SB02 – Siódmy sabatowy dzień tygodnia

PRZEGLĄD STAREGO TESTAMENTU

K. Wyjścia (BW)

16:23 A on rzekł do nich: Tak powiedział Pan: Jutro będzie wypoczynek, poświęcony Panu, dzień sabatu. Upieczcie, co macie upiec, ugotujcie, co macie ugotować. Lecz wszystko, co zbędzie, przechowajcie do następnego rana.

16:24 I przechowali to do następnego rana, jak rozkazał Mojżesz, i nie zacuchnęło to ani też nie było w tym robactwa.

16:25 I rzekł Mojżesz: Zjedzcie to dzisiaj, gdyż dzisiaj jest sabat Pana; dzisiaj nie znajdziecie tego na polu.

16:26 Przez sześć dni będziecie to zbierać, ale dnia siódmego jest sabat. W tym dniu tego nie będzie.

16:27 A dnia siódmego wyszli niektórzy z ludu, aby zbierać, lecz nic nie znaleźli.

16:28 I rzekł Pan do Mojżesza: Jak długo będziecie się wzbraniali przestrzegać moich przykazań i moich praw?

16:29 Patrzcie! Pan dał wam sabat. Dlatego daje wam też dnia szóstego chleb na dwa dni. Zostańcie każdy na swoim miejscu, niechaj nikt w siódmy dzień nie opuszcza swego miejsca.

16:30 Odpoczywał więc lud dnia siódmego.

K. Wyjścia 16:23-30 jest pierwszym miejscem, gdzie wspomina się w Biblii sabat. Jest to również pierwszy raz od chwili, gdy grzech wszedł na świat, kiedy jakiejkolwiek grupie ludzi, narodowi powiedziano, aby „odpoczywał” w jakiś szczególny dzień tygodnia. Jest to co najmniej 2500 lat od wydarzeń trzeciego rozdziały K. Rodzaju i jest to wyraźnie nowe objawienie od Boga. „Jutro będzie wypoczynek, poświęcony Panu (JAHWE), dzień sabatu”, nie został dany żadnej innej rasie ludzkiej, ani nikogo innego nie dotyczył. Faraon powiedział najpierw (Wyj. 5:2): „A któż to jest PAN, aby miał słuchać jego głosu i wypuścić Izraela? PANA nie znam i Izraela nie wypuszczę”. Nie tylko odpoczynek sabatowy nie był znany, lecz Bóg jako PAN, Jahwe, nie był nawet znany uniwersalnie. Sabat teraz został przedstawiony tylko potomkom Jakuba przez boskie objawienie.

Izraelici nie wiedzieli jak się właściwie zachowywać w ten pierwszy nowo objawiony dzień Sabatu i natychmiast zignorowali go. „Pan dał ci Izraelu Sabat” znaczy tylko Izraelowi. Gdy Izrael przekroczył Boże przykazania dotyczące zbierania, gotowania i pieczenia manny, Bóg zapytał: „Jak długo będziecie się wzbraniali przestrzegać moich ustaw i moich praw?” Zatem sabatowe przykazania stało się nie tylko pierwszym przykazaniem zakonu jakie zostało dane, lecz również pierwszym, które zostało przekroczone! „Zostańcie każdy na swoim miejscu, niechaj nikt w siódmy dzień nie opuszcza swego miejsca. Odpoczywał więc lud dnia siódmego”. Zauważ, że dzień Sabatu początkowo nie był dniem zbiorowego oddawania czci czy dniem oddawania czci w ogóle! Był to dzień całkowitego odpoczynku wewnątrz swoich domów czy namiotów! Skoro żydowska i adwentystyczna koncepcja zbiorowego oddawania czci w Świątyni, w synagodze czy kaplicy ogromnie się przekształciła wobec Wyj. 16 to powinno być samo w sobie oczywiste, że aktualna idea sobotniego oddawania czci prawdopodobnie nie może odzwierciedlać wiecznej moralnej zasady charakteru Boga.

Wyj.
19:3 A Mojżesz wstąpił na górę do Boga, Pan zaś zawołał nań z góry, mówiąc: Tak powiesz domowi Jakuba i to oznajmisz synom izraelskim:

19:4 Wy widzieliście, co uczyniłem Egipcjanom, jak nosiłem was na skrzydłach orlich i przywiodłem was do siebie.

19:5 A teraz, jeżeli pilnie słuchać będziecie głosu mojego i przestrzegać mojego przymierza, będziecie szczególną moją własnością pośród wszystkich ludów, bo moja jest cała ziemia.

