Ostatnio rozmawiałem nieco przez media społecznościowe z ludźmi o grzechu. Powiedzieć, że chrześcijanie mają ogromną obsesję na punkcie grzechu jest niedopowiedzeniem. To bolesne, lecz zrozumiałe; wielu z nas wzrastało słysząc nauczanie o tym tydzień w tydzień.
Pamiętam, że czytałem kilka lat temu jakieś badanie, w którym stwierdzono, że w Ameryce średnio z kazalnicy grzech jest wymieniany 7 razy częściej niż Jezus czy Bóg. Wychodzi na to, że to owoc (żart) zjedzenia z drzewa poznania dobra i zła doprowadził do tego, że obsesją stała się chęć poznania, co jest dobre, a co złe.
Bardzo mnie to fascynuje. Nie nazywa się to drzewem grzechu, ani drzewem czynienia zła, ani drzewem nikczemności. Nie, okazało się, że, zgodnie z Pismem, to, co zgubiło ludzkość to było drzewo, które pouczyło nas o tym, co jest dobre, a co złe, a przecież Bóg nigdy nie chciał, abyśmy o tym wiedzieli. Jednak większość kazań kręci się wokół właśnie tego, co jest złe, a co dobre. Jak uniknąć „grzechu” i żyć „świętym” życiem. Bóg nigdy nie chciał, abyśmy popadli w manię dobra i zła.
Rozumiesz, gdy jesteś maniakiem Boga i relacji z Nim, to, co dobre i co złe, zatroszczy się samo o siebie.
Tak
właśnie żyli Adam i Ewa od początku – chodzili codziennie w bliskiej
więzi z Bogiem. Nie potrzebna była im wiedza o tym co dobre, a co złe.
Gdy chodzisz z Bogiem, generalnie unikasz masowego morderstwa, gwałtu i
oszukiwania w podatkach.
Jeśli
jednak skupiamy się na tym, co dobre i złe, szybko okazuje się, że
stworzyliśmy sobie innego boga, który jest podobny do nas. Boga, który w
porównaniu z Jezusem i Jego, Ojcem jest zupełnie nierozpoznawalny.
(Niestety, zbyt rozpoznawalny dla tych, którzy zostali narażeni na
legalistyczne wersje chrześcijaństwa.) Jest to bóg, który ma obsesję na
punkcie grzechu i odnosi się do ludzi na postawie ich zachowania, co
oczywiście jest znacznie bardziej podobne do upadłej ludzkości, niż do
Boga, którego objawił Jezus.
Łaska zakrywa wszystkie grzechy. Łaska jest większa niż grzech, Już najwyższy czas pozwolić na to, aby to łaska wykonywała swoją pracę, przezwyciężając grzech i uzdalniając nas do życia wolnego od grzechu. Wtedy będziemy mogli swobodnie wykonać swoją robotę: być kochani przez Boga i kochać Go w zamian, oraz kochać innych w miarę jak uczymy się kochać siebie.
Kiedy
postawimy wóz przed koniem to łatwo jest w ogóle zapomnieć o koniu (o
ile będziemy mieli tyle szczęścia, aby gdziekolwiek się dostać). Kiedy
jednak skupimy się na tym, aby to koń poruszał wozem, nie będziemy
musieli nadmiernie myśleć o wozie, zajmie się on sam sobą.
Tak
więc, poświęćmy się odpuszczeniu sobie wszelkiej obsesji jaka może w
nas panować na temat tego, co uważamy za „grzech” i „sprawiedliwe
życie”. Zamiast tego skupmy się na naszej jedności z Bogiem i na tym,
abyśmy pomagali również innym doświadczyć ich osobistej jedności z Nim.
(jest to mój wstęp do nowej wspaniałej książki Keitha Giles’a „Jesus Unbound.)
