Category Archives: Fenn John

John Fenn

Ostatnio spytałem, jak Dawid mógł złamać Prawo Mojżeszowe poprzez umieszczenie Arki Przymierza w otwartym namiocie i tańczenie przed nią i nie został za to uśmiercony przez Pana? Oto odpowiedź.

W 1Sam 13:14 czytamy, że Bóg znalazł Dawida – „człowieka według Jego serca”, aby został królem. Jednak Dawid, w takim samym stopniu jak był namaszczony, miał mnóstwo wad.

Pełen wad jak my

Zwróćmy uwagę, że Dawid wziął sobie żonę innego mężczyzny, którego następnie zabił. Obie te rzeczy zataił. Był tak okropnym ojcem, że jego syn przejął rządy nad królestwem, wygnał go a nawet szukał sposobności, aby go zabić. To niektóre z jego wad.

Jednak w swoim sercu był człowiekiem według Bożego serca. Jego Psalmy, które udostępnił ludziom, są przejrzyste i uczciwe – dają wgląd w jego emocje i serce. To daje nam nadzieję, ponieważ my również mamy dużo wad i mylimy się w naszych osądach, decyzjach, nawet dotyczących naszych rodzin. Jednak pomimo tego kochamy Boga i postrzegamy samych siebie jako ludzi według Bożego serca. (Zwróćmy uwagę np. na Psalm 51 – napisany w następstwie sytuacji, w której Bóg skonfrontował Dawida w kwestii cudzołóstwa z Batszebą).
Jego zewnętrzne działania i decyzje nie zawsze odzwierciedlały to, że w swoim sercu był człowiekiem według Bożego serca.

John Fenn
Tłum.: Tomasz S.

Czy wiecie, że król Dawid przynajmniej dwa razy naruszył całą sekcję Prawa Mojżeszowego oraz, że jak żadna inna osoba ze Starego Testamentu, chodził w łasce nowotestamentowej? Dlaczego Bóg na to pozwolił? Co to oznacza dla ciebie i dla mnie?

Przyjrzyjmy się każdemu przypadkowi, a następnie spójrzmy dlaczego Dawidowi pozwolono złamać Prawo Mojżeszowe bez poniesienia konsekwencji w postaci kary śmierci. Pozwoli nam to odkryć jakie jest serce Ojca i jak możemy poruszać się w łasce – coś, czego może nie dostrzegaliśmy do tej chwili.

Powinien był umrzeć

Gdy Dawid został królem, chciał przywrócić kult Boga zgodny z Prawem Mojżeszowym. Instrukcje, które Bóg dał Mojżeszowi, zawierały budowę ołtarza ofiarnego, który był obrazem krzyża. Następnie wymieniały stworzenie kadzi, która była pojemnikiem na wodę, w którym kapłani mogli się umyć, która to kadź jest obrazem nowo narodzenia, czyli zmycia starego (życia) dokonane przez Słowo (osobę Jezusa).

(Nie patrzmy na to tak, jak patrzy tradycyjny kościół, że ktoś musi narodzić się na nowo i zacząć czytać Słowo (pisane) – nie, ten przykład pokazuje nam, że doświadczenie nowo narodzenia zawiera w sobie zarówno krzyż jak i dokonanie obmycia przez Osobę, która jest Słowem. Zbyt wielu chrześcijan zna (tylko) Słowo pisane, ale nie zna Osoby, która jest Żywym Słowem i od której pochodzi Słowo pisane. Słowo pisane jest wtórne do naszego chodzenia z tym, który jest Prawdziwym Słowem. Dlatego też naszą pierwszą reakcją w potrzebie modlitwy nie powinno być zwrócenie się do drukowanych wersetów Pisma, lecz zwrócenie się o radę do Osoby Żywego Słowa.)

