Wstęp
Mamy obecnie olbrzymią ilość informacji dostępnych na temat wilków. Część z nich została uzyskana na podstawie szczegółowych badań w ciagu ostatniego dziesięciolecia. Niektóre z nich znane były przez stulecia, lecz zostały zapomniane przez współczesnych naukowców, którzy nie oglądają wilków zbyt często. Ponieważ zarówno Chrystus jak i Paweł ostrzegali nas przed duchowymi wilkami, wydaje się mądre, abyśmy lepiej zrozumieli wilki żyjące w naturze. Jest wiele miejsce w Piśmie wspominających „wilki” i dobrze jest stąd zacząć. Pomimo, że istnieje niebezpieczeństwo, że ludzie niedojrzali lub zgorzkniali wykorzystają tego typu informacje, aby znakować i ranić szczerych chrześcijańskich przywódców, to jednak jest również wielka potrzeba wyposażania ludu Bożego w wiadomości pomocne w rozróżnianiu prawdziwych i fałszywych przywódców. Zatem z głęboką modlitwą oferujemy te myśli, wiedząc wcześniej o tym, że ktoś będzie źle myślał o autorze, jakoby miał być złośliwy wobec kogoś.
Chrystus czterokrotnie wspomina o liderach, którzy są wilkami.
Chrystus w jasny sposób odnosi się do fałszywych proroków jako wilków w czasie nauczania zwanego Kazaniem na Górze. Mówi o tym, że duchowe wilki będą podobne do chrześcijan.
Te sługi będą w ubraniu owczym, lecz wewnętrzna natura będzie wilcza. W jaki sposób rozpoznamy, kto jest wilkiem a kto prawdziwym pasterzem. Ich prawdziwa natura będzie objawiona przez ich zachowanie i motywacje. Poznacie ich po owocach zniszczenia w życiu tych, którzy są wraz z nimi zaangażowani. Jest tak ponieważ Chrystus powiedział nam, że duchowe wilki są zainteresowane konsumpcją.
Wilk jest wygłodniały, a oto słowa Pana na temat duchowych wilków:
Mat. 7:14-20
A ciasna jest brama i wąska droga, która prowadzi do żywota; i niewielu jest ych, którzy ją znajdują. Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w odzieniu owczym, wewnątrz zaś są wilkami drapieżnymi! Po ich owocach poznacie ich. Czyż zbierają winogrona z cierni albo z ostu figi? Tak każde dobre drzewo wydaje dobre owoce, ale złe drzewo wydaje złe owoce. Nie może dobre drzewo rodzić złych owoców, ani złe drzewo rodzić dobrych owoców. Każde drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, wycina się i rzuca w ogień. Tak więc po owocach poznacie ich.
Później Jezus powiedział swojej dwunastce, że do natury ich służby należy przebywanie wśród duchowych wilków. Będzie to wymagało od nich przebiegłości i świadomości istnienia duchowych wilków, lecz również niewinnych motywacji i wilczych zachowań ich samych.
Mat. 10:16-20
16. Oto Ja posyłam was jak owce między wilki, bądźcie tedy roztropni jak węże i niewinni jak gołębice. I strzeżcie się ludzi, albowiem będą was wydawać sądom i biczować w swoich synagogach. I z mego powodu zawiodą was przed namiestników i królów, abyście złożyli świadectwo przed nimi i poganami. A gdy was wydadzą, nie troszczcie się, jak i co macie mówić; albowiem będzie wam dane w tej godzinie, co macie mówić. Bo nie wy jesteście tymi, którzy mówią, lecz Duch Ojca waszego, który mówi w was.
W podobny sposób w ew. Łukasza Chrystus nawiązuje do wysłania dwunastu między wilki. W tym przypadku, następny fragment cały poświęcony jest temu w jaki sposób będą owi słudzy zaopatrywani materialnie. Inni słowy, Chrystus robi aluzje do tego, że zachowania wilcze lub owcze mają związek z tym, w jaki sposób osoba postrzega sposób swojego finansowego zaopatrzenia.
