Frangipane Francis
Z głębi serca jestem Bogu wdzięczny za to denominacyjne dziedzictwo.
Cenię i bronię początków pochodzenia wielu naszych denominacji. Wiele z nich powstało, gdy mężowie Boży walczyli z grzechem i duchowym odstępstwem swoich czasów. Ich heroiczna postawa umożliwiła zachowanie (a w niektórych przypadkach odnowiła) prawdy Bożej w, poza tym, ciemnym świecie. Z głębi serca jestem Bogu wdzięczny za to denominacyjne dziedzictwo.
Niemniej jednak, dziś potrzeba trwania w oddzieleniu od innych ewangelicznych zgromadzeń jest nieuzasadniona. Możemy pozostać unikalnymi kościołami z unikalnymi powołaniami i ludźmi, jednak zjednoczeniu duchowo, nawet funkcjonalnie, z innymi zgromadzeniami w naszych środowiskach.
Wiedzą, że Chrystus powołał nas do jedności w Swoim kościele, wielu współczesnych przywódców ponownie bada legalność podziału kościoła. Współcześni herosi nie oddzielają się od innych kościołów, lecz pracują na odnowieniem kościoła ku jednemu fundamentowi i budują jedność opartą wyłącznie na Chrystusie.
Jednak nasze tradycje podziałów przybrały postać ortodoksji; wyglądają na biblijne, choć takie nie są. Te różnorodne podziały w przeszłości kościoła miały być etapami do odnowy i zachowania prawdy, a nie izolować go.
Czy Chrystus jest podzielony?
Każdy prawdziwy chrześcijanin wierzy, że Biblia jest Bożym świętym, wiecznym słowem. I rzeczywiście niebo i ziemia przeminą a Słowo Boże będzie trwało na wieki. To, co było względne i potężne w pierwszym wieku powinno być równie potężne dziś. Posłuchajcie zatem, co Paweł pisze do kościoła w Koryncie:
1 Kor. 1:10-13
10. A proszę was, bracia, w imieniu Pana naszego, Jezusa Chrystusa, abyście wszyscy byli jednomyślni i aby nie było między wami rozłamów, lecz abyście byli zespoleni jednością myśli i jednością zdania. 11. Albowiem wiadomo mi o was, bracia moi, od domowników Chloi, że wynikły spory wśród was. 12. A mówię to dlatego, że każdy z was powiada: Ja jestem Pawłowy, a ja Apollosowy, a ja Kefasowy, a ja Chrystusowy. 13. Czy rozdzielony jest Chrystus?
Jakież to dziwne, że spoglądamy tacy zadowoleni z siebie na podziały w korynckim kościele. Zdecydowanie krytykujemy ich cielesność, lecz dlaczego było złe w pierwszym wieku mówienie: „Ja jestem pawłowy (apollosowy)”, jest dziś dopuszczalne dziś: „Ja jestem z Luteran, Weslejowców, Baptystów, Zielonoświątkowców”?
Proszę pamiętajcie, nie sugeruję, że powinniśmy walczyć o jedność z kościołami, które nie wierzą w Chrystusa, Boże słowo, Ducha Świętego, dziewicze narodzenie czy drugie przyjście. Niemniej mówią mówię, że w obszarze nowonarodzonego, żywego kościoła Jezusa Chrystusa, podziały są nie biblijne i złe.
Dalej apostoł kontynuuje: „bo jeśli jest między wami zazdrość i kłótnia, to czyż cieleśni nie jesteście i cieleśnie nie postępujecie? (1 Kor 3:3).
Wiarygodność kościoła polega na tym, że nie jesteśmy „zwykłymi ludźmi” narodzonymi z kobiety, bez duchowej wizji czy przeznaczenia. Zostaliśmy zrodzeni z Sucha w wysokości. W naszym duchu jest duchowa substancja Samego Chrystusa.
