Nowotestamentowe objawienie Boga w Ewangeliach.
Nie zamierzam bronić w tym rozdziale żadnego szczególnego doktrynalnego punktu widzenia na Ojca, Syna i Ducha Świętego. Podobnie jak w innych rozdziała książki skupiam się tutaj na tym, aby pokazać, że nauczanie Chrystusa na temat Boga jest Nowym Przymierzem, a nie jest przejawem Prawa Mojżeszowego.
Istnieje dużo nowotestamentowych objawień, doktryn i prawd, która są objawione przede wszystkim w Ewangeliach. Gdyby Chrystus uczył Prawa, nie należałoby się tego spodziewać. Najbardziej oczywistą doktryną Nowego Przymierza jaką znajdujemy w Ewangeliach jest doktryna wiary. Została ona omówiona tutaj w kilku rozdziałach wcześniej. Innym oczywistym nauczaniem Nowego Przymierza jest nauczanie Chrystusa o tym, że Bóg jest Ojcem, Synem i Duchem Świętym. Jest całkiem oczywiste, że Chrystus naucza w Ewangeliach szczegółów Nowego Przymierza o trójjedynej naturze Boga. W Prawie Mojżeszowym tych szczegółów brakuje całkowicie. Jest to zdecydowanym dowodem na to, że Ewangelie nie są rozwinięciem Starego Przymierza Prawa Mojżeszowego,lecz wyrazem Nowego Przymierza.
Doktryna Boga jako Ojca w Nowym Przymierzu
Bardzo mało znajdujemy na ten temat w Starym Przymierzu, a w rzeczywistości znajduje się tam tylko kilka odniesień do Boga jako Ojca; jedno w Psalmach i trzy u Proroków. Nigdzie tam nie znajdujemy większej ilość szczegółów na temat Ojca (Powt 32:3-6, Ps 89:26-29, Iz 63:16, Iz 64:8, Jer 3:19). Zdecydowanym przeciwieństwem tego są Ewangelie, gdzie znajdujemy ponad 150 przypadków odniesień do Boga jako Ojca. Nauczanie Nowego Przymierza o Bogu jako Ojcu nie znajduje się w Prawie, lecz jest bardzo obficie reprezentowane w Ewangeliach.
Apostoł Paweł szczegółowo rozwija temat Boga jako Ojca. Mimo wszystko jest tylko 44 odniesienia do Boga jako Ojca w listach Pawła. Innymi słowy: W Ewangeliach jest ponad trzykrotnie więcej wzmianek o tej prawdzie Nowego Przymierza niż w listach Pawła. Inne pisma Nowego Testamentu zawierają 34 takie odniesienia. Można, bez żadnej dwuznaczności, powiedzieć, że Ewangelie zawierają największą część objawienia Nowego Przymierza Boga jako Ojca.
Objawienie Nowego Przymierza Syna jako Boga
Jeszcze mniej wyraźna jest sprawa Syna jako Boga w Prawie Mojżeszowym. Nie ma żadnych odniesień do Boga jako Syna w Prawie Mojżeszowym ani u Proroków. W całym Starym Testamencie jest tylko jedno do Boga będącego Synem i znajduje się ono w psalmach (Ps 2:7-12). Niemniej, gdy rozważamy doktrynę Syna Bożego na gruncie Nowego Przymierza, mamy możliwość cytowania różnych miejsce. Zastanówmy się na przykład nad zwrotem „Syn Boży”, który pojawia się 25 razy w Ewangeliach i 18 razy w pozostałej części Nowego Testamentu. Wyraźnie widać, że Ewangelie nauczają doktryny Nowego Przymierza Syna Bożego, podobnie jak i reszta Nowego Testamentu naucza o Chrystusie.
Objawienie Nowego Przymierza o Duchu Świętym
W Piśmie Duch Święty nazywany jest różnymi imionami, lecz imię „Duch Święty” musi być uważane za główne, ponieważ pojawia się 90 razy w Nowym Testamencie. Duch Święty nie występuje pod tym imieniem w Prawie Mojżeszowym ani razu i pojawia się dwukrotnie w Starym Testamencie; raz w Psalmach i raz u Proroków (Ps 51:11, Iz 63:10-11).