Łuk. 10:2-4
I powiedział im: Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście więc Pana żniwa, aby wysłał robotników na żniwo swoje. Idźcie! Oto posyłam was jako jagnięta między wilki. Nie noście z sobą sakiewki ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie.
Ostatnia wypowiedź na temat wilków znajduje się w Ew. Jana. W tych słowach Chrystus porównuje najemnictwo do prawdziwego pasterstwa. Najemnictwo nie chroni przed wilkami. W rzeczywistości, gdy nadchodzą wilki, to najemnik ucieka. W tym kontekście, oznacza to, że najemnik ucieka, podczas gdy właściwe zachowanie oznacza, że trzeba publicznie stanąć przeciwko fałszywej posłudze wilków.
Jan. 10:10-14
Złodziej przychodzi tylko po to, by kraść, zarzynać i wytracać. Ja przyszedłem, aby miały życie i obfitowały. Ja jestem dobry pasterz. Dobry pasterz życie swoje kładzie za owce. Najemnik, który nie jest pasterzem, do którego owce nie należą, widząc wilka nadchodzącego, porzuca owce i ucieka, a wilk porywa je i rozprasza. Ponieważ jest najemnikiem i nie zależy mu na owcach. Ja jestem dobry pasterz i znam swoje owce, i moje mnie znają.
Wzmianka Chrystusa o wilkach jest bardzo podobna do tego, co ap. Paweł mówi o nich. Paweł mianował nadzorców i pasterzy w Efezie po to, aby strzegli trzodę przed duchowymi wilkami, które będą próbować mówić tak, aby zwieść uczniów za sobą. Innymi słowy, niektórzy chrześcijańscy przywódcy zaczną okazywać wilcze zachowania i motywacje.
Dz.Ap. 20:28-31
Miejcie pieczę o samych siebie i o całą trzodę, wśród której was Duch Święty ustanowił biskupami, abyście paśli zbór Pański nabyty własną jego krwią. Ja wiem, że po odejściu moim wejdą między was wilki drapieżne, nie oszczędzając trzody, nawet spomiędzy was samych powstaną mężowie, mówiący rzeczy przewrotne, aby uczniów pociągnąć za sobą. Przeto czuwajcie, pamiętając, ze przez trzy lata we dnie i w nocy nie przestawałem ze łzami napominać każdego z was.
Ani Chrystus ani Paweł nie wymyślili korzystania z wilków jako obrazu i typu fałszywych przywódców. Prorocy Starego Testamentu również użyli tego obrazu kilka razy.
Na przykład Ezechiel powiedział, że książęta Izraela zachowywali się jak wilki w odniesieniu do pieniędzy.
Ezech. 22:27
Jej wodzowie to wilki drapieżne, przelewają krew, niszczą życie ludzkie, aby osiągnąć zysk.
Inny prorok, Zahariasz, opisuje sędziów Iraela jako wilki.
Sof. 3:1-4
1. Biada butnemu, splamionemu, tyrańskiemu miastu! Nie słucha wołania, nie przyjmuje upomnienia, nie ufa Panu, nie zbliża się do swojego Boga. Jego książęta są jak lwy ryczące, jego sędziowie jak wilki stepowe, które rano nie mają już żeru. Jego prorocy są lekkomyślni i wiarołomni, jego kapłani plugawią to, co święte, pogwałcili zakon.
Ponieważ w tych wzmiankach wilki są głównym obrazem fałszywego przywództwa, ważne jest, abyśmy zrozumieli jaka jest różnica w stadzie między wilkami, a owcami. Lista cech wilków jest następująca:
2. Wilki są zwierzętami stadnymi. Mimo, że okazjonalnie wilk może zostać zmuszony do przebywania poza grupą, jest to zdarzenie niezwykłe i nie jest normą dla większości wilków. Olbrzymia większość wilków żyje w wysoko zorganizowanych, autorytarnie zarządzanych grupach, o wielkości od dwóch do trzydziestu sztuk.