19:6 A wy będziecie mi królestwem kapłańskim i narodem świętym. Takie są słowa, które powiesz synom izraelskim.

Od dzieła stworzenia w K. Rodzaju do szesnastego rozdziału K. Wyjścia sabat nie grał żadnej roli w Przymierzu Abrahamowym ani w miejscach, gdzie było ono potwierdzane jak rozdziały: 12, 13, 15, 17 i 22. Sabat w ogóle nie jest wspominany w okresie działania Boga z ojcami Izraela, Abrahamem, Izaakiem i Jakubem. Choć złamanie każdego z dziewięciu przykazań jest szczegółowo opisane i ukarane, łamanie sabatu nigdy nie znalazło się na liście przestępstw.

Tuż przed przekazaniem Swego Zakonu w dwudziestym rozdziale K. Wyjścia i dalej, Bóg wyjaśnił, że Stare Przymierze czy Mojżeszowe Przymierze w piśmie jest skierowane wyłącznie do narodu Izraelskiego! Żadnemu innemu narodowi nie nakazano przestrzegania warunków Starego Przymierza (19:3-6). Szczególnie wyraźnie identyfikującym ich punktem jest „uwolnienie narodu z Egiptu”. Ten temat jest powtarzany bardzo często w Piśmie. Tylko naród Izraelski wychodzi naprzeciw tego kryterium (19:4). Zwrot „Synowie Izraela” jest powtarzany z naciskiem setki razy niemal przy każdej mowie dotyczącej Prawa Mojżeszowego czy Starego Przymierza.

Zupełni inaczej niż w przypadku bezwarunkowego Przymierza Abrahamowego Przymierze Mojżeszowe jest warunkowe i uzależnione od posłuszeństwa narodu Izraelskiego (19:5). Każde przykazanie, każda ustawa, każde zarządzenie i wszystkie Sabaty tego przymierza miały się zakończyć (jako przymierze) w przypadku nie wypełnienia ich przez literalnego Izraela (i nie zostały wypełnione). Ten fragment K. Wyjścia 19:4-6 jest niezwykle ważny! Izrael miał być zbawiony albo nie pod tym przymierzem (i nie został) lub przez Nowe Przymierze (którego warunki zostały wypełnione przez Chrystusa i jest ono bezwarunkowe dla prawdziwych wierzących z narodu Izraelskiego).

DWA RÓŻNE PRZYKAZANIA SABATOWE:

Wyj.
20:1 A Pan mówił wszystkie te słowa i rzekł:

20:2 Jam jest Pan, Bóg twój, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej, z domu niewoli.

Powt.
5:1 Mojżesz zwołał wszystkich Izraelitów i rzekł do nich: Słuchaj, Izraelu, ustaw i praw, które wam dziś ogłaszam, abyście się ich nauczyli i przestrzegali ich wykonywania.

5:2 Pan, nasz Bóg, zawarł z nami przymierze na Horebie.

5:3 Nie z ojcami naszymi zawarł Pan to przymierze, lecz z nami, z nami, którzyśmy tu wszyscy dziś przy życiu.

5:4 Twarzą w twarz Pan w wami mówił na górze z ognia.

5:5 Ja zaś stałem wówczas pomiędzy Panem a wami, aby wam obwieszczać słowo Pana, gdyż baliście się ognia i nie wstąpiliście na górę. I rzekł:
5:6 Jam jest Pan, Bóg twój, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej, z domu niewoli.

W Słowie Bożym istnieją dwie różne wersje dziesięciu przykazań. O ile większość chrześcijan przyjmuje jako standard wersję z dwudziestego rozdziału K. Wyjścia, Żydzi większą wagę przywiązują do drugiej i ostatecznej wersji jaka znajduje się w piątym rozdziale K. Powtórzonego Prawa.

O ile wstępy z Wyj 20:1 i Pwt. 5:1-6 są porównywalne to jasne jest, że PAN (Jahwe) daje cały Zakon wyłącznie narodowi Izraelskiemu (Powt. 5:1), który właśnie uwolnił z niewoli egipskiej (Wyj. 20:2, Powt 5:6). Zakon to jest to samo co Mojżeszowe czy Stare Przymierze. (Powt. 5:3).