Ołtarz ofiarny jak i kadź znajdywały się przed tabernakulum / świątynią. Były widoczne dla wszystkich ludzi i reprezentowały doświadczenie nowo narodzenia. Reszta przedmiotów uwielbienia była ukryta, co wskazuje na ciągłą pracę Pana w naszych sercach i umysłach. Trzymano je poza zasięgiem wzroku, poza dwiema zasłonami. Ołtarz ofiarny jak i kadź znajdowały się przed tabernakulum / świątynią. Były widoczne dla wszystkich ludzi i reprezentowały doświadczenie nowego narodzenia. Reszta przedmiotów uwielbienia była ukryta, co wskazuje na ciągłą pracę Pana w naszych sercach i umysłach. Trzymano je poza zasięgiem wzroku, poza dwiema zasłonami.

Pierwsza zasłona

Za pierwszą zasłoną znajdowała się lampa z wieloma lampkami (menora) zasilanymi oliwą z oliwek. Lampa jest obrazem Ducha Świętego i darów oświetlających wnętrze. Był tam też stół na chleby pokładne, który jest obrazem ciągłego wzrostu i zależności, którą ma wierzący w Osobie, będącą Bożym Słowem (nie w pisanym Słowie, ale w Osobie Słowa).

Człowiek nie żyje samym chlebem, ale każdym słowem (rema – bezpośrednie słowo nam dane), które wychodzi z ust Bożych. To pokazuje, że nie chodzi tu o drukowane Słowo, ale o Osobę Słowa. Trzecią rzeczą za zasłoną był stół kadzidlany. Kadzidło, jak to widzimy w Obj. 5: 8, jest modlitwą świętych. Te 3 rzeczy są ukryte przez wzrokiem w namiocie (tabernakulum): Duch Święty i Jego działanie, zależność od Osoby Żywego Chleba / Słowa oraz modlitwy do Ojca.

Ale istnieje jeszcze kolejna zasłona, która jest dużo głębiej, która oddziela miejsce święte od całej reszty. Miejsce przenajświętsze zawierało Arkę Przymierza, która była złotą skrzynią z wiekiem, na którym znajdowały się dwa złote cheruby zwrócone ku sobie. Dawid znał Boga jako „Tego, który żyje między cherubami” (II Sam 6: 2, I Kron 13: 6, także I Sam 4: 4). To tam objawiała się obecność Boża i jest to odniesienie do naszego duchowego człowieka.

Kapłan mógł wejść poza tę zasłonę, aby ujrzeć Arkę, tyko raz w roku – w Dniu Pojednania (Heb 9:25).

Rzeczą, która najbardziej przyczyniła się w moim życiu do tego, że zacząłem żyć w realności cudów, było otrzymanie objawienia z II Listu Piotra 1: 3

„Boska jego moc obdarowała nas wszystkim, co jest potrzebne do życia i pobożności, przez poznanie tego, który nas powołał przez (do) własną chwałę i cnotę”.

Ten werset mówi, że wszystko, co jest potrzebne do życia (naturalne zaopatrzenie) i pobożności (zdolności do wzrastania w charakterze w Chrystusie), zostało już nam zapewnione. Oznacza to, że w tym życiu nie spotka mnie żadna sytuacja, dla której nie zapewniono mi zaopatrzenia. Oznacza to również, że bez względu na emocjonalne, moralne lub duchowe wyzwanie, jakie kiedykolwiek napotkam, przyniesie mi to wzrost w Chrystusie.

Objawienie to otrzymałem w czasie, gdy żyliśmy od wypłaty do wypłaty, kiedy przeszukiwaliśmy samochód w poszukiwaniu zagubionych monet, by móc kupić coś chłopcom w McDonalds, kiedy otrzymywaliśmy rachunki za prąd nie mając na ich zapłatę.

Rozpaczliwie chciałem zmienić me życie, z tego życia od cudu do cudu z wielką doliną między nimi, na życie w sferze ciągłego zaopatrzenia, gdzie stylem życia byłby cud pojawiający się zawsze gdy trzeba. Pewnego dnia werset ten dotknął mnie tak mocno, że zdałem sobie sprawę z tego, że wszystko, czego jeszcze doświadczę w życiu, co może mnie nawet zaskoczyć, nigdy nie zaskoczy mego Boga. Oznaczało to, że zanim świat nawet powstał, On przygotował już dla mnie zaopatrzenie na tę sytuację. Po prostu musiałem oczekiwać w pokoju, robić w naturalny sposób to co do mnie należało a Jemu pozwolić zrobić resztę.

