Category Archives: Sabat

Urodziłem się i wychowałem w rodzinie Południowych Baptystów. Jako małe dziecko, przyjąłem Chrystusa jako mojego Zbawiciela. Dzięki oddanemu nauczycielowi szkółki, wcześnie nauczyłem się kochać Biblię i studiować ją codziennie.

28 kwiecień, 2005

Urodziłem się i wychowałem w rodzinie Południowych Baptystów. Jako małe dziecko, przyjąłem Chrystusa jako mojego Zbawiciela. Dzięki oddanemu nauczycielowi szkółki, wcześnie nauczyłem się kochać Biblię i studiować ją codziennie.Z nienasyconą ciekawością tego, w co wierzą inni, zacząłem w wieku 27 lat (1972 r.) odwiedzać inne kościoły i badać ich doktryny, słuchać różnych programów radiowych, aby dowiedzieć się więcej o Słowie Bożym.

Południowi Baptyści bardzo zdecydowanie promują Dziesięć Przykazań w szkołach i sądach. Nauczają, że dziesięć przykazań jest wiecznym, niezmiennym moralnym prawem Bożym. Gdy spotkałem się z naciskiem Adwentystów Dnia Siódmego na sabat z dziesięciu przykazań, odczułem, że nie mogę pozostać baptystą i nadal zmagać się z zachowywaniem Bożych przykazań.

Zdecydowana prezentacja dziesięciu przykazań przez Adwentystów przyciągnęła mnie do nich. Gdy zostałem (błędnie) przekonany, że tylko starotestamentowe ceremonialne sabaty zostały unieważnione, stało się to podstawową przyczyną tego, że czułem się przymuszony zostać Adwentystą Dnia Siódmego. Później dowiedziałem się, że ich najlepsza ewangelizacyjna strategia to było „zaczepienie” człowieka o sabat, a później nauczyć „reszty” prawd.

Zadziałało to w moim przypadku!

W tym czasie wydawało się, że logika Adwentyzmu Dnia Siódmego przeważyła tą Południowych Baptystów. Moje myślenie było takie:

(1) Skoro dziesięć przykazań jest niezmiennym, wiecznym moralnym prawem Bożym, jak to oba kościoły głoszą, to muszą one być przestrzegane!

(2) Skoro sabat jest częścią dziesięciu przykazań, to nie wolno tego zmieniać, ponieważ Bóg nie zmienia swojego charakteru.

(3) Sabat zniesiony przez Kol 2:16 musiał być tylko ceremonialnym sabatem, a nie siódmym sabatowym dniem z dziesięciu przykazań.

(4) Jeśli to jest prawda, to musze za wszelką cenę zachowywać sabat.

(5) Gdyby to była prawda to wszystkie kościoły, który upierają się przy tym, że dziesięć przykazań nadal pozostaje w mocy również powinny zachowywać sabat.

Pomimo, że byłem przekonany co do sabatu to czułem niepokój jeśli chodzi o inne doktryny. Było kilka ważnych pytań przy który upierałem się, żeby otrzymać pozytywną odpowiedź zanim przystąpię do Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego.

Zapytałem ewangelistę ADS o następujące rzeczy:

(1) Czy adwentyści wierzą, że “tylko Biblia” było podstawą określania ich doktryny?

(2) Czy wierzą w zbawienie z łaski przez wiarę wyłącznie?

(3) Czy wierzą, że ludzie zachowują sabat, “ponieważ” zostali zbawieni, a nie “po to, aby być zbawionymi”?

(4) Czy wierzą, że szczerzy wierzący innych chrześcijańskich wiar będą również zbawiony pomimo, że nie znają lub nie akceptują sabatu?

(5) Czy adwentyście uważają, że pisma Ellen G. White nie są równie natchnione co Biblia?

Później zdałem sobie sprawę z tego, że zostałem świadomie okłamany i zawiedziony przez ewangelistę, któremu ufałem i którego szanowałem. Sposób w jaki mi odpowiedział usatysfakcjonował mnie, lecz te „odpowiedzi” w rzeczywistości nie znaczyły tego, co ja myślałem, że znaczą. Ten ewangelista zapewnił mnie, że odpowiedź na wszystkie moje pytania brzmi „tak”.Gdy spoglądam wstecz ciągle niepokojony jestem faktem, że kościół, który kładzie tak silny nacisk na dziesięć przykazań, może dobrowolnie i konsekwentnie kłamać tym, którzy szczerze szukają Boga, po to, aby ich pozyskać dla siebie.

Ewangelista przedstawił siebie jako zwolennika “wyłącznie biblii”. Pokazał mi nawet oficjalne stwierdzenie dyplomu chrztu, który potwierdzał, że odpowiedź na to pytanie jest „tak”.

Jak już wcześniej stwierdziłem, przyłączyłem się do Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego początkowo z tego względu, żeby zachowywać sabat-sobotę. Jeśli chodzi o inne doktryny, myślałem, jeśli główna część chrześcijaństwa tak bardzo myliła się co do sabatu, to, być może, myli się również co do wielu innych doktryn.

W czasie swoich wstępnych badań okazało się, że ostatnia książka „Królestwo Kultów” Martina i Barnhouse’a nie nazwała ADS fałszywym kultem. Odpowiedź adwentystów na książkę Martina, „Pytania o doktryny”, wydawała się być konserwatywna i ewangeliczna. Nawet umniejszała wpływy Ellen G. White w określaniu doktryn.

Do czasu, gdy zorientowałem się, że zostałem zwiedziony, zaangażowałem się w ruchu ewangelizacyjnej „reformy” w ramach tego kościoła, który wkrótce został surowo stłumiony. Wielu wiodących teologów i nauczycieli zostało poddanych dyscyplinie za podjęcie prób zbliżenia się do ewangelików i zyskania większej akceptacji wśród innych denominacji. Nie adwentysta, Australijczyk, Geoffrey Paxton, opublikował książkę: „Wstrząsanie Adwentyzmem”, która z nadzieją przewidywała, że doktryna o „sprawiedliwości z wiary” zreformuje KADS. Tak się nie stało.

Szczere odpowiedzi na moje pytania powinny brzmieć;

(1) “Tylko Biblia” oznacza “Biblia I Ellen G.White”, ponieważ Biblia naucza, że prawdziwy kościół ma proroka, który jest równie natchniony co biblijni prorocy.

(2)“Zbawienie z łaski przez wiarę” nie oznacza “zbawienia z łaski przez wiarę wyłącznie”. W rzeczywistej praktyce zbawienie jest z łaski, lecz otrzymanie zbawienie jest dzięki posłuszeństwu takim rzeczom jak zachowywanie sabatu i unikanie nieczystego jedzenia. Idą znacznie dalej niż wpływy wczesnego etodyzmu w odrzucaniu wytrwałości świętych i wiecznego bezpieczeństwa. Absolutne bezpieczeństwo zbawienia nie jest możliwe dopóki Jezus nie „zamknie księgi” każdej osoby, po jej śmierci. W jednym punkcie, Ellen G. White stwierdza, że ci, którzy będą jedli nieczyste jedzenie, gdy Chrystus wróci, nie zostaną zabrani. Gdy Jezus wróci, aktywni czciciele soboty nie zostaną zbawieni. Dla adwentysty, jej stwierdzenia stanowią ostateczny argument i dalsze badanie sprawy nie może być prowadzone. Inne doktryny takie jak sen duszy i brak stałego miejsca cierpienia, piekła, są podkreślane, lecz brak im wagi czci sobotniej i wstrzymywania się od nieczystego jedzenia.

(3) Zachowywanie soboty jest równie ważne jak nawrócenie. W „Wielkim Boju” najbardziej promowanej książce Ellen G. White (pod wieloma różnymi tytułami) nieustannie podkreśla ona, że sobota jest TEMATEM, wokół którego kręci się cała historia kościoła. W książce naucza się, że wszyscy inni chrześcijanie będą ostatecznie na nich polować i starać się zabić, ponieważ będę odmawiać uznania niedzieli. Mówi się im, żeby gromadzili jedzenie i byli przygotowani na ucieczkę w chwili, gdy zauważą, że rząd Stanów Zjednoczonych wyda wyrok śmierci na tych wszystkich, którzy nie uznają niedzieli. Taka paranoja powoduje, że zachowywanie sabatu jest „uczynkiem” i „koniecznością” do zbawienia. Fantazyjne wyjaśnienia ich teologów nie są w stanie wytłumaczyć tak wyraźnego nauczania Ellen G. White. Zamiast bronić Biblii, spędzają mnóstwo czasu na dyskutowanie jej inspiracji i obronę tej interpretacji.

(4) Kościoły nie-adwentystyczne są „fałszywym Babilonem, nierządnym kościołem”. „Upadek” tych kościołów zaczął się wkrótce po lecie 1844 i nadal jest prawdą to, że one ciągle „upadają”. Dziś ADS zadowoleni z siebie widzą innych chrześcijan jako ignorantów i zwiedzionych. Niedzielni czciciele otrzymają znak bestii i będą straceni, ADS są jedynym prawdziwym kościołem. Wielu adwentystów naucza, że Chrystus nie wróci dopóki kościół ADS nie wyda 144.000 doskonale bezgrzesznych członków, którzy wykażą światu, że Boże Prawo może być w doskonały sposób zachowane.

(5) Ellen G. White jest równie często cytowana, o ile nie częściej, jak Biblia, aby udowodnić ich punkt widzenia. Zdecydowanie przyciśnięci przywódcy ADS przyznają, że ich doktryny nie mogą nie zgadzać się „natchnioną” interpretacją Biblii Ellen G. White, ich prorokini. Nie mogą odejść od tego, co ona wyraźnie napisała na jakiś temat. Jeśli ich teolodzy „pochylają się”, robią to nad jej różnymi stwierdzeniami, a nie nad jej wyraźnym biblijnym nauczaniem. Bez względu na to, co hebrajska, grecka czy ich własna Biblia pokazuje po badaniach, jeśli nie zgadza się to Ellen G. White to znaczy, że nie jest to prawda i musi być odrzucone. Prawdziwa nauka jest bardzo ograniczona.

Osobiście doszedłem do wniosku, że Kościół Adwentystów Dnia Siódmego jest fałszywym chrześcijańskim kultem. Dwie zasadnicze rzeczy czynią z nich kult.

Po pierwsze: ich doktryna o natchnieniu. Dodali do Biblii pisma Ellen G. White i traktują je jako równie natchnione i godne czci.

Po drugie: wyłączność. Nauczają, że oni są jedynym prawdziwym kościołem i całkowicie pogardzają innymi chrześcijanami, którzy nie zachowują sabatu i będą straceni jeśli Jezus przyjdzie i okaże się, że oni czczą niedzielę. Wyznaczyli komisję, która udzieliła odpowiedzi Martinowi i Barnhouse’owi w późnych latach 60tych, a które później zostały wyśmiane jako nie reprezentujące prawdziwego adwentyzmu. „Pytania o Doktrynę” nie były ponownie drukowane od 1960 roku ani polecane. Od tej pory, Kościół jest kontrolowany przez tych, którzy wynieśli Ellen G. White do poziomu Biblii a prawdziwa, dociekliwa bibilijna nauka została zgaszona.

…………………….

Od 1981 r jestem poza Kościołem ADS. Niemniej ich doktryna nie dojrzała i nie dojrzeje, ze względu na stagnację przywiązaniem do Ellen G. White. Ostatnia wizyta w koledżu adwentystów, który ukończyłem, była dla mnie bardzo zniechęcająca ze względu na panowanie pism Ellen G. White nawet w klasach biblijnych. Ich wersja Biblii, literatura sabatowa dla szkół i wewnętrzna literatura ciągle popiera niemal każdy paragraf cytatami z EGW. Dla mnie, ostatecznie, cofnęli się jeszcze bardziej w stronę kultowej skorupy i oddalili prawdziwego chrześcijaństwa.

Jednak dziś, dzielą wspólnie budynki kościelne i szpitalne ze swymi zaciekłymi wrogami, „fałszywym Babilonem”. Ich duchowni coraz częściej łączą się w stowarzyszeniach duchownych i pretendują do tego, aby być jeszcze jedną częścią ewangelicznej grupy. Wydaje mi się, że grają po obu stronach muru po to, aby nawracać inne kościoły.

Mam nadzieję i modlę się, aby ta książka uratowała wielu moich szczerych, bojących się Boga przyjaciół od strachu i niepewności Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego i doprowadziła ich do pewności odpocznienia w prawdziwym Bożym sabacie – sprawiedliwości Jezusa Chrystusa.

Mam nadzieję, że protestanccy ewangeliczni duchowni oraz księża Kościoła Katolickiego zaczną kwestionować duchownych adwentystyczny, którzy chcą być uważani za „normalnych”, a jednak wewnętrznie boją się i odrzucają innych duchownych na spotkaniach dla nich.

aracer.mobi

russkellyphd@earthlink.net

Rzym. (B.W-P)
14:5 Kiedy indziej znów ktoś sądzi, że pewne dni są szczególnie ważne, a dla drugiego wszystkie dni są jednakowe. Jeden i drugi może zostać przy swoim, byleby obaj byli przekonani o słuszności własnego sądu.

O ile wielu twierdzi, że święte dni zostały zniesione, wraz z sabatem dnia siódmego, ADS unieważniają Rzym 14:5 twierdząc, że jest to jeszcze jedno odniesienie dotyczące tylko ceremonialnych świętych dni.

Sabat dnia siódmego, twierdzą, nie może być włączony do tego tekstu, ponieważ nie „podlegał on negocjacjom” jako jedna z wiecznych moralnych zasad ustanowiona przez Boga i zapisana w dziesięciu przykazaniach. Z jednej strony żydowscy chrześcijanie mieli ogromny problem z natychmiastową rezygnacją ze wielowiekowej tradycji przestrzegania Zakonu Mojżeszowego, oddawania czci w Świątyni i zachowywania sabatu. Z drugiej, Paweł nigdzie nie nauczał chrześcijan pochodzących z pogan, aby zachowywali Zakon, oddawali cześć w Świątyni, czy przestrzegali sabatu. Dla Pawła doktryna o chrześcijańskiej wolności obejmowała święte dni, czy to sobotę, czy niedzielę, Wielkanoc, czy Boże Narodzenie! Rozdziały 8 i 9 z 1 Listu do Koryntian wyjaśniają „wolność” i „swobodę” wierzącego w Chrystusa. Doktryna o wolności chrześcijańskiej jest ważna w odniesieniu do „świętych dni” takich jak sabat siódmego dnia czy niedziela. Ta wolność dotyka różnic między Zakonem Mojżeszowy, a „Zakonem Chrystusowym”. Owa dyskusja tego tematu z Pierwszego Listu do Koryntian odnosi się również do stwierdzenia Pawła z Rzym 8:2, gdzie napisał:

Rzym.
8:2 Bo zakon Ducha, który daje życie w Chrystusie Jezusie, uwolnił cię od zakonu grzechu i śmierci.

Ci, którzy nie rozumieją koncepcji chrześcijańskiej wolności łatwo się gorszą.

1 Kor.
8:9 Baczcie jednak, aby ta wolność wasza nie stała się zgorszeniem dla słabych.

…

9:22 Dla słabych stałem się słabym, aby słabych pozyskać; dla wszystkich stałem się wszystkim, żeby tak czy owak niektórych zbawić.

Jednym z przykładów „wolności w działaniu” jest żywność ofiarowana bałwanom. Ponieważ Paweł wiedział, że „bałwan jest niczym” (1 Kor. 8:4) nie gorszyło go jedzenie tego, co zostało ofiarowane bałwanom.

1Kor.
8:7 Lecz nie wszyscy mają właściwe poznanie; niektórzy bowiem, przyzwyczajeni dotąd do bałwochwalstwa, spożywają mięso jako składane w ofierze bałwanom i sumienie ich z natury słabe, kala się.

Zatem, aby nie gorszyć gorzej poinformowanych chrześcijan Paweł odmawiał jedzenia w obecności nowych wierzących, którzy kiedyś byli czcicielami pogańskich bożków, tego, co ofiarowane bałwanom (8:10-13).

Drugim przykładem Pawłowej „wolności w działaniu” jest przyjmowanie zapłaty za głoszenie. O ile on sam był „wolny” do tego, aby przyjmować pomoc dla swej służby, to również był wolny w tym, aby nie przyjmować finansowej asysty (1 Kor. 9:1-14). Jeśli to nie gorszyło innych Paweł żył w swej „wolności” i nie przyjmował pensji ani żadnej innej pomocy finansowej przez większość czasu od większości kościołów (Dz. 20:33-35). Ta „wolność” czy „swoboda” pozwalała mu na to, że głosił ewangelię w pełni i bez przeszkód (1Kor 9:15-19).

1 Kor.
9:19 Będąc wolnym wobec wszystkich, oddałem się w niewolę wszystkim, abym jak najwięcej ludzi pozyskał.

9:20 I stałem się dla Żydów jako Żyd, aby Żydów pozyskać; dla tych, którzy są pod zakonem, jakobym był pod zakonem, chociaż sam pod zakonem nie jestem, aby tych, którzy są pod zakonem, pozyskać.

9:21 Dla tych, którzy są bez zakonu, jakobym był bez zakonu, chociaż nie jestem bez zakonu Bożego, lecz pod zakonem Chrystusowym, aby pozyskać tych, którzy są bez zakonu.
9:22 Dla słabych stałem się słabym, aby słabych pozyskać; dla wszystkich stałem się wszystkim, żeby tak czy owak niektórych zbawić.
9:23 A czynię to wszystko dla ewangelii, aby uczestniczyć w jej zwiastowaniu.

