John Fenn
Tłum.: Tomasz S.
Dla niektórych chrześcijan szabat to bardzo ważny dzień. Ale który dzień jest TYM szabatem, który należy zachowywać? To podchwytliwe pytanie.
Mesjańscy chrześcijanie zwykle spotykają się w piątki wieczorem lub w soboty, wierząc, że są posłuszni Słowu Bożemu.
Wielu wierzy, że bardziej podobają się Bogu, gdy zbierają się w piątkowe wieczory lub soboty, ponieważ wierzą, że On to właśnie nakazał. Brzmi to pobożnie, ale jeśli zbadasz wiele fragmentów dotyczących szabatu, nie ma tam nic o zgromadzeniach ani w piątek wieczorem, ani w sobotę (szabat). W rzeczywistości Bóg wymagał od Izraelitów pojawienia się w świątyni tylko 3 razy w roku. (Wj 20:8-11, które zawiera prawo szabatu, mówi jedynie, aby nie pracować, Pwt 16:16, Wj 23:17).
Pierwsza wzmianka o spotkaniach w piątkowe wieczory lub w soboty pochodzi z czasu niewoli Izraela w Babilonie (V wiek p.n.e.), jednak zanikła po ich powrocie do Izraela za czasów Nehemiasza i Ezdrasza. Spotykanie się w piątki wieczorem lub w soboty nie stało się powszechną praktyką aż do około 150 lat przed narodzinami Jezusa. Zyskało na znaczeniu za panowania faryzeuszy, którzy – jak pamiętasz – mieli kilka starć z Jezusem właśnie w kwestii szabatu (np. Mk 7:9-13. Mt 15:1-6).
Jednak chrześcijanie, tacy jak „Mesjańscy” lub „Hebrajskie Korzenie”, „Adwentyści Dnia Siódmego”, „Kościół Boży Dnia Siódmego” oraz „Kościół Baptystów Dnia Siódmego” również spotykają się w soboty. Ale nie wierzą oni zgodnie z nowotestamentową rzeczywistością.
Szabat to Osoba
W Wj.31:16 Bóg nazywa szabat „przymierzem wiecznym”. Powód, dla którego Boży odpoczynek jest wieczny, polega na tym, że Szabat to Osoba. Jezus Chrystus JEST szabatem. Chrystus jest w tobie, dlatego jesteś w stanie wiecznego odpoczynku szabatowego od swoich religijnych uczynków. To się dokonało! To zostało ukończone! Masz pokój z Bogiem, a On z tobą, z powodu wiecznego szabatu Jezusa Chrystusa.
W Rdz 2:1–3 czytamy: „I tak ukończone zostały niebo i ziemia, i wszystko ich wojsko. A gdy ukończył Bóg dnia siódmego dzieło swoje, które uczynił, odpoczął dnia siódmego od wszelkiego dzieła swego, które uczynił. I błogosławił Bóg dzień siódmy, i poświęcił go, bo w nim odpoczął od wszelkiego dzieła swego, które stworzył Bóg, aby uczynił”.
Siódmy dzień szabatu to obraz i zapowiedź osoby Jezusa Chrystusa oraz Jego dzieła na krzyżu. To moment, w którym Bóg przestał działać. W 2 Kor. 5:18–19 Paweł pisze: „A wszystko to jest z Boga, który nas pojednał z sobą przez Chrystusa i poruczył nam służbę pojednania, to znaczy, że Bóg w Chrystusie świat z sobą pojednał, nie zaliczając im ich upadków, i powierzył nam słowo pojednania. Dlatego w miejsce Chrystusa poselstwo sprawujemy, jak gdyby przez nas Bóg upominał; w miejsce Chrystusa prosimy: Pojednajcie się z Bogiem”. (Bóg się nie gniewa na ciebie; zawarł z tobą pokój przez Jezusa – przyjmij Jego ofiarę pojednania!)
Gdy Jezus powiedział „Wykonało się”, wtedy odpoczął. Bóg Ojciec odpoczął. Wszystko zostało ukończone, zbawienie zostało zapewnione. Szabat od początku stworzenia prorokował o Jezusie. Czy myślisz, że Pan był zmęczony po 6 dniach stworzenia? Oczywiście, że nie – On jest Duchem, nie może się fizycznie zmęczyć pracą. On po prostu przestał tworzyć. Wszystko było ukończone. Tak samo z „Wykonało się” na krzyżu. Dokonało się, ciemność zniknęła z krzyża, grzech świata został zapłacony. Bóg przestał działać, Jezus przestał, zbawienie zostało zapewnione.
Każdy szabat i każde święto w Biblii to obraz odpoczynku zapewnionego przez dzieło Jezusa na krzyżu. Te szabaty zapowiadały przyszłe wydarzenie – czas, w którym Bóg dosłownie sprawi, że wejdziemy w ostateczne odpocznienie. Te święta to „moed” – boskie próby generalne, zapowiedzi nadchodzącej prawdy (Wj 23:15; Wj 34:18, wyznaczony czas).
Hbr 4: Szabat to Jezus Chrystus
W pierwszych 8 wersetach Listu do Hebrajczyków 4 autor pisze o Izraelu za czasów Mojżesza i Jozuego, mówiąc, że głoszono im ewangelię, tak jak i nam, ale wielu z nich nie uwierzyło Panu. Porównuje ówczesnych wierzących z niewierzącymi (którzy zginęli na pustyni), z dzisiejszymi ludźmi, którzy wierzą, lub nie. W wersecie 3 pisze: „Albowiem do odpocznienia wchodzimy my, którzy uwierzyliśmy…” Nawiązuje do tego, że gdybyś żył w tamtym czasie, byłbyś jak Jozue i Kaleb oraz inni, którzy wierzyli Panu, a nie jak inni niewierzący.
Następnie, w wersecie 8, mówi o odpoczynku, jaki Izrael otrzymał po 40 latach wędrówki po pustyni, gdy weszli do Ziemi Obiecanej: „Gdyby bowiem Jozue wprowadził ich był do odpocznienia, nie mówiłby Bóg później o innym dniu (szabatu)”.
Wersety 9–11:
„A tak pozostaje jeszcze odpocznienie dla ludu Bożego; kto bowiem wszedł do odpocznienia jego, ten sam odpoczął od dzieł swoich, jak Bóg od swoich. Starajmy się tedy usilnie wejść do owego odpocznienia, aby nikt nie upadł, idąc za tym przykładem nieposłuszeństwa”.
Następnie kontynuuje od wersetu 12, że szabat to osoba:
„Bo Słowo Boże (pamiętajmy, ze w tym czasie nie było Nowego Testamentu i ze mówi tu o osobie, która jest Bożym Słowem) jest żywe i skuteczne, ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić zamiary i myśli serca; i nie ma stworzenia, które by się mogło ukryć przed nim, przeciwnie, wszystko jest obnażone i odsłonięte przed oczami tego, przed którym musimy zdać sprawę. Mając więc wielkiego arcykapłana, który przeszedł przez niebiosa, Jezusa, Syna Bożego, trzymajmy się mocno wyznania”.
Tutaj widzimy, że Jezus Chrystus JEST szabatem.
W przyszłym tygodniu przyjrzymy się szabatowi w szabacie oraz temu, co Paweł pisał o tych, którzy wybierają jakiś dzień nad innymi, aby w nim oddawać Bogu cześć.
Wiele błogosławieństw
John Fenn