Napisane przez byłego pastora Adewentystów solidne studium biblijne tego tematu. Warto zajrzeć.
Grudzień 24, 2004
Wyj.
16,2 3A on im na to: Oto, co kazał wam powiedzieć Jahwe: Dzień jutrzejszy będzie świętem, szabatem uroczystym na cześć Jahwe. napieczcie sobie wszystkiego, ile chcecie, ugotujcie, co chcecie, a czego nie zdołacie spożyć dziś, zostawcie sobie na jutro.
16,24I zostawili sobie [jedzenia] do dnia jutrzejszego, tak jak im nakazał Mojżesz. Nic się nie zepsuło i nie pojawiło się żadne robactwo.
16,25Wtedy powiedział Mojżesz: Jedzcie, bo dziś jest szabat [święty] ku czci Jahwe. Dzisiaj nic nie znajdziecie na pustyni.
16,26Macie zbierać [to pożywienie] przez sześć dni, natomiast dnia siódmego jest szabat i wtedy nic już nie znajdziecie.
16,27Mimo to siódmego dnia również wyszli niektórzy, żeby poszukać pożywienia, ale nic nie znaleźli.
16,28Wtedy powiedział Jahwe do Mojżesza: Jak długo jeszcze będziecie się ociągali z zachowywaniem moich nakazów i pouczeń?
16,29Patrzcie! Oto Jahwe ustanowił dla was szabat i dlatego szóstego dnia dostarcza wam pożywienia na dwa dni. Każdy pozostaje tego [siódmego] dnia tam, gdzie jest. Dnia siódmego nikt nie opuszcza miejsca, na którym przebywa.
16,30Zaczął więc lud odpoczywać dnia siódmego.
Wyj. 16:23-30 jest pierwszym miejscem, gdzie słowo „Sabat” występuje w Biblii. Jest to również pierwszy raz od chwili, gdy grzech wszedł, aby do kogokolwiek z ludzi jakiegokolwiek narodu powiedziano, aby „odpoczął”w jakimś szczególnym dniu tygodnia. Jest to co najmniej 2.500 lat od chwili gdy w 3 rozdziale Księgi Rodzaju Bóg odpoczął dnia siódmego i jest wyraźnie nowym objawieniem danym przez Boga. Dzień jutrzejszy będzie świętem, szabatem uroczystym na cześć Jahwe (B.W-P) nie został dany (i nie obejmuje) żadnemu innemu narodowi na ziemi.
Wcześniej faraon powiedział w Wyj. 5:2 (BW): A faraon rzekł: Któż to jest Pan, bym miał słuchać głosu jego i wypuścić Izraela? Pana nie znam, a Izraela nie wypuszczę.
Nie tylko odpoczynek sabatowy nie był znany uniwersalnie, lecz Bóg jako PAN, JAHWE, nie był znany uniwersalnie. Sabat został objawiony wyłącznie potomkom Jakuba i to przez Boskie objawienie.
Izraelici nie wiedzieli, co właściwie należy robić w objawiony po raz pierwszy sabatowy dzień i natychmiast go zignorowali.
„Pan dał wam (Izraelu) sabat” znaczy tylko Izraelowi. Gdy Izrael przekroczył przykazania Boże dotyczące zbierania, pieczenia i gotowania manny, Bóg zapytał:
„Jak długo będziecie się wzbraniali przestrzegać moich przykazań i moich praw?”
Tak więc przykazanie o sabatowym odpoczynku stało się nie tylko pierwszym przykazaniem Zakonu, lecz stało się również pierwszym, które zostało złamane!
„Zostańcie każdy na swoim miejscu, niechaj nikt w siódmy dzień nie opuszcza swego miejsca. Odpoczywał więc lud dnia siódmego”( Wyj. 16:29b,30).
Zauważ, że dzień sabatu pierwotnie nie był dniem zbiorowego oddawania czci, czy uwielbienia w ogóle. Był to dzień całkowitego odpoczynku każdego w swoim domu, czy namiocie!