Najczęściej spotykaną grupą jest dwanaście sztuk w stadzie.
Gdy Biblia mówi o wilkach, częściej używa liczby mnogiej niż pojedynczej.
Podczas, gdy fałszywy lider może zdarzyć się samotną postacią, to bardziej prawdopodobne jest, że zaangażowany jest we współpracę z innymi liderami, którzy również wykazują podobne „wilcze” zachowania. Innymi słowy, musimy przyjąć ostrzeżenie, że niektóre „chrześcijańskie organizacje” mogą być bardziej podobne do „stada duchowych wilków” niż do owczarni.
3. Wilki są silnie zorganizowane. Aby wilki mogły żyć wspólnie w pokoju, wypracowały sobie system porządku według rangi. Dzięki temu utrzymywany jest porządek w stadzie i minimalizowane są wewnętrzne walki. Każde stado ma samce głównego, zwanego samcem alfa, który nie jest poddany nikomu, a któremu muszą poddać się wszystkie inne samce lub opuścić stado. Podobnie istnieje samica alfa, której wszystkie inne samice muszą się podporządkować. Następną rangą po alfa jest samiec i samica beta. Wilki beta czasami są zastępowane, jeśli wypadną z łask wilków alfa. Stado owiec nie posiada takiej struktury.
4. Wilki są świadome władzy (autorytetu). Dla obu płci, każdy wilk ma swoją rangę lub miejsce w szeregu władzy i musi się poddać każdemu wyższemu od siebie, lecz może znęcać się i dominować nad każdym o niższej randze. Na samym dnie jest męska i damska omega. Omegi często rozpoczynają zabawy rozładowując napięcie tych wyższych rangą, lecz cała reszta grupy nie respektuje tych „klaunów.”
Jeśli zdarzy się ofiara to omegi jedzą ostatnie o ile jedzą w ogóle. O tym, kto je, a kto nie decyduje suka alfa. Omegi nie mają żadnej sztuki pod sobą i mogą być nękane, aż do przymuszenie odejścia ze stada. Jeśli mają na tyle szczęścia, aby znaleźć parę i jest na tyle miejsca nie zajętego przez inne pary, to mogą rozpocząć budowę własnego stada. W stadzie owiec wydaje się nie istnieć świadomość władzy (autorytetu). Wszystkie zdają się poddawać pasterzowi w różnym stopniu w zależności od ich dojrzałości. Żaden wierzący nie powinien dominować nad innym.
5. Wilki demonstrują swoją rangę. W stadzie wilki stale demonstrują swoją rangę.
Gdy spotkają się dwa wilki ze stada, wyższy rangą okazuje swoją pewność siebie podnosząc ogon, stawiając uszy, podnosząc wargi w warczeniu i starając się wyglądać na tak wielkiego i strasznego jak tylko się da. Wilki mają wbudowany symbol swojej rangi, którego używają, gdy obecny jest wilk niższej rangi.
Stroszenie, futro na karku, naturalne obroże wszelkiego rodzaju, to wszystko idzie w górę, gdy wilk grozi niższemu rangą. Podwładny, lub niższy rangą wilk stara się wówczas wyglądać niepozornie i niegroźnie. Chowa ogon pod siebie, uszy kładzie po sobie, przewraca się i poddaje ważniejszemu. Czci wyższego rangą liżąc jego pysk i dając mu znać „kto tu jest szefem.”
W niemal wszystkich przypadkach, ten rytuał władzy jest substytutem rzeczywistej walki o określenie dominacji.
Jeśli wilki często walczą ze sobą i ranią się, może się zdarzyć, że są zbyt poranione, aby polować i przetrwać. Potrzebują siebie nawzajem, aby dostarczać sobie mięsa. Oczywiście, w stadzie owiec, nie ma wypracowanego takiej szczeblowej struktury władzy. O ile bardziej dojrzałe owce prowadzą młodsze, to starsze reagują na głos ludzkiego pasterza. Gdy owca dojrzeje już więcej nie podąża za starszą, tylko za pasterzem. Pasterz troszczy się o to, aby dostarczyć im pożywienia. Wilki, z drugiej strony, są niemal niemożliwe do udomowienia i nie poddają właściwie ludzkiemu przywódcy. Są bardzo złymi zwierzętami domowymi, poddają się wyłącznie innym wilkom.
