Kelly Russell
ADS uczą, że Bóg uczynił dwa różne rodzaje sabatowych dni. Najważniejszy jest tygodniowy sabat z dziesięciu przykazań, który jest wieczną, moralną i istotną częścią charakteru Boga. Ten tygodniowy sabat siódmego dnia (jak uczą) jest dla wszystkich narodów i ras na ziemi, i na wieki. Jest, zawsze tak było, ważniejszy od innych sabatów w Biblii. Inne, mniej ważne sabatowe dni (jak uczą) to comiesięczne sabatowe dni nowiu księżyca, sezonowe świąteczne dni sabatowe, coroczne sabatowe dni i jubileuszowy co 50-ty rok sabatowy.
Teksty w tym rozdziale są wykorzystane przez niesabatarian po to, aby pokazać, że sabatowy siódmy dzień tygodnia nie obowiązuje chrześcijan. Niemniej ADS odrzucają te teksty. Twierdzą oni, że te „dni”, „zarządzenia” i „cienie” Starego Testamentu, które zostały odrzucone, gdy Chrystus umarł, były tylko „ceremonialnymi” czy „rytualnymi” dniami.
Jeśli tylko nie chodzi o sabatowy siódmy dzień to ADS poprawnie nauczają, że te wszystkie „inne” sabaty były czysto ceremonialnymi ustawami czy zarządzeniami, które były przeznaczone wyłącznie dla Izraela. Były by to chwilowe „cienie” Chrystusa i ewangelii i, jako takie, nie są już więcej ważne. Gdy zatem czytają te teksty, interpretują je tylko jako odniesienia do „ceremonialnych sabatów”.
Niemniej niesabatrianie nauczają, że wszystkie sabaty był równie ważne dla narodu Izraelskiego.
Izajasz 1:13
Nie składajcie już ofiary daremnej, kadzenie, nowie i sabaty mi obrzydły, zwoływanie uroczystych zebrań – nie mogę ścierpieć świąt i uroczystości.
1:14 Waszych nowiów i świąt nienawidzi moja dusza, stały mi się ciężarem, zmęczyłem się znosząc je.
Kapł. 23:2 Zwróć się do synów Izraela i powiedz im tak: Oto uroczystości Jahwe, na których obchody będziecie zwoływali święte zgromadzenia. Są to moje uroczystości.
23:3 (zgromadzenia cotygodniowego sabatu są wymienione na pierwszym miejscu listy)
23:4-44 (sezonowe sabaty i zgromadzenia)
Po latach odstępstwa Izraela i Judy od wypełniania przez nich tego, czego wymagało Stare Przymieze, Bóg ogłosił, że jest „zmęczony” ich wszystkimi „zgromadzeniami” – wraz z cotygodniowymi sabatami (Iz. 1:13,14). To ostre napomnienie nie byłoby właściwe, gdyby sabat tygodniowy był „moralny”, a pozostałe miesięczne, sezonowe i roczne sabaty rytualne.
(dalej cytaty za B.W-P)
…w każdy szabat, we wszystkie nowie księżyca i w święta,
2 Krn. 2:4 ….we wszystkie szabaty i nowie księżyca oraz w święta,…
2 Krn. 8:13 …we wszystkie szabaty, we wszystkie nowie księżyca i w trzy doroczne święta:…
2 Krn. 31:3 …. z okazji szabatów, świąt Nowiu Księżyca, a także innych świąt,..
Nej. 10:34 …..na ofiary szabatowe, na ofiary w dni nowiu księżycowego i we wszystkie święta,…
45:17 którzy, ze swej strony, są zobowiązani składać całopalenia, ofiary z pokarmów oraz ofiary płynne we wszystkie święta pielgrzymkowe, w dni nowiu księżyca i w szabaty oraz z okazji wszystkich zgromadzeń Domu Izraela. Oni mają się zatroszczyć o wszystko co potrzebne do ofiar przebłagalnych, ofiar z pokarmów oraz ofiar biesiadnych, aby się dokonało oczyszczenie Domu Izraela.
Oz 2:13 I kres położę wszystkim jej rozkoszom i świętom, i nowiom księżyca, i szabatom i uroczystościom wszelkim.
Tygodniowo: sabaty
Miesięcznie: nowie księżyca
Sezonowo: ustalone święta, święta Pańskie; zgromadzenia.