Skoro koncepcja Żydów i Adwentystów Dnia Siódmego zbiorowego oddawania czci w Świątyni, synagodze czy ich kościołach to tak bardzo rozwinięte koncepcje Wyj 16 to powinno być oczywiste, że obecna idea oddawania czci w Sabat po prostu nie może być odbiciem wiecznej moralnej zasady charakteru Boga.
19,3A Mojżesz wstąpił na górę do Boga, Pan zaś zawołał nań z góry, mówiąc: Tak powiesz domowi Jakuba i to oznajmisz synom izraelskim:
19,4Wy widzieliście, co uczyniłem Egipcjanom, jak nosiłem was na skrzydłach orlich i przywiodłem was do siebie.
19,5A teraz, jeżeli pilnie słuchać będziecie głosu mojego i przestrzegać mojego przymierza, będziecie szczególną moją własnością pośród wszystkich ludów, bo moja jest cała ziemia.
19,6A wy będziecie mi królestwem kapłańskim i narodem świętym. Takie są słowa, które powiesz synom izraelskim.
Od stworzenia zapisanego w Księdze Rodzaju do 16 rozdziału Księgi Wyjścia dzień sabatu nie gra absolutnie żadnej roli w Przymierzu Abrahamowym i jego potwierdzeniach w rozdziałach 12, 13, 15, 17 i 22 Księgi Rodzaju.
Sabat nie był nawet wspominany w czasach, gdy Bóg zajmował się przodkami Izraela Abrahamem, Izaakiem, Jakubem. Pomimo, że łamanie pozostałych dziewięciu przykazań jest bardzo szczegółowo opisane i karane, łamanie sabatu nigdy nie było na liście przestępstw (w tym okresie).
Tuż przed przekazaniem Zakonu w 20 rozdziale i następnych Księgi Wyjścia, Bóg wyraźnie dał do zrozumienia, że Stare Przymierze, czy Przymierze Mojżeszowe, jest skierowane wyłącznie do narodu Izraelskiego. Żadnemu innemu narodowi nie nakazano przestrzegania zasad Starego Przymierza (19:3-6). Szczególne „uwolnienie narodu z Egiptu” jest takim punktem odnośnym i jest to temat bardzo często powtarzany w Piśmie. Tylko naród Izraelski spełnia ten warunek (19:4). Zwrot „synowie Izraela” jest powtarzany setki razy dla podkreślenia tego faktu, niemal w każdej mowie dotyczącej Prawa Mojżeszowego czy Starego Przymierza.
W przeciwieństwie do Przymierza Abrahamowego, Przymierze Mojżeszowe jest warunkowe tzn. uzależnione od posłuszeństwa narodu izraelskiego (19:5). Każde przykazanie, każdy statut, zarządzenie i sabat w tym przymierzu miał zostać zamknięty (jako przymierze) jeśli jego warunki nie zostały spełnione przez literalny Izrael (i nie zostały). Ten fragment 19:4-5 z Księgi Wyjścia jest ogromnie ważny! Albo Izrael miał być zbawiony pod tym przymierzem (a nie został), albo przez Nowe Przymierze (którego warunki zostały spełnione przez Chrystusa i który jest bezwarunkowy dla prawdziwych wierzących w narodzie izraelskim).
DWA RÓŻNE PRZYKAZANIA DOTYCZĄCE SABATU
Wyj.
20,1A Pan mówił wszystkie te słowa i rzekł:
20,2Jam jest Pan, Bóg twój, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej, z domu niewoli.
Powt.
5,1Mojżesz zwołał wszystkich Izraelitów i rzekł do nich: Słuchaj, Izraelu, ustaw i praw, które wam dziś ogłaszam, abyście się ich nauczyli i przestrzegali ich wykonywania.
5,2Pan, nasz Bóg, zawarł z nami przymierze na Horebie.
5,3Nie z ojcami naszymi zawarł Pan to przymierze, lecz z nami, z nami, którzyśmy tu wszyscy dziś przy życiu.
5,4Twarzą w twarz Pan w wami mówił na górze z ognia.