6. Tylko wilki alfa tworzą pary. Całe stado jest kontrolowane przez alfy i ich istnienie jest nastawione na dawanie korzyści wyłącznie rodziny alfa. Pomimo, że każdy wilk korzysta z tego, że jest w stadzie przez dostarczanie jedzenie ze wspólnych polowań, wyłącznie alfy tworzą pary i rodzinę w stadzie. Całe stado wtedy służy tej rodzinie karmiąc młode, a nawet opiekując się nimi.
Jeśli jakakolwiek inna para łączy się w stadzie, szybko jest przez parę alfa usuwana. Alfy nie dopuszczają do żadnej konkurencji w ich rodzinie. Nie może być żadnego „owocowania” ze strony któregokolwiek osobnika w stadzie, które nie było by widziane jako zagrożenie. Wszystkie „dzieci” w stadzie należą do alf. Te nowe sztuki uzyskują najniższą rangę w stadzie na okres dwóch lat, które potrzebne są do ich dojrzewania, niemniej nie muszą tak pozostawać, gdy już dojrzeją. Mogą również opuścić stado i utworzyć swoją własną grupę z wyrzutkami takimi jak omegi. Z drugiej strony, oczekuje się, że każda dojrzała owca w stadzie będzie przynosić owoce i będzie się rozmnażać. Nie ma konkurencji i konfliktów, gdy owca dojrzewa do produktywności. Oczekuje się od stada, że będzie rosło. Nie tylko pasterz oczekuje tego, lecz robi co tylko jest w jego możliwościach, aby tak było. Pomnażanie w owczym stadzie jest Bożą drogą. Owce wydają owce i tak stado rośnie. Organizacja „wilkopodobna” nie tworzy krzepiącego wzrostu przez nawrócenia. Będą tylko symboliczne ofiary na rzecz zakładania kościołów czy ewangelizacji. Duchowe stado wilków będzie tylko polować na to, co już istnieje, aby pozyskać ich dla siebie i, w konsekwencji, osłabić królestwo Boże.
- Wilki polują wspólnie. Są mięsożercami, co oznacza, że jedzą mięso. Polują przeważnie na dużę kopytne zwierzęta takie jak: jelenie, łosie, bizony i karibu.
Oczywiście owca bez pasterza jest bardzo łatwą ofiarą. Ponieważ większość zwierząt, na które polują wilki jest znacznie większa od nich samych, więc tylko dzięki grupowej współpracy mogą złapać na tyle dużo, aby przetrwać.
W podobny sposób, im większe „chrześcijańskie stado wilków,” tym większa wiarygodność. Im większa sława wilków alfa i beta, tym lepsza grupa.
To pomaga stadu „rekrutować” więcej ofiar. Oczywiście stado owiec nie poluje nigdy. Paszą się tam, gdzie ich pasterz poprowadzi, rosną przez pomnażanie a nie przez polowanie (czy rekrutację istniejących chrześcijan lub liderów). - Wilki są wykwalifikowane i dostrzegają słabości. Zazwyczaj nie tracą wiele czasu na pogoń za widocznie zdrową ofiarą. Zamiast tego są na tyle mądre, że zauważają słabości. Próbują zwierzęta zmuszając je do biegu i przyglądając się, które z nich wyglądają na stare lub chore. Pewne badania wykazały, że gdy wilki polują na jelenia, to średnio 84-87 sztuk na 100 ucieka. Te złowione są zazwyczaj albo stare, albo chore, albo bardzo młode, niepewne i naiwne.
- Wilki są głodomorami, czasami brakuje jedzenia dla wilków. ???? Wilki jedzą wszystko, co udaje im się upolować. Jednak po upolowaniu i zabiciu zwierzęcia zjadają czasami do 20% wagi woje ciała. Ponieważ typowy wilk waży ok. 50 kilogramów oznacza to 10 kg jedzenia jednorazowo.
