Category Archives: Temat

Jon 3:10
A GDY BÓG WIDZIAŁ ICH POSTĘPOWANIE, ŻE ZAWRÓCILI ZE SWOJEJ ZŁEJ DROGI, WTEDY UŻALIŁ SIĘ BÓG NIESZCZĘŚCIA, KTÓRE POSTANOWIŁ ZESŁAĆ NA NICH, I NIE UCZYNIŁ TEGO.

W jaki sposób należy wytłumaczyć „użalenie” się Boga nad Niniwą? Jeżeli Bóg nie zmienia swojego zdania, to znaczy nie zmienia swojej bieżącej, wiecznej i niezmiennej woli, to co takiego uczynił? Jak mamy rozumieć coś, co wydaje się zmianą postępowania Boga wobec Niniwy? Bóg jest niezmienny ale aktywny. Kiedy Bóg realizuje swój cel, aktywnie włącza się w wydarzenia świata ludzkiego. Pomimo tego, że jest niezmienny, Bóg żyje życiem swojego stworzenia i nie jest obojętny na jego zmieniające się postępowanie. Zmienia się więź między ludźmi i Bogiem, ale sam Bóg się nie zmienia. Bóg dotyka naszego życia mimo przepaści dzielącej Stwórcę i stworzenie. On śledzi nasze życie. Kieruje naszym życiem zgodnie ze swoimi postanowieniami. Bóg dostosowuje się do naszego poziomu. Kiedy mówi do swego ludu, używa prostego i nieskomplikowanego języka: „Raz grożę narodowi i królestwu, że je wykorzenię, wywrócę i zniszczę, lecz jeżeli się ów naród odwróci od swojej złości, z powodu której mu groziłem, to pożałuję tego zła, które zamierzałem mu uczynić. Innym razem zapowiadam narodowi i królestwu, że je odbuduję i zasadzę, lecz jeżeli uczyni to co jest złe w moich oczach, nie słuchając mojego głosu, to pożałuję dobra, które obiecywałem mu wyświadczyć” (Jeremiasz 18:7-10). Interpretacja o tym, że Bóg pożałował została jasno przedstawiona w powyższym fragmencie Jeramiasza. Jego wypowiedzi dotyczące narodów, błogosławieństw i sądu nie powinny być traktowane jako nieodwołalne, kategoryczne przepowiednia, które wypełnią się bez względu na to jak zareagują na nie ci, którzy je usłyszą. Zarówno przepowiednie dotyczące sądu nad grzechem, jak i obietnice błogosławieństwa wynikającego z wiary, są przedstawione w całej Biblii jako motywy, które mają zmienić nasze postępowanie. Wyrażają one ogólną zasadę dotyczącą tego, co stanie się, gdy my się nie zmienimy. Język jakim posługuje się Bóg, jest charakterystyczny dla istot ludzkich, a nie dla nieskończonego osobowego Boga. Gdy Biblia mówi o „ręce Wszechmocnego Pana” (Ezechiel 8:1), to nie chodzi tu dosłownie o rękę. Nawet „gniew” Pana nie jest ludzką emocją, jakiej doświadczamy, ale stanowi określenie w stosunku do Boga, ponieważ jego gniew nie jest ludzką pasją skażoną grzechem i egoizmem, która pojawia się i znika. Gniew Boży wydaje się tylko pojawiać i znikać, gdy Bóg ma do czynienia z naszą zmiennością. Dlatego, kiedy mówi się o jego żalu to nie możemy porównywać tego do ludzkiego żalu. Słowo jest to samo, ale niesie ze sobą inne treści. W odniesieniu do Boga słowo „pożałował” jest wyrażeniem zapożyczonym z naszych ziemskich, ograniczonych i grzesznych przeżyć i zastosowanym do działań w czasie i przestrzeni nieograniczonego, wiecznego i niezmiennego Boga. Bóg posługuje się w stosunku do nas systemem obietnic i gróźb, kar i nagród. W taki sposób objawia się działanie łaski w stosunku do zgubionej ludzkości. Najgorsze kary prowadzą do największych błogosławieństw. Dlaczego Bóg zagroził Niniwie zniszczeniem? Aby doprowadzić ich do pokuty. Dlaczego przekazał im tę wieść w tak zdecydowany i na pierwszy rzut oka nieodwołalny sposób? Aby ocalić ich od sytuacji, która była naprawdę rozpaczliwa. Bóg wspaniale okazuje dowód łaski w stosunku do nas. W przystępny sposób mówi nam o sobie i naszych potrzebach. Wyciąga do nas rękę z wieczności i dotyka głębi naszej istoty usilnymi prośbami swej wiecznej wiecznej miłości.