Gdy K. Powt. 5:3 mówi: „Nie z ojcami naszymi zawarł Pan to przymierze,…”, znaczy to, że odnosi się do Abrahama, Izaaka, Jakuba i ich potomków aż do uwolnienia z Egiptu. Powtórzmy, nie ma żadnego powodu przypuszczać, że sabat siódmego dnia kluczowa część Prawa Mojżeszowego został dany lub był przestrzegany przez wcześniejsze pokolenia, przed wydarzeniami z szesnastego rozdziału K. Wyjścia. W K. Powtórzonego Prawa Mojżesz wyraźnie przekazuje, że Dziesięć Przykazań, które właśnie ma przeczytać, było częścią całego Zakonu. Te prawa były przeznaczone wyłącznie dla narodu Izraelskiego i nie były dane Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi, ich przodkom „jako zestaw przepisów”.

JEDEN: Wyj 20:3/ Powt. 5:7 Nie będziesz miał innych bogów obok mnie….

DWA: Wyj.20:4/Powt 5:8 Nie czyń sobie podobizny rzeźbionej czegokolwiek,.

TRZY: Wyj. 20:7/ Pow 5:11 Nie nadużywaj imienia Pana, Boga twojego,

……………………..

CZTERY: Wyj 20:8 Pamiętaj o dniu sabatu, aby go święcić….

CZTERY Powt. 5:12 Przestrzegaj dnia sabatu, aby go święcić, ..

……………………..

PIĘĆ Wyj. 20:12/Powt 5:16 Czcij ojca swego i matkę swoją,…

SZEŚĆ: Wyj 20:13/ Powt. 5:17. 5:17 Nie zabijaj.

SIEDEM: Wyj 20:14/ Powt 5:18 Nie cudzołóż.

OSIEM: Wyj 20:15/ Powt 5:19 Nie kradnij

DZIEWIĘĆ: Wyj. 20:16/ Powt 5:20 Nie pożądaj domu bliźniego swego, ani….

Te Dziesięć Przykazań pokazanych wyżej to skrócona wersja, która pojawia się w większości „oficjalnych” wydań. Z wyjątkiem punktów 7-9, które dodają jedną spółgłoskę zmieniającą „nie” na „ani” są one niemal identyczne z Hebrajskimi. Niemniej jednak czwarte przykazania, Sabatowe, zmienia „pamiętaj” (zaakor) na „zachowuj” (Shaamor).

Ku zaskoczeniu wielu, ta krótka wersja jest najbardziej bliska oryginałowi danemu przez Boga Mojżeszowi. Uważne czytanie i porównanie oraz wewnętrzny dowód sugerują, że dodatkowe słowa, które są zazwyczaj pomijane mają za zadanie tylko „objaśnienie”.

Wyj.
20:10 ale siódmego dnia jest sabat Pana, Boga twego: Nie będziesz wykonywał żadnej pracy ani ty, ani twój syn, ani twoja córka, ani twój sługa, ani twoja służebnica, ani twoje bydło, ani obcy przybysz, który mieszka w twoich bramach.

Powt.
5:14 ale siódmego dnia jest sabat Pana, twojego Boga. Nie będziesz wykonywał żadnej pracy ani ty, ani twój syn, ani twoja córka, ani twój sługa, ani twoja służąca, ani twój wół, ani twój osioł, ani twoje bydlę, ani obcy przybysz, który mieszka w twoich bramach, aby odpoczął twój sługa i twoja służebnica tak jak ty.

Zwróć uwagę na słowa zaznaczone kursywą. Albo jest to komentarz Mojżesza do Słowa Bożego, albo Mojżesz miał niewyobrażalną wolność zmienić dokładny Boży zapis. To przykazanie pośrednio akceptuje niewolnictwo, które było przyjętą częścią Starego Przymierza. Już samo to powinno zdefiniować Sabat jako czasowe, kultowe „zarządzenie”.

Wyj.
20:11 Gdyż w sześciu dniach uczynił Pan niebo i ziemię, morze i wszystko, co w nich jest, a siódmego dnia odpoczął. Dlatego Pan pobłogosławił dzień sabatu i poświęcił go.

Powt.
5:15 Pamiętaj, że byłeś niewolnikiem w ziemi egipskiej i że Pan, twój Bóg, wyprowadził cię stamtąd ręką możną i ramieniem wyciągniętym. Dlatego rozkazał ci Pan, twój Bóg, abyś obchodził dzień sabatu.

WAŻNE!
Dwa wyjaśnienia Sabatu są całkowicie inne w dwóch zestawach przykazań! Dlaczego?

