Herb Peters
Nieco historii. 15 lat temu zacząłem śledzić historię, którą dziś należy opowiedzieć. To, co zaczęło się jako odkrycie militarnego związku 10-ciu państw Zachodniej Europy może stać się faktycznym rekordem wypełniania się proroctw dotyczących końca czasów – do pełnego 70-tego tygodnia Daniela.
Początek lat 90-tych, gdy po raz pierwszy rozpocząłem moja podróż jako dziennikarz, nie byłem świadomy tych licznych sposobów interpretacji starożytnych proroctw Pisma. Moje religijne doświadczenie ograniczone było do długiej historii rodzinnej literalnej wiary w Biblię i dyspensacyjne podejście do tematu proroctw końca czasów. Tak więc, to co poniżej nie jest argumentem za jakąś szczególną metodą biblijnej interpretacji, jest to po prostu moje doświadczenie.
W starotestamentowej Księdze Daniela czytamy (Dn. 9:27 BW):
I zawrze ścisłe przymierze z wieloma na jeden tydzień, w połowie tygodnia zniesie ofiary krwawe i z pokarmów. A w świątyni stanie obraz obrzydliwości, który sprawi spustoszenie, dopóki nie nadejdzie wyznaczony kres spustoszenia.
W moim religijnych kręgach powszechnie wierzy się, że ten fragment zapowiada powstanie z odbudowanego Rzymskiego Imperium nowego przywódcy, który potwierdzi, wzmocni czy ugruntuje przymierze, zgodę, czy umowę z wieloma na okres siedmiu lat. Izrael będzie brał udział w tym przymierzu. Jeśli chodzi o Izraela, ten przywódca zakończy swoje przymierze po 3.5 roku. W innym miejscu księgi Daniela czytamy o tym, że ten lider pojawi się spośród 10 narodów przymierza (Dn. 7:7-8), a wzrost jego władzy spowoduje, że podda sobie trzy spośród tych dziesięciu krajów przymierza (Dn. 7:24). W nowotestamentowej Księdze Objawienia czytamy o tym, że ten przywódca będzie w jakiś sposób identyfikowany z liczbą 666 (Obj. 13:18).
Nieogłaszane wieści. Przyjaciele, wszystko cokolwiek napisano powyżej wydaje się właśnie dziać. Dziś, po raz pierwszy od 2000 lat, widzimy jak rzymskie imperium jest sukcesywnie odbudowywane przez proces jednoczenia Europy, który stał się znany pod nazwą Zjednoczonej Europy (EU). Jak już wcześniej wspomniałem związek dziesięciu krajów pojawił się również w Europie. 1 stycznie 1995 roku Grecja stała się dziesiątym krajem militarnego przymierza znanego jako Zachodnia Unia Europejska (WEU). Te 10 krajów to zarówno członkowie NATO jak i Unii Europejskiej (EU). To, co wiąże te 10 państw razem jest to wspólne zobowiązanie obrony wzajemnej pod 5 Artykułem zmodyfikowanego Traktatu Brukselskiego. Te 10 krajów znanych jest również jako Brussels Treaty Powers (Rządy Traktatu Brukselskiego?).
W grudniu 1998 roku na ich wiedeńskiej konferencji, przywództwo stworzyło urząd przedstawiciela Unii Europejskiej ds. polityki zagranicznej i bezpieczeństwa. Stojący na tym nowym urzędzie uprawniony jest przez wielu członków UE do kierowania ich wspólną polityką zagraniczną oraz bezpieczeństwa wobec Federacji Rosyjskiej, Ukrainy, Bałkanów i – mającego biblijne znaczenie – obszaru śródziemnomorskiego. Zabawne jest to, że z pośród ponad 1150 dokumentów, które zostały w czasie tej konferencji wydane, dokument o powołaniu urzędu Wysokiego Przedstawiciela ds. polityki zagranicznej i bezpieczeństwa miał numer 666.
Dla mnie, jako reportera tutaj właśnie zaczyna się polityczna intryga. W czasie, gdy przywódcy UE byli zajęci w Wiedniu tworzeniem urzędu Wysokiego Przedstawiciela, Javier Solana, wówczas Sekretarz Generalny NATO, był zajęty odtwarzaniem NATO na potrzeby ery po zimnowojennej. Co to oznaczało dla niektórych liderów europejskich, będzie później oczywiste. Teraz, gdy już Związek Sowiecki nie stanowił więcej zagrożenia, zależność od Ameryki nie było konieczna. Tak więc, Solana podzielił NATO na dwa strategiczne dowództwa – jedno w Norfolk w stanie Virginia dla Ameryki i jedno w Brukseli dla Europy. Innymi słowy, Solana podzielił Przymierze Atlantyckie w środku. Zwrócił 10 krajów Wspólnoty Zachodnioeuropejskiej (WEU) drugiemu filarowi NATO.