Druga rzecz

Oprócz świadomości tego, że wszystko czego potrzebowałem do życia, Bóg już mi zapewnił, drugą rzeczą było objawienie z Listu do Hebrajczyków 10:32:

„Przypomnijcie sobie dni poprzednie, kiedy po swym oświeceniu wytrwaliście w licznych zmaganiach z utrapieniami”.

Werset nakazuje mi wspominać Bożą wierność doświadczoną w przeszłości. Przypomnij sobie wcześniejsze dni, jak może ciężko ci było, ale jak On zawsze przychodził z odpowiedzią, nawet jeśli działo się to w ostatniej chwili. Werset ten mówi, abym cały czas wspominał te rzeczy, kiedy doświadczałem kryzysu i Bóg przyszedł ze swoim ratunkiem.

Te dwa wersety zmieniły moje życie – sprawiły, że przestałem żyć od cudu do cudu z wielką doliną pomiędzy nimi i zacząłem żyć w realności cudów, gdzie cuda zdarzają się codziennie, gdzie odpowiedz przychodzi gdy jest potrzebna. To życie w pełnym ekscytacji wyczekiwaniu na to, w jaki sposób Bóg objawi dla mnie swoje zaopatrzenie.

Nadal nie mam dużego konta bankowego. Nadal muszę żyć z dnia na dzień, ponieważ żyjemy z łaski, którą ludzie okazują nam w wdzięczności za to czego uczę, piszę lub czym się dzielę. Jednak mam pokój pamiętając o długiej liście rzeczy, które Bóg już dla nas uczynił w przeszłości, więc nie ma najmniejszego sensu abym się martwił czy się bał. Po prostu robię to, co muszę w naturalny sposób; zajmuję się swoimi sprawami a On mnie zaopatruje – zarówno w naturalny sposób jak i w pobożności.

John Fenn
Tłum.: Tomasz S.

Będąc nastoletnim wierzącym doświadczałem chrześcijaństwa żyjącego od cudu do cudu zamiast życia w realności cudów. Wielu moich rówieśników wydawało się być po prostu niezdolnym do chodzenia w społeczności z Ojcem. Ich duchowe życie obracało się wokół ostatniego cudu, którego doświadczyli oraz następnego cudu, którego potrzebowali. W międzyczasie znajdowali się na pustyni, w ciemnej dolinie, żyjąc i wyczekując następnego cudu. Wiedzieli więcej co Ojciec dla nich uczynił niż znali Go naprawdę.

Zbliż się do mych dróg i myśli: Iz. 55:7-9
„Niech bezbożny porzuci swoją drogę, a przestępca swoje zamysły i niech się nawróci do Pana, aby się nad nim zlitował, do naszego Boga, gdyż jest hojny w odpuszczaniu! Bo myśli moje, to nie myśli wasze, a drogi wasze, to nie drogi moje – mówi Pan, lecz jak niebiosa są wyższe niż ziemia, tak moje drogi są wyższe niż drogi wasze i myśli moje niż myśli wasze”.

Wiele kazań wygłoszono i wielu nauczycieli używało tych wersetów sprowadzając poczucie potępienia na zgromadzenie głosząc, że Boże drogi i myśli są wyższe niż nasze, a zatem są niemożliwe do poznania. Ale spójrzmy na to dokładniej – w rzeczywistości jest to zaproszenie do porzucenia, do zostawienia swych własnych dróg i myśli i powrotu do Niego, do Jego dróg i myśli. To zaproszenie do życia w wymiarze Jego dróg i myśli. To NIE jest oświadczenie stwierdzające jak wielki i nieosiągalny jest Bóg.

