50 alegorii występujących w Nowym Testamencie

Richart Murray
Alegoryczne odczytywanie Starego Testamentu, wychodzące „poza” bezpośrednie znaczenie, sprawia niektórym problemy, lecz gdy spojrzymy na to w JAKI sposób autorzy NT odnosili się do tych pism, widzimy, że stale stosowali alegoryczne czytanie.
„Alegoria jest językiem, który mówi jedno i znaczy albo coś ZNACZNIE więcej niż to, co mówi, albo coś INNEGO” – teolog, R.A Norris, w artykule pt.: „Alegoria” w „THE WESTMINSTER HANDBOOK TO ORIGEN”.

50 przykładów zastosowania w Nowym Testamencie alegoryzacji starotestamentowych fragmentów
1) Manna dawana Izraelitom na pustyni jest alegoryzowana jako Jezus, chleb żywota – J 6:48-60.
2) Starotestamentowy paschalny Baranek Boży jest alegoryzowany jako Jezus – 1Kor 5:7; J 1:29, 36.
3) Drabina Jakuba z Księgi Rodzaju jest alegoryzowana jako Jezus na którego zstępują aniołowie J 1:51.
4) Sara, to Nowe Przymierze – Ga 4:22-31.
5) Hagar, to Stare Przymierze – Ga 4:22-31.
6) Izaak jest przedstawiany jako nowotestamentowy wierzący – Ga 4:22-31.
7) Ismael jest alegoryzowany jako starotestamentowy legalistyczny wierzący – Ga 4:22-31.
8) Starotestamentowy kwas to legalizm i hipokryzja – Ga 5:3-9.
9) Ziemskie Jeruzalem to niebiańskie miasto – Ga 4:26.
10) Skała, z której wydostała się na pustyni woda to Chrystus – 1Kor 10;4.
11) Wąż z Księgi Rodzaju to Szatan – Obj 12:9.
12) Adam jest alegorią (typem) Chrystusa – Rzm 5:14-19.
13) Kapłaństwo Melchizedeka jest przedstawiane jako kapłaństwo, które jest nadrzędne nad lewickim – Hbr 5-7.
14) Starotestamentowe kapłaństwo jest alegoryzowane jako cień rzeczy niebiańskich – Hbr 8:4-5.
15) Świątynia jest przedstawiana jako cień prawdziwego niebiańskiego Sanktuarium – Hbr 8:1-5.
16) Wyposażenie świątyni jest alegoryzowane jako symbole rzeczy niebiańskich – Hbr 9:1-15.
17) Prawo jest przedstawione jako cień rzeczy przyszłych, a nie sam obraz – Hbr 10:1.
18) Obrzezanie jest przedstawiana jako wewnętrzna przemiana serca – Rzm 2:28-29.
19) Sabat jest alegoryzowany jako stan bycia – Hbr 4:1-11.
20) Starotestamentowa oblubienica jest przedstawiana jako duchowe ciało i oblubienica Chrystusa – 1Kor 12:27; 2Kor 11:2.
21) Świątynia jest przedstawiana jako ziemskie ciało Jezusa, droga do miejsca Najświętszego J 2:19.
22) Świątynia jest przedstawiana jako nasze ziemskie ciała – 1Kor 6:19.
23) Paweł alegoryzuje podróż Izraela jako duchową drogę Kościoła – 1Kor 10:2-7; Ga 3:7; Rzm 6:3.
24) Znak Jonasza służy jako alegoria trzydniowego pogrzebania Jezusa w brzuchu ziemi- Mt 12:38-41.
25) Mojżesz w swej symbolicznej roli proroka, lidera i mediatora ludu Jahwe jest alegorycznym cieniem wskazującym na Jezusa, który funkcjonuje w podobny choć znacznie podniesionym działaniu – Pwt 18:15; Dz 3:22; 1Kor 10:2; Ga 3:27; 3:19; 1Tym 2:5).
26) Liczne doświadczenia Mojżesza są paralelami wskazującymi na to, że przedstawia Jezusa.

• Zarówno Mojżesz jak i Jezus przeżyli masowe mordowanie męskich niemowląt.
• Zarówno Mojżesz jak i Jezus są wygnańcami na obcej ziemi do czasu śmierci królów.
• Zarówno Mojżesz jak i Jezus wrócili z zagranicy, aby ratować swój lud.
• Zarówno Mojżesz jak i Jezus prowadzili swych ludzi w drogę wyjścia – exodus.
