Stan 1/2.12.2019

Stan Tyra

1 grudnia
Pozwólcie, że rozwinę nieco więcej to, o czym pisałem wczoraj. Twoja podróż przenosi cię z izolacji do społeczności, do jedności. Idąc dalej za porównaniem do wody, ty, jako pojedyncza kropla, zaczynasz na szczycie góry, tylko po to, aby po drodze zostać przyłączonym do innych pojedynczych kropli, z których wszystkie schodzą się razem aż staniecie się częścią oceanu. W taki sposób ta „chwała” pokrywa ziemie, jak wody (liczba mnoga) stają się morzem.

Ta podróż w dół przemienia nas z egocentryzmu do prawdziwego ja i uzdalnia nas do ucieczki z więzienia izolacji i indywidualizmu. Nie tworzymy tego większego ja, ani go nie osiągamy, jest ono budzone do rzeczywistości, w której odkrywasz, że już jesteś w oceanie, którego szukasz.

Jest to podróż od fragmentacji ku integracji, od alienacji do dostrojenia, od rzekomej separacji do jedności – nie tylko ze sobą, lecz ze wszystkim. Poznasz ten stan po pokoju, który będzie twoim udziałem, gdy już więcej nie będziesz prowadził wojny ze sobą samym i nie będzie już więcej dwóch (czy więcej) umysłów na każdy temat i każdego. Tylko wtedy będziesz żył z niepodzielonym sercem i nie będziesz już więcej „rzucany tam i z powrotem” przez cokolwiek (Ef 4:14).

Nic z tych rzeczy nie zdarzy się dopóki nie podniesiemy białej flagi poddania się w walce z naszym życiem. Musimy zostać uwolnieni od żądań, aby życie przychodziło do nas na naszych warunkach wściekając się za każdym razem, gdy wychodzi na to, że uporczywie nie poddaje się twojej kontroli. Pokój wokół ciebie nigdy nie będzie miał miejsca, dopóki nie będzie pokoju w tobie. Nie jest to „pokój jaki świat daje”, który nie jest niczym więcej, jak tylko chwilowym brakiem konfliktu. Boży pokój wykracza poza wszelkie konflikty, ponieważ nie jest przywiązany tylko do jednej strony. Tylko wtedy dokonasz przemiany ze ściany w most, który łączy dwie strony wszystkiego i pozwala sobie chodzić po obu. Jest to życie Chrystusa z rękami wyciągniętymi w obu kierunkach z miejsce pełnego miłości poddania.

2 grudnia
Sugestia mówiąca, że poznanie Boga jest ważną częścią duchowości nie będzie zaskakująca dla nikogo. Niemniej, sugerować, że poznanie siebie samego odgrywa równie ważną role, wywołuje u wielu alarm ostrzegający przed herezją

Autentyczna duchowość wymaga przemiany siebie, co ma miejsce wyłącznie wtedy, gdy Bóg i ja, są dogłębnie poznani. Nie da się głęboko poznać Boga bez głębokiego poznania siebie samego, jak i nie ma głębokiego poznania siebie, bez głębokiego poznania Boga. Patrząc na to z historycznego punktu widzenie nigdy nie było żadnych sporów o to, a jednak współcześnie w zachodnim kościele zostało to niemal całkowicie zignorowane. Faktem jest, że skupiliśmy się na poznawaniu Boga całkowicie oddzielając to od poznawania siebie i ogłosiliśmy, że ja to „ciało”. Ta iluzja stwierdza, że ja nie jestem przyjacielem Boga, lecz Jego wrogiem.

Jezus ostrzegał nas przed niebezpieczeństwami prowadzenia ślepego przez ślepego (Mt 15:14),Powiedział, że obaj wpadną do dołu. Normalną reakcją na ten wers jest oskarżanie poprzedniego lidera czy pastora, jako tego, który był ślepy i wprowadził mnie do dołu. Jakże szybko gramy kartą potępienia, a z siebie robimy ofiarę. Najbardziej zwodniczym liderem duchowego rozwoju jest fałszywe ja. Jest to ślepe ja biorące na siebie rolę duchowego lidera i budujące plan jak „stać się podobnym do Boga” (Rdz 2:17).

„Niejedna droga zdaje się człowiekowi dobra, lecz jej końcem jest śmierć” (Przyp 14:12). Poznanie Boga, bez poznania siebie prowadzi do sprawiedliwości własnej ponieważ usuwa potrzebę pokory i sprawia, że wiedza staje się cenniejsza od miłości. Czujemy się wtedy bardzo święci, jeśli chodzi o wiarę, lecz nie jest to w ogóle wiara, tylko prosta, zadowolona z siebie, religijna pewność siebie czy wiara w swoją wiarę. Wkrótce przestaje się nawet próbować poznać Boga, ponieważ człowiek jest zbyt zaabsorbowany realizacją stworzonego przez siebie planu stawania się „dobrym chrześcijaninem”.

< | >

Stan 27/30.11.2019

Facebook

Stan Tyra
27 listopada

Często mówię o mocy poddania. Prawdopodobnie dobrze będzie jak rozwinę nieco ten temat. Instynktownie staramy się i unikamy poddania, ponieważ wygląda to na porażkę. Uciekinierzy poddają się, gdy nie ma innego wyjścia. Tak więc, kulturowo rzecz biorąc, możemy założyć, że poddanie to uległość wobec władzy/mocy. Niemniej, poddanie władzy nie ma nic wspólnego z poddaniem, które jest kluczowe dla duchowej przemiany. Mężczyźni mają szczególnie wielką awersję do uległości, ponieważ męskie ego kwitnie na kontroli i władzy. Mamy skłonności do pysznienia się ze sprawności Supermena i dyrygowanego przez ego sposobu życia w stylu:
„Zirytowany wysadzę twój dom w powietrze”.

Wydaje się że wielu z tych, którzy nie byli na tyle twardzi, żeby w szkole być awanturnikami decyduje się iść do polityki:). Jako dzieci jesteśmy chwaleni za umiejętność kontroli nazywani wspaniałymi chłopcami i dziewczynami, gdy kontrolujemy swój pęcherz, język i zachowanie. Kontrola jest nagradzana, a brak kontroli karany. Uczymy się tego, że miłość i akceptacja są związane z umiejętnością kontrolowania siebie.

Życie ma swoje sposoby, aby przypominać nam o tym, że tak naprawdę nie mamy pełnej kontroli, co powoduje, że wielu żyje w strachu i niepokoju. Niemniej, widzę te chwile jako drobne miejsca o ogromnym potencjale. W naszej podróży reprezentują chwile przemiany. To, co znane rozpada się,a my instynktownie staramy się łapać te kawałki i odbudować ponownie po to, aby wróciło poczucie bezpieczeństwa. Niektórzy wpadają w złość,gdy stają wobec faktu, że nie są tak silni, nie tacy „wielcy i odpowiedzialni”, jak udawali czy myśleli o sobie samych.
O ile takie chwile wydają się być wielką stratą, są w rzeczywistościchwilami wielkiej obietnicy. Im bardziej się sprzeciwiamy tym bardziej zatwardziali i zrogowaciali stajemy się. Nasz nieustanny opór powoduje,
że, zdarzenie po zdarzeniu, sami sobie budujemy więzienie, aż do chwili, gdy już nie jesteśmy ludźmi wolnymi, lecz więźniami strachu. Nie przeżywamy i nie cieszymy się życiem i rzeczywistością, lecz boimy się i opieramy.
Myśląc, że opierasz się zmianie, w rzeczywistości więzisz siebie w jednostajności. Bycie w pełni ludzkim i w pełni boskim wymaga ogromnego ryzyka i podatności.
Czym więc jest poddanie?

