Category Archives: Heaven’s Family

Servant David

Nasza duchowa ziemska podróż jest porównana do długodystansowego biegu. Jesteśmy nagradzani owacjami z głównych trybun w niebie przez tych, którzy biegli przed nami, przez bohaterów wiary (12:1). Ta wiedza pobudza nas, co więcej, Jezus to Jezus stoi na mecie, więc na nim powinniśmy skupić nasz wzrok (12:2). Naszym celem jest być na zawsze z Nim a kluczem jest wytrwałość. Biegacze są znacznie bardziej wytrzymali, gdy niosą mniejszy ciężar i podobnie jest tutaj powinniśmy „złożyć z siebie wszelki ciężar i grzech, który nas usidla” jeśli chcemy przekroczyć linię końcową w niebie.

Zwróć uwagę na to, że autor wspomina o tym, że tak grzech jak i obciążenia mogą nas spowolnić. Obciążenia, choć mogę same w sobie nie być grzeszne, to wszystko cokolwiek zwalnia nasz duchowy postęp. To, co robimy z naszym czasem z pewnością tutaj pasuje. Marnowanie czasu, naszej najcenniejszej posiadłości, na bezwartościowe relacje, czy bezmyślne rozrywki, jest obciążeniem dla duchowego życia wielu wierzących. Długodystansowcy nie dobiegają do mety przypadkiem, oni docierają do tej linii, ponieważ tak postanowili w swych sercach i spodziewają się cierpienia na drodze do celu.

Oczywiście, największym przykładem wytrwałości wiary pośród cierpienia jest Jezus. ON zniósł krzyż „dla radości stojącej przed Nim” (12:2 -wg tłum. ang.). On wierzył. Wierzący z Żydów również cierpieli z powodu „wrogości grzeszników”, lecz ich cierpienia były niewielkie w porównaniu do Jego cierpienia (podobnie jak i nasze). Oni nie rozlali swojej krwi (12:4).

Niektórzy mogą się zastanawiać dlaczego ich miłujący Ojciec, wszechpotężny Bóg nie powstrzymał ich prześladowców. Autor wyjaśnia, że w Jego boskim planie, Bóg używa cierpień do dyscyplinowania nas, abyśmy „mieli udział w Jego świętości” (12:10). On „karci każdego syna, którego miłuje„, a to właśnie dlatego, że ich wszystkich kocha (12:6). Dopuszcza więc do tego, aby Jego własne dzieci cierpiały, co najmniej czasami, aby wezwać je do pokuty. „Jeśli jesteśmy bez karania” to znaczy, że nie jesteśmy prawdziwymi dziećmi Bożymi.

Możliwe są dwa błędne rodzaje reakcji na Boże karcenie. Możemy „je lekceważyć” (12:5), to znaczy po prostu zignorować, bądź możemy „upaść na duchu” (12:5), zrezygnować rozdrażnieni (do czego byli kuszeni ci wierzący). Prawda jest taka, że często, gdy wierzący gromią Szatana za ich próby, mogliby zastanowić się nad zgromienie siebie samych za zachowania, która proszą się o Bożą dyscyplinę.

Karanie nikogo nie cieszy i o to chodzi. Uczymy się unikać grzechu, aby uniknąć konsekwencji. Kojarzymy nieposłuszeństwo z bólem, podobnie jak nieposłuszne dziecko, które jest karane klapsem. Boża karci nas i wychowuje, co prowadzi do „błogiego owocu sprawiedliwości” (12:11). Nie jest to coś drobnego, ponieważ bez uświęcenia „nikt nie ujrzy Pana” (12:14). Bóg wychowuje nas dla nieba, gdzie świętość panuje.

Autor używa Ezawa jako przykładu, którego nie należy naśladować, ponieważ „sprzedał pierworództwo swoje za jedną potrawę” (12:16). Nie ocenił właściwie wartości praw posiadanych przez pierworodnego syna i zrezygnował z nich w wyniku pokuszenia chwilowej próby. Później głęboko żałował swojej decyzji, lecz konsekwencji jego głupoty nie dały się cofnąć (12:17). To przesłanie było bardzo czytelne dla żydowskich chrześcijan i wszystkich, którzy doszli do dojrzałości w Chrystusie. Porzucić wiarę w tym punkcie, jest nieodwracalną decyzją (pamiętaj 6:4-6).

W końcu autor maluje obraz, w którym porównuje niesamowite sceny, których świadkami były dzieci Izraela, gdy Mojżesz otrzymywał Prawo, z o wiele bardziej cudowna przyszłością, w której będą mieli udział wszyscy wierzący, którzy wejdą do Nowego Jeruzalem.

