Jon 4:6
A PAN, BÓG WYZNACZYŁ KRZEW RYCYNOWY, ABY WYRÓSŁ NAD JONASZEM, DAWAŁ CIEŃ JEGO GŁOWIE I OSŁANIAŁ GO PRZED GROŻĄCYM MU NIESZCZĘŚCIEM. I JONASZ RADOWAŁ SIĘ BARDZO TEGO KRZEWU RYCYNOWEGO.
W odpowiedzi na gniew Jonasza, Bóg okazał mu jeszcze więcej łaski i miłości. W wersecie tym wyraźnie widać podobieństwo do ucieczki w kierunku Tarszyszu. W obu przypadkach, bunt przeciw Bogu pociąga za sobą i najwyraźniej jest wywołany przez sprzyjające okoliczności. Wtedy był to statek i pomyślny, zachodni wiatr, teraz schronienie w liściach krzewu. Wtedy Jonasz zasnął przekonany o tym, że uwolnił się od Bożego powołania, teraz wypoczywał i oczekiwał zniszczenia Niniwy. Dobroć okazana Jonaszowi stanowi dla niego zachętę, aby mieć nadzieję i oczekiwać, że ten kataklizm nastąpi. Tak naprawdę to Bóg zgarniał rozżarzone węgle na głowę Jonasza. Bóg nie zamierzał dać się zwyciężyć złu Jonasza, ale dążył do zwycięstwo dobra nad złem. Krzew rycynowy był narzędziem umożliwiającym zastosowanie tej zasady w przypadku Jonasza. Nie ulega wątpliwości, że za jego pośrednictwem Jonasz otrzymał dawkę duchowego oleju rycynowego przed upływem dwudziestu czterech godzin. Początkowo krzew zapewniał przyjemny cień, w którym Jonasz mógł oczekiwać spełnienia swoich pragnień – unicestwienia Niniwy. Był zadowolony z krzewu, ale jego radość miała się wkrótce skończyć. W naszym egoistycznym, zapatrzonym w siebie wieku, miłość uważa się za coś, czego potrzebujemy i dlatego powinniśmy ja dostawać. Miłość to coś, co pragniemy otrzymywać w naszych relacjach z innymi. Nie chodzi o to, że nie zamierzamy dawać miłości lub nie jesteśmy przygotowani na to, że miłość bywa czasami kosztowna. Rzecz w tym, że przewodnim motywem dzisiejszej miłości jest to, „co będę z tego mieć”, a nie „co jestem gotów dać”, aby zbudować głębszy i trwalszy związek.
Życzę błogosławionego dnia.