Powyższe teksty z ksiąg Kapłańskiej, Nahemisza, Izajasza, Ozeasza i Kronik wyraźnie umieszczają wszystkie sabaty na tym samym poziomie ważności. Wszystkie sabaty były w centrum izraelskiej czci tygodniowo, miesięcznie, sezonowo i rocznie. Jest niemożliwe zerwać łączność (jak to robią ADS) między tygodniowym sabatem a jego „towarzystwem” sabatów obchodzonych w innym niż tygodniowy cyklu. Przestępstwo wobec każdego sabatu było grzechem! Wszystkie sabaty były równie ważne i jednakowe potępienie spotykało Izrael, gdy zgrzeszył w tej dziedzinie. Powtórzmy, nie jest możliwe zerwanie połączenia (jak to robią ADS) między cotygodniowym sabatem, a jego „towarzystwem” sabatów o innym cyklu.
Bóg nakazał Izraelowi, aby przestali przynosić daremne ofiary podczas wszystkich trzech Sabatów (tygodniowych, miesięcznych i sezonowych).
Izaj.
Przestańcie mi już przynosić te niepotrzebne dary, gdyż ich dym napełnia Mnie odrazą. Święto nowiu
księżyca, szabaty, zgromadzenia: nie znoszę już więcej tych świąt i uroczystości.
Karą za grzech Izraela było to, że radość w Izraelu miała zaniknąć, a nawet w siódmy sabatowy dzień.
Ozeasz 2:13
I kres położę wszystkim jej rozkoszom i świętom, i nowiom księżyca, i szabatom i uroczystościom wszelkim.
Musiało to zawierać również sabatowy siódmy dzień tygodnia.
Kol 2:14 i zniszczył zapis naszych długów, zaciągniętych wskutek przekraczania różnych nakazów, i to, co
było naszym przeciwnikiem, usunął z drogi przybiwszy do krzyża.
2:15 A wszystkie Zwierzchności i Władze, po uprzednim obezwładnieniu ich, wystawił na publiczne widowisko, powiódłszy je [jak pokonane wojsko] w triumfalnym pochodzie Chrystusa.
2:16 Nie pozwalajcie więc, by ludzie wyrokowali o tym, co jecie i pijecie lub jakie zachowujecie święta, czy przestrzegacie nowiu [księżycowego] albo szabatu.
2:17 Wszystko to jest zaledwie cieniem [a nie rzeczywistością] spraw przyszłych, rzeczywistością zaś jest sam Chrystus.
Hebr 10:1 (BW): Albowiem zakon, zawierając w sobie tylko cień przyszłych dóbr, a nie sam obraz rzeczy, nie może w żadnym razie przez te same ofiary, nieprzerwanie składane rok w rok, przywieść do doskonałości tych, którzy z nimi przychodzą.
Gal4:9 (BW) teraz jednak, kiedy poznaliście Boga, a raczej, kiedy zostaliście przez Boga poznani, czemuż znowu zawracacie do słabych i nędznych żywiołów, którym ponownie, jak dawniej służyć chcecie?
4:10 Zachowujecie dni i miesiące, i pory roku, i lata!
4:11 Boję się, że może nadaremnie mozoliłem się nad wami.
Tygodniowy, Miesięczny, Sezonowy, Roczny
Kol 2:16 Sabatowe dni, Nowie księżyca, Święta
–
Gal 4:9, 10 dni, miesiące, Pory roku, lata
Kapł 23, 25; 23:1,2
—
23, 1, 4 – 44
25:2-17
Jeśli porównamy Kol 2:16 oraz Gal 4:9, 10 z zestawem dziewięciu tekstów Starego Testamentu, które już
przedyskutowaliśmy to jasne jest, że (1) Paweł odnosił się do jedności tych tekstów i (2) sabatowy, siódmy dzień tygodnia był włączony do tych świętych dni, które zostały odrzucone wraz ze wszystkimi innymi świętymi dniami Mojżeszowego Prawa.
Hebr. (BW)
4:3 Albowiem do odpocznienia wchodzimy my, którzy uwierzyliśmy, zgodnie z tym, jak powiedział: Jak
przysiągłem w gniewie moim: Nie wejdą do mego odpocznienia, chociaż dzieła jego od założenia świata były dokonane.
4:4 O siódmym dniu bowiem powiedział gdzieś tak: I odpoczął Bóg dnia siódmego od wszystkich dzieł swoich.
4:5 A na tym miejscu znowu: Nie wejdą do odpocznienia mego.
4:6 Skoro więc jest tak, że niektórzy do niego wejdą, a ci, którym najpierw była zwiastowana dobra nowina, z powodu nieposłuszeństwa nie weszli,russell-kelly-earl
…..