Niewierzący Żydzi prawdopodobnie wskazywali na poprzednie miasto, starając się przekonać wierzących, aby wrócili do judaizmu, lecz ich nie trzeba było przekonywać. Bóg miał znacznie bardziej niesamowite sceny przygotowane dla nich w przyszłości! Po nadaniu Prawa Mojżeszowego Bóg wstrząsną górą, lecz pewnego dnia, zostanie wstrząśnięta ziemia i pozostanie wyłącznie to, czym nie da się wstrząsnąć, a mianowicie to, co należy do Jego niewzruszalnego królestwa. Wierzący, trwajcie w wierze i będziecie niewzruszeni!

– – – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJпродвижение сайта в интернете самостоятельно

Servant David

Dopiero po przeczytaniu 10 rozdziałów Listu do Hebrajczyków jesteśmy gotowi na przeczytanie rozdziału 11, ponieważ teraz rozumiemy jego ważny kontekst. Zamiarem autora było zachęcić prześladowanych wierzących z Żydów, którzy mogli zwątpić, aby naśladowali przykłady starotestamentowych postaci, które trzymały się mocno swej wiary i w ostateczności zostały nagrodzone.
Dowiadujemy się tutaj czegoś, o czym Stary Testament nie mówi: Bóg zaakceptował zwierzęcą ofiarę Abla z powodu jego wiary (11:4). Abel miał pewną podstawę swej wiary, a mianowicie ubrania, które Bóg dał Adamowi i Ewie po ich grzechu, zrobione ze zwierzęcych skór. Z drugiej strony Kain, nie miał podstawy, aby wierzyć, że Bóg przyjmie jego ofiarę z „owoców ziemi” i reprezentuje on tych, którzy przychodzą do Boga z własnymi martwymi uczynkami, które nie wynikają z wiary.
Noe działał w wierze, ufając, że Bóg zgodnie z obietnicą zaleje ziemię wodą, a on będzie wyratowany od Bożego gniewu (11:7) i wten sposób stał się przykładem dla czytelników tego listu. Podobnie jak Noe, wierzący są teraz, gdy sąd spada ponownie na ziemię, bezpieczni w Bożej arce Jezusie.

Abraham i Sara zaufali, że Bóg da mi ziemię w dziedzictwo, gdzie mieszkali jako obcy. Wierzący Żydzi rozumieli to, żyjąc jako obcy na ziemi, wierząc, że i oni pewnego dnia otrzymają od Boga dziedzictwo.
„Wszyscy oni poumierali w wierze, nie otrzymawszy tego, co głosiły obietnice, lecz ujrzeli i powitali je z dala” (11:13). Znaczy to, że mieli pewien wgląd w obiecane błogosławieństwo ewangelii, wgląd, który w tragiczny sposób został zaprzepaszczony przez niewierzących Żydów. Wygląda na to, że ci starożytni święci mieli więcej poznania co do przyszłego planu Bożego niż widać to na podstawie zapisów Starego Testamentu. Na przykład, Abraham, „oczekiwał bowiem miasta mającego mocne fundamenty, którego budowniczym i twórcą jest Bóg” (11:10). Wiedział o Nowym Jeruzalem, które jest opisane w Księdze Objawienia (p. również Hbr. 13:14). My oczekujemy tego samego miasta.
Wiara Abrahama została wypróbowana, tak jak i wiara wierzących z Żydów. On wierzył, że Bóg może wzbudzić z martwych jego syna, podobnie jak czytelnicy tego listu musieli uwierzyć, że Bóg wzbudził z martwych Swego Syna (11:17-19).

Życie Mojżesza również było dla nich przykładem. On zdecydował się iść za Bogiem, nawet pomimo tego, że dla oznaczało to wyrzeczenie się świeckiej władzy i rozkoszy. Zapłacił wysoką cenę, lecz jego wiara została nagrodzona (11:24-28). Do przeprowadzenia pierwszej Paschy trzeba było wiary wszystkich dzieci Izraela, którzy ofiarowali baranki i pokropili ich krwią odrzwia domów (11:28). To, co dla Egipcjan wydawało się głupotą, opłaciło się Izraelitom, gdy anioł zniszczenie zabijał wszystkich pierworodnych, którzy nie byli „pod krwią”. Wiara Izrealitów w krew uratowała ich, podobnie jak nasza wiara w krew Baranka Bożego zbawia nas.
Obchodzenie przez siedem dni Jerycha w milczeniu wśród szyderstw jego mieszkańców wymagało wiary, lecz mury miasta zwaliły się (11:30).
Nierządnica Rahab, została zbawiona przez wiarę, gdyż ona i jej rodzina byli jedynymi mieszkańcami Jerycha, którzy przetrwali rzeź. Zaufała „ewangelii” szpiegów i zadziałała zgodnie z nią, przywiązując czerwony sznur do swego okna, co, jak niektórzy mówią, jest symbolem krwi Jezusa spływającej w dół krzyża (11:31).