5,5Ja zaś stałem wówczas pomiędzy Panem a wami, aby wam obwieszczać słowo Pana, gdyż baliście się ognia i nie wstąpiliście na górę. I rzekł:
5,6Jam jest Pan, Bóg twój, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej, z domu niewoli.
W Słowie Bożym znajdują się dwie różne wersje Dziesięciu Przykazań.
O ile większość chrześcijan uważa za wersję standardową tą 20 rozdziału Księgi Wyjścia, Żydzi przykładają większą wagę do drugiej, końcowej wersji jaka znajduje się w Księdze Powtórzonego Prawa.
Gdy porówna się polecenia Wyj. 20:1,2 z Pwt. 5:1-5 widać wyraźnie, że Pan (Jahwe) dał całe swoje Prawo tylko narodowi Izraelskiemu (Pwt. 5:1), który Sam uwolnił z Egiptu (Wyj.20:2, Pwt.5:6).
Zakon jest tym samym co Mojżeszowe czy Stare Przymierze (Pwt. 5:3)
Gdy czytamy w Powt 5:3: „nie z ojcami naszymi zawarł Pan to przymierze” to odnosi się to do Abrahama, Izaaka, Jakuba i ich potomków aż do czasu uwolnienia z Egiptu. Powtórzmy, że nie ma żadnego powodu, aby uważać, że zachowywanie siódmego dnia, Sabatu, części Prawa Mojżeszowego był dane wcześniej, przez pokolenia sprzed okresu Księgi Wyjścia 16. W Księdze Powtórzonego Prawa Mojżesz wyraźnie pokazuje, że Dziesięć Przykazań, które ma właśnie ponownie przeczytać było częścią całego Prawa, całego Przymierza, wraz ze statutami i zarządzeniami. Te prawa były przeznaczone tylko dla narodu Izraelskiego i nie zostały dane Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi, ich ojcom, „jako zestaw praw”.
PIERWSZE
Wyj.
20,3;Pwt 5:7
Nie będziesz miał innych bogów obok mnie.
DRUGIE
Wyj.20:4; Pwt. 5:8
Nie czyń sobie podobizny rzeźbionej czegokolwiek, ….
TRZY
Wyj. 20,7; Pwt. 5:11
Nie nadużywaj imienia Pana, Boga twojego, gdyż Pan nie zostawi bez kary tego, który nadużywa imienia jego.
CZTERY
Wyj 20,8Pamiętaj o dniu sabatu, aby go święcić.
Pwt 5,12Przestrzegaj dnia sabatu, aby go święcić,
……………..
PIĘĆ
Wyj.
20,12Czcij ojca swego i matkę swoją, aby długo trwały twoje dni w ziemi, którą Pan, Bóg twój, da tobie.
SZEŚĆ
Wyj.20,13Nie zabijaj.
SIEDEM
20,14Nie cudzołóż.
OSIEM
20,15Nie kradnij.
DZIEWIĘĆ
20,16Nie mów
fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu swemu.
DZIESIĘĆ
20,17Nie pożądaj domu bliźniego swego,
Powyższe Dziesięć Przykazań jest skróconą wersją, która często pojawia się na najbardziej „oficjalnych” znakach. Z wyjątkiem 7-9, które dodają jedną spółgłoskę, aby zmienić „nie” na „ani”, wszystkie przykazania w języku Hebrajskim są niemal identyczne. Niemniej czwarte przykazanie (Sabat) zmienia „pamiętaj” (zaakor) na „przestrzegaj” (shaamor).
Może to wielu zaskoczyć, lecz krótsza wersja jest bliższa oryginałowi danemu przez Boga Mojżeszowi. Uważne czytanie, porównywanie i wewnętrzny dowód wskazują na to, że dodatkowe słowa, które są zazwyczaj pomijane to są wyłącznie słowa „wyjaśniające”.
Wyj. 20,10ale siódmego dnia jest sabat Pana, Boga twego: Nie będziesz wykonywał żadnej pracy ani ty, ani twój syn, ani twoja córka, ani twój sługa, ani twoja służebnica, ani twoje bydło, ani obcy przybysz, który mieszka w twoich bramach.
