John Fenn
Mówiliśmy o tym, że ponieważ Pan zainwestował w nas na wieczność to patrzy na nasze życie z perspektywy „większego obrazu”. Niestety, mamy skłonności do tego, aby traktować nasze życiowe sprawy jako coś znacznie większego niż powinny być wobec wieczności.
Tylko chwila
Nie trzeba spędzić wiele czasu na planecie Ziemi, zanim ktoś cię nie zdradzi czy zrani. Ze zranieniami i zdradami mamy do czynienia od przedszkolnego placu zabaw do studenckich romansów jak z oper mydlanych, przez wiek dojrzały,
Służba i życie kościelne mogą być szczególnie raniące. Kiedyś pewna kobieta z tradycyjnego kościoła, w którym pastorowaliśmy głęboko zraniła Barbarę. Opowiedziała publicznie o sprawach, którymi Barbara podzieliła się z nią w tajemnicy. Nie tyle sama zdrada tak głęboko zraniła żonę, lecz to, że ich przyjaźń została tak lekko potraktowana. Tamta kobieta nigdy nie przeprosiła i choć Barbara przebaczyła jej, emocje nadal szalały. Gdy jeszcze kilka tygodni później bardzo cierpiała, Ojciec włamał się w jej zadumę i powiedział: „Nie zamieniaj tej chwili w całe życie; to tylko chwila”.
(Nagrałem płytę CD/MP3 z cyklem nauczania na temat przebaczenia, który może być pomocny niektórym. Jezus powiedział, że przebaczenie jest decyzją, a nie emocją. Jeden człowiek może przebaczyć drugiemu, a jednak mogą być potrzebne lata pracy nad emocjami – o tym procesie jest w tym cyklu.)
To słowa Ojca uwolniły Barbarę emocjonalnie, ponieważ tak bardzo skupiła się na tym „małym obrazie”, na tym, że została zraniona i zdradzona, że zapomniała o „większym obrazie”. Zachowanie tej kobiety pokazało, że nie była gotowa na prawdziwą przyjaźń z Barbarą, trzeba więc było pozostawić tą relację w uśpieniu, aż do czasu, gdy pójdziemy do nieba i będzie można „bezpiecznie” podjąć ją znowu.
Przedyskutowaliśmy wtedy wraz z Barbarą słowa Ojca: „Nie zamieniaj chwili w całe życie; to tylko chwila”. Te słowa wskazywały na to, że Ojciec pokazuje jej, że ma wybór, że do jej wyboru należy niesienie tej chwili zranienia przez całe życie, tego małego obrazka, bądź też może się cofnąć i spojrzeć na to wydarzenie, na tą chwilę, w porównaniu do wieczności, i popuścić. Dokonała mądrego wyboru, aby zobaczyć to zranienie w ramach większego obrazu i w wyniku tego zranienie odeszło.
Zostawić wszystko?
W Ewangelii Jana 1:41-42 Piotr zostaje przedstawiony Jezusowi przez Andrzej, swego brata, który mówi mu: „Znaleźliśmy Mesjasza”. Nic szczególnego nie stało się w czasie tego spotkania, lecz Piotr został z tym twierdzeniem, że Jezus jest Mesjaszem, do przemyślenia. Następnym razem widzimy Piotra i Jezusa razem w Ewangelii Łukasza 5:1-11. Piotr i jego wspólnicy, bracia, Jakub i Jan, pożyczają Jezusowi jedną z łodzi, aby korzystając z lepszej akustyki wody, mógł mówić do tłumów zebranych na wybrzeżu.
Dziękując za możliwość skorzystania z ich łodzi, Jezus mówi im, aby wypłynęli i zarzucili jeszcze raz sieci, pomimo tego, że nie złapali niczego przez całą noc. Daje im tak bardzo obfity połów, że obie łodzie niemalże zanurzają się a sieci rwą się w czasie wyciągania ich.
