Kazn 5:17-19
OTO CO UZNAŁEM Z DOBRE I ZA PIĘKNE: MÓC JEŚĆ I PIĆ, I BYĆ DOBREJ MYŚLI PRZY WIELKIM TRUDZIE, JAKI SIĘ ZNOSI POD SŁOŃCEM PODCZAS KRÓTKIEGO SWOJEGO ŻYCIA, KTÓRE MU DAŁ BÓG; BO TO JEST JEGO LOS.
RÓWNIEŻ GDY BÓG DAJE CZŁOWIEKOWI BOGACTWO I SKARBY I POZWALA MU KORZYSTAĆ Z TEGO, I MIEĆ W TYM SWÓJ DZIAŁ, I RADOWAĆ SIĘ W SWOIM TRUDZIE – JEST TO DAR BOŻY,
BO TAKI NIE MYŚLI WIELE O SWOIM KRÓTKIM ŻYCIU, GDYŻ BÓG UDZIELA MU RADOŚCI SERCA.
Człowiek nienawrócony może tak jak chce nazwać ścieżkę, którą kroczy, lecz nigdy żaden nienawrócony nie zdoła sam siebie sprowadzić ze ścieżki marności. Nawet najbogatszy z nich jest bankrutem. Jak inną osobą jest ten, kto żyje dla Boga. Ten człowiek nie postrzega błogosławieństw tego życia, jako po prostu owoc swojego trudu, lecz jako dary Boże. Żywność, napoje, wszelkie dobre rzeczy, życie, bogactwa, dobrobyt, nasze różne zdolności, siłę do radości, zadowolenie serca – wszystko to pochodzi z Bożej ręki. Pobożny człowiek rozumie, że Bóg dał mu to wszystko by mógł się cieszyć z tego i jest w stanie to robić, ponieważ widzi je jako symbole i dowody Bożej łaskawości. Bez wątpienia wierzący, jak inni ludzie ma swoją porcję trudności, lecz nie absorbują go one do reszty, ponieważ ma również inne sprawy nad którymi rozmyśla. Postrzegając dobre aspekty swego życia jako znaki Bożej miłości, serce swe rozjaśnia radością i wypełnia Bożą szczęśliwością. Uważa , że życie jest dobre i wie, co to znaczy mieć serce pękające ze szczęścia. To właśnie to, co posiada i doświadczenia życia są tym, co powoduje w życiu w życiu niewierzącego frustrację nie do zniesienia. Te same sprawy, pobudzają ducha wierzącego do zadowolenia i rozkoszy. Życie nie jest warte życia, jeśli nie ma w nim odkupienia. Jeśli w polu widzenia nie ma Boga, położenia jest beznadziejne. Jednak, jeśli jest on postrzegany jako Dawca wszelkiej dobrej rzeczy w naszym życiu, odbiorca nie tylko będzie pragnął radować się jego darami, lecz także czcić go i służyć mu.
Życzę błogosławionego dnia.