Jeśli stworzenie było tak ważną częścią przykazania sabatowego, jak twierdzą ADŚ to dlaczego nie zostało to włączone do ostatecznej, ważniejszej wersji dziesięciu przykazań, jaką znajdujemy w K. Powtórzonego Prawa? O ile Mojżesz nie wiedział, że Bożym zamiarem „pamiętania” było „zachowanie” to nie mamy żadnego wyjaśnienia zmiany dokonanej w podstawowym przykazaniu. Niemniej Powt. 5:15 musi być widziane jako pewien postęp, którego przyczyną było to, aby cały naród Izraelski zachowywał sabat. Zatem część stworzenia z Wyj. 20:11 nie mogła być faktycznym Bożym rękopisem na kamieniach – inaczej Mojżesz byłby winny nadzwyczaj poważnej zmianie Bożego Prawa!

Niemal 40 lat minęło między Wyj. 20 a Powt. 5. Z wyjątkiem Mojżesza, Jozuego i Kaleba wszyscy dorośli, którzy byli obecni w zdarzeniach z Wyj. 20 pomarli. Nowe pokolenie miało wejść i zdobyć Kanaan mając taką samą ilościową siłę przy której poprzednie pokolenie odmówiło walki.

Księga Powtórzonego Prawa ma w Judaizmie znacznie większe znaczenie niż Księga Wyjścia. W rzeczywistości jest to najważniejsza księga Biblii! Umieszczona w niej lista dziesięciu przykazań jest ważniejsza niż lista znajdująca się w Wyj. 20. I z tego powodu różnica między sabatowymi przykazaniami pojawiająca się między tymi księgami jest ważna. Po owych dziesięciu przykazaniach następowała prezentacja oraz powtórzenie warunków przymierza w K. Wyjścia i Powtórzonego Prawa. Nie powinny być one oddzielane od ich starotestamentowego kontekstu. To przymierze było niepodzielną całością a dziesięć przykazań było całkowicie zanurzone w kontekście Zakonu Mojżeszowego. Jako takie, dziesięć przykazań było skierowanych tylko do narodu izraelskiego, który został wyprowadzony z egipskiej niewoli. Jest to trudna do przyjęcia prawda, lecz żaden pisarz Starego czy Nowego Przymierza nie był stanie wyobrazić sobie oddzielenia ich od całej reszty Zakonu.

Sabat z Wyj. 20 odzwierciedla Boży odpoczynek po stworzeniu, a jednak sabat z Powt. 5 ignoruje całkowicie stworzenie i kładzie nacisk na uwolnienie z egipskiej niewoli. Decydujące dla właściwej perspektywy i zrozumienia tych przymierz jest fakt, że nie jest to takie samo przymierze jakie Bóg zawarł z Abrahamem, Izaakiem, Jakubem… ojcami (Powt. 5:3). Przymierze Abrahamowe było bezwarunkowe jeśli chodzi o egzystencję narodu na ziemi, jeśli chodzi o potomków Abrahama i Nasienie, którym był Chrystus (Gal 3:16).

To Mojżeszowe (Stare) Przymierze było warunkowe i czasowe, aż do chwili, gdy przyszła „wiara”, czyli Chrystus. Nieposłuszeństwo opóźniało bezwarunkowe obietnice Boże, lecz ich nie anulowało (Gal. 3:19-25).

Wyj.
23:9 Przychodnia nie uciskaj, sami bowiem wiecie, jak się czuje przychodzeń; wszak byliście przychodniami w ziemi egipskiej.

23:10 Przez sześć lat obsiewać będziesz ziemię swoją i zbierać jej plony,

23:11 w siódmym zaś zostawisz ją odłogiem i nie uprawisz jej, niech pożywią się z niej ubodzy twego ludu, a tym, co pozostanie po nich, niech pożywią się zwierzęta polne; tak też postąpisz z twoją winnicą i z twoim ogrodem oliwnym.

23:12 Sześć dni wykonywać będziesz swoje prace, ale dnia siódmego będziesz świętował, aby wypoczął twój wół i twój osioł i aby wytchnął syn twojej niewolnicy i przychodzeń.