28 listopada
Prawda jest taka, że wszyscy musimy się poddać czemuś lub komuś zwanemu Życiem. Jeśli nie, nigdy nie nauczymy się jak żyć ponad swoim ego i złudzeniem, że coś kontrolujemy. Powiedzieć Życiu „tak” jest postawą nie opierania się, a nie rezygnacji. Rezygnacja jest postawą zewnętrzną, poddanie wewnętrzną. Rezygnacja, to zaniechanie; poddanie to
zaakceptowanie bez gniewu, zgorzknienia i nieprzebaczenia, jeśli czegoś zmienić nie można.
Jeśli nie mogę zmienić spraw pojedynczych nadal można starać się zmienić sytuację ogólną. Na przykład, jeśli bank
przejmuje moją niezapłaconą własność, stracę dom. To jest obecna rzeczywistość, którą muszę zaakceptować. Niemniej, nie znaczy to, że nie mogę zmienić swojej ogólnej sytuacji w taki sposób, aby nie postępowała dalej. Poddanie jest akceptacją tego, co jest, nie jest rezygnacją opierającą się na historii bądź strachu o przyszłość. Ustąpienie wobec
tego, co jest, lecz nie rezygnowanie z tego, co może być. To jest odroczona nadzieja i jest tragiczną chorobą serca.

Zgoda na życie, po jednej chwili, tworzy wspaniałe momenty życia pełnego pokoju. Życie w sprzeciwie i wypieraniu się prowadzi do przekory, gniewu, zgorzknienia i wzrastającego chłodu serca, coraz twardszego i kruchego na wszystko co nowe. Amerykańscy politycy ukazują na wielkim ekranie jak wygląda życie, na które składa się sprzeciw i wyparcie. Oddzielenie, zgorzknienie i gniew są owocami tego, przy czym równocześnie niewiele się w ten sposób osiąga.
Gdy przyjrzysz się historii to największymi rewolucjonistami byli pokojowi ludzie poddania, którzy nie zajmowali stanowiska w każdej sprawie, lecz wybierali większe dobro i robili to, co mogli, aby mieć na nie wpływ, w aktualnej rzeczywistości.
Większość z nich nie została zauważona, ponieważ to właśnie ci głośni i wstrętni zyskują najwięcej pogłosu w prasie, wywołując najmniej zmian. Niemniej, bądź pewien: cisi i wspaniali rewolucjoniści są pośród nas i podobni do
kwasu są ukryci w całym chlebie życia, wpływając na wszystkie dziedziny życia, przy bardzo niewielkiej uwadze innych.
Za co być wdzięcznymi dziś? Bądź wdzięczny za to, że ludzie ukrytego kwasu są obecni. Dwa kwasy, przed którymi ostrzegał Jezus przejawiają się na zewnątrz; kwas Heroda (polityka) oraz kwas faryzeuszy (religia).
Nie mają mocy ku przemianie, to co ukryte uzdalnia do wszelkiej zmiany.

30 listopada
Podróż duchowa i człowiecza to jedna i ta sama podróż, nie da się ich oddzielić od siebie, choć cielesne myślenie często próbuje. Aby lepiej ją zrozumieć i to, w jaki sposób „jest to nam robione” przyjrzymy się podróży wody.
Woda znajduje się w niekończącym się okrężnym procesie. Stale jest unoszona do góry tylko po to, aby być uwolniona w dół. Ten sam wzór znajdujemy w życiu Jezusa, ponieważ on często udawał się wieczorem na szczyt góry na czas rozważania, po czym rano wracał na dół, aby ponownie wylać siebie dla ludzkości.
Życie, powtórzmy: to jest całe życie, nie tylko twoje duchowe życie oraz ludzkie osobno, jest stałym ruchem i procesem stawania się. Twoje życie jest podobne do tego okrężnego procesu wody. Jakub zobaczył ten proces we śnie, patrząc na niewidzialny proces życia, jako na wstępowanie i zstępowanie. Pierwszy musi stać się ostatnim, który to staje się
pierwszym, po czym znowu staje się ostatnim, aby stać się pierwszym i tak ten proces trwa.
Podobnie jak woda, jesteś wylewany i sączysz się w dół, wynajdując swoje ścieżki, które prowadzą do niewielkiego stawu, gdzie stajesz się częścią czegoś większego, a gdzie musisz się zatrzymać na chwilę. Zaczynając od kropli do strumyka, następnie do rzeki ten zstępujący strumień rozwija nas i uzdalnia.
Niedojrzała religia zawsze chce być na szczycie góry, ponieważ kocha osiągnięcia i przebywanie na górze. Jest to interpretowane jako pozycja władzy w ramach religii zbudowanej jak piramida. W autentycznej duchowości nie ma szczytu piramidy, ponieważ jest ona zaprojektowana jako coś cyklicznego i wyraża się jako „Jedno”. Szczyt góry jest
miejscem bezpłodnym. O ile możne on być miejscem początkowym strumyka, nic tam nie rośnie. Obfite życie znajduje się w poniżej, w dolinie, tam, gdzie zbiera się woda.

Takie jest miłosierdzie i łaska Boża, że On zaprojektował życie w taki sposób, że woda życia płynie ku najniższym twoim miejscom i tam zbiera się. Wyłącznie w Chrystusie twoje najniższe miejsce może być najbardziej
owocnym miejsce, ponieważ w twej słabości, okazuje się Jego moc. Ta woda może być niewidoczna, lecz nigdy nie jest poza zasięgiem. „Jak wody napełniają morze tak ziemia będzie napełniona poznaniem chwały Pana” (Hab 2:14).

<|>

Pornografia, a maltretowanie kobiet

LSN

Jonathon Van Maren
2 grudnia 2019

Z linii frontu walki o kulturę

Mamy coraz więcej dowodów na to, że pornografia prowadzi mężczyzn do maltretowania kobiet, a czasami nawet do uśmiercania.

(LifeSiteNews) W zeszłym tygodniu zwróciłem uwagę na to, że pewna reżyserka z przemysłu pornograficznego ostrzegła, że pornografia puszcza w obieg filmy zawierające seksualną przemoc w romantycznym kontekście i że dowodem tego jest gwałtowny wzrost częstotliwości stosowania duszenia w czasie stosunków płciowych. „Policzkowanie, duszenie, kneblowanie i plucie stały się początkiem i końcem każdej pornograficznej sceny” – zauważa. – „Nie tylko w kontekście BDSM”. (Stosowanie pejczy, knebli, kajdanek – przyp. tłum.)

Faktycznie, ostatnie dane statystyczne w USA przekazane przez „The Atlantic” ujawniły, że niemal jedna czwarta Amerykanek odczuwa w intymnym czasie strach, a to z powodu rzekomo spontanicznych, choć inspirowanych pornografią aktów przemocy, co jest tendencją zyskującą w ostatnich lata coraz więcej uwagi. W reakcji na mój artykuł, wątpliwy komik, Billy Procida, (który jest gospodarzem programu „Manwhore podcast”) gniewnie napisał do mnie na Tweeterze, że kobiety ‘PROSZĄ o to, aby być duszone”, że „duszenie nie jest niezdrowe” oraz, że „nie należy nikogo dusić, jeśli się wcześniej nie nauczy, jak to właściwie robić” – zdanie, które jest o dziewięć wyrazów za długie. Nie obchodziła go moja odpowiedź, że tego typu rzeczy mówią faceci, którzy oglądają za dużo pornografii.
Pomimo odrażającej obrony seksualnej przemocy ukrytej pod pozorem „zgody”, ilość dowodów stale rośnie. Oprócz przyprawiających dreszcze statystyk ze Stanów Zjednoczonych, BBC przekazuje obecnie na podstawie swoich własnych badań, przeprowadzonych przez BBC Radio 5 Live oraz Com Res, że 38 procent Brytyjek przed 40tką „było przedmiotem niechcianego duszenia, policzkowania, plucia czy kneblowania w czasie współżycia, na które wyraziły zgodę”.
Te ankietowe badanie, w którym zebrano odpowiedzi od 2002 kobiet w wieku 18 – 39 lat, ujawniło, że „dwie trzecie kobiet albo doświadcza(ło) tego i powiedziało, że nigdy tego nie chciały (31procent) bądź nie doświadczają(ły) tego, nie wiedzą, bądź wolą nie odpowiadać (31procent)”.

