Category Archives: Źródło

David Servant

Paweł pisząc List do Rzymian nie pisał, oczywiście, z podziałem na rozdziały i wersy. Nie było też jego zamiarem, aby ten list był czytany w krótkich fragmentach w ciągu 16 dni, jak to robimy, a raczej miał być przeczytany w całości w jednym posiedzeniu. Niebezpieczeństwo jakie nam grozi, gdy czytamy po jednym rozdziale jednego dnia, jest takie, że można przeoczyć kontekst każdego rozdziału, w którym jest on umieszczony w otaczających go rozdziałach. Szczególnie jest to niebezpieczne, gdy czytamy ten właśnie rozdział.

W szczególności kalwiniści często wybierają wersy z kontekstu rozdziałów tego listu, aby doprowadzić je do znaczenia, którego w rzeczywistości nie mają. Zwróćmy uwagę na to, że oczywistym tematem rozdziału 10, podobnie jak i 9, jest akceptacja przez Boga wierzących z pogan i Jego odrzucenie niewierzących Żydów. Bardzo ważne jest zachowanie tego kontekstu w pamięci.

Kalwiniści, którzy twierdzą, że Paweł naucza Rzymian tego, że zbawienie jest ograniczone do tych, których Bóg suwerennie wcześniej wybrał, muszą czytać wszystko, co Paweł napisał do nich, a nie tylko wyizolowane wersy. Zbawienie jest oferowane wszystkim:

„Nie masz bowiem różnicy między Żydem a Grekiem, gdyż jeden jest Pan wszystkich, bogaty dla wszystkich, którzy go wzywają, Każdy bowiem, kto wzywa imienia Pańskiego, zbawiony będzie” (10:12-13).

Choć nie wspomniałem o tym, gdy czytaliśmy 9 rozdział (z powodu wyczerpania przydzielonej ilości słów), Paweł kończy ten rozdział wyjaśniając, dlaczego nie było winą Boga, że Żydzi byli mniejszością w kościele do roku AD 55. Cytując Ozeasza i Izajasza, pokazuje, że Bóg wiele stulecie wcześniej przewidział wielki wpływ pogan na Jego królestwo i niewielką ilość resztki Żydów. Przyczyna? Było tak dlatego, że wielu pogan uwierzyło Słowu Bożemu, przyjmując dar sprawiedliwości przez wiarę, podczas gdy większość Żydów dążyła do sprawiedliwości z uczynków (9:30-32). Bóg zapowiedział nawet to przez proroka Izajasza:, Ten, którego Bóg posłał stał się kamień obrazy i skałę zgorszenia, dla tych, którzy nie uwierzyli, lecz kto w niego uwierzy nie będzie zawstydzony” (9:33)

Ten sam temat jest kontynuowany w rozdziale 10 gdy Paweł zestawia ze sobą „usprawiedliwienie, które jest z zakonu” oraz „usprawiedliwienie z wiary” (10:5-6). Najpierw odnosi się do słów Mojżesza, które znajdujemy w Kapł. 18:5: „Przepisów moich i praw moich przestrzegajcie, Człowiek, który je wykonuje, żyje przez nie.” Była to Boża obietnica dla Izraelitów, lecz ponieważ nikt nie zachowywał Prawa, nikt nie otrzymał obiecanej korzyści. Stało się tak, że raczej odziedziczyli obiecane przez Prawo przekleństwo. Tak więc, „sprawiedliwość, która jest z zakonu” (10:5), była nieosiągalna, poza zasięgiem.

Niemniej, sprawiedliwość oparta na wierze, jest dostępna i osiągalna. Kolejny raz, zapożyczając słów od Mojżesza (tym razem z Księgi Powtórzonego Prawa) Paweł stosuje je do Chrystusa i ewangelii. Nie ma potrzeby mierzyć wysokości niebios, aby sprowadzić Chrystusa na dół do nas, ani nie ma potrzeby schodzić głęboko w dół ziemi, aby Chrystusa wyprowadzić na górę do nas (10:6-7). Jezus już przyszedł, przynosząc zbawienie i sprawiedliwość tak blisko nas, jak to tylko możliwe. Aby je otrzymać, trzeba tylko słuchać i uwierzyć „słowo [przesłanie] wiary” (10:8), to jest ewangelię sprawiedliwości z wiary (10:11-13). To usprawiedliwienie jest czymś znacznie większym niż zwykłym przebaczeniem i sprawiedliwością prawego stanu wobec Boga, obejmuje ono praktyczną sprawiedliwość, owoc zamieszkującego Ducha.

