Dwie ważne i powiązane ze sobą sprawy
Książka skupia się na dwóch powiązanych ze sobą sprawach. Po pierwsze: Chrystus nie głosił Prawa, lecz przesłanie o łasce. Po drugie: Chrystus nie jest pod Prawem, lecz że ukazuje łaskę we wszystkim, co czyni. Innymi słowy: pierwszą sprawą jest nauczanie Chrystusa, drugą – Jego zachowanie. W tym rozdziale zajmiemy się pierwszą z tych dwóch spraw.
Okres przejściowy między Starym a Nowym Przymierzem
Chrystus ogłasza czas zmiany starotestamentowego przesłania głoszonego Prawa na przesłanie Nowego Przymierza Ewangelii Królestwa. Sam Chrystus mówi, że nie głosi Prawa, ponieważ ta proklamacja kończy się wraz z przybyciem Jana Chrzciciela. W Ewangelii Łukasza Jezus mówi:
„Do czasów Jana był zakon i prorocy, od tego czasu jest zwiastowane Królestwo Boże i każdy się do niego gwałtem wdziera” (Łk. 16:16).
Chrystus odsłania specyficzny czas, w którym z Bożej perspektywy kończy się prawna służba Starego Przymierza. Ujawnia również początek, chwilę, z którą inicjowany jest Nowy Testament. Jest to taki punkt historyczny, w którym Przymierza, Stare i Nowe, są rozdzielane. Prawo i Prorocy reprezentują Stare Przymierze, które było głoszone przed Janem. Według Chrystusa starotestamentowe głoszenie Prawa kończy się wraz z rozpoczęciem służby Jana Chrzciciela. Wszystko, co miało miejsce przed służbą Jana jest Starym Przymierzem (z wyjątkiem Księgi Rodzaju i pierwszej części Księgi Wyjścia), a wszystko, co jest później, w Ewangeliach, jak służba Chrystusa i Jego uczniów, to Chrystus rozpoczynający Nowe Przymierze.
Zadatek Łaski
Bóg zgadza się na to, aby to wszystko, co działo się w ewangeliach miało miejsce, dzięki czemuś, co może być nazwane „zadatkiem łaski”. Wiedział o tym, że pełna kwota naszej niewypłacalności zostanie całkowicie spłacona przez Chrystusa w bliskiej przyszłości. Apostoł Mateusz ujawnia prawdę o „zadatku łaski”, która została udzielona przed Krzyżem w jednej z historii uzdrowień dokonanych przez Chrystusa.
Pisze tak:
„On (Chrystus) wypędzał duchy słowem i uzdrawiał wszystkich, którzy się źle mieli, aby się spełniło, co przepowiedziano przez Izajasza proroka, mówiącego: On niemoce nasze wziął na siebie i choroby nasze poniósł” (Mt 8: 16b – 17).
Apostoł Mateusz, jeden z pierwszych dwunastu uczniów, wskazuje na dobrze znane mesjańskie proroctwo z 53 rozdziału Izajasza. To proroctwo ujawnia, że Chrystus „niemoce nasze wziął na siebie i choroby nasze poniósł” podczas Swego biczowania i na Krzyżu. To ważne. Chrystus uzdrawiał na podstawie Swego odkupieńczego cierpienia, zanim to cierpienie miało miejsce. Chrystus uzdrawiał wszystkich, którzy do Niego przychodzili. Nie wynikało to z posłuszeństwa Prawu, lecz było tak dzięki dziełu Krzyża, który dopiero miało się wydarzyć.
Bóg okazywał łaskę przez uzdrawianie chorych na podstawie Krzyża. Bóg dawał „zadatek łaski”, ponieważ wiedział o tym, że Jego Syn zapłaci pełną cenę. Bóg robi to przez wszystkie Ewangelie i to pozwala Chrystusowi w doskonały sposób demonstrować, w jaki sposób działa Nowe Przymierze. Ten „zadatek łaski” pozwala Jezusowi Chrystusowi demonstrować klauzule i warunki Nowego Przymierza przez cały okres zapisany jako Ewangelie. Ten „zadatek łaski” jest widoczny, zanim Chrystus zawrze przymierze w Wieczerzy Pańskiej i przed Krzyżem, Zmartwychwstaniem i przed dniem Zielonych Świąt. Jest tak, dlatego, że Bóg wiedział o tych rzeczach w Chrystusie wcześniej (Dz. 2:23, Rzm. 8:29, Rzm. 11:2, 1Ptr. 1:2, 20) .
