Ron McGatlin
(Uwaga: Nadal jesteśmy w okresie zmian, który charakteryzujesię większym objawionym zrozumieniem Biblii. Ponowne zrozumienie apostolskiej służby stało się światłem w ciągu ostatniego dziesięciolecia. Obecnie przystępujemy do tego, aby przejrzeć przez nasze religijne kolorow okulary, które stopniowo zostają oczyszczane. Dlatego znajdujemy się w różnych miejscach w naszej podatności i widzimy różne części całości w coraz większym stopniu. Innymi słowy: prawdopodobnie wszyscy nie mam pełnego światła w tej sprawie, lecz wzrasta ono po trochę. Oczywiście, krótki artykuł nie jest w stanie pokazać całego obrazu. Jeśli to, co zostanie tutaj przedstaw one nie pasuje do twojego obecnego punktu widzenia, wytrzymaj ze mną cierpliwie i niech wszyscy szukają Ducha Świętego, aby przetarł nasze okulary, abyśmy mogli zobaczyć więcej światła. W miłości i z szacunkiem – Ron).
Ostatnie wiadomości nadal ujawniają moralne upadki i podłe działania ludzi kościoła, wyraźnie wskazując na oczywistą i krytyczną potrzebę, aby święte życie pochodzące od Boga zastąpiło mieszaninę, której doświadczamy w religijnych systemat kościoła. Święte, apostolskie i prorocze prowadzenie jest potrzebne po to, aby wprowadzić przez Jego Ducha potężne dzieło Jezusa Chrystusa oczyszczenia i odnowienia Bożej świątyni na ziemi. Święci ludzie Boży są potrzebni, aby wypowiadać i demonstrować miłość i moc rzeczywistości królestwa Bożego z nieba na ziemi.
Czysty, święty kościół (ekklesia) jest kształtowany poza obozem religii i pod przywództwem Jezusa Chrystusa przez Ducha Świętego. Pokorni, złamani ludzie Boży opłakują we wstawiennictwie tłumy, które zostały zwiedzione przez wiatry zwodniczych praktyk i fałszywego nauczania. Ta resztka świętych woła do Boga o odkupienie ludzi wywiedzionych w pole przez nieczystych, będących w potrzebie liderów. Liderzy, którzy są obdarowani, którzy powinni demonstrować sprawiedliwość, pokój i radość w Duchu Świętym, ociągają się z powodu upodobania w starych religijnych sposobach, wracając do ciała splamionego życiem na szerokiej drodze, wiodącej do zniszczenia.
Mężczyźni rządzący jako głowy w miejsce Chrystusa doszli do wiary, że dary w postaci apostoła, proroka, pasterza i nauczyciela są urzędami władzy w kościele. Są to przywódcze dary dla Ciała, które funkcjonują w starszych, aby służyli ekklesia. Piotr mówił o sobie samym jako o starszym i podobnie Paweł zawsze spotykał się ze starszymi kościołów w różnych miastach. Byli starsi, którzy nauczali, rządzili i starsi, którzy służyli w innych darach. W kościołach pierwszego wieku było obecnych wielu starszych. Wraz z nimi, byli również podróżujący starsi, lecz nie ograniczając się tylko do nich, których praca i obdarowanie jest opisane jako apostolskie.
1 Tym. 5:17: Starszym, którzy dobrze swój urząd sprawują, należy oddawać podwójną cześć, zwłaszcza tym, którzy podjęli się zwiastowania Słowa i nauczania.
1 Ptr. 5:1: Starszych więc wśród was napominam, jako również starszy i świadek cierpień Chrystusowych oraz współuczestnik chwały, która ma się objawić:
2 Jn. 1:1: Starszy do wybranej pani i do jej dzieci, które w prawdzie miłuję ja, a nie tylko ja, lecz i wszyscy, którzy poznali prawdę,
W żydowskiej religii tamtych dni starsi rządzili pod lub wraz z Arcykapłanem. W kościele starsi rządzą pod lub wraz z apostołem i Arcykapłanem, Panem Jezusa Chrystusem.