W Starym Testamencie pojawiają się inne wzmianki o Duchu, lecz żadna z nich nie wyjaśnia Jego nowotestamentowego dzieła w taki sposób, jak to robi nauczanie Jezusa w Ewangeliach. Imię „Duch Święty” pojawia się w Ewangeliach w nauczaniu Jezusa 25 razy, gdzie wskazuje On na szczegóły. Uderzające jest to, że zwrot „Duch Święty” pojawia się w Dziejach Apostolskich 40 razy i jeszcze dodatkowo 35 razy w pozostałej części Nowego Testamentu. Ewangelie uczą objawienia Nowego Przymierza o Duchu Świętym. Nie ma to nic wspólnego z Prawem Mojżeszowym. Powtórzmy: idea, jakoby Chrystus uczył Prawa jest zdecydowanie sprzeczna z rzeczywistą zawartością Nowego Przymierza w Ewangeliach.
Relacja między Ojcem, Synem i Duchem Świętym
Zarówno w Prawie Mojżeszowym jak i w pozostałej części Starego Testamentu znajdujemy niewiele wyjaśnienia czy opisu relacji między Ojcem, Synem i Duchem Świętym, a jednak Ewangelie czynią to często. Znajdujemy tutaj 22 wersy, które zawierają zarówno „Ojca” jak i „Syna”. Jest też 8 wersów, w których „Ojciec” i „Duch” występują razem. Każdy z nich uczy kontekstu Nowego Przymierza, każdy z nich zatem, jest zaprzeczeniem pomysłu, jakoby Ewangelie były pod Prawem i nauczanie Chrystusa nie ma zastosowania do wierzących.
Chrystus w kilku miejscach mówi zarówno o Ojcu jak i Duchu Świętym, równocześnie ujmując Siebie. Nie jest celem tej książki wykładanie wszystkiego, co Nowy Testament pokazuje w tych wersach a co dotyczy natury Boga, lecz dla celów ilustracyjnych wymienimy w tym rozdziale kilka wersów, które pokazują relację między Ojcem, Synem i Duchem Świętym. Na przykład Chrystus mówi:
„Lecz Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w imieniu moim, nauczy was wszystkiego i przypomni wam wszystko, co wam powiedziałem” (J 14:26).
Żadnej z tych informacji nie znajdziemy w Prawie Mojżeszowym. Chrystus objawia również fakty dotyczące przyszłych wydarzeń, które wyjdą nastąpią po Jego śmierci i Zmartwychwstaniu i Wstąpieniu do Nieba. Nic z tych rzeczy nie zaskoczyło Chrystusa. Gdy nauczał przed Swą śmiercią i Zmartwychwstaniem, doskonale rozumiał łaskę i pracę Ducha Świętego.
Chrystus wyjawia w Ewangeliach pracę jaką wykonuje Duch Święty w Nowym Przymierzu. Odnosi się do Niego jako do „Pomocnika”. Jest to wyraz, który w grece oznacza dosłownie: „powołany do niesienia pomocy”. W Nowym Testamencie jest on tłumaczony jeden raz jako „adwokat” i cztery razy jako „Pomocnik” (w tłum. angielskich – przyp. tłum.). Duch Święty niesie pomoc wierzącemu „przypominając wszystko, co powiedziałem wam”. Gdy Chrystus wstąpił do nieba, Duch Święty kontynuuje dzieło pouczania i korekty przez przypominanie wierzącym tych rzeczy, których Chrystus nauczał w Ewangeliach.
Ta nowotestamentowa „deklaracja zamiarów” Chrystusa została całkowicie przez Niego wypełniona. Idea, jakoby całe nauczanie Chrystusa nie miało już więcej zastosowania jest po prostu całkowicie błędna a przyjęcie tego pomysłu antychrysta będzie powodem katastrofy w życiu wierzącego. Zwolennicy Ciasnej Łaski nie mają prawa usuwać nauczania Chrystusa z chrześcijaństwa. Nie tylko ma ono zastosowanie, lecz obecnie Duch Święty przypomina je w życiu prawdziwych wierzących.