Realia Nowego Testamentu

Powyższy fragment z Księgi Izajasza 55 podkreśla różnicę między myśleniem Starego Testamentu a myśleniem Nowego Testamentu. Jeśli ktoś ma trudności z dostrzeżeniem w tym fragmencie zaproszenia do podążania za myślami i drogami Pana, to pokazuje to jak bardzo jego myśli są przesiąknięte myśleniem Starego Testamentu. Mamy porzucić nasze drogi i myśli i zwrócić się do Pana. To jest myślenie Nowotestamentowe – oto prawda Nowego Testamentu, więc musimy dostosować nasze myślenie do poniższego:

Kol. 1: 26-27 mówi, że mamy Chrystusa w nas.
I Kor. 2: 10-16 mówi nam, że mamy umysł Chrystusowy oraz mamy Ducha Świętego badającego dla nas głębokości Boże.
II Kor. 5:17 mówi nam, że wszystkie stare rzeczy przeminęły i wszystko jest nowe w Chrystusie, ponieważ jesteśmy w Nim nowym stworzeniem.
Gal. 5: 17-25 mówi nam, że możemy porzucić uczynki ciała i chodzić w owocach ducha (Ducha) – które są Jego drogami i myślami.

John Fenn
Tłum.: Tomasz S.

Cud definiuje się jako „zaskakujące i pożądane wydarzenie, którego istnienia nie można wytłumaczyć prawami naturalnymi lub naukowymi i dlatego przyjmuje się je za nadnaturalne działanie”. Dla nas cud to po prostu działanie Boga. Czyż nie było by miło żyć w realności cudów, zamiast przeżywać wzloty i upadki, jak na kolejce górskiej? Co by było, gdybyśmy żyli od cudu do cudu w takim tempie, że stało by się to naszą codziennością?

Autorytet i moc

Greckie słowo „cud” to „dunamis” co oznacza „moc”. To stąd pochodzi słowo „dynamit”. „Autorytet” to słowo „exousia”. Dla zobrazowania: policjant działa w autorytecie prawa, a jego broń jest mocą aby wyegzekwować ten autorytet.

Mamy autorytet (exousia), aby użyć mocy (dunamis) imienia Jezusa. Jeśli jednak w danej sytuacji Ojciec pierwszy nie zadziała przez Swojego Ducha, to gdy użyjemy imienia Jezus nie będziemy mieli żadnej mocy. Innymi słowy, możesz wypowiadać „w imieniu Jezusa” tyle razy, aż zsiniejesz na twarzy, lecz jeśli Ojciec nie poruszy się w swoim autorytecie w danej sytuacji, nic się nie wydarzy. Obie rzeczy – autorytet jak i moc muszą być obecne.

W Dziejach Apostolskich 19: 13-17 widzimy siedmiu żydowskich niewierzących próbujących wyrzucić demona używając imienia Jezus. Duch odpowiedział im „Jezusa znam, wiem kim jest Paweł, ale wy kim jesteście?” po czym zaatakował ich i uciekli pobici i zakrwawieni. Nie mieli autorytetu do używania imienia Jezusa; nie mieli więc mocy.

Brak namaszczenia (manifestacji obecności) Boga

Kiedyś byłem przy umierającym przyjacielu. Gdy wydał ostatni dech jego żona zaczęła krzyczeć „w imieniu Jezusa żyj!”. Nie było żadnego rezultatu. Powiedziałem jej: „Słuchaj, nie ma tu namaszczenia do tego, więc musimy pozwolić mu odejść”.

Jako Boże dziecko miała autorytet, aby używać tego imienia, jednak Duch Święty, który przynosi moc, nie był z nią zgodny w jej pragnieniu ujrzenia męża wzbudzonego z martwych. W Duchu była po prostu pustka – nie było tam żadnej Obecności. Tak więc używanie imienia Jezusa w tej sytuacji nie miało mocy.

W Ewangelii Łukasza 5: 17 czytamy, że gdy Jezus nauczał; „… moc (dunamis) Pana była po to, aby ich uzdrawiać”. Moc i osoba Jezusa, który mógł nakazać uzdrowienie.

Jaka jest Boża wola w tej sytuacji