Jest jeszcze wiele wspaniałych starotestamentowych przykładów tych, którzy zachowali wiarę i których Bóg nagrodził. Oczywiście, był to Daniel, który „zamknął paszcze lwom” przez swoją wiarę (11:33), byli jego trzej przyjaciele, którzy „zgasili moc ognia” (11:34), była wdowa z Sarepty (1Król. 17:17-24) i Sunamitka (2Król. 4:17-35), które „otrzymały z powrotem ich zmarłych przez wskrzeszenie” (11:35).

Tradycja mówi, że to Izajasz został rozcięty piłą na pół (11:37). Jeremiasz był więziony, a Zachariasz ukamienowany. Dobrze jest o tym pamiętać szczególnie w czasach, gdy wiara jest promowana jako środek do zdobywania bogactwa, zwycięstwa i powodzenia. Prawda jest taka, że wiara zasadniczo przyspiesza prześladowania, lecz zawsze kończy się błogosławieństwem. Bóg nagradza tych, którzy Go szukają (11:6).

– – – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJпоисковая оптимизация страницы

Servant Dawid

Bóg mógł akceptować śmierć zwierząt jako symboliczny środek odkupienia, lecz coś więcej było konieczne, aby wykupić nas na wieki, a nie tylko od kary za grzech, lecz od samego grzechu.

Pokuty za każdy grzech, który człowiek mógł był popełnić, nie była w stanie ponieść żadna śmierć zwierząt, nie wpływała na wnętrze człowieka, nie dokonywała w nim żadnej nadnaturalnej zmiany, aby usprawiedliwić go zarówno prawnie jak i praktycznie. Lecz Jednorazowa ofiara Jezusa czyni nas świętymi i ostatecznie doprowadzi do doskonałości (10:1, 14). Uważamy więc starotestamentowy system ofiarny tylko „jako cień tych dobrych rzeczy, które miałby przyjść” (10:1).

Autor Listu do Hebrajczyków odważnie stwierdza: „Jest bowiem rzeczą niemożliwą, aby krew wołów i kozłów mogła gładzić grzechy” (10:4). Nie ma żadnego porównania między ofiarami ze zwierząt, a ofiarą złożoną z ludzkiej istoty, stworzonej na obraz Boży. Jakże więc jakakolwiek ofiara zwierzęca mogłaby w ogóle odkupić grzechy człowieka? Gdy porównasz relatywną wartość Jezusa do wartości ludzkich istot to On ma nieskończenie wyższą wartość, można więc z łatwością zobaczyć to, że ON mógł odpokutować za grzechy każdego.

Kierując czytelników ponownie ku pismom Starego Testamentu, autor pokazuje, że zapowiadały one ofiarę przebłagalną, która zakończy stary system ofiarny (10:5-7). Przypisuje słowa zapisane w Ps. 40:6-7 Chrystusowi, mówiącemu do Swego Ojca, gdy po raz pierwszy wchodzi na świat. Te słowa pokazuje braki starotestamentowego systemu ofiarnego, oraz, co zaskakujące, ujawniają to, że tak naprawdę Bóg nie miał upodobania w ofiarach ze zwierząt. Natomiast to, co miał zrobić Jezus w Swoim wcieleniu miało zaspokoić to niezadowolenie. Wiemy, że właśnie to Jezus zrobił!

Przeciwieństwie do kapłanów starego przymierza, którzy musieli stale składać rok po roku ofiary za grzechy, Jezus złożył „raz na zawsze jedną ofiarę za (wszystkie) grzechy” (10:12). „Usiadł po prawicy Bożej, oczekując teraz, aż nieprzyjaciele jego położeni będą jako podnóżek stóp jego” – kolejne odniesienie do Ps. 110 – ponieważ Jego dzieło zostało dokonane.