Życzę błogosławionego dnia.

Jon 3:9
A MOŻE BÓG ZNÓW SIĘ UŻALI I ODSTĄPI OD SWEGO GNIEWU, I NIE ZGINIEMY.

Niniwejczycy byli przekonani o tym, że zgrzeszyli przeciwko Bogu, żałowali swoich grzechów i postanowili zmienić sposób postępowania. Ale nie była to postawa i działanie ludzi, którzy widzieli tylko Boga gniewu i nie mieli nadziei na uniknięcie jego sądu. Mieli oni nadzieję, że Bóg ich zachowa, nawet jeśli była ona bardzo słaba. Tę nadzieję wyraża dekret królewski. Dlaczego myśleli, że Bóg da się ubłagać? Na pierwszy rzut oka nie mieli żadnych szans: „Jeszcze czterdzieści dni pozostaje do zburzenia Niniwy” (3:4). Wydawać by się mogło, że ich przypadek jest beznadziejny. Skąd więc ich nadzieja? Odpowiedź tkwi w tym, że poselstwo Boże i to w jaki sposób je otrzymali, zakładało możliwość ich ocalenia. To że ustalono ograniczenie czasowe do czterdziestu dni sugerowało, że Boże postanowienie może być ponowie przemyślane. Ocalenie Jonasza pokazało, że jego Bóg jest Bogiem łaskawym. Przekonaliśmy się już, że Jonasz był znakiem dla Niniwejczyków. Ich nadzieja opierała się na fakcie obiektywnym, Jonasz tam był i widzieli go na własne oczy. Jeżeli Bóg go ocalił, to może również znaleźć w swym sercu przebaczenie dla nich, dlatego powinni pokutować oraz zwrócić się do Niego z prośbą o wybawienie. Bóg, który dał nowe życie prorokowi-odstępcy, mógł również zbawić pokutujący naród, jeżeli taka była jego wola. Za tym, co doprowadziło Niniwijczyków do nadziei na to, że Bóg ich ocali, kryje się prawda, że Bóg jest Bogiem miłości a nie tylko gniewu. Nie wiemy, jakie wyobrażenie o naturze żywego Boga mieli Niniwijczycy. Pan Bóg dobrowolnie i obficie udziela przebaczenia tym, których gromadzi w swoim ciele, jakim jest kościół. On wzywa wszystkich ludzi aby się upamiętali (Dz. Ap. 17:30). W Nowym Testamencie, pełnia jego miłosiernego planu zbawienia została objawiona w Chrystusie. Bóg jest miłością i „daje dowód swojej miłości ku nam przez to, że kiedy byliśmy grzesznikami, Chrystus za nas umarł” (Rzym. 5:8). On miłuje miłością tak zdumiewającą, tak nieodpartą, tak łaskawą, że zdecydował się uczynić zadość swej doskonałej sprawiedliwości przez cierpienia i śmierć własnego Syna. To dlatego ewangelia jest dobrą nowiną. Kiedy byliśmy grzesznikami zupełnie niezdolnymi do poprawienia swojej sytuacji, Chrystus przyjął na siebie nasze grzechy i umarł aby nas przywieść do Boga (1 Piotra 3:18). Zwiastowanie Jonasza nie było oderwane od boskiego planu zbawienia. Jonasz z pewnością wiedział, że Bóg był łaskawy i miłosierny. Wiedział, że jego miłość przez wieki przesłaniała występki Izraela. Wiedział, że Bóg jest Bogiem, który zbawia. Niniwejczycy nie popełnili błędu żywiąc jakieś nadzieje; przyszli do Boga, który jest miłością. Nawrócili się po zwiastowaniu Jonasza. Ale oto teraz większy nią Jonasz jest tutaj. On wzywa nas do siebie. „Uwierz w Pana Jezusa, a będziesz zbawiony, ty i twój dom” (Dz. Ap. 16:31).

