James Ryle
„lecz ci, którzy ufają Panu, nabierają siły, wzbijają się w górę na skrzydłach jak orły, biegną, a nie mdleją, idą, a nie ustają” (Iz. 40:31).
Interesujące jest to, że Izajasz układa obraz tego wersu w pewnej szczególnej kolejności: czekaj, leć, biegnij, idź. Logicznie rzecz biorąc wolelibyśmy powiedzieć to tak: „czekaj, idź, biegnij, leć!” mając na myśli to, że kiedy już raz zakosztujemy latania, nigdy nie wrócimy na dół. W taki właśnie sposób funkcjonuje wyobraźnia człowieka; zawsze szukająca tej mistycznej „fontanny młodości” w nieskończonym pościgu za złotem kopalni Salomona, aby mógł się przenieść do ponownie odkrytej Atlantydy, gdzie można pływać z delfinami jeść bez cukrową wagę cukrową, i bla, bla, bla.
Lecz nie jest to sposób działania Boga, Jego myśli to nie myśli nasz, a nasze drogi to nie Jego drogi. Bożym sposobem jest: czekaj, leć, biegnij i chodź. Co, oczywiście, sprowadza nas z powrotem do oczekiwania i tak cały ten cykl się powtarza w całym naszym życiu. Podobnie jak pory roku, każdy z nas przechodzi w podróży z Jezusem przez te cztery pory wielokrotnie.
Oczekiwanie to pora zimowa; długa, ciemna i zimna. Latanie to pora wiosny, wybuchająca życiem i kolorami. Bieganie o czas lata, płonącego paliwa i szybkiego ruchu. Chodzenie jest jak jesienna pora, zwalnianiem i uspokojeniem, przed kolejną zimą.
Piękne jest w tym wszystkim to, że „wszystko ma swój czas i każda sprawa pod niebie ma swoją porę” (Kzn. 3:1). Każda ma też swój cel w naszym życiu.
Jeśli oczekujesz, nie będzie tak na zawsze! Nadchodzi wiosna. Gdybyśmy tylko nauczyli się rozpoznawać okresy, w których znajdujemy się i pozwolili Duchowi, aby wykonywał Swoją pracę odpowiednią do tej pory naszego życia, zawsze bylibyśmy kierowani ku centrum Bożej woli i w stronę Jego celów. Nie wybiegając do przodu, ani nie opóźniając się w tyle. Mamy przecież Jego zapewnienie, że zawsze będzie dla nas „pokarm o właściwej porze”.
Innymi słowy: Czegokolwiek potrzebujemy okresie życia, w którym znaleźliśmy się, Pan dopilnuje, abyśmy to otrzymali.