Mateusz opisuje służbę Jana Chrzciciela
Ewangelie w pełni zgodnie stwierdzają, co Jezus miał do powiedzenia na temat Jana Chrzciciela. W Ewangelii Mateusza znajdujemy przesłanie Jana.
„A w one dni przyszedł Jan Chrzciciel, każąc na pustyni judzkiej i mówiąc: Upamiętajcie się, albowiem przybliżyło się Królestwo Niebios. Albowiem ten ci to jest, o którym Izajasz prorok mówił, wypowiadając te słowa: Głos wołającego na pustyni: Gotujcie drogę Pańską, prostujcie ścieżki jego” (Mt. 3:1-3).
Jan nie mówi zupełnie nic o Prawie. Sam Jan nie głosił Prawa, lecz głosił Królestwo, pokutę i przygotowanie się na przyjście Chrystusa. Relacja Mateusza przekazuje kolejne szczegółowe oświadczenie Chrystusa na temat Jana Chrzciciela, Królestwa oraz Prawa i Proroków. Chrystus mówi:
„Zaprawdę powiadam wam: Nie powstał z tych, którzy z niewiast się rodzą, większy od Jana Chrzciciela, ale najmniejszy w Królestwie Niebios większy jest niż on. A od dni Jana Chrzciciela aż dotąd Królestwo Niebios doznaje gwałtu i gwałtownicy je porywają. Albowiem wszyscy prorocy i zakon prorokowali aż do Jana” (Mt 11:11-13).
Chrystus wypowiada tutaj zaskakujące rzeczy. Przede wszystkim, ujawnia, że Jan Chrzciciel był większy niż wszyscy wierzący Starego Testamentu, a to obejmuje Eliasza, Mojżesza, Abrahama, Noego i cały tłum pozostałych. Jan był większy, ponieważ miał większe objawienie na temat Chrystusa i Królestwa niż wszyscy, którzy byli przed nim.
Po drugie: Chrystus stwierdza jeszcze coś zaskakującego. Mówi, że najmniejszy w Królestwie Niebios jest większy od Jana Chrzciciela. Jezus nie mówi tutaj o śmierci i pójściu do nieba, lecz o wejściu do Królestwa na ziemi. (Przyjdź Królestwo Twoje, bądź wola Twoja na ziemi, jak w niebie.) To sprawia, że każdy wierzący dziś jest większy od Jana Chrzciciela, który jest większy od Mojżesza i wszystkich starotestamentowych wierzących. Wierzący są więksi od tych przywódców Starego Przymierza, ponieważ znają Chrystusa i weszli do Jego Królestwa, przyjmując Go jako Zbawiciela i Pana swojego życia.
Po trzecie: Chrystus ponownie ujawnia, że od czasu Jana Chrzciciela Królestwo jest przez niektórych porywane. Jest to inny sposób wyrażenia tego, że ludzie doświadczali Królestwa przed Krzyżem i Zmartwychwstaniem. W poprzednich wypowiedziach na temat Jana Chrzciciela w Ewangelii Łukasza, Chrystus powiedział: „wszyscy się do niego gwałtem wdzierają” (do Królestwa). Ponieważ Królestwo jest głoszone, ludzie wchodzą do Królestwa przez wiarę w Chrystusa. Doświadczają przebaczenia grzechów, uzdrowienia, uwolnienia od złych duchów i innych błogosławieństw Nowego Przymierza. Chrystus jest w trakcie ustanawiania Nowego Przymierza, ogłaszając jego obietnice i warunki, zanim Krzyż je wypełni.
Po czwarte: Chrystus wyjaśnia, że Prawo i Prorocy prorokowali aż do Jana. Jest to bardzo podobne do tego, co Chrystus mówi w Ewangelii Łukasza, a czego konsekwencją jest to, że Stare Przymierze reprezentowane przez Prawo i Proroków zakończyło swoją prawną pobożną funkcję. Teraz Ewangelia Królestwa, jako wyraz Nowego Przymierza, jest drogą przystępu do Boga w Jezusie Chrystusie. Ci, którzy głoszą Królestwo Boże, zdaniem Jezusa, nie głoszą Prawa. Przesłanie o Królestwie w istocie mówi o Bożym rządzie na ziemi przez łaskę.