Pełne 20procent „powiedziało, że czuły się zaniepokojone bądź wystraszone przez takie wzajemne oddziaływanie”. Dalej, uczestnicy tej kampanii stwierdzają dokładnie to, co zauważam od kilku lat: że te badania „które zostało zlecone wobec sprawy Grace Millane, Oskarżony o zabicie kobiety bronił się powołując na „brutalny seks”. Został skazany za morderstwo turystki, z którą współżył za jej zgodą. Pokazuje w jaki sposób przemoc w czasie współżycia staje się czymś coraz bardziej normalnym. [Obrońca twierdził, że śmierć nastąpiła wskutek erotycznego duszenia, które posunęło się za daleko – przyp. tłum.]
Staje się to niepokojąco powszechne. Fiona McKenzie, która zaczęła prowadzić rejestr kobiet zamordowanych bądź okaleczonych przez mężczyzn, którzy później bronili się twierdząc, że ich zachowanie było „twardym seksem”, mówi, że nastąpił gwałtowny wzrost tych przypadków, ponieważ stosowanie przemocy w czasie współżycia zostało „znormalizowane w mediach” oraz w pornografii. Takie zachowania jak duszenie, policzkowanie zostało umieszczone w głównym nurcie przekazu internetowego i, jak mówi, systematycznie pojawia się to w traumatycznych opowiadaniach kobiet o ich maltretowaniu.
McKenzie mówi, że kobiety, które nie chcą, aby ta seksualna przemoc była obecna w ich relacjach, są wyszydzane, ponieważ ich partnerzy twierdzą, że jest to obecnie zachowanie normalne. „Kobiety opowiadają nam, że są zawstydzane za to, że są „nudne” i nie chcą tej przemocy, – zwróciła uwagę. – a mówienie o tym głośno jest traktowane jak szydzenie czy krytykowanie czyichś seksualnych upodobań”. We współczesnej kulturze totalnej swobody seksualnej, daje się odczuć kobietom i dziewczętom, które nie chcą być maltretowane przez swych partnerów, że są świętoszkowate. Właśnie to wniosła do naszej kultury seksualna rewolucja i internetowa plaga pornografii.
Jestem pewien, że reakcją na te niepokojące badania będzie więcej sztucznej troski od facetów takich jako Billy Procida, którzy są przekonani, że odpowiedzią na to wszystko jest nauczyć ludzi tego, jak we właściwy sposób dusić dziewczyny. Myślę, że te nowe informacje powinny nas odrzucić wstecz jak wymierzony policzek: kobiety są zawstydzane, ponieważ nie chcą być fizycznie molestowane w intymnym czasie (co dla niektórych oznacza, że „proszą o to”). Kobiety informują, że są regularnie stają wobec seksualnej przemocy, a następne pokolenia są za młodu przyzwyczajane do tej trucizny.
Jest to kulturalny kryzys, zasialiśmy wiatr, zbieramy trąbę powietrzną. Stać w milczeniu wobec tej sprawy to poddawać ryzyku nasze własne dzieci, które również mogą stać się ofiarami seksualne rewolucji.

Miesiąc muzułmańskich prześladowań chrześcijan – wrzesień 2019

Raymond Ibrahim

11/19/2019

Rzeź chrześcijan

Pakistan:22 września grupa Boko Haram ujawniła wideo pokazujące egzekucję dwóch chrześcijan, pracowników pomocy. Lawrence Duna Dacighir oraz Godfrey Ali Shikagham, obaj członkowie Chruch of Christ in Nations, widoczni są na kolanach. Za nimi stoi trzech uzbrojonych mężczyzn, którzy strzelają do nich. Obaj chrześcijanie przybyli do Maiduguri – w pobliżu miejsca, gdzie zostali złapani – aby pomóc budować schronienia dla ludzi, którzy zostali wysiedleni z powodu islamskiej ekstremistycznej przemocy. Na tym filmie, „mówiąc w języku hausa, środkowy z trzech terrorystów mówi… że przysięgli zabijać każdego chrześcijanina, którego złapią…” W reakcji na te egzekucje pastor Pofi, kuzyn tych dwóch zabitych chrześcijan, powiedział: „Lawrence i Godfrey opuścili Abuja i przyjechali do Maiduguri w chcąc wykorzystać swoje umiejętności ku poprawie losu ludzi i przypłacili to życiem. Nigdy nie dostaniemy ich ciał, aby je pochować. Społeczność będzie musiała przeprowadzić prowizoryczny pogrzeb tych młodych ludzi, których życie zostało skrócone w przerażający sposób”.

W oddzielnych od siebie zdarzeniach dwoje chrześcijan, pastor oraz żona innego pastora, zostali zabici w atakach przeprowadzonych przez muzułmańskich pasterzy Fulani. „Pomimo, że została zabita [Esther Ishaku Katung], porywacze, nie informując o tym rodziny, domagali się okupu”. Jej okaleczone ciało znaleziono wyrzucone w krzaki.

Pakistan: Policja w Lahore torturowała na śmierć 28 letniego chrześcijanina, Amir Masih’a. Gdy pracodawca Amira, gdzie pracował jako ogrodnik, zgłosił na policję kradzież, policjanci skontaktowali się z Amirem i zapowiedzieli, że będzie wraz z innymi pracownikami przesłuchiwany. „Mój brat poszedł na policję z własnej woli – wyjaśnia Sunny Masih, jego brat. – Gdy tam dotarł [28 sierpnia] gliniarze zabrali mu telefon, wrzucili do samochodu i wywieźli w nieznane miejsce”. Cztery dni później policja skontaktowała się z zrozpaczoną rodziną, aby powiedzieć, że Amir był chory i że muszą zabrać go do szpitala. „Pośpieszyliśmy na komisariat, gdzie dano nam na pół świadomego Amira. Był bezlitośnie bity, a ciało miał całe w ranach”. W czasie drogi do szpitala Amir powiedział bratu, że torturowało go przez cztery dni sześciu urzędników, dwóch inspektorów i czterech posterunkowych. „Powiedział nam, że policjanci oddawali mocz na niego, przeklinając go za to, że jest chrześcijaninem i usiłowali zmusić go do przyznania się do tej kradzieży”. Sunny zwrócił również uwagę na to, że wszyscy pozostali przesłuchiwani pracownicy wrócili „bez zadrapania” i że jego brat „został poddany okrutnym torturom, ponieważ był biednym chrześcijaninem i policjanci byli przekonani, że zmuszą go do fałszywego zeznania… Mój brat był niewinny i nie zgodził się na to, co rozwścieczyło przesłuchujących. Wzmogli przemoc i poddali go elektrowstrząsom”.

W dwie godziny po przybyciu do szpitala Amir zmarł. Sekcja wykazała połamane żebra i widoczne znaki torturowania na rękach, ramionach, plecach i stopach. Zamordowany chrześcijanin zostawił żonę i dwóch synów w wieku 2 tygodni i 7 lat.

W kolejnym zdarzeniu, które miało miejsce również w Pakistanie, trzech muzułmanów – Muhammad Naveed, Muhammad Amjad, and Abdul Majeed – wzięło udział w rzezi dwóch braci, chrześcijan, Javaid and Suleman Masih. Jak mówi żona Javaid’a: „Przez ponad 4 lata doświadczaliśmy i odczuwali nienawiść do nas ze strony naszych muzułmańskich sąsiadów. Po ich kobiety często dyskutowały i wyrażały znieważające uwagi przeciwko chrześcijanom. Niemniej, mając na uwadze swoje bezpieczeństwo, siedzieliśmy cicho [sic] i nigdy nie odpowiadaliśmy… Sąsiadom nie podobało się to, że mamy vana, który w kabinie miał umieszczony krzyż, a który był parkowany naprzeciwko ich drzwi. Często to krytykowali. 17 letni syn Javaid’a mówi: „Naveed, jeden z członków muzułmańskiej rodziny, w dniu zdarzenia próbował porysować przednią szybę vana wujka. Gdy próbowałem go powstrzymać, zareagował z gniewem: „za każdym razem, gdy wychodzę z domu widzę to (święty krzyż) wiszące w vanie, a nie chcę tego oglądać. – i wskazał na wiszący krzyż w obraźliwy sposób. – więc musicie to usunąć”. Wkrótce obaj bracia „wyszli z domu, aby odwiedzić krewnego z sąsiedztwa. – informuje wdowa po Javaid’zie – Nagle zostali zaatakowani przez tych dwóch muzułmanów z nożami, przed swoim domem. Każdy otrzymał po 5 do 8 ciosów, co spowodowało śmierć. Ojciec tych muzułmanów prowokował ich głośno skandując: „nie oszczędzajcie, zabijcie wszystkich tych Chooras!” (Chooras to uwłaczające słowo używane w Pakistanie na chrześcijan.) Javaid zostawił żonę i czworo dzieci (w wieku od 10 do 17lat). Suleman niedawno ożenił się i oczekiwali dziecka za kilka tygodni po tym.