Ta współczesna „służba przypominania” Ducha Świętego kwestionuje zbawienie zwolenników Ciasnej Łaski. Czy mogą oni być rzeczywiście zbawieni stale opierając się pracy Ducha Świętego, który w aktywny sposób przypomina nauczanie Chrystusa? Prawdopodobnie jedynie sam Bóg może odpowiedzieć na to pytanie jeśli chodzi o poszczególne jednostki, które przyjęły to fałszywe nauczanie.
Po bliższym przyjrzeniu się temu wersowi, możemy zobaczyć pewne aspekty relacji między Ojcem, Synem i Duchem Świętym. Duch Święty został posłany przez Ojca. Duch Święty naucza wierzących „wszystkiego” a to obejmuje to, czego Chrystus nauczał w Ewangeliach. Jest jeszcze jeden inny wers w tej Ewangelii, który mówi o relacji Ojca, Syna i Ducha Świętego. Jezus mówi:
„Gdy przyjdzie Pocieszyciel, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca wychodzi, złoży świadectwo o mnie…” (J 15:26).
W tym wersie Chrystus ponownie używa mienia „Pomocnik” oraz wymienia nowe. Odnosi się do Ducha Świętego jak do ”Ducha Prawdy”. W tym wersie mamy do czynienia z kilkoma prawdami dotyczącymi relacji między Ojcem, Synem i Duchem Świętym. Widzimy ponownie, że Duch Święty przyjdzie od Ojca, niemniej widzimy również, że Chrystus mówi, iż to On „pośle Go od Ojca…” Chrystus jest bardzo blisko związany z posłaniem do wierzących Ducha Świętego od Ojca. Duch Święty nie tylko będzie przypominał słowa Chrystusa, lecz będzie również niósł świadectwo o Chrystusie w każdy możliwy sposób. Prawo nie ma nic do powiedzenia na temat szczegółów relacji między Ojcem, Synem i Duchem Świętym. Tak więc, Chrystus nauczając w Ewangeliach, przekazuje wierzącym informacje z Nowego Przymierza .
Są jeszcze dwa odpowiednie wersy, które również wskazują na pewne aspekty tej relacji w pismach Łukasza. Wzbudzony z martwych Chrystus mówi do Swoich uczniów na zakończenie Ewangelii Łukasza:
„A oto Ja zsyłam na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż zostaniecie przyobleczeni mocą z wysokości” (Lu 24:49).
Podobne słowa Chrystusa zapisuje Łukasz na początku Dziejów Apostolskich. Chrystus mówi tutaj:
„A spożywając z nimi posiłek, nakazał im: Nie oddalajcie się z Jerozolimy, lecz oczekujcie obietnicy Ojca, o której słyszeliście ode mnie; Jan bowiem chrzcił wodą, ale wy po niewielu dniach będziecie ochrzczeni Duchem Świętym” (Dz 1:4-5).
Oba te stwierdzenia razem demonstrują kilka prawd Nowego Przymierza. Duch Święty jest obietnicą Ojca. Duch Święty chrzci wierzących, Duch Święty ubiera wierzących w moc. Udzielenie mocy wierzącym przez Ducha Świętego jest potwierdzone kilka wersów dalej w tym samym rozdziale, gdy Zmartwychwstały Chrystus mówi:
„weźmiecie moc Ducha Świętego, kiedy zstąpi na was, i będziecie mi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi” (Dz 1:8a).
Istotą jest to, że stwierdzenia zawarte w Ewangeliach a dotyczące natury Boga i relacji między Ojcem, Synem i Duchem Świętym są doktrynami Nowego Przymierza. Są potwierdzane, powtarzane i rozwijane w Dziejach Apostolskich (i przez całą resztę Nowego Testamentu). Nauczanie Chrystusa z Ewangelii nie jest pod Prawem, lecz wyraża prawdę Nowego Przymierza.
W ostatnim rozdziale tej książki zajmiemy się tym, dlaczego chrześcijanie, choć nie muszą zachowywać Prawa Mojżesza, lecz nie są bez prawa.