Widząc ten cud, Piotr pada na kolana i mówi: „Odejdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiekiem grzesznym”, na co Jezus odpowiada: „Nie bój się, od tej pory ludzi łowić będziesz” (zamiast ryb). Zostawiają swój biznes w tym momencie i idą za Jezusem. Piotr, Jakub i Jan porzucają rybołówstwo, zostawiają Zebedeusza – ojca Jana i Jakuba – który musi całkowicie zreorganizować biznes bez synów i ich przyjaciela Piotr.
Idę łowić ryby
Około 3.5 rok później, po Zmartwychwstaniu, znowu widzimy Piotra, Jakuba i Jana razem z innymi, wracających do łowienia ryb. Podobnie jak za pierwszym razem, gdy Piotr zobaczył pierwszy cud, a wcześniej niczego nie złowił (Lu 5), i tym razem też niczego nie złowili po całej nocy pracy. Ponownie Jezus stoi na brzegu, polecając im, aby zarzucili sieci jeszcze jeden raz i gdy to robią, nie są w stanie ich wyciągnąć z powodu dużej ilości ryb. Tym razem jednak sieci nie porwały się. Piotr nie jest ślepy i w tym deja vu rozpoznaje, że „To Pan jest”, skacze do wody i przepływa na brzeg (J 21).
Zastanawiam się czy Piotr dostrzegał paralelę rozerwanych sieci za pierwszym razem w 5 rozdziale Ewangelii Łukasza i tego, że za drugim razem nie zerwały się, jako obraz beznadziejnie słabego charakteru, przed pojawieniem się Jezusa w jego życiu. Rozerwanie sieci pod ciężarem reprezentowało jego złamany, słaby charakter, który pozwalał na to, że „ryby” uciekały? (Grzechy, błędy, upadki w czasie pogoni za dorosłością w Bogu.)
Jesteśmy więc oto przy drugim przypadku i tym razem – w tej przypowieści o dojrzewaniu Piotra w czasie 3.5 letniego procesu z widokiem na całą resztę jego życia – sieci nie porwały się, a Jezus zadaje Piotrowi pytanie z większym obrazem w tle: „Czy kochasz mnie bardziej niż to?”
Nie Jakub, Jan, Filip czy Natanael
Ktoś mógłby przypuszczać, że Jezus pytał Piotra, czy kocha Go bardziej niż kochali Go Jakub, Jan oraz inni. A może pytał Piotra czy kocha Go bardziej niż kochał swoich przyjaciół. Niemniej, byłoby całkowicie niespójne ze wszystkimi innym przypadkami, w których Bóg oddziałuje wzajemnie z człowiekiem od Księgi Rodzaju do Księgi Objawiania. Nie ma w Słowie ani jednego przypadku, aby Bóg zadał kiedykolwiek pytanie, które zmuszałoby do porównywania się z ludźmi – czy kochasz mnie bardziej niż kochają mnie najlepsi twoim przyjaciele? Czy kochasz mnie bardziej niż kochasz swego przyjaciela? Czy kochasz mnie bardziej niż kocha Mnie twój (twoja) małżonek (małżonka)? W Starym Testamencie występują porównania między służeniem bałwanom, a służeniem Bogu Izraela, lecz nigdy nie pojawia się pytanie porównujące miłość do Niego jednej osoby z miłością drugiej.
Nie, kontekst daje nam tutaj wyraźnie znać, że Jezus pyta Piotra czy kocha go bardziej niż ryby i łowienie ryb. „Ci” (w j.polskim – przyp.tłum.) – tutaj to ryby. Czy kochasz Mnie bardziej niż te ryby, które właśnie zjedliśmy, Piotrze? Czy kochasz Mnie bardziej niż twój biznes rybołówstwa? Wcześniej Piotr zostawił ten biznes, aby iść za Jezusem – podjął decyzję w oparciu o większy obraz.