Przemoc wobec chrześcijan i wykorzystywanie ich

Filipiny: we wczesnych godzinach rannych 6 września nastąpił wybuch na targowisku w dzielnicy zamieszkiwanej głównie przez chrześcijan, kilka osób zostało rannych. Wzięło za to odpowiedzialność Państwo Islamskie. Jak przekazuje jedno ze sprawozdań:

W sobotę ta grupa wydała oświadczenie, że bomba umieszczona w motocyklu zraniła na publicznym rynku 7 filipińskich chrześcijan. Według wojskowych informacji był to już czwarty wybuch na tym obszarze w ciągu 13 miesięcy, a podejrzana jest zbrojna grupa działająca głównie na terenie chrześcijańskiego miasta, Isulan, w prowincji Sultan Kdarat. W trzech przypadkach samobójczych ataków bombowych w zeszłym roku powiązania wskazują na Państwo Islamskie.

Burkina Faso: „Obecnie chrześcijanie są eksterminowani bądź wypędzani ze swoich wiosek przez muzułmańskich ekstremistów” czytamy w sprawozdaniu z 18 września. Lokalny mieszkaniec opowiadający pod warunkiem anonimowości podaje, że czasami wojownicy dają chrześcijanom szansę nawrócenia się na islam; odnosił się do tego jako do „części programu dżihadystów, którzy celowo sieją terror, porwania członków społeczności chrześcijańskich i zmuszania pozostałych chrześcijan do ucieczki, po uprzedzeniu ich, że wrócą za trzy dni i nie chcą tam znaleźć ani jednego chrześcijanina czy katechumena”. Omówił ostatnie doświadczenia wioski Hitte: „na początku września do wioski przybyło 16 mężczyzn, zatrzymując wieśniaków, którzy wracali z pół. Niektórzy z napastników zmusili tych ludzi do wejścia do kościoła, gdzie grozili chrześcijanom i nakazali opuszczenie w ciągu trzech dnia domów, podczas gdy pozostali podpalali wszystko, cokolwiek znaleźli na swojej drodze. W tej chwili w Hitte nie ma już żadnych chrześcijan ani katechumenów”. Zwrócił również uwagę na to, co zauważyli wojskowi w Nigerii: „Broń takiej jak ta (której używają muzułmańscy napastnicy) nie jest produkowana w Burkina Faso. Wiem, że ta broń jest dostarczana przez międzynarodowe organizacje. Wzywamy do usunięcia jej, aby pokój mógł wrócić do Burkina Faso… Sytuacja jest krytyczna!”

Egipt: Nieznana osoba rzuciła cegłami w chrześcijankę, Marinę Sami Regab, gdy wychodziła z kościoła. 21 letnia studentka medycyny doznała wskutek tego ataku rozbicia czaszki i krwotoku. Niewiele więcej wiadomo na temat tego zdarzenia jak i napastnika (ów). Jak czytamy w sprawozdaniu: „Tego typu napaści mają niestety w Egipcie często miejsce. Chrześcijanki nie są religijnie zobowiązane do noszenia nakryć włosów, lecz są często przymuszane do tego przez swych muzułmańskich kompanów. Kobieta z nienakrytą głową często jest celem nękania a nawet napaści. To rzeczywiste zagrożenie wpływa w znaczny sposób na możliwość swobodnego poruszania się chrześcijanek po Egipcie i decydowania o ubiorze”. Jedna z kobiet tak komentuje: „W Egipcie na ulicach jest mnóstwo zagrożeń. Unikam zawsze wchodzenia do dzielnic czy obszarów, gdzie mieszkają radykalni muzułmanie, wybierając drogi główne”. „Zawsze noszę długie ubrania” – wyjaśnia inna chrześcijanka. – Zawsze unikałam ekstremistów czy radykalnych muzułmanów”.

Pakistan: 16 września Muhammad Ramiz oraz czterech innych muzułmanów porwało z domu pod nieobecność rodziny 14 dziewczynkę, chrześcijankę. „Jest to ostatni przypadek w długiej serii porwań i przymusowych nawróceń małoletnich dziewczynek, często uzyskiwanych pod groźbami lub po wykorzystaniu seksualnej przemocy”. Samar później przymuszona do przejścia na islam i wyjścia za mąż za swego porywacza. Jej rodzina, usłyszawszy co się stało, udała się komisariat policji. Na policji odmówiono zajęcia się tą sprawą, a zamiast tego szydzono i obrażano przerażoną rodzinę. Po dwóch dniach próśb i nacisków ze strony rodziny i chrześcijańskich przywódców, Muhammad został aresztowany, tylko po to, aby go wypuścić godzinę później, częściowo wskutek interwencji islamskich duchownych. Samra ojciec powiedział: „Muhammad Ramiz od dawna obserwował i kpił z młodych chrześcijanek. Gdy mu mówiono, aby przestał, w odwecie używał wulgarnego języka. Podczas naszej nieobecności w domu uprowadził nieletnią dziewczynkę. Mimo upływu 10 dni nikt nie został aresztowany”. W czasie rozmowy o takich i podobnych zdarzeniach pracownik praw człowieka powiedział: „Prawo zabrania nawracania małoletnich dziewcząt na jakąkolwiek inną religię, lecz tutaj nikt nie ma odwagi prawnie sprzeciwić się radykałom, którzy popełniają takie przestępstwa”. Inny członek rodziny powiedział, że „czasami wygląda to tak, że sądy bardziej wspierają sprawców. Na przykład w przypadku Samry, 14 letnia dziewczynka, jako nieletnia nie może być poślubiona, a jednak w policyjnym raporcie napisano, że jest w wieku 15-16 lat. W czasie rozprawy podważymy również to”.

Ataki i wrogość wobec muzułmanów nawróconych na chrześcijaństwo

Wielka Brytania: W połowie września policja ogłosiła, że nie będzie podejmować żadnych działań przeciwko muzułmaninowi, który wcześniej groził, że zmusi do analnego stosunku każdego muzułmanina, który nawróci się na chrześcijaństwo. Zaheer Hssain, lat 41, nagrał film, który stał się internetowym hitem, w czasie rozmowy z roześmianymi kompanami. Do kamery powiedział:

Bro, listen… any motherfer wants to convert to fking Christianity, we’re both gonna fk you up the a, you under-fking-stand? … We’re gonna fck you up the a** [moves his pelvis in a sexual act]…. Why you fking converting for, you motherfkers? Huh? Why you fcking — why would you want to become Christian? You fking baptizing sht motherf*kers. Ah [mocking sound] “in the Lord of Jesus”…

Zostało to powiedziane w swego rodzaju angielskim, choć spore części tej tyrady w obcym języku (prawdopodobnie pakistańskim). Kobieta, która doniosła policji na Hussaina powiedziała: „Obawiam się teraz ujawniać jako chrześcijanka komuś, kogo nie znam. To przykre, że muszę ukrywać moją religię… Grożenie atakami na tle seksualnym na tych, którzy nawrócili się na chrześcijaństwo są mową nienawiści… jestem zaniepokojona powodzeniem społeczeństwa, które może nawet nie być świadome tak skrajnych poglądów”. Pomimo i wbrew brytyjskiemu prawodawstwu skierowanemu przeciwko mowie nienawiści policja nie podjęła żadnego działania, mimo że jak przekazuje pewna relacja:by Zostało to powiedziane w swego rodzaju angielskim, choć spore części tej tyrady w obcym języku (prawdopodobnie pakistańskim). Kobieta, która doniosła policji na Hussaina powiedziała: „Obawiam się teraz ujawniać jako chrześcijanka komuś, kogo nie znam. To przykre, że muszę ukrywać moją religię… Grożenie atakami na tle seksualnym na tych, którzy nawrócili się na chrześcijaństwo są mową nienawiści… jestem zaniepokojona powodzeniem społeczeństwa, które może nawet nie być świadome tak skrajnych poglądów”. Pomimo i wbrew brytyjskiemu prawodawstwu skierowanemu przeciwko mowie nienawiści policja nie podjęła żadnego działania, mimo że jak przekazuje pewna relacja:

