Stan Tyra
Wydaje się, że większość z nas jest pobudzanych dzięki temu, że ma wroga, kogoś czy coś, przeciwko czemu staje. Daje ci to, co jest wystarczająco dziwaczne, bardzo fałszywe poczucie kontroli i wyższości, ponieważ dostrzegłeś „grzech” i dzięki Bogu jest on „gdzieś tam”. Dopóki to oni są problemem, dopóty możesz skupiać się tym, aby ich zmieniać, napominać, odrzucać i uważać siebie za nienaganną ofiarę.
Gdy nienawidzimy, stajemy się lustrem, zawoalowanym obrazem tego samego. Gdy już raz pozwolisz, aby ktoś determinował jak i gdzie wydatkujesz swoją energię i na co kierujesz działania, możesz na to tylko reagować i szybko stajesz się tego samego rodzaju energią, która ma ten sam, choć dobrze skrywany cel. Teraz to już jesteś w stanie zabić kogoś i uważać, że wykonujesz Święty akt dla Boga.
Raczej wolelibyśmy pozbyć się bólu niż zachowywać go na tyle długo, aby nas uczył i przemieniał. Zamiast „stać się grzechem” odrzucamy „grzesznika” i zamiast przemieniać ból, narzucamy go.
Żyć życiem zmartwychwstałym nie oznacza nie mieć ran i być boskim, lecz jedno i drugie: być ranny i boskim równocześnie. Mamy taką tendencję, aby być albo tym zranionym, albo boskim (faryzeusz), co jest przeciwieństwem podobieństwa do Chrystusa, który jest jednym i drugim. Poddać się dobrowolnemu zawieszeniu (ukrzyżowaniu – przyp. Tłum.) pośród silnego sprzeciwu umacnia współczucie, dzięki czemu ból jest przemieniany, a nie przekazywany.
Zawsze, gdy nie przemieniasz swojego bólu, przekazujesz go. Zamiast trzymać ból w miejscu ukrzyżowania, będziesz chciał naprawiać, zmieniać, kontrolować i reformować ludzi czy wydarzenia. Niestety, motywy są zazwyczaj przepełnione tym samym wypływającym z własnej sprawiedliwości oburzeniem na tych, których chce się poprawiać. Zasadniczo, gdy tak robisz, nieświadomie usiłujesz uniknąć bólu, zamiast pozwolić na to, aby ten ból uczył cię i przemieniał. Właśnie ze względu na ten schemat, nie wierzę większości przejawów tzw. „świętego oburzenia” i moralnego gniewu. Zgodnie z moim doświadczeniem nigdy nie pochodzi to od Boga.
Ludzie wzbudzeni z martwych są znacznie bardziej łagodni i chętni do podjęcia zastępczej śmierci dla siebie, delikatnie deklarując: „Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią”. To nie „oni” są problemem, lecz my. Podobnie jak Jezus, ludzie wzbudzeni z martwych noszą swoje rany nie żywiąc do nikogo urazy, lecz przyjmują postawę zapraszającą do dotknięcia tych ran i zobaczenia, jak wygląda wskrzeszone z martwych życie, aby i oni mogli uwierzyć.
Wszyscy byliśmy w takim miejscu, usiłując wypędzić „diabła” przy pomocy naszego własnego „księcia demonów” (Mk 3:22). Wszyscy byliśmy pobudzani przez przeciwnika, ponieważ daje nam on zgodę na naszą własną wewnętrzną wściekłość.
Wygląda to na jakąś formę pokoju, lecz w rzeczywistości jest jego zaprzeczeniem i to często w „imieniu Jezusa”.