Trzeci przykład „wolności w działaniu” dotyczy świętych dni. Po pierwsze, tylko z Żydami Paweł działał jak Żyd, zachowując Zakon Mojżeszowy, wraz z zasadami jedzenia, ofiar świątynnych i dni sabatowych, i to wyjaśnia dlaczego wchodził do synagog w sabaty i starał się wyjaśnić tym, którzy tam byli ewangelię Jezusa Chrystusa (9:20). Następnie widzimy, że tylko z wierzącymi z pogan Paweł działał tak, jakby był jednym z nich nie zgadzając się na jedzenie żywności składanej w ofierze bałwanom i ignorując święte dni (9:21). Ostatecznie, gdy Paweł był w towarzystwie obu grup wierzących, bardzo uważał na to, aby nie zgorszyć ani jednych, ani drugich, aby mógł ich poprowadzić do poznania ewangelii (9:22). Wszystko, co Paweł robił było nacechowane troską o „ewangelię” (8:13; 9:23).

Gal.
5:22 Owocem zaś Ducha są: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność,
5:23 łagodność, wstrzemięźliwość. Przeciwko takim nie ma zakonu.

Dopóki Pawłowa „wolność” w Chrystusie nie gorszyła tych, których starał się zdobyć, to nie było tu mowy o moralnym kodzie, czy zasadach prawa przeciwnych temu. O ile te rzeczy, które robił Paweł mogłyby wywołać oskarżenie go o „hipokryzję”, lub „dwulicowość”, jego działania były całkowicie pochodną „owoców Ducha”. Pawła wolność w Chrystusie sięga również do dni oddawania czci. Jak widzieliśmy w Księdze Dziejów, Paweł mógł przebywać z Żydami w dzień sabatu i był w tym wolny, mógł również być z poganami w każdy inny dzień i nadal być wolnym.

Paweł miał ewangeliczny „przywilej”, „prawo” czy „wolność” do wybrania DOWOLNEGO dnia tygodnia na oddawanie czci i mieć wolność, aby uważać każdy dzień za jednakowo ważny. Niemniej zgodnie z tym co napisał w Rzym 14:5 miał nadzieję, że każdy dogłębnie zbada temat i będzie „w pełni przekonany” osobiście.

Istotą jest to, że pod Nowym Przymierzem nie ma absolutnie żadnej szczególnej wagi danej jakimkolwiek świętym dniom! – czy to sobocie czy niedzieli! – awyłącznie Osobie Jezusa Chrystusa! „W Chrystusie” wierzący jest doskonały we wszystko, czego Bóg wymaga do zbawienia – zarówno usprawiedliwienia jak i uświęcenia (1 Kor. 1:30, Kol 2:10). Wierzący ma doskonałe odpocznienie w Nim przez cały dzień, każdego dnia (Hebr. 4:3).

Wielu chrześcijan wierzy, że na liście dziesięciu przykazań niedziele zastąpiła sobotę jako nowy święty dzień, który Bóg nakazał wszystkim chrześcijanom przestrzegać. Zarówno sobotni jaki niedzielni sabatarianie nauczają, że Kalwaria usunęła tylko żydowskie i ceremonialne aspekty Zakonu, lecz nie dziesięć przykazań. Takie myślenie doprowadziło mnie do ADS wiele lat temu. Odważnie zaoferowali 5000$ każdemu, kto znajdzie tekst pokazujący, że Bóg nakazał „zamianę” soboty na niedzielę. Nigdy nikt tych pieniędzy nie odebrał, ponieważ taki tekst nie istnieje!

W rzeczywistości Nowe Przymierze nie poleca wierzącym „pamiętać” jakiegokolwiek „dnia”, który mieliby zachowywać jako święty! ADS mają poważny problem ze zdefiniowniem słowa „Zakon” („prawo”). Ich wąska definicja “zakonu” jako “dziesięciu przykazań” jest niebiblijna. Zakon był niepodzielną całością, Starym Przymierzem, przeznaczonym wyłącznie dla narodu izraelskiego. Jest to wyraźnie stwierdzone wielokrotnie w ST. Albo CAŁY ZAKON jest nadal ważny – wszyskie jego przepisy, ustawy i zarządzenia – albo żaden z nich (Mat. 5:17-18). Przykład podany przez Jezusa w Mat 5:20-48 obejmuje trzy dziedziny Prawa Mojżeszowego. Pojawia się poważny problem, gdy ktoś usiłuje cytować wersy 5:17-19 i ograniczyć ich zakres do dzisięciu przykazań po to, aby utrzymać sabat.

Wierzący, którzy uznają zastępczą śmierć Chrystusa, jego pogrzeb, zmartwychwstanie i wstąpienie do nieba są faktycznie martwi dla całego Zakonu (Jn 1Jn 1:7; Rzm. 6:14; 7:4, 6; 8:2-3; 2 Kor. 3:6-11; Gal. 3:19, 23-25; 5:18; Heb. 8:13).

Ta część Bożego Prawa, która jest wieczna i moralna jest obecnie wpisana w serce wierzącego a do posłuszeństwa zachęca Ducha Święty zamieszkujący w nim. Chrześcijanie są posłuszni Bogu, ze względu na „zakon Chrystusowy” (Rzym 8:2), „zakon miłości”(Rzym.10:10; Gal 5:14), „zakon wiary” (Rzym 3:27; Gal 5:22-25) czy „królewskie przykazanie” (Jk 2:8).

O ile tylko moralne części Bożego charakteru są powtórzone w warunkach Nowego Przymierza, nie powtarzają się żadne szczególne święte dni. Nie ma przykazania, aby zmienić sobotę na niedzielę; jest tylko przekonanie, że przykazania sabatowe zostało zakończone, ponieważ chrześcijanin nie jest już pod zakonem. Oznacza to, że ani sobota, ani niedziele nie są przykazanymi świętymi dniami! Pomimo, że większość wierzących dobrowolnie wybiera gromadzenie się na wspólne uwielbienie w niedziele czy środy, każdy dzień jest jednakowo właściwy.

O ile więc ADS mają rację wskazując, że NT nie zwiera żadnego tekstu zmieniającego sabat na niedzielę, nie zawiera on również żadnego tekstu utrzymującego sobotę, a jest wręcz przeciwnie jak czytamy w Dz. 15:5-11; Rzym 14:5, Kol 2:16 i Gal 4:9-11.

Niedziele nie spełnia zastępczej roli w dziesięciu przykazaniach. Inaczej, wprowadzało by to koniecznie wierzącego ponownie pod ostre ograniczenia sabatu Starego Przymierza obejmując karę śmierci za przekroczenie. Aby zejść się na czas zbiorowego oddawania czci pierwsi chrześcijanie wybrali niedzielę. Większość wierzy, że robią tak przez wzgląd na cześć dla zmartwychwstania Chrystusa. 1 Kor. 16:2 nie nakazuje przestrzegania niedzieli.

1 Kor.
16:2 Pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was odkłada u siebie i przechowuje to, co może zaoszczędzić, żeby składki wnoszono nie dopiero wtedy, kiedy ja przyjdę.

Kontekstem jest tutaj 16:1

16:1 A co do składki na świętych, to i wy czyńcie tak, jak zarządziłem w zborach Galacji.

Paweł zbierał żywność, aby ulżyć głodującym w Judei. Wierzącym przykazano nie cześć, lecz fizyczną pracę w niedzielę. Powiedziano im, aby „składki wnoszono nie dopiero jak przyjdę”. Oznacza to noszenie żywności do magazynów po to, aby uniknąć opóźniania wyjazdu Pawła. Tekst nie zajmuje się ofiarami na rzeczy kościelnych wypłat i budynków! Zbiorowe oddawanie czci nie jest nawet wymienione. Święte dni ograniczają jedność i wolność chrześcijan!

Jak czytamy w Ef. 2:10-17: „zakon przykazań i przepisów” był „stojącą pośrodku przegrodę z muru nieprzyjaźni”, która uniemożliwiała Izraelowi braterstwo z innymi narodami. Tygodniowe i sezonowe sabatowe dni świąteczne były tymi zarządzeniami, które w szczególny sposób oddzielały Izraela od pogan. Chrześcijanie nawróceni z faryzeuszy chcieli wymusić te święte dni na nawróconych poganach, jednak Bóg zdecydował inaczej: On postanowił usunąć święte dni (Dz. 15:5-11, 24).

Gal
4:9 teraz jednak, kiedy poznaliście Boga, a raczej, kiedy zostaliście przez Boga poznani, czemuż znowu zawracacie do słabych i nędznych żywiołów, którym ponownie, jak dawniej służyć chcecie?
4:10 Zachowujecie dni i miesiące, i pory roku, i lata!
4:11 Boję się, że może nadaremnie mozoliłem się nad wami.

Kol
2:16 Niechże was tedy nikt nie sądzi z powodu pokarmu i napoju albo z powodu święta lub nowiu księżyca bądź sabatu.

2:17 Wszystko to są tylko cienie rzeczy przyszłych; rzeczywistością natomiast jest Chrystus.

Powrót do wzoru przykazanych świętych dni niszczy chrześcijańską wolność i umieszcza na powrót chrześcijan pod legalistycznym podejściem do uświęcenia. Jak to szczegółowo pokazano w innym rozdziale, sekwencja Gal 4:9-11 i Kol 2:16, 17 przechodzi od sabatów tygodniowych do sezonowych i rocznych i musi obejmować tygodniowy dzień sabatowy Domaganie się „świętych dni” nie ma miejsca w NT, ponieważ odciąga to uwagę od Chrystusa, tego który jest świętym „wszystko we wszystkim”. Każda obietnica, która była znaczone dniem świętym znalazła obecnie swoje „tak” w Chrystusie (2 Kor. 1:20). Niedziela jest dniem, który sami chrześcijanie dobrowolnie wybrali, aby gromadzić się na uwielbienie i oddawanie czci. Właściwie rozumiana niedziela NIE zastępuje dnia sabatowego z dziesięciu przykazań. Biblijny Słownik Unger’a (Moody Press) stwierdza pod hasłem „dzień Pański”:

„jest zaledwie usprawiedliwione próbowanie legalistycznego zachowywania go przez niezbawionych ludzi”. Unger cytuje innego teologa: „Ludzie nie mają usprawiedliwienia, aby wracać z powrotem do zasad przeznaczonych na potrzeby sabatu po to, aby zapewnić czas na zachowywanie Dnia Pańskiego”. Następnie mówi, że każdy dzień powinien być przedłużeniem Dnia Pańskiego.

Pawła „bojaźń” z Gal 4:11 przed kładzeniem nacisku na święte dni i święta ma zastosowanie również do chrześcijańskiego upierania się przy Niedzieli, Wielkanocy czy Bożym Narodzeniu. Podobnie jak sabatarianie, zbyt wielu czuje, że wypełniają swój obowiązek wobec Boga, gdy przestrzegają „świętych dni”.

aracer

Russell Kelly Earl
Sabatarianie często wskazują na księgę dziejów jako na dowód tego, że Paweł i pierwszy kościół wiernie kontynuowali przestrzeganie sabatu z Zakonu Mojżeszowego. Poniżej przyjrzymy się wszystkim sabatowym tekstom jakie znajdują się w Księdze Dziejów Apostolskich.

PIERWSZE PODRÓŻ MISYJNA:

CYPR: 13:4-12
13:5 a gdy przybyli do Salaminy, zwiastowali Słowo Boże w synagogach żydowskich; mieli też z sobą i Jana jako pomocnika.

W całej K.Dziejów Apostolskich widzimy, że Paweł wszędzie, gdzie tylko było to możliwe zaczynał swoje posługiwanie od głoszenia w synagogach. Robił tak ponieważ jako Żyd miał wolny wstęp do usługiwania. Tak jak to jego postępowanie nie dowodzi, że przestrzegał sabatu tak też nie powinno to być używane jako dowód na to, że odczuwał potrzebę czczenia sabatu. Konferencje kościoła z 15 i 21 rozdziału powinny dowodzić ponad wszelkie wątpliwości, że ani Paweł ani żydowski kościół w Jerozolimie nie chcieli umieścić chrześcijan pochodzenia pogańskiego pod jakimkolwiek obowiązkiem Zakonu.

ANTIOCHIA PIZDYJSKA 13:13-51 13:14 A oni z Perge powędrowali dalej i dotarli do Antiochii Pizydyjskiej. A w dzień sabatu weszli do synagogi i usiedli.
13:15 Po odczytaniu ustępów z zakonu i proroków, zwrócili się do nich przełożeni synagogi, mówiąc: Mężowie bracia, jeżeli macie coś do powiedzenia ku zbudowaniu ludu, mówcie.
13:16 Powstał więc Paweł, skinął ręką i rzekł: Mężowie izraelscy i wy, którzy się Boga boicie, posłuchajcie!

Ponownie widzimy, że podstawową przyczyną tego, że Paweł poszedł do synagogi w dzień sabatu w Antiochii Pizdyjskiej był fakt, że jako Żyd miał otwarte drzwi do zwiastowania w żydowskiej synagodze. Zbór składał się zarówno z Żydów jak i pogan „bojących się Boga”.

13:39 i że w nim każdy, kto wierzy, bywa usprawiedliwiony w tym wszystkim, w czym nie mogliście być usprawiedliwieni przez zakon Mojżesza.

To jest bardzo silny argument za tym, że Paweł nie oddawał Bogu czci w sobotę, ponieważ uważał, że Mojżeszowe Prawo ciągle jest w mocy. W rzeczywistości w rozdziałach 15 i 21 żydowscy przywódcy poszli na kompromis rozłamu, gdy nakazali, aby chrześcijanie żydowscy byli nadal zobligowani do przestrzegania wszystkich przepisów Zakonu Mojżeszowego, lecz chrześcijanie z pogan nie.

13:42 A gdy opuszczali synagogę, prosili ich, aby w następny sabat opowiedzieli im znowu o tych sprawach.

To „ludzie”, a nie przywódcy tej synagogi, zaprosili Pawła do powrotu do ich synagogi w następny sabat, aby ponownie wspólnie spędzić czas. ADS utrzymują, że to dowodzi jakoby Paweł ciągle czuł się zobowiązany do oddawania czci w sobotę, ponieważ nie zmienił tego dnia na niedzielę. Niemniej Paweł zaznacza w 1 Liście do Koryntian 9:20-22 oraz Rzym 14:6, że nie miał on przekonania do żadnego z tych dni – ani soboty, ani niedziel!

13:43 Kiedy zaś zgromadzeni w synagodze się rozeszli, poszło wielu Żydów i nabożnych prozelitów za Pawłem i Barnabą, którzy z nimi rozmawiali i nakłaniali ich, aby trwali w łasce Bożej.
13:44 A w następny sabat zebrało się prawie całe miasto, aby słuchać Słowa Bożego.

Jest to ulubiony fragment ADS używany do tego, aby dowieść, że Paweł czcił sabat. W rzeczywistości, Paweł nie pokazuje jakiejkolwiek preferencji, on szedł tam, gdzie byli ludzie i „wtedy” gdy można ich było znaleźć. Dla czczących niedzielę, którzy nauczają, że robią tak, ponieważ niedziele zastąpiła sabat, argumenty ADS nie mają wielkiego znaczenia. Paweł po prostu uhonorował życzenie ludzi. Pamiętajmy o tym, że „trwanie w łasce Bożej” nie nakazywało pogańskim chrześcijanom zachowywania Zakonu Mojżeszowego (Dz. 15:19-29 oraz Dz. 21:19-21).

13:46 Wtedy Paweł i Barnaba odpowiedzieli odważnie i rzekli: Wam to najpierw miało być opowiadane Słowo Boże, skoro jednak je odrzucacie i uważacie się za niegodnych życia wiecznego, przeto zwracamy się do pogan.

Aż do tej chwili Paweł miał nadzieję na powodzenie ewangelii wśród Żydów i bojących się Boga pogan, którzy byli w synagodze. Później napisał do Rzymian

1:16 Albowiem nie wstydzę się Ewangelii Chrystusowej, jest ona bowiem mocą Bożą ku zbawieniu każdego, kto wierzy, najpierw Żyda, potem Greka,

Niemniej po tych słowach Paweł zdecydowanie opuścił synagogę i skupił się przede wszystkim na poganach z Antiochii Pizdyjskiej. Natchniony tekst nie wspomina nic o sabacie, gdy tylko jego działalność zaczęła się wśród pogan.

IKONIUM, LISTRA oraz DERBE: 14:1-23 14:1 A w Ikonium weszli również do synagogi żydowskiej i przemawiali tak, iż uwierzyło wielkie mnóstwo Żydów i Greków.
Po tym wersecie czytamy, że Żydzi z Antiochii Pizdyjskiej zaczęli ścigać Pawła, aby uniemożliwić mu korzystanie z synagog w sabaty.

PIERWSZY SOBÓR KOŚCIOŁA W JEROZOLIMIE: DZIEJE 15

15:1 A pewni ludzie, którzy przybyli z Judei, nauczali braci: Jeśli nie zostaliście obrzezani według zwyczaju Mojżeszowego, nie możecie być zbawieni.

15:2 [Problem zostaje przedstawiony apostołom i starszym w Jerozolimie]
…

15:5 Lecz niektórzy ze stronnictwa faryzeuszów, którzy uwierzyli, powstali, mówiąc: Trzeba ich obrzezać i nakazać im, żeby przestrzegali zakonu Mojżeszowego.

Jest to ogromnie ważny fragment dotyczący zarówno Prawa Mojżeszowego jak i sabatu. Chrześcijańscy Żydzi faryzeusze, nie Paweł, upierali się, że pogańscy wierzący muszą przestrzegać Zakonu Mojżeszowego. Zauważ, że ich definicją „Zakonu” nie była ograniczona do dziesięciu przykazań. Skoro faryzeusze podkreślali znaczenie zarówno obrzezania jak i zachowywania sabatu to takie stwierdzenie musi zawierać również żądanie, aby nawróceni z pogan również zachowywali sabat!

15:6 Zgromadzili się więc apostołowie i starsi, aby tę sprawę rozważyć.
15:7 A gdy to już długo rozpatrywano, …..

Ta konferencja odbywała się około 20 lat po Kalwarii i problem z zachowywaniem przez pogan Prawa Mojżeszowego ciągle był gorąco dyskutowany. Wyraźnie widać z natury tej konferencji, że nawróceni poganie nie byli zmuszani do zachowywania sabatu.