„Wspaniałomyślne potraktowanie Hussaina przez władze jest w zdecydowanym kontraście do tego, jak wymierzono karę szkockiemu blogerowi komikowi, Markusowi Meechan… który został aresztowany, oskarżony i skazany na sprawie bez sędziego za to, że wywołał wielkie zgorszenie nagrywając wideo, jak uczy psa, mopsa, swojej sympatii imitować „coś najmniej zabawnego, co mogłem wymyślić – nazistę”. (Nauczył psa podnosić łapę na „sieg heil” – przyp. tłum.)by „Wspaniałomyślne potraktowanie Hussaina przez władze jest w zdecydowanym kontraście do tego, jak wymierzono karę szkockiemu blogerowi komikowi, Markusowi Meechan… który został aresztowany, oskarżony i skazany na sprawie bez sędziego za to, że wywołał wielkie zgorszenie nagrywając wideo, jak uczy psa, mopsa, swojej sympatii imitować „coś najmniej zabawnego, co mogłem wymyślić – nazistę”.
(Nauczył psa podnosić łapę na „sieg heil” – przyp. tłum.
więcej: TUTAJ)

Uganda: Kiedy muzułmańscy teściowie owdowiałej kobiety dowiedzieli się, że nawróciła się na chrześcijaństwo, zaatakowali ją i jej dzieci, i wypędzili ją z domu. Problemy 54 letniej kobiety, Lezia Nakayiza, zaczęły się, gdy jej 8latek „powiedział krewnemu o cudownym chórze w kościele i o tym, że chodzimy tam od marca. To było początkiem prześladowań” – powiedziała. Niedługo potem mój sąsiad, chrześcijanin, powiedział mi, że rodzina zamierza zaatakować nas. Wkrótce potem „przy świetle Księżyca spojrzałam przez okno i zobaczyłem wielu mężczyzn zbliżających się z kijami i z innego rodzaju bronią przy hałasie zwierząt z szopy. Usłyszała, jak krzyczą: „Precz z tą niewierną!” Udało się jej uciec wraz z dziećmi tylnym wyjściem. „Szliśmy pieszo przez dwie godziny i dotarliśmy do zabudowań kościoła około 23, gdzie zostaliśmy przyjęci przez pastora” – opowiada. Następnego dnia pastor dowiedział się brata zmarłego męża, który odwiedził ich dom o „ogromnych zniszczeniach”, w tym „zabito 5 krów i 6 owiec, okna i drzwi wybite, szopa z blachy wywrócona… Rodzina musi przeprowadzić się do innego miejsca” – dodał pastor. „Ich życie jest tak trudne. Dzieci pozbawione szkoły, obawiają się o swoje życie. Nawet kościół jest w niebezpieczeństwie ze stron krewnych, którzy są radykalnymi muzułmanami. Nasz kościół jest zbyt mały, aby udźwignąć pomoc tej rodzinie”. Z ostatnich informacji wynika, że Nakayiza’ie zaproponowano pranie różnym ludziom i pracę na ich ziemi, aby mogła zarobić pieniądze na podstawowe zaopatrzenie dla siebie i dzieci, które są w wieku 15, 13, 11 i 8 lat.
„To, przez co obecnie przechodzimy jest niemal nie do zniesienia” – powiedziała.

Iran: Islamska republika odmówiła dwom synom (17 i 15 lat) uwięzionego pastora wydania dyplomów ukończenia średniej szkoły, dopóki nie uzupełnią najpierw islamskiej edukacji. Ich ojciec, Yousef Nadarkhani, znalazł się na pierwszych stronach gazet w 2009 roku, gdy został zatrzymany po raz pierwszy za protestowanie przeciwko wymogom irańskiej edukacji, nakazującym wszystkim uczniom studiowanie Koranu. Rząd zareagował aresztowaniem go, nawróconego na chrześcijaństwo, i oskarżając go o apostazję, co jest karane śmiercią. Dzięki międzynarodowej presji został zwolniony w 2012 roku i ponownie aresztowany w 2016 roku. Obecnie przebywa w więzieniu z 10letnim wyrokiem.
(Przyp. tłum.: więcej na jego temat można znaleźć w kilku postach, po wpisaniu Yousef Nadarkhani w wyszukiwarkę na stronie głównej Poznaj Pana.)

Pogarda dla kościołów i krzyży

Turcja: Lokalny samorząd w Trabzon (północna Turcja) wydała zarządzenie stwierdzające, że architektoniczne elementy domów, które przypominają krzyż nie będą tolerowane. Jak czytamy w relacji:

„Ta decyzja idzie za dochodzeniem, które zostało wszczęte pod koniec ostatniego grudnia w związku z skargami na to, że układ balkonów pewnych willi w wiosce przypomina krzyże. Zdjęcie ukazywało domy, które były zbudowane z dwóch poziomów, a kształt krzyża dzielił je na cztery ćwiartki. Liczne skargi lokalnych arabskich rodzin doprowadziły do zniszczenia tych domów na podstawie tego, że ich architektura zawierała krzyż. Nie jest to niezwykła sytuacja. W innych miejscach takich jak Gazientep i Ankara odnawiano budynki w taki sposób, aby kształt krzyża wynikający z ich architektury nie był w ogóle widoczny.

18 września zakapturzony mężczyzna wkroczył do kościoła Św. Pawła w Antalya i groził ludziom. Incydent miał miejsce w czasie, gdy zebrali się razem przedstawiciele trzech kościołów, aby, po części, przygotować się do 20 rocznicy założenia ich kulturalnego centrum. Jak czytamy w sprawozdaniu:

Mężczyzna był bardzo obelżywy i groził fizycznym atakiem. Jego tożsamość nie jest znana, starał się, aby twarz nie pojawiała się w kamerach. Wykrzykiwał, że z ogromną przyjemności zniszczy chrześcijan, ponieważ uważał ich za pasożytów w Turcji. Policja prowadzi dochodzenie. Mowa nienawiści jest jednym z głównych wyzwań, na jakie trafiają tureccy chrześcijanie, którzy często uważani są za zdrajców swej społeczności, ponieważ opuścili islam. O ile prześladowania z przemocą należą do rzadkości, nasilanie się mowy nienawiści w całej Turcji wzbudza zaniepokojenie tym, co może nastąpić w przyszłości.

W badaniu opublikowanym w Armenian z września tego roku pokazano, że w 2018 roku miało miejsce 6517 przypadków mowy nienawiści w tureckich mediach. Dwie grupy ludzi najczęściej atakowane to Żydzi i Armeńczycy, następnie Syryjczycy, Grecy oraz inne chrześcijańskie grupy.

Iran: Rząd odebrał status zwolnienia podatkowego wszystkim niemuzułmańskim instytucjom.

„Rada Miasta w Teheranie nie uważa już kościołów i synagog za uprawnione do zwolnienia z podatków… Wcześniej te instytucje miały przywilej zwolnienia a podatków o ile pozostawały wyłącznie religijne w swej naturze. Decyzja jest bardzo krytykowana przez asyryjskich [chrześcijan] parlamentarzystów… Irańska konstytucja przyznaje wolność religijnych praktyk tylko tym, którzy mogą dowieść, że ich rodziny należą do pewnych niemuzułmańskich wierzeń sprzed rewolucji 1979 roku. Oznacza to, że, technicznie rzecz biorąc, Asyryjczycy i armeńscy chrześcijanie powinni cieszyć się pewnymi (choć ograniczonymi) swobodami religijnych praktyk. Niemniej, w rzeczywistości Iran nie przestrzega swoich własnych praw. Wszystkie chrześcijańskie grupy, jak też inne religijne mniejszości, spotykają się z ciężkimi prześladowaniami ze strony władz.