W Wyj 23:12 siódmy sabatowy dzień znajduje się w głównym kontekście dostarczenia odpoczynku „obcemu”, ponieważ „sami bowiem wiecie, jak się czuje przychodzeń; wszak byliście przychodniami w ziemi egipskiej. (23:9), Najbliższe wersety są przykładami ustaw i kar, które przypominały Izraelowi o niepodzielnej jedności Zakonu. Na przykład, jednakowym przestępstwem byłoby zignorowanie odpoczynku ziemi mającego miejsce co siedem lat (23:10, 11) jak ignorowanie odpoczynku siódmego dnia człowieka i zwierząt (23:12). Nauczyciele sabatu, którzy upierają się przy jednym, a ignorują drugie są niekonsekwentni w swej interpretacji.

Wyj.
23:32 Nie zawieraj przymierza ani z nimi, ani z ich bogami.
23:33 Nie będą mieszkać w twojej ziemi, by cię nie zwiedli do grzechu przeciwko mnie; bo jeśli będziesz służył bogom ich, będzie to dla ciebie sidłem.

….

Powt 7:2 i wyda je Pan, Bóg twój, tobie, i ty je wytracisz:
Obłożysz je klątwą, nie zawrzesz z nimi przymierza ani się nad nimi nie zlitujesz.

7:3 Nie będziesz z nimi zawierał małżeństw ….

7:6 Gdyż ty jesteś świętym ludem Pana, Boga twego. Ciebie wybrał Pan, Bóg twój, spośród wszystkich ludów na ziemi, abyś był jego wyłączną własnością.

Trzy rozdziały po przekazaniu dziesięciu przykazań w Wyj. 20 i zaledwie dwa po Powt. 5, naród Izraelski otrzymał polecenie, aby nie dzielić się tym szczególnym przymierzem z innymi narodami. Bóg nakazał Izraelowi, aby nie żyli z nimi, nie zawierali związków małżeńskich i nie oddawali czci wraz z innymi narodami. Dotyczyło to również zawierania sojuszy militarnych z nimi. Gdy Izrael zignorował te ograniczenia tamte narody stały się dla nich sidłem. Sam zakon stał się „żywopłotem” czy „murem oddzielającym” między Izraelem, a innymi narodami. W szczególny sposób dotyczyło to przykazań Sabatowych (Mk. 12:1, Ef. 2:14).

Zatem nic z Mojżeszowego Prawa Starego Przymierza (z jego przykazaniami, karami, ustawami/zarządzeniami) w tym Sabat, nie było obowiązkowe dla innych, dopóki nie znaleźli się oni wewnątrz miast izraelskich (kontrola polityczna) lub wewnątrz izraelskiego domostwa! Jakkolwiek może się to wydawać dziwne, Izrael nie szedł na zewnątrz, aby dobrowolnie ewangelizować innych i nawracać innych na swoje przymierze i styl życia (p. Mat 10:5,6). Tak więc trudno stwierdzić, że dzień „sabatowy” tak, jak jest rozumiany w dziesięciu przykazaniach, miał być dla wszystkich narodów.

Wyj 31:13 Powiedz synom izraelskim: Zaiste, przestrzegać będziecie sabatów moich, gdyż to jest znakiem między mną a wami po wszystkie pokolenia wasze, abyście wiedzieli, żem Ja Pan, który was poświęcam.
31:14 Przestrzegajcie więc sabatu, bo jest dla was święty. Kto go znieważy, poniesie śmierć, gdyż każdy, kto wykonuje weń jakąkolwiek pracę, będzie wytracony spośród swego ludu.

31:15 Sześć dni będzie się pracować, ale w dniu siódmym będzie sabat, dzień całkowitego odpoczynku, poświęcony Panu. Każdy, kto w dniu sabatu wykona jakąkolwiek pracę, poniesie śmierć.

31:16 Synowie izraelscy będą przestrzegać sabatu, zachowując sabat w pokoleniach swoich jako przymierze wieczne.

31:17 Między mną a synami izraelskimi będzie on znakiem na wieki, bo w sześciu dniach stworzył Pan niebo i ziemię, a dnia siódmego odpoczął i wytchnął.

31:18 A gdy dokończył rozmowy z Mojżeszem na górze Synaj, dał mu dwie tablice Świadectwa, tablice kamienne, zapisane palcem Bożym.

Ulubiony przez ADS fragment Wyj. 31:13-18 jest skierowany w szczególności do „synów Izraela” i tylko do Izraela. Wersy 13 i 17 wskazują na to, że siódmy, sabatowy dzień był znakiem Starego Przymierza tylko miedzy Jahwe a synami Izraela! Sabat nigdy nie był dany kościołowi jako znak Nowego Przymierza. Gdyby Izrael uczył inne narody zachowywać sabat to nie byłby on unikalnym znakiem między Jahwe a nimi. Zatem Bóg nigdy nie zamierzał tego, aby inne narody zachowywały sabat w czasie Starego Przymierza.