Powt. 5,14ale siódmego dnia jest sabat Pana, twojego Boga. Nie będziesz wykonywał żadnej pracy ani ty, ani twój syn, ani twoja córka, ani twój sługa, ani twoja służąca, ani twój wół, ani twój osioł, ani twoje bydlę, ani obcy przybysz, który mieszka w twoich bramach, aby odpoczął twój sługa i twoja służebnica tak jak ty.
Zwróć uwagę na słowa pisane kursywą. Czy jest to komentarz Mojżesza do Słów Bożych, czy cokolwiek innego, Mojżesz ma tutaj niewyobrażalną wolność w zmianie dokładnego słownictwa.
Przykazanie w sposób pośredni zatwierdzają również niewolnictwo, które było akceptowane przez część Starego Przymierza. Już to samo powinno definiować Sabat jako tymczasowe, kultowe „zarządzenie”.
Wyj.
20,11Gdyż w sześciu dniach uczynił Pan niebo i ziemię, morze i wszystko, co w nich jest, a siódmego dnia odpoczął. Dlatego Pan pobłogosławił dzień sabatu i poświęcił go.
Pwt. 5,15Pamiętaj, że byłeś niewolnikiem w ziemi egipskiej i że Pan, twój Bóg, wyprowadził cię stamtąd ręką możną i ramieniem wyciągniętym.
____
Dlatego rozkazał ci Pan, twój Bóg, abyś obchodził dzień sabatu.
WAŻNE! Te dwa zestawy wyjaśniające przyczynę sabatu są całkowicie różne w dwóch zestawach Dziesięciu Przykazań! Dlaczego? Jeśli stworzenie było tak ważne dla przykazania o zachowaniu sabatu, jak twierdzą ADS, to dlaczego nie zostało to włączone do ostatecznej, najbardziej istotnej, wersji Dziesięciu Przykazań jakie znajdujemy w Księdze Powtórzonego Prawa? O ile Mojżesz nie znał Bożego zamiaru, aby „pamiętaj” było „zachowuj” to nie mamy żadnego wyjaśnienia tej zmiany w podstawowym przykazaniu. Niemniej Pwt 5:15 musi być widziane jako rozwinięcie przyczyny zachowania dnia Sabatu dla naturalnego Izraela.
Zatem część dotycząca stworzenia z Wyj 20:11 prawdopodobnie mogła nie być częścią Bożego pisma na kamiennych tablicach – inaczej Mojżesz byłby winny ogromnie ważnej zmiany Bożego Prawa!
Między Wyj 20 a Pwt. 5 minęło prawie 40 lat. Poza Mojżeszem, Jozuem i Kalebem wszyscy dorośli, którzy byli obecni w zdarzeniu z 20 rozdziału Księgi Wyjścia zmarli.
Nowe pokolenie miało właśnie wkroczyć i zdobyć Kanaan mając taką samą liczbową siłę, przy której poprzednie pokolenie odmówiło walki.
Księga Powtórzonego Prawa ma w Judaizmie znacznie większe znaczenie niż Księga Wyjścia. W rzeczywistości jest to najważniejsza księga w Biblii! Lista Dziesięciu Przykazań z tej księgi jest ważniejsza niż lista z Księgi Wyjścia i z tego powodu różnica między sabatowym przykazaniem z Wyj. 20 i Pwt. 5 jest ważna.
Tuż przed Dziesięcioma Przykazaniami znajdowały się warunki przymierza tj. rozdział 19 Księgi Wyjścia.Zaczynają one całą prezentacją i re-prezentację Starego Przymierza zarówno Księgi Wyjścia jak i Powtórzonego Prawa i nie powinny być oddzielane do swego kontekstu Starego Przymierza. To przymierze było jako całość niewidoczne, a Dziesięć Przykazań jest w całości w kontekście Starego Przymierza Mojżeszowego Prawa. Jako takie, Dziesięć Przykazań jest skierowane tylko do narodu Izraelskiego, który został wyprowadzony z Egiptu. Jest to prawda trudna do przyjęcia, lecz żaden autor Starego czy Nowego Testamentu nie mógł sobie wyobrazić oddzielenia Dziesięciu Przykazań od pozostałej części Prawa Mojżeszowego.