Algieria: Władze zamknęły dwa kolejne kościoły (budynki). 24 września, ośmiu policjantów przybyło do kościoła w Beghoni i zaplombowało drzwi i okna protestanckiego kościoła. „Byłem zaskoczony, gdy jeden z oficerów skontaktował się ze mną, żebym się spotkał z nimi pod naszym kościołem. – pastor Chergiu wyjaśnił. – Nie otrzymałem żadnej notatki służbowej, weszli i od razu zaczęli procedurę plombowania. Mogli nas wcześniej ostrzec, czemu tego nie zrobili?” Ten budynek służył dwóm oddzielnym kościołom: pastora Chergui liczącego 190 członków, oraz innemu protestanckiemu 200 osobowemu kościołowi z sąsiedniej wioski. Policjanci zostawili notatkę informującą, że kościół został zamknięty, ponieważ budynek „był używany nielegalnie … do niemuzułmańskiego oddawania czci”. Sprawozdanie na ten temat rozwija informację o prawie, które zostało zastosowane:

„Od listopada 2017 roku rząd jest zaangażowany w systematyczną kampanię przeciwko chrześcijanom. Kościoły stowarzyszone w EPA (Protestant Church of Algeria) są wzywane do wykazania, że posiadają zgodę na działalność zgodną z normami z 2006 roku, nakazami dotyczącymi niemuzułmańskich zgromadzeń. Te prawa przewidują, że wszelkie niemuzułmańskie miejsca kultu muszą posiadać zgodę. Niemniej, rząd jak dotąd nie wydał ani jednej takiej zgody, ignorując aplikacje składane przez kościoły, aby uregulować ich status zgodnie z prawem.

To ostatnie zamknięcie zwiększa ilość zaplombowanych budynków kościelnych EPA do ośmiu. Innym czterem grupom kościelnym zostało nakazane zaprzestanie wszelkiej aktywności. W co najmniej dwóch przypadkach władze naciskają na właścicieli ziemskich wynajmujących kościołom miejsce, aby odmówiły chrześcijanom dostępu do nieruchomości.

26 września – zaledwie dwa dni po zamknięciu kościoła w Boghni – władze zaplombowały innych budynek kościelny, który służył 70 wierzącym, głównie starszym ludziom i funkcjonował również jako szkoła biblijna. „Powiedziano nam, że dają nam czas dają nam czas na to, aby ten użyteczny obiekt wysprzątać, zanim przyjdą go zaplombować. – powiedział dzień wcześniej lider Ali Zerdoud. – Mogę powiedzieć tylko jedno: jest to niesprawiedliwość”.

Ogólna dyskryminacja chrześcijan

Egipt: Coptic Solidarity (Solidarność Koptów), grupa praw człowieka, podjęła we wrześniu kilka inicjatyw – w szczególności kontaktując się z FIFA, aby zwrócić uwagę na to, że chrześcijańscy piłkarze są regularnie dyskryminowani w Egipcie. Pomimo tego, że chrześcijanie stanowią około 10 procent populacji, nie ma w narodowej reprezentacji ani w rezerwie ani jednego zawodnika, który byłby chrześcijaninem. 17 wrześnie został wysłany przez CS list do Normalization Committee of the Egyptian Football Association. Fragment zamieszczam niżej:
„CS otrzymało dziesiątki informacji o dyskryminacji koptyjskich piłkarzy w Egipcie, co wskazuje na systematyczną dyskryminację wyłącznie w oparciu o wiarę, uniemożliwiajśv im osiągnięcie wyższego poziomu współzawodnictwa. W reakcji CS opublikowało sprawozdanie pt.: Dyskryminacja Koptów w egipskich klubach sportowych, który przekazaliśmy do FIFA.
Opisane są tam szeroko rozpowszechnione przypadki dyskryminacji koptyjskich piłkarzy zawierające dostatecznie dużo materiału źródłowego i świadectw umiarkowanych muzułmanów potwierdzających trwającą dyskryminację.
Na Olimpiadzie w Brazylii w 2016 roku nie było ani jednego Kopta, tak samo było na Mistrzostwach Świata w Rosji 2018 roku. Nie ma ani jednego Kopta ani w głównej części zespołu, ani w rezerwie. W piłkarskich klubach w Egipcie jest obecnie około 540 graczy i wśród nich jest tylko jeden Kopt”.

Kanada: po tym, jak rodzina uchodźców, matka i troje dzieci, którzy uciekli z Nigerii, została zaatakowana i grożono im śmiercią za opuszczenie islamu i nawrócenie się na chrześcijaństwo, departament ds imigracji chciał ich deportować.
„Uciekli, ponieważ jej matka napisała do niej list, że jest bardzo rozczarowana jej przejściem na chrześcijaństwo, lecz również o tym, że musi uciekać, ponieważ ojciec chce ją zabić, aby wyjść wyżej w hierarchii organizacji. – jak powiedział rzecznik rodziny. – Grozi im ‘fatwa’ (wyrok śmierci) za nawrócenie się z islamu na chrześcijaństwo. Są przekonani, że czeka ich pewna śmierć, jeśli wrócą do Nigerii. Bardzo się boją”. „Ironiczne jest to, że zarówno Hefzibah jak i Rejoice (dwoje jej dzieci odpowiednio 14 i 10 lat) znalazły się w wiadomościach CBC na fotografii z premierem Kanady, Trudeau, opatrzonym napisem mówiącym, że popierali go. W rzeczywistości jest tak, że oni jak i rzecznik rodziny dostarczyli osobiście prośbę do Trudeau, gdy pojawił się w zeszłym miesiącu nad Jeziorem Niagara.

Wspomagający rodzinę powiedzieli, że rząd nie zrobił niczego, aby określić humanitarny status rodziny bądź we właściwy sposób ocenić istniejące dla rodziny ryzyko. „Usiłują [ich] wykopać, zanim to zrobią”. Obecnie status rodziny jest niejasny.

Cele jakie stawiam artykułom w tym cyklu są dwojakie:

1) Wewnętrznie, aby dokumentować to, czego nie robią media mainstreamu: muzułmańskie prześladowania chrześcijan.
2) Instrumentalnie, aby pokazać, że takie prześladowania nie są „przypadkowe”, lecz systematyczne i powiązane, to jest, że są ostatecznie zakorzenione w szariacie.

Jak stanie się to oczywiste, każda opowieść dotycząca prześladowań zazwyczaj daje się umieścić w jakimś specyficznym temacie, w tym: nienawiść do kościołów i innych chrześcijańskich symboli; seksualne wykorzystanie chrześcijanek i wrogość wobec kobiet; prawa dotyczące apostazji i bluźnierstwa; złodziejstwo i plądrowanie miejsc pobytu jizya (niemuzułmanów); a nade wszystko oczekiwaniami, że chrześcijanie będą zachowywać się jak zastraszeni dhimmis (obywatele drugiej kategorii); o zwyczajnej przemocy i morderstwach; często w połączeniu ze sobą.

Ponieważ te przypadki prześladowań obejmują różne przedziały etniczne, językowe i geograficzne, od Maroka na zachodzie do Indii na wschodzie, wyraźna będzie jedna sprawa, która je łączy: islam – czy to przez twarde stosowanie prawa szariatu, czy to przez zrodzoną z szariatu nad-kulturę dominacji.

Stan-24/26.11.2019

Stan Tyra

24 listopada
Ostatnio kilka osób pytało mnie o rolę „cienia” w duchowym rozwoju. Spróbuję zachować prostotę.
Każdy z nas jest pewną mieszaniną sprzeczności i, jeśli mamy kiedykolwiek poznać pełnię, musimy to wszystko wziąć w objęcia. Są to te plewy i chwasty, które rosną na naszych osobistych polach. Jezus mówi: „Nie rosną razem” (Mt 13:30).
Tak, Jezus, podobnie jak my, również znajdował się pośród przeciwności, podobnych do naszych. Przeważnie był najbardziej łagodną, pokojową osobą na ziemi, lecz były takie chwile, kiedy musiał używać ostrego języka i wybuchowego charakteru. Przymykamy na to oczy i nazywamy to „sprawiedliwością” czy jakkolwiek inaczej, jak tylko potrzebujemy, aby stały się święte.
Musimy zdać sobie sprawę z tego, że nie były to słabości charakteru, lecz po prostu interesujące wymiary siebie, które zazwyczaj nie są oczywiste. To samo dotyczy nas. Carl Jung te części, które nie bardzo pasują do osoby, którą chcemy okazywać, nazywał naszym „cieniem”.
Cień to ciemna strona naszej osobowości. Ciemna nie dlatego, że jest zła, lecz dlatego, że osądziliśmy ją czy odrzuciliśmy a zatem odmówiliśmy jej dostępu do światła świadomości i uchwycenia pełni swego ja. Aby doświadczyć pełni, właśnie te odrzucone części ja muszą zostać zintegrowane w nas. Dlatego właśnie fundamentalizm jest tak totalnie nieskuteczny w tworzeniu wolności. Nigdy nie będziesz wolny dopóki tłumisz, ukrywasz czy wyrzekasz się części siebie. W rzeczywistości to właśnie te najbardziej nikczemne strony siebie muszą być najbardziej szanowane i akceptowane (1Kor 12:23).
Akceptacja tych części, które są nie do zaakceptowania i są niechciane jest jedyną drogą do wyeksponowania ich na akceptację i miłość, tak aby zostały przemienione. Wyrzekając się ich, wyrzekamy się siebie, a nie znać siebie samego to poddać się temu, co ignorujemy.