Inaczej niż w przypadku pozostałych dziewięciu przykazań, które zostały powtórzone w warunkach łaski po Kalwarii, nie ma żadnego świętego dnia wspominanego w warunkach Nowego Przymierza. „Dzień” został zastąpiony „Osobą” Jezusa Chrystusa, który daje codzienny odpoczynek wierzącym (Hebr. 4:3). Obecnie tak zwani „sabatarianie” niemal zawsze grzeszą przeciwko oryginalnej deklaracji sabatu, przez to, że nie zachowują „całkowitego odpoczynku” (31:15), ponieważ wiele z ich rutynowych działań sabatowych powoduje, że inni muszą pracować (jak elektrycy, straż, wojsko, obsługa gazu ziemnego, policja, telefony, woda – a nawet stacje radiowe i telewizyjne przekazujące kazania i muzykę).

Łamanie sabatu w Starym Przymierzu obciążone było karą śmierci (31:15). Dlaczego ci surowi sabatarianie (sobotni i niedzielni) nie pragną, aby przestępcy byli uśmiercani? Kara śmieci również była w szczególny sposób związana z przestępstwami wobec wszystkich dziesięciu przykazań. Czy mamy prawo uważać siebie za „zachowujących przykazania” jeśli nie oskarżamy przestępców tak, jak wymagają tego również warunki przykazań. Czy zasady zachowywania sabatu zostały obalone, gdy Stary Tesament został rozwiązany, czy stało się z nimi coś innego to kara śmierci powinna być wykonywana. Powtórzmy, co daje komuś prawo do upierania się przy tym, aby „zakon” był zachowywany, lecz nie poszczególne kary za łamanie „zakonu”?

„Kamienne tablice” z wersu 18 powinny być porównane z 2 Kor. 3:7 i 10.

2 Kor 3:7 Jeśli tedy służba śmierci, wyryta literami na tablicach kamiennych taką miała chwałę, że synowie izraelscy nie mogli patrzeć na oblicze Mojżesza z powodu przemijającej wszak jasności oblicza jego,

3:10 Albowiem to, co niegdyś miało chwałę, teraz nie ma chwały z powodu chwały, która tamtą przewyższa.

Przeczytaj cały rozdział. Przymierze symbolizowane przez dziesięć przykazań „nie ma chwały” w porównaniu z przekraczającą wszystko chwałą Nowego Przymierza Ducha Świętego (por. też Rzym 8:1-3).

Wyj 34:21 Przez sześć dni pracować będziesz, ale dnia siódmego odpoczniesz; w czasie orki i w czasie żniwa odpoczniesz;

Podobnie jak w Wyj. 23:9-12 przykazanie sabatu jest otoczone przez różne kary i ustawy/zarządzenia, takie jak sprawa pierworodnych czy corocznych świąt. Wszystkie one miały taką samą wartość jako część niepodzielnego Zakonu!

Wyj
35:2 Przez sześć dni wykonywać się będzie pracę, a w dniu siódmym będziecie mieli święty sabat całkowitego odpoczynku dla Pana; każdy, kto w nim będzie wykonywał pracę, poniesie śmierć.

35:3 Nie będziecie rozpalać ognia w żadnej z waszych siedzib w dzień sabatu.

Ten sabatowy tekst znajduje się w kontekście budowy świątyni. Nawet tak ważne wydarzenie nie miało powstrzymać ludzi od zachowywania sabatowego dnia. Nawet pocieranie patyków czy uderzenie krzemieni o siebie, aby zapalić ogień nie było dozwolone. Przestępstwo było karane śmiercią! Pamiętaj o tym, że sabat dotyczył również obcych znajdujących się pod izraelską kontrolą oraz tych znajdujących się w ich domach. Współczesne zastosowania powodują, że inni ludzie jak elektrycy czy stacje gazowe muszą pracować, aby w sabat dostarczyć ciepła. Ten fakt zdecydowanie ogranicza przestrzeganie sabatu w tych rejonach Ziemi, gdzie temperatury są zbyt niskie!

Kapł 23:2 Mów do synów izraelskich i powiedz im tak: Te są uroczystości świąteczne Pana, w które będziecie zwoływać święte zgromadzenia. Te są moje święta:

23:3 Sześć dni będziesz wykonywał pracę, ale dnia siódmego będzie sabat, dzień całkowitego odpoczynku, uroczyście ogłoszone święto. Żadnej pracy nie będziecie wykonywać. Jest to sabat Pana we wszystkich waszych siedzibach.