Heb. 3:1: Przeto, bracia święci, współuczestnicy powołania niebieskiego, zważcie na Jezusa, posłańca i arcykapłana naszego wyznania,
Zawsze Bożym celem było być jedynym Ojcem i Królem Swoich ludzi. Choć nie był to pierwotnie Boży zamiar, kapłani zostali ustanowieni przez Boga w Starym Testamencie, przed przyjściem Chrystusa, który miał rozedrzeć zasłonę i otworzyć drogę dla Boga, aby mógł zamieszkać w Swojej świątyni, nie zbudowanej ludzkimi rękoma.
Błędny religijny system ustanowił głowy zwane papieżami, księżmi, biskupami, pastorami, wikariuszami, pastorami seniorami, apostołami i innymi nazwami, aby zajęły te miejsca, w których stawać nie powinni jako głowy kościoła. Jest tylko jedna głowa kościoła (ekklesia), jednego Ciała, Jezus Chrystus. W królestwie wieku kościoła, wszyscy jesteśmy na jednym poziomie braci ze sobą nawzajem i jesteśmy nazwani braćmi przez naszego Pana, Zbawiciela, i Króla Jezusa Chrystusa,
Heb. 2:10-11: Przystało bowiem, aby Ten, dla którego i przez którego istnieje wszystko, który przywiódł do chwały wielu synów, sprawcę ich zbawienia uczynił doskonałym przez cierpienia, bo zarówno ten, który uświęca, jak i ci, którzy bywają uświęceni, z jednego są wszyscy; z tego powodu nie wstydzi się nazywać ich braćmi,
Mat. 23:8-10: Ale wy nie pozwalajcie się nazywać Rabbi, bo jeden tylko jest – Nauczyciel wasz, Chrystus, a wy wszyscy jesteście braćmi. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie ojcem swoim; albowiem jeden jest Ojciec wasz, Ten w niebie. Ani nie pozwalajcie się nazywać przewodnikami, gdyż jeden jest przewodnik wasz, Chrystus.
Mat. 25:40: A król, odpowiadając, powie im: Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście.
Często Jezus Chrystus dnosił się do tych, którzy szli za nim, jako do braci. Nie pamiętam nie jednego przypadku, aby Jezus mówił do uczniów jako do synów. Mówił o nich jako o synach Bożych, synach ojca, synach królestwa wśród innych określeń, lecz nie jako o Jego synach.
Deficyt Miłości
Z powodu funkcjonowania poprzednich systemów z ich licznymi brakami, nadużyciami, niewłaściwą działalnością został wygenerowany mamucich rozmiarów deficyt miłości w ludziach Bożych i na całym świecie. To ludzie Boży mają przynieść osobę Chrystusa i Jego miłość do serc i życia tego świata. Królestwo Boże na ziemi przepływa lub nie przepływa przez Boży lud. Życie w świecie stało się ogromnie zdeprawowane i boleśnie spaczone ku konkurencyjności napędzanej chciwością i potrzebą, ku życiu w ciemności, z którego zostały skradzione piękno, miłość sprawiedliwości, pokój i radość w Duchu Świętym.
Czysta święta miłość Boża, którą przyniósł Jezus Chrystus z nieba na krzyż, płacze za swoimi dziećmi. Jest ogromna dziura w sercu Bożym tęskniącym za miłością Jego dzieci, aby przyszły do Niego i aby ta miłość została wylana na konający z głodu do prawdziwej miłości Bożej świat. Nie próbuj rozmawiać z Bogiem o twoim nowym systemie, lecz starć swoje życie i odbierz niezmierzony, nigdy nie wyczerpujący się potop płynnego ognia Jego miłości i wylej go na Jego ludzi.
Wybierać Życie
Na życiową podróż składają się decyzje/ wybory. W świecie naturalnym są to wybory, których dokonujemy i decyzje, które inni podejmują za nas. Za bardzo małe dzieci decyzje podejmują rodzice. W upadłym systemie tego świata, wiele dzieci jest zniewolonych w jakiejś formie tyranii czy naturalnych przeszkód, które ograniczają ich możliwości podejmowania decyzji. Są takie więzy, w które ludzie wchodzą przez swoje decyzje i z tego powodu tracą możliwości wybierania. Świat woła do nas dziś, abyśmy zdecydowali się całkowicie połączyć czystą, świętą ofiarę naszego życia ze strumieniem płynnego ognia miłości z nieba, aby to razem zostało wlane w strumień Jezusa Chrystusa skierowany do głodującej na miłość ludności tego świata.