Oczywiście, jeśli ludzie mają uwierzyć ewangelii muszą ją od kogoś usłyszeć i dlatego Paweł wyjaśnia, dlaczego Bóg posłał tak wielu kaznodziejów, co zapowiedział przez Izajasza (10:15). Do czasu, gdy Paweł pisał do Rzymian ewangelia rozpowszechniła się daleko i szeroko a tłumy pogan uwierzyły, podczas gdy większość Żydów odrzuciło ją. Bóg zapowiedział przez Izajasza i Mojżesza włączenie pogan i odłączenie Żydów (10:19-21). Lecz odrzucenie Żydów nie było niepowodzeniem Boga. Nieustannie wyciągając Swoje ręce obejmował łaską na Izraela, lecz oni ją odrzucili.

– – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

раскрутка

David Servant

Dla wielu Żydów, którzy słuchali przesłania apostoła Pawła, największą przeszkodą w przeszkodą było to, że jego ewangelia wykluczała z Bożego królestwa niewierzących, choć „zachowujących prawo”, obrzezanych Żydów, równocześnie przyjmując z otwartymi ramionami pogańskich grzeszników! Dla Żydów, którzy byli dumni ze swego dziedzictwa, genealogii, prawa czy obrzezania, uważających siebie za bardziej uprzywilejowanych od pogan, przesłanie Pawła było zniewagą. Dlatego w tym rozdziale autor pomaga Żydom zobaczyć, że Bóg może wybrać kogo zechce i odrzucić kogo zechce, bez względu na to co, kto myśli! Co więcej, Bóg już zademonstrował wcześniej, że On nie wybiera ludzi na podstawie tych rzeczy, którym ufało większość Żydów, że usprawiedliwią ich przed Bogiem, jak genealogia, przywileje narodzenia czy nawet osobista świętość.

Jeśli chodzi o genealogie to Paweł przypomina czytelnikom o tym, o czym już z pewnością wiedzieli, że choć Bóg wybrał Abrahama do szczególnego błogosławieństwa, Nie wybrał wszystkich jego potomków. Co więcej, Izaak, który urodził się jako drugi, a nie Ismael, który był wcześniej, został niespodziewanie wybrany, aby dziedziczył to błogosławieństwo. (Paweł nie może oprzeć się tutaj wskazaniu na to, że Ismael był wynikiem uczynków Abrahama, podczas gdy Izak wynikiem jego wiary – analogia, która uczy na temat zbawienia.)

Dalej, Bóg w zaskakujący sposób wybrał Jakuba, a nie Ezawa, aby jako następny dziedziczył to błogosławieństwo a Jego wybór został dokonany, zanim się urodzili, tak więc błogosławieństwo Jakuba nie było wynikiem jego uczynków. Ja, wiedząc to, mógł jakikolwiek Żyd sprzeciwiać się temu, że Bóg wybrał pogan, nie patrząc na ich uczynki? Ich przodek i imienni, Izrael, został wybrany przez Boga, bez względu na uczynki!

Wielu wskazuje na to, że ten rozdział nie naucza o tym, że Bóg wybiera jakieś jednostki do zbawienia lub wybiera jednostki na potępienie. Tylko ci, którzy wyrywają wersy z ich kontekstu całego rozdziału i całej księgi mogą dojść do takiego wniosku. Ten rozdział, od początku do końca, jest o Żydach i poganach, jako grupach ludzi, i Bożym wyborze oferowania miłosierdzia. Co więcej, Boży wybór Abrahama, Izaaka i Jakuba nie dotyczył zbawienia. Taki był wniosek Pawła.

W bardzo mocnych słowach Paweł przypomina czytelnikom, że Bóg nigdy nie był niesprawiedliwy (9:14). Nawet więc, gdy wydaje nam się, że Bóg jest niesprawiedliwy, to okazuje się, że to my mamy złą perspektywę. Na przykład Boży wybór Abrahama, Izaaka i Jakuba może wydawać się niesprawiedliwym faworyzowaniem, lecz było to rzeczywiście wyraz Bożego miłosierdzia dla całego świata, ponieważ zostali oni wybrani po to, aby nieść nasienie, które przyniesie błogosławieństwo wszystkim.