15:10 [Piotr rzekł] Przeto teraz, dlaczego wyzywacie Boga, wkładając na kark uczniów jarzmo, którego ani ojcowie nasi, ani my nie mogliśmy unieść?

Cały zakon podlegał dyskusji, a w szczególności ulubione tematy faryzeuszy – obrzezanie i sabat.

15:19 [Słowa Jakuba, lidera] Dlatego sądzę, że nie należy czynić trudności tym spośród pogan, którzy nawracają się do Boga,
15:20 ale polecić im, żeby się wstrzymywali od rzeczy splugawionych przez bałwany, od nierządu, od tego, co zadławione, i od krwi.
15:21 Mojżesz bowiem od dawien dawna ma po miastach takich, którzy go opowiadają, gdyż czyta się go w synagogach w każdy sabat.

Zauważ, że w 20 wersecie nie został nałożony na nawróconych pogan obowiązek przestrzegania sabatu!! Ani obrzezania!! Zatem nie mogli oni wchodzić w sabaty do synagog, aby oddawać Bogu cześć, jak to widzimy w przypadku żydowskich wierzących w 21 rozdziale Dziejów. Jaki sens ma 21 werset? Jeśli pogańscy chrześcijanie dobrowolnie poddali się obrzezaniu i stali się pełnymi Żydami to mogli to robić wraz z nimi w sabaty, jako prozelici.

DRUGA PODRÓŻ MISYJNA DERBE, LISTRA, IKONIUM 16:1-10 16:4 A gdy przechodzili przez miasta, przekazywali im postanowienia powzięte przez apostołów i starszych w Jerozolimie, aby je zachowywali.

16:5 Zbory zaś utwierdzały się w wierze i z każdym dniem rosły w liczbę.

Paweł przekazał kopie listu napisanego przez Jakuba i kościół w Jerozolimie stwierdzający, że chrześcijanie z pogan nie są zobowiązani do przestrzegania jakichkolwiek Praw Mojżeszowych. Kościół „rósł w liczbę z każdym dniem”, ponieważ ewangelia była zwiastowana „codziennie”. Skoro listy (dekrety) z Jerozolimy nie zwolniły nawróconych Żydów od zachowywania Zakonu, musimy dojść do wniosku, że w tym momencie historii, wielu żydowskich chrześcijan nadal zachowywało sabat. Dla nich zmiana z soboty na niedzielę zajęła wiele lat – co najmniej do czasu pojawienia się krążącego wyjaśnienia ap. Pawła statusu Zakonu w Listach do Rzymian i Galacjan

FILIPIA MACEDOŃSKA : 16:11-40

16:13 A w dzień sabatu wyszliśmy za bramę nad rzekę, gdzie, jak sądziliśmy, odbywały się modlitwy, i usiadłszy, rozmawialiśmy z niewiastami, które się zeszły.

Widocznie w Filipii nie było żydowskiej synagogi i Paweł ponownie wybrał sabat, ponieważ wiedział o tym, że Żydzi zbiorą się gdzieś tego dnia na modlitwę.

16:17 Ta [dziewczyna z duchem wieszczym], idąc za Pawłem i za nami, wołała mówiąc: Ci ludzie są sługami Boga Najwyższego i zwiastują wam drogę zbawienia.

16:18 A to czyniła przez wiele dni. …

Zwróć uwagę na zwrot „przez wiele dni”. Paweł głosił i oddawał cześć każdego dnia.

TESALONIKA: 17:1-9
17:1 A gdy przeszli Amfipolis i Apolonię, przybyli do Tesaloniki, gdzie była synagoga żydowska.
17:2 Paweł zaś, według zwyczaju swego, poszedł do nich i przez trzy sabaty rozprawiał z nimi na podstawie Pism,

Ponownie widzimy, że Paweł poszedł tam „gdzie” była publiczność i „wtedy” gdy się zbierali ludzie, ponieważ, jako Żyd, miał otwarte zaproszenie, aby przemawiać. To nie dowodzi, aby Paweł szedł do żydowskiej synagogi, aby oddawać cześć w sobotę, ponieważ uważał, że to był właściwy na to dzień.

BEREA: 17:10-13

17:10 Bracia zaś wyprawili zaraz w nocy Pawła i Sylasa do Berei; ci, gdy tam przybyli, udali się do synagogi Żydów,

17:11 …..przyjęli oni Słowo z całą gotowością i codziennie badali Pisma, czy tak się rzeczy mają.

Nadal widzimy ten sam wzór postępowania Pawła. Po przybyciu do Berei, najpierw udał się do żydowskiej synagogi, gdzie miał otwarte drzwi do głoszenia. Niemniej jednak, jego głoszenie i nauczanie odbywało się „codziennie”, ponieważ bereiczycy „badali Pisma codziennie”, gdy Paweł codziennie przedstawiał im argumenty.

ATENY: 17:14-34
17:17 Rozprawiał więc w synagodze z Żydami i z pobożnymi, a na rynku każdego dnia z tymi, którzy się tam przypadkiem znaleźli.

Będąc konsekwentny w swoich przekonaniach wyrażonych w 1 Kor. 9:20-22, Paweł oddawał cześć Bogu wraz z Żydami w synagodze w sabaty i bywał z poganami na rynku każdego dnia tygodnia.

KORYNT: 18:1-18

18:4 A w każdy sabat rozprawiał w synagodze i starał się przekonać zarówno Żydów, jak i Greków.

Później (wers 7) Paweł opuścił synagogę i głosił w domu Korneliusza, gdzie wielu uwierzyło i zostali oni ochrzczeni (w. 8). Paweł pozostał w Koryncie przez osiem miesięcy (w. 11).

EFEZ 18:19-23

18:19 I przybyli do Efezu; tu pozostawił ich, sam zaś udał się do synagogi i rozprawiał z Żydami.

TRZECIA PODRÓŻ MISYJNA : 18:23–1

GALACJA I FRYGIA: 18:23

EFEZ 18:23-28
APOLLOS W EFEZIE

18:26 Ten to [Apollos ]począł mówić śmiało w synagodze. A gdy go Pryscylla i Akwila usłyszeli, zajęli się nim i wyłożyli mu dokładniej drogę Bożą.

Apollos używał tej samej taktyki co Paweł, gdy korzystał z okazji otwartej kazalnicy w sabat synagodze.

EFEZ: 19
19:8 Odtąd przez okres trzech miesięcy chodził [Paweł] do synagogi, prowadząc śmiałe rozmowy i przekonując o Królestwie Bożym.

19:9 A gdy niektórzy nie dali się przekonać i trwali w uporze, mówiąc źle wobec ludu o drodze Pańskiej, zerwał z nimi, odłączył uczniów i począł codziennie nauczać w szkole Tyranosa.

Gdy Paweł przybył do Efezu po raz pierwszy, znalazł tam uczniów Apollosa, którzy nie znali Chrystusa i Zielonych Świąt. Pozwolono im przez trzy miesiące głosić w synagodze w sabaty, zanim zostali wyrzuceni. Potem Paweł głosił „codziennie” poza synagogą.

MACEDONIA , GRECJA I POWRÓT DO JEROZOLIMY – 20

DRUGA KONFERENCJA KOŚCIOŁA W JEROZOLIMIE – 21

21:20 A oni [kościół w Jerozolimie], gdy to usłyszeli, chwalili Boga i powiedzieli mu: Widzisz, bracie, ile to jest tysięcy Żydów, którzy uwierzyli, a wszyscy gorliwie trzymają się zakonu;

21:21 o tobie jednak powiedziano im, że wszystkich Żydów, którzy żyją między poganami, nauczasz odstępstwa od Mojżesza, mówiąc, żeby nie obrzezywali dzieci ani też nie zachowywali zwyczajów.

Zauważ, że tysiące żydowskich chrześcijan wokół Jerozolimy ciągle zachowywało CAŁE Prawo Mojżeszowe, wraz z obrzezaniem i zachowywaniem sabatu. Jednak to ci żydowscy chrześcijanie oskarżyli Pawła o to, że nie wymaga tego samego od nawróconych pogan. Czy słusznie, czy nie, przeciwnicy Pawła myśleli, że on nie oczekuje ani od Żydów, ani od pogan przestrzegania sabatu, ulubionej doktryny faryzeuszy. Dz. 21:24

21:24 weź ich, poddaj się wraz z nimi oczyszczeniu i pokryj za nich koszty, aby mogli ostrzyc głowy; wtedy wszyscy poznają, że to, co im o tobie powiedziano, nie odpowiada prawdzie, lecz że i ty sam przestrzegasz zakonu.

Ten werset pokazuje z absolutną jasnością fakt, że chrześcijanie z Żydów ciągle przestrzegali obrzezania, ciągle oddawali cześć w Świątyni i ciągle zachowywali sabat zgodnie z Mojżeszowym Prawem.

21:25 Co się zaś tyczy pogan, którzy uwierzyli, wysłaliśmy na piśmie nasze zalecenie, aby się wystrzegali rzeczy ofiarowanych bałwanom i krwi, i tego, co zadławione, i nierządu.

Kompromisowa decyzja jerozolimskiego kościoła, której zapis znajdujemy w rozdziałach 15 i 21 powinny być wystarczającym dowodem na to, że od chrześcijan z pogan NIE wymagano ani NIE oczekiwano zachowywania sabatu. Powtórzmy słowa Piotr z tej konferencji:

15:10 Przeto teraz, dlaczego wyzywacie Boga, wkładając na kark uczniów jarzmo, którego ani ojcowie nasi, ani my nie mogliśmy unieść?

I Jakuba, przywódcy, który ogłosił:

15:19 Dlatego sądzę, że nie należy czynić trudności tym spośród pogan, którzy nawracają się do Boga,

….

15:24 Ponieważ usłyszeliśmy, że niektórzy spośród nas zaniepokoili was naukami i wzburzyli dusze wasze [mówiąc, że musicie być obrzezani i zachowywać Zakon], bez naszego upoważnienia,

ADS, którzy ignorują powyższy tekst i upierają się przy tym, że sabat nie był tutaj tematem dyskusji ignorują również dwa nauczania faryzeuszy o zachowaniu przestrzegania – obrzezania i sabatu.

SB07 – Chrześcijańska wolność, a święte dni

topodin.com

ADS uczą, że skoro Jezus honorował sabat z dziesięciu przykazań oddając cześć w sobotę to On jest naszym przykładem i wszyscy chrześcijanie powinni zachowywać ten sam Sabat-sobotę, jak to robił Jezus.

Ważnym zastrzeżeniem wobec tego typu logiki jest pozycja Jezusa wobec Zakonu Mojżeszowego. Gal. 4:4 mówi, że:

Gal 4:4 lecz gdy nadeszło wypełnienie czasu, zesłał Bóg Syna swego, który się narodził z niewiasty i podlegał zakonowi,

Jezus przyjął człowieczeństwo jako Żyd, nasienie Abrahama. „Podlegał zakonowi” to znaczy, że znajdował się pod jurysdykcją Prawa Mojżeszowego po to, aby odkupić tych, którzy byli pod zakonem. Jezus nakazał swoim żydowskim uczniom, aby byli posłuszni tym, którzy są u władzy, którzy byli uznanymi interpretatorami Zakonu.

Mt 23:2 Na mównicy Mojżeszowej zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze.

23:3 Wszystko więc, cokolwiek by wam powiedzieli, czyńcie i zachowujcie, ale według uczynków ich nie postępujcie; mówią bowiem, ale nie czynią.

Mt 5:24 zostaw tam dar swój na ołtarzu, odejdź i najpierw pojednaj się z bratem swoim, a potem przyszedłszy, złóż dar swój.

Jezus polecił też Żydom, których uzdrowił (nie poganom), aby „pokazali się” kapłanom i złożyli nakazaną przez Mojżesza ofiarę, na świadectwo dla nich” (Mat. 8:4).
Ponieważ Jezus był doskonałym, bezgrzesznym człowiekiem, który przestrzegał Zakonu, mógł „imputować” czy „zaliczyć” sprawiedliwość wynikającą ze swego przestrzegania zakonu wierzącemu, który ma wiarę. Ponieważ Jezus był Żydem i był zobligowany do zachowywania całego Zakonu Mojżeszowego ta sprawiedliwość przestrzegania Zakonu dotyczyła całego prawa. Jezus przestrzegał Sabatu nie dlatego, że był człowiekiem w ogóle, lecz dlatego, że był Żydem.

Boże oczekiwania nawet wobec Żydów, którzy zachowywali Stare Przymierze zmieniły się. Rzym. 3:21-22 mówi:

Rzm 3:21 Ale teraz niezależnie od zakonu objawiona została sprawiedliwość Boża, o której świadczą zakon i prorocy,
3:22 i to sprawiedliwość Boża przez wiarę w Jezusa Chrystusa dla wszystkich wierzących. Nie ma bowiem różnicy,

Pomimo, że poganie nigdy nie zachowywali sabatu, nigdy nie przynosili ofiar do Świątyni i nigdy nie zaprzestali jedzenia ceremonialnie nieczystego pożywienia, również dostali prawo do otrzymania pełnej sprawiedliwości Chrystusa „bez zakonu” czy „oprócz zakonu”. Patrz również Dz. 15:1-20.

„”Teraz” ta sprawiedliwość wierzącego nie jest już w przestrzeganiu jakiegokolwiek prawa, włączając w to sabat.

Flp 3:9 i znaleźć się w nim, nie mając własnej sprawiedliwości, opartej na zakonie, lecz tę, która się wywodzi z wiary w Chrystusa, sprawiedliwość z Boga, na podstawie wiary,

Poniższe sabatowe teksty są ułożone w takim porządku, jaki znajdujemy w pełnej zgodności
z ewangeliami. (1) Łuk 4:15-31; (2) Jn 5:1-18; (3) Mat 12:1-14; Mk 2:23
– 3:6; Łuk. 6:1-11; (4) Jn 7:21-24; (5) Łuk.13:10-17; (6) Jn 9:1-16;
(7) Łuk. 14:1-5; (8) Mt. 24:20; (9) Mt 27:62 – 28:1; Mk 15:42 – 16:1;
Łuk.23:54 – 24:l; Jn 19:31-20:1.

Łk 4:15 On sam zaś nauczał w ich synagogach, sławiony przez wszystkich.
4:16 I przyszedł do Nazaretu, gdzie się wychował, i wszedł według zwyczaju swego w dzień sabatu do synagogi, i powstał, aby czytać.
4:17 I podano mu księgę proroka Izajasza, a otworzywszy księgę, natrafił na miejsce, gdzie było napisane:
4:18 Duch Pański nade mną, przeto namaścił mnie, abym zwiastował ubogim dobrą nowinę, posłał mnie, abym ogłosił jeńcom wyzwolenie, a ślepym przejrzenie, abym uciśnionych wypuścił na wolność,
4:19 abym zwiastował miłościwy rok Pana.
4:20 I zamknąwszy księgę, oddał ją słudze i usiadł. A oczy wszystkich w synagodze były w niego wpatrzone.
4:21 Zaczął tedy mówić do nich: Dziś wypełniło się to Pismo w uszach waszych.

Pięćdziesiąty jubileuszowy rok sabatowy był koroną chwały wszystkich sabatów (por. Kapł 23, 25 i 27).

Jeden: w każdy siódmy DZIEŃ tygodnia Izrael odpoczywał.

Dwa: w każdy siódmy ROK rolnicy i ziemia odpoczywali.

Trzy: w każdy co pięćdziesiąty JUBILEUSZOWY rok odpoczywali rolnicy i ziemia, wszyscy uciśnieni ludzie byli uwalniani i przeżywano uwolnienie od długów i niewolnictwa. Tak więc, Jezus wykorzystał Jubileusz („pierwszy” rok jako sabatowy rok po zwykłym sabatowym roku) jak większy typ swej służby uwalniania niż sabat tygodniowy. Obecność i służba Jezusa wypełniły Sabat Jubileuszowy.

Co prawda najważniejszym DNIEM w hebrajskiej historii był dzień, w którym Bóg dał im Zakon – ten dzień, był PIERWSZYM dniem tygodnia.

Kapł.
23:16 Aż do następnego dnia po siódmym sabacie odliczycie pięćdziesiąt dni i wtedy złożycie nową ofiarę z pokarmów dla Pana.

Podobnie, oprócz zmartwychwstania Jezusa pierwszego dnia tygodnia, najważniejszego dnia dla kościoła Chrześcijańskiego jest dzień jego inicjacja w Dzień Zielonych Świąt, pierwszy dzień tygodnia. Zielone Święta są tym samym dniem, który Żydzi tradycyjnie obchodzą jako dzień nadania Zakonu na Górze Synaj.

Zatem Jezus wykorzystał Jubileuszowy Rok Sabatowy jako typ ewangelii zamiast siódmego sabatowego dnia tygodnia.

2. Jan 5: 1-18: Ponieważ uzdrowił kalekiego mężczyznę w dzień sabatu, był oskarżany o łamanie prawa. Po tym, gdy nazwał Boga Swoim Ojcem, wykorzystywali zarówno uzdrowienie jak i to stwierdzenie jako przyczyny spisku na Jego życie.

3. Mat 12:1-15; Mk 2:23-3:6; Łuk 6:1-11: Te fragmenty przedstawiają najbardziej szczegółową w Piśmie dyskusję na temat stosunku chrześcijan do Sabatu. Gdy uczniowie zrywali i wygniatali w dłoniach ziarna z kłosów, zostali oskarżeni o łamanie sabatu przez zbieranie plonów. (Faktycznie takie gromadzenie było dozwolone prawem dla biednych w Kapł 19:10). Niemniej, Jezus nie użył tego prawnego „gromadzenia” jako obrony przed oskarżeniem. Jakkolwiek było to legalne, było tylko dla biednych, a Jezus chciał wzbudzić większą prawdę

Zaczynając swoją odpowiedź na oskarżenia, Jezus dał dwie biblijne ilustracje. Po pierwsze, Dawida, namaszczonego przez Boga króla, który wszedł do świętego miejsca i zjadł chleby pokładne, nie będąc oskarżonym o grzech! Zatem, w czasach potrzeby, król Dawid złamał ceremonialne prawo bez winy (Mat. 12:3-4). Drugi przykład przedstawiony przez Jezusa to kapłani, którzy muszą łamać sabat wykonując swoje codzienne obowiązki składania ofiar (Mat. 12:5-6). Ostatecznie, Jezus podał przykład zwykłych obywateli, ratujących zwierzęta, które wpadły do dołu w sabat (Mat. 12:11).