„Czy nie wiecie, że świątynią Bożą jesteście, i że Duch Boży mieszka w was?” (1 Kor. 3:16). Jesteśmy świątynią Bożą. Nasze kościoły, podobnie jak kamienie w świątyni, mają leżeć obok siebie, budując się nawzajem”… w mieszkanie Boże w Duchu” (Ef. 2:22). Paweł drąży temat dalej ostrzegając, co każdy chrześcijanin powinien mieć na uwadze (1 Kor. 3:17): „Jeśli ktoś niszczy świątynię Bożą, tego zniszczy Bóg, albowiem świątynia Boża jest święta, a wy nią jesteście”.
Podchodziliśmy do tego wersetu, aby go używać do potępienia takich rzeczy jak palenie papierosów, seksualne afery wobec jednostek, ponieważ są pewne oczywiste konsekwencje tych grzechów. Niemniej jednak, Paweł mówi tutaj o czymś więcej niż o tych grzechach. Apostoł ostrzega przed zgodą na podziały w świątyni Bożej, kościele. Mówi: „jeśli ktoś niszczy świątynię (przez zazdrość, spory), tego zniszczy Bóg”. Kontekst wyraźnie mówi, że odnosi się to do podziałów w kościele!
Gdy czyste chrześcijaństwo degeneruje się na podzielone obozy ambitnych ludzi to dosłownie niszczy harmonię, moc i błogosławieństwo „świątyni Bożej”. Jednostki, które wprowadzają lub popierają takie cielesne podziały w kościele same stawiają siebie w pozycji wielkiego zagrożenia przed Bogiem. Świątynia Boża jest święta. Jedność wspólna jest święta. Nasza miłość wzajemna jest święta, ponieważ Sam Ojciec mieszka w miejscu odpocznienia pełnych troski motywacji i pełnych miłości relacji.
Nasza wspólna jedność jest święta. Nasza miłość wzajemna jest święta, ponieważ Sam Ojciec mieszka w miejscu odpocznienia pełnych troski motywacji i pełnych miłości relacji. Zbiorowo, jesteśmy miejscem zamieszkania Boga na ziemi.
Ostrzeżenie jest poważne:
„ Jeśli ktoś niszczy świątynię Bożą, tego zniszczy Bóg”.
Żywy Bóg jest Bogiem porządku; On nie mieszka w ruinach! Ponieważ jest Bogiem miłości, będzie z nami pracował nad odbudową, lecz nie będzie sankcjonował naszego upadłego stanu mocą. On nie będzie udzielał Swojej wiarygodności naszemu nieporządkowi.
W jaki sposób brak jedności wpływa na ciebie?
Gdy Nehemiasz mieszkający wśród Żydów żyjących w rozproszeniu usłyszał o stanie Jerozolimy i świątyni: „usiadł i zaczął płakać i smucić się przez szereg dni” (Neh 1:4). Współcześni Żydzi również płaczą, gdy podchodzą do Ściany Płaczu, lamentując nad ruinami swojej świątyni”. Paweł smucił się, gdy widział zrujnowany stan kościoła w Koryncie.
Powiedział (2Kor. 12:20-21):
„Obawiam się bowiem, że gdy przyjdę, ………że może będą swary, zazdrość, gniew, zwady, oszczerstwa, obmowy, nadymanie się, nieporządki; Obawiam się, że gdy przyjdę. Bóg mój upokorzy mnie przed wami i że będę musiał ubolewać nad wieloma z tych, którzy ongiś popełnili grzechy …….”
Sam Jezus płakał nad podzieloną Jerozolimą, lamentując (Mat. 23:37):
„… ileż to razy chciałem zgromadzić dzieci twoje, jak kokosz zgromadza pisklęta swoje pod skrzydła, a nie chcieliście!”
Ten smutek związany ze podzielonym stanem domu Ojca również powinien być w naszych sercach.