Jako współcześni chrześcijanie jesteśmy dzieci rozbitego domu. Pięć wieków temu, zachodni kościół przeszedł przez gorzki rozwód, który podzielił europejskich chrześcijan i ich spadkobierców na odseparowane katolickie i protestanckie rodziny. Fakt, że renesansowy kościół rozpaczliwie potrzebował reformacji nie zmienia tego, że wraz z reformacją przyszło pęknięcie, które rozdzieliło dzieci kościoła między katolicką matkę, a protestanckiego ojca. W tej ugodzie rozwodowej (aby pchnąć tą metaforę nieco dalej) Katolicka Mama miała długą historię, bogatą tradycję czy magisterium, a Biblia musiała stać się dla protestantów wszystkim – i protestanci zrobili to, co najlepsze z nią. Przez pięć stuleci protestanccy naukowcy i teolodzy prowadzili w biblijnych tłumaczeniach, nauce i interpretacji, dając chrześcijańskiemu światu takie znakomitości jak: Martin Luther, John Calvin, Jacob Arminius, John Wesley, Karl Barth, C.S. Lewis, Dietrich Bonhoeffer, T.F. Torrance, Walter Brueggemann, Stanley Hauerwas, Fleming Rutledge, Richard Hays, N.T. Wright, żeby wymienić tylko kilku.
Niemniej, wraz z Sola Scriptura jako buntowniczym wojennym zawołaniem zawsze czaiło się pokuszenie do umieszczenia na Biblii większego ciężaru, niż ona może unieść, bądź, co gorsza, pokuszenie do ubóstwienia Biblii i uczynienia z niej bałwana. Stawało się to coraz bardziej rozdzwiękiem między bardziej fundamentalistycznym klerem i zgromadzeniami, które podejrzliwie patrzą na wyższe wykształcenie i nie chcą czytać Biblii z pomocą biblijnych naukowców takiej skali jak: Brueggemann, Hays, and Wright. Tak więc, pozorując, że „biorą Biblię taką, jaka jest” ci fundamentaliści czytają ją przez grube okulary, językowych, politycznych i teologicznych założeń – przez interpretacyjne okulary, których istnienia nie są świadomi.
Doprowadziło to do całkowicie współczesnego osobliwego protestanckiego problemu biblizmu. Biblizm jest metodą interpretacji, która prowadzi do „płaskiego czytania tekstu”, gdzie każdy wers jest sam w sobie „słowem Bożym” i niesie ze sobą taki sam autorytet, jak każdy inny. W efekcie biblicyzm próbuje z Biblii zrobić głowę kościoła. Tam gdzie, katolicy błądzą udzielając ostatecznego autorytetu papieżowi, protestanccy zwolennicy biblizmu błądzą przekazując skrajny autorytet Biblii. Chrześcijanie powinni wyznawać, że jedynie Chrystus jest głową kościoła. Zmartwychwstały Chrystus powiedział do uczniów: „Wszelka władza na niebie i ziemi został mnie dana”. N.T. Wright przy swoim poczuciu humoru przypomina nam, że Jezus nie powiedział: „Wszelka władza/autorytet na niebie i ziemi została dana księdze, który wy, chłopaki, napiszecie”. Ironią biblizmu jest to, że przy swych wszystkich twierdzeniach o udzieleniu ostatecznego autorytetu Biblii, w rzeczywistości umożliwia on czytelnikowi by swoim własnym prywatnym autorytetem. Jeśli więc nie lubisz wyraźnego wezwania Jezusa do etyki nieużywania siły, zawsze możesz odwołać się do wojen Jozuego i Dawida, aby odwołać rozkaz Kazania na Górze. W taki sposób wykorzystuje się Jozuego do przebicia Jezusa. Być może bardziej inteligentnym sposobem ignorowania przykazań Chrystusa jest cytowanie odmiennego rozdziału i wersu. W ten sposób, czytając Biblię jako płaski tekst i wybierając potwierdzające teksty dowodowe, możesz uzyskać poparcie Biblii niemal w każdej sprawie – w tym podbojów i ludobójstwa, utrzymywania kobiet jako własności oraz instytucji niewolnictwa. Takie nadużywanie Biblii ma swoją długą i dobrze udokumentowaną historię.
