Uczniowie Chrystusa głoszą Królestwo
Chrystus wysyła uczniów, aby głosili Królestwo
W ewangeliach czytamy, jak Chrystus wysyła Swoich dwunastu uczniów I nakazuje im głosić Królestwo tak samo, jak on to robił. Mówi im:
„A idąc, głoście wieść: Przybliżyło się Królestwo Niebios. Chorych uzdrawiajcie, umarłych wskrzeszajcie, trędowatych oczyszczajcie, demony wyganiajcie; darmo wzięliście, darmo dawajcie” (Mt 10:7-8).
Chrystus powiedział Dwunastu, aby głosili dokładnie to samo przesłanie Królestwa, które On sam głosił i aby czynili te same nadnaturalne uczynki. Nie posłał ich, aby głosili Prawo. Ewangelie potwierdzają, że ci uczniowie uzdrawiali chorych, wypędzali demony i głosili Królestwo, nie rejestrują jednak, żeby głosili Prawo. Jest to, to samo przesłanie i te same nadnaturalne czynny, o które uczniowie głosili i które wykonywali po Pięćdziesiątnicy.
Również Łukasz stwierdza, że Chrystus wysłał uczniów w taki sam sposób. Mieli głosić to samo przesłanie Królestwa, które słyszeli od Chrystusa.
„I zwoławszy dwunastu, dał im moc i władzę nad wszystkimi demonami i moc uzdrawiania chorób. I posłał ich, aby głosili Królestwo Boże i uzdrawiali” (Łu 9:1-2).
Ponownie widzimy, że dwunastu uczniów nie zostało posłanych, aby głosić Prawo.
Chrystus wysyła siedemdziesięciu, aby ogłaszali Królestwo
Również siedemdziesięciu uczniów Chrystus wysłał, aby ogłaszali Królestwo. Będąc całkowicie konsekwentnym Chrystus również im nie powiedział, aby głosili Prawo.
I uzdrawiajcie w nim chorych, i mówcie do nich: Przybliżyło się do was Królestwo Boże (Łu 10:9).
Łukasz zapisuje słowa Chrystusa skierowane do mężczyzny, który jeszcze nie był Jego uczniem. Mówi do niego:
„Niech umarli grzebią umarłych swoich, lecz ty idź i głoś Królestwo Boże” (Łk 9:60).
Ta wypowiedź pokazuje jak centralne znaczenie ma głoszenie Królestwa Bożego dla naśladowania Chrystusa. Chrystus powiedział te słowa do mężczyzny, który jeszcze nie był Jego uczniem.
Zmartwychwstały Chrystus nakazuje Swoim uczniom głosić Królestwo
Tuż przed Swoim Wniebowstąpieniem, Zmartwychwstały Chrystus powiedział do Swoich uczniów:
„I będzie głoszona ta ewangelia o Królestwie po całej ziemi na świadectwo wszystkim narodom, i wtedy nadejdzie koniec” (Mt 24:14).
Chrystus oczekuje, że przesłanie, które Jego uczniowie mają dziś głosić to Ewangelia Królestwa. Jest to dokładnie to samo przesłanie, które głosił Chrystus i Jego uczniowie przed Pięćdziesiątnicą. Uczniowie Chrystusa dobrze znali to przesłanie, ponieważ słyszeli je przez trzy lata.
Chrystus przygotował Swoich uczniów do głoszenia Ewangelii i wykonywania służby w taki sposób, jak mieli to robić po Pięćdziesiątnicy. Mówił do nich o Królestwie przez 40 dni tuż po Pięćdziesiątnicy i było to dokładnie to samo przesłanie. Gdyby miała nastąpić jakaś istotna zmiana, Nowy Testament zarejestrowałby ją. Gdyby taka ważna zmiana zaszła, nowe przesłanie miałoby jakąś inna nazwę, a nie Ewangelia Królestwa. Dla tych, którzy mają oczy, aby widzieć: wystarczająco jasne jest to, że przesłanie pozostało zasadniczo takie samo przed jak i po Pięćdziesiątnicy.
Ewangelia Marka również zawiera nakaz Chrystusa skierowany do Jego uczniów, aby głosili Ewangelię tuż przed Jego wstąpieniem do Nieba:
„I rzekł im (Chrystus): Idąc na cały świat, głoście ewangelię wszystkiemu stworzeniu. Kto uwierzy i ochrzczony zostanie, będzie zbawiony, ale kto nie uwierzy, będzie potępiony” (Mk 16:15-16).
