Tym razem o sądzeniu wierzących przez Pana i o tym, jak tego uniknąć. Lecz, najpierw:
Przewinienia w Nowym Testamencie
Kiedy byłem dyrektorem dużej szkoły biblijnej w Tulsa, pewien student bardzo chciał się ze mną zobaczyć. Nerwowo zaczął mi mówić, że chce wyznać mi swój grzech, zgodnie z poleceniem z Listu Jakuba 5:16: „Wyznawajcie grzechy jedni drugim i módlcie się jedni za drugich, abyście byli uzdrowieni. Wiele może usilna modlitwa sprawiedliwego”.
Zatrzymałem go, zanim ruszył dalej, i dałem mu lekcję, którą zamierzam dać wam. Wyraz przetłumaczony w Liście Jakuba jako „grzechy”to greckie „przewinienia”. Jakub nie polecał nam wyznawania sobie nawzajem grzechów, lecz naszych przewinień/przestępstw.
Konfesjonał?
Innymi słowy, iść do konfesjonału i czy też wyznać wieczorem przyjacielowi czy pastorowi jaki grzech popełniłeś w sobotę, a może jeszcze komuś innemu, NIE jest biblijne. Biblijne JEST wyznawanie przewinień temu wobec kogo zawiniłeś – to właśnie mówi Jakub. To dlatego mówi dalej, żeby po wyznaniu twojego przewinienia modlić się o siebie nawzajem, abyś został uzdrowiony (w tej relacji).
Biblia interpretuje Biblię i Jk 5:16 jest podsumowaniem poleceń Jezusa z Ewangelii Mateusza 18:16, gdzie mówi, że jeśli brat twój zawinił przeciwko tobie, idź do niego i staraj się o odbudować relację. O tym też mówi Jakub.
Paweł twierdzi to samo, mówiąc to innymi słowami, ponownie rozszerzając polecenie Jezusa z Mt 18:15, w Gal 6:1-10:
„Bracia, jeśli człowiek zostanie przyłapany na jakimś upadku (greckie: przewinienie), wy, którzy macie Ducha, poprawiajcie takiego w duchu łagodności, bacząc każdy na siebie samego,abyś i ty nie był u kuszony”, jedni drugich brzemiona noście, a tak wypełnicie zakon Chrystusowy”.
Świadkowie
Przypominasz sobie, z tego co Jezus powiedział w Ewangelii Mateusza 18:15, że jeśli ktoś zawini wobec kogoś to winowajca nie może zawrzeć pokoju sam na sam, lecz ma wziąć jednego lub dwóch świadków, to znaczy takich, którzy wiedzą o przewinieniu czy trudnościach występujących między nimi i razem ci 2, 3 mają spróbować odbudować ich przyjaźń.
O tym mówi również Paweł. Jeśli brat zostanie przyłapany na jakimś przewinieniu, wy, którzy jesteście duchowi, – nie zaangażowani w sprawę, lecz wiedzący o niej – macie iść do niego i odbudować to, jeśli tamten zechce. Jeśli nie to Paweł powiada, że „… kto myśli, że jest czymś będąc niczym, siebie samego zwodzi”, niech sam dowiedzie swym zachowaniem i niesie własny ciężar.
Innymi słowy: próbujesz doprowadzić do pokoju, lecz jeśli tamta osoba zamknie drzwi, ponieważ chce się upierać przy swoim, Paweł mówi, aby pozwolić tamtemu dowieść tego, że ma rację lub nie – czas to pokaże. Jeśli chciałbyś się dowiedzieć więcej na temat nauczania Jezusa z Mt 18;15-20 to jest dostępny mój cykl nauczania pt.: Sermon on the Mount series and the forgiveness („Kazania na Górze” i „Przebaczenie”).
Twój autorytet
Zastanówmy się nad władzą jaką Jezus daje nam. Po Swoim zmartwychwstaniu powiedział: „Komukolwiek grzechy odpuścicie, będą mu odpuszczone, a komu zatrzymacie, będą zatrzymane” (J 20:23).
Nie chodzi o to, że możesz powiedzieć: „Ojcze, przebacz wszystkim w moim kraju”, lecz oznacza pójście za przykładem Jezusa, którzy przebaczył tym, którzy bezpośrednio i osobiście zgrzeszyli – zawinili – przeciwko Niemu. Zwróć uwagę na szczegóły przebaczenia rzymskim żołnierzom, którzy go krzyżowali: „Ojcze, przebacz im, albowiem nie wiedzą, co czynią”.
Za co nie będą oni odpowiedzialni
Jeśli to sobie odtworzymy, zrozumiemy, że żaden z nich nigdy nie wierzył w Jezusa, ostatniego dnia całego ich grzesznego życie, za ten grzech ukrzyżowania Pana nie będą odpowiedzialni. Zdumiewające.
Tą samą zasadę widać w przypadku Szczepana w 7 rozdziale Dziejów Apostolskich, który w czasie gdy była kamienowany, powiedział: „Panie, nie policz im tego grzechu”. Oznacza to, że nawet jeśli nikt z tych ludzi nie został zbawiony to na sądzie tego grzechu przeciwko Szczepanowi nie będzie w ich rejestrze.