4:11 Starajmy się tedy usilnie wejść do owego odpocznienia, aby nikt nie upadł, idąc za tym przykładem
nieposłuszeństwa.
Trzeci i czwarty rozdział Listu do Hebrajczyków nie pozostawiają żadnego cienia wątpliwości co do przyszłego odpocznienia, które jest w ewangelii. „Odpocznienie” występuje tutaj jedenaście razy w Hebr. 3: 11,18; 4:1, 3,4,5,8,9, 10 i 11. Sabatowe „odpocznienie” dnia siódmego nie było ostatecznym odpoczynkiem jaki Bóg dla swojego ludu przewidział. Po długiej liście niepowodzeń wejścia Izraela do prawdziwego odpoczynku Bożego, którego nigdy nie osiągnęli, teraz Nowe Przymierze krzyczy: „my którzy uwierzyliśmy, wchodzimy do jego odpocznienia”, zaznaczając, że prawdziwy Boży odpoczynek jest osiągany przez wiarę w Jezusa Chrystusa. Wszyscy wierzący, zarówno Żydzi jak i poganie, obecnie odpoczywają w Chrystusie 24 godziny na dobę, siedem dni w tygodniu!
W czwartym rozdziale Listu do Hebrajczyków jest takie subtelne umniejszenie wartości sabatowego dnia siódmego. Dwa zwroty „dzieła jego od założenia świata były dokonane” (4:3) oraz „odpoczął Bóg dnia siódmego od wszystkich dzieł swoich” bezwzględnie odnoszą się do sabatu stworzenia. .
Jednak stworzenie zostaje umiejszone przez stwierdzenie: „o siódmym dniu bowiem powiedział gdzieś tak..” Co takiego? Wydaje się niegrzeczne mówienie o sabacie, w ten sposób, że „gdzieś powiedziano”, gdy każdy
Żyd wiedział dokładnie, gdzie takie stwierdzenia można było znaleźć w Słowie Bożym.
Pomimo, że Izrael zachowywał na pustyni sabat przez prawie 40 lat, Bóg wyraźnie stwierdził, że sabatowy odpoczynek jest sprawą wejścia do odpoczynku w Kanaanie: ‘
Powt 12:9 gdyż dotychczas nie doszliśmy jeszcze do miejsca spoczynku i do posiadłości, które Pan, Bóg twój, tobie daje.
Autor Listu do Hebrajczyków idzie nawet dalej wskazując, że odpoczynek w Kanaanie ciągle nie był tym ostatecznym odpoczynkiem, jaki Bóg pragnął dla swego ludu. Porównaj Powt 24:19 i Joz 21:44; 22:4. Zwroty: „Nie weszli do odpocznienia mego” prawdopodobnie odnoszą się do takich tekstów jak Powt. 28:65, które znajdują się w liście przekleństw za nieposłuszeństwo. Prawdziwe Boże odpocznienie nie da się znaleźć na warunkach Mojżeszowego Zakonu.
Zwrot: „pozostaje jeszcze odpocznienie” i „usilnie starajmy się wejść do odpocznienia” są kolejnym przypomnieniem tego, że prawdziwe Boże odpocznienie nadchodzi, nie dla ludzi zachowujących starotestamentowy sabat, lecz dla każdego nowotestamentowego wierzącego – „ponieważ do odpocznienia Jego wchodzimy my, którzy uwierzyliśmy”.
Łuk. 4:18 Duch Pański nade mną, przeto namaścił mnie, abym zwiastował ubogim dobrą nowinę, posłał mnie, abym ogłosił jeńcom wyzwolenie, a ślepym przejrzenie, abym uciśnionych wypuścił na wolność,
4:19 abym zwiastował miłościwy rok Pana.
4:20 I zamknąwszy księgę, oddał ją słudze i usiadł. A oczy wszystkich w synagodze były w niego wpatrzone.
4:21 Zaczął tedy mówić do nich: Dziś wypełniło się to Pismo w uszach waszych.