Jednym z głównych problemów biblizmu jest to, że zawodzi w pokazaniu żywotnego rozdziału między Biblią, a Chrześcijaństwem. Chrześcijańska wiara jest żywym drzewem zakorzenionym na gruncie Pisma. Nie można usunąć drzewa z gruntu, w którym jest zakorzeniony i oczekiwać, że przetrwa; lecz nie możemy uważać, że drzewo i ziemia są tym samym! Nie są. Mówiąc prosto Biblia i chrześcijaństwo nie są synonimami. Tak, są połączone, lecz są czymś odrębnym. Pismo jest glebą; chrześcijańska wiara jest żywym drzewem. Są ze sobą połączone, lecz nie są tym samym. Tak więc, jeśli Biblii zakłada, że niewolnictwo jest zarówno znośną jak i nieuniknioną instytucją (p. Ef 6:5) i nawet jawnie stwierdza, że niewolnik jest własnością właściciela (p. Wyj 21:21), to nie znaczy to, że takie jest stanowisko chrześcijaństwa w tej sprawie. Chrześcijaństwo nie jest sługą Biblii – chrześcijaństwo jest sługą Chrystusa! Z gleby Pisma wyrasta dojrzała chrześcijańska wiara, która nie tylko może, lecz wymaga sprzeciwiania się wszelkim formom niewolnictwa w imieniu Jezusa. Zakorzenione w glebie Słowa chrześcijaństwo jest w stanie tworzyć etyczne gałęzie sprawiedliwości zwanej abolicją. Od chwili zamknięcia kanonu Pisma, grunt chrześcijańskiej wiary jest niezmienny, lecz to nie przeszkadza żywej chrześcijańskiej wierze wzrastać, zmieniać się, rozwijać się i dojrzewać w czasie. Oczywiście, to jak wzrasta i zmienia się często będzie sprawą żarliwej debaty w ramach kościoła; a głęboko podzielona natura kościoła pogarsza stan komplikacji tego problemu. Mimo wszystko, aby zrozumienie chrześcijaństwa jako żywego drzewa zakorzenionego w glebie Słowa, pozwala kościołowi wzrastać w nowy i odkupieńczy sposób w ramach Bożego moralnego Wszechświata. Powiedzieć, że chrześcijaństwo jest na zawsze zakorzenione w Piśmie, a jednak oddzielne od Pisma, jest zarówno konserwatywne jak i postępowe. Konserwatywne w tym, że uznaje nienaruszalność Pisma, a równocześnie w tym, że czyni żywotne rozróżnienie między żywą wiarą, a historycznym tekstem. Twierdzenie zaś, że chrześcijańska wiara jest jednym i tym samym z Biblią jest fundamentalistycznym błędem i całkowicie nie do utrzymani. Na przykład: widziałem jak biblicyści byli zapędzani w róg usiłując bronić Biblii, mówiąc: „czasami niewolnictwo jest dobre”. Jest to biblizm w najgorszej formie.
Alternatywą dla współczesnego nieprawowiernego biblizmu jest starożytna ortodoksja, która mówi to, co kościół zawsze mówił: Jezus Chrystus jest tym prawdziwym Słowem Bożym. Biblia jest słowem Bożym w przedostatnim (drugorzędnym?) sensie.
Biblia jest inspirowanym i kanonizowanym świadectwem Słowa Bożego, którym jest Jezus Chrystus – Słowo uczynione ciałem. Wyłącznie Jezus Chrystus jest tym nieomylnym i niezawodnym, doskonałym Słowem Bożym. Dochodzimy do przyjęcia tego, że Biblia jest autorytatywna w toczącej się rozmowie o Chrystusie, który jest chrześcijańską teologią świadcząc o Chrystusie i kościele, a nie na odwrót??
Nie odnosząc się najpierw do Chrystusa a następnie do kościoła nie możemy nawet wyjaśnić w jaki sposób Biblia powstała. Wskrzeszony z martwych Chrystus polecił kościołowi nieść świadectwo ewangelii na cały świat. W trakcie wykonywania tego nakazu Chrystusa kościół zebrał, uporządkował i kanonizował pisma, które stały się Nowym Testamentem. Nie zaczynamy jednak od Biblii – zaczynamy od Jezusa i kościoła. Dlaczego? Ponieważ Jezus jest Panem, a nie Biblia. Chrześcijanie czczą Jezusa, a nie Biblię. Jezus jest głową kościoła, a nie Biblia.