Uczniowie nie zapytali: „Jaką Ewangelię?”
Chrystus powiedział Swoim uczniom, aby głosili to przesłanie, którego ON ich nauczył. Nie odpowiedzieli na to pytaniem: „Jaką Ewangelię?”. Wiedzieli, o czym mówił Chrystus. Niezaprzeczalnym faktem jest to, że po Pięćdziesiątnicy mieli znacznie lepsze zrozumienie podstawowych faktów Ewangelii. Z pewnością lepiej rozumieli śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa, niemniej jednak Chrystus już wcześniej mówił im, że zostanie ukrzyżowany i że powstanie z martwych. Chrystus nie lekceważył tych faktów, nawet pomimo tego, że uczniowie całkowicie nie rozumieli ich aż do Jego śmierci i Zmartwychwstania.
Przesłanie, którego nauczył ich Chrystus w Ewangeliach było całkowicie spójne z faktami, które im przedstawił na temat Swego Krzyża, Zmartwychwstania, Wniebowstąpienia i Pięćdziesiątnicy. Te wydarzenia z życia Chrystusa i przyjście Ducha Świętego, nie zaskoczyły Go. Uczył Swoich uczniów o tym w Ewangeliach. Miał pełną wiedzę o przyszłych wydarzeniach i mówił uczniom o tym, co miało się stać. Ewangelia Królestwa jest tym samym przesłaniem, które Chrystus i Jego uczniowie głosili przed Pięćdziesiątnicą.
Chrystus chciał, aby Jego uczniowie głosili Ewangelie, a nie Prawo. Nie słyszeli od Niego dużo na temat Prawa, natomiast bardzo dużo o Ewangelii Królestwa. Przesłanie, które dziś powinni głosić chrześcijanie, jest takie samo jak to, którego Chrystus nauczył Swoich pierwszych naśladowców. Ta Ewangelia jest taka sama, jak zapisana w księgach zwanych Ewangeliami. Powinno to być proste, lecz niektórzy skomplikowali to tak bardzo, że powstało wielkie zamieszanie.
Jak już wcześniej wspomniano w tym rozdziale, Zmartwychwstały Chrystus nakazał Swoim uczniom głosić Królestwo. Spędził z nimi na ziemi 40 dni wyjaśniając im Królestwo Boże. Powinno być jasne, że Chrystus chciał, aby oni głosili Ewangelię Królestwa po Pięćdziesiątnicy.
Zmartwychwstały Chrystus i Jego „Wielki Nakaz”
Ewangelie zapisują część tego, co Jezus powiedział w tym okresie. Jednym z przykładów jest, to co nazywamy „Wielkim Nakazem”. Pod koniec tego 40 dniowego okresu przebywania na Ziemi, Chrystus powiedział do Swoich uczniów.
„Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem” (Mt 28:19-20).
Chrystus powiedział Swoim uczniom, że mają czynić uczniami wszystkie narody. Ci uczniowie powinni być uczeni tego, aby przestrzegali wszystkiego, co Chrystus nakazał pierwszym uczniom czynić. Chrystus nauczył uzdrawiać chorych i wypędzać demony. Chrystus nakazał Swoim pierwszym uczniom, aby uczyli wszystkich przyszłych uczniów wszystkiego, co On im nakazał. Oczywiście to działo się po Pięćdziesiątnicy. Zamiarem Chrystusa było, aby Jego służba łaski w Ewangeliach trwała nadal w Dziejach i dalej w całym wieku Kościoła.
Filip jest posłuszny przykazaniu Chrystusa i głosi Królestwo
Nie jest, zatem niczym dziwnym, że po Pięćdziesiątnicy uczniowie głosili Królestwo Boże. Chrześcijanie po Pięćdziesiątnicy poddali się przykazaniom Pana Jezusa Chrystusa podanym w Ewangeliach. Weźmy za przykład to, co Księga Dziejów Apostolskich mówi o Filipie głoszącym Ewangelię w Samarii:
„Kiedy jednak uwierzyli Filipowi, który zwiastował dobrą nowinę o Królestwie Bożym i o imieniu Jezusa Chrystusa” (Dz 8:12a).