Powiedział:
Mt 12:7 I gdybyście byli zrozumieli, co to jest: Miłosierdzia chcę, a nie ofiary, nie potępialibyście niewinnych.

W ten sposób Jezus użył nauczania z poza Zakonu do wyjaśnienia znaczenia sabatowego przykazania (Izaj. 1:11-17; Oz 6:6; Mich. 6:6-8). Ponownie, podobnie jak w Mat 23:23; „miłosierdzie” jest ważniejszą częścią zakonu, ma „większą wagę”, choć dziesięć przykazań niczego nie mówi na temat okazywania łaski łamiącym przykazania. Jezus chciał, aby jego słuchacze zrozumieli, że sabat był przede wszystkim dniem okazywania łaski. Gdyby jego oskarżyciele byli miłosierni to dostarczyliby Jego uczniom żywności w sabat i uczniowie nie byliby zmuszeni do „zbierania”.

Mk 2:27 …: Sabat jest ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla sabatu.
Mk 2:27 (w wersji greckiej) Ta sabaton dia ton anthropon egeneto, kai ouch ho anthropos dia ton sabbaton.

Co literalnie znaczy: Sabat dla człowieka (liczba pojedyncza) stał się, a nie człowiek (lb.pojedyncza) dla sabatu.
Ten fragment ew. Marka można interpretować na trzy sposoby.

ADS twierdzą, że „człowiek” znaczy „ludzie w ogóle”, „wszystkich ludzi” lub „ludzkość”.

Wtedy ten tekst znaczył by: „Sabat został stworzony dla ludzkości, a nie ludzkość dla Sabatu”. Bóg oczekuje od całej ludzkości, aby zachowywała siódmy sabatowy dzień tygodnia, czy soboty jako świętą.

Jednak taka logika wykazuje kilka błędów. (1) O ile anthropos jest ogólnie tłumaczone jako „człowiek”, „ludzkość” czy „ciało” to nie wymagany jest w grece rodzajnik „ton”. Zazwyczaj wraz z tym przedimkiem pojawia się rozumienie, że chodzi o pojedynczego mężczyznę. Zatem „ten ludzkość” czy „ten szczególny ludzkość” nie ma sensu. Teksty, gdzie występuje w znaczeniu „człowiek ogólnie” nie zawierają w grece określonego przedimka (por. Mt. 4:4, Rzym. 1:8; 5:12). (2). Słowo Anthropos jest niezwykle powszechne w Nowym Testamencie i nigdy nie jest tłumaczone jako „ludzkość” w Wersji Króla Jakuba. Inne greckie słowo phusei jest tłumaczone jako „rasa”, „gatunek” czy „ludzkość” w Jak 3:7.

Bóg dał narodowi izraelskiemu sabat jako znak ich relacji Starego Przymierza, „jest to znak między mną w dziećmi Izraela na zawsze”. Równocześnie Bóg nakazał Izraelowi, aby nie dzielił się tym przymierzem i sabatem z innymi narodami. To dlatego Jezus nie kazał nie żydom, których uzdrowił, aby przestrzegali sabatu i reszty Zakonu. To dlatego też chrześcijanie pochodzenia żydowskiego na pierwszym soborze kościoła nie wymagali od chrześcijan z pogan, aby przestrzegali zakonu (Dz. 15:1-20). Zatem, siódmy sabatowy dzień tygodnia nie był dany całej ludzkości (Wyj. 19:5,6; 20:2; 31:13-18; Powt. 5:12-15; a szczególnie Wyj. 23:32 i Powt 7:1-6).

Drugie możliwe znaczenie Mar. 2:27 odnosi się do pytania na które odpowiada. Faryzeusze zapytali (i Łuk 6:2):

Mk 2:24 …: Patrz! Czemu czynią w sabat to, czego czynić nie wolno?

W odpowiedzi Jezus zapytał faryzeuszy:

Łk 6:9 …Zapytuję was, czy wolno w sabat dobrze czynić, czy źle czynić? Życie ocalić czy zatracić?

Ponieważ „oni” byli Żydami więc pytanie dotyczyło tylko hebrajskich mężczyzn, którzy byli pod Zaknem! Faryzeusze nie usłyszeliby tego pytania, gdyby byli poganami, którzy nie znajdowali się pod Zakonem! Jeśli takie myślenie jest poprawne to odpowiedź brzmiała by: „Sabat został stworzony dla Hebrajczyka (który są pod Zakonem), a nie Hebrajczyk dla sabatu”. Taka odpowiedź byłaby uczciwa zarówno wobec pytania jak i greckiej składni. Czy sabat był dniem odpocznienia od stworzenia, czy nie, jest bez znaczenia, ponieważ został zapomniany. Zaczynając od Wyj 16. Bóg wyraźnie wskazał, że ten dzień ma być przestrzegany przez Hebrajczyków.

Trzecia możliwa interpretacja fragmentu Mar 2:27 jest taka, że „tego człowieka” nie odnosi się ani do ludzkość w ogóle, ani do Hebrajczyków pod Zakonem, lecz do Samego Jezusa! Gdy grecki przyimek „ton” (Słownik Stronga 3588) i „człowiek” (Stron 444) łącza się w jeden zwrot to 13 z 21 takich przypadków w ew. Marka odnosi się do Jezusa Chrystusa jako Syna Człowieczego. Właściwie to nie jest jasne dokładnie dlaczego przed tym anthoropos występuje przedimek. Niemniej, wiemy, że Jezus był TYM Drugim Adamam (co oznacza człowieka), TYM Mesjaszem, i Tym Przedstawicielem Człowieka. On był Tym, który stworzył Sabat; wszystko zostało przez Niego i dla Niego stworzone (Kol 1:16). To mogło by znaczyć, że Mk 2:27 mówi nam tak: „Sabat zaistniał dla TEGO CZŁOWIEKA [Jezusa Chrystusa] a nie [Jezus Chrystus] TEN CZŁOWIEK zaistniał [jako człowiek] po to, aby przestrzegać sabatu”.

Być może podsumowujące stwierdzenie Jezusa z ew. Mateusza, Marka i Łukasza jest kluczem do właściwego zrozumienia Mar. 2:27.

Mt 12:8 Albowiem Syn Człowieczy jest Panem sabatu.

Mk 2:28 Tak więc Syn Człowieczy jest Panem również i sabatu.

(oraz Łuk 6:5)
Greckie słowo tłumaczona jako „stworzony” to egento, bierna forma „być” i lepiej jest tłumaczyć „zaistniał” czy „był”. Mając to na uwadze porównajmy te cztery możliwe interpretacje:

(1) „Ponieważ sabat został stworzony dla całej ludzkości …

(2) „Ponieważ sabat został stworzony dla TEGO Żyda, który jest pod zaknem…

(3) „Ponieważ sabat zastał stworzony dla TEGO CZŁOWIEKA Jezusa Chrystusa…

(4) ..Zatem Syn człowieczy jest Panem również i sabatu!

Skoro od czasów Ezechiela zwrot „Syn człowieczy” był niezwykle popularnym apokaliptycznym zwrotem dotyczącym Mesjasza, drugiego Adama to Chrystus stosował do siebie. Z trzech poprzednich przykładów podanych przez Jezusa wynika, że namaszczony przez Boga Król, kapłani i zwykli Hebrajczycy, mogli uchylać Prawo, gdy dokonywali dzieł miłosierdzia w dzień sabatu. Jeśli to jest prawdą to Jezus, Syn Człowieczy, Mesjasz, mógł z pewnością zrobić w sabat to samo. On już wcześniej ogłosił, że Sam jest większy od świątyni Mat. 12:6) a teraz ogłaszał siebie większym niż sabat!!

Żadna z tych trzech alternatyw interpretacji Mar 2:27 nie będzie do przyjęcia przez ADS. Wszystkie trzy niszczą ich twierdzenie, jakoby Jezus nauczał, że sabat został stworzony po to, aby go zachowywała cała ludzkość. Podczas Swojej służby pod jurysdykcją Prawa Mojżeszowego Jezus dokonał wielu znaczących cudów w dzień sabatu. Robiąc w ten sposób zademonstrował, że On jest Panem tego dnia i że On jest Panem każdego innego dnia (Mk 2:28). Przypomnijmy, że sabat, który Jezus wybrał do zilustrowania swojej ewangelii wolności to był Sabatowy Rok Jubileuszowy, a nie sabat dnia siódmego.

Jn 7:21-24: W czasie święta świątyni Jezus przyszedł do świątyni i zaczął uzdrawiać (7:2, 10, 14, 15).

Jan 7:23 Jeżeli człowiek w sabat przyjmuje obrzezkę, aby nie był naruszony zakon Mojżesza, to dlaczego się na mnie gniewacie, że w sabat uzdrowiłem całego człowieka?

Tak więc wskazał tutaj na hipokryzję zachowywania sabatu.

5. Łuk 13:10-17: W czasie nauczania w synagodze uzdrowił kobietę w sabat. Przełożony synagogi oskarżył Jezusa o to, że pracuje w sabat, ponieważ uzdrowił. Powiedział, że uzdrawiania należy dokonywać w pozostałe sześć dni tygodnia. Jezus nazwał go hipokrytą i przypomniał mu o tym, że oni sami odwiązują w sabat zwierzęta, aby je napoić.

6. Jan 9:1-16: w dzień sabatu Jezus uzdrowił mężczyznę, który był niewidomy od urodzenia (9:1-7, 14). Faryzeusze powiedzieli, że Jezus „nie jest z Boga, ponieważ nie zachowuje sabatu” (9:16).

7. Łuk 14:1-5: Jezus spożywał posiłek w domu faryzeusza w sabat, gdy pojawił się chory na puchlinę człowiek. Zapytał więc uczonych w Piśmie i faryzeuszy: „czy wolno w sabat uzdrawiać?”. Gdy odmówili odpowiedzi, Jezus uzdrowił tego mężczyznę, a następnie zapytał ich czy oni sami uwalniając swojego wołu czy osła od żłobu w sabat, na co „oni nie potrafili odpowiedzieć”.

8. Mat 24:20: „Lecz módlcie się o to, aby wasza ucieczka nie wypadła w ziemi czy w sabat”. ADS używają tego tekstu, aby dowieść, że prawdziwy chrześcijański kościół będzie nadal zachowywał sabat, gdy Jezus powróci. Uważają siebie za jedyną prawdziwą resztkę chrześcijan, którzy bezpiecznie przejdą przez okres gniewu Bożego z księgi Objawienia. Stosują zatem ten tekst proroczo do siebie jako jedynego prawdziwego kościoła, ponieważ oni zachowują sabat.

Faktycznie ten tekst posiada dwa prorocze znaczenia. Najważniejsze jest to, że wewnętrzny kontekst Mat 24, Mk13 i Łuk 21 odnoszą się do żydowskich chrześcijan znajdujących się w Jerozolimie, a nie do kościoła w ogóle. List do Hebrajczyków był napisany prawdopodobnie, aby zająć się problemami żydowskich chrześcijan, którzy odmówili odsunięcia się od swoich więzów ze świątynią i jej przepisów.

W 70 roku n.e. niewierzący Izrael został zniszczony przez rzymską armię. Przed ostateczną walką, krótka przerwa pozwoliła chrześcijanom uciec z miasta. Z powodu ścisłych ograniczeń sabatowych ucieczka w ten dzień byłaby znacznie trudniejsza.

Wielu wierzy, że drugie większe wypełnienie Mat 24:20 nastąpi w Obj.11, 12, 17. 144.000 to narodowi Izraelici (a nie bezgrzeszni ADS), którzy przyjęli Chrystusa i będą głosili resztce Izraela i innym narodom. Antychryst weźmie siłą Jerozolimę. W tym kontekście Żydzi nadal będą trzymali się ograniczeń sabatowych i, w tym kontekście, sabatowe ograniczenia nadal będą powodować trudności uciekinierom z Obj. 11 i 12. Zatem Mat 24:20 nie jest na poparcie świętości sabatu dla chrześcijan. Jest to zwykły opis trudności wywoływanych przez ścisłe żydowskie przestrzeganie sabatu.

9. Mt 27:52 to 28:1; Mk 15:42 do 16:1; Łuk. 23:54 to 24:1; Jn 19:31 to 20:1

ADS używają tych tekstów do dowodzenia, że sabat był czczony przez uczniów nawet po śmieci Chrystusa. Faktycznie, (1) większość nie zdawała sobie sprawy z tego, że zasłona w świątyni została zniszczona, gdy Chrystus umarł. (2) Nie zdali sobie sprawy natychmiast z tego, że Stare Przymierze skończyło się. (3) Nie rozumieli tego, co Chrystus rozumiał pod pojęciem Nowego Przymierza z Ostatniej Wieczerzy.

Zajęło wiele lat, aby w pełni uchwycić prawdziwe znaczenie Kalwarii. Chrześcijanie pochodzenia żydowskiego mieli z tym wiele więcej problemów niż chrześcijanie z pogan, ponieważ powinni byli odłączyć się od ścisłego przestrzegania starotestamentowych praktyk. Powtórzmy, że List do Hebrajczyków był potrzebny do rozwiązania dokładnie tego typu problemów. Ci nawróceni Żydzi nadal chodzili do świątyni, czcili arcykapłana, składali ofiary, zachowywali sabat i płacili dziesięcinę. Dopóki te wzorce nie zostały złamane, ich duch był by całkowicie zrujnowany, gdyby świątynia została szybko zniszczona a oddawanie tam czci niemożliwe. To zamieszanie co do statusu całego Zakonu ciągle wywoływało problemy jeszcze wiele lat później, gdy czytamy o wydarzeniach z 15 i 21 rozdziału Dziejów Apostolskich.

Podsumowanie: Skoro Stare Przymierze było jeszcze w pełni władne w czasie życia Chrystusa, prawa sabatowe działały również. Niestety, jak to już zbadaliśmy sabat był zawsze punktem spornym. Z powodu otwartych drzwi do synagogi dla żydowskich mężczyzn, Jezus zawsze korzystał z okazji pójścia do synagogi i nauczania w sabat, lecz gdy uzdrawiał w sabat i ogłosił się równym Bogu, został szybko wyrzucony z synagogi za łamanie sabatu.

Po Kalwarii Stare Przymierze zakończyło się (Hebr. 8:7, 13). Cotygodniowy znak, sabat, Starego Przymierza, zgodnie z Wyj 31;13-18, stracił znaczenie. Zanik wagi sabatu jest oczywisty. We wszystkich ewangeliach, w okresie między Starym Przymierzem a Dniem Zielonych Świąt sabat wspominany jest 50 razy. W księdze Dziejów – tylko 9 razy, gdy Paweł szedł do synagog, aby głosić Żydom i prozelitom.

W 22 listach jest tylko 2 razy bezpośrednie odniesienie, nigdy pozytywne. Taki spadek zainteresowania nie byłby widoczny dla doktryny mówiącej, że Bóg chce, aby sabat był zachowywane przez Jego Kościół.

SB06 – Sabat w Dziejach Apostolskich

 раскрутка

Kelly Russell

ADS uczą, że Bóg uczynił dwa różne rodzaje sabatowych dni. Najważniejszy jest tygodniowy sabat z dziesięciu przykazań, który jest wieczną, moralną i istotną częścią charakteru Boga. Ten tygodniowy sabat siódmego dnia (jak uczą) jest dla wszystkich narodów i ras na ziemi, i na wieki. Jest, zawsze tak było, ważniejszy od innych sabatów w Biblii. Inne, mniej ważne sabatowe dni (jak uczą) to comiesięczne sabatowe dni nowiu księżyca, sezonowe świąteczne dni sabatowe, coroczne sabatowe dni i jubileuszowy co 50-ty rok sabatowy.

Teksty w tym rozdziale są wykorzystane przez niesabatarian po to, aby pokazać, że sabatowy siódmy dzień tygodnia nie obowiązuje chrześcijan. Niemniej ADS odrzucają te teksty. Twierdzą oni, że te „dni”, „zarządzenia” i „cienie” Starego Testamentu, które zostały odrzucone, gdy Chrystus umarł, były tylko „ceremonialnymi” czy „rytualnymi” dniami.

Jeśli tylko nie chodzi o sabatowy siódmy dzień to ADS poprawnie nauczają, że te wszystkie „inne” sabaty były czysto ceremonialnymi ustawami czy zarządzeniami, które były przeznaczone wyłącznie dla Izraela. Były by to chwilowe „cienie” Chrystusa i ewangelii i, jako takie, nie są już więcej ważne. Gdy zatem czytają te teksty, interpretują je tylko jako odniesienia do „ceremonialnych sabatów”.

Niemniej niesabatrianie nauczają, że wszystkie sabaty był równie ważne dla narodu Izraelskiego.

Izajasz 1:13
Nie składajcie już ofiary daremnej, kadzenie, nowie i sabaty mi obrzydły, zwoływanie uroczystych zebrań – nie mogę ścierpieć świąt i uroczystości.

1:14 Waszych nowiów i świąt nienawidzi moja dusza, stały mi się ciężarem, zmęczyłem się znosząc je.

Kapł. 23:2 Zwróć się do synów Izraela i powiedz im tak: Oto uroczystości Jahwe, na których obchody będziecie zwoływali święte zgromadzenia. Są to moje uroczystości.

23:3 (zgromadzenia cotygodniowego sabatu są wymienione na pierwszym miejscu listy)
23:4-44 (sezonowe sabaty i zgromadzenia)

Po latach odstępstwa Izraela i Judy od wypełniania przez nich tego, czego wymagało Stare Przymieze, Bóg ogłosił, że jest „zmęczony” ich wszystkimi „zgromadzeniami” – wraz z cotygodniowymi sabatami (Iz. 1:13,14). To ostre napomnienie nie byłoby właściwe, gdyby sabat tygodniowy był „moralny”, a pozostałe miesięczne, sezonowe i roczne sabaty rytualne.