23:4 Te są uroczystości świąteczne Pana, święte zgromadzenia, które będziecie ogłaszać w ich oznaczonych czasach: …

W 23 rozdziale K. Kapłańskiej sabat dnia siódmego jest tylko jednym z jednakowo ważnych świąt i świętych zgromadzeń Pańskich (Jahwe), które zostały przekazane wyłącznie Izraelowi. Zaczynając od cotygodniowego sabatu rozdział ten idzie dalej ku wymaganiom sezonowych świąt i ich dni sabatowych. Sabatowe dni świąteczne były określone na podstawie nowi księżyca, a nie w cyklu tygodniowym.

Powt 6:20 A gdy twój syn zapyta cię kiedyś: Co to za nakazy, ustawy i prawa, które nakazał wam Pan, Bóg wasz,

6:21 to odpowiesz twojemu synowi: Byliśmy niewolnikami faraona w Egipcie i Pan wyprowadził nas z Egiptu możną ręką.

Jakie jest „znaczenie” Zakonu Mojżeszowego, świadectw czy dziesięciu przykazań, ustaw i kar? Gdy Hebrajskie dziecko zada to pytanie, odpowiedź jest taka sama jak najważniejsza przyczyna powołania Sabatu dana w Powt. 6,21 „to odpowiesz twojemu synowi: Byliśmy niewolnikami faraona w Egipcie i Pan wyprowadził nas z Egiptu możną ręką.”. Ponieważ przymierze i jego prawa dane były tylko narodowi Izraelskie, więc prawidłowa odpowiedź może być udzielona tylko przez nich. Odkupienie jest podstawowym znaczeniem CAŁEGO Mojżeszowego Zakonu, wraz z dziesięcioma przykazaniami (świadectwami) – szczególnie odkupienie z egipskiej niewoli (6:21).

Liczb
15:32 A gdy synowie izraelscy przebywali na pustyni, napotkali człowieka, zbierającego drwa w dzień sabatu.

15:33 Ci, którzy go napotkali zbierającego drwa, przyprowadzili go do Mojżesza i Aarona oraz do całego zboru.

15:34 I osadzili go pod strażą, gdyż jeszcze nie było rozstrzygnięte, co ma się z nim uczynić.

15:35 I rzekł Pan do Mojżesza: Mąż ten poniesie śmierć. Niech cały zbór go ukamienuje poza obozem.

15:36 I wyprowadził go cały zbór poza obóz, i ukamienowali go, i umarł, jak Pan nakazał Mojżeszowi.

ADS raczej woleliby nie dyskutować takich tekstów. Wolą rozmawiać o tym jak cudowny jest sabat, jak Bóg chce, aby wszyscy go zachowywali. W rzeczywistości był on w samym centrum bardzo surowego przymierza – relacji między Jahwe a narodem Izraelskim. Kara śmieci była przewidziana za przestępstwo wobec większości z dziesięciu przykazań. Izrael był bardzo nieposłuszny pod panowaniem teokracji, bezpośredniego panowania Boga. Jako Boży wybrany naród Izraelici mieli wspaniałe objawienie, cudowne możliwości, ogromną odpowiedzialność i ogromne kary. To była prawdziwa natura Starego Przymierza, na które zgodzili się w Pięcioksięgu. Z drugiej strony chrześcijanom Nowego Przymierza nigdy nie był oferowany taki wybór jak relacja starego przymierza wraz z sabatem. Pomimo, że „zapłatą za grzech” nadal jest „śmierć” to fizyczna śmierć została przedłużona tylko poza teokracją.

Ezechiela 20:10-14 (liczne powtórzenia dla podkreślenia)

Ez 20:3 Synu człowieczy! Przemów do starszych izraelskich i powiedz im: …..

20:5 …W dniu, gdy wybrałem Izraela, przysiągłem potomstwu domu Jakuba i objawiłem im się w ziemi egipskiej, ….

20:10 I wyprowadziłem ich z ziemi egipskiej, i powiodłem ich na pustynię.

20:11 I dałem im moje przykazania, i objawiłem im moje prawa, które jeżeli człowiek wykonuje, żyje dzięki nim,

20:12 nadałem im również moje sabaty, aby były znakami między mną a nimi, aby wiedzieli, że Ja, Pan, jestem tym, który ich uświęca.