• Zarówno Mojżesz jak i Jezus pościli przez 40 dni.
• Zarówno Mojżesz jak i Jezus doświadczyli przemienienia.
• Zarówno Mojżesz jak i Jezus zostali wychowanie przez mężczyzn, którzy nie byli ich naturalnymi ojcami.
• Zarówno Mojżesz jak i Jezus byli nierozumiani przez własną rodzinę.
• Zarówno Mojżesz jak i Jezus wstawiali się za grzechy swego ludu.
• Zarówno Mojżesz jak i Jezus byli gotowi umrzeć za grzechy swego ludu.
• Zarówno Mojżesz jak i Jezus dale zlecenia swym następcy/następcom.
• Zarówno Mojżesz jak i Jezus rozkazywali wzburzonym wodom.

27) Syjon jest typem kościoła a ostatecznie nieba – Gal 4:25, 26; Hbr 12:22; Obj 21:2).
28) Babilon, który w Starym Przymierzu trzymał ludzi Bożych w niewoli, jest alegorią stanu odstępczego kościoła, który odszedł od prostoty nowotestamentowego wzoru – Obj 11:8; 14:8; 16:19; 17:5; 18:2ff).
29) Wąż z brązu podniesiony na pustyni, dzięki któremu ludzi odzyskiwali zdrowie (Lb 21:8) jest przedstawiany jako podniesiony Chrystus, przez którego przychodzi duchowe uzdrowienie – J 3:14; 12:32; Iz 53:5.
30) Wyratowanie przez „wodę” rodziny Noego z zepsutego świata jest przedstawiane jako nasze zbawienie/ratunek przez chrzest, przed mocami ciemności do Królestwa Chrystusa – 1Ptr 3:20-21; Kol 1:13).
31) Stworzenie światła pierwszego dnia historii Ziemi (Rdz 1:3) jest alegoryzowane jako przyjście jaśniejącego światła Ewangelii Chrystusa – 2Kor 4:6.
32) Adam i Ewa są alegorią Chrystusa i Kościoła. Z żebra Adama powstała Ewa – 1TYm 2:13-14. Z przebitego żebra/boku Chrystusa wypływa Jego duchowa oblubienica – kościół. Paweł odkrywa wspaniałą alegoryczną tajemnicę, pisząc, że CZYM Ewa była DLA Adama, tak JEST kościół DLA Chrystusa – Ef 5:23-33.
33) Adam staje się ZARÓWNO alegorią kontrastu jak i porównania do Jezusa w 1Kor 15:21-22 i 45-58, gdzie jest opisany jako żyjąca dusza W KTÓREJ wszyscy umierają, podczas gdy Chrystus jest duchem ożywiającym W KTÓRYM wszyscy ożywają. Paweł podejmuje ten stam temat w Liście do Rzymian, gdy stwierdza, że Adam wprowadził na świat grzech, podczas gdy przez Chrystusa została udostępniona ludzkości sprawiedliwość – Rzm 5:19.
34) Tajemniczy Melchizedek i Król Dawid obaj są alegorycznymi typami Chrystusa jako kapłana i Chrystusa jak ziemskiego króla. Melchizedek, który jest zarówno Królem Salemu jak i Arcykapłanem Boga – równocześnie (Rdz 14:18-20) – jest alegorycznym typem Chrystusa. Również Dawid, który nosił koronę i spożył sławne chleby pokładne, które były zarezerwowane wyłącznie dla kapłanów. Te dwa starotestamentowe typy objawiają podwójną naturę Jezusa TERAZ służacego jako nasz Król i Arcykapłan, Jezus po swym wstąpieniu do Niego zaczął rządzić na tronie Dawida i RÓWNOCZEŚNIE funkcjonować jako nasz arcykapłan (Ps 110:4; Zach 6:12, 13; Hbr 5:5-10; 6:20; 7:1-17).
35) W Starym Testamencie były trzy urzędy, które przedstawiają królewskie namaszczenie Jezusa. Prorocy (1Krl 19:16), kapłani (Wyj 28:41) i królowie (1Sam 10:1), byli namaszczeni w alegorycznym wyczekiwaniu na przyszłego namaszczonego, który jest prorokiem (Dz 3:22), kapłanem (Hbr 3:1) oraz królem (Obj 17:14).