A jednak, wielu z pośród nas, nie tylko popadło w tą żałosną sytuację, lecz nawet nie zdaje sobie sprawę z tego, że to nasze podzielenie, zazdrość i walki są upadłym stanem!. Jak dalece upadliśmy i jak niewiele o tym wiemy!
O ile odkupienie człowieka zawsze motywowało działanie Jezusa, pamiętaj o tym, że Jego najbardziej żarliwe pragnienie było zwrócone na dom Jego Ojca; był „żarliwy” o niego (J. 2:17). Budowanie domu Bożego, odrodzonego, modlącego i kochającego się, obejmującego całe miasta kościoła ciągle jest najwyższym Jego priorytetem. Świat jest jego żniwem, kościół Oblubienicą. Jego miłość do kościoła była fundamentem ostatniej, zarejestrowanej Jego modlitwy: abyśmy byli jedno (J 17:20-23).
To jest ciągle Jego największa pasja, ponieważ dopóki nie zostaniemy zjednoczeni z Nim, świat nie uwierzy, że Bóg posłał Jego (J 17:21,23).
Przywilej stawania się podobnymi do Chrystusa.
Było wiele przyczyn popadnięcia Jerozolimy w niewolę babilońską w czasach Jeremiasza, lecz główną było duchowe odstępstwo religijnych przywódców. Sam Bóg ochroniłby pokorne, rozmodlone miasto, lecz duchowi przywódcy Jerozolimy byli skorumpowani. Posłuchajmy więc
przerażającego objawienia:
Tren. 4:12-13
… gnębiciel i wróg wejdzie w bramy Jeruzalemu [] z powodu grzechów jego proroków, win jego kapłanów, ….
Czy widzimy to? Przeciwnicy Izraela weszli do Jerozolimy ponieważ wśród duchowych przywódców było pełno nie odpokutowanego grzechu. Boże, pomóż nam zobaczyć i przyjąć do wiadomości to, że przyszłość naszych miast jest w relacjach jakie mają przywódcy z tobą i ze sobą nawzajem. Jezus powiedział, że miasto i dom „rozdwojony sam w sobie” nie ostoi się (Mat 12:25). Miejsce duchowej ochrony społeczności bierze swoje pochodzenie od jakości życia wśród przywódców tej społeczności: żywy, modlący się, zjednoczony kościół będzie przeciągał to miasto w stronę Boga; podzieleni, grzeszni przywódcy będą umożliwiać przeciwnikowi wejść w bramy miasta.
Ścieżka zwęża się dla przywódców, aż do chwili, gdy naszym jedynym przywilejem będzie stanie się we wszystkim podobnym do Chrystusa. Niemniej jednak, przywództwo na wzór Chrystusa może zmienić świat wokół nas! Widzicie, nasze miasta przeżywają bałagan, ponieważ kościół jest w bałaganie. Jakub mówi nam, że tam, gdzie jest zazdrość i walka, „tam jest nieporządek i wszelki zły czyn” (Jak 3:16).
Nasze egoistyczne ambicje sprawiły, że zdjęliśmy nasze oczy z woli i celów, jakie Bóg ma dla naszych miast. Staliśmy się zazdrośni jedni o drugich. W konsekwencji widzimy w naszych miastach, że „nieporządek”, bezprawie i „wszelki zły czyn”, przynajmniej częściowo, są zakorzenione w gruncie źle prowadzonej i rozproszonej społeczności kościelnej.
Z tego powodu kościół stracił swoją miarę wiarygodności. Jak możemy oczekiwać tego, że świat będzie słuchał naszego posłania miłości, gdy my, jako ciało Chrystusa, nie kochamy się nawzajem? Nie mamy prawa potępiać świata za jego pychę i arogancję jeśli my, ciało Chrystusa, ciągle nie chcemy się upokorzyć i pracować wspólnie z innymi kościołami w naszym sąsiedztwie. W ciągu lat świat widział wiele niewiarygodnych posług, niemniej jednak, czas „niewiarygodności” przeminął; wybił czas na to, aby wiarygodność została ustanowiona.