W październiku 1999 roku, gdy kończył się czas jego kadencji jako lidera NATO, Javier Solana stał się pierwszym Wysokim Przedstawicielem ds. polityki zagranicznej i bezpieczeństwa. Solana został również Sekretarzem Generalnym Rady Europejskiej – prawdziwego miejsca władzy Unii. W następnym miesiącu, listopadzie, Solana został Generalnym Sekretarzem 10 narodowego przymierza Unii Zachodnio-Europejskiej, WEU. Należy powiedzieć o tym, że te trzy stanowiska uczyniły Solanę nowym potężnym graczem w tym współcześnie odrodzonym starożytnym Imperium Rzymskim.
Ale potrzeba było więcej intrygi politycznej. 5 czerwca 2000 roku 10 krajów Zachodnioeuropejskiej Unii przyjęło Zalecenie 666. Waga tego dokumentu polegała na tym, że zalecał on Radzie Europejskiej, że 10 Brussels Treaty Powers powinno trzymać się razem jako nowe militarne skrzydło UE. Zalecało również udzielenie Wysokiemu Reprezentantowi uprawnień specjalnych – uprawnień, których nawet prezydent UE nie posiada. Ponieważ Solana był Sekretarzem Generalnym zarówno Unii Europejskiej jak i Zachodnioeuropejskiej Unii oraz Rady, Zalecenie 666 było faktycznym zaleceniem działania dla Solany.
Następnego miesiąca, Francja – jeden z 10 WEU krajów – przejął na sześć miesięcy prowadzenie UE. Solana natychmiast, wraz z francuskim prezydentem UE zaczęli wprowadzanie Zalecenia 666. Zgromadzenie WEU stało się organem nadzorczym nad nowym militarnymskrzydłem UE. Wkrótce poszła za tym nikczemna Decyzja Solany. Tą decyzją zostały usunięte z publicznego dostępu wszystkie dokumenty, które Rada (Solana) uważała, że powinny być ściśle tajne. To posunięcie było traktowane przez niektórych jako zamach stanu.
Doktryna Solany. W marcu 2003 roku, bez zgodny Narodów Zjednoczonych, Ameryka rozpoczęła wojnę w Iranie. Jednostronna akcja ponownie wstrząsnęła Europejską iluzją wspólnej polityki zagranicznej. Niektóre Państwa UE poparły amerykańskie przedsięwzięcie na Środkowym Wschodzie, inne zdecydowanie się sprzeciwiły. Wynikiem było rozczłonkowanie sojuszu przy niewielkiej nadziei na naprawę. Kilka miesięcy później to co niemożliwe, stało się.
W czerwcu 2003 roku Solana wydał swoją 10 stronicową doktrynę przeznaczoną dla rządów UE zebranych na konferencji w Grecji, którą zatytułował: Bezpieczna Europa w lepszym świecie. Zawierała trzy podstawowe części. Pierwsza wzywała do ekonomicznej i politycznej stabilizacji przez sąsiedztwo (współpracę – przyp.tłum.) w UE. Druga wzywała do ustanowienia nowego międzynarodowego porządku. Trzecia wzywała do wzmocnienia cywilnych i militarnych możliwości UE w celu lepszego zwalczania wojowniczych państw i broni masowego rażenia. Zdumiewająca była reakcja na nową doktrynę Solany. Nie tylko cofnęła niezgodę miedzy skłóconymi państwami UE, lecz w tym samym miesiącu doprowadziła do strategicznego traktatu z Waszyngtonem. Pomimo, że wiele elementów tego traktatu utrzymywane było w tajemnicy, znany jest z tego, że powiązał wysiłki UE i Ameryki zmierzające do rozpoczęcia wspólnej wojny z międzynarodowym terroryzmem.
