Mity o Dziesięciu Przykazaniach 2#Brinsmead Robert D.

#

Mit
4: Ponieważ Nowy Testament cytuje niektóre z Dziesięciu Przykazań, to
dowodzi, że cały dokument Starego Przymierza obowiązuje.

W
kilku przypadkach Nowy Testament cytuje jakieś przykazania z tak
zwanych drugich tablic. Jest to czasami używane jako dowód na to, że
cały Dekalog nadal obowiązuje chrześcijan. Ale taka logika jest
błędna. W 1 Kor. 9:9 Paweł cytuje Prawo Mojżeszowe mówiące, aby nie
zawiązywać młócącemu wołowi pyska, ale czy jakikolwiek chrześcijanin
użyłby tego jako jako dowodu potwierdzającego, że całe Prawo
Mojżeszowe nadal nas obowiązuje? Australijska konstytucja cytuje
słowa jednej z poprawek do konstytucji Stanów Zjednoczonych. Tym
samym wcieliła cechy amerykańskiego prawa konstytucyjnego do swojej
własnej konstytucji. Ale to nie dowodzi, że Australijczycy żyją pod
jurysdykcją amerykańskiej konstytucji.

Nowe
przymierze zachowało to, co miało uniwersalne zastosowanie w Starym
Przymierzu. Te zaopatrzenia, jakiekolwiek są, nie wiążą chrześcijan,
ponieważ znajdują się w Dziesięciu Przykazaniach, lecz dlatego, że są
oczywistymi "naturalnymi prawami", które nie są osłabiane
lecz wzmocnione przez Chrystusa i jego apostołów.

Ci,
którzy popierają nienaruszalność żądań Dziesięciu Przykazań jako
regułę życia, a nie zachowują żydowskiego sabatu, są niekonsekwentni.
Jakkolwiek usilnie mogą szukać tekstów, które wskazują, że Nowy
Testament skorygował czwarte przykazanie, oni tylko podejmują daremny
trud, aby popierać tradycję, która zaczęła się wieki po apostołach¹⁵.
Istnieje nawet bardziej silny argument przeciw ich niekonsekwencji.
Dziesięć Przykazań stanowią słowa przymierza, które Bóg dał w Synaju.
Każde słowo i litera przymierza muszą być brane dokładnie tak, jak są
wyrażone. Nie jest możliwe zmienić pojedynczą klauzulę przymierza bez
unieważnienia całego dokumentu. Albo Dziesięć Przykazań przymierza
obowiązuje całkowicie tak, jak Bóg je dał, albo przymierze nie
obowiązuje w ogóle. Zatem, sabatarianie dnia siódmego są bardziej
konsekwentni niż ich purytańsko-reformowani przyjaciele, od których
ci piersi wzięli pojęcie Dziesięciu Przykazań jako wielką regułę
życia dla chrześcijan.

Mih
5: Dziesięć Przykazań jest całkowicie poświęcany moralnemu prawu jako
coś odmiennych od ceremonialnego prawa

Pomysł
zrobienia ostrej różnicy między moralnymi i ceremonialnymi prawami w
zbiorze aktów prawnych Mojżeszowej legislacji powstał w czasach po
biblijnych. "Dokładne dzielenie między tym, co moralne, a co
"ceremonialne" w naszym nowoczesnym umyśle było całkowicie
nieznane Żydom¹⁶),
kiedy Nowy Testament mówi o "Zakonie," to ogólnie znaczy
cały mojżeszowy zbiór aktów prawnych. Nowotestamentowi uczeni wydają
się godzić się z tym, że Paweł nie robi różnicy między jedną częścią
Zakonu, a inną.

Nie
przeczy to temu, że jakiś kontrast między moralno – etycznymi
podstawami i rytualno – ceremonialnymi nakazami jest ważny. Ale nie
powinniśmy wczytywać tych różnic przy pomocy nowoczesnego języka
teologicznego w tył, do tekstów, gdzie pisarze nie byli obciążeni
takimi różnicami.