Sabat z Wyj. 20 odzwierciedla Boży odpoczynek w stworzeniu. Jednak Sabat z Pwt. 5 ignoruje całkowicie stworzenie i kładzie nacisk na uwolnienie z egipskiej niewoli.
Decydujące dla zdobycia właściwej perspektywy i zrozumienia zasad przymierz jest to, że nie jest to przymierze takie samo jak zawarte z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem… z ojcami (Pwt. 5:3). Przymierze Abrahamowe było bezwarunkowe i dotyczyło egzystencji narodu na ziemi, dotyczyło potomków Abrahama i Nasienia, którym miał być Chrystus (Gal 3:16).
To Mojżeszowe (Stare) Przymierze było warunkowe i czasowe, aż do czasu przyjścia „wiary”, którą jest Chrystus. Nieposłuszeństwo opóźniło Boże bezwarunkowe obietnice, lecz nie anulowało ich (Gal 3:19-25).
Wyj.
23,9Przychodnia nie uciskaj, sami bowiem wiecie, jak się czuje przychodzeń; wszak byliście przychodniami w ziemi egipskiej.
23,10Przez sześć lat obsiewać będziesz ziemię swoją i zbierać jej plony,
23,11w siódmym zaś zostawisz ją odłogiem i nie uprawisz jej, niech pożywią się z niej ubodzy twego ludu, a tym, co pozostanie po nich, niech pożywią się zwierzęta polne; tak też postąpisz z twoją winnicą i z twoim ogrodem oliwnym.
23,12Sześć dni wykonywać będziesz swoje prace, ale dnia siódmego będziesz świętował, aby wypoczął twój wół i twój osioł i aby wytchnął syn twojej niewolnicy i przychodzień.
W Wyj 23:12 siódmy dzień, Sabat, znajduje się głównie w kontekście dostarczenia odpoczynku „obcemu”, ponieważ „sami wiecie, jak czuje się przychodzień, wszak byliście przychodniami w ziemi egipskiej” (23:9). Sąsiednie wersety są przykładem tego, że statuty i kary przypominały Izraelowi o niewidzialnej jedności Prawa. Na przykład, takim samym przestępstwem byłoby zignorowania odpoczynku siódmego roku ziemi (23:10,11), jak zignorowanie siódmego dnia odpoczynku człowieka i zwierząt (23:12). Nauczyciele naciskający na jedno, a ignorujący drugie są niekonsekwentni w swej interpretacji.
Wyj.
23,32Nie zawieraj przymierza ani z nimi, ani z ich bogami.
23,33Nie będą mieszkać w twojej ziemi, by cię nie zwiedli do grzechu przeciwko mnie; bo jeśli będziesz służył bogom ich, będzie to dla ciebie sidłem.
Powt.
7,2i wyda je Pan, Bóg twój, tobie, i ty je wytracisz: Obłożysz je klątwą, nie zawrzesz z nimi przymierza ani się nad nimi nie zlitujesz.
7,3Nie będziesz z nimi zawierał małżeństw. Swojej córki nie oddasz jego synowi, a jego córki nie weźmiesz dla swojego syna,
7,6Gdyż ty jesteś świętym ludem Pana, Boga twego. Ciebie wybrał Pan, Bóg twój, spośród wszystkich ludów na ziemi, abyś był jego wyłączną własnością.
Trzy rozdziały dalej, po przekazaniu Dziesięciu Przykazań w 20 rozdziale Księgi Wyjścia i tylko dwa dalej po przekazaniu ich w 5 rozdziale Księgi Powtórzonego Prawa powiedziano narodowi izraelskiemu, aby nie dzielił się tym szczególnym przymierzem z innymi narodami i nie zawierał żadnych przymierz z jakimkolwiek innym narodem. Bożym nakazem było, aby nie mieszkali z nimi, nie zawierali mieszanych małżeństw, nie dzielili się ani nie oddawali czci zinnymi narodami. Gdy Izrael ignorował te polecenia, tamte narody stałwały się sidłami.Sam zakon stał się płotem czy „przepierzeniem” między Izraelem, a innymi narodami. Szczególnie dotyczyło to przykazania sabatowego (Mar. 12:1; Ef. 2:14).