Związek z Izraelem. Jak dalece chodzi o proroctwa czasów ostateczny to te wydarzenia – jakkolwiek intrygujące by nie były – będą bez znaczenia, jeśli nie będzie w nich związku z Bożym geo-strategicznym centrum proroctwa – ziemią Izraela i okazuje się, że mają i to bardzo dużo. W listopadzie 1995 roku Javier Solana skutecznie wynegocjował Euro-Śródziemnomorskie Partnerstwo dla Pokoju (Euromed). Umowa zawarta między wówczas 15 państwami członkami UE i 12 państwami obszaru Śródziemnomorskiego – obejmowały również Izrael i Rząd Palestyny. Niektórzy wierzą, że to właśnie zdolności Solany okazane w czasie negocjacji tej ugody spowodowały, że ówczesny Sekretarz Stanu, Warren Christopher, zarekomendował Solanę na stanowiska szefa NATO prezydentowi Clintonowi.
Celem projektu Euromed jest stworzenie obszaru pokoju i stabilizacji w Europie i na obszarze śródziemnomorskim. Mając to na uwadze nic dziwnego, że patrząc na mapę Euromedu widok jest podobny do Rzymskiego Imperium. Obszar Morzą Śródziemnego był kiedyś uważany za rzymskie jezioro. Wkrótce, jeśli projekt Euromed zadziała, stanie się jeziorem UE.
Niemniej jednak, projekt Euromed nie ruszył. Zatem, Solana, wprowadził swoją Politykę Europejskiej Współpracy (ENP). Celem ENP było wzmocnienie czy umocnienie jego chwiejącego się planu Euromed. ENP jest ogromnym pakietem finansowych transakcji dla każdego z uczestniczących w Euromed krajów. Te transakcje obejmują Plany Akcyjne (AP), które powodują wzajemnie powiązania między uczestniczącymi państwami. Myśl jest taka, że dzięki monitorowaniu postępów AP każdego z uczestników zostanie wzmocniony i ostatecznie uruchomiony projekt Euromed.
ENP został wprowadzony przy wykorzystaniu istniejących instrumentów finansowych. Niemniej nie były one wystarczające do spełnienia celów ENP. Tak więc, Solana, otrzymał zadanie stworzenia nowych instrumentów finansowych – Europejskiej Współpracy (European Neighborhood) oraz Instrumentów Partnerskich (ENPI). Gdy nowe instrumenty finansowe zaczną funkcjonować ENP stanie się „Nowym” ENP. Stanie się to 1 stycznia 2007 roku. To, co tutaj ma prorocze znacznie to fakt, że ENPI jest instrumentem siedmioletnim. Innymi słowy, przeznaczeniem Nowego ENP jest wzmacnianie czy umocnienie Euromedu z 1995 roku przez okres 7 lat.
Nowe stanowisko Solany. Teraz, gdy francuscy i holenderscy wyborcy odrzucili nową konstytucję UE szefostwo Unii stanęło wobec poważnego kryzysu. Istniejące traktaty dały im czas do 2009. Konstytucja miała pozwolić na wprowadzenie tych zmiany. Niemniej, bez zatwierdzenia tej konstytucji, musi zostać znaleziona inna droga do wprowadzenia zmian w ramach legalnego funkcjonowania istniejących traktatów. To spowodowało, że szefostwo UE podjęło zdesperowane działania w dwóch kierunkach – wprowadzenia tych wszystkich zmian, które można, równocześnie przepychając tą konstytucję. Ponieważ projekt Euromed jest głównym punktem zainteresowania, ważna i konieczna zmiana to umożliwienie Wysokiemu Reprezentantowi zajęcia miejsca w Radzie UE. Ponieważ Rada jest odpowiedzialna za finansowe nici Unii to w naturalny sposób pożądane jest, aby Solana był obecny tam od 1 stycznia 2007 roku, po to, aby nadzorować i administrować swoim Nowym ENP. Zatem, na grudniowym Zgromadzeniu Europejskim, szefostwo UE dało swoją zgodę na to, aby Solana zasiadał w Radzie – bez zmian w konstytucji.
Mandat Solany. Również na tym grudniowym Zgromadzeniu Europejskim, zatwierdzono nowy plan pokojowy na Środkowym Wschodzie sponsorowany przez Hiszpanię, Włochy i Francję. W wyniku tej decyzji, Solanie został przekazany niezbędny mu mandat UE, aby przekazał ten plan pozostałym trzem członkom Kwartetu – Stanom Zjednoczonym, Narodom Zjednoczonym i Rosji – i podjąć nowe wysiłki do wdrożenia zwodniczego środkowowschodniego procesu pokojowego. To doprowadziło do styczniowej tzw. „Konferencji 15”, gdzie rozmowy za zamkniętymi drzwiami wydają się prowadzić właśnie do tego – rozpoczęcia pokojowego procesu.
