Jon 3:1-2
SŁOWO PANA TEJ TREŚCI POWTÓRNIE DOSZŁO JONASZA:
WSTAŃ, UDAJ SIĘ DO NINIWY, TEGO WIELKIEGO MIASTA, I ZWIASTUJ MU POSELSTWO, KTÓRE CI PRZEKAZUJĘ.
W świecie gdzie nie ma przebaczenia, kariera wielu ludzi zakończyła z powodu jednego błędu. Nawet jeżeli ktoś dostaje drugą szansę to zwykle tylko na próbę i z mniejszym zaufaniem. Chociaż Jonasz zawiódł, kiedy po raz pierwszy został powołany przez Boga do Niniwy to jednak została mu przywrócona pozycja proroka i polecono mu głosić Niniwijczykom to samo przesłanie. Już samo to było przywilejem. Nie wykluczone, że Jonasz mógł uważać to za powtórne nałożenie na niego ciężaru nie do zniesienia. Nie mamy powodów, aby wierzyć, że taka była postawa Jonasza w tej sytuacji. Przypomina nam to o najważniejszym aspekcie uczniostwa, mianowicie o tym, że do tego do czego wzywa nas Bóg nie tylko należy zrobić, ale można zrobić, ponieważ Bóg zapewnia nam siły potrzebne do wykonania tego zadania. Jonasz musiał powrócić do punktu wyjścia i być posłusznym swojemu powołaniu. Mamy tu do czynienia z ważną zasadą, którą stosuje się do wszystkich i brzmi: objawiona wola Boża dla naszego życia nie podlega negocjacjom. Wszystko co nakazuje nam Bóg wymaga pełnej wiary odpowiedzi.
W wersecie 2 widzimy, że Bóg bezpośrednio przedstawił to, czego oczekiwał od proroka. Przypomniał mu o trudnościach zadania i powtórnie kazał zwiastować poselstwo Niniwejczykom. Niniwa była wielkim miastem. Wszystkie skrupuły, jakie miał Jonasz za pierwszym razem, kiedy Bóg przedstawił mu swój plan na pewno wypełniły jego umysł. Jego praca nie stała się wcale łatwiejsza po tym jak uciekł do Tarszyszu. W tym czasie Niniwa przepełniła czarę swojej nieprawości, ponieważ Bóg, który początkowo mówił o jej nieprawości (1:2) ogłosił, że dokładnie czterdzieści dni pozostaje do czasu jej zburzenia. Sugeruje to, że Boży posłańcy zwiastujący Słowo powinni czynić to z największym oddaniem. Tak naprawdę ludzie świadczący o Chrystusie w tym umierającym świecie ponoszą ogromną odpowiedzialność. Ludzie umierają bez Zbawiciela. Kościół musi zebrać żniwo albo pokolenia zostaną stracone na zawsze. „Czy wy nie mówicie: Jeszcze cztery miesiące, a nadejdzie żniwo? Otóż mówię wam: Podnieście swoje oczy i spójrzcie na pola, że już są dojrzałe do żniwa” (Ew. Jana 4:35). „A czynić dobrze nie ustawajmy, albowiem we właściwym czasie żąć będziemy bez znużenia” (Galacjan 6:9).
Życzę błogosławionego dnia.