PoznajPana.pl

John Fenn
Tłum.: Tomasz S.

Co roku pojawia się to pytanie. W związku z dużą ilością nowych czytelników, zdecydowałem poruszyć ten temat jeszcze raz.
Pozwólcie, że zacznę od stwierdzenia, że jeśli znacie kogoś, kto nie obchodzi świąt Bożego narodzenia wraz ze wszystkimi rzeczami z tym związanymi, to robi to dla Pana. Pan zaś akceptuje go tak samo, jak tych, którzy świętują o tej porze roku Jego narodziny. Celem tego tekstu jest podanie dobrych, biblijnych i logicznych powodów, którymi obie strony mogą poprzeć swoje przekonania.

Zacznę od Pisma Świętego i historii, a potem przejdę do naszych czasów
Chrześcijaństwo rozwijało się w kulturach, które otwarcie czciły setki różnych bogów. W czasach Pawła, wierzący nie odseparowali się od „pogańskich korzeni”, jak ma to miejsce dzisiaj na Zachodzie. Jednak zachodnie chrześcijaństwo to nie wszystko, co można znaleźć w Ciele Chrystusa. Obecnie na całym świecie chrześcijaństwo nadal rozwija się w otoczeniu pogańskich religii, bogów i bóstw.
W czasach Pawła ówczesne religie może miały inne nazwy niż dziś, ale pojawiła się wtedy kwestia pokarmów składanych innym bogom. Odniósł się do tej kwestii Paweł w 1Kor 8 i 10 oraz w Rzym 14.

Koryntianie chcieli wiedzieć, czy nie obrazili Boga…
…jeśli zjedli w karczmie lub kupowali mięso, czy też napoje na targu poświęconym różnym bogom, Paweł stwierdził stanowczo, że nie – nie obrazili Boga, jedząc lub pijąc takie rzeczy.
Powodem tego jest to, co napisał w 1Kor 8:4-8:
„Co więc dotyczy spożywania mięsa, składanego w ofierze bałwanom, wiemy, że nie ma bożka na świecie i że nie ma żadnego innego boga, oprócz Jednego. … Lecz nie wszyscy (wierzący) mają właściwe poznanie; niektórzy bowiem, przyzwyczajeni dotąd do bałwochwalstwa, spożywają mięso jako składane w ofierze bałwanom i sumienie ich z natury słabe, kala się”.
Rozumował w ten sposób: skoro bogowie są niczym, a Chrystus mieszka w nas, to pożywienie, niezależnie od jego źródła, nie kala nas, ani nie obraża Boga.
Powiedział także, że ci, którzy mają problem z pogańskim pochodzeniem jedzenia mają „słabe sumienie”. Powiedział, że pokarm w żaden sposób nie wpływa na nasze chodzenie z Bogiem, więc nie ma żadnego znaczenia, czy poświęcono go przedtem jakiemuś bożkowi. Dodał też, że najlepiej niech każdy decyduje, co chce jeść, a czego nie chce, tylko aby nie gorszył innych.

John Fenn
Tłum.: Tomasz S.

Do tej pory omówiliśmy, w jaki sposób poznanie Ojca jest procesem, w którym objawienie przychodzi do nas stopniowo, wraz z upływem czasu. Prawo Mojżeszowe było jednym poziomem objawienia, jednak ostatecznym objawieniem jest sam Jezus. Mówiliśmy, że Prawo zostało dane, aby pokazać ludzkości czym jest grzech, a czym jest sprawiedliwość. Pokazało ono również człowiekowi, że bez względu na to, jak bardzo będzie się starał, nigdy nie będzie w stanie osiągnąć wymaganej doskonałości.

Pan traktuje każdego z nas zgodnie z kulturą, w której żyjemy
W Mar. 4:33-34 czytamy, że Pan przemawiał do ludzi „stosownie do tego, jak mogli słuchać”, jednak swoim uczniom wszystko wyjaśniał na osobności.
Pan nigdy się nie zmienia. Objawia nam rzeczy „stosownie do tego, jak jesteśmy w stanie je przyjąć”. Gdy jesteśmy chętni przejść proces uczniostwa, wtedy On zaczyna nam wszystko tłumaczyć.

Są chrześcijanie, którzy wierzą, że uzdrowienia i języki ustały. Tak mówi ich kultura kościelna. Jednak Pan nie wyrzuca ich wtedy ze swego królestwa. Daje im tę część Siebie, którą są w stanie przyjąć – w sposób, jaki są w stanie przyjąć. Jeśli chcą ograniczać Go, ograniczyć poznanie Jego osoby, będzie pracował z tym, co Mu dadzą. Pan porusza się w ramach ich kultury kościelnej.
Kiedy Bóg zajmował się Izraelem, opierało się to na objawieniu, jakie posiadali – na Prawie Mojżeszowym. Było to proste, suche objawienie grzechu i sprawiedliwości. Swoje postępowanie wobec nich ograniczył do tego zakresu.
Tak samo jest z kulturą, w której żyjemy. Nowy Testament w Efez. 6:5-7 zachęca niewolników oraz ich właścicieli, aby żyli dla Chrystusa. Księga Filemona opowiada o zbiegłym niewolniku imieniem Onezym, który uciekł do Rzymu od swojego właściciela w Kolosach – Filemona. Tam spotkał Pawła, który przyprowadził go do Pana, a następnie odesłał z powrotem do Filemona, aby się nim zajął. Paweł napominał Filemona, aby był miłosierny i przyjął go jako brata w Panu. Użył nawet tutaj gry słów, gdy w wersetach 10-11 mówił o Onezymie, ponieważ jego imię oznacza „użyteczny”. Paweł powiedział, że wcześniej nie był użyteczny, ale teraz stał się użyteczny.
Czy te fragmenty oznaczają, że Bóg popiera niewolnictwo? Oczywiście, że nie. Ale On postępuje z człowiekiem zgodnie z jego poznaniem i kulturą, w której żyje. Chociaż mężczyźni i kobiety są wolni w Chrystusie, to jednak ludzie czasem żyją w kulturze, która nie uznaje takiej wolności.