Jeśli
chodzi o całą mojżeszową legislacją, jest tak głębokie pomieszanie
etycznych elementów z tak zwanymi ceremonialnymi, że jest niemożliwe
jasno odróżnić te dwa. Jedno jest oczywiste: linia dzieląca je nie
biegnie między Dziesięciu Przykazaniami, a resztą Mojżeszowej
legislacji. Nawet przypadkowe czytanie praw w Księdze Kapłańskiej 19
szybko pokaże, że moralne i etyczne prawa są zmieszane z prawami
żydowskiego kultu. Tak samo, Dziesięć Przykazań pokazuje mieszanie
etycznych i kultowych elementów. Luter, dla przykładu, argumentował,
że przykazania dotyczące zarówno obrazów jak i sabatu były prawami
ceremonialnymi. Paweł, który uczył, że te bałwany były niczym, byłby
złamał drugie przykazanie według tego, jak jest przyjęte przez
żydowską tradycję. I wielki apostoł pogan na pewno nie brał pod uwagę
przepisów starotestamentowego sabatu (Rzm. 14:5; Gal. 4:10; Kol.
2:16).

Księga
Kapłańska 23 nie tylko ogłasza, że sabat ma być świętem, lecz łączy
cały ten system żydowskich świąt. Święto jest ceremonią wspominania a
nie jest jednie "naturalnym [moralnym] prawem", które jest
zapisane w sercach pogan (Rzm. 2:15).

O
ile Dziesięć Przykazań głównie dotyczy wspólnej moralności, to są one
przymierzem między Bogiem i Izraelem. Dlatego święto lub ceremonia
odnowienia przymierza — przydatna wyłącznie do żydowskich
religijnych kultów — jest włączona do moralnych warunków umowy

Mit
6: Nowy Testament zachęca chrześcijan do zachowywania przykazań jest
dowodem na to, że Dziesięć Przykazań jest dla nich wiążące.

Kiedy
nowy Testament ponagla chrześcijan do przestrzegania przykazań
Bożych, nie możemy przyjmować, że to dosłownie znaczy przestrzeganie
całego Dekalogu¹⁷.
Przez "Przykazania" Jan ogólnie rozumie wiarę i miłość (Jan
13:34; 14:1, 15; 15:12-14, 17; 1 Jana 3:23).

Jan
też odnosi się do przykazań Bożych w Księdze Objawienia (Obj. 12:17;
14:12). Lecz o ile jest to prawdziwe, że używa w swej księdze
żydowskiej wyobraźni to takie terminy jak "dwanaście plemion
Izraela", "pieczęć", "arka przymierza",
"świadectwo", "miejsce modlitwy", "Babilon"
i "Eufrat" nie mają literalnego żydowskiego znaczenia, ale
mają nadane chrześcijańskie znaczenie.

W
1 Kor. 7:19 Boże przykazania są przekazane kościołowi w apostolskim
nauczaniu (1 Kor. 7:10; 14:37).

W
Mat. 28:18-20 Jezus odnosi się w szczególności do posłuszeństwa
"Wszystkiemu co nakazałem wam."

Kiedy
Nowy Testament mówi "zakon", to ogólnie znaczy Prawo
Mojżeszowe (np.: Jan 1:17; Dz.15:5; 1 Kor. 9:8, 9,¹⁸.
"Zakon" jest ekwiwalentem tego, co Żydzi nazywali Tora.
Słowo "Zakon" ("Prawo") jest zawsze w liczbie
pojedynczej i znaczy całe Prawo lub nawet wszystkie pięć Ksiąg
Mojżeszowych (Mat. 5:17; Rzm. 3:21). Uczeni są zgodni co do tego, że
gdy nowy Testament odnosi się do "zakonu" to nie robi
różnicy między moralnymi i tak zwanymi ceremonialnymi prawami 18)

"Zakon" (tj., Prawo Mojżeszowe) zawierają Dziesięć
Przykazań oraz regulacje dotyczące nieczystych. Według rabinów było w
Prawie 613 przykazania. Nowy Testament czasami odsyła do Dziesięciu
Przykazań jako Prawa Mojżeszowego (Mk. 7:9, 10; Jn 7:19; Heb. 10:28;
Powt. 17:2-6).