Czytając „Jesus Unbound” [Jezus uwolniony]: Jak to się dzieje, że Biblia uniemożliwia nam słyszenie Słowa Bożego” niektórzy czytelnicy mogą uważać Keitha Gilesa za kontrowersyjnego. Twierdzę, że tak nie jest. Podejście Gilesa do Biblii nie jest czymś nowym czy nowoczesnym – jest to sposób w jaki czytali Biblię ortodoksyjni ojcowie kościoła w stuleciach, gdy kształtowało się chrześcijaństwo. To współczesny fundamentalistyczny biblizm powinien być uważany za kontrowersyjny i ostatecznie odrzucony jako heretycki. Rozumiem również, że takie podejście do Biblii jest domniemaną pozycją odziedziczoną przez większość amerykańskich ewangelików i właśnie dlatego książka Gilesa jest tak pomocna, na czasie i ważna. Gdy więc zaczniesz czytać „Jesus Unbound” bądź pewien, że jesteś na twardym gruncie – trzymaj Biblię blisko, ponieważ jako miłośnik Pisma, Giles będzie odnosił się do niej stale i wciąż. Zarówno autor, Keith Giles, jak i „Jesus Unbound” są solidnie umocowani w Biblii.
Dlaczego mężczyźni nie powinni być ordynowani na pastorów
Miejsce mężczyzn jest w wojsku.
Mężczyźni, którzy mają dzieci, mogą być przez swoje obowiązki rozpraszani i nie spełniać się jako rodzic.
Fizyczna budowa mężczyzn wskazuje na to, że są lepiej wyposażeni do takich zadań jak ścinanie drzew i walka z górskimi lwami. Byłoby „nienaturalne” dla nich podejmować inne rodzaje pracy.
Mężczyzna został stworzony przed kobietą, jest zatem oczywiste, że był prototypem. Tak więc, reprezentuje raczej eksperyment, niż koronne osiągnięcie stworzenia.
Mężczyźni są zbyt emocjonalni, aby być kapłanami czy pastorami. Łatwo to można pokazać na podstawie ich zachowania w czasie meczu futbolu amerykańskiego czy rozgrywek koszykówki.
Niektórzy mężczyźni są przystojni, mogą rozpraszać wierne.
Być ordynowanym pastorem to pielęgnować zgromadzenie, lecz nie jest to tradycyjna męska rola. Historia wskazuje nam na to, że to raczej kobiety uważane są nie tylko za bardziej wprawne w pielęgnacji, ale również bardziej je to pociąga. Stąd oczywisty wydaje się wybór ich do ordynacji.
Mężczyźni zbyt łatwo korzystają z przemocy. Nikt z nich nie chce rozwiązać dyskusji innym sposobem niż walką, są więc słabymi wzorami, jak też nie gwarantują stabilności na pozycji przywódczej.
Mężczyźni mogą angażować się w działalność kościoła, nie będąc ordynowani. Mogą zamiatać przejścia, naprawiać dach kościoła, zmieniać olej w zborowych vanach i mogą prowadzić śpiew na Dzień Ojca. Ograniczając się do tak tradycyjnych męskich ról, nadal mogą być żywotnie ważni dla życia Kościoła.
Zgodnie z zapisem Nowego Testamentu, osobą, która zdradziła Jezusa był mężczyzna. Tak więc, jego brak wiary i następująca potem kara stanowią symbol drugorzędnej pozycji, którą wszyscy mężczyźni powinni zajmować zborach.
Witajcie!!
Mam nadzieję, że u Was wszystko w porządku w ten piękny poranek/popołudnie/wieczór, gdy to czytacie! Dziś zastanawiałem się nad tym, skąd przyszedłem czy też przez co przeprowadził mnie w przeszłości Pan. Chciałbym się z wami podzielić czymś, co jest dla mnie ważne, co dotyczy mojej tożsamości. Bóg jest piękny – mamy wspólną historię. Jezus był moim najlepszym przyjacielem we wszystkich sytuacjach, gdy miałem złamane serce. Duch Świętym najjaśniejsza świadomość, która żyje we mnie, nigdy nie opuścił mnie. Prowadził moje serce ku prawdzie o mojej tożsamości. Mam nadzieję, że w tym, co opowiem, znajdziecie zachętę i wolność.