25 listopada
Zdarza się, ze rozmawiam z kimś i zauważam, że w ogóle nie słucha, nawet jeśli wcześniej zadał mi pytanie. Niektórzy zadają pytania tylko po to, aby dać sobie miejsce na odpowiedź bądź na spór, który chcą projektować na mnie. Zatem, w czasie, gdy ja odpowiadam, oni przygotowują sobie szczegółowo to, co mają następnie powiedzieć. To samo dzieje się niemal codziennie pod moimi postami na FB. Piszę ten blog, który jest, dla mnie osobiście, naładowany spojrzeniami gdzieś poza, a ktoś wybiera jedno słowo czy zdanie i zaczyna mnie uczyć, poprawiać, potępiać, czy nawet wszystko razem. Takie to głupie i małe.
Nigdy nie będziesz obecny wobec siebie, dopóki nie nauczysz się być obecny dla innych i, podobnie, nigdy nie nauczysz się być obecny dla innych, dopóki nie nauczysz się być obecny dla siebie. Być w pełni obecnym to coś znacznie trudniejszego niż się wydaje, a żadną miarę nie piszę tego, jako ktoś, kto to już osiągnął, po prostu jestem coraz bardziej świadom ważności tego.
Jedną z przyczyn tego, że tak zmagamy się z naszą obecnością dla innych jest to, że tak wiele nas wewnętrznie rozprasza. Nasz wewnętrzny świat wiruje planami, obawami, urazami i rzeczami, które powtarzamy sobie stale i wciąż, i wkoło… Nasz wewnętrzny świat jest tylko odbiciem tego zewnętrznego. Czytałem kiedyś o ptakach, których naturalne zachowania zostały zastąpione miejskim hałasem i po jakims czasie zapomniały swego śpiewu, zaczynając udawać dźwięki miasta. Obawiam się, że robimy to samo.
Czasami mówimy, że tęsknimy do milczenia i nawet gotowi jesteśmy udać się do jakiegoś cichego miejsca, lecz gdy już się tam dostaniemy okazuje się, że ten hałas idzie za nami, ponieważ nie pochodzi z zewnątrz, lecz z wewnątrz nas. Próbujemy oskarżyć o nasz brak wewnętrznego spokoju, zabieganie, ale fakt jest taki, że to nie ono jest przyczyną, lecz ogromne starania, aby go uniknąć. Możemy być pociągani do samotności i milczenia, lecz równocześnie bardzo niekomfortowo czujemy się z tym, ponieważ przychodzi z nimi konfrontacja ze wszystkim, czego usiłujemy uniknąć. Zewnętrzna cisza konfrontuje nas z hałasem naszego wewnętrznego świata.
Musimy udać się na naszą własną pustynie i spotkać z demonami, które nieustannie produkują nasz wewnętrzny hałas. Dopóki tego nie zrobimy, nie będziemy chodzić w mocy i nie będziemy tymi, którzy uzdrawiają. Jezus nie uzdrowił nikogo dopóki nie przeszedł przez swoją osobistą konfrontację i nie poszedł poza nią.

26 listopada
Odpuszczanie (uwalnianie) jest ważną duchową praktyką. Wydaje się jednak, że większość z nas przyjęła postawę przeciwną – trzymania się, a nie uwalniania. Aby być całkowicie obecnym dla siebie samego, a w konsekwencji dla innych, musimy dać sobie spokój z zaabsorbowaniem, które utrzymuje nas w nieustannym ruchu i rozproszeniu. To są te hałasy, które tłumią wewnętrzną ciszę i spokój.
Pierwszą rzeczą, którą prawdopodobnie musimy zostawić jest własna ważność. Często jesteśmy tak pełni siebie, że nie jest możliwe, aby być dostępnym dla kogokolwiek innego. Niektórzy, z tych, których znam, tak ciasno trzymają się swoich skłonności, maski publicznej czy reputacji, że nie ma w ich duszy miejsca na nikogo innego. Jest to coś, co nazywamy sarkastycznie: „large and in charge” (wielki i zajęty).
Szczera obecność duszy wobec siebie i innych musi zacząć od wyczyszczenia, a co najmniej odstawienia na bok, bałaganu ducha, czyli tego, co zazwyczaj napełnia nas, rozprasza i odłącza. Jeśli nie praktykujemy sztuki odpuszczania to zaczniemy absorbować czy asymilować to i po pewnym czasie nazwiemy to „mną”. Biblijna historia Gedareńczyka jest bardzo żywym przykładem tego, do czego asymilacja i wewnętrzne gromadzenie może nas doprowadzić.
Gdy Jezus zapytał go o imię, ten przedstawił siebie jako sumę tego wszystkiego, co wewnętrznie nagromadził, nazywając siebie „wiele” czy „Legion”. Gdy przebywał sam, nie było milczenia, pokoju i obecności dla siebie czy kogoś innego. To, że wewnętrznie przylgnął zarówno do opinii innych jak i swoich własnych uprzedzeń doprowadziło go do miejsca śmierci (cmentarza). Gdy przybył Jezus, ten człowiek został skonfrontowany z autentyczną obecnością, co jest podobne do zaglądania do pielęgnującego, spokojnego strumyka i zobaczenia swego prawdziwego odbicia. Oto zobaczył swój obraz w spokoju wody życia i ten spokój uwolnił go od wszystkiego czego się trzymał.
Pytanie? Co odzwierciedla twój obraz? Co inni wokół ciebie doświadczają? Czy potrafią oni znaleźć w tobie spokojne miejsce, gdzie mogą zobaczyć samych siebie bez tych wszystkich dodatków, które nazbierali czy też spotkanie z tobą jest „festynem” nagromadzonego bólu? Niektórzy będą się sprzeciwiać i żądać uznania i czczenia wszystkich ich rupieci. Ich założenia, uczucia, wartości, zranienia itp. Zamiast odpuścić im, chcą abyś ty przyjął ich w sobie i niósł ten ciężar razem z nimi.. Są przekonani o tym, że jeśli zdobędą innych do przyjęcia ich bólu to w jakiś sposób będą się mieli lepiej i będą wolni. Problem jest w tym, że nie chcą zrezygnować, lecz po prostu pomnażać go i dzielić się nim. Jest to droga, która nigdy nie prowadzi do wolności i dlatego przebaczenie sobie oraz innym jest istotą wszelkiej duchowej przemiany.

< | >

Stan 19/23.11.2019

Facebook

Stan Tyra
19 listopada

Nie zbawiamy naszych dusz tylko je odkrywamy. Nie próbujemy siebie uświęcać – nasze dusze są przebudzane. Już jesteśmy zjednoczeni z Bogiem, po prostu nie wiemy o tym. Wyzwaniem jest zaufanie. Ufać, że jestem jedno z Bogiem, bez względu na swoje własne starania ku uświęceniu jest bardzo upokarzające dla ego. Stąd też pojawia się pokusa taka sama jak u Ewy: jak mogę stać się podobny(a) do Boga.
Jeśli przylgniemy do niego to pozytywny obraz siebie samego jest równie
uzależniający jak negatywny. Jezus powiedział, że błogosławieni ubodzy w duchu. Cała nasza duchowość polega na odpuszczaniu; własnego poczucia bezpieczeństwa, dobrej reputacji i samo-rozwojowych projektów, które nazywamy swoim własnym ja. Doszedłem do przekonania, że religia jest najczęściej najbezpieczniejszym miejscem, w którym można uniknąć Boga, ponieważ Bóg chce poprowadzić nas ku poddaniu siebie, podczas gdy religia często uczy nas kontrolowania siebie.
Aby spotkać się z naszymi demonami, które kuszą nas do tego, abyśmy
wykazywali swoją tożsamość przez osiąganie sukcesów, musimy zostać
poprowadzeni na pustynie. W przeciwnym razie będziemy używać ewangelii do ukoronowania siebie, zamiast uwolnić siebie do uwalniania innych.
Podobnie jak w przypadku Mojżesza; niewolnik nie może uwolnić niewolników. Z miejsca niewinności i słabości musimy być
„spławieni” w dół rzeki do miejsca wolności, gdzie nasza tożsamość jest
potwierdzona. Tylko wtedy możemy prowadzić ludzi do wolności.