Kilka wolnych spraw. Dla tych, którzy mają podobne rozumienie proroctw czasów ostatecznych, implikacje tych wydarzeń są oczywiste – być może wkraczamy w siedmioletni okres znany jako 70- ty tydzień Daniela. Niemniej jednak, aby tak było, jeszcze kilka elementów musi się znaleźć na swoim miejscu. Proroctwo mówi nam, że całe 70 tygodni jest przeznaczone dla Żydów i ich świętego miasta Jerozolimy (Dn. 9:24). Wydaje się więc sensowne, że powinno to również dotyczyć tego ostatecznego tygodnia. Jak to już wcześniej czytaliśmy, to proroctwo mówi również, że w połowie tego tygodnia przymierze zostanie złamane i pojawi się przywódca, który powstrzyma składanie ofiar w świątyni w Jerozolimie. Po tym wydarzeniu ten przywódca wraz ze swymi 10-cioma sprzymierzeńcami zacznie religijną wojnę przeciwko wybranym Bożym.
Wojna ze świętymi. 18 i 19 grudnia zostało formalnie ochrzczone nowe Przymierze Cywilizacji NZ (Alliance of Civilizations; AoC). Statutowym celem AoC jest uniknięcie zderzenia cywilizacyjnego przez zbudowanie mostu między zachodnim i muzułmańskim światem. Kiedy Kofi Annan rozpoczynał nowy globalny projekt pokojowy w Nowym Jorku, brytyjski premier Tony Blair podróżował po Środkowym Wschodzie podsuwając program AoC. Blair wzywał umiarkowane państwa Arabskie do wejście w przymierze z Zachodem po to, aby walczyć z religijnym ekstremizmem i stawić czoła Iranowi. Przyjaciele, dobór słów przez Blaira nie był przypadkowy.
Widzicie, AoC został zaproponowany przez hiszpańskiego Premiera Jose Luis Rodriguez Zapatero. Inicjatywa ONZ była sponsorowana wspólnie przez Zapatero i tureckiego premiera Recept Tyyip Erdogan. Główną troską Zapatero jest kontrola imigracji z południa i sfinalizowanie Euromedu. Z drugiej strony, Erdogan, martwi się groźbami na jakie on i inne umiarkowane muzułmańskie państwa napotykają ze strony religijnych ekstremistów. AoC zostało stworzone po to, aby dać rozwiązanie obu problemów. AoC nie tylko podejmie współpracę z umiarkowanym światem arabskim, lecz również będzie służyć za pomost, z którego będą mogli podjąć religijną walkę z opozycją.
ONZ planuje wykorzystać Euromed i ENP jako strukturę w ramach której zacznie się wprowadzać AoC; jeśli skutecznie, pomysł zostanie rozszerzony globalnie. Światowy Parlament wybitnych przywódców religijnych nastąpi później. Również bardzo szybko wyznaczony będzie Wysoki Przedstawiciel AoC – osoba o uznanych politycznych i religijnych kwalifikacjach. Jeśli uda się to przeprowadzić przez ONZ, wtedy AoC będzie zdolne do działania we wrześniu 2009 roku, tuż przed 2010 rokiem przewidzianym na jego pełne funkcjonowanie – w połowie tego siedmioletniego okresu.
Niewygodny wniosek. Przyjaciele, osobiście wierzę, że cały obraz końca czasów może być przed nami i tego się również obawiam, ponieważ ze względu na doktrynalne różnice – niektóre bardzo pomniejsze – wielu Bożych ludzi będzie trwało w nieświadomości. Jest o wiele więcej informacji, lecz w świetle tego, co zostało przedstawione, nie sądzę, aby było potrzeba ich więcej.
Jeśli wchodzimy w 70-ty tydzień, to powinniśmy oczekiwać stopniowego pokoju, który zacznie świtać nad Środkowym Wschodem. Powinniśmy widzieć to jak Izraelowi pozwoli się na powrót do jego ofiar w Świątyni i to, jak wielu naszych religijnych przywódców zostanie zwiedzionych przez AoC. Wtedy w 2010 roku to wszystko powinno rozpaść się.
Czuwajcie!