Te wszystkie cudowne prawdy o jednorazowej ofierze Jezusa i Jego arcykapłańskiej służbie dawały wierzącym Żydom z pierwszego wieku powód, aby chodzić z Jezusem stale, nawet wobec prześladowań. Autor namawia czytelników, aby „mocno trzymali się” tego, tak nawiasem wspominając, że można nie trzymać się mocno. Mamy też pewne wejrzenie na to jakie prześladowania już znosili oni na rzecz Chrystusa. „Z radością przyjęliście grabież mienia, wiedząc że sami posiadacie majętność lepszą i trwałą” (10:34), inni znaleźli się w więzieniu. Ich wiara była szczera za co otrzymają nagrodę (co jest tematem następnego rozdziału).

Ten rozdział, prawdopodobnie skuteczniej niż jakikolwiek inny, kończy wszelkie debaty na temat tego czy wierzący może stracić swoje zbawienie. Autor pisze o straszliwym końcu tych, którzy zostali uświęceni przez krew Chrystusa, a którzy „podeptali Syna Bożego” (10:28-31). Ostrzega przed straszliwymi konsekwencjami jakie spotkały tych, którzy są sprawiedliwi, lecz nie trwają w wierze, którzy „się cofają i giną” (10:36-38). Nie da się tego już wyraźniej powiedzieć.

Mogę jeszcze wywołać trochę problemów? Dziękuję.  Pastorzy często cytują wers 10:25, przypominając swym trzodom, że Biblia mówi, żeby „nie opuszczać zgromadzeń wzajemnych, jak to jest u niektórych w zwyczaju„. Jednak ci sami pastorzy, gdy ich trzody gromadzą się razem, ignorują to, co najbliższy kontekst tego wersu mówi, a mianowicie to, co powinno się dziać w zgromadzeniu. Mamy „pobudzać się do miłości i dobrych uczynków” i „zachęcać się nawzajem” (10:24-25). Gdy się razem zbieramy, wszyscy mamją coś do zaoferowania z Ducha i zgromadzenia powinny mieć charakter współuczestnictwa, a nie pokazu jednego człowieka:

„Gdy się gromadzicie, jeden z was służby psalmem, inny nauką, inny objawieniem, inny językami, inny ich wykładem; wszystko to niech będzie ku zbudowaniu” (1Kor. 14:26 ).

OK, zrzuciłem to z siebie!

– – – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJaracer.mobi

David Servant

Niewątpliwie starotestamentowa świątynia wraz z jej wyposażeniem w połączeniu z nieustanną służbą kapłanów służyła w całości do objawienia ważnych duchowych prawd, lecz większość Żydów nie rozpoznała najważniejsze prawdy, a mianowicie tej dotyczącej służby Chrystusa.

Auto Listu do Hebrajczyków wskazuje na to, że kapłani nieustannie służyli na zewnątrz miejsca najświętszego, lecz do wewnątrz wchodził tylko arcykapłan raz do roku, aby pokropić krwią tron łaski arki przymierza, który reprezentował tron Boży. Oczywiście, wszystko co działo się w tym miejscu zgodnie z zasadami oddawania Bogu czci w żaden sposób nie prowadziło do umożliwienia zwykłym ludziom, aby mogli wchodzić do Miejsca Najświętszego. Nawet po zakończeniu przez arcykapłana całego rytuału w Dniu Pojednania nadal nie można było nikomu tam wchodzić, w tym również samemu arcykapłanowi, aż do następnego roku i ze szczególną ostrożnością.

Tak więc, to, co działo się przez setki lat, początkowo w wewnątrz świątyni, później w świątyni było tylko cieniem tego, co Jezus, nasz arcykapłan miał pewnego dnia osiągnąć. On miał wejść do niebiańskiej świątyni przed rzeczywistym Bożym tronem, przynosząc własną krew jako świadectwo Swego cierpienia i śmierci za grzechy świata „dokonawszy wiecznego odkupienia” (9:12). Oczywiste jest, że skoro przyniesienie krwi zwierząt w ziemskiej świątyni dawała pewne oczyszczające korzyści czcicielom, to krew bezgrzesznego Syn Bożego przyniesiona przed Boży tron da o wiele większe korzyści. Autor pisze, że „oczyszcza ona nasze sumienia od martwych uczynków, abyśmy służyli Bogu żywemu” (9:14), co jest kolejnym odniesieniem do wewnętrznego dzieła Ducha Świętego, którego efektem jest szczera świętość wynikająca z przemienionej natury.

Pamiętajmy o tym, że gdy Jezus zawołał z krzyża „skończone”, zasłona w świątyni rozdarła się na pół (Mat. 27:51), mamy więc teraz odwagę, aby wejść do miejsca świętego przez krew Jezusa, o czym czytamy w następnym rozdziale (10:19). Gdybyśmy mogli zostać cofnięci do czasów Mojżesza, moglibyśmy wejść do Miejsca Najświętszego bez strachu!