Mogę dodać, że gdyby Bóg wybrał do zbawienia tylko potomków Izraela, to sprawiłoby, że byłby bezdyskusyjnie niesprawiedliwy. Gdyby suwerennie wybierał na zbawienie jednych, a drugich nie, jak twierdzą kalwiniści, to również byłby bezdyskusyjnie niesprawiedliwy. Jeśli Pan chce, aby jego oferta zbawienia była w porządku, sprawiedliwa i miłosierna, musi ją zaoferować wszystkim. Co więcej, jest to doskonale sprawiedliwe dla Niego, aby zatrzymać Swoje miłosierdzie dla tych, którzy je odrzucą i ukarać ich, jak to zrobił z faraonem. Gdy czyta się Księgę Wyjścia widać wyraźnie, że Bóg okazał miłosierdzie faraonowi, lecz faraon zatwardzał swoje serce i Boże miłosierdzie zmniejszało się w każdym dodatkowym sądzie, aż do momentu, gdy Bóg wkroczył i aktywnie zatwardził jego serca jako wyraz sprawiedliwego sądu. „Bóg nad kim chce, okazuje zmiłowanie, a kogo chce, przywodzi do zatwardziałości” (9:18), lecz cokolwiek robi, robi to sprawiedliwie, a nie arbitralnie!

Chwała Bogu za to, że, jak będziemy czytać w następnych dwóch rozdziałach: „Bóg poddał wszystkich w niewolę nieposłuszeństwa, aby się nad wszystkimi zmiłować” (11:32). Zarówno pierwsze jak i drugie słowo „wszystkich” w tym zdaniu oznacza „wszystkich” – wszystkich Żydów i wszystkich pogan.

Tak, można usunąć z kontekstu analogię Pawła o glinie i garncarz i tak zrobić, aby wyglądało na to, że Paweł mówi, że czyjeś zbawienie całkowicie zależy od Boga, garncarza, i nie ma zupełnie nic do nas, gliny. Lecz w kontekście widać, że Paweł nauczał o tym, że Bóg, garncarz, może zbawić wierzących pogan, a nie może zbawić niewierzących Żydów, obie nacje z ludzkiej gliny.

Gdyby ktoś był zainteresowany to napisałem obszerną dyskusję Rzm. 9, którą można przeczytać TUTAJ.

– – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

aracer.mobi

David Servant

Właśnie przeczytałem coś, co, moim zdaniem, jest najlepszym rozdziałem w Biblii! Chciałbym mieć dziś więcej niż 700 słów!

Jezus zrobił to, czego nie mogło zrobić prawo. Umarł za nas jako „ofiara za grzech” (8:3), „aby słuszne żądania zakonu„, to jest śmierć dla grzeszników, „wykonały się w nas” (8:4). On był naszym substytutem. Tak więc, my, którzy jesteśmy w Chrystusie nie będziemy potępieni, jakby to było, gdybyśmy się w Nim nie znaleźli (8:1). Co charakteryzuje tych, którzy są „w Chrystusie”? „Nie postępują oni według ciała, lecz według Ducha” (8:4). Ci, którzy chodzą według Ducha Świętego są święci, oczywiście.

Wybór tego czy chodzimy według ciała, czy według Ducha spoczywa na każdym z nas, możemy skupić umysł na rzeczach cielesnych bądź na rzeczach z Ducha (8:6). Pierwsza decyzja skutkuje śmiercią, druga życiem i pokojem (8:6). Paweł wyraźnie ostrzegał „Jeśli bowiem według ciała żyjecie, umrzecie, ale jeśli Duchem sprawy ciała umartwiacie, żyć będziecie” (8;13). Trudno doszukać się tutaj obietnicy bezwarunkowego bezpieczeństwa i ponownie natrafiamy na biblijną prawdę o konieczności uświęcenia do życia wiecznego. W tym poważnym ostrzeżeniu Paweł oczywiście mówił o wiecznej śmierci, jako że wszyscy któregoś dnia umrą fizycznie, nawet ci, którzy „Duchem sprawy ciała umartwiają” (8:13).

Jakże błogosławieni są ci, którzy uwierzyli w Chrystusa! Narodziwszy się na nowo z Niego, zostaliśmy zaadoptowani do Bożej rodziny. On jest naszym Ojcem, dzięki czemu jesteśmy dziedzicami Jego wiecznej chwały z Chrystusem naszym Panem. Niemniej jednak, Paweł mówi, że musimy wraz z Chrystusem cierpieć, jeśli mamy nadzieję być uwielbieni razem z Nim (8:17), wskazując na to, że prześladowania są parą przydzieloną na drogę prawdziwych wierzących. Nasze chwilowe cierpienia „nic nie znaczą w porównaniu z chwałą, która ma się nam objawić” (8;18). Głęboko w naszych sercach bardzo tęsknimy do dnia naszego odkupienia. Paweł mówi, że całe stworzenie, znajdujące się obecnie pod przekleństwem Boga, również oczekuje z tęsknotą tego dnia.