36) Wiele starotestamentowych ustanowień było alegorycznymi cieniami tych dóbr, które mają nadejść. Pascha z czystego baranka (Wyj 12:5), który miał być zabity „między dwoma wieczorami” tj.: między 15tą, a 17tą, bez złamania mu kości (12:46). Była to alegoria śmierci Jezusa (1Kor 5:7), który był bez zmazy (1Ptr 1:19), który zmarł około 15 (Mt 27:46) i którego żadna z kości nie została złamana (J 19:33 in.).
37) Święto Pierwocin (Kpł 23:10) to jest Zielone Święta były świętem, w którym składano w ofierze Bogu pierwsze owoce żniw, jako znak zbliżających się pełnych kłosów. Ten rytuał przedstawia: (1) pierwszy napływ Żydów do kościoła Chrystusa (Rzm 11:16) oraz (2) wskrzeszenie z martwych Jezusa, jako Bożej obietnicy ogólnego zmartwychwstania, które ostatecznie nastąpi (1Kor 15:20, 23).
38) Święto Namiotów było alegorią wspominającą podróż Izraelitów przez pustynię (Kpł 23:43), lecz jej celem było również przypomnienie nam, że na tej ziemi my jesteśmy tylko pielgrzymami (Ptr 2:11), oraz tego, że pewnego dnia wybędziemy się tej ziemskiej świątyni (2Kor 5:1, 2Ptr 1:13, 14), na rzecz stałego miejsca zamieszkania (Hbr 11:9-13).
39) Płonący krzew w Księgi Wyjścia jest alegorią Chrystusa. W 3 rozdziale Księgi Wyjścia Bóg objawił Mojżeszowi siebie samego w gorejącym krzewie jako wielki „Ja Jestem”. Jezus odnosi się do Siebie przy różnych okazjach co najmniej 8 razy jako „Ja Jestem”, w ten sposób personifikując alegorię Gorejącego Krzewu. W każdym z tych przypadków oryginalne greckie słownictwo jest takie samo. Jezus odnosi się do Siebie nie jako zwykłe „ja jestem”, lecz dosłownie jako „Ja, Ja Jestem”. Ten zwrot może być prawidłowo przetłumaczony jako: „Ja i Ja jedynie” bądź: „Ja i nikt inny”. Słowa, których Jezus użył są zdecydowane.
40) W 1Liście do Koryntian 14:21 Paweł sięga po starotestamentowe wersy, które same w sobie nie mają nic wspólnego z nowotestamentowym językiem (Iz 28:11-12) i alegoryzuje je jako proroczy fragment dotyczący duchowego daru języków.
41) Autor Listu do Hebrajczyków alegoryzuje również zwierzęce ofiary przenosząc je, pod wpływem duchowego czytania tych wersów, jako bezużyteczne rytuały pod czystą literą prawa do cudownego proroczego obrazu doskonałego okupu zapłaconego za wszystkich przez Chrystusa – Hbr 10:1-10.
42) Piotr i Paweł alegoryzują starotestamentowe prawa żywieniowe przez połączenie wiary i dziękczynienia ku prawdziwej duchowej diecie (Dz 11:5-10; Rzm 14:1-23; 1Tym 4:3-4).
43) W Dziejach Apostolskich 2:16-17 Piotr przedstawia fragment z Księgi Joela 2:28-29 tak, aby odnosił się on do przychodzącego w dniu Zielonych Świąt Ducha Świętego.
44) W Liście do Kolosan 2:17 znajdujemy alegorię starotestamentowych świąt, świętych dni i praw spożywczych jako „cienie” „ciała Chrystusa”, który ma przyjść, ponownie nie jako literę samą w sobie, lecz jako proroczy cień Królestwa Bożego.
45) W Ewangelii Mateusza 27:46 Jezus znajdując się na krzyżu alegoryzuje Psalm 22 personalnie przypisując sobie ten dialog, jako własny.
46) W Ewangelii Mateusza 23:39 Jezus alegoryzuje Ps 118:26, gdy personalnie przypisuje sobie stwierdzenie z Psalmu jako swoje własne, a nie należące do starotestamentowego mówcy.
47) W Ewangelii Jana 13:18 Jezus alegoryzuje Ps 41:9 personalnie przypisując Sobie to Pismo, jako Swoje własne stwierdzenie dotyczące Judasza.
48) W Ewangelii Jana 15:25 Jezus alegoryzuje PS 35:19, 69:4 gdy personalnie przypisuje sobie ten opis, aby potępić bezpodstawną nienawiść ludzi do Niego.
49) Góra Synaj jest przedstawiona jako Stare Przymierze – Ga 4:22-31.
50) Góra Syjon jest przedstawiona jako Nowe Przymierze – Ga 4:22-31.