Prawdziwa wolność to jest nieograniczona zdolność do wybierania życia w Chrystusie. W Jezusie Chrystusie jest całkowita wolność. Życie w Chrystusie przez Ducha jest jest nieograniczoną wolnością wybierania życia w stylu Królestwa Bożego.
Dziś, Ojcze, wybieramy oddać wszystko, czym jesteśmy, wszystko, co mamy i złożyć cały nasz bagaż przeszłości, aby dotknąć Twego serca i zrobić wszystko, co tylko można, aby wypełnić tą dziurę całą miłością i życiem, które posiadamy. Pokornie prosimy, Ojcze, daj nam więcej miłości, abyśmy mogli więcej kochać Ciebie i wylewać na naszych braci i siostry. Rozmiękczyłeś nas Swoją miłością, teraz więc zachowuj nas, abyśmy służyli. Dziękujemy Ci, Ojcze, za złamanie naszych serc twoją czystą, słodka miłością. Niebo przychodzi do nas, gdy Twój Duch nasącza nas i uzdalnia. Dziękujemy Ci. Zaprawdę, jest to serce Jezusa, z którego modlimy się. Amen.
Wielu ludzi, włączając w to apostolskich „posłanych” pragnie oczyszczenia kościoła. Niemniej, wielu z nich nie zdaje sobie sprawy z tego,
że to oni są kościołem. Jesteśmy kościołem i zbiorowo jesteśmy świątynią Boga na ziemi. Oczyszczanie musi zacząć się od starszych, którzy przewodzą. Starsi prowadzą młodzież, która będzie szła za nimi do dojrzałości rzeczywistej świętości w Duchu. Duchowe dary apostołów, proroków, ewangelistów, pastorów i nauczycieli płynące przez czyste serca świętych starszych ku dojrzewającemu kościołowi (ekklesia) to Boży sposób budowania rzeczywistości Chrystusa w Jego Ciele na ziemi.
Starsi są jak ojcowie dla duchowo młodych i jak bracia dla dojrzałych. Oni przestają być ojcami dla dorosłych braci i sióstr. Ludzie muszą być dyscyplinowani, aby bezpiecznie wzrastali ku dojrzałości i stawali się starszymi, którzy uczą innych. Chwilowa praca bycia ojcem ma na celu przyprowadzanie duchowo młodych ludzi do Ojca przez Chrystusa Jezusa przez Ducha Świętego. Wtedy stają się oni synami Bożymi i synami królestwa, lecz nie synami ziemskich duchowych ojców. Stają się braćmi dla tych, którzy byli ich duchowymi ojcami. (Oczywiście, nie ma różnicy między mężczyzną, a kobietą, gdy chodzimy w Duchu.)
Niestety szkolenie duchowych dzieci przeszło ze starszych ojców na instytucje. Instytucje rozwinęły praktykę szkolenia w domach i w naturalnych życiowych sytuacjach. Zostały rozbudowane szkoły publiczne do szkolenia świeckiego, szkółki niedzielne do duchowego, rozdzielając w ten sposób ducha i duszę dziecka. To również zwolniło ojców z ich Bożego potencjału i daru do szkolenia dzieci i ewentualnego wypuszczenia ich jako dojrzałych braci i siostry w Panu. Są starsi i młodsi bracia i młodsze siostry. Każdy z nas może mentorować młodszego, lub być mentorowanym przez jakiegoś starszego.
W tym początkowym okresie apostolskiego odnowienia, niektórzy apostolscy duchowni zrezygnowali z religijnego systemu i starają się budować inne systemy składające się z sieci synów, którym służą jako ojcowie. Jest kilka sporych problemów z takim podejściem do odnowienia. Jednym z nich jest to, że nie jest to czysta czy totalna transformacja i często niesie ze sobą niektóre z tych samych starych błędów, na które kościół cierpiał bardzo przez wiele poprzednich wieków. Często jest to splamione tym samym ludzkim sposobem rządzenia nad kościołem. Nie ma żadnych zapisów pochodzących od apostołów pierwszego wieku, aby mieli sieć synów, których wspierają. O ile wiemy, Paweł wspomina tylko o Tymoteuszu i Tytusie, jako prawdziwych synach w wierze. Apostołowie usługiwali kościołowi w każdym mieście, a szczególnie starszy w tym kościele.
Ron