Zauważ, że Paweł nie napisał w 8:29-30 (czy gdziekolwiek indziej w Nowym Testamencie), że Bóg przeznaczył kogokolwiek na zbawienie czy na nie zbawienie, a raczej napisał, że Bóg przeznaczył tych, których wcześniej znał, o których wcześniej wiedział, że będą ukształtowani na obraz Jego Syna. Bóg oczywiście przewidział to, kto z nas uwierzy w Jezusa, i On przeznaczył nas do tego, abyśmy byli Jego synami, podobnie jak Jezus. Jest to bardzo odległe od bycia przeznaczonym do zbawienia imputowaną Bożą suwerennością „bezwarunkowego wyboru”, która eliminuje naszą wolną wolę podjęcia wiary w Chrystusa.

Paweł kończy ten rozdział zadając pięć cudownych pytań. Po pierwsze: „Jeśli Bóg z nami, któż przeciwko nam?” (8:31). Oczywiście, wielu występuje przeciwko nam, lecz skoro Bóg jest z nami, ta opozycja jest całkowicie bez znaczenia.

Po drugie: „On, który nawet własnego Syna nie oszczędził, ale Go za nas wszystkich wydał, jakżeby nie miał z nim darować nam wszystkiego?” (8:32). Ostateczny dowód Bożej miłości do nas został zademonstrowany na krzyżu. Jak możemy wątpić, w świetle oddania Swego Syna na śmierć, że On da nam za darmo każde przyszłe błogosławieństwo, które obiecał, jak też zaopatrzenie naszych obecnych potrzeb?

Po trzecie/czwarte: „Któż będzie oskarżał wybranych Bożych?” (8:33) i związane z nim pytanie: „Bóg usprawiedliwia; kto będzie potępiał?” (8:34). Inni mogą nas osądzać jako winnych, lecz Bóg ogłasza: że nie jesteś winni, nie jesteś winny! Dowód naszego usprawiedliwienia zasiada po prawicy Sędziego!

I w końcu: „Któż nas odłączy od miłości Chrystusowej?” (8:35). Apostoł następnie wylicza pewne szczególne przeciwności i przeciwników, sytuacje, które mogą kusić nas do myślenia, że Boża miłość przygasa. Nic nie może zniweczyć tego, co Chrystus zrobił dla nas na krzyżu. Nawet jeśli jesteśmy zarzynani jak owce, Boża miłość do nas zapewnia o tym, że ostatecznie „w tym wszystkim zwyciężamy” (8:37).

W ramach przydzielonej ilości słów!

– – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

продвижение сайта

David Servant

Niektórzy komentatorzy twierdzą, że Paweł zaraz w następnym rozdziale opisał swe osobiste chrześcijańskie doświadczenie, gdzie mówi o tym w ten sposób, że „czyni to czego nie chce, to czyni” i „to czego nienawidzi, czyni” (Rzm. 7:15). Błąd takiej interpretacji jest widoczny w dzisiejszym czytaniu, w rozdziale 6, i dalej staje się jeszcze bardziej widoczny, gdy będziemy czytać rozdział 8. Człowiek z rozdziało 6 i 8 to jest człowiek wolny od grzechu, podczas gdy ten z rozdziału 7 jest związany grzechem. Zwróć uwagę na to, jak często Paweł wspomina o wolności wierzącego od grzechu.

Ponieważ Paweł potwierdził, że ludzka niesprawiedliwość demonstruje Bożą sprawiedliwość (3:5), niektórzy oskarżali go o to, że mówi ludziom: „Czyńmy zło, aby przyszło dobre” (3:8). Dziś, Paweł zadaje retoryczne pytanie, które mogło być oparte na podobnym oszczerstwie: „Czy mamy trwać w grzechu, aby łaska mogła obfitować?” (6:1). Paweł wzdrygał się na taką myśl i zareagował wołając: „Przenigdy!” (6:2). Trwanie w grzechu jest niemożliwe dla tych, którzy umarli dla grzechu, co Paweł mówi, obejmując tym wszystkich, którzy „zostali ochrzczeni w Chrystusie” (6:2-3).