Jezus przedstawił siebie samego w Nazarecie porównując swoją służbę do odpocznienia 50-tego roku jubileuszowego, a nie do siódmego dnia sabatowego. Sabatowe cykle odpoczynku tygodniowego, miesięcznego, sezonowego i rocznego skumulowały się w największym sabatowym odpoczynku ze wszystkich – Jubileuszowym sabacie 50 roku. Księga Kapłańska 25:8-17 opisuje Rok Jubileuszowy na takich warunkach, które są czymś znacznie większym niż połączenie wszystkich sabatów razem! Ziemia, Izraelici, ich słudzy a nawet obcy przybysze w Izraelu mieli odpoczywać. Ci, którzy zaprzedali się w niewolę mieli być uwolnieni. Stracona ziemi miała być zwrócona. Rozbite rodzinne więzi miały być odnawiane, wszelkie długi darowane, stracone ziemie odzyskane. wszelki ucisk zakończony. Izajasz używa obrazu Jubileuszowego Roku do opisania Mesjaszowego błogosławieństwa, jakie zstąpi na naród izraelski, gdy Duch Święty zstąpi na Mesjasza (Iz 61:1,2).
To jest właśnie ten sabatowy odpoczynek,który zapowiedział Jezus, gdy zaczynał swoją służbę w ew. Łk 4:16-18 – odpoczynek Jubileuszowego Roku Sabatowego, a nie odpoczynek siódmego dnia sabatowego. W rzeczywistości, „wydarzenie Chrystusa”, Jego narodziny, życie, śmieć i zmartwychwstanie „wypełniły” „odpocznienie” siódmego dnia sabatowego, „odpocznienia” sezonowych dni sabatowych, „odpocznienia” ziemi siódmego roku sabatowego a w szczególności wypełniły Jubileuszowy 50-ty rok Sabatowego odpocznienia dla ziemi i ubogich. Biedni, niewolnicy, obciążeni długami nie oczekiwali w szczególny sposób tygodniowego, miesięcznego, rocznego sabatu, lecz Jubileuszowego Roku Sabatowego, ponieważ znaczył on dla nich nowy star życiowy. Rok Jubileuszowy był „miłościwym ROKIEM Pana”. W Chrystusie cały dług grzechu został przebaczony a wierzący staje się nowym stworzeniem. W rzeczywistości Jubileuszowy Sabat jest szczytem wszystkich sabatów z tygodniowym sabatem na samym dole tego sabatowego crescendo..
Nic dziwnego, że pierwsze słowa wypowiedziane przez Jezus na opisanie Jego służby w ew.Łukasza 4:16-21 porównują ją z największym ze wszystkich sabatów, Jubileuszowym Rokiem Sabatowym! Powtórzmy, jest oczywiste, że każdy kolejny święty dzień sabatowy był organizowany w porządku wzrastającym, budowany na poprzednim sabacie, aby objawić Izraelowi Bożą prawdę.
Sabat siódmego dnia tygodnia miał zarówno przypominać Izraelowi o Bogu Stwórcy jak też być świętem wybrania ich przez Boga na Jego naród, po uwolnieniu z egipskiej niewoli (Wyj. 20:1, 31:13, 17; Powt. 5:6,15).
Sabaty nowiu księżyca, pierwszego dnia miesiąca uczyły Izraela, że każdy miesiąc należy zacząć od odpocznienia w Bożym
Sabat Paschalny uczył, że Bóg zapewnił zastępczą ofiarę za pierworodnych Izraela.
Sabat(święto) zbiorów przypominało o wszystkich błogosławieństwach Bożych
Sabat trąb nów księżyca dziesiątego miesiąca pobudzał Izraela do przygotowania się na Dzień Sądu.
Sabatowy dzień pojednania uczył tego, że Bóg ostatecznie wykorzeni grzech.
Święto Świątyni podobnie jak tygodniowy sabat wskazywało wstecz i w przyszłość. Wskazywało wstecz, aby przypomnieć Izraelowi o ich wędrówce po pustyni i wskazywało na przyszłość, aby przypomnieć Izraelowi o błogosławieństwach Mesjańskich. Oprócz siódmego sabatowego dnia tygodnia, żaden z tych sabatów nie wpadał w siódmym dniu tygodnia.
Poniżej znajduje się skrót biblijnych powodów do odrzucenia twierdzeń ADS, jakoby sabat siódmego dnia
tygodnia obowiązywał wszystkich wierzących, podczas gdy inne sabaty nie:
JEDEN:
Jak to już przedyskutowaliśmy w poprzednim rozdziale, sabat stworzenia NIE był pamiątką stworzenia, lecz
„odpocznienia” od stworzenia! Zatem, jako pamiątka odpocznienia stworzenia, gdy bezgrzeszny Adam chodził doskonałej harmonii z Bogiem, jest też „cieniem” „odpocznienia” i odnowienia przez nowe narodzenie, gdy wierzący chodzą w harmonii przez krew Jezusa Chrystusa. Podobnie jak Adam żył w codziennym odpocznieniu z Bogiem, zanim grzech wkroczył, tak i wierzący żyją teraz w codziennie w wypełnieniu sabatowego odpocznienia (Hebr. 4:3).