Zatem żadne z Mojżeszowych Praw Starego Przymierze (jego przykazań, kar, statutów/zarządzeń) takich jak Sabat nie miało obowiązywać innych, dopóki tacy ludzie nie znaleźli się w obrębie miast izraelskich (polityczna kontrola) i wewnątrz izraelskich domów! Jakkolwiek dziwne może się to wydawać, Izrael nie szedł na zewnątrz i dobrowolnie nie ewangelizował, ani nie nawracał innych na swoje przymierze i styl życia (mat 10:5,6). Zatem, z trudnością można rzec, że „Sabatowy” dzień, tak jak jest rozumiany w Dziesięciu Przykazaniach, miał być przeznaczony dla wszystkich narodów.
31,13Powiedz synom izraelskim: Zaiste, przestrzegać będziecie sabatów moich, gdyż to jest znakiem między mną a wami po wszystkie pokolenia wasze, abyście wiedzieli, żem Ja Pan, który was poświęcam.
1,14Przestrzegajcie więc sabatu, bo jest dla was święty. Kto go znieważy, poniesie śmierć, gdyż każdy, kto wykonuje weń jakąkolwiek pracę, będzie wytracony spośród swego ludu.
31,15Sześć dni będzie się pracować, ale w dniu siódmym będzie sabat, dzień całkowitego odpoczynku, poświęcony Panu. Każdy, kto w dniu sabatu wykona jakąkolwiek pracę, poniesie śmierć.
31,16Synowie izraelscy będą przestrzegać sabatu, zachowując sabat w pokoleniach swoich jako przymierze wieczne.
31,17Między mną a synami izraelskimi będzie on znakiem na wieki, bo w sześciu dniach stworzył Pan niebo i ziemię, a dnia siódmego odpoczął i wytchnął.
31,18A gdy dokończył rozmowy z Mojżeszem na górze Synaj, dał mu dwie tablice Świadectwa, tablice kamienne, zapisane palcem Bożym.
Powyższy fragment, ulubiony przez ADS, jest skierowany w szczególny sposób do „synów Izraela” i tylko do Izraela. Wersy 13 i 17 wskazują, że siódmy, sabatowy, dzień był tylko znakiem Starego Przymierza między Jahwe i synami Izraela! Sabat nigdy nie był dany dla kościoła, jako znak Nowego Przymierza. Gdyby Izrael miał uczyć inne narody zachowywania Sabatu, to nie byłby to unikalny znak między Jahwe a nimi. Zatem Bóg nie zamierzał tego, aby inne narody zachowywały Sabat w czasie Starego Przymierza.
Nie tak jak w przypadku pozostałych dziewięciu przykazań, które zostały powtórzone w warunkach łaski po Kalwarii, nie ma świętego dnia wspomnianego w warunkach Nowego Przymierza. „Dzień” został zastąpiony „Osobą” Jezusa Chrystusa, który dostarcza wszechobecnego odpoczynku wierzącym (Hebr. 4:3). Współcześni tzw. „zachowujący sabat” niemal zawsze grzeszą przeciwko pierwotnemu ogłoszeniu Sabatu, nie zachowując „całkowitego odpoczynku” (31:15), ponieważ wiele rutynowych działań zachowujących sabat zmusza do pracy innych (elektryczność, ogień, wojsko, gaz ziemny, policja, telefony, woda – nawet stacje radiowe i telewizyjne przekazujące ewangelię i muzykę).