20:13 Lecz dom izraelski był przekorny wobec mnie na pustyni, nie postępował według moich przykazań, wzgardził moimi prawami, które jeżeli człowiek wykonuje, żyje dzięki nim; i bezcześcili bardzo moje sabaty.

Starotestamentowa relacja z narodem izraelskim nie zaczęła się przed odkupienie z Egiptu. Bóg dał następnie Izraelowi spisany kod prawny. Dał im Swoje ustawy i zarządzenia, Swoje sabaty wszystkie razem, a nie po prostu sabat siódmego dnia, były „znakami” unikalnego przymierza zawartego tylko z Izraelem!

Podczas gdy wszystkie sabatowe dni w Kapł 23 były „znakiem” obietnic Bożego Starego Przymierza dal narodu izraelskiego, Duch Święty jest „znakiem” czy „pieczęcią” Bożych, pewnych obietnic dla Kościoła. Starotestamentowy Izrael nie miał Ducha zamieszkującego wnętrza ludzkie. Dla kościoła, Bóg obiecał: „

Ef. 1:13 W nim i wy, którzy usłyszeliście słowo prawdy, ewangelię zbawienia waszego, i uwierzyliście w niego, zostaliście zapieczętowani obiecanym Duchem Świętym,

O ile Izrael otrzymał swoje „sabaty”, aby przypominały im o odkupieniu z Egiptu (Powt. 5:12-15) kościół otrzymał pieczęć Ducha Świętego, aby przypominał o jego przeszłym, obecnym i przyszłym odkupieniu:

Ef 4:30 A nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego, którym jesteście zapieczętowani na dzień odkupienia.

Neh 9:2 A rodowici
Izraelici odłączyli się od wszystkich obcoplemieńców. Potem powstali i wyznali swoje grzechy oraz przewinienia swoich ojców.

9:13 Potem zstąpiłeś na górę Synaj i rozmawiałeś z nimi z niebios, i dałeś im prawe ustawy, nauki prawdziwe, dobre przepisy i przykazania.

9:14 Ogłosiłeś im swój święty sabat, nadałeś im przykazania, przepisy i naukę przez Mojżesza, swego sługę.

Nehemiasz oddzielił prawdziwych Izraelitów od fałszywych, po czym, odnowił obowiązki kapłanów i lewitów. Ponownie około 444 roku przed Chrystusem, Zakon i Sabat zostały zarezerwowane wyłącznie dla prawdziwych Izraelitów. Ostatecznie w tym czasie, skierowano wszystkie wysiłki ku temu, aby wyłączyć nie żydów z udziału w świętach i wszelkiej służby czci w sabat.

Neh 10:32 A jeśli poganie tej ziemi będą wystawiali na sprzedaż towary, i różnorodne zboże w dzień sabatu, nie będziemy go od nich kupować w sabat lub w dzień święta; zrzekniemy się także plonów w każdym siódmym roku oraz długu od każdego dłużnika.

Ponownie widzimy, że siódmy, sabatowy dzień jest równie ważny jak sabatowy siódmy rok. ADS powinni równie gorliwie przestrzegać nie uprawiania ziemi i nie domagania się zwrotu długów w siódmym, sabatowym roku.

Neh 13:19 Wydałem więc zarządzenie, że gdy w przeddzień sabatu będzie się ściemniać wokół bram jeruzalemskich, ma się zamknąć wrota. Nakazałem też, żeby ich nie otwierano, aż dopiero po sabacie. Postawiłem też przy bramach niektórych z moich sług z poleceniem: W dzień sabatu nie przejdzie tędy żaden ciężar.

(Patrz jako kontekst wersy 15-22.)

Nehemiasz nie pozwolił na jakikolwiek ruch w społeczności żydowskiej w dniu sabatu, a jednak społeczności ADS mają wiele ruchu w sabaty, gdy przychodzą do swoich kościołów czy pracy misyjnej. Pomimo tego, że „dobrze czynią” w sabat to powodują, że „obcy” tacy jak kontrolerzy ruchu i personel komunalny muszą pracować w sabat – a to jest przestępstwem wobec zapisu dziesięciu przykazań. Czy „czynienie dobrze” w sabat anuluje wyraźne przykazania Boże dla Izraela Starego Przymierza?

SB03 Wszystkie dzienne i roczne dni sabatowe

продвижение сайта

Click to rate this post!
[Total: 0 Average: 0]

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.