Życzę błogosławionego dnia.

Jon 3:7-8
NA POLECENIE KRÓLA I JEGO DOSTOJNIKÓW OGŁOSZONO TAKI ROZKAZ: LUDZIE I ZWIERZĘTA, BYDŁO I OWCE NIC NIE JEDZĄ, NIECH SIĘ NIE PASĄ I NIECH NIE PIJĄ WODY! NIECH WŁOŻĄ WŁOSIENICE, ZARÓWNO LUDZIE JAK I BYDŁO, I NIECH ŻARLIWIE WOŁAJĄ DO BOGA, NIECH KAŻDY ZAWRÓCI ZE SWOJEJ ZŁEJ DROGI I OD BEZPRAWIA, WŁASNORĘCZNIE POPEŁNIONEGO.

Niniwejczycy żałowali swego grzechu. Pościli, włożyli włosienice. Dołączył do nich ich król. On także wydał dekret wzywający do poprawy. To coś więcej niż duża liczba ludzi nawracających się do Boga i zmieniający własny sposób postępowania. To przykład tego rzadkiego wydarzenia, kiedy cały naród odwraca się od grzechu. Dekret króla Niniwijczyków i nawrócenie jego ludu było nadzwyczajnym działaniem Boga wśród pogan. Niewątpliwie, w przypadku pojedynczych osób miała miejsce szczera pokuta. Oczywiście w każdym ruchu angażującym dużą liczbę osób, istnieją ludzie podążający za tłumem, szczególnie wtedy, gdy niektórzy z nich zajmują wysoką pozycję społeczną. Zawsze pojawia się niebezpieczeństwo tego, że okazywanie żalu i uczynki wiary będą jedynie pustym rytuałem. Musisz mieć osobistą więź z Panem. To musi być osobiste przekonanie o grzechu, twoje osobiste uznanie tego, że Bóg jest tym za kogo się uważa i tym, przed którym będziesz musiał odpowiadać. A Jezus Chrystus jako jedyny pośrednik między tobą, zgubionym grzesznikiem, a świętym Bogiem, musi być twoim osobistym Zbawicielem. Musisz mu zaufać osobiście, z głębi twojego złamanego serca i z całą szczerością pokornego ducha, jeżeli masz być zbawiony i zostać chrześcijaninem. Nikt i nic nie może tego zrobić za ciebie – ani modląca się pobożna babka, ani chodzenie w młodości do kościoła. Pan Jezus Chrystus wyjaśnił to w jednej ze swoich najbardziej znanych ilustracji o dobrym pasterzu i jego owcach (Ew. Jana 10:1-21). Kościół Chrystusa jest owczarnią. Niektórzy próbują się tam dostać inną drogą niż przez drzwi, to złodzieje i zbójcy. Pasterz wchodzi przez drzwi. Owce odpowiadają na jego głos, rozpoznają go. Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, mówi Jezus, ja jestem drzwiami dla owiec. Wszyscy ilu przede mną przyszło, to złodzieje i zbójcy, lecz owce nie słuchały ich. Ja jestem drzwiami, jeśli kto przeze mnie wejdzie, zbawiony będzie… Ja jestem dobry pasterz i znam swoje owce i moje mnie znają (Ew. Jana 10 rozdz.). Paweł pisze do Tymoteusza, że Pan opatrzył pieczęcią dzieło łaski dokonane w każdym wierzącym. Ta pieczęć jest inskrypcją, która mówi: „Zna Pan tych, którzy są jego” i „Niech odstąpi od niesprawiedliwości każdy, kto wzywa imienia Pańskiego” (2 Tymoteusz 2:19). Należenie do Boga nierozerwalnie łączy się z tym, że on poznał każdego z nas osobiście, a my poznaliśmy jego przez wyznanie wiary w Chrystusa.

Życzę błogosławionego dnia.

Jon 3:5-6
WTEDY OBYWATELE NINIWY UWIERZYLI W BOGA, OGŁOSILI POST I OBLEKLI SIĘ WE WŁOSIENICE, WIELCY I MALI.
A GDY WIEŚĆ O TYM DOSZŁA DO KRÓLA NINIWY, WSTAŁ ZE SWOJEGO TRONU, ZDJĄŁ SWÓJ PŁASZCZ I OBLÓKŁ SIĘ WE WŁOSIENICĘ, I USIADŁ W POPIELE.