Zabić ich wszystkich! Niewolnictwo i nie tylko
Zrozumienie, że Prawo Mojżeszowe zostało nadane, aby pokazać ludzkości jej grzeszność oraz to, że Pan musiał postępować z Izraelem zgodnie z danym prawem, daje nam również wgląd w to, jak Pan postrzegał działania wojenne.
Trudno jest nam wyobrazić sobie brutalność walk na Bliskim Wschodzie 3500 lat temu. Bardziej współczesne monarchie, jak i te starożytne, miały zasadę, zgodnie z którą każdy, kto był spokrewniony z byłym królem lub królową, był często mordowany. Zapewniało to nowemu władcy, że jego rodzina i linia rodowa na tronie nie będą zagrożone. Tak więc mężczyźni, kobiety, dzieci – całe rodziny były mordowane przez nowego króla.
Zwyczaj niszczenia całych wiosek i miast był rzeczą normalną. W ten sposób siły okupacyjne mogły przejąć dobytek zabitych i nie musiały martwić się ewentualnymi roszczeniami. Era prawa pozostawiała niewiele miejsca na litość.

John Fenn
Tłum.: Tomasz S.

W pierwszym tygodniu mówiłem, jak objawienie Ojca przychodzi stopniowo. Zacytowałem Hebr. 1:1, ale nie podałem jego odniesienia. Jest tam powiedziane, że w dawnych czasach Ojciec przemawiał do ojców na wiele różnych sposobów, przemawiał przez proroków, a w ostatnich dniach przemówił do nas przez Swojego Syna.
W drugim tygodniu mówiłem o tym, że żyjemy obecnie w „roku łaski Pana”, lecz pokazałem też Jego drugie oblicze – „dzień pomsty naszego Boga”. Wspomniałem, że Jezus nie mógł im powiedzieć, że między „rokiem łaski Pana”, a „dniem pomsty naszego Boga” upłynie mniej więcej 2000 lat – nie wyjaśnił tego swoim słuchaczom. Te 2000 lat, albo proroczo – 2 dni, to czas dany poganom, aby mogli wejść w przymierze z Bogiem Izraela.

Paweł mówił o tym w Efez. 3:1-11, gdzie napisał w wersetach 5-6, że było to tajemnicą, która została ujawniona dopiero w dniu Pięćdziesiątnicy: „…że poganie są współdziedzicami…”. To samo mówi w Kol. 1:26-27, o „tajemnicy skrywanej od wieków i pokoleń”, że poganie będą współdziedzicami. Tą tajemnicą jest „Chrystus w was (poganie), nadzieja chwały”. I znowu w Rzym. 16:25-26 mówi o objawieniu tajemnicy, że wszystkie narody (poganie) będą miały możliwość poznania Boga Izraela.
Zatem i w tym miejscu widzimy objawienie przychodzące z czasem. Nawet w Dz. 1:6-7, kiedy uczniowie pytają zmartwychwstałego Jezusa, czy przywróci królestwo Izraelowi, On odpowiada im: „nie wasza to rzecz znać czasy i chwile, które Ojciec w mocy swojej ustanowił”. Jednak nadejdzie czas, gdy Jego królestwo przyjdzie na ziemię. I tu widzimy objawienie przychodzące wraz z upływem czasu – objawienie dane w ramach tego, kim Bóg jest.       .

Dlaczego zostało dane Prawo Mojżeszowe i dlaczego jest tak surowe?
W Gal. 3:16 Paweł napisał, że Prawo Mojżeszowe zostało dane z powodu grzechu. W Rzym. 3:19 napisał, że dano je, „aby świat cały podlegał sądowi Bożemu”. W Dz. 14:15-17 oraz 17:30 powiedział, że Bóg już wcześniej „puszczał płazem czasy niewiedzy” człowieka.
W Rzym. 5:12-14 czytamy, że grzech był na świecie od Adama do Mojżesza, ale Bóg nie mógł pociągnąć ludzkości do odpowiedzialności, ponieważ nie znała ona Bożych dróg. Na ziemi nie było żadnego standardu mówiącego, że coś jest dobre, a coś nie. Z tego powodu Mojżesz otrzymał Prawo – zdefiniowano dobro i zło.

Wszystko to oznacza, że Bóg dał Mojżeszowi Prawo, aby mógł pokazać ludzkości, czym jest grzech, a czym jest sprawiedliwość. W Wyj. 19:6 czytamy, że Bożym zamiarem było, aby cały Izrael był dla Niego narodem kapłanów. Jako naród kapłanów mieli działać jako pośrednik między Bogiem, a resztą narodów ziemi. Izrael miał objawić wszystkim narodom drogi Boże. Jednak to im się nie udało.