Nasz chrzest jako nowych wierzących był symbolem tego, co zdarzyło się, gdy uwierzyliśmy. Staliśmy się jednym duchem z Chrystusem (1Kor. 6:17), zjednoczyliśmy się z Nim w śmierci, pogrzebie i zmartwychwstaniu. Aby zacząć rozumieć to, musisz usunąć element czasu. Podobnie jak Chrystus w pewnym sensie połączył Siebie z tobą niosąc twój grzech na Swoim ciele, zanim jeszcze narodziłeś się na nowo, tak też ty, jako nowy wierzący, zostajesz utożsamiony z Chrystusem w tym, co On zrobił 2000 lat temu. Gdy On został ukrzyżowany „nasz stary człowiek został wraz z Nim ukrzyżowany” (6:6). Gdy on umarł, my również, a gdy On został wskrzeszony z martwych, my również zostaliśmy wskrzeszeni, „abyśmy nowe życie prowadzili” (6:4).

Celem naszego zjednoczenia z Chrystusem jest to, „abyśmy już nadal nie służyli grzechowi” (6:6), ponieważ zostaliśmy „uwolnieni od grzechu” (6:7). Niemniej, nasza wolność od grzechu nie chroni nas automatycznie przed grzeszeniem. Wolna wola nadal gra swoją rolę i dlatego Paweł pobudza swych czytelników, aby uważali się „za martwych dla grzechu, lecz żywych dla Boga” (6:11) i nie pozwalali, aby „grzech panował nad śmiertelnym ciałem naszym” (6:12). Narkoman może zostać uwolniony od nałogu, lecz jego wolność nie daje mu automatycznego zabezpieczenia przed zrobieniem sobie kolejnego zastrzyku narkotyku. Musi sprzeciwiać się pokuszeniu brania narkotyków. Podobnie jest z wierzącymi w Chrystusa, którzy zostali uwolnieni od więzów grzechu, lecz muszą stale opierać, aby nie poddać się grzeszeniu.

Słowa Pawła: „Nie jesteście pod prawem, lecz pod łaską” (6:14) zostały pozbawione kontekstu i tak ułożone, aby znaczyły: „Nie musisz przejmować się zachowywaniem Bożego Prawa, ponieważ łaska uwalnia cię od odpowiedzialności”. Lecz najbliższy kontekst pokazuje, że Paweł byłby przerażony takim wykrzywieniem jego słów: „Czy mamy grzeszyć, dlatego że nie jesteśmy pod zakonem, lecz pod łaską? Przenigdy!” (6:15). Następnie Paweł przypomina swoim czytelnikom to tym, co się dzieje od pierwszej chwili wiary w Jezusa. Gdy człowiek przychodzi do Chrystusa, prezentując siebie jako „sługę posłuszeństwa”, odwracając się od grzechu, naszego poprzedniego mistrza (6:16). Będąc „uwolnionym od grzechu” staje się „sługą sprawiedliwości” (6:18).

Czy życie wieczne, które Paweł nazywa „darem łaski Bożej„(6:23), jest ostatecznie zagwarantowane nieświętym? Apostoł pisze: „Teraz zaś, wyzwoleni od grzechu, a oddani na służbę Bogu, macie pożytek w poświęceniu, a za cel żywot wieczny” (6:22). To zdanie opisuje pewien postęp. Początkowo zostajemy uwolnieni od grzechu i poddani w niewolę Bogu, korzyścią jest uświęcenie czy inaczej stale wzrastająca świętość. „Końcowym efektem” tego wszystkiego jest życie wieczne i oczywiście nie ma efektu, bez kroków, które do niego prowadzą. Końcowy efekt jest darem (za darmo) ponieważ kolejne kroki, prowadzące do niego, są dziełem łaski Bożej. Jednak nasze posłuszeństwo jest konieczne. Podobnie jak w bezpłatnej szkole, musimy zaliczać kolejne egzaminy, aby nadal przyjmować korzyści z niej płynące!

– – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

aracer.mobi

David Servant

Paweł dalej zajmuje się żydowskimi zastrzeżeniami do jego ewangelii. Wyobraź sobie jednego z jego żydowskich oponentów, mówiącego: „Przecież to sam Bóg dał nam Prawo Mojżeszowe! Jak możesz twierdzić, że Żydzi, którzy wierzą w Jezusa nie muszą go zachowywać?” Paweł odpowiada analogią pochodzącą z samego Prawa, które mówi, że kobieta może ponownie wyjść za mąż, jeśli jej mąż zmarł. Jego śmierć uwalnia ją spod prawa, które ją ograniczało.