Niniwejczycy uwierzyli w Boga a to oznaczało wiarę w słowa wypowiedziane przez Boga. To z kolei wiązało się z zaakceptowaniem tego, że Bóg miał prawo okazać im gniew i nie blefował, kiedy powiedział, że zniszczy ich za czterdzieści dni. Należy pamiętać, że Jonasz był znakiem dla Niniwijczyków. Przyszedł do nich jako człowiek wzbudzony z martwych. Jego cudowne ocalenie okryło całą jego służbę Bożą aprobatą. Jonasz był człowiekiem posłanym przez Boga. Bóg okazał zarówno swoją sprawiedliwość jak i miłosierdzie we wszystkim, co uczynił z Jonaszem. Kiedy Jonasz zwiastował, jego poselstwo przyjmowano jako Słowo Boże. Niniwijczycy uznali, że to co mówił Jonasz, miało w sobie autorytet samego Boga. Nie uważali tego za opinię ludzką lub wymysł szalonego proroka, ale za jasne nieupiększone Słowa Wszechmogącego Boga. Uznali to poselstwo za wyrok niebios i przyjęli je do swoich serc. Gdy uwierzyli w Boga zawładnęła nimi świadomość jego majestatu, mocy a najbardziej jego gniewu. Mogli wyśmiać Jonasza tak jak zięciowie Lota wyśmiewali się z zapowiadanego przez ich teścia zniszczenia Sodomy (1 Mojż. 19:14). Wiedzieli jednak w głębi serca, że początkiem poznania jest bojaźń Pana. Zrozumieli grożące im duchowe niebezpieczeństwo. Uświadomili sobie, że muszą odpowiedzieć za swoje czyny przed wszechmocnym i świętym Bogiem. Niniwejczycy ogłosili post i oblekli się we włosienicę wielcy i mali. Sam król zszedł z tronu, zdjął królewskie szaty, włożył włosienicę i siadł w popiele. Głęboki żal zawładną sercami całego narodu. Byli świadomi nie tylko swojego grzechu, ale pogrążyli się w smutku, kiedy zrozumieli jak bardzo obrazili Boga Jonasza. Ich dusze przylgnęły do prochu (Psalm 119:25). Kolejny aspekt chrześcijaństwa, który nie jest ani miły ani pocieszający i podobnie jak zwiastowanie gniewu Bożego nie odpowiada wielu ludziom nawet w kościele. Ale takie upokorzenia samego siebie jest niezbędnym etapem przyjścia do Pana. Niniwijczycy nie mogli ani walczyć ani uciec. Włożyli włosienice usiedli w popiele i tak jak stróż więzienny w Filippi w późniejszym wieku (Dz. Ap. 16:30), zastanawiali się co mają czynić, aby zostać zbawionymi.
Życzę błogosławionego dnia.

Jon 3:4.
A JONASZ ROZPOCZĄŁ WĘDRÓWKĘ DO MIASTA, ODBYWAJĄC DROGĘ JEDNEGO DNIA, I WOŁAŁ TAK: JESZCZE CZTERDZIEŚCI DNI POZOSTAJE DO ZBURZENIA NINIWY.