(dalej cytaty za B.W-P)

…w każdy szabat, we wszystkie nowie księżyca i w święta,

2 Krn. 2:4 ….we wszystkie szabaty i nowie księżyca oraz w święta,…

2 Krn. 8:13 …we wszystkie szabaty, we wszystkie nowie księżyca i w trzy doroczne święta:…

2 Krn. 31:3 …. z okazji szabatów, świąt Nowiu Księżyca, a także innych świąt,..

Nej. 10:34 …..na ofiary szabatowe, na ofiary w dni nowiu księżycowego i we wszystkie święta,…

45:17  którzy, ze swej strony, są zobowiązani składać całopalenia, ofiary z pokarmów oraz ofiary płynne we wszystkie święta pielgrzymkowe, w dni nowiu księżyca i w szabaty oraz z okazji wszystkich zgromadzeń Domu Izraela. Oni mają się zatroszczyć o wszystko co potrzebne do ofiar przebłagalnych, ofiar z pokarmów oraz ofiar biesiadnych, aby się dokonało oczyszczenie Domu Izraela.

Oz 2:13 I kres położę wszystkim jej rozkoszom i świętom, i nowiom księżyca, i szabatom i uroczystościom wszelkim.

Tygodniowo: sabaty
Miesięcznie: nowie księżyca

Sezonowo: ustalone święta, święta Pańskie; zgromadzenia.

Powyższe teksty z ksiąg Kapłańskiej, Nahemisza, Izajasza, Ozeasza i Kronik wyraźnie umieszczają wszystkie sabaty na tym samym poziomie ważności. Wszystkie sabaty były w centrum izraelskiej czci tygodniowo, miesięcznie, sezonowo i rocznie. Jest niemożliwe zerwać łączność (jak to robią ADS) między tygodniowym sabatem a jego „towarzystwem” sabatów obchodzonych w innym niż tygodniowy cyklu. Przestępstwo wobec każdego sabatu było grzechem! Wszystkie sabaty były równie ważne i jednakowe potępienie spotykało Izrael, gdy zgrzeszył w tej dziedzinie. Powtórzmy, nie jest możliwe zerwanie połączenia (jak to robią ADS) między cotygodniowym sabatem, a jego „towarzystwem” sabatów o innym cyklu.

Bóg nakazał Izraelowi, aby przestali przynosić daremne ofiary podczas wszystkich trzech Sabatów (tygodniowych, miesięcznych i sezonowych).

Izaj.

Przestańcie mi już przynosić te niepotrzebne dary, gdyż ich dym napełnia Mnie odrazą. Święto nowiu
księżyca, szabaty, zgromadzenia: nie znoszę już więcej tych świąt i uroczystości.

Karą za grzech Izraela było to, że radość w Izraelu miała zaniknąć, a nawet w siódmy sabatowy dzień.

Ozeasz  2:13
I kres położę wszystkim jej rozkoszom i świętom, i nowiom księżyca, i szabatom i uroczystościom wszelkim.

Musiało to zawierać również sabatowy siódmy dzień tygodnia.

Kol 2:14 i zniszczył zapis naszych długów, zaciągniętych wskutek przekraczania różnych nakazów, i to, co
było naszym przeciwnikiem, usunął z drogi przybiwszy do krzyża.

2:15 A wszystkie Zwierzchności i Władze, po uprzednim obezwładnieniu ich, wystawił na publiczne widowisko, powiódłszy je [jak pokonane wojsko] w triumfalnym pochodzie Chrystusa.

2:16 Nie pozwalajcie więc, by ludzie wyrokowali o tym, co jecie i pijecie lub jakie zachowujecie święta, czy przestrzegacie nowiu [księżycowego] albo szabatu.

2:17 Wszystko to jest zaledwie cieniem [a nie rzeczywistością] spraw przyszłych, rzeczywistością zaś jest sam Chrystus.

Hebr 10:1 (BW): Albowiem zakon, zawierając w sobie tylko cień przyszłych dóbr, a nie sam obraz rzeczy, nie może w żadnym razie przez te same ofiary, nieprzerwanie składane rok w rok, przywieść do doskonałości tych, którzy z nimi przychodzą.

Gal4:9 (BW)  teraz jednak, kiedy poznaliście Boga, a raczej, kiedy zostaliście przez Boga poznani, czemuż znowu zawracacie do słabych i nędznych żywiołów, którym ponownie, jak dawniej służyć chcecie?

4:10 Zachowujecie dni i miesiące, i pory roku, i lata!

4:11 Boję się, że może nadaremnie mozoliłem się nad wami.

Tygodniowy, Miesięczny,  Sezonowy, Roczny

Kol 2:16   Sabatowe dni,  Nowie księżyca,  Święta

–

Gal 4:9, 10 dni,  miesiące, Pory roku,  lata

Kapł 23, 25;   23:1,2

—
23, 1, 4 – 44

25:2-17

Jeśli porównamy Kol 2:16 oraz Gal 4:9, 10 z zestawem dziewięciu tekstów Starego Testamentu, które już
przedyskutowaliśmy to jasne jest, że (1) Paweł odnosił się do jedności tych tekstów i (2) sabatowy, siódmy dzień tygodnia był włączony do tych świętych dni, które zostały odrzucone wraz ze wszystkimi innymi świętymi dniami Mojżeszowego Prawa.

Hebr. (BW)
4:3 Albowiem do odpocznienia wchodzimy my, którzy uwierzyliśmy, zgodnie z tym, jak powiedział: Jak
przysiągłem w gniewie moim: Nie wejdą do mego odpocznienia, chociaż dzieła jego od założenia świata były dokonane.
4:4 O siódmym dniu bowiem powiedział gdzieś tak: I odpoczął Bóg dnia siódmego od wszystkich dzieł swoich.
4:5 A na tym miejscu znowu: Nie wejdą do odpocznienia mego.
4:6 Skoro więc jest tak, że niektórzy do niego wejdą, a ci, którym najpierw była zwiastowana dobra nowina, z powodu nieposłuszeństwa nie weszli,russell-kelly-earl
…..
4:11 Starajmy się tedy usilnie wejść do owego odpocznienia, aby nikt nie upadł, idąc za tym przykładem
nieposłuszeństwa.

Trzeci i czwarty rozdział Listu do Hebrajczyków nie pozostawiają żadnego cienia wątpliwości co do przyszłego odpocznienia, które jest w ewangelii. „Odpocznienie” występuje tutaj jedenaście razy w Hebr. 3: 11,18; 4:1, 3,4,5,8,9, 10 i 11. Sabatowe „odpocznienie” dnia siódmego nie było ostatecznym odpoczynkiem jaki Bóg dla swojego ludu przewidział. Po długiej liście niepowodzeń wejścia Izraela do prawdziwego odpoczynku Bożego, którego nigdy nie osiągnęli, teraz Nowe Przymierze krzyczy: „my którzy uwierzyliśmy, wchodzimy do jego odpocznienia”, zaznaczając, że prawdziwy Boży odpoczynek jest osiągany przez wiarę w Jezusa Chrystusa. Wszyscy wierzący, zarówno Żydzi jak i poganie, obecnie odpoczywają w Chrystusie 24 godziny na dobę, siedem dni w tygodniu!

W czwartym rozdziale Listu do Hebrajczyków jest takie subtelne umniejszenie wartości sabatowego dnia siódmego. Dwa zwroty „dzieła jego od założenia świata były dokonane” (4:3) oraz „odpoczął Bóg dnia siódmego od wszystkich dzieł swoich” bezwzględnie odnoszą się do sabatu stworzenia. .

Jednak stworzenie zostaje umiejszone przez stwierdzenie: „o siódmym dniu bowiem powiedział gdzieś tak..” Co takiego? Wydaje się niegrzeczne mówienie o sabacie, w ten sposób, że „gdzieś powiedziano”, gdy każdy
Żyd wiedział dokładnie, gdzie takie stwierdzenia można było znaleźć w Słowie Bożym.

Pomimo, że Izrael zachowywał na pustyni sabat przez prawie 40 lat, Bóg wyraźnie stwierdził, że sabatowy odpoczynek jest sprawą wejścia do odpoczynku w Kanaanie: ‘

Powt 12:9 gdyż dotychczas nie doszliśmy jeszcze do miejsca spoczynku i do posiadłości, które Pan, Bóg twój, tobie daje.

Autor Listu do Hebrajczyków idzie nawet dalej wskazując, że odpoczynek w Kanaanie ciągle nie był tym ostatecznym odpoczynkiem, jaki Bóg pragnął dla swego ludu. Porównaj Powt 24:19 i Joz 21:44; 22:4. Zwroty: „Nie weszli do odpocznienia mego” prawdopodobnie odnoszą się do takich tekstów jak Powt. 28:65, które znajdują się w liście przekleństw za nieposłuszeństwo. Prawdziwe Boże odpocznienie nie da się znaleźć na warunkach Mojżeszowego Zakonu.

Zwrot: „pozostaje jeszcze odpocznienie” i „usilnie starajmy się wejść do odpocznienia” są kolejnym przypomnieniem tego, że prawdziwe Boże odpocznienie nadchodzi, nie dla ludzi zachowujących starotestamentowy sabat, lecz dla każdego nowotestamentowego wierzącego – „ponieważ do odpocznienia Jego wchodzimy my, którzy uwierzyliśmy”.

Łuk. 4:18 Duch Pański nade mną, przeto namaścił mnie, abym zwiastował ubogim dobrą nowinę, posłał mnie, abym ogłosił jeńcom wyzwolenie, a ślepym przejrzenie, abym uciśnionych wypuścił na wolność,

4:19 abym zwiastował miłościwy rok Pana.

4:20 I zamknąwszy księgę, oddał ją słudze i usiadł. A oczy wszystkich w synagodze były w niego wpatrzone.

4:21 Zaczął tedy mówić do nich: Dziś wypełniło się to Pismo w uszach waszych.

Jezus przedstawił siebie samego w Nazarecie porównując swoją służbę do odpocznienia 50-tego roku jubileuszowego, a nie do siódmego dnia sabatowego. Sabatowe cykle odpoczynku tygodniowego, miesięcznego, sezonowego i rocznego skumulowały się w największym sabatowym odpoczynku ze wszystkich – Jubileuszowym sabacie 50 roku. Księga Kapłańska 25:8-17 opisuje Rok Jubileuszowy na takich warunkach, które są czymś znacznie większym niż połączenie wszystkich sabatów razem! Ziemia, Izraelici, ich słudzy a nawet obcy przybysze w Izraelu mieli odpoczywać. Ci, którzy zaprzedali się w niewolę mieli być uwolnieni. Stracona ziemi miała być zwrócona. Rozbite rodzinne więzi miały być odnawiane, wszelkie długi darowane, stracone ziemie odzyskane. wszelki ucisk zakończony. Izajasz używa obrazu Jubileuszowego Roku do opisania Mesjaszowego błogosławieństwa, jakie zstąpi na naród izraelski, gdy Duch Święty zstąpi na Mesjasza (Iz 61:1,2).

To jest właśnie ten sabatowy odpoczynek,który zapowiedział Jezus, gdy zaczynał swoją służbę w ew. Łk 4:16-18 – odpoczynek Jubileuszowego Roku Sabatowego, a nie odpoczynek siódmego dnia sabatowego. W rzeczywistości, „wydarzenie Chrystusa”, Jego narodziny, życie, śmieć i zmartwychwstanie „wypełniły” „odpocznienie” siódmego dnia sabatowego, „odpocznienia” sezonowych dni sabatowych, „odpocznienia” ziemi siódmego roku sabatowego a w szczególności wypełniły Jubileuszowy 50-ty rok Sabatowego odpocznienia dla ziemi i ubogich. Biedni, niewolnicy, obciążeni długami nie oczekiwali w szczególny sposób tygodniowego, miesięcznego, rocznego sabatu, lecz Jubileuszowego Roku Sabatowego, ponieważ znaczył on dla nich nowy star życiowy. Rok Jubileuszowy był „miłościwym ROKIEM Pana”. W Chrystusie cały dług grzechu został przebaczony a wierzący staje się nowym stworzeniem. W rzeczywistości Jubileuszowy Sabat jest szczytem wszystkich sabatów z tygodniowym sabatem na samym dole tego sabatowego crescendo..

Nic dziwnego, że pierwsze słowa wypowiedziane przez Jezus na opisanie Jego służby w ew.Łukasza 4:16-21 porównują ją z największym ze wszystkich sabatów, Jubileuszowym Rokiem Sabatowym! Powtórzmy, jest oczywiste, że każdy kolejny święty dzień sabatowy był organizowany w porządku wzrastającym, budowany na poprzednim sabacie, aby objawić Izraelowi Bożą prawdę.

Sabat siódmego dnia tygodnia miał zarówno przypominać Izraelowi o Bogu Stwórcy jak też być świętem wybrania ich przez Boga na Jego naród, po uwolnieniu z egipskiej niewoli (Wyj. 20:1, 31:13, 17; Powt. 5:6,15).

Sabaty nowiu księżyca, pierwszego dnia miesiąca uczyły Izraela, że każdy miesiąc należy zacząć od odpocznienia w Bożym

Sabat Paschalny uczył, że Bóg zapewnił zastępczą ofiarę za pierworodnych Izraela.

Sabat(święto) zbiorów przypominało o wszystkich błogosławieństwach Bożych

Sabat trąb nów księżyca dziesiątego miesiąca pobudzał Izraela do przygotowania się na Dzień Sądu.

Sabatowy dzień pojednania uczył tego, że Bóg ostatecznie wykorzeni grzech.

Święto Świątyni podobnie jak tygodniowy sabat wskazywało wstecz i w przyszłość. Wskazywało wstecz, aby przypomnieć Izraelowi o ich wędrówce po pustyni i wskazywało na przyszłość, aby przypomnieć Izraelowi o błogosławieństwach Mesjańskich. Oprócz siódmego sabatowego dnia tygodnia, żaden z tych sabatów nie wpadał w siódmym dniu tygodnia.

Poniżej znajduje się skrót biblijnych powodów do odrzucenia twierdzeń ADS, jakoby sabat siódmego dnia
tygodnia obowiązywał wszystkich wierzących, podczas gdy inne sabaty nie:

JEDEN:
Jak to już przedyskutowaliśmy w poprzednim rozdziale, sabat stworzenia NIE był pamiątką stworzenia, lecz
„odpocznienia” od stworzenia! Zatem, jako pamiątka odpocznienia stworzenia, gdy bezgrzeszny Adam chodził doskonałej harmonii z Bogiem, jest też „cieniem” „odpocznienia” i odnowienia przez nowe narodzenie, gdy wierzący chodzą w harmonii przez krew Jezusa Chrystusa. Podobnie jak Adam żył w codziennym odpocznieniu z Bogiem, zanim grzech wkroczył, tak i wierzący żyją teraz w codziennie w wypełnieniu sabatowego odpocznienia (Hebr. 4:3).

Zarzut ADS jakoby sabat siódmego dnia tygodnia był przede wszystkim pamiątką stworzenia jest błędny i ignoruje ważniejsze sformułowanie dziesięciu przykazań z Księgi Powtórzonego Prawa. O ile dokładne słownictwo sabatu siódmego dnia z K. Wyjścia 20:8-11 wskazuje wstecz na „odpocznienie” z czasu stworzenia w Rdz. 2:3 to ważniejsze ostateczne sformułowanie tego przykazania z Powt. 5:14, 15 wskazuje tylko na „odpocznienie” od egipskiej niewoli. Sabaty świąt sezonowych, sabat siedmioletni i Jubileuszowy Rok Sabatowy wskazują wstecz na „odpoczynek” od niewoli egipskiej oraz w przyszłość na wiek Mesjański. Jest to szczególnie dobrze widoczne w przypadku Święta Świątyni, które wskazuje zarówno wstecz na niewolę egipską jaki i w przyszłość na wiek Mesjański (Kapł 23:39:43).

DWA:
nie ma biblijnych wskazówek, aby sabat dnia siódmego był kiedykolwiek przestrzegany w okresie między wydarzeniami z Rodz.4 a Wyj 16 (co najmniej 2500 lat). Gdy sabat został ponownie wprowadzony w Wyj 16:23,
był przekazany wyłącznie narodowi izraelskiemu jako znak Starego Przymierza między Bogiem a nimi (Wyj. 31:13-17; 20:2 Powt. 5:6). Argument ADS, jakoby Bóg zamierzał, aby cała ludzkość zachowywała sabat jest nielogiczny, ponieważ Bóg nie dał sabatu nikomu innemu: ani nie przykazał Izraelowi, aby przekazywał go komukolwiek innemu. W rzeczywistości Izrael miał obowiązek NIE dzielić się niczym z ich przymierza z innym narodami – włącznie z sabatem. Wyj 23;32 „ Nie zawieraj przymierza ani z nimi, ani z ich bogami”. Patrz również Wyj 34:12, 15; Powt 7:2.

TRZY:
Sabat dnia siódmego nie był wynoszony bardziej niż pozostałe sabaty. Warto zwrócić uwagę na to, że pierwsze dni sabatowe to NIE był siódmy dzień tygodnia. Były to pierwszy i siódmy dzień pierwszego nowiu księżyca przeznaczone na Paschę.

Wj. 12:16 pierwszego dnia i siódmego dnia będzie u was święte zgromadzenie, w tych dniach nie wolno wykonywać żadnej pracy. Tylko to, co każdy potrzebuje do jedzenia, wolno wam przygotować.

(0raz Kapł 23:7,8).
Skoro złamanie Sabatu Paschy również powodowało „usunięcie” spośród Izraela to jest oczywiste, że te Sabatowe dni były co najmniej równie ważne jak siódmy dzień tygodnia (p. Lb 9:13)

CZTERY:
ADS błędnie ograniczają „moralne prawo” do dziesięciu przykazań działając tak, jakby wszystko inne było prawem nie-moralnym. Nie tylko wieczne „moralne” prawo jest wplecione w dziesięć przykazań, lecz również jest wplecione w ustawy, kary i proroków. Przestępstwo wobec jakiegokolwiek z praw było grzechem!