Niewątpliwie, wielu Żydów sprzeciwiało się koncepcji ukrzyżowanego Mesjasza, lecz autor listu wskazuje na to, że starożytne przymierza często były umowami między dwoma stronami i obowiązywały ich potomków dopiero po ich śmierci. Niektóre ze starożytnych przymierzy, obejmujące natychmiastowe korzyści dla obu stron były ratyfikowane przez śmierć zwierząt, być może jako symboliczną śmierć obu stron oraz wskazanie na ostateczna i niezmienne warunki umowy.

Tak było w przypadku zawarcia starego przymierza, zatem nowe przymierze zostaje pokazane jako nadrzędne, ponieważ zostało ratyfikowane, nie przez symboliczną śmierć zwierzęcia, lecz rzeczywistą śmierć jednej ze stron, co zdumiewające: Samego Boga.

Co więcej, Bóg wyraźnie i często demonstrował pod starym przymierzem, że „bez przelania krwi nie ma odpuszczenia” (9:22). Stare przymierze było zapoczątkowane rozlewem krwi, zatem jest całkowicie właściwe, aby nowe przymierze szło tym samym śladem, co również wyjaśnia przyczynę śmierci Chrystusa.

Zwróć uwagę na to, że autor wierzył, że Chrystus nie umarł tylko za grzechy popełnione po Jego śmierci, lecz również za grzechy popełnione pod starym przymierzem (9:15). Prawda jest tak, że nigdy nigdy w całej historii ludzkości nie otrzymał przebaczenia grzechów poza śmiercią Chrystusa. Tak, jak Jego śmierć 2000 lat temu zapłaciła za grzechy ludzi, które jeszcze nie zostały wówczas popełnione, tak też wszystkie grzechy ludzi żyjących przed Chrystusem zostały opłacone, bez względu na to czy zdawali sobie z tego sprawę, czy nie.

Nadrzędna ofiara Chrystusa z Siebie Samego była konieczna wyłącznie raz (9:25-28). Pod starym przymierzem, gdy kapłan kapłan wychodził z Miejsca Najświętszego, aby pojawiać się przed ludem, wiedzieli, że następnego roku będą świadkami kolejnego pojednania, lecz gdy Jezus pojawi się ponownie, przyjedzie „nie z powodu grzechu, lecz ku zbawieniu tym, którzy go oczekują” (9:28). Chwała Bogu!

– – – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJраскрутка

Servant David

Obietnica z Psalmu 110, że Bóg wyznaczy kapłana na wieki według porządku Melchizedeka, a nie Lewiego (omówiona w poprzednim rozdziale) sugeruje ostateczne usunięcie lewickiego kapłaństwa. To, z kolei, wskazuje na to, że znacząca część Prawa Mojżeszowego, wszystko, cokolwiek miało coś wspólnego z tym kapłaństwem, zaniknie. Tak więc, łatwo jest zobaczyć, że przybycie obiecanego, wiecznego arcykapłana będzie wymagało całkowitej zmiany Prawa Mojżeszowego. Czytamy w 7:2: „Skoro bowiem zmienia się kapłaństwo, musi też nastąpić zmiana zakonu„. Ta zamiana to całkowite zamknięcie Starego Przymierza i rozpoczęcie nowego. Żydzi, którzy byli (i są) w zgodzie z Bożym planem dokonali tej zmiany.

Ta prawda staje się jeszcze bardziej oczywista, gdy zdamy sobie sprawę z tego, że służba kapłańska pod starym przymierzem była tylko cieniem kapłańskiej służby Chrystusa. W tym rozdziale listu autor deklaruje, że ziemska świątynia, której szczegóły konstrukcyjne otrzymał Mojżesz od Boga, była kopią świątyni w niebie (8:5; 9:23-24). Jezus został „sługą świątyni i prawdziwego przybytku, który zbudował Pan, a nie człowiek” (8:2). Tak więc, Jezus, w porównaniu z poprzednimi kapłanami, jest nie tylko osobiście najwyższy na Swym urzędzie kapłana, lecz również ma służbę wyższej rangi, niż którykolwiek z poprzednich kapłanów. Arcykapłan starego przymierza wykonywał swoją służbę na ziemi, w świątyni zbudowanej przez ludzi. Stawał przed symbolem Bożego tronu w ziemskim Miejscu Najświętszym, aby przynosić krew zwierząt, lecz Jezus przyniósłi swoją własną krew przed Boży tron w niebieskim Miejscu Najświętszym.