Najważniejsze, co musimy zrozumieć jest to, że Jonasz działał z prostą wiarą w oparciu o Słowo Boże. Wykorzystał odnowioną możliwość zostania prorokiem Bożym w pogańskiej Asyrii. Jeżeli nawet obawiał się porażki, fizycznego cierpienia lub wyśmiania to nie poddawał się tym uczuciom. Na pewno poznał uczucie łaski. Nauczył się w sposób jakiego nigdy wcześniej nie znał w swoim życiu, co to zgubić się i zostać odnalezionym. Współcześni chrześcijanie są skłonni myśleć, że przyjęcie Chrystusa, zostanie chrześcijaninem, jest najbardziej dramatycznym doświadczeniem duchowym, jakiego mogą doznać. Doświadczeni chrześcijanie wiedzą jak dalekie jest to od prawdy. Wzloty i upadki w chrześcijańskim życiu są często głębszymi i bardziej dramatycznymi doświadczeniami. Grzechy upadającego chrześcijanina są wyjątkowo gorzkie, ponieważ są grzechami przeciwko światłości. Jonasz wiedział, że dopóki będzie pielęgnował grzech w swoim sercu, Pan go nie wysłucha. Jednak szczerze żałował swoich przewinień, dlatego Pan go wysłuchał i Jonasz mógł doświadczyć entuzjastycznej radości płynącej ze społeczności z Bogiem. Modlitwa oraz odpowiedź na nią stanowią największą zachętę dla pogłębienia relacji z Panem. Chrześcijanin nie może porzucić modlitwy lub być letnim w modlitwie, kiedy w swojej duszy odczuwa naglącą potrzebę Bożej łaski. Brak poważnego zainteresowania modlitwą i brak duchowej radości ze społeczności z Panem jest wystarczającym dowodem na lekceważenie potrzeby łaski Bożej w naszym życiu. Jonasz wzrastał w łasce przez nieszczęścia jakie zesłał na niego Bóg. Były one dla niego błogosławieństwem. Początkowo nieprzyjemne, doprowadziły go jednak do szczerego przyjrzenia się samemu sobie. Wtedy doznał realności tego, co może uczynić Bóg. W rzeczywistości odkrył głębię sprawiedliwości, mocy i miłości Boga, której wcześniej mógł nie znać. Uczyniło to jego serce bardziej miękkim w stosunku do Boga. Smutne jest to, że niektóre serca stają się bardziej zatwardziałe w odpowiedzi na próby i cierpienia. Świat jest pełen ludzi, którzy są zgorzkniali z powodu losu jaki ich spotkał i żywią urazę do tych, którzy jak sądzą im zawinili, nawet do samego Boga. Gdy szukamy Boga w modlitwie, okazuje nam łaskę, daje nam radość, wolność, zwycięstwo. Daje nam poczucie pokonania samych siebie i relacji z nim w wiecznej przyjaźni. Dla Jonasza był to nowy początek. Podobnie jak dla Dawida, po tym, jak zgrzeszył z Batszebą. Najbardziej wzruszający jest przypadek apostoła, który trzykrotnie wyparł się swego Pana i przeżył największy wstyd, kiedy ten sam Pan, zmartwychwstały Zbawiciel, przywracał go do służby słowami: „Paś owieczki moje… Pójdź za mną (Ew. Jana 21:17-19). Ta sama łaska okazywana jest tobie i mnie.
Życzę błogosławionego dnia.

Jon 3:3
WTEDY JONASZ WSTAŁ I UDAŁ SIĘ DO NINIWY, WEDŁUG SŁOWA PANA. A NINIWA BYŁA BARDZO WIELKIM MIASTEM, NA TRZY DNI DROGI PIESZEJ.

Pan Bóg wymagał od Jonasza całkowitego posłuszeństwa. Kazał prorokowi iść i zwiastować poselstwo, które mu da. Nie wiadomo czy poselstwo to zostało mu objawione natychmiast czy też musiał czekać aż dotrze do Niniwy zanim Pan przedstawił mu jego treść. To drugie wydaje się bardziej prawdopodobne sądząc z układu tekstu (3:2-4). Wskazuje to na wyjątkowe zaufanie, jakie Jonasz pokładał w Bogu. Nauczył się posłusznie czekać. Gdy wiara zapanuje w naszym sercu pokonuje wszelkie przeszkody i pogardza wielkością świata. Jonasz udał się do Niniwy w podobnym duchu jak Abraham, który wyszedł z Ur chaldejskiego nie wiedząc dokąd idzie (Hebr 11:8-9), ponieważ musiał zaufać Bogu, że otrzyma od niego poselstwo. Pomimo tego, że przypadek Jonasza jest wyjątkowy w historii zbawienia ponieważ wszystkie jego doświadczenia pełnią kluczową rolę w pokazaniu planów Boga prowadzących do Chrystusa oraz Ewangelii, to znajduje on odzwierciedlenie w życiu chrześcijańskim. Jezus powiedział do uczniów, że kiedy zostaną pojmani i sądzeni z powodu ich wiary, nie powinni się obawiać o to, co powiedzą, ponieważ Duch Święty będzie mówił ( Ew. Marka 13:9-11). Nie oznacza to jednak natychmiastowych odpowiedzi czyli bezpośredniego objawienia dokładnych słów Bożych. Oznacza to, że chrześcijanie mogą , że Pan pomoże im jasno myśleć i zdecydować co należy powiedzieć bez względu na okoliczności, w jakich się znajdują. Główna zasada brzmi, że Pan jest godny zaufania. A główne jej zastosowanie dla mnie i dla ciebie oznacza, że nie jesteśmy pozostawieni samym sobie, ale mamy wszystkie środki od Pana do tego, by nasza wiara przyniosła owoc jego chwale a nam błogosławieństwo, bez względu na okoliczności. Wielokrotnie oniemiali chrześcijanie otrzymywali odpowiednie słowa, kiedy nie mogli nic z siebie wydusić. Na tym właśnie polega istota wiary.
„Lecz ci, którzy ufają Panu, nabierają siły, wzbijając się w górę na skrzydłach jak orły, biegną, a nie mdleją, idą a nie ustają” (Izajasz 40:31).
Życzę błogosławionego dnia.