Oznacza to, że gdy mówisz: „Ojcze, przebacz siostrze takiej a takiej jej przewinienia wobec mnie” – to nie będzie ona odpowiedzialna za nie, gdy stanie przez Panem. Jakaż to władza, że Bóg słucha nas!
Jezus po naszej stronie
Widzicie, Pan chce, abyśmy stanęli przed Nim z jak najmniejszym bagażem. O tym mówi Jan w swoim 1 Liście 5:16: „Jeśli ktoś widzi, że brat jego popełnia grzech, lecz nie śmiertelny, niech się modli, a Bóg da mu żywot, to jest tym, którzy nie popełniają grzechu śmiertelnego. Wszak jest grzech śmiertelny; nie o takim mówię, żeby się modlić”.
Grzech śmiertelny to odrzucenie Jezusa, każdy inny nie jest śmiertelny. Jan mówi tutaj to samo, co Jezus, Paweł i Jakub – jeśli ktoś zawini wobec ciebie, bądź jesteś jednym z dwóch świadków, „widzisz” grzech, to możesz prosić Ojca, aby przebaczył i zostanie to przebaczone.
Grzechem śmiertelnym jest, gdy wierzący odrzuca zbawienie, co jest bluźnierstwem wobec Ducha Świętego. Tak więc grzech śmiertelny to odrzucenie Pana. Jest to grzech, o którego przebaczenie nie możesz prosić Pana, za kogoś innego, ponieważ taki człowiek dobrze wie i z wolnej woli, popełnia go.
Teraz trwaj w tym, co wiesz
Jan mówi również w swoim 1Liście 1:7: „Jeśli zaś chodzimy w światłości (nasze „pionowe” chodzenie z Panem jest w porządku), jak On sam jest w światłości, społeczność mamy z sobą (nasze „poziome” chodzenie ze sobą nawzajem jest w porządku), krew Jezusa Chrystusa, Syna jego, oczyszcza nas od wszelkiego grzechu”.
Odnosi się tutaj do pionowego i poziomego chodzenia z Bogiem i stwierdza, że, gdy chodzimy w tym świetle i chodzimy w przyjaźni ze sobą, następuje ciągły proces oczyszczania. Stały proces przebaczania w naturalny sposób wypływa z chodzenia w zgodzie z tym, co wiesz. A co jeśli wyjdziesz z tego światła?
Po to jest następny wiersz, 9. Jeśli wyjdziesz z tego światła, grzeszysz. Wyznaj więc (przyznaj się) do tego i zostanie ci przebaczone, zostaniesz oczyszczony ponownie z „wszystkich grzechów”. Innymi słowy: jeśli wyznajemy to, o czym wiemy, On automatycznie oczyszcza z tego, o czym nie wiemy.
Drodzy – chodzimy w społeczności z Bogiem. Nie wstajemy rano i nie musimy modlić się, uwielbiać, czytać i wyznawać swoich dróg Jego dobrotliwemu miłosierdziu każdego ranka – żyjemy w społeczności z Nim. Podchodzimy do Niego tak, jak ktoś kto już ma Go w swoim sercu. Walczymy z przeciwnikiem z wygranej pozycji. Żyjemy w pokoju z Bogiem i człowiekiem, jesteśmy na pozycji człowieka, który już wygrał z przeciwnikiem – List do Rzymian 5:1-2.
Sąd a wierzący
Co się dzieje, gdy jakiś chrześcijanin chce zatrzymać przewinienie kogoś innego wobec niego, bądź chce trzymać się grzechu w swym własnym sercu i życiu? W jaki sposób Pan zajmuje się takimi ludźmi?
Taki problem występował w Koryncie. Bogaci ludzie nie zgadzali się na wspólne jedzenie z biednymi. Taka była lokalna kultura w tamtych czasach, że bogaci i biedni prowadzili oddzielne życie, lecz w Chrystusie wszyscy są równi i w domowym kościele, który zaczął działalność w domu Justusa od wierzących oczekiwano, że będą jeść i gromadzić się wspólnie.
( 1Kor 11:17-22, Dz 18:7-8)
Innymi słowy: w Koryncie były uprzedzenia i stronniczość. Czy nie wygląda to na jakiś mały grzech w porównaniu z tym, co my uważamy za „wielkie” grzechy? A jednak Paweł w zdumiewający sposób traktuje grzech uprzedzenia:
„… Dlatego jest między wami wielu chorych i słabych, a niemało zasnęło. Bo gdybyśmy sami siebie osądzali, nie podlegalibyśmy sądowi. Gdy zaś jesteśmy sądzeni przez Pana, znaczy to, że nas wychowuje, abyśmy wraz ze światem nie zostali potępieni” (1Kor 11: 27-32).
Prosi ich, aby siebie samych osądzili z powodu uprzedzeń w ich sercach, aby Pan nie musiał ich osądzać.. i tym miejscu podejmiemy temat następnym razem. Jak wygląda proces, w którym Pan stara się doprowadzić nas do osądzenia siebie samych, zanim On wkroczy? Co się dzieje z człowiekiem, którego Pan osądza? Widzieliśmy już, że taki człowiek pójdzie do nieba, jak to Paweł wcześniej stwierdził, lecz jak Pan to zrobi?
Gdy umiera chrześcijanin z niewyznanym grzechem_6
Wiele błogosławieństw,
John Fenn
CWOWI @ aol.com