Miałem 11 lat, gdy zobaczyłem pornografię. Całkowicie nie rozumiałem tego, ani nawet tego, że było to coś prawdziwego. Poczułem jakąś presję spadająca mi na głowę, gdy coś wtargnęło do mojego ducha, co nie miało tam prawa być. Poczułem w sobie jakąś słabość, której wówczas nie byłem świadomy. Siedziałem przed komputerem, a obrazy zmieniały się. Czułem w sobie coś, o czym nie wiedziałem, że jest tam.
Pamiętam, jak trzęsły mi się palce, pot spływał mi po twarzy, gdy ciemność otoczyła serce. Tak, Szatan mnie okłamał. Oszukał mnie, kwestionując moją seksualność i tożsamość! Tego dnia oglądałem pornografię gejów, ponieważ w tym małym pomieszczeniu mego serca kłamstwo mówiło mi, że również jestem słaby, że nie jestem dość dobry. To kłamstwo mówiło, że nigdy nie będą dość silny, nikt nigdy nie będzie mnie lubił. Demony powiedziały mi, że Jezus odejdzie na zawsze i że nie jestem dla Niego dość dobry.
Wiecie, miałem wspaniałych pełnych Ducha rodziców! Nikt nie tknął mnie demoralizująco. Miałem zdrowe relacje z tatą… Miałem wszystko, lecz wszystko zaczęło się od kłamstwa.
Wybitny ateista gay: „Transgenderism to kłamstwo. Zgoda na nie demoralizuje cię”. 30.05. 2019 (LifeSiteNews) – Brytyjski dziennikarz i pisarz, Douglas Murray, jest bez dwóch zdań jednym z najbardziej przenikliwych, ciętych i inteligentnych komentatorów współczesnej kultury. W swej ostatniej książce pt.: The Strange Death of Europe („Dziwna śmierć Europy”) znajduje się fascynująca analiza kryzysu emigracyjnego z 2015 roku, zaniku tożsamości europejskiej oraz duchowej próżni, którą obecnie islam w coraz większym stopniu zajmuje. Pomimo tego, że jest swego rodzaju ateistą, szczerze bierze się za bary z tą rzeczywistością, że bez Boga. Nasze prawa człowieka – faktycznie wszystkie nasze prawa – nagle nie mają w ogóle w czym się zakorzenić. Bez ogródek stwierdził,że powrót do chrześcijaństwa może okazać się konieczny jeśli ateiści dalej będą zawodzić w solidnych podstawach rzeczywistości. Murray posiada szczególny dar zwięzłego wyrażania się i w czasie ostatniej rozmowy w programie, Triggernometry rozmowa powędrowała ku sprawie współczesnych dogmatów i tabu. To zabawne, zaobserwował Murray z grymasem na twarzy, że postępowcy wydają się nie zauważać, że obecnie są dogmatykami. Wtedy jeden z prowadzących postawił go wobec czegoś, co jest raczej niebezpiecznym we współczesnym medialnym klimacie, pytaniem: „ Co uważasz za największe kłamstwo naszego wieku, którym jeszcze nie zajęliśmy się?” Murray, który jest otwarcie homoseksualistą, odpowiedział, że jest ich wiele, lecz: „… wszystkie mają ze sobą jedną wspólną rzecz: wymaga się od społeczeństwo zgody na coś, na co zgoda jest niemożliwa, jeśli chce się zachować do siebie szacunek, a co najmniej chce się spoglądać na siebie w lustrze. Najbardziej oczywistym kłamstwem jest wszystko, co się wiąże z gender i płcią. Właśnie dlatego zwolennicy „trans” stale prowadzą nas do błędu”. Zwrócił uwagę na to, że przede wszystkim jest to obecnie tak mała sprawa, taka mniejszość, lecz nieustannie wprowadza ludzi w błąd, ponieważ ci nie chcą zgodzić się na to, co się im mówi, czyli, że nie ma żadnych różnic między kobietami i mężczyznami i że można zmieniać płeć, że nasze ciała są jak klocki Lego – można do nich przyczepiać kawałki, lub, jeśli ci się coś nie podoba, odpinać je. Ponieważ jest coś demoralizującego w przystawaniu na kłamstwo”
Dla pierwszych chrześcijan krzyż był skrajnym symbolem traumy, nie tylko dlatego, że był państwowym narzędziem wykorzystanym do torturowania i zabicia Jezusa, lecz dlatego, że był ciągle w użytku do torturowania i zabijania wierzących. Cóż może być bardziej traumatycznego, bardziej wstydliwego i potocznego, „bardziej wyzwalającego” niż obraz tego krzyża? A jednak moc krzyża od samego początku historii i chrześcijaństwa jest taka: uciśniony wziął z rąk gnębiciela samo narzędzie siana przerażenia, obalił go, przemienił go i przeobraził w znak buntowniczej, napastliwej nadziei.