Podobnie jest z żydowskimi wierzącymi, którzy są w Chrystusie: zostali oni uwolnieni przez Jego śmierć spod prawa, które ich trzymało, lecz nie daje to zgody na grzech. Paweł rozszerza tą analogię, aby powiedzieć, że podobnie jak wdowa może przyłączyć się do innego męża, tak też żydowscy wierzący mogą przyłączyć się do Chrystusa, aby „wydawali owoc dla Boga” (7:4). Teraz „służą w nowości Ducha, a nie według przestarzałej litery” (7:6). Znaczy to, że wierzący Żydzi nie są uwolnieni od posłuszeństwa, lecz że postępują według prowadzenia zamieszkującego w nich Ducha, który prowadzi ich do świętości i nie ma żadnej potrzeby spisanego prawa. Ta sama prawda, oczywiście, dotyczy wierzących z pogan.

„Lecz ty nauczasz, że Prawo, dane nam przez Boga, było złe, ponieważ powodowało tylko zło!” – mogli niektórzy mówić. Apostoł więc wyjaśnia, że to grzech przeciwko Prawi, a nie samo Prawo, powodował śmierć. „Tak więc zakon jest święty i przykazania jest święte i sprawiedliwe, i dobre” (7:12).

Oczywiste jest całkowicie, że fragment 7:4-13 został napisany przez Pawła jako relacja z tego, co było jego (oraz innych Żydów) poprzednim doświadczeniem życia pod Zakonem Mojżeszowym. Czy, gdy dochodzimy do wersu 14, powinniśmy dojść do wniosku, jak niektórzy, że Paweł zaczyna pisać o swym doświadczeniu jako chrześcijanin, tylko dlatego, że używa czasu teraźniejszego, w szczególności wobec tego, że nie rożni się to niczym od od tego, co przeżywał przed nowym narodzeniem? Nie sądzę. Wszyscy czasami używamy czasu teraźniejszego do opisania przeszłych wydarzeń. Robię to w tych nauczaniach od pierwszego zdania: „Paweł kontynuuje… Paweł odpowiada… Paweł wyjaśnia…” i tak dalej. Lecz przechodzę do czasu przeszłego w następnym akapicie.

Gdyby apostoł opisywał swoje chrześcijańskie doświadczenie w pierwszej części rozdziału 7, potwierdzając, że jest „zaprzedany grzechowi” tak, że czyni zło, którego nienawidzi (7:15, 19) to dlaczego w rozdziale 6 wielokrotnie potwierdzał, że chrześcijanie „umarli dla grzechu” (6:2), i „nie są już sługami grzechu” (6:6, 17, 20), oraz że zostali „uwolnieni od grzechu” (6:7, 18, 22), że są „sługami sprawiedliwości” (6:18), zostali „niewolnikami Boga” (6:22)? Czy człowiek z rozdziału 6 wolny od grzechu, może być tym samym nędznym człowiekiem z rozdziału 7, który tęskni do kogoś, kto „uwolni go od tego ciała śmierci„? (7:24).

Jeśli we fragmencie 7:17-25 Paweł mówi o aktualnym stanie nędznego niewolnika grzechu, czyniącego zło, to bardzo dziwi tych z nas, którzy przeczytali to, co powiedział o swej osobistej świętości w innych miejscach (p. 1Kor. 4:4; 2Kor. 1:12; 1 Tes. 2:10; 2Tym. 1:3).

Niektórzy twierdzą, że Paweł musiał mówić o swym obecnym chrześcijańskim życiu, ponieważ mówi, że chce czynić to co prawe i „bo według człowieka wewnętrznego ma upodobanie w Prawie Bożym” (7:21-22). Z pewnością, mówią, żaden zdeprawowany niewierzący nie powiedziałby czegoś takiego, będąc do cna grzesznikiem.

Niemniej, musimy pamiętać o tym, że Paweł przed swoim zbawieniem był bardzo gorliwym faryzeuszem. On, w przeciwieństwie do zwykłych, niezbawionych ludzi, robił wszystko, co mógł, aby być posłusznym Bożym prawom, aż do prześladowania kościoła włącznie, lecz odkrył, że bez względu na to, jak bardzo się starał, nadal był niewolnikiem grzechu. Naprawdę, nie ma bardziej nędznego człowieka niż ten, który usiłuje żyć według Bożych standardów, lecz nie jest narodzony na nowo. Chwała Bogu za Jezusa!

– – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

aracer