To był właśnie ten nadrzędny akt, dokonany w nadrzędnym miejscu przez nadrzędnego kapłana – który jako cień był zapowiadany tysiące razy przez podrzędne akty dokonywane przez podrzędnych kapłanów – który zainaugurował nadrzędne Nowe Przymierze. To nadrzędne Nowe Przymierze, podobnie jak ów wyższy arcykapłan, również było zapowiadane w Starym Testamencie. Autor listu cytuje takie obietnice z Księgi Jeremiasza 31:33-34, dowodząc, że „Gdyby bowiem pierwsze przymierze było bez braków, nie szukano by miejsca na drugie” (8:7). Ponieważ Bóg obiecał drugie przymierze, sugeruje to, że znalazł jakieś braki w pierwszym, zatem każdy kto po ustanowieniu tego Nowego Przymierza, pozostaje pod starym, jest w błędzie.

Nowe Przymierze powoduje, że stare staje się przestarzałe (8:13) i teraz jesteśmy zobowiązani do posłuszeństwa Chrystusowi, a nie Prawu Mojżeszowemu. Każdy chrześcijanin, Żyd czy poganin, który stara się żyć pod Starym Przymierzem cofa się w Bożym planie o 2000 lat. Ci, którzy nauczają, że chrześcijanie są zobowiązani do przestrzegania Prawa Mojżeszowego równie dobrze mogą zacząć składać ofiary ze zwierząt, aby otrzymać przebaczenie swych grzechów!

Setki lat przed rozpoczęciem Nowego Przymierza Bóg zapowiedział przez Jeremiasza kilka korzyści, które będą udziałem uczestników tej obietnicy. Będzie ono ważniejsze od Starego Przymierza, ponieważ Bóg zapisze Swoje prawa na sercach i w umysłach, dzięki czemu ta wewnętrzna praca będzie owocować świętym życiem. Każdy, kto przeżywa tą wewnętrzną pracę, będzie „znał Pana” (8:11), ponieważ to, że się Go zna, jest widoczne w życiu posłusznym Jemu. Widzimy więc, że setki lat przed wcieleniem Jezusa, Bóg już objawiał prawdziwą naturę naszego zbawienia i demaskował fałszywą łaskę, która często jest dziś rozpuszczana, łaskę, która nie zmienia zachowania człowieka.

Apostoł Jan napisał podobnie: „A z tego wiemy, że go znamy, jeśli przykazania jego zachowujemy” (1Jn 2:3). Znać Pana to synonim bycia posłusznym Jego przykazaniom, co było prawdziwe nawet pod Starym Przymierzem. Pan powiedział kiedyś przez Jeremiasza: „Twój ojciec przecież też jadł i pił, lecz stosował również prawo i sprawiedliwość, i wtedy dobrze mu się powodziło. Sądził sprawę ubogiego i biednego i wtedy było dobrze. Czy nie na tym polega to, że się mnie zna? – Mówi Pan” (Jer. 22:15-16).

– – – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJdeeo.ru

David Servant

List do Hebrajczyków 7
Melchizedek jest wymieniony w Starym Testamencie tyko dwukrotnie o obrębie czterech wersów (Rdz. 14:18-20; Ps. 110:4). Jednak to, co jest zawarte w tych wersach ośmieliło autora listu do ogłoszenia końca kapłaństwa lewickiego, tysiącletniej instytucji, założonej przez Mojżesza, który działał posłuszny Bogu. Zamiarem autora było upewnienie wahających się hebrajskich czytelników, że postępują w zgodzie z Bożym planem. Niczego nie stracili, gdy uwierzyli w Jezusa, a raczej zyskali korzyści płynące poddania się nadrzędnemu kapłanowi.

Melchizedek był „królem Salemu”, starożytnej Jerozolimy, która wtedy miała taką nazwę. „Salem” wywodzi się z hebrajskiego słowa „szalom”. Tak więc tytuł Melchizedeka to „książę pokoju” (7:2). Jezus, „Książę Pokoju” (Iz. 9:6) oczywiście będzie pewnego dnia rządził z Jerozolimy.
Imię Melchizedek oznacza „książę sprawiedliwości”, co również przypomina nam o Jezusie „Świętym i Sprawiedliwym” (Dz. 3:14). Melchizedek był królem i kapłanem „Boga najwyższego”; Jezus również nim jest.
Jest tutaj coś więcej niż tylko jakieś podobieństwo do Chrystusa. Nie mamy w Piśmie żadnych informacji o jego genealogii, urodzeniu czy śmierci. Podobnie jak Chrystus wydaje się nie mieć początku ani końca. Niektórzy podejrzewają, że Melchizedek rzeczywiście był Chrystusem w przed wcielonej postaci, lecz Biblia tego nie mówi.