Na przykład, gdy Jezus zapytał: „Które przykazanie jest najważniejsze?” (Mt 22:36) cytował Powt. 10:12 (lub 30:6) oraz Kapł 19:18, a nie dziesięć przykazań. Zatem Jezus nie ograniczał grzechu do nie przestrzegania dziesięciu przykazań.

PIĘĆ:
Dziesięć Przykazań nie jest całkowicie „moralne”, ponieważ są tam specyficzne elementy przeznaczone tylko dla Izraela. Sabatowy dzień jest najbardziej oczywistym elementem tych kultowych składników. Na przykład Wyj 20:12 i Powt 5:14 wspominają o „tej ziemi” (Hebr. ‘eretz) Izraela. Oba te fragmenty – Wyj 20:12 i Powt 5:14 – sugerują przy opisie sposobu obchodzenia sabatu posiadanie niewolników. Jest nie do pomyślenia, aby wieczny moralny zapis Bożego charaktery istniejący przed stworzeniem człowieka i wejściem grzechu mógł brzmieć tak jak te dziesięć przykazań. Nawet ADS nie mają odwagi cytować „niewolniczej” części przykazania sabatowego na dowód, że „moralne” jest posiadanie dziś niewolników. Najlepszy opis charakteru czy „chwały” Bożej jaki istnieje nie znajduje się w dziesięciu przykazaniach lecz w Wyj 34:7!

SZEŚĆ:
Ci pierwsi chrześcijanie, którzy interpretowali Sabat jako obowiązujący, robili tak dlatego, że interpretowali CAŁY Zakon Mojżeszowy w ten sposób. Widzimy to w Księdze Dziejów Apostolskich wśród żydowskich chrześcijan i ich „bojących się Boga” pogańskich wiernych. Gdy faryzejscy chrześcijanie w Jerozolimie usiłowali wymusić swoją moralność na chrześcijanach z pogan (włączając w to obrzezanie i zachowywanie sabatu) po usłyszeniu świadectw Pawła i Piotr, Jakub ogłosił:

Dzieje (15:19-20) Dlatego sądzę, że nie należy czynić trudności tym spośród pogan, którzy nawracają się do Boga, ale
polecić im, żeby się wstrzymywali od rzeczy splugawionych przez bałwany, od nierządu, od tego, co zadławione, i od krwi.

Gdyby więc sabat był moralnym imperatywem to z pewnością znalazłby się w poleceniach Pawła i Jakuba przekazanych wierzącym poganom. Niemniej po wyjeździe Pawła w Dz. 15 widać wyraźnie z 21 rozdziału i Listu do Hebrajczyków, że kościół w Jerozolimie poddał się niewoli legalistycznych wpływów chrześcijan z faryzeuszy. Trwali oni również w oddawaniu czci w Świątyni Jerozolimskiej w sabaty wraz z
dziesięcinami i ofiarami.

Z drugiej strony Księga Dziejów Apostolskich pokazuje, że Paweł oddawał cześć „co dziennie” po wyrzuceniu z synagogi. Jego stwierdzenie z 1 Kor 9:19-22 pokazuje jego sposób odłożenia na bok żydowskich osobliwości, gdy świadczył wyłącznie poganom. Jeśli sabat miał by być wiecznym moralnym prawem to historia
pokazała by nam konsekwentne zachowywani sabatu w Rzymskim Imperium.

SIEDEM:
Paweł umieścił sabat dnia siódmego na swojej liście tych rzeczy, które zostały odrzucone jako „cienie rzeczy przyszłych”. W Liście do Kolosan pisze:

Kol 2:16 Niechże was tedy nikt nie sądzi z powodu pokarmu i napoju albo z powodu święta (sezonowy sabat) lub nowiu księżyca (sabat miesięczny) bądź sabatu (sabat tygodniowy).

W Liście do Galacjan 4:19 odwrócił kolejność „słabych i nędznych żywiołów” :

Gal 4:10 Zachowujecie dni (siódmy dzień sabatowy) i miesiące (sabatowe dni), i pory roku (sezonowe sabaty), i
lata (sabaty)!

Ta czterostopniowa sekwencja „tygodniowe”, „miesięczne”, „sezonowe” i „roczne” najwyraźniej zawiera „tygodniowe”. Siódmy sabatowy dzień nie ma żadnych preferencji, czy wyjątkowej pozycji wśród świętych dni, które już nie mają dłużej zastosowania.

OSIEM:
Celem poprzedniego rozdziału na temat Kapł 23 oraz 25 było pokazanie wszystkich sabatów razem w celu porównania. WSZYSTKIE były jednakowo ważnymi przykazanymi (wymaganymi) dniami odpoczynku, świętami i zgromadzeniami istotnymi dla tożsamości narodu izraelskiego. Wszystkie miały te same wymagania co do odpoczynku i świętości.

Gdy porównujemy wymagane ofiary różnych sabatowych dni, tygodniowy siódmy dzień sabatowy wymagał NAJMNIEJSZYCH ofiar. Każdy kolejny sezonowy sabat był budowany na znaczeniu poprzedniego, aż crescendo osiągało szczyt w 50-tym Jubileuszowym Roku Sabatowym. Trudno zatem zrozumieć dlaczego Bóg miałby odrzucić ważniejsze Sabaty a zatrzymać (zgodnie z doktryną ADS) ten, który wymagał najmniej wysiłku, aby go zachować.

SB05 – Jezus, a sabat

aracer.mobi

Sezonowe dni sabatowe były określane nie przez zwykły cykl tygodniowy, lecz według księżyca. Dodatkowo do pierwszego dnia każdego miesiąca, który był sabatem, wszystkie hebrajskie sezonowe święta i sabatowe dni były określone przez naliczanie od pierwszego dnia miesiąca.

Choć ADS nie zgadzają się z tym, miesięczne i sezonowe sabaty były jednakowo nakazane przez Boga i, jeśli chodzi o ilość wymaganych ofiar, były nawet ważniejsze od tygodniowego dnia sabatu. Hebrajczyk miał zostać „usunięty” z pośród Izraela, za nieobecność na wielu z tych dni.

Wyj. 12:16 pierwszego dnia i siódmego dnia będzie u was święte zgromadzenie, w tych dniach nie wolno wykonywać żadnej pracy. Tylko to, co każdy potrzebuje do jedzenia, wolno wam przygotować.

Aby nie przykładano nadmiernego znaczenia do sabatu siódmego dnia tygodnia, pierwsze dwa sabaty dane Izraelowi były związane z Paschą, a nie z końcem tygodnia! Nie przestrzeganie Paschy przede wszystkim oznaczało „usunięcie” z Izraela (12:15, 19)

Poprzedni siódmy sabatowy dzień, podobnie jak siódmy sabatowy dzień, Pascha była „znakiem” i „pamiątką”:

„Wyj. 13:9 I będzie ci to jako znak na ręce twojej i jako pamiątka między oczyma twoimi, aby zakon Pański był w ustach twoich, gdyż ręką przemożną wyprowadził cię Pan z Egiptu.

Kapł. 23:2 Mów do synów izraelskich i powiedz im tak: Te są uroczystości świąteczne Pana, w które będziecie zwoływać święte zgromadzenia. Te są moje święta: …

23 rozdział K. Kapłańskiej jest omówieniem wszystkich sabatów z wyjątkiem nowiów księżyca. W porównaniu okazuje się, że są to nawet większe sabatowe dni niż siódmy dzień tygodnia, zatem wymagają większych ofiar. Zwróć uwagę na crescendo, które jest tutaj budowane zaczynając od siódmego sabatowego dnia tygodnia na samym dole aż do największego Jubileuszowego Sabatu na szczycie.

DZIENNE OFIARY ZE ZWIERSZĄT LB 28:3
Lb.
28:3 To jest ofiara ogniowa, którą będziecie składać dla Pana: Dwoje rocznych jagniąt bez skazy codziennie jako stałą ofiarę całopalną.

Pomimo, że to nie jest sabatowy tekst to jest fundamentalny dla wszystkich wymaganych sabtowych ofiar ze zwierząt. Jest również kontekstem do „stałych” czy „porannych i wieczornych” ofiar tak ważnych w dyskusji nad Dn 8:14.

SIÓDMY SABATOWY DZIEŃ TYGODNIA
Kapł. 23:3 Sześć dni będziesz wykonywał pracę, ale dnia siódmego będzie sabat, dzień całkowitego odpoczynku, uroczyście ogłoszone święto. Żadnej pracy nie będziecie wykonywać. Jest to sabat Pana we wszystkich waszych siedzibach.

………
Lb 28:9 W dzień sabatu zaś dwoje jagniąt rocznych bez skazy oraz dwie dziesiąte efy przedniej mąki na ofiarę z pokarmów, zaczynionej oliwą, wraz z jej ofiarą z płynów.

28:10 Jest to ofiara całopalna sabatu składana w każdy sabat oprócz całopalenia stałego wraz z jego ofiarą z płynów.

O ile teksty z Lb. 28 i 29 wydają się dla większości nieważne to twierdzenie ADS, że siódmy sabatowy dzień tygodnia był ważniejszy niż pozostałe sabaty staje się bardzo wątpliwe, ponieważ wymagał mniej ofiar zwierzęcych niż inne dni sabatowe. Powtórzmy, tylko codziennych dwóch baranków wymagano z całego hebrajskiego roku świątecznego, co było mniejszą ofiarą niż w tamte dni sabatowe!

DZIEŃ SABATOWU NOWI KSIĘŻYCA
Lb. 28:11 W każdy pierwszy dzień każdego waszego miesiąca złożycie Panu na ofiarę całopalną dwa cielce, jednego barana i siedem rocznych jagniąt bez skazy
…….
Lb28:15 Jednego kozła przyrządzisz na
ofiarę za grzech dla Pana oprócz stałej ofiary całopalnej oraz jej
ofiary z płynów. (p. również 10:10)

OFIARA DZIENNA: „stała” – 2 jagnięta całopalne – Lb. 28:3

SABAT: TYGODNIOWA: dodatkowe dwa jagnięta całopalne – Lb 28:9, 10

SABAT: MIESIĘCZNA:
Dodatkowe dwa cielce, 1 kozioł i 7 jagnią całopalnych plus 1 kozioł na ofiarę zagrzeszną – Lb. 28:11-15

Sabatowe dni nowiu księżyca były określane na podstawie pierwszego potwierdzonego widoku nowiu księżyca nad Jerozolimą. Dodatkowo do zwykłych codziennych ofiar całopalnych dodawano dwa woły, jednego kozła i siedem jagniąt całopalnych, plus jednego kozła na ofiarę zagrzeszną. Jeśli nów wypadł w tygodniowy siódmy dzień sabatowy to wymagane były wszystkie trzy zestawy ofiar. Jeśli ofiary zagrzeszne za zgromadzenie były składane w czasie sabatów miesięcznych i sezonowych to nie składano ich w siódmy dzień sabatowy! Zauważ, że w miarę jak waga sabatowego dnia wzrastała ponad siódmy dzień tygodnia to tak samo dzieje się z ofiarami.

SEZONOWE DNI SABATOWE

SABAT: PASCHA:
dzień 14: dodatkowy baranek paschalny Lb 28:16; Kapł. 23:5

SABAT:PASCHA:
dzień 15: Lb. 28:18; Kapł 23:7 dodatkowe ofiary dziennie 2 woły, 2 barany, 7 jagniąt;

od 15-21 dnia.
W SUMIE: 14 wołów, 7 barany, 49 jagniąt, 7 kozłów – Lb. 28:17-22

SABAT: PASCHA:
dzień 21: Lb. 28:15; Kapł 23:8 dzień 22: Kapł 23:11-14
ofiara potrząsania; 1 baranek

SABAT:TYGODNIOWY: 2 woły, baran, 7 jagniąt, kozioł: Lb 28:26-21;
Kapł 23:15-21

SABAT: POJEDNANIA:
siódmy nów księżyca: Lb. 29:1-38; Kapł. 23:25-36
dodatkowo 1 wół, 1 baran, 7 jagniąt; kozioł; Lb. 29:1-6; Kapł. 23:25-27

SABAT: POJEDNANIA: dzień 10; JOMKIPPUR; SĄD

dodatkowo 2 kozły: odkupienie i kozioł ofiarny
Kapł 16 dodatkowo: 1 wół, 1 baran, 7 jagniąt; kozioł;

Lb. 29:7-11; Kapł. 23:28-32

SABAT: NAMIOTÓW: DZIEŃ PIĘTNASTY
dzień 15 (1) dodatkowo: 13 wołów, 2 baranów,
14 jagniąt;kozioł;

Lb. 29:12-38; Kapł. 23

dzień 16 (2)dodatkowo: 12 wołów, 2 baranów, 14 jagniąt; kozioł
dzień 17 (3)dodatkowo: 11 wołów, 2 baranów, 14 jagniąt; kozioł
dzień 18 (4)dodatkowo: 10 wołów, 2 baranów, 14 jagniąt; kozioł
dzień 19 (5) dodatkowo: 9 wołów, 2 baranów, 14 jagniąt; kozioł
dzień 20 (6) dodatkowo: 8 wołów, 2 baranów, 14 jagniąt; kozioł
dzień 21 (7) dodatkowo: 7 wołów, 2 barany, 14 jagniąt; kozioł

SABAT NAMIOTÓW:
22 DZIEŃ MIESIĄCA Dzień 22 (8) dodatkowo 1 wół, 1 baran, 7
jagniąt; kozioł Sabat Paschalny był w pełnię księżyca czternaście dni od nowiu księżyca trzeciego miesiąca. Zazwyczaj nie nakładał się na siódmy sabatowy dzień tygodnia. Dwa dodatkowe Sabaty Paschalne w pierwszy i siódmy dzień świąteczny również były zachowywane jako „ustawa wieczna dla wszystkich pokoleń”. Sabatowe Święto Zbiorów lub Zielone Święta zaczynały się sabatem, który niekoniecznie był siódmym dniem tygodnia. Jego występowanie pięćdziesiątego dnia po potrząsani snopem pierwocin jęczmiennych było określane na podstawie tego, czy nów wypadał na Paschę. Siedem „sabatów” następujących po nim było „tygodniami”, a nie sabatowymi dniami chyba, że się nakładały się. Podobnie jak sabat siódmego dnia tygodnia, była to „ustawa na zawsze dla wszystkich domostw przez wszystkie wasze pokolenia”.
Sabat nowiu księżyca siódmego miesiąca zaczynał odliczanie do Dnia Pojednania czy Sabatu Jom Kippur. Dzień Pojednania był najważniejszym sabatowym dniem w ciągu całego hebrajskiego roku!

Święto Namiotów obejmowało dwa sabatowe dni: 15-tego i 22-go dnia siódmego miesiąca. Podobnie jak wszystkie pozostałe nietygodniowe sabaty kończący rok sabatowy dzień był również określany na podstawie nowiu książyca i również zazwyczaj nie pokrywał się z siódmym dniem tygodnia. Wskazywał wstecz na wędrówkę po pustyni i wskazywał również w przyszłość na Mesjański pokój w Ziemi Obiecanej. Trwał osiem dni i wymagał w sumie 71 wołów, 15 baranów, 105 jagniąt i 8 kozłów. Wniosek: mogliśmy tutaj zobaczyć, że sabat siódmego dnia tygodnia wymagał najmniejszej ilości ofiar, najmniejszych zgromadzeń i był tylko początkowym sabatem dla wszystkich bardziej ważnych sabatów w roku.

SABATOWE LATA
Kapł. 25:4 Lecz w roku siódmym będzie mieć ziemia sabat całkowity, odpoczynek, sabat dla Pana. Nie będziesz obsiewał swego pola ani obcinał swojej winnicy.
(p. Kapł. 25:1-7; Powt. 15:1-11; 31:10-13.)

Co siedem lat, w czasie Święta Świątyni, zaczynał się rok sabatowy. Podczas gdy tygodniowe, miesięczne i roczne sabaty były okazją do odpoczynku dla ludzi, co siedem lat ziemia odpoczywała przez okres całego roku wraz z ludźmi, który ją uprawiali. Obowiązywał zakaz siana, zbierania i przycinania, a wszyscy żywili się tym, co urosło spontanicznie. Co ważniejsze, rok sabatowy był rokiem „uwolnienia” dla Izraelitów. Długi były albo zapominane, albo (jak niektórzy to rozumieją) nie ściągane w czasie tego roku. Wszyscy w ziemi mogli jeść za darmo tyle ile potrzebowali na co dzień. Szczególną uwagę zwracano na biednych i potrzebujących w ziemi. Zatem ROK sabatowy dawał więcej odpoczynku i nadziei niż sabatowy DZIEŃ.

JUBILEUSZ: CO 50 LAT

Kapł.
25:10 Poświęcicie pięćdziesiąty rok i obwołacie w ziemi wolność dla wszystkich jej mieszkańców. Będzie to dla was rok jubileuszowy. Wrócicie każdy do dawanej swej własności i wrócicie każdy do swojej rodziny.

