
|