David Servant
Nie mamy pokoju z Bogiem przez Jezusa Chrystusa, a raczej „pokój mamy z Bogiem, przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa” (5:1). Niechaj nie umyka nam ta ważna różnica. Poprzednio, byliśmy wrogami Boga (5:10), przeznaczeni na Jego gniew, lecz przez to, że Jezus zapłacił za naszego grzechy, wraz z podniesieniem flagi poddania wiary i pokuty, zostaliśmy pojednani z Bogiem. Jakże głupie byłoby myśleć, że mamy pokój z Bogiem, gdybyśmy nie zrobili niczego więcej jak tylko „przyjęli Jezusa jako osobistego Zbawiciela” nadal trwając w grzechu!
Teraz, pojednani, „chlubimy się nadzieją chwały Bożej” (5:2). Znaczy to, że cieszymy się świadomością tego, że któregoś dnia znajdziemy się w obecności chwały Bożej. Cieszymy się również wtedy, gdy cierpimy prześladowania, ponieważ wiemy, że wytrwałość utwierdza nasz charakter i napełnia nas również nadzieją pełnej chwały przyszłości. Ta nadzieja nie dozna zawodu. Już smakujemy tego spełnienia przez zamieszkującego Ducha Świętego (5:3-5). Duch, jak mówi o Nim Paweł w innym miejscu „rękojmią dziedzictwa naszego” (Ef. 1:14).
Za kogo umarł Jezus? Paweł napisał, że „Chrystus umarł za nas” (5:8). Niektórzy twierdzą, że dowodzi to, iż umarł tylko za kościół, co definiują jako tych, którzy zostali suwerennie uprzednio wybrani przez Boga do zbawienia. Czy więc Chrystus umarł za kościół, czy za bezbożnych? Oczywiście, za jednych i drugich. To, większe obejmuje również to mniejsze, zadośćuczynienie Jezusa nie było w swym zamiarze ograniczone, lecz tylko w swym skutku do tych, którzy sprzeciwiają się Bogu (1Jn 2:2).
Przed czym zostaliśmy zbawieni/uratowani? Paweł pisze, że „…od gniewu Bożego” (5:9). Nie tylko to, lecz również zostaliśmy usprawiedliwieni (5:9), co można przetłumaczyć „uczynieni sprawiedliwymi”. Być usprawiedliwionym to coś więcej, niż przebaczenie, oznacza być znalezionym bez winy.
Druga połowa 5 rozdziału nie jest tak łatwa do zrozumienia jak pierwsza. Niektórzy komentatorzy sugerują, że Paweł odpowiadał krytykom, którzy pytali ja uczynek jednego człowieka może skutkować zbawieniem tak wielu ludzi. Paweł sięga więc do Adama i pokazuje, że uczynek jednego człowieka negatywnie wpłynął na całą ludzką rasę, po czym przez analogię mówi o Jezusie. Nie to doskonała analogia, jak i wszystkie inne.
Tych, którzy wierzą, że Prawo Mojżeszowe było środkiem do zbawienia możemy zapytać: „Gdyby to Prawo było dane po to, aby zbawić ludzi, to jak ludzie mogli byli być zbawieni, zanim zostało ono dane?” Czy to możliwe, że Bóg nie zaliczał nikomu grzechów przed pojawianiem się Prawa, ponieważ nikt nie znał Bożych praw? Paweł pokazuje w jaki sposób Bóg czyni odpowiedzialnym każdego za jego grzechy na długo przed nadaniem Prawa. Pisze: „Albowiem już przed zakonem grzech był na świecie, ale grzechu się nie liczy, gdy zakonu nie ma; lecz śmierć panowała od Adama aż do Mojżesza … (5:13-14). Znaczy to, że ludzie grzeszyli przed nadaniem prawa, niemniej Bóg nie czyni ludzi odpowiedzialnymi za ich grzechy, jeśli nie znają Jego woli. Jest oczywiste więc, że On sprawiał, że ludzie byli odpowiedzialni za swoje grzechy przez Prawem, ponieważ wszyscy między Adamem i Mojżeszem pomarli.
Stąd oczywiste jest, że Bóg musiał wszystkim dawać prawo przed Prawem Mojżeszowym. Widać, że były to prawa, które On wypisywał na sercu każdego. Bóg oczekiwał, że każdy będzie posłuszny tym prawom, lecz ludzie nie byli. Paweł napisał „A zakon wkroczył, aby uczynki się pomnożyły...” (5:20). Znaczy to, że Prawo Mojżeszowe zostało dane Izraelitom, aby lepiej zdali sobie sprawę ze swej grzeszności, aby doprowadziło ich do pokuty i wiary. Już byli całkowicie kierowani przez prawo wypisane na ich sumieniach, lecz podejrzewam, że mogli być kuszeni do ignorowania tego wewnętrznego potępienia dlatego, że Bóg wyprowadził ich z Egiptu i wydawało im się, że już mają automatycznie Jego przychylność. Tak więc przez Prawo Mojżeszowe stanęli podwójnie potępieni, przygotowani do pokuty i zbawczej wiary.
– – – – – – – – – – – –
Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