25:11 Rokiem jubileuszowym będzie dla was ten pięćdziesiąty rok. Nie będziecie obsiewać i nie będziecie żąć tego, co w ciągu niego samo wyrosło, i nie będziecie zbierać winogron z nie obciętych w ciągu niego pędów. 25:12 Gdyż jest to rok jubileuszowy. Będzie on dla was święty; lecz wprost z pola będziecie jedli jego plon. (P. Kapł. 25:8-16, 23-55.)
………………………

Izaj.
61:1 Duch Wszechmocnego, Pana nade mną, gdyż Pan namaścił mnie, abym zwiastował ubogim dobrą nowinę; posłał mnie, abym opatrzył tych, których serca są skruszone, abym ogłosił jeńcom wyzwolenie, a ślepym przejrzenie, Niemal wszystko co jest w jakiś sposób związane z liczbą „siedem” ma w Biblii znaczenie tj., siódmy dzień, siódmy miesiąc, siódmy rok. Siedem razy siedem tygodni (49) prowadziło do Święta Tygodni, gdy zaczynały się końcowe żniwa, gdy wspominano przekazanie Zakonu na Górze Synaj i gdy Duch Święty zstąpił na kościół w Dzień Zielonych Świąt. Biblia używa również liczb 70 i 7×70, czy 490.
Niemniej koroną wszystkich sabatów był Jubilesz, 50-ty rok następujący po siedmiu sabatowych latach. Podobnie jak w rok sabatowy, ziemia i rolnicy mieli wtedy całkowicie odpoczywać i żyć z tego, co urosło bez pracy. Bez względu na debatę nad tym czy rok sabatowy wymagał całkowitego uwolnienia od długów czy tylko nie ściągania ich w tym roku, nie ma żadnych wątpliwości co do roku jubileuszowego. Wszystkie izraelskie długi miały być z ksiąg wymazane, cała ziemia miała wrócić do swych pierwszych właścicieli; wszyscy Izraelici zaprzedani w niewolę mieli odzyskać wolność. TO był rok WOLNOŚCI, całkowitej odnowy. Jako taki, Jubileuszowy Rok Sabatowy dawał więcej fizycznego ODPOCZNIENIA niż wszystkie pozostały sabaty razem wzięta. Ten sabatowy rok wszystkich sabatowych lat było również Sabatem wszystkich Sabatów.

SB04 – Cień sabatów – wszystkie sabaty były jednakowo ważne

раскрутка

PRZEGLĄD STAREGO TESTAMENTU

K. Wyjścia (BW)

16:23 A on rzekł do nich: Tak powiedział Pan: Jutro będzie wypoczynek, poświęcony Panu, dzień sabatu. Upieczcie, co macie upiec, ugotujcie, co macie ugotować. Lecz wszystko, co zbędzie, przechowajcie do następnego rana.

16:24 I przechowali to do następnego rana, jak rozkazał Mojżesz, i nie zacuchnęło to ani też nie było w tym robactwa.

16:25 I rzekł Mojżesz: Zjedzcie to dzisiaj, gdyż dzisiaj jest sabat Pana; dzisiaj nie znajdziecie tego na polu.

16:26 Przez sześć dni będziecie to zbierać, ale dnia siódmego jest sabat. W tym dniu tego nie będzie.

16:27 A dnia siódmego wyszli niektórzy z ludu, aby zbierać, lecz nic nie znaleźli.

16:28 I rzekł Pan do Mojżesza: Jak długo będziecie się wzbraniali przestrzegać moich przykazań i moich praw?

16:29 Patrzcie! Pan dał wam sabat. Dlatego daje wam też dnia szóstego chleb na dwa dni. Zostańcie każdy na swoim miejscu, niechaj nikt w siódmy dzień nie opuszcza swego miejsca.

16:30 Odpoczywał więc lud dnia siódmego.

K. Wyjścia 16:23-30 jest pierwszym miejscem, gdzie wspomina się w Biblii sabat. Jest to również pierwszy raz od chwili, gdy grzech wszedł na świat, kiedy jakiejkolwiek grupie ludzi, narodowi powiedziano, aby „odpoczywał” w jakiś szczególny dzień tygodnia. Jest to co najmniej 2500 lat od wydarzeń trzeciego rozdziały K. Rodzaju i jest to wyraźnie nowe objawienie od Boga. „Jutro będzie wypoczynek, poświęcony Panu (JAHWE), dzień sabatu”, nie został dany żadnej innej rasie ludzkiej, ani nikogo innego nie dotyczył. Faraon powiedział najpierw (Wyj. 5:2): „A któż to jest PAN, aby miał słuchać jego głosu i wypuścić Izraela? PANA nie znam i Izraela nie wypuszczę”. Nie tylko odpoczynek sabatowy nie był znany, lecz Bóg jako PAN, Jahwe, nie był nawet znany uniwersalnie. Sabat teraz został przedstawiony tylko potomkom Jakuba przez boskie objawienie.

Izraelici nie wiedzieli jak się właściwie zachowywać w ten pierwszy nowo objawiony dzień Sabatu i natychmiast zignorowali go. „Pan dał ci Izraelu Sabat” znaczy tylko Izraelowi. Gdy Izrael przekroczył Boże przykazania dotyczące zbierania, gotowania i pieczenia manny, Bóg zapytał: „Jak długo będziecie się wzbraniali przestrzegać moich ustaw i moich praw?” Zatem sabatowe przykazania stało się nie tylko pierwszym przykazaniem zakonu jakie zostało dane, lecz również pierwszym, które zostało przekroczone! „Zostańcie każdy na swoim miejscu, niechaj nikt w siódmy dzień nie opuszcza swego miejsca. Odpoczywał więc lud dnia siódmego”. Zauważ, że dzień Sabatu początkowo nie był dniem zbiorowego oddawania czci czy dniem oddawania czci w ogóle! Był to dzień całkowitego odpoczynku wewnątrz swoich domów czy namiotów! Skoro żydowska i adwentystyczna koncepcja zbiorowego oddawania czci w Świątyni, w synagodze czy kaplicy ogromnie się przekształciła wobec Wyj. 16 to powinno być samo w sobie oczywiste, że aktualna idea sobotniego oddawania czci prawdopodobnie nie może odzwierciedlać wiecznej moralnej zasady charakteru Boga.

Wyj.
19:3 A Mojżesz wstąpił na górę do Boga, Pan zaś zawołał nań z góry, mówiąc: Tak powiesz domowi Jakuba i to oznajmisz synom izraelskim:

19:4 Wy widzieliście, co uczyniłem Egipcjanom, jak nosiłem was na skrzydłach orlich i przywiodłem was do siebie.

19:5 A teraz, jeżeli pilnie słuchać będziecie głosu mojego i przestrzegać mojego przymierza, będziecie szczególną moją własnością pośród wszystkich ludów, bo moja jest cała ziemia.

19:6 A wy będziecie mi królestwem kapłańskim i narodem świętym. Takie są słowa, które powiesz synom izraelskim.

Od dzieła stworzenia w K. Rodzaju do szesnastego rozdziału K. Wyjścia sabat nie grał żadnej roli w Przymierzu Abrahamowym ani w miejscach, gdzie było ono potwierdzane jak rozdziały: 12, 13, 15, 17 i 22. Sabat w ogóle nie jest wspominany w okresie działania Boga z ojcami Izraela, Abrahamem, Izaakiem i Jakubem. Choć złamanie każdego z dziewięciu przykazań jest szczegółowo opisane i ukarane, łamanie sabatu nigdy nie znalazło się na liście przestępstw.

Tuż przed przekazaniem Swego Zakonu w dwudziestym rozdziale K. Wyjścia i dalej, Bóg wyjaśnił, że Stare Przymierze czy Mojżeszowe Przymierze w piśmie jest skierowane wyłącznie do narodu Izraelskiego! Żadnemu innemu narodowi nie nakazano przestrzegania warunków Starego Przymierza (19:3-6). Szczególnie wyraźnie identyfikującym ich punktem jest „uwolnienie narodu z Egiptu”. Ten temat jest powtarzany bardzo często w Piśmie. Tylko naród Izraelski wychodzi naprzeciw tego kryterium (19:4). Zwrot „Synowie Izraela” jest powtarzany z naciskiem setki razy niemal przy każdej mowie dotyczącej Prawa Mojżeszowego czy Starego Przymierza.

Zupełni inaczej niż w przypadku bezwarunkowego Przymierza Abrahamowego Przymierze Mojżeszowe jest warunkowe i uzależnione od posłuszeństwa narodu Izraelskiego (19:5). Każde przykazanie, każda ustawa, każde zarządzenie i wszystkie Sabaty tego przymierza miały się zakończyć (jako przymierze) w przypadku nie wypełnienia ich przez literalnego Izraela (i nie zostały wypełnione). Ten fragment K. Wyjścia 19:4-6 jest niezwykle ważny! Izrael miał być zbawiony albo nie pod tym przymierzem (i nie został) lub przez Nowe Przymierze (którego warunki zostały wypełnione przez Chrystusa i jest ono bezwarunkowe dla prawdziwych wierzących z narodu Izraelskiego).

DWA RÓŻNE PRZYKAZANIA SABATOWE:

Wyj.
20:1 A Pan mówił wszystkie te słowa i rzekł:

20:2 Jam jest Pan, Bóg twój, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej, z domu niewoli.

Powt.
5:1 Mojżesz zwołał wszystkich Izraelitów i rzekł do nich: Słuchaj, Izraelu, ustaw i praw, które wam dziś ogłaszam, abyście się ich nauczyli i przestrzegali ich wykonywania.

5:2 Pan, nasz Bóg, zawarł z nami przymierze na Horebie.

5:3 Nie z ojcami naszymi zawarł Pan to przymierze, lecz z nami, z nami, którzyśmy tu wszyscy dziś przy życiu.

5:4 Twarzą w twarz Pan w wami mówił na górze z ognia.

5:5 Ja zaś stałem wówczas pomiędzy Panem a wami, aby wam obwieszczać słowo Pana, gdyż baliście się ognia i nie wstąpiliście na górę. I rzekł:
5:6 Jam jest Pan, Bóg twój, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej, z domu niewoli.

W Słowie Bożym istnieją dwie różne wersje dziesięciu przykazań. O ile większość chrześcijan przyjmuje jako standard wersję z dwudziestego rozdziału K. Wyjścia, Żydzi większą wagę przywiązują do drugiej i ostatecznej wersji jaka znajduje się w piątym rozdziale K. Powtórzonego Prawa.

O ile wstępy z Wyj 20:1 i Pwt. 5:1-6 są porównywalne to jasne jest, że PAN (Jahwe) daje cały Zakon wyłącznie narodowi Izraelskiemu (Powt. 5:1), który właśnie uwolnił z niewoli egipskiej (Wyj. 20:2, Powt 5:6). Zakon to jest to samo co Mojżeszowe czy Stare Przymierze. (Powt. 5:3).

Gdy K. Powt. 5:3 mówi: „Nie z ojcami naszymi zawarł Pan to przymierze,…”, znaczy to, że odnosi się do Abrahama, Izaaka, Jakuba i ich potomków aż do uwolnienia z Egiptu. Powtórzmy, nie ma żadnego powodu przypuszczać, że sabat siódmego dnia kluczowa część Prawa Mojżeszowego został dany lub był przestrzegany przez wcześniejsze pokolenia, przed wydarzeniami z szesnastego rozdziału K. Wyjścia. W K. Powtórzonego Prawa Mojżesz wyraźnie przekazuje, że Dziesięć Przykazań, które właśnie ma przeczytać, było częścią całego Zakonu. Te prawa były przeznaczone wyłącznie dla narodu Izraelskiego i nie były dane Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi, ich przodkom „jako zestaw przepisów”.

JEDEN: Wyj 20:3/ Powt. 5:7 Nie będziesz miał innych bogów obok mnie….

DWA: Wyj.20:4/Powt 5:8 Nie czyń sobie podobizny rzeźbionej czegokolwiek,.

TRZY: Wyj. 20:7/ Pow 5:11 Nie nadużywaj imienia Pana, Boga twojego,

……………………..

CZTERY: Wyj 20:8 Pamiętaj o dniu sabatu, aby go święcić….

CZTERY Powt. 5:12 Przestrzegaj dnia sabatu, aby go święcić, ..

……………………..

PIĘĆ Wyj. 20:12/Powt 5:16 Czcij ojca swego i matkę swoją,…

SZEŚĆ: Wyj 20:13/ Powt. 5:17. 5:17 Nie zabijaj.

SIEDEM: Wyj 20:14/ Powt 5:18 Nie cudzołóż.

OSIEM: Wyj 20:15/ Powt 5:19 Nie kradnij

DZIEWIĘĆ: Wyj. 20:16/ Powt 5:20 Nie pożądaj domu bliźniego swego, ani….

Te Dziesięć Przykazań pokazanych wyżej to skrócona wersja, która pojawia się w większości „oficjalnych” wydań. Z wyjątkiem punktów 7-9, które dodają jedną spółgłoskę zmieniającą „nie” na „ani” są one niemal identyczne z Hebrajskimi. Niemniej jednak czwarte przykazania, Sabatowe, zmienia „pamiętaj” (zaakor) na „zachowuj” (Shaamor).

Ku zaskoczeniu wielu, ta krótka wersja jest najbardziej bliska oryginałowi danemu przez Boga Mojżeszowi. Uważne czytanie i porównanie oraz wewnętrzny dowód sugerują, że dodatkowe słowa, które są zazwyczaj pomijane mają za zadanie tylko „objaśnienie”.

Wyj.
20:10 ale siódmego dnia jest sabat Pana, Boga twego: Nie będziesz wykonywał żadnej pracy ani ty, ani twój syn, ani twoja córka, ani twój sługa, ani twoja służebnica, ani twoje bydło, ani obcy przybysz, który mieszka w twoich bramach.

Powt.
5:14 ale siódmego dnia jest sabat Pana, twojego Boga. Nie będziesz wykonywał żadnej pracy ani ty, ani twój syn, ani twoja córka, ani twój sługa, ani twoja służąca, ani twój wół, ani twój osioł, ani twoje bydlę, ani obcy przybysz, który mieszka w twoich bramach, aby odpoczął twój sługa i twoja służebnica tak jak ty.

Zwróć uwagę na słowa zaznaczone kursywą. Albo jest to komentarz Mojżesza do Słowa Bożego, albo Mojżesz miał niewyobrażalną wolność zmienić dokładny Boży zapis. To przykazanie pośrednio akceptuje niewolnictwo, które było przyjętą częścią Starego Przymierza. Już samo to powinno zdefiniować Sabat jako czasowe, kultowe „zarządzenie”.

Wyj.
20:11 Gdyż w sześciu dniach uczynił Pan niebo i ziemię, morze i wszystko, co w nich jest, a siódmego dnia odpoczął. Dlatego Pan pobłogosławił dzień sabatu i poświęcił go.

Powt.
5:15 Pamiętaj, że byłeś niewolnikiem w ziemi egipskiej i że Pan, twój Bóg, wyprowadził cię stamtąd ręką możną i ramieniem wyciągniętym. Dlatego rozkazał ci Pan, twój Bóg, abyś obchodził dzień sabatu.

WAŻNE!
Dwa wyjaśnienia Sabatu są całkowicie inne w dwóch zestawach przykazań! Dlaczego?

Jeśli stworzenie było tak ważną częścią przykazania sabatowego, jak twierdzą ADŚ to dlaczego nie zostało to włączone do ostatecznej, ważniejszej wersji dziesięciu przykazań, jaką znajdujemy w K. Powtórzonego Prawa? O ile Mojżesz nie wiedział, że Bożym zamiarem „pamiętania” było „zachowanie” to nie mamy żadnego wyjaśnienia zmiany dokonanej w podstawowym przykazaniu. Niemniej Powt. 5:15 musi być widziane jako pewien postęp, którego przyczyną było to, aby cały naród Izraelski zachowywał sabat. Zatem część stworzenia z Wyj. 20:11 nie mogła być faktycznym Bożym rękopisem na kamieniach – inaczej Mojżesz byłby winny nadzwyczaj poważnej zmianie Bożego Prawa!

Niemal 40 lat minęło między Wyj. 20 a Powt. 5. Z wyjątkiem Mojżesza, Jozuego i Kaleba wszyscy dorośli, którzy byli obecni w zdarzeniach z Wyj. 20 pomarli. Nowe pokolenie miało wejść i zdobyć Kanaan mając taką samą ilościową siłę przy której poprzednie pokolenie odmówiło walki.

Księga Powtórzonego Prawa ma w Judaizmie znacznie większe znaczenie niż Księga Wyjścia. W rzeczywistości jest to najważniejsza księga Biblii! Umieszczona w niej lista dziesięciu przykazań jest ważniejsza niż lista znajdująca się w Wyj. 20. I z tego powodu różnica między sabatowymi przykazaniami pojawiająca się między tymi księgami jest ważna. Po owych dziesięciu przykazaniach następowała prezentacja oraz powtórzenie warunków przymierza w K. Wyjścia i Powtórzonego Prawa. Nie powinny być one oddzielane od ich starotestamentowego kontekstu. To przymierze było niepodzielną całością a dziesięć przykazań było całkowicie zanurzone w kontekście Zakonu Mojżeszowego. Jako takie, dziesięć przykazań było skierowanych tylko do narodu izraelskiego, który został wyprowadzony z egipskiej niewoli. Jest to trudna do przyjęcia prawda, lecz żaden pisarz Starego czy Nowego Przymierza nie był stanie wyobrazić sobie oddzielenia ich od całej reszty Zakonu.

Sabat z Wyj. 20 odzwierciedla Boży odpoczynek po stworzeniu, a jednak sabat z Powt. 5 ignoruje całkowicie stworzenie i kładzie nacisk na uwolnienie z egipskiej niewoli. Decydujące dla właściwej perspektywy i zrozumienia tych przymierz jest fakt, że nie jest to takie samo przymierze jakie Bóg zawarł z Abrahamem, Izaakiem, Jakubem… ojcami (Powt. 5:3). Przymierze Abrahamowe było bezwarunkowe jeśli chodzi o egzystencję narodu na ziemi, jeśli chodzi o potomków Abrahama i Nasienie, którym był Chrystus (Gal 3:16).

To Mojżeszowe (Stare) Przymierze było warunkowe i czasowe, aż do chwili, gdy przyszła „wiara”, czyli Chrystus. Nieposłuszeństwo opóźniało bezwarunkowe obietnice Boże, lecz ich nie anulowało (Gal. 3:19-25).

Wyj.
23:9 Przychodnia nie uciskaj, sami bowiem wiecie, jak się czuje przychodzeń; wszak byliście przychodniami w ziemi egipskiej.