Oczywiście, wilki zabijają swoje ofiary po to, aby przetrwać. W przeciwieństwie do nich, owce nie zabijają po to, aby żyć. Nie potrzebują jeść tak wiele w czasie jednego posiłku. Po prostu idą tam, gdzie prowadzi ich pasterz, a jedzenie jest im dostarczane. Styl życia wilków jest często wystawny. Muszą sprowadzać wiele ofiar po to, aby się na takim poziomie utrzymać. Duchowe wilki często obiecują „mięso,” które odpowiada ludzkim słabościom, takim jak sława, zewnętrzny sukces w służbie, cześć ludzka, finansowe bezpieczeństwo i wystawny styl życia. Czasami usiłują dać przedsmak tych rzeczy, jako zapłatę, lub też powstrzymują je, aby kontrolować tych, którzy zaangażują się z nimi.
W rzeczywistości to, co oferują, jest tym, czego szukają sami dla siebie.
Duchowe wilki często starają się znaleźć w innych „wilcze pragnienia” i użyć tych pragnień do rekrutacji tych ludzi do grupy. - Wilki wyją. Wilki wyją z różnych powodów. Stado wyje, aby zaznaczyć swoją obecność i terytorium (używają również swoich odchodów do zaznaczania terytorium). Członkowie stada rozeznają swoje wycie, gdy więc są osobno, mogą się nawzajem zlokalizować. Grupowe wycie zwykle prowadzi do wiecu, gdzie członkowie grupy zbierają się razem, łaszą się i czczą wilki wyższe rangą — najczęściej alfę samca lub samicę.
- W duchowym stadzie wilków, czczenie głównego lidera staje się ekwiwalentem, a w niektórych przypadkach zastępuje do pewnego stopnia czczenie Chrystusa. Z drugiej strony owce nie reklamują swojej obecności i nie prowadzą wieców dla owiec wyższej rangi. Tutaj nie ma owcy wyższej rangą, jest tylko jeden Dobry Pasterz, którym jest Panów Pan i Królów Król.
- Wilki adaptuje się do klimatu, posiadają podwójną warstwę futra. Wełniane pod-futro rośnie bardzo grube na jesień i zimę i zachowuje ciepło, podczas gdy zewnętrzna warstwa włosów odpiera śnieg i wodę i utrzymuje spodnią warstwę w stanie suchym, co umożliwia zatrzymywać powietrze jako izolator. Gdy pojawiają się burze wilk często kładzie się pod przewróconym drzewem lub stertą krzaków (korzystając z nich jako zasłony), zwija się i wtyka nos pod puszysty ogon. W ten sposób z łatwością może przetrwać temperatury znacznie poniżej zera.W lecie gruba warstwa spodnia spada i wilk może wytrzymać upały. W przeciwieństwie do nich, owca potrzebuje w czasie burzy schronienia i niskich temperatur. Polegają na pasterzu, który musi zaspokoić ich potrzeby i prowadzić ich do miejsc bezpiecznych. Owce nie adaptują się tak łatwo jak wilki. Duchowe wilki wydają się adaptować zmiany okoliczności i używać aktualnych trendów w Kościele do łapania zdobyczy. Uważaj, Duchowe wilki często będą „wyznaczać kierunek.”
Pamiętajcie, proszę, o tym, że Chrystus nie powołał was do ranienia kogoś tymi informacjami o duchowych wilkach. Te informacje nie mają być użyte jako broń do atakowania przywódców, czy chrześcijańskich organizacji. Zostały podane jako ostrzeżenie, aby ochronić ciebie i innych. Chrystus wymaga od ciebie, abyś przebaczał nawet takim, którzy okazali się duchowymi wilkami i zranili cię. Jeśli wierzysz w to, że musisz ostrzec innych przed duchowymi wilkami, to zrób to ostrożnie, z modlitwą i bez cienia złośliwości, złości i nieprzebaczenia.