Wobec
tego, jeśli teksty takie jak Mat 5:17 i Rzm. 3:31 są "dowodem"
na to, że chrześcijanie powinni zachowywać Dziesięć Przykazań, to są
one również "dowodami" na to, że chrześcijanie powinni
zachowywać wszystkie 613 przykazania Prawa. Oczywiście, nie takie
jest znaczenie tych tekstów. One mówią do nas o tym, że prawo
wskazywało na Chrystusa i świadczyło o Nim (Jn 5:39; Rzm. 3:21). Tak
więc On dlatego przyszedł, żeby potwierdzić wszystkim to, co Mojżesz
i prorocy napisali. Prawdziwy koniec Prawa prowadzi nas do miejsca
naszej wiary w Chrystusa i posłuszeństwa ewangelii. Ten, kto to robi,
wypełnił Prawo zgodnie z jego prawdziwym przeznaczeniem

Wnioski

1.
Czy chrześcijanie mają prawo używać Dziesięciu Przykazań? Na to
odpowiadamy – Tak, jeśli podchodzi się do nich przez Chrystusa i są
interpretowane po chrześcijańsku. Ireneusz, Augustyn i Luter używali
Dziesięciu Przykazań legalnie. Oni tłumaczyli je zgodnie z nową
sytuacją spowodowaną przez nadejście nowego wieku Chrystusa. Ale
wiele chrześcijańskich grup nie poszło za tymi wielkimi nauczycielami
kościoła. Oni adoptowali bardziej sztywne i literalne nastawienie,
które usiłuje stosować nawet religijne i kultowe szczegóły Dziesięciu
Przykazań jako regułę życia.

Ridderbos
wskazuje że:

z
nadejściem Chrystusa prawo, jeśli chodzi o jego zawartość, zostało
umieszczone pod nowymi normami sądzenia i nieumiejętność docenienia
tego nowego położenia jest zaprzeczeniem Chrystusa (Gal. 5:2)"¹⁹.

Haring
robi taki, sensowny komentarz dotyczący Dziesięciu Przykazań:

Ktokolwiek
zechce to rozważać, idąc za Augustynem, jako podstawę dla moralnego
schematu musi przedstawiać je w świetle Nowego Testamentu i świetle
prawa Nowego Testamentu (Kazanie na Górze i mowa pożegnalna) a zatem
w świetle Chrystus i życia w Chrystusie²⁰.

2.
Jesnak przyznawszy to, musimy powiadzieć, że korzystanie z Dziesięciu
Przykazań nie jest podstawowym podejściem dla moralnego życia w Nowym
Testamencie. Tutaj Jezus Chrystusa zastępuje Prawo, razem z
Dziesięciom Przykazaniami, nie tylko jako drogę do Boga, ale również
jako sposób życia. Tym wszystkim czym było prawo było dla judaizmu,
teraz jest Chrystus dla nowotestamentowej społeczności. W listach
Pawła wielkim punktem odniesienia dla etyki nie jest już to, czego
żąda Prawo, lecz jakie są Chrystusa i jego ewangelii wymagania.
Według Pawła, niewłaściwym zachowaniem jest takie, który jest
"działanie niezgodne z prawdą ewangelii" (Gal. 2:14) lub
wszystko, co "jest sprzeczne ze zdrową nauką zgodną z ewangelią
chwały błogosławionego Boga" (1 Tim. 1:10, 11). Chrześcijańskie
zachowanie jest określane przez Chrystusa – jego osobę, jego pracę i
jego nauczanie. Pawła listy zdecydowanie pokazują, że Chrystus jest
wielkim Przewodnikiem, Pasterzem, Nauczycielem, Słowem i Regułą życia
dla jego ludzi. Jako apostolscy ojcowie wczesnego kościoła
wskazywali, że sam Chrystus stał się żywym Prawem lub Torą. To nowe
odkrycie Bożego prawa pochodzi raczej z Syjonu niż z Synaju w
wypełnieniu tego, co prorocy ogłaszali,że stanie się nowym wieku
Mesjasza (Iz. 2:1-51).

VERDICT

Vol. 1
No. 6 Duranbah Road, Duranbah NSW 2487, AUSTRALIA, October 1982

Uwagi
i referencje