Emocje i większy obraz
Jezus ponownie zadaje mu pytanie, aby podjął decyzję opartą na większym obrazie, i, pytając trzy razy: „Kochasz mnie? Paś owieczki moje”, prosi, aby ta decyzja była ugruntowana na głębokiej miłości do Niego.
Zwróć uwagę na to, że kiedy Pan prosi nas o podjęcie decyzji na gruncie większego obrazu, jak to było w przypadku Piotra, to jest ona podejmowana w oparciu o miłość do Niego, i że nie posyła nas na konferencję ani do terapeuty, aby zająć się emocjami związanymi z tak poważną decyzją.
Przykład: Gdy w Ewangelii Jana 8:11 kobieta została złapana na cudzołóstwie i Jezus ratuje ją od straszliwej śmierci, mówi po prostu: „Idź, i nie grzesz więcej” czy może „Idź i zostaw swój grzech”.
Nie wysyła jej do doradcy, aby zająć się „więzami duszy”, na które się naraziła. Nie każe jej modlić się o 'pokoleniowe przekleństwo’, które otworzyło drzwi do pożądliwości, co spowodowało, że popadła w romans. Nie łagodzi jej emocji – po prostu mówi: przestań grzeszyć – złam to i idź do przodu w swoim życiu! Poprosił ją o decyzję opartą na większym obrazie – podejmij decyzję, która dotyczy twojej wieczności, a nie tej krótkoterminowej.
Tak więc, Jezus każąc Piotrowi podjąć decyzję opartą na miłości do Niego, nie wchodzi w szczegóły, łagodząc Piotra emocje i odpowiadając na pytanie, jak raz na zawsze przekazać biznes Zebedeuszowi czy jak to wszystko sprzedać. Nie mówi Piotrowi, jak ma powiedzieć żonie i dzieciom, że prawdopodobnie będą musieli zostawić swój dom, resztę życia spędzić na walizkach, a najprawdopodobniej również poza Izraelem. Mówi mu natomiast coś o konsekwencjach decyzji większego obrazu: ”Gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a kto inny cię przepasze i poprowadzi, dokąd nie zechcesz” (J 21:18-19), wskazując, że Piotr umrze przez ukrzyżowanie.
Pan zawsze pokazuje nam ukończoną wizję
Bóg nie mówi nam, jak sobie radzić z emocjami, które wiążą się z podejmowaniem z większym obrazem na widoku. Czy to będzie, jak w przypadku Barbary, zamiana chwili na rzeczywistą chwilę czasu, zamiast trzymać się jej przez całe życie, czy to będzie Piotr, którego decyzja wiązała się ze wiedzą o tym, ze na starość zostanie ukrzyżowany, Pan stawia po prostu przed nami decyzję – Czy to zrobisz?
Saul z Tarsu prześladował ciało Chrystusa w Jerozolimie, lecz w Księdze Dziejów (8:1) czytamy, że wszyscy wierzący opuścili Jerozolimę, oprócz apostołów. Tak więc, Paweł musiał rozszerzyć swoje polowanie na inne miejsca, co zaprowadziło go pewnego dnia do Damaszku.
Pan jeszcze nie dopuścił prześladowań do tego miejsca, więc przerwał podróż Saula i zanim ten dotarł bram miasta, objawił się mu. Pan pracował już z Saulem od jakiegoś czasu, ponieważ mówi do niego: „Trudno ci przeciw ościeniowi wierzgać”.
Oścień był zaostrzonym kijem, z którym chodziło się za wołem i szturchało go, żeby szedł we właściwym kierunku. To Słowo było owym zaostrzonym kijem, którego Pan używał, aby skierować Pawła na właściwą drogę, lecz on jak uparte zwierz, „wierzgał” przeciwko poszturchiwaniu Pana. Ostatecznie Pan objawił się mu i powiedział: „Przestań!”.