Zarzut ADS jakoby sabat siódmego dnia tygodnia był przede wszystkim pamiątką stworzenia jest błędny i ignoruje ważniejsze sformułowanie dziesięciu przykazań z Księgi Powtórzonego Prawa. O ile dokładne słownictwo sabatu siódmego dnia z K. Wyjścia 20:8-11 wskazuje wstecz na „odpocznienie” z czasu stworzenia w Rdz. 2:3 to ważniejsze ostateczne sformułowanie tego przykazania z Powt. 5:14, 15 wskazuje tylko na „odpocznienie” od egipskiej niewoli. Sabaty świąt sezonowych, sabat siedmioletni i Jubileuszowy Rok Sabatowy wskazują wstecz na „odpoczynek” od niewoli egipskiej oraz w przyszłość na wiek Mesjański. Jest to szczególnie dobrze widoczne w przypadku Święta Świątyni, które wskazuje zarówno wstecz na niewolę egipską jaki i w przyszłość na wiek Mesjański (Kapł 23:39:43).
DWA:
nie ma biblijnych wskazówek, aby sabat dnia siódmego był kiedykolwiek przestrzegany w okresie między wydarzeniami z Rodz.4 a Wyj 16 (co najmniej 2500 lat). Gdy sabat został ponownie wprowadzony w Wyj 16:23,
był przekazany wyłącznie narodowi izraelskiemu jako znak Starego Przymierza między Bogiem a nimi (Wyj. 31:13-17; 20:2 Powt. 5:6). Argument ADS, jakoby Bóg zamierzał, aby cała ludzkość zachowywała sabat jest nielogiczny, ponieważ Bóg nie dał sabatu nikomu innemu: ani nie przykazał Izraelowi, aby przekazywał go komukolwiek innemu. W rzeczywistości Izrael miał obowiązek NIE dzielić się niczym z ich przymierza z innym narodami – włącznie z sabatem. Wyj 23;32 „ Nie zawieraj przymierza ani z nimi, ani z ich bogami”. Patrz również Wyj 34:12, 15; Powt 7:2.
TRZY:
Sabat dnia siódmego nie był wynoszony bardziej niż pozostałe sabaty. Warto zwrócić uwagę na to, że pierwsze dni sabatowe to NIE był siódmy dzień tygodnia. Były to pierwszy i siódmy dzień pierwszego nowiu księżyca przeznaczone na Paschę.
Wj. 12:16 pierwszego dnia i siódmego dnia będzie u was święte zgromadzenie, w tych dniach nie wolno wykonywać żadnej pracy. Tylko to, co każdy potrzebuje do jedzenia, wolno wam przygotować.
(0raz Kapł 23:7,8).
Skoro złamanie Sabatu Paschy również powodowało „usunięcie” spośród Izraela to jest oczywiste, że te Sabatowe dni były co najmniej równie ważne jak siódmy dzień tygodnia (p. Lb 9:13)
CZTERY:
ADS błędnie ograniczają „moralne prawo” do dziesięciu przykazań działając tak, jakby wszystko inne było prawem nie-moralnym. Nie tylko wieczne „moralne” prawo jest wplecione w dziesięć przykazań, lecz również jest wplecione w ustawy, kary i proroków. Przestępstwo wobec jakiegokolwiek z praw było grzechem!
Na przykład, gdy Jezus zapytał: „Które przykazanie jest najważniejsze?” (Mt 22:36) cytował Powt. 10:12 (lub 30:6) oraz Kapł 19:18, a nie dziesięć przykazań. Zatem Jezus nie ograniczał grzechu do nie przestrzegania dziesięciu przykazań.
PIĘĆ:
Dziesięć Przykazań nie jest całkowicie „moralne”, ponieważ są tam specyficzne elementy przeznaczone tylko dla Izraela. Sabatowy dzień jest najbardziej oczywistym elementem tych kultowych składników. Na przykład Wyj 20:12 i Powt 5:14 wspominają o „tej ziemi” (Hebr. ‘eretz) Izraela. Oba te fragmenty – Wyj 20:12 i Powt 5:14 – sugerują przy opisie sposobu obchodzenia sabatu posiadanie niewolników. Jest nie do pomyślenia, aby wieczny moralny zapis Bożego charaktery istniejący przed stworzeniem człowieka i wejściem grzechu mógł brzmieć tak jak te dziesięć przykazań. Nawet ADS nie mają odwagi cytować „niewolniczej” części przykazania sabatowego na dowód, że „moralne” jest posiadanie dziś niewolników. Najlepszy opis charakteru czy „chwały” Bożej jaki istnieje nie znajduje się w dziesięciu przykazaniach lecz w Wyj 34:7!