Łamanie Sabatu w Starym Przymierzu było karane śmiercią (31:15). Dlaczego nie namówić tych, którzy ściśle zachowują sobotę czy niedziele do tego, aby naruszających te dni karać śmiercią? Kara śmierci była również przewidziana za łamanie większości z pozostałych dziewięciu przykazań. Czy mamy prawo uważać siebie za „zachowujących przykazania” jeśli nie podajemy do sądu tych, którzy ich nie przestrzegają tak, jak te same przykazania nakazują? Albo sabatowe prawa zostały zniesione wraz z wejściem Nowego Przymierza, albo kara śmierci powinna być wymuszana. Jakie prawo daje komuś naciskanie na przestrzeganie „prawa”, lecz unikanie kary za łamanie tego „prawa”?
Kamienne tablice z wersetu 18 powinny być porównane z 2 Kor. 3:7 i 10. 2 Kor
3,7Jeśli tedy służba śmierci, wyryta literami na tablicach kamiennych taką miała chwałę, że synowie izraelscy nie mogli patrzeć na oblicze Mojżesza z powodu przemijającej wszak jasności oblicza jego,
3,10Albowiem to, co niegdyś miało chwałę, teraz nie ma chwały z powodu chwały, która tamtą przewyższa.
(Porównaj również z Rzym 8:1-3)
Wyj.
34,21Przez sześć dni pracować będziesz, ale dnia siódmego odpoczniesz; w czasie orki i w czasie żniwa odpoczniesz;
Podobnie jak Wyj. 23:9-12 przykazanie sabatowe jest tutaj otoczone przez różne kary i statuty/zarządzenia takie jak pierworodne i rok świąteczny. Mają one tą samą wartość jako części niewidzialnego Zakonu!
35,2Przez sześć dni wykonywać się będzie pracę, a w dniu siódmym będziecie mieli święty sabat całkowitego odpoczynku dla Pana; każdy, kto w nim będzie wykonywał pracę, poniesie śmierć.
35,3Nie będziecie rozpalać ognia w żadnej z waszych siedzib w dzień sabatu.
Kontekstem tego sabatowego tekstu jest budowanie świątyni. Nawet prace przy tak ważnym projekcie miały być zatrzymane w czasie Sabatu. Nawet pocieranie o siebie kijków czy uderzanie w krzemieni w celu wykrzesania ognia, aby zagrzać domostwo.
Przestępstwo groziło śmiercią! Pamiętaj, że Sabat dotyczył również obcych (przybyszów) będących z zasięgu kontroli Izrealitów i w obrębie ich domów. Współczesne zastosowanie takiego prawa dotyczyłoby ludzi pracujących przy elektryczności i gazie służących ogrzewaniu mieszkań w Sabat. Ten fakt ogromnie zmniejszyłby przestrzeganie sabatu na tych obszarach Ziemi, gdzie temperatura jest zbyt niska!
Kapł
23,2Mów do synów izraelskich i powiedz im tak: Te są uroczystości świąteczne Pana, w które będziecie zwoływać święte zgromadzenia. Te są moje święta:
23,3Sześć dni będziesz wykonywał pracę, ale dnia siódmego będzie sabat, dzień całkowitego odpoczynku, uroczyście ogłoszone święto. Żadnej pracy nie będziecie wykonywać. Jest to sabat Pana we wszystkich waszych siedzibach.
23,4Te są uroczystości świąteczne Pana, święte zgromadzenia, które będziecie ogłaszać w ich oznaczonych czasach: …
W 23 rozdziale Księdze Kapłańskiej siódmy, sabatowy, dzień jest tylko jednym z wielu równie ważnych świąt i świętych zgromadzeń Pana (Jahwe) danych wyłącznie Izraelowi. Zaczynając od dnia sabatowego ten rozdział postępuje dalej wyszczególniając oznaczone czasy wymaganych świąt i ich sabatowych dni. Dni sabatowe świąt były określane od początku miesiąca, a nie w cyklu tygodniowym.
Powt.
6,20A gdy twój syn zapyta cię kiedyś: Co to za nakazy, ustawy i prawa, które nakazał wam Pan, Bóg wasz,
6,21to odpowiesz twojemu synowi: Byliśmy niewolnikami faraona w Egipcie i Pan wyprowadził nas z Egiptu możną ręką.