Continue reading →

Kiedy narodził się Jezus? – część 1

John Fenn
Tłum.: Tomasz S.

Istnieje tyle samo teorii na temat tego, kiedy Jezus się urodził , ile teorii na temat potwora z Loch Ness, ale czy wiedziałeś, że Biblia jest w tej kwestii całkiem precyzyjna?

Lubię drążyć ten temat. Zadam więc pierwsze pytanie: dlaczego data urodzin Jezusa nie miała żadnego znaczenia dla apostołów, którzy przebywali z Nim przez jakieś 3 i pół roku? Dlaczego Jego urodziny nie stały się tradycyjnym świętem już w ciągu 30 lat opisanych w Dziejach Apostolskich? Dlaczego w żadnej z ksiąg Nowego Testamentu nie ma wzmianki o tym, kiedy obchodził On swoje urodziny? I w końcu, dlaczego tylko Mateusz i Łukasz wspomnieli to wydarzenie, a Marek i Jan już nie? Najwyraźniej nie miało to dla nich znaczenia, a także finalnie dla nas nie powinno być to również takie ważne.

Dobrze jednak jest znać przybliżony czas Jego narodzin, ponieważ daje to kontekst dla innych rzeczy, pomaga nam zrozumieć kulturę, społeczeństwo i politykę tamtych czasów, które to pomagają nam zrozumieć Słowo.

Teorie, teorie…
Istnieją teorie oparte na pojawieniu się Gwiazdy Betlejemskiej – wybuchu supernowej zapisanego w chińskich kronikach z 10 wieku p.n.e. , który to był widoczny w ciągu dnia. Istnieją teorie oparte na układach gwiazd uważanych za żydowskie oraz na planetach, których trajektorie z nimi się krzyżowały.

Próbuje się datować czas śmierci Heroda, a także datę spisu, dla którego Józef i Maria udali się do Betlejem. Inni jeszcze datują czas według pory, kiedy pasterze przebywali na polu, w nocy, ze swoimi trzodami.

Niektórzy uważni badacze rozumieją nawet, że starożytni Izraelici, będąc ludem wschodu, liczyli urodziny od poczęcia, a nie od narodzenia. Nazywa się to „obliczaniem wieku”. Obliczanie wieku jest nadal używane w niektórych krajach Wschodu, w szczególności w Chinach, Tybecie, Korei i w czasie niektórych japońskich ceremonii.

I od czasu do czasu ktoś weźmie pod uwagę ówczesną kulturę, w której oczekiwano Mesjasza oraz to, czego rabin nauczał o czasie, w którym miał się pojawić.Zacznijmy: W poszukiwaniu MesjaszaI od czasu do czasu ktoś weźmie pod uwagę ówczesną kulturę, w której oczekiwano Mesjasza oraz to, czego rabin nauczał o czasie, w którym miał się pojawić.

Składając wszystko w całość
Czy możemy połączyć wszystkie te elementy w całość i wyciągnąć z tego jakieś wnioski? Jeśli zaczniemy od Biblii i podążymy za wskazówkami, które Łukasz pozostawił w swojej narracji, wszystkie rzeczy ułożą się w jedną całość.

Zacznijmy: W poszukiwaniu Mesjasza
W Księdze Daniela 9:21 anioł Gabriel ukazuje się Danielowi i mówi mu o 70 „tygodniach lat”, czyli sumie 490 lat, dopóki Mesjasz nie wprowadzi wiecznej sprawiedliwości. (70 x 7 = 490)

W w. 25 Gabriel stwierdza, że Mesjasz przyjdzie w 69tygodniu lub po 483 latach, a potem „będzie zabity i nie będzie go”. Gabriel powiedział, że odliczanie tych 483 lat do Mesjasza rozpocznie się w momencie polecenia odbudowy Jerozolimy.

Polecenie odbudowy Jerozolimy wyszło w 455 roku pne (niektórzy twierdzą, że 457 roku pne) od Artakserksesa (Neh. 2: 1-8). Licząc 483 lata naprzód, od 455 roku pne, dochodzimy do roku 28 lub 29 ne – kiedy Jezus umarł na krzyżu „i nie było go”, jak powiedział Gabriel. Ze względu na różnice w kalendarzach żydowskim, babilońskim, rzymskim i gregoriański szacowana data śmierci Jezusa na krzyżu wah się od wiosny 29 roku do wiosny 32 roku.

Bez względu na to, jak datujemy te wydarzenia, patrząc z naszych czasów wiadomo, że ówcześni przywódcy żydowscy wyczekiwali Mesjasza, że miał się urodzić około 10 roku pne. Powód jest prosty. Wiedzieli, że po 483 latach od odbudowy Jerozolimy Mesjasz będzie miał się pojawić około roku 30 ne i wiedzieli też, że kapłani w Izraelu nie mogą rozpocząć swojej posługi przed 30 rokiem życia i nie mogli tez mieć ponad 50 lat (Liczb 4:3).Po drugie: co mówią gwiazdyBez względu na to, jak datujemy te wydarzenia, patrząc z naszych czasów wiadomo, że ówcześni przywódcy żydowscy wyczekiwali Mesjasza, że miał się urodzić około 10 roku pne. Powód jest prosty. Wiedzieli, że po 483 latach od odbudowy Jerozolimy Mesjasz będzie miał się pojawić około roku 30 ne i wiedzieli też, że kapłani w Izraelu nie mogą rozpocząć swojej posługi przed 30 rokiem życia i nie mogli tez mieć ponad 50 lat (Liczb 4:3).

Licząc wstecz 30+ lat wychodziło im, że powinni zacząć wyglądać Mesjasza około 10 roku pne. Tego też powodu tylu ludzi pytało Jana Chrzciciela, a potem Jezusa, czy byli Mesjaszem. Żydzi znali ogólne ramy czasowe, w jakich Mesjasz miał się pojawić i wyczekiwali Go!

Po drugie: co mówią gwiazdy
Z rzymskiego punktu widzenia, patrząc na gwiazdy widzieli oni kilka rzeczy, które zdawały się wskazywać, że ich cesarstwo ma przychylność bogów. Podobnie, jak większość mieszkańców Wschodu także oni uważali, że planety przepowiadają przyszłe wydarzenia. W tym czasie (od około 10 do 3 roku pne) miała miejsce koniunkcja planet. W jednym miejscu widoczne były Jowisz, Saturn, Mars, Wenus i Merkury, więc rzymscy astronomowie byli zgodni co do tego, że przepowiadało to jakieś wydarzenia.

W 3 roku pne Jowisz, zwany „planetą króla”, przez parę tygodni okrążał Regulus, zwaną „gwiazdą króla”. To, że planeta króla krążyła wokół gwiazdy króla, zdawało się utwierdzać Augusta Cezara w tym, że jest „namaszczonym królem”, ponieważ w tym czasie obchodził swoje 25-lecie dojścia do władzy jako Cezar.

Była to też 750 rocznica (kapłańska / ceremonialna) założenia Rzymu i rok, w którym Senat Rzymu nadał Augustowi tytuł „Ojca kraju”. Rzymowi wydawało się, że nawet wszechświat potwierdza to, że August jest Pomazańcem Bożym i że Rzym ma boskie prawo do podboju świata.

W czasie, gdy rzymianie doszli do wniosku, że niebo potwierdza boskie namaszczenie Augusta oraz Rzymu, w skromnej stajni w Izraelu urodził się Mesjasz. W innej części świata „mędrcy” ujrzeli w gwiazdach wypełnienie słów Gabriela do Daniela, co sprawiło, że nie udali się do Rzymu rozumiejąc, że prawdziwy król narodził się w Izraelu. I tu właśnie zaczniemy kolejnym razem.

John Fenn
++