Filip głosił Ewangelię Królestwa. To samo przesłanie, które uczniowie i Chrystus głosili przed Pięćdziesiątnicą. Filip głosił Chrystusa i moc imienia Jezus. Jeszcze przed Pięćdziesiątnicą imię Jezusa było używane do wypędzania demonów i uzdrawiania chorych, dokładnie tak samo, jak miało to miejsce po dniu Zielonych Świąt (Mk 9:38; Łk. 9:49, 10:17; Mt. 7:22).
Kolejne odniesienie do Ewangelii znajduje się w Dziejach Apostolskich. Dzięki skutecznej służbie Filipa, dwóch apostołów z Jerozolimy, Piotr i Jan, przyszło do Samarii, aby towarzyszyć Filipowi.
Piotr i Jan głosili Ewangelię Królestwa
Ten fragment stwierdza, że gdy Piotr i Jan opuścili Samarię, głosili Ewangelię. W tym kontekście jest całkowicie sensowne również to, że była to Ewangelia Królestwa.
„A oni, gdy złożyli świadectwo i opowiedzieli Słowo Pańskie, udali się w powrotną drogę do Jerozolimy, zwiastując dobrą nowinę (ewangelię) po wielu wioskach samarytańskich” (Dz 8:25).
Ten wers mówi, że Piotr i Jan głosili ewangelię.
Piotr i Jan głosili Królestwo, to jest Słowo Pańskie.
Jest jeszcze kolejny opis głoszenia Ewangelii Królestwa, który często pojawia się w Księdze Dziejów, a jest to zwrot „słowo Pańskie” 1. Piotr i Jan również mówili” słowo Pańskie”. Nie należy tego mieszać ze „słowem PANA”. Gdy jest to pisane dużymi literami (w anglojęzycznych przekładach – przyp.tłum.), tłumacze zazwyczaj cytują teksty ze Starego Testamentu podawane przez autorów Nowego. O ile jeden i ten sam grecki wyraz jest używany na oddanie „pan”, tłumacze we właściwy sposób wyróżniają te i inne nowotestamentowe odniesienia. To wyróżnienie jest konieczne, aby czytelnik miał świadomość, że to odniesienie prawdopodobnie nie dotyczy Jezusa Chrystusa, ponieważ pochodzi ze Startego Testamentu. Niemniej, w przypadku pisowni „Pan”, a jest tak w ogromnej większości przypadków, jest to tytuł nadawany Jezusowi Chrystusowi. Ponad 600 razy wyraz „Pan” jest używany w Nowym Testamencie i tylko w niewielu przypadkach w Nowym Testamencie „Pan” nie odnosi się do Jezusa Chrystusa. Jeśli poszukasz zwrotów: „Pan Jezus” czy „Pan Jezus Chrystus”, to te tytuły Chrystusa występują ponad sto razy 2. To wszystko pokazuje, że wyraz „Pan” jest zdecydowanie wiązany z Jezusem Chrystusem, zatem zwrot „słowo Pańskie” mówi o słowach wypowiedzianych przez Jezusa Chrystusa.
Piotr i Jan opowiadali słowa Pana Jezusa Chrystusa, głosili Ewangelię Królestwa. Nauczyli się tego przesłania od Jezusa w Ewangeliach i słyszeli jeszcze więcej o Królestwie od ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Chrystusa w czasie 40 dni przed Pięćdziesiątnicą.
Są jeszcze inne miejsca, w których widać, że „słowo Pańskie” odnosi się w szczególności do słów Pana Jezusa Chrystusa, wypowiedzianych przed Pięćdziesiątnicą. Na przykład: mamy inne stwierdzenie, pochodzące z ust Piotra:
„I przypomniałem sobie słowo Pana, gdy powiedział: Jan chrzcił wodą, ale wy będziecie ochrzczeni Duchem Świętym” (Dz 11:16).
Są to słowa wypowiedziana przez powstałego z martwych Jezusa Chrystusa i zapisane w pierwszym rozdziale Dziejów Apostolskich. „Słowo Pańskie” odnosi się do słów wypowiedzianych przez Jezusa Chrystusa przed Pięćdziesiątnicą. Jest to następne odniesienie do Ewangelii Królestwa. Piotr wierzy, że te „słowa Pańskie” sprzed Pięćdziesiątnicy są całkowicie prawdziwe i użyteczne na potrzeby doktryny. Nie odrzuca słów Pana Jezusa Chrystusa jako będących „pod Prawem”, jak robią to niektórzy. W rzeczywistości, Piotr mówi o tych „słowach Pańskich”:
„…Słowo Pana trwa na wieki. A jest to Słowo, które wam zostało zwiastowane” (1P1:25).