Jest to przesłanie pochodzące od naszego panującego Króla, Jezusa Chrystusa, i o Nim.
Dokładna chwila zmiany ze Starego Przymierza na Nowe.
Jest konkretna chwila w służbie Jana Chrzciciela, którą można ustalić jako miejsce zakończenia Starego Przymierza i moment rozpoczęcia przez Chrystusa przekazywania obietnic i warunków Nowego Przymierza. Wydaje się, że jest to chrzest Jezusa Chrystusa dokonany przez Jana Chrzciciela. Oto relacja:
„A Jan miał na sobie odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany wokół bioder swoich, i jadał szarańczę i miód leśny, a głosił, mówiąc: Idzie za mną mocniejszy niż ja, któremu nie jestem godzien, schyliwszy się, rozwiązać rzemyka u sandałów jego. Ja chrzciłem was wodą, On zaś będzie chrzcił was Duchem Świętym. I stało się w owe dni, że przyszedł Jezus z Nazaretu Galilejskiego i został ochrzczony przez Jana w Jordanie. I zaraz, kiedy wychodził z wody, ujrzał rozstępujące się niebiosa i Ducha nań zstępującego jako gołębica. I rozległ się głos z nieba: Tyś jest Syn mój umiłowany, którego sobie upodobałem. I zaraz powiódł go Duch na pustynię. I był na pustyni czterdzieści dni, kuszony przez szatana, i przebywał pośród zwierząt, a aniołowie służyli mu. A potem, gdy Jan został uwięziony, przyszedł Jezus do Galilei, głosząc ewangelię Bożą i mówiąc: Wypełnił się czas i przybliżyło się Królestwo Boże, upamiętajcie się i wierzcie ewangelii” (Mk. 1:6-15).
Jest to fragment, który po raz kolejny pokazuje nam, że w centrum służby Jana był Chrystus. Jan otrzymał objawienie mówiące, że nadchodzi Chrystus i w nadnaturalny sposób zmieni ludzi przez służbę Ducha Świętego. Gdy Jezus został ochrzczony przez Jana, Duch Święty zstąpił na Chrystusa a Ojciec przemówił do Niego osobiście.
Po 40 dniowym okresie postu i kuszenia Chrystus zaczyna Swoją służbę Nowego Przymierza głosząc Ewangelię Królestwa z większą mocą i nakazując pokutę i wiarę. Gdy Chrystus mówi o wierze czy wierzeniu, stanowi to silny dowód na to, że nie głosi Prawa. Paweł mówi: „Prawo nie jest z wiary”. Wiara jest jednym z warunków Nowego Przymierza.
Zawarcie Nowego Przymierza
Zawarcie Nowego Przymierza historycznie zaczyna się od chrztu Jezusa Chrystusa przez Jana Chrzciciela. Wkrótce później Chrystus zaczyna głosić Królestwo. Z pewnością Chrystus nie głosi Prawa, lecz nakazując pokutę i wiarę ujawnia warunki Nowego Przymierza.
Wszystko, o czymkolwiek Chrystus naucza i demonstruje w Ewangeliach jest przeznaczone dla współczesnych wierzących. Pomijanie tego, czego Chrystus naucza i co demonstruje w Ewangeliach uniemożliwia zostanie prawdziwym uczniem Chrystusa. Jest to zaniechanie uczynienia Chrystusa Panem swojego życia. Każdy, kto poświęca czas na poważne studiowanie Ewangelii, kto pragnie wykonywać to, czego Chrystus naucza, odkryje, że będzie to bardzo silnie uwierzytelniane przez Ducha Świętego.
Te księgi o Jezusie Chrystusie zostały nazwane „Ewangeliami”, ponieważ są przepełnione „Dobrą Nowiną” o łasce Bożej w Chrystusie. Częste dopuszczanie tej „Dobrej Nowiny” do serca i umysłu będzie produkować wiarę w Chrystusa i styl życia zgodny z łaską, która jest pożywką dla tej wiary. Chrystus stanie się „Dobrą Nowiną” dla ciebie w bardzo osobisty sposób. Bardzo niewłaściwa byłaby nazwa „Ewangelii”, gdyby bardziej dotyczyły Prawa niż Łaski. Na szczęście, zostały bardzo dobrze nazwane.
Następny rozdział pokazuje to, że Jezus Chrystus głosił to samo przesłanie, co Jan Chrzciciel, a była to Ewangelia Królestwa.
/p