Ciemna strona oddania

David Sliker

Drugi List apostoła Piotr ma bardzo ważne znaczenie dla współczesnych chrześcijan. Piotr zbliżał się już do końca swego życia, a nowy ruch, którego był pionierem, wkraczał w trzecią dekadę istnienia. Piotrowi kłębiły

się w głowie myśli o duchowym wzroście i dojrzałości, o prawdzie i błędzie, o motywacjach pobożnych i bezbożnych ludzi, i wszystkie razem połączyły się, aby wyrazić się w jednym z najważniejszych dzieł na temat wytrwania w wierze, jakie kiedykolwiek napisano.

W drugim rozdziale, Piotr skupia się na fałszywych nauczycielach. Przedmiotem jego troski jest dojrzałość i duchowy wzrost wierzących i widzi fałszywe nauczanie jako największe zagrożenie dla świętego i nienagannego życia wiary. Piotr ostrzega, że ci, którzy dają pięknie opakowane puste obietnice to ludzie zmysłowi, którzy ostatecznie prowadzą do „najgęstszych ciemności”. To, jak Piotr pisze, używając wyrazu „zmysłowi”, sugeruje, że chodzi mu o ludzi zajętych sobą, szukających rozkoszy. „Miłujących rozkosze”, jak ich później Paweł określi, to ci, którzy niekoniecznie „kochają sprawiedliwość” i Boga, aby tam zakotwiczyć swoje pożądania.

Czasy rozkoszy jak nigdy dotąd

Żyjemy w takim okresie historii, który daje więcej możliwości zażywania przyjemności i namiętności, niż kiedykolwiek wcześniej. Te miejsca, na które można swoje namiętności skierować, są bardziej technologiczne i kulturowo różnorodne, niż było to możliwe kiedykolwiek w poprzednich pokoleniach. Żywność i napoje narodów i ludów ziemi są stawiane przed nami bez wysiłku. Rozkosze narodów są w zasięgu ręki większej ilości ludzi, niż kiedykolwiek dotąd. Być może nawet nasza zdolność do przeżywania przyjemności jest większa niż jakiegokolwiek żyjącego przed nami pokolenia.

Na taką współczesną scenę wchodzi Bóg-Człowiek, Jezus z Nazaretu. Mocą Nowego Przymierza jest obietnica jedności z Nim przez Jego Ducha Świętego. W obszarze tej pełnej chwały jedności znajduje się głęboka radość, odpocznienie, i satysfakcja, które człowiek zaczyna przeżywać w nieporównywalnej przyjemności jaką doświadczanie miłości Boga. Jak obiecuje psalmista: „Rozkosz po prawicy Twojej na wieki” (Ps 16:11). Nie istnieje jakiekolwiek bardziej pełne rozkoszy przeżycie dla duszy, jak to, że może mieć udział w nieopisanej miłości Jezusa, zalewającej serce (Rzm 5:5). Dla pokolenia kochającego rozkosze i spragnionego ich, oferta ewangelii Jezusa jest najbardziej na czasie, jest też najpiękniej czystym środkiem do przeżywania rozkoszy, do której zostaliśmy stworzeni.

Ciemna strona rozkoszy

W zaskakujący sposób Piotr wprowadza „ciemną stronę” przeżywania rozkoszy miłości Boga, ponieważ wraz nią przychodzi, dzięki łasce, wzrost naszych możliwości doświadczania jeszcze więcej. (Apostoł Paweł opisuje to krótko w modlitwie w Liście do Efezjan 3:14-19.) Tak więc, drugą stroną rozszerzenia możliwości przeżywania przyjemności jest ryzyko poddania się pokusie prezentowanej przez fałszywych nauczycieli i zakosztowanie grzesznych przyjemności przy wyraźnie niewielkich konsekwencjach. Jakie są te konsekwencje?

Piotr mówi nam, natarczywie (2Ptr 2:19-22):

„obiecując im wolność, chociaż sami są niewolnikami zguby; czemu bowiem ktoś ulega, tego niewolnikiem się staje. Jeśli bowiem przez poznanie Pana i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa wyzwolili się od brudów świata, lecz potem znowu w nie uwikłani dają im się opanować, to stan ich ostateczny jest gorszy niż poprzedni. Lepiej bowiem byłoby dla nich nie poznać drogi sprawiedliwości, niż poznawszy ją, odwrócić się od przekazanego im świętego przykazania. Sprawdza się na nich treść owego przysłowia: Wraca pies do wymiocin swoich, oraz: Umyta świnia znów się tarza w błocie”.

W ostrzeżeniu Piotra niepokojące jest stwierdzenie, że: „Lepiej by było dla nich, gdyby nie poznali drogi sprawiedliwości”. Kiedy rozszerzona z łaski możliwość przeżywania rozkoszy Bożej miłości zmienia kierunek na grzeszne rozkosze, problem leży właśnie w tych większych możliwościach. Oznacza to, że to, co z grzesznych, czy nawet pobożnych, przyjemności kiedyś wywoływało dreszcze, teraz będzie nudne. Aby rozbudzić żądzę i dać wrażenie rozkoszy w duszy człowieka, który został „zrujnowany” przez miłość Bożą i moc Ducha Świętego, będzie potrzeba znacznie większej dawki.

W duszy, znudzonego teraz i cynicznego wierzącego, który pamięta dni swej pasji, lecz nie może sobie wyobrazić powrotu do nich, rozwija się stagnacja, która jest rodzajem paraliżu. Wkrada się chłodna, sterylna akceptacja – jak w pozbawionym miłości małżeństwie – ponieważ życie już nigdy nie będzie takie samo po tym, gdy „zakosztowaliśmy mocy wieku przyszłego” (Hbr 6:4-6). To, co kiedyś pięknie brzmiało w pierwszych pieśniach, „już nigdy nie będę taki sam”, może być również tragicznie prawdziwe, jeśli nie idzie się za tą deklaracją w dalszym życiu.

Tajemnicą jest nastawienie kursu swego życia – i to bez zażenowania – ku głębokiemu, pobożnemu pragnieniu. Łaska jest nasza eskortą i naszym środkiem do poruszania się naprzód. Nie możemy żyć głębokim, intensywnym życiem tylko dlatego, że tego chcemy. Możemy żyć intensywnie i z pasją, ponieważ wierzymy, że Jezus Jezus tego chce („Będziesz miłował Pana z całego,….”), a więc, On nam będzie pomagał w tym. Życie wiary jest życiem nieustannego sięgania po wszystko, co oferuje nam łaska. Jak daleko może mnie zabrać Boża łaska? Jak radykalnie odmienne życie mogę prowadzić, ponieważ wierzę w moc Ducha Świętego? Jak

namiętny, płomienny mogę być? Stałym wyzwaniem jest to, aby pobudzały nas słowa Piotra, abyśmy wstawali po potknięciu, wierząc, że łaska Boża może pokonać naszą słabość, naszą niewiarę i niedojrzałość.

Zapraszam was, abyście „ponownie ruszyli”, abyśmy przedstawili dziś Bogu siebie w nowy sposób, zgadzając się na to, abyśmy ponownie byli ofiarami Jego pełnej chwały łaski. Modlę się o to, abyśmy nigdy nie zobaczyli „ciemnej strony poddania”, którą opisał Piotr, lecz dążyli do łaski Bożej i otrzymywali ją, aż do logicznego zakończenia, którym jest pełnia.

контакты продвижение сайтов