SZEŚĆ:
Ci pierwsi chrześcijanie, którzy interpretowali Sabat jako obowiązujący, robili tak dlatego, że interpretowali CAŁY Zakon Mojżeszowy w ten sposób. Widzimy to w Księdze Dziejów Apostolskich wśród żydowskich chrześcijan i ich „bojących się Boga” pogańskich wiernych. Gdy faryzejscy chrześcijanie w Jerozolimie usiłowali wymusić swoją moralność na chrześcijanach z pogan (włączając w to obrzezanie i zachowywanie sabatu) po usłyszeniu świadectw Pawła i Piotr, Jakub ogłosił:
Dzieje (15:19-20) Dlatego sądzę, że nie należy czynić trudności tym spośród pogan, którzy nawracają się do Boga, ale
polecić im, żeby się wstrzymywali od rzeczy splugawionych przez bałwany, od nierządu, od tego, co zadławione, i od krwi.
Gdyby więc sabat był moralnym imperatywem to z pewnością znalazłby się w poleceniach Pawła i Jakuba przekazanych wierzącym poganom. Niemniej po wyjeździe Pawła w Dz. 15 widać wyraźnie z 21 rozdziału i Listu do Hebrajczyków, że kościół w Jerozolimie poddał się niewoli legalistycznych wpływów chrześcijan z faryzeuszy. Trwali oni również w oddawaniu czci w Świątyni Jerozolimskiej w sabaty wraz z
dziesięcinami i ofiarami.
Z drugiej strony Księga Dziejów Apostolskich pokazuje, że Paweł oddawał cześć „co dziennie” po wyrzuceniu z synagogi. Jego stwierdzenie z 1 Kor 9:19-22 pokazuje jego sposób odłożenia na bok żydowskich osobliwości, gdy świadczył wyłącznie poganom. Jeśli sabat miał by być wiecznym moralnym prawem to historia
pokazała by nam konsekwentne zachowywani sabatu w Rzymskim Imperium.
SIEDEM:
Paweł umieścił sabat dnia siódmego na swojej liście tych rzeczy, które zostały odrzucone jako „cienie rzeczy przyszłych”. W Liście do Kolosan pisze:
Kol 2:16 Niechże was tedy nikt nie sądzi z powodu pokarmu i napoju albo z powodu święta (sezonowy sabat) lub nowiu księżyca (sabat miesięczny) bądź sabatu (sabat tygodniowy).
W Liście do Galacjan 4:19 odwrócił kolejność „słabych i nędznych żywiołów” :
Gal 4:10 Zachowujecie dni (siódmy dzień sabatowy) i miesiące (sabatowe dni), i pory roku (sezonowe sabaty), i
lata (sabaty)!
Ta czterostopniowa sekwencja „tygodniowe”, „miesięczne”, „sezonowe” i „roczne” najwyraźniej zawiera „tygodniowe”. Siódmy sabatowy dzień nie ma żadnych preferencji, czy wyjątkowej pozycji wśród świętych dni, które już nie mają dłużej zastosowania.
OSIEM:
Celem poprzedniego rozdziału na temat Kapł 23 oraz 25 było pokazanie wszystkich sabatów razem w celu porównania. WSZYSTKIE były jednakowo ważnymi przykazanymi (wymaganymi) dniami odpoczynku, świętami i zgromadzeniami istotnymi dla tożsamości narodu izraelskiego. Wszystkie miały te same wymagania co do odpoczynku i świętości.
Gdy porównujemy wymagane ofiary różnych sabatowych dni, tygodniowy siódmy dzień sabatowy wymagał NAJMNIEJSZYCH ofiar. Każdy kolejny sezonowy sabat był budowany na znaczeniu poprzedniego, aż crescendo osiągało szczyt w 50-tym Jubileuszowym Roku Sabatowym. Trudno zatem zrozumieć dlaczego Bóg miałby odrzucić ważniejsze Sabaty a zatrzymać (zgodnie z doktryną ADS) ten, który wymagał najmniej wysiłku, aby go zachować.
SB05 – Jezus, a sabat