Dwie ważne i powiązane ze sobą sprawy
Książka skupia się na dwóch powiązanych ze sobą sprawach. Po pierwsze: Chrystus nie głosił Prawa, lecz przesłanie o łasce. Po drugie: Chrystus nie jest pod Prawem, lecz że ukazuje łaskę we wszystkim, co czyni. Innymi słowy: pierwszą sprawą jest nauczanie Chrystusa, drugą – Jego zachowanie. W tym rozdziale zajmiemy się pierwszą z tych dwóch spraw.
Okres przejściowy między Starym a Nowym Przymierzem
Chrystus ogłasza czas zmiany starotestamentowego przesłania głoszonego Prawa na przesłanie Nowego Przymierza Ewangelii Królestwa. Sam Chrystus mówi, że nie głosi Prawa, ponieważ ta proklamacja kończy się wraz z przybyciem Jana Chrzciciela. W Ewangelii Łukasza Jezus mówi:
„Do czasów Jana był zakon i prorocy, od tego czasu jest zwiastowane Królestwo Boże i każdy się do niego gwałtem wdziera” (Łk. 16:16).
Chrystus odsłania specyficzny czas, w którym z Bożej perspektywy kończy się prawna służba Starego Przymierza. Ujawnia również początek, chwilę, z którą inicjowany jest Nowy Testament. Jest to taki punkt historyczny, w którym Przymierza, Stare i Nowe, są rozdzielane. Prawo i Prorocy reprezentują Stare Przymierze, które było głoszone przed Janem. Według Chrystusa starotestamentowe głoszenie Prawa kończy się wraz z rozpoczęciem służby Jana Chrzciciela. Wszystko, co miało miejsce przed służbą Jana jest Starym Przymierzem (z wyjątkiem Księgi Rodzaju i pierwszej części Księgi Wyjścia), a wszystko, co jest później, w Ewangeliach, jak służba Chrystusa i Jego uczniów, to Chrystus rozpoczynający Nowe Przymierze.