Dowiedzieliśmy się już z 4 wersu Psalmu 110, że Mesjasz został wyznaczony przez Boga, aby był wiecznym arcykapłanem według porządku Melchizedeka, tak więc autor Listu do Hebrajczyków pokazuje nam najpierw to, dlaczego porządek Melchizedeka jest wyższy od porządku Lewickiego, aby wykazać wyższość kapłaństwa Chrystusa. Wskazuje na to, że Abraham zapłacił Melchizedekowi dziesięcinę, a czyniąc to, pisze autor, Lewi, który był przyszłym potomkiem Abrahama „w lędźwiach praojca swego” również zapłacił mu dziesięcinę (7:9). Co więcej, gdy Abraham zapłacił tą dziesięcinę, Melchizedek pobłogosławił go i „a to rzecz bezsporna, że mniejszy od większego otrzymuje błogosławieństwo” (7:7). Tak więc, Melchizedek jest większy zarówno od Abrahama jak i od jego potomka, Lewiego, czyli porządek jego kapłaństwa jest nadrzędny nad porządkiem Lewiego. To wszystko ma na celu pokazanie, że Jezus jest nadrzędnym arcykapłanem.

Autor dowodzi również, że gdyby lewickie kapłaństwo wystarczało, Bóg nie ogłaszałbym planu ustanowienia wiecznego kapłana, który nie byłby potomkiem Lewiego, i w innym porządku, lecz takie twierdzenie znalazło się w Ps. 100 a miało to miejsce po ustanowieniu kapłaństwa lewickiego. Jezus, który był podobny do Melchizedeka był oczywiście obiecanym kapłanem z Psalmu 110.

Z Psalmu 110 wypływa coś jeszcze więcej, co wskazuje na nadrzędność Chrystusa. Wieczne kapłaństwo Jezusa zostało powołane przysięgą Samego Boga Ojca, co nie miało miejsca w przypadku żadnego innego kapłana przed Nim (7:20-22). W przeciwieństwie do kapłaństwa Chrystusa, Bóg nigdy nie obiecywał, że starotestamentowe kapłaństwo będzie wieczne.

W starym przymierzu było wielu arcykapłanów, których służba była ograniczona długością ich życia, i którzy zmieniali się po sobie w kolejnych pokoleniach. Jezus jest jednak jedynym arcykapłanem nowego przymierza, ponieważ On żyje na wieki. W konsekwencji może On zaoferować nam wieczne zbawienie, ponieważ żyje zawsze, aby zabezpieczać nasze przymierze z Bogiem (7:25).

Starotestamentowi kapłani musieli składać codzienne ofiary zarówno za swoje własne grzechy, jak i za grzechy ludu, lecz Jezus był bezgrzeszny i żadna ofiara nie jest potrzebna za Niego. Jako doskonała, bezgrzeszna ofiara, On musiał ofiarować Siebie raz na zawsze za nasze grzechy (7:27). Jego ofiara zadośćuczyniła raz i na zawsze za każdy grzech. W końcu, Jezus był nadrzędnym arcykapłanem, ponieważ był nie tylko człowiekiem, lecz również Synem Bożym (7:28).

Przesłanie Listu do Hebrajczyków było jasne: Nie ma żadnych powodów, aby wracać do lewickiego systemu starego przymierza, ponieważ został objawiony światu obiecany, długo oczekiwany, nadrzędny, wieczny, niebiański, bezgrzeszny, wyznaczony przez Boga, doskonały arcykapłan. Jeśli sądzisz, że Bożym celem całego lewickiego systemu było, aby wskazywać na kapłańską służbę Chrystusa, to masz rację. Trzymaj się tego!

– – – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJраскрутка сайтов оптимизация комплекс услуг

Servant David

Z ostatnich pięciu wersów rozdziału piątego dowiadujemy się, że autor listu nie był zadowolony z powolnego duchowego wzrostu większości swoich czytelników. Stali się „ociężali w słuchaniu” i w tym czasie powinni sami stać się nauczycielami, a tymczasem potrzebują, kogoś, kto by ich „nauczał pierwszych zasad nauki Bożej” (5:11-12). Sześć z tych „pierwszych zasad’ wylicza a na pierwszym miejscu jest „odwrócenie się od martwych uczynków” ku „wierze w Boga” (6:1). Jakże tragiczne jest to, że wielu ewangelicznych duchownych nie rozumie dziś tych najbardziej „początków nauki o Chrystusie” (6:1) a definicja wiary została tak zmieniona, aby nie wchodziły do niej uczynki, a pokuta (tu „odwrócenie się” – przyp.tłum.) usunięta z ewangelii. Przy okazji, „martwe uczynki” to uczynki religijne, które nie wyrastają z żywej wiary w Chrystusa, lecz z wrodzonej tradycji.