Jon 3:1-2
SŁOWO PANA TEJ TREŚCI POWTÓRNIE DOSZŁO JONASZA:
WSTAŃ, UDAJ SIĘ DO NINIWY, TEGO WIELKIEGO MIASTA, I ZWIASTUJ MU POSELSTWO, KTÓRE CI PRZEKAZUJĘ.

W świecie gdzie nie ma przebaczenia, kariera wielu ludzi zakończyła z powodu jednego błędu. Nawet jeżeli ktoś dostaje drugą szansę to zwykle tylko na próbę i z mniejszym zaufaniem. Chociaż Jonasz zawiódł, kiedy po raz pierwszy został powołany przez Boga do Niniwy to jednak została mu przywrócona pozycja proroka i polecono mu głosić Niniwijczykom to samo przesłanie. Już samo to było przywilejem. Nie wykluczone, że Jonasz mógł uważać to za powtórne nałożenie na niego ciężaru nie do zniesienia. Nie mamy powodów, aby wierzyć, że taka była postawa Jonasza w tej sytuacji. Przypomina nam to o najważniejszym aspekcie uczniostwa, mianowicie o tym, że do tego do czego wzywa nas Bóg nie tylko należy zrobić, ale można zrobić, ponieważ Bóg zapewnia nam siły potrzebne do wykonania tego zadania. Jonasz musiał powrócić do punktu wyjścia i być posłusznym swojemu powołaniu. Mamy tu do czynienia z ważną zasadą, którą stosuje się do wszystkich i brzmi: objawiona wola Boża dla naszego życia nie podlega negocjacjom. Wszystko co nakazuje nam Bóg wymaga pełnej wiary odpowiedzi.
W wersecie 2 widzimy, że Bóg bezpośrednio przedstawił to, czego oczekiwał od proroka. Przypomniał mu o trudnościach zadania i powtórnie kazał zwiastować poselstwo Niniwejczykom. Niniwa była wielkim miastem. Wszystkie skrupuły, jakie miał Jonasz za pierwszym razem, kiedy Bóg przedstawił mu swój plan na pewno wypełniły jego umysł. Jego praca nie stała się wcale łatwiejsza po tym jak uciekł do Tarszyszu. W tym czasie Niniwa przepełniła czarę swojej nieprawości, ponieważ Bóg, który początkowo mówił o jej nieprawości (1:2) ogłosił, że dokładnie czterdzieści dni pozostaje do czasu jej zburzenia. Sugeruje to, że Boży posłańcy zwiastujący Słowo powinni czynić to z największym oddaniem. Tak naprawdę ludzie świadczący o Chrystusie w tym umierającym świecie ponoszą ogromną odpowiedzialność. Ludzie umierają bez Zbawiciela. Kościół musi zebrać żniwo albo pokolenia zostaną stracone na zawsze. „Czy wy nie mówicie: Jeszcze cztery miesiące, a nadejdzie żniwo? Otóż mówię wam: Podnieście swoje oczy i spójrzcie na pola, że już są dojrzałe do żniwa” (Ew. Jana 4:35). „A czynić dobrze nie ustawajmy, albowiem we właściwym czasie żąć będziemy bez znużenia” (Galacjan 6:9).
Życzę błogosławionego dnia.