Jakie jest „znaczenie” Prawa Mojżeszowego: świadectw, czy Dziesięciu Przykazań, statutów czy zarządzeń? Gdy Hebrajskie dziecko zadało takie pytanie, odpowiedź była tak samo ważna jak najważniejsza przyczyna Sabatu podana w 6 rozdziale Księgi Powtórzonego Prawa: „to odpowiesz twojemu synowi: Byliśmy niewolnikami faraona w Egipcie i Pan wyprowadził nas z Egiptu możną ręką”
Ponieważ przymierze i jego prawa były dane wyłącznie narodowi Izraelskiemu, właściwa odpowiedź mogła być udzielona tylko przez nich. Odkupienie jest istotą CAŁEGO Prawa Mojżeszowego, włączając w to Dziesięć Przykazań (świadectw) – a szczególnie dotyczy to wykupienia z egipskiej niewoli (6:21).
Liczb
15,32A gdy synowie izraelscy przebywali na pustyni, napotkali człowieka, zbierającego drwa w dzień sabatu.
15,33Ci, którzy go napotkali zbierającego drwa, przyprowadzili go do Mojżesza i Aarona oraz do całego zboru.
15,34I osadzili go pod strażą, gdyż jeszcze nie było rozstrzygnięte, co ma się z nim uczynić.
15,35I rzekł Pan do Mojżesza: Mąż ten poniesie śmierć. Niech cały zbór go ukamienuje poza obozem.
15,36 I wyprowadził go cały zbór poza obóz, i ukamienowali go, i umarł, jak Pan nakazał Mojżeszowi.
Adwentyści Dnia Siódmego woleliby raczej nie dyskutować na temat tego tekstu. Wolą oni raczej opowiadać o tym jak piękny jest Sabat i jak Bóg pragnie, aby wszyscy go przestrzegali. W rzeczywistości był on w samym sercu bardzo surowego przymierza między Jahwe a narodem Izraelskim. Kara śmierci była przewidziana za złamanie większości z Dziesięciu Przykazań. Izrael był bardzo nieposłusznym narodem pod teokracją, bezpośrednimi rządami Boga. Jako wybrany Boży naród, Izrael, miał niesamowite objawienia, możliwości, odpowiedzialność i kary.
Była to natura Starego Przymierza, na którą zgodzili się w Pięcioksięgu. Z drugiej strony, chrześcijanin Nowego Przymierza nigdy nie otrzymał oferty takiego wyboru jak relacja starotestamentowa, włączając w to Sabat. Pomimo, że „karą za grzech” jest ciągle „śmierć”, fizyczna śmierć jest utrzymywana tylko poza teokracją.
Ezechiel
20:10-24 [liczne powtórzenie dla podkreślenia]
20,3Synu człowieczy! Przemów do starszych izraelskich i powiedz im: ..
20,5W dniu, gdy wybrałem Izraela, przysiągłem potomstwu domu Jakuba i objawiłem im się w ziemi egipskiej, przysiągłem im, mówiąc: Ja, Pan, jestem waszym Bogiem.
…
20,10I
wyprowadziłem ich z ziemi egipskiej, i powiodłem ich na pustynię.
20,11I dałem im moje przykazania, i objawiłem im moje prawa, które jeżeli człowiek wykonuje, żyje dzięki nim,
20,12nadałem im również moje sabaty, aby były ZNAKAMI między mną a nimi, aby wiedzieli, że Ja, Pan, jestem tym, który ich uświęca.
20,13Lecz dom izraelski był przekorny wobec mnie na pustyni, nie postępował według moich przykazań, wzgardził moimi prawami, które jeżeli człowiek wykonuje, żyje dzięki nim; i bezcześcili bardzo moje sabaty. …
Relacja Starego Przymierza z Izraelem nie zaczęła się wcześniej niż odkupienie z Egiptu. Następnie Bóg dał Izraelowi spisany kod praw. Dał im Swoje statuty, zarządzenia, i Swoje Sabaty – wszystkie, nie tylko siódmy, sabatowy, dzień były „znakami” unikalnego przymierza zawartego tylko z Izraelem.
SB02 – Siódmy sabatowy dzień tygodnia