Jeśli nie jest to dla ciebie skandaliczne to nie słuchasz uważnie. Wykorzystać symbol takiej przemocy w publicznym uwielbieniu może słusznie być uważane za grubiaństwo, niemal prymityw. Dla ludzi z dołów cesarstwa krzyż nie był abstrakcją – krzyż był kształtem ich traumy. A jednak, jakiż to sposób działania – co za moc? – że uciskani kradną język i ikonografię cesarstwa, opróżniają ją ze znaczenia nadanego przez cesarstwo i sprawiają, że teraz znaczy to, co oni chcą, aby znaczyło? Zamiast uciekać od znaku ich terroru, żądają zwrotu, zabierają z rąk Rzymian i zamieniają ten symbol swego ucisku w symbol rewolucji przeciwko ciemiężycielom.
Cezar nie musi nam mówić, co oznacza krzyż. Cezar nie musi nam mówić, co znaczy nasza przeszłość. Cezar nie musi nam mówić, co oznacza nasza trauma.
Zastanawiam się jakie symbole strachu zostały użyte przeciwko tobie, te, których przemianę Bóg mógłby zlecić tobie? Może wykorzystywano przeciwko tobie twoją przeszłość, może twój ból… może nawet Biblię? Czy pozwolisz im, aby ci mówili, co te słowa oznaczają, będziesz drżał słysząc je i dopuścisz do tego, że staniesz się czymś jeszcze gorszym, niż te straszne rzeczy, które powiedziano o tobie, czy też może to ty weźmiesz ich własne słowa, wywrócisz je na lewą stronę i poddasz sobie?
Jeśli myślałeś,
że krzyż był znakiem pobożności, miałeś rację tylko w
połowie. Ten krzyż wyglądem nie przypomina poddania się, lecz
sprzeciw.
Ten krzyż jest środkowym palcem dla uciskających, który mówi, że nie musisz mi mówić, o czym jest moja historia. (painting by @jmckenzie2000)
Stan Tyra W podróży duchowego przebudzenia nigdy nie chodzi o odpowiedzi, lecz o świadomość. Symbolicznie rzecz biorąc chodzi o połączenie tego, co zostało rozdzielone, czy to w rzeczywistości czy iluzorycznie. Tak naprawdę to nie ma tutaj żadnej różnicy, pomimo że właśnie rozdzieliłem jedno od drugiego, ponieważ „człowiek jest taki, jak myśli”. Zdrowa religia (re-ligio – wiązać z powrotem razem) stale przekazuje nam symbole, historie, przykłady i obrazy pojednania.
Bóg jest wielkim pojednawcą i uzdrowicielem przeciwności. W drzewie życie na brakuje dobra i zła, lecz zachowuje w sobie to napięcie istnienia obu. Ta sama opowieść wplatana przez wszystkie pisma jak na przykład wąż na palu. Trzymanie śmierci (węża) na palu (miejscu wywyższenia) przynosi uzdrowienie. Bóg nie pozbył się węży – aby je zobaczyć, ludzie po prostu patrzyli w gorę, zamiast w dół. Jezus na krzyżu jest tym samym obrazem, lecz idzie nawet dalej w tym, że utrzymuje w sobie napięcie dobra i zła, nie projektując tego na innych, nie obwiniając nikogo – skutkiem jest uzdrowienie. Tak naprawdę tym wielkim objawieniem jest tutaj to, że przebaczenie jest jedynym pojednawcą, który przynosi uzdrowienie i zmartwychwstałe życie. Nie dlatego, żeby ktoś o nie prosił, lecz dlatego, że jest ono istotą tego, kim jest Ojciec. Niemniej, drzewo dobra i zła nie wie, kim jest Bóg, a jednie zna siebie a to, co widzi, porównuje i ostatecznie osądza poprzez dualizm.