Pan powiedział Pawłowi, aby wstał i poszedł do miasta, gdzie powiedzą mu, co ma czynić dalej. W tym czasie Pan objawił się innemu uczniowi i powiedział mu, aby ten powiedział Saulowi kilka rzeczy, między innym wspomina: „On jest moim narzędziem wybranym aby zaniósł imię moje przed pogan i królów i synów Izrael, Ja sam, bowiem pokażę mu, ile musi wycierpieć dla imienia mego”.
Świadectwo Saula z Tarsu znajdujemy w Księdze Dziejów 9, 22 i 26, gdzie Paweł dodaje lub ujmuje różne szczegóły w zależności od tego, do kogo mówi. Niemniej, jasne jest, że Pan pokazał mu większy obraz, dojrzałą służbę oraz konsekwencje podjęcia tej decyzji.
Pan nie pomaga nam bezpośrednio w podejmowaniu decyzji, lecz stawia ją przed nami, pokazuje nam koszty jej podjęcia i zostawia nas samych z tą decyzją.
Nadchodzący wiek
Pewne małżeństwo z naszego kościoła było wybierane spośród tłumu i prorokowano nad nimi za każdym razem, gdy przyjeżdżali do nas głoszący goście i przekazywali im to samo prorocze słowo, że udadzą się do narodów, aby uczyć ludzi Słowa. Jednak jedno z nich wpadło w cudzołóstwo i małżeństwo rozpadło się.
W czasie nawiedzenia, gdy Pan uczył mnie na temat proroctwa, zapytałem Go o tą parę, mówiąc: „Iz 55 mówi, że Twoje słowo nie wraca nie osiągnąwszy zadania, z którym zostało posłane, co więc z tymi wszystkimi słowami, które były do nich skierowane? Jak to się może wypełnić?”
Pan powiedział: „Niektóre słowa wypowiedziane w tym wieku, nie wypełnią się aż do nadchodzącego wieku”. Powiedziałem: „Nigdy nie słyszałem tego wcześniej. Potrzebny mi jest rozdział i wers!”. Dobrotliwie odpowiedział: „W Starym Testamencie jest wiele proroctw, które przeskakują obecny wiek, aby mówić o wieku tysiąclecia, który ma przyjść, i wierzysz w to, dlaczego więc tak trudno ci jest uwierzyć, że niektóre proroctwa wypowiedziane w tym wieku, wypełnią się w następnym?”
Widzisz, Boże Słowo skierowanego do naszego życia WYPEŁNI się. On pokazuje nam dojrzałe decyzje, dokończone dzieło. Trwa życie, bywa grzech i podejmowane są decyzje w oparciu o mały obraz, aż do tego dnia, gdy spojrzymy wstecz na to jak zawiedliśmy Go i zastanawiamy się jak to możliwe, że w ogóle będzie nam dane wejść do nieba. Może zdaje się nam, że jeśli już przejdziemy to jakże boleśnie zawiedziony a może nawet zły był na nas Pan przez całe nasze życie.
A jednak nic w naszym życiu nie zaskakuje Go i gdy wypowiada Słowo, daje wizję, zaproszenie do podjęcia decyzji na gruncie większego obrazu, robi to widząc wszystkie nasze okrężne drogi i upadki w życiu.
Jego większy obraz, Słowo, WYPEŁNI się w naszym życiu. Jeśli nie w tym, to może za 100, może za 400, a może za 900 lat – lecz bez względu na to czy wypełni się w tym życiu, czy w następnym, wiedz o tym, że w tym większym obrazie już jesteśmy w wieczności. Nie jest tak, że umieramy PO CZYM przechodzimy do wieczności. Już zaczęliśmy życie wieczne.
Wiekszy obraz_1
Wiekszy obraz_2
Wiekszy obraz_3
Wiekszy obraz_4
To życie jest tylko chwilą, nie czyń z niej całego życia.
Następnym razem jeszcze więcej.
John Fenn
CWOWI @ aol.com