„Nauka o obmywaniach” może być przetłumaczona jako „nauka o chrztach„, a Nowy Testament mówi o nich trzykrotnie: chrzest wierzącego w ciało Chrystusa, chrzest przez zanurzenie w wodzie oraz chrzest w Duchu Świętym.

„Wkładanie rąk„, jako kolejny „podstawowa zasada„, to uzdrowienie czy namaszczenie Duchem Świętym, które są przenoszone czy udzielane (Mat. 19:13-15; Mk 5:23; 8:23; 10:16; 16:18; Łk. 4:40; Dz,8:17-18; 9:12-17; 1Tym. 4:14; 5:22; 2 Tym. 1:6). Chrzest w Duchu Święty często jest udzielny przez włażenie rąk.

„Zmartwychwstanie” odnosi się do fundamentalne prawdy, która mówi, że każdy człowiek, sprawiedliwy czy niesprawiedliwy, któregoś dnia zostanie wzbudzony z martwych w ciele.

W końcu „sąd wieczny” jest fundamentalnym wierzeniem chrześcijan, że wszyscy staną przed Bogiem, a skutek tego będzie wieczny: coś co wydaje się rzadko wspominane w współcześnie w kazalnic.

Biorąc wersy 6:4-8 wprost ponownie widać, że jest możliwe, aby zbawiona osoba straciła swoje zbawienie, czym się przede wszystkim martwił autor tego listu. Napisał, że tak naprawdę to jest niemożliwe, aby wierzącego, który spełnił pięć wymienionych kryteriów, gdy odpadł, ponownie przywrócić temu, co stracił.

Człowiek, który już nie może odzyskać zbawienia, musi najpierw być „oświecony” (6:4), co oznacza, że uznał swój grzeszny stan i potrzebę zbawiciela. Po drugie; musi „zakosztować niebiańskiego daru” (6:4), to jest przyjąć dar życia wiecznego. Po trzecie: musi narodzić się z Ducha i zostać ochrzczony w Duchu Świętym. Po czwarte: Musi „zakosztować Słowa Bożego, że jest dobre” (6:5), co wskazuje na coś więcej niż początkowe zrozumienie Słowa. Znaczy to, że wyrósł ponad „mleko” i jada „stały pokarm”, nie jest już chrześcijańskim dzieckiem. Po piąte:  musi zakosztować „cudownych mocy wieku przyszłego” (6:5), co musi oznaczać, że miał pewne doświadczenia w darach Ducha Świętego.

Jeśli osoba, która osiągnęła ten poziom w swym chrześcijańskim życiu odpadnie, to „jest niemożliwe powtórnie odnowić i przywieść od pokuty” (6:6). Jest porównana do gleby, która wcześniej wydawała owoc, lecz teraz wydaje tylko ciernie i chwasty, przypominając nam o jednej glebie z dobrze znanej przypowieści Jezusa o tej nazwie. Taki odstępca, w rzeczywistości ponownie krzyżuje Chrystusa, a więc dziedziczy przekleństwo, którego skutkiem jest jest ogień piekielny (6:6-8). Jest całkowicie nieprawdopodobne, że ktokolwiek może twierdzić, jakoby te pięć kryteriów może zostać spełnionych przez kogoś, kto tylko zastanawia się na chrześcijaństwem, a jednak wielu robi to, aby chronić fałszywą doktrynę o bezwarunkowym wiecznym bezpieczeństwie.

Widać wyraźnie, że autor listu chciał ostrzec hebrajskich chrześcijan przed konsekwencjami odpadnięcia od Chrystusa. Ich miłość do świętych, manifestująca się na różne sposoby, dowiodła ich szczerej wiary i daje pewność ich zbawienia (6:9-12). Niemniej, ostateczne zbawienie nie należy do tego ”pakietu”. Przez wiarę i cierpliwość ostatecznie dziedziczymy to, co Bóg nam obiecał, jak dowiódł tego Abraham, którego cierpliwa wiara w końcu opłaciła mu się. Podobnie jest z nami: wiara zostanie wynagrodzona, jeśli wytrwamy. Nie jest możliwe, aby Bóg kłamał i jego obietnica jest kotwicą naszej duszy (6:18-19)!

– – – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJdeeo.ru