Piotr mówi, że słowa, które wypowiedział Pan Jezus Chrystus trwają na wieki. Sam Chrystus wypowiada dokładnie to samo stwierdzenie, co jest zapisane w 3 Ewangeliach (Mt 24:35, Mk 13:31, Łuk 21:33).
Piotr mówi, że było to słowo głoszone do chrześcijan za Jego dni. Wierzący w tamtym czasie słyszeli, czego Chrystus nauczał Swoich uczniów. Słyszeli te słowa Pana Jezusa Chrystusa. Te słowa były głoszone im, zarówno przed jak i po Pięćdziesiątnicy.
Słowa wypowiedziane przez Jezusa Chrystusa były częścią Ewangelii Królestwa.
Nauczanie Pawła jest czymś dodatkowym, lecz nigdy nie zaprzeczało nauczaniu Chrystusa
Nauczanie Chrystusa nie miało się zakończyć na Pięćdziesiątnicy, aby je zastąpić czymś innym (jak nauczanie Pawła). Słowa Chrystusa trwają na wieki. Nauczanie Pawła może być tylko dodane do nauczania Chrystusa. Nauczanie Pawła jest tylko dodatkiem do tego, czego uczył Chrystus i nie zaprzecza ono w niczym myśli Chrystusa. Przy właściwym podejściu całkowicie się zgadają. Gdyby Paweł nie zgadzał się z Jezusem Chrystusem to wierzący musieliby odrzucić nauczanie Pawła jako złe. Chrystus jest fundamentem prawdy, a nie Paweł. Na szczęście, Paweł zgadza się we wszystkim, czego Chrystus nauczał w Ewangeliach.
Jezus ukształtował Ewangelię Królestwa dla Swoich uczniów przed Pięćdziesiątnicą. Nakazał im głosić to samo przesłanie, oni poddali się Mu jak swojemu Panu i robili dokładnie to, co powiedział.
Głoszenie Ewangelii i wymienne opisy.
Historia z tego rozdziału Dziejów nawiązuje ponownie do Filipa. Filip głosił ewangelię we wszystkich miastach.
„Filip zaś znalazł się w Azocie i obchodząc wszystkie miasta, zwiastował dobrą nowinę…” (Dz 8:40a)
Wcześniej w tym samym rozdziale (w.12) Filip głosił Ewangelię Królestwa. Wszystkie te zwroty jak: „ewangelia Królestwa Bożego”, „ewangelia Królestwa Niebios”, „ewangelia Królestwa”, „ewangelia” i „słowo Pańskie” znaczą dokładnie to samo tutaj i w całym Nowym Testamencie. Te wyrażenia są czasami wymieniane razem w jednym wersie czy akapicie. Opisują wyłącznie jedno przesłanie. Jest tylko jedna Ewangelia, a nie kilka. Jest to przesłanie głoszone przed Pięćdziesiątnicą i później, w Księdze Dziejów Apostolskich, i opisane w Listach.
W następnym rozdziale zajmiemy się apostołem Pawłem. Niektórzy nauczają, że przesłanie Pawła różniło się od przesłania Chrystusa, lecz Nowy Testament opisuje Pawła głoszącego Ewangelię Królestwa. Sam Paweł pisze w swoich listach, że jego przesłanie jest przesłaniem Ewangelii Królestwa.
W następnym rozdziale szczegółowe badanie przesłania Pawła.
Chrystus powiedział Swoim uczniom, że mają czynić uczniami wszystkie narody. Ci uczniowie powinni być uczeni tego, aby przestrzegali wszystkiego, co Chrystus nakazał pierwszym uczniom czynić. Chrystus nauczył uzdrawiać chorych i wypędzać demony. Chrystus nakazał Swoim pierwszym uczniom, aby uczyli wszystkich przyszłych uczniów wszystkiego, co On im nakazał. Oczywiście to działo się po Pięćdziesiątnicy. Zamiarem Chrystusa było, aby Jego służba łaski w Ewangeliach trwała nadal w Dziejach i dalej w całym wieku Kościoła.
p style=”text-align: justify;”