23:10 Przez sześć lat obsiewać będziesz ziemię swoją i zbierać jej plony,

23:11 w siódmym zaś zostawisz ją odłogiem i nie uprawisz jej, niech pożywią się z niej ubodzy twego ludu, a tym, co pozostanie po nich, niech pożywią się zwierzęta polne; tak też postąpisz z twoją winnicą i z twoim ogrodem oliwnym.

23:12 Sześć dni wykonywać będziesz swoje prace, ale dnia siódmego będziesz świętował, aby wypoczął twój wół i twój osioł i aby wytchnął syn twojej niewolnicy i przychodzeń.

W Wyj 23:12 siódmy sabatowy dzień znajduje się w głównym kontekście dostarczenia odpoczynku „obcemu”, ponieważ „sami bowiem wiecie, jak się czuje przychodzeń; wszak byliście przychodniami w ziemi egipskiej. (23:9), Najbliższe wersety są przykładami ustaw i kar, które przypominały Izraelowi o niepodzielnej jedności Zakonu. Na przykład, jednakowym przestępstwem byłoby zignorowanie odpoczynku ziemi mającego miejsce co siedem lat (23:10, 11) jak ignorowanie odpoczynku siódmego dnia człowieka i zwierząt (23:12). Nauczyciele sabatu, którzy upierają się przy jednym, a ignorują drugie są niekonsekwentni w swej interpretacji.

Wyj.
23:32 Nie zawieraj przymierza ani z nimi, ani z ich bogami.
23:33 Nie będą mieszkać w twojej ziemi, by cię nie zwiedli do grzechu przeciwko mnie; bo jeśli będziesz służył bogom ich, będzie to dla ciebie sidłem.

….

Powt 7:2 i wyda je Pan, Bóg twój, tobie, i ty je wytracisz:
Obłożysz je klątwą, nie zawrzesz z nimi przymierza ani się nad nimi nie zlitujesz.

7:3 Nie będziesz z nimi zawierał małżeństw ….

7:6 Gdyż ty jesteś świętym ludem Pana, Boga twego. Ciebie wybrał Pan, Bóg twój, spośród wszystkich ludów na ziemi, abyś był jego wyłączną własnością.

Trzy rozdziały po przekazaniu dziesięciu przykazań w Wyj. 20 i zaledwie dwa po Powt. 5, naród Izraelski otrzymał polecenie, aby nie dzielić się tym szczególnym przymierzem z innymi narodami. Bóg nakazał Izraelowi, aby nie żyli z nimi, nie zawierali związków małżeńskich i nie oddawali czci wraz z innymi narodami. Dotyczyło to również zawierania sojuszy militarnych z nimi. Gdy Izrael zignorował te ograniczenia tamte narody stały się dla nich sidłem. Sam zakon stał się „żywopłotem” czy „murem oddzielającym” między Izraelem, a innymi narodami. W szczególny sposób dotyczyło to przykazań Sabatowych (Mk. 12:1, Ef. 2:14).

Zatem nic z Mojżeszowego Prawa Starego Przymierza (z jego przykazaniami, karami, ustawami/zarządzeniami) w tym Sabat, nie było obowiązkowe dla innych, dopóki nie znaleźli się oni wewnątrz miast izraelskich (kontrola polityczna) lub wewnątrz izraelskiego domostwa! Jakkolwiek może się to wydawać dziwne, Izrael nie szedł na zewnątrz, aby dobrowolnie ewangelizować innych i nawracać innych na swoje przymierze i styl życia (p. Mat 10:5,6). Tak więc trudno stwierdzić, że dzień „sabatowy” tak, jak jest rozumiany w dziesięciu przykazaniach, miał być dla wszystkich narodów.

Wyj 31:13 Powiedz synom izraelskim: Zaiste, przestrzegać będziecie sabatów moich, gdyż to jest znakiem między mną a wami po wszystkie pokolenia wasze, abyście wiedzieli, żem Ja Pan, który was poświęcam.
31:14 Przestrzegajcie więc sabatu, bo jest dla was święty. Kto go znieważy, poniesie śmierć, gdyż każdy, kto wykonuje weń jakąkolwiek pracę, będzie wytracony spośród swego ludu.

31:15 Sześć dni będzie się pracować, ale w dniu siódmym będzie sabat, dzień całkowitego odpoczynku, poświęcony Panu. Każdy, kto w dniu sabatu wykona jakąkolwiek pracę, poniesie śmierć.

31:16 Synowie izraelscy będą przestrzegać sabatu, zachowując sabat w pokoleniach swoich jako przymierze wieczne.

31:17 Między mną a synami izraelskimi będzie on znakiem na wieki, bo w sześciu dniach stworzył Pan niebo i ziemię, a dnia siódmego odpoczął i wytchnął.

31:18 A gdy dokończył rozmowy z Mojżeszem na górze Synaj, dał mu dwie tablice Świadectwa, tablice kamienne, zapisane palcem Bożym.

Ulubiony przez ADS fragment Wyj. 31:13-18 jest skierowany w szczególności do „synów Izraela” i tylko do Izraela. Wersy 13 i 17 wskazują na to, że siódmy, sabatowy dzień był znakiem Starego Przymierza tylko miedzy Jahwe a synami Izraela! Sabat nigdy nie był dany kościołowi jako znak Nowego Przymierza. Gdyby Izrael uczył inne narody zachowywać sabat to nie byłby on unikalnym znakiem między Jahwe a nimi. Zatem Bóg nigdy nie zamierzał tego, aby inne narody zachowywały sabat w czasie Starego Przymierza.

Inaczej niż w przypadku pozostałych dziewięciu przykazań, które zostały powtórzone w warunkach łaski po Kalwarii, nie ma żadnego świętego dnia wspominanego w warunkach Nowego Przymierza. „Dzień” został zastąpiony „Osobą” Jezusa Chrystusa, który daje codzienny odpoczynek wierzącym (Hebr. 4:3). Obecnie tak zwani „sabatarianie” niemal zawsze grzeszą przeciwko oryginalnej deklaracji sabatu, przez to, że nie zachowują „całkowitego odpoczynku” (31:15), ponieważ wiele z ich rutynowych działań sabatowych powoduje, że inni muszą pracować (jak elektrycy, straż, wojsko, obsługa gazu ziemnego, policja, telefony, woda – a nawet stacje radiowe i telewizyjne przekazujące kazania i muzykę).

Łamanie sabatu w Starym Przymierzu obciążone było karą śmierci (31:15). Dlaczego ci surowi sabatarianie (sobotni i niedzielni) nie pragną, aby przestępcy byli uśmiercani? Kara śmieci również była w szczególny sposób związana z przestępstwami wobec wszystkich dziesięciu przykazań. Czy mamy prawo uważać siebie za „zachowujących przykazania” jeśli nie oskarżamy przestępców tak, jak wymagają tego również warunki przykazań. Czy zasady zachowywania sabatu zostały obalone, gdy Stary Tesament został rozwiązany, czy stało się z nimi coś innego to kara śmierci powinna być wykonywana. Powtórzmy, co daje komuś prawo do upierania się przy tym, aby „zakon” był zachowywany, lecz nie poszczególne kary za łamanie „zakonu”?

„Kamienne tablice” z wersu 18 powinny być porównane z 2 Kor. 3:7 i 10.

2 Kor 3:7 Jeśli tedy służba śmierci, wyryta literami na tablicach kamiennych taką miała chwałę, że synowie izraelscy nie mogli patrzeć na oblicze Mojżesza z powodu przemijającej wszak jasności oblicza jego,

…

3:10 Albowiem to, co niegdyś miało chwałę, teraz nie ma chwały z powodu chwały, która tamtą przewyższa.

Przeczytaj cały rozdział. Przymierze symbolizowane przez dziesięć przykazań „nie ma chwały” w porównaniu z przekraczającą wszystko chwałą Nowego Przymierza Ducha Świętego (por. też Rzym 8:1-3).

Wyj 34:21 Przez sześć dni pracować będziesz, ale dnia siódmego odpoczniesz; w czasie orki i w czasie żniwa odpoczniesz;

Podobnie jak w Wyj. 23:9-12 przykazanie sabatu jest otoczone przez różne kary i ustawy/zarządzenia, takie jak sprawa pierworodnych czy corocznych świąt. Wszystkie one miały taką samą wartość jako część niepodzielnego Zakonu!

Wyj
35:2 Przez sześć dni wykonywać się będzie pracę, a w dniu siódmym będziecie mieli święty sabat całkowitego odpoczynku dla Pana; każdy, kto w nim będzie wykonywał pracę, poniesie śmierć.

35:3 Nie będziecie rozpalać ognia w żadnej z waszych siedzib w dzień sabatu.

Ten sabatowy tekst znajduje się w kontekście budowy świątyni. Nawet tak ważne wydarzenie nie miało powstrzymać ludzi od zachowywania sabatowego dnia. Nawet pocieranie patyków czy uderzenie krzemieni o siebie, aby zapalić ogień nie było dozwolone. Przestępstwo było karane śmiercią! Pamiętaj o tym, że sabat dotyczył również obcych znajdujących się pod izraelską kontrolą oraz tych znajdujących się w ich domach. Współczesne zastosowania powodują, że inni ludzie jak elektrycy czy stacje gazowe muszą pracować, aby w sabat dostarczyć ciepła. Ten fakt zdecydowanie ogranicza przestrzeganie sabatu w tych rejonach Ziemi, gdzie temperatury są zbyt niskie!

Kapł 23:2 Mów do synów izraelskich i powiedz im tak: Te są uroczystości świąteczne Pana, w które będziecie zwoływać święte zgromadzenia. Te są moje święta:

23:3 Sześć dni będziesz wykonywał pracę, ale dnia siódmego będzie sabat, dzień całkowitego odpoczynku, uroczyście ogłoszone święto. Żadnej pracy nie będziecie wykonywać. Jest to sabat Pana we wszystkich waszych siedzibach.

23:4 Te są uroczystości świąteczne Pana, święte zgromadzenia, które będziecie ogłaszać w ich oznaczonych czasach: …

W 23 rozdziale K. Kapłańskiej sabat dnia siódmego jest tylko jednym z jednakowo ważnych świąt i świętych zgromadzeń Pańskich (Jahwe), które zostały przekazane wyłącznie Izraelowi. Zaczynając od cotygodniowego sabatu rozdział ten idzie dalej ku wymaganiom sezonowych świąt i ich dni sabatowych. Sabatowe dni świąteczne były określone na podstawie nowi księżyca, a nie w cyklu tygodniowym.

Powt 6:20 A gdy twój syn zapyta cię kiedyś: Co to za nakazy, ustawy i prawa, które nakazał wam Pan, Bóg wasz,

6:21 to odpowiesz twojemu synowi: Byliśmy niewolnikami faraona w Egipcie i Pan wyprowadził nas z Egiptu możną ręką.

Jakie jest „znaczenie” Zakonu Mojżeszowego, świadectw czy dziesięciu przykazań, ustaw i kar? Gdy Hebrajskie dziecko zada to pytanie, odpowiedź jest taka sama jak najważniejsza przyczyna powołania Sabatu dana w Powt. 6,21 „to odpowiesz twojemu synowi: Byliśmy niewolnikami faraona w Egipcie i Pan wyprowadził nas z Egiptu możną ręką.”. Ponieważ przymierze i jego prawa dane były tylko narodowi Izraelskie, więc prawidłowa odpowiedź może być udzielona tylko przez nich. Odkupienie jest podstawowym znaczeniem CAŁEGO Mojżeszowego Zakonu, wraz z dziesięcioma przykazaniami (świadectwami) – szczególnie odkupienie z egipskiej niewoli (6:21).

Liczb
15:32 A gdy synowie izraelscy przebywali na pustyni, napotkali człowieka, zbierającego drwa w dzień sabatu.

15:33 Ci, którzy go napotkali zbierającego drwa, przyprowadzili go do Mojżesza i Aarona oraz do całego zboru.

15:34 I osadzili go pod strażą, gdyż jeszcze nie było rozstrzygnięte, co ma się z nim uczynić.

15:35 I rzekł Pan do Mojżesza: Mąż ten poniesie śmierć. Niech cały zbór go ukamienuje poza obozem.

15:36 I wyprowadził go cały zbór poza obóz, i ukamienowali go, i umarł, jak Pan nakazał Mojżeszowi.

ADS raczej woleliby nie dyskutować takich tekstów. Wolą rozmawiać o tym jak cudowny jest sabat, jak Bóg chce, aby wszyscy go zachowywali. W rzeczywistości był on w samym centrum bardzo surowego przymierza – relacji między Jahwe a narodem Izraelskim. Kara śmieci była przewidziana za przestępstwo wobec większości z dziesięciu przykazań. Izrael był bardzo nieposłuszny pod panowaniem teokracji, bezpośredniego panowania Boga. Jako Boży wybrany naród Izraelici mieli wspaniałe objawienie, cudowne możliwości, ogromną odpowiedzialność i ogromne kary. To była prawdziwa natura Starego Przymierza, na które zgodzili się w Pięcioksięgu. Z drugiej strony chrześcijanom Nowego Przymierza nigdy nie był oferowany taki wybór jak relacja starego przymierza wraz z sabatem. Pomimo, że „zapłatą za grzech” nadal jest „śmierć” to fizyczna śmierć została przedłużona tylko poza teokracją.

Ezechiela 20:10-14 (liczne powtórzenia dla podkreślenia)

Ez 20:3 Synu człowieczy! Przemów do starszych izraelskich i powiedz im: …..

…

20:5 …W dniu, gdy wybrałem Izraela, przysiągłem potomstwu domu Jakuba i objawiłem im się w ziemi egipskiej, ….

20:10 I wyprowadziłem ich z ziemi egipskiej, i powiodłem ich na pustynię.

20:11 I dałem im moje przykazania, i objawiłem im moje prawa, które jeżeli człowiek wykonuje, żyje dzięki nim,

20:12 nadałem im również moje sabaty, aby były znakami między mną a nimi, aby wiedzieli, że Ja, Pan, jestem tym, który ich uświęca.

20:13 Lecz dom izraelski był przekorny wobec mnie na pustyni, nie postępował według moich przykazań, wzgardził moimi prawami, które jeżeli człowiek wykonuje, żyje dzięki nim; i bezcześcili bardzo moje sabaty.

Starotestamentowa relacja z narodem izraelskim nie zaczęła się przed odkupienie z Egiptu. Bóg dał następnie Izraelowi spisany kod prawny. Dał im Swoje ustawy i zarządzenia, Swoje sabaty wszystkie razem, a nie po prostu sabat siódmego dnia, były „znakami” unikalnego przymierza zawartego tylko z Izraelem!

Podczas gdy wszystkie sabatowe dni w Kapł 23 były „znakiem” obietnic Bożego Starego Przymierza dal narodu izraelskiego, Duch Święty jest „znakiem” czy „pieczęcią” Bożych, pewnych obietnic dla Kościoła. Starotestamentowy Izrael nie miał Ducha zamieszkującego wnętrza ludzkie. Dla kościoła, Bóg obiecał: „

Ef. 1:13 W nim i wy, którzy usłyszeliście słowo prawdy, ewangelię zbawienia waszego, i uwierzyliście w niego, zostaliście zapieczętowani obiecanym Duchem Świętym,

O ile Izrael otrzymał swoje „sabaty”, aby przypominały im o odkupieniu z Egiptu (Powt. 5:12-15) kościół otrzymał pieczęć Ducha Świętego, aby przypominał o jego przeszłym, obecnym i przyszłym odkupieniu:

Ef 4:30 A nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego, którym jesteście zapieczętowani na dzień odkupienia.

Neh 9:2 A rodowici
Izraelici odłączyli się od wszystkich obcoplemieńców. Potem powstali i wyznali swoje grzechy oraz przewinienia swoich ojców.
…

9:13 Potem zstąpiłeś na górę Synaj i rozmawiałeś z nimi z niebios, i dałeś im prawe ustawy, nauki prawdziwe, dobre przepisy i przykazania.

9:14 Ogłosiłeś im swój święty sabat, nadałeś im przykazania, przepisy i naukę przez Mojżesza, swego sługę.

Nehemiasz oddzielił prawdziwych Izraelitów od fałszywych, po czym, odnowił obowiązki kapłanów i lewitów. Ponownie około 444 roku przed Chrystusem, Zakon i Sabat zostały zarezerwowane wyłącznie dla prawdziwych Izraelitów. Ostatecznie w tym czasie, skierowano wszystkie wysiłki ku temu, aby wyłączyć nie żydów z udziału w świętach i wszelkiej służby czci w sabat.

Neh 10:32 A jeśli poganie tej ziemi będą wystawiali na sprzedaż towary, i różnorodne zboże w dzień sabatu, nie będziemy go od nich kupować w sabat lub w dzień święta; zrzekniemy się także plonów w każdym siódmym roku oraz długu od każdego dłużnika.

Ponownie widzimy, że siódmy, sabatowy dzień jest równie ważny jak sabatowy siódmy rok. ADS powinni równie gorliwie przestrzegać nie uprawiania ziemi i nie domagania się zwrotu długów w siódmym, sabatowym roku.

Neh 13:19 Wydałem więc zarządzenie, że gdy w przeddzień sabatu będzie się ściemniać wokół bram jeruzalemskich, ma się zamknąć wrota. Nakazałem też, żeby ich nie otwierano, aż dopiero po sabacie. Postawiłem też przy bramach niektórych z moich sług z poleceniem: W dzień sabatu nie przejdzie tędy żaden ciężar.

(Patrz jako kontekst wersy 15-22.)

Nehemiasz nie pozwolił na jakikolwiek ruch w społeczności żydowskiej w dniu sabatu, a jednak społeczności ADS mają wiele ruchu w sabaty, gdy przychodzą do swoich kościołów czy pracy misyjnej. Pomimo tego, że „dobrze czynią” w sabat to powodują, że „obcy” tacy jak kontrolerzy ruchu i personel komunalny muszą pracować w sabat – a to jest przestępstwem wobec zapisu dziesięciu przykazań. Czy „czynienie dobrze” w sabat anuluje wyraźne przykazania Boże dla Izraela Starego Przymierza?

SB03 Wszystkie dzienne i roczne dni sabatowe

продвижение сайта