Category Archives: Codzienne rozważania_2009

David Servant

Dzisiejsze czytanie przypomina mi stary humor o prezbiterianinie i baptyście. Prezbiterianin twierdzi, że to oni pierwsi zostaną zabrani w pochwyceniu” Czyż Pismo nie mówi, że „Zapadnie milczenie na około pół godziny„? (8:1). To musi być przybycie Bożych usztywnionych (dosł. zamrożonych – przyp.tłum.) ludzi, prezbiterian”. Na to jego baptystyczny przyjaciel neguje: „Nie, baptyści będą w niebie pierwsi. Biblia mówi: „Najpierw powstaną ci, którzy umarli w Chrystusie” (1Tes. 4:16).

Podejrzewam, że w przeciwieństwie do takich poglądów, półgodzinne milczenie w niebie jest spowodowane surowością sądów, które mają zostać wykonane na ziemi, gdy zostanie złamana siódma pieczęć, ponieważ wtedy zaczyna się siedem „sądów trąby”, z czego pierwsze cztery wywoła różnego rodzaju katastrofy na 1/3 ziemi.

Prawdopodobnie zauważyłeś, że te siedem sądów trąby poprzedza wzmianka o „modlitwach świętych” (8:3), symbolizowana przez wznoszące się ze złotej kadzielnicy kadzidło przed Bożym tronem (8:4). Sądy są najwyraźniej związane z tymi modlitwami, ponieważ czytamy, że gdy anioł napełni kadzielnice ogniem z ołtarza, rzuci ją na ziemię, co wywoła burze, pioruny i trzęsienia ziemi. Wydaje się, że modlitwy męczenników o zemstę, o czym czytamy w 6:9-10, zostają po początkowym opóźnieniu w końcu wysłuchane. Pamiętajmy, że Pan obiecał, że On odpłaci za ich śmierć, gdy już dodatkowa liczba świętych poniesie śmierć. Jeśli tłum znajdujący przed Bożym tronem, o czym czytaliśmy w pierwszej części rozdziału siódmego – o tych, którzy „wyszli z wielkiego ucisku” – to ci, dodatkowi męczennicy, to być może rozdział ósmy zaczyna opis odpowiedzi na modlitwy tych pierwszych męczenników.

Jeśli ktokolwiek z uczniów Chrystusa pozostanie na ziemi w czasie tych pierwszych czterech sądów trąby to będą oni z pewnością chronieni przed Bożym gniewem. Niektórzy spekulują, że stałe przypominanie o nieszczęściach jakie dotkną jedną trzecią ziemi, wskazuje na geograficzne umiejscowienie. Znaczy to, że gdy czytamy „jedna trzecia drzew została spalona” to Jan nie miał na myśli jednej trzeciej wszystkich drzew na całej plecie Ziemi, lecz to, że na jakimś geograficznym terenie 1/3 ziemi , wszystkie drzewa spłoną. Ta zasada wydaje się prawdziwa jeśli chodzi o sąd drugiej trąby, gdy „jedna trzecia morza zamieniła się w krew” (8:8). Ciągle jednak nie jest to wystarczająco jasne, aby wyciągać jakikolwiek pewne wnioski.

Dla tych, którzy trzymają się wiary w to, że sądy trąby nie powinny być traktowane literalnie, może pomóc przypomnienie, że sporo z tego, co Jan opisuje jako przyszły sąd ziemi jest podobne do sądów jakie przeżyli Egipcjanie przed wyjściem Izraela. Co więcej, Jezus mówił o podobnych przyszłych sądach w literalnym znaczeniu: „I będą znaki na słońcu, księżycu i na gwiazdach, a na ziemi lęk bezradnych narodów, gdy zahuczy morze i fale. Ludzie omdlewać będą z trwogi w oczekiwaniu tych rzeczy, które przyjdą na świat, bo moce niebios poruszą się” (Łk. 21:25-26).

Objawienie oferuje prawdziwe objawienie Bożego świętego gniewu, a ci, którzy mówią, że Bóg Nowego Testamentu jest inny niż Bóg Starego Testamentu, nie przyjrzeli się zbyt dokładnie Księdze Objawienia. Czy nie cieszysz się z tego, że zostałeś wyratowany przez Jezusa od gniewu Bożego?

– – – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

deeo.ru

David Servant

Siódmy rozdział, wrzucony między „sądy pieczęci”, jest wstępem do rozdziału ósmego, w którym ostatnia siódma pieczęć świętego zwoju zostaje przez Chrystusa złamana, co z kolei rozpoczyna kolejne siedem „sądów trąby”. Najwidoczniej ważne jest, aby przed rozpoczęciem tych sądów zostali opieczętowani na czołach „wierni słudzy Boga” przed tymi sądami, aby nie cierpieli z powodu tego, co spadnie na świat. W rozdziale dziewiątym będziemy czytać o szarańczy, która ma dręczyć tych, „którzy nie mają pieczęci Boga na swych czołach” (9:4).

Później dowiadujemy się o tym, że znak na czole tych 144.000 jest imieniem Baranka i imieniem Jego Ojca (14:1). Dalej dowiadujemy się też, że wszyscy wierni słudzy Boży będą mieli pieczęć na swoich czołach (22:3-4). Dlatego też można wyciągnąć niewłaściwy wniosek, jakoby tylko te 144000 potomków Izraela otrzyma znak w tym czasie, o którym wspomina księga. Istnieje taka możliwość, że będzie wtedy więcej niż 144000 wiernych sług Bożych na ziemi, a jeśli tak, to z pewnością jest możliwe, że będą oni również opieczętowani, lecz tych 144000 potomków Izraela jest tutaj wymienione z jakiegoś powodu. Niektórzy teoretyzują, że są to ludzie powołani na ewangelistów, lecz to czysta spekulacja. Są oni wymieni ponownie w 14:1-5, lecz w tym czasie znajdują się już w niebie oddając cześć przed tronem Bożym, albo ze względu na męczeństwo, albo dzięki porwaniu. Tak wiele tajemnic!

Jak możliwe będzie wybranie 12000 potomków z każdego z dwunastu plemion Izraela, skoro przez ostatnie 2000 lat te plemiona tak bardzo się ze sobą zmieszały? Oczywiście, jeślibyśmy mieli traktować liczbę 12000 dosłownie to ci, którzy zostaną naznaczeni niekoniecznie będą posiadać czystą linię jednego plemiona, lecz będzie ona dominująca. Bóg zna genetykę każdego. Sugeruje się również, że te 144000 to starożytni wierzący Żydzi, którzy już są w niebie, a którzy dzięki temu mogą posiadać czystą linię genetyczną. Z drugiej strony, wydaje się, że nie ma żadnego powodu, aby pieczętować tych, którzy już są w niebie. Ponownie widzimy, że jest więcej pytań niż odpowiedzi.

Sugeruje się również, że to właśnie w tym okresie między sądem szóstej i siódmej pieczęci wierzący zostaną porwani z ziemi. Uzasadnia się to w taki sposób, że w tym rozdziale Jan widzi w niebie tłumy odkupionych, którzy są tak opisani: „to są ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku i wyprali szaty swoje, i wybielili je we krwi Baranka” (7:14). Niemniej, w rozdziale dziewiątym będziemy czytać o wypuszczeniu szarańczy, która będzie dręczyć tylko tych, którzy nie mają pieczęci Boga na swych czołach, co wskazuje na to, że będą jeszcze wtedy ludzie posiadający znak Boży. Z drugiej strony możemy mylić się zakładając, że to, co czytamy w rozdziale dziewiątym następuje chronologicznie po wydarzeniach z rozdziału siódmego! Może być również tak, że wielkie tłumy, które widział Jan to raczej tłumy męczenników, niż „porwanych”! Ja tego nie wiem!

W każdym razie pewni możemy być tego: choć wierzący, którzy będą żyć w czasie ucisku być może nie zostaną uratowani od cierpień związanych z politycznym systemem antychrysta, to nie będą celem gniewu Bożego, który zostanie wylany na ziemię. Są tylko trzy możliwości: 1.zostaną męczennikami, 2. zostaną porwani, 3. będą chronieni. „Bóg nie przeznaczył nas na gniew” (1Tes. 5:9).

Zamiast martwić się tym, co może przynieść współczesna przyszłość, cieszmy się tym, co leży przed nami w wiecznej przyszłości. Jak powiedział anioł Janowi, Bóg „osłoni (nas) obecnością swoją” (7:15) oraz „otrze wszelką łzę” z naszych oczu (7:17). W „nadchodzących czasach” On „Okaże nadzwyczajne bogactwo łaski swojej w dobroci wobec nas w Chrystusie Jezusie” (Ef. 2:7). Chwała Bogu!

– – – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

раскрутка

David Servant

Pomimo że ten rozdział zawiera mnóstwo tajemnic dotyczących różnych szczegółów, główne przesłanie jest jasne: powrót Chrystusa będą poprzedzały niebezpieczne czasy. Wydaje się, że znajduje się tutaj ogólny przegląd tego okresu i tego, w jaki sposób złamanie przez Jezusa każdej pieczęci, sądu Bożego, wpłynie na Ziemię.

Gdyby można zastosować aspekt chronologii do tych wydarzeń to największe nieszczęścia zaczynają wraz z przyjściem antychrysta. Symbolizuje go pierwszy z czterech „jeźdźców apokalipsy”. Zwróć uwagę na fakt, że antychryst jedzie na białym koniu, tak samo jak Jezus w czasie swego powrotu (p. 19:11-14). Tak więc przedstawia on siebie nie tylko jako „kogoś dobrego” lecz również Mesjasza. Świat zostanie przez niego zwiedziony i ostatecznie uwierzy, że jest Bogiem.

Mówi się nam, że antychryst wyruszy jako „zwycięzca, aby zwyciężać” (6:2). Jak podaje prorok Daniel, antychryst jest mężem wojny, który pojawi się jako człowiek pochodzący z konfederacji 10 narodów i podbije trzy z nich (Dn. 7:8, 20-24). Zauważ, że jego pojawienie się jest wynikiem boskiego dekretu, suwerennego sądu Bożego. Być może pamiętasz co czytaliśmy w 2 Liście do Tesaloniczan:

„A wtedy objawi się ów niegodziwiec, którego Pan Jezus zabije tchnieniem ust swoich i zniweczy blaskiem przyjścia swego. (9) A ów niegodziwiec przyjdzie za sprawą szatana z wszelką mocą, wśród znaków i rzekomych cudów, (10) i wśród wszelkich podstępnych oszustw wobec tych, którzy mają zginąć, ponieważ nie przyjęli miłości prawdy, która mogła ich zbawić. (11) I dlatego zsyła Bóg na nich ostry obłęd, tak iż wierzą kłamstwu, (12) aby zostali osądzeni wszyscy, którzy nie uwierzyli prawdzie, lecz znaleźli upodobanie w nieprawości”  (2Tes. 2:8-12).

W czasie działania antychrysta świat znajdzie się w stanie wojny (co jest symbolizowane przez drugiego jeźdźca apokalipsy), czemu będzie towarzyszyć głód związany z ogromnym wzrostem cen żywności, jak też znaczne masowa śmiertelność i powszechne występowanie chorób (odpowiednio trzeci i czwarty jeździec). Widocznie jedna czwarta mieszkańców świata będzie zamieszkiwać te osądzane rejony, albo zginie z powodu tych sądów (6:8).

Pamiętajmy, że Jezus również zapowiadał, że pojawienie się fałszywych proroków, oraz to, że wojny i głód zaleją świat u kresu czasów. Ostrzegał:

„Albowiem wielu przyjdzie w imieniu moim, mówiąc: Jam jest Chrystus, i wielu zwiodą. Potem usłyszycie o wojnach i wieści wojenne. … Powstanie bowiem naród przeciwko narodowi i królestwo przeciwko królestwu, i będzie głód, i mór, a miejscami trzęsienia ziemi” (Mat. 24:5-7).

Koniec czasów będzie również oznaczał męczeństwo wielu wierzących, na co wskazuje złamanie piątej pieczęci. Zauważ, że ci męczennicy skarżą się przed Bogiem: „I wołały donośnym głosem: Kiedyż, Panie święty i prawdziwy, rozpoczniesz sąd i pomścisz krew naszą na mieszkańcach ziemi?„(6:10). Powiedziano im, że muszą czekać, aż zginie jeszcze więcej męczenników. Oni nie przebaczyli swoim mordercom, ani nie mówi się im, aby przebaczyli. Jak dowiadujemy się wielokrotnie w czasie naszej podróży po Nowym Testamencie, jesteśmy zobowiązani do tego, aby kochać naszych wrogów, lecz nie znaczy to, że mamy obowiązek przebaczania im. Bóg kocha złych, lecz nie przebacza im, dopóki nie pokutują.

Przegląd wydarzeń dni ostatnich w tym rozdziale kończy się słowami Jezusa o tym, co stanie się przed Jego powrotem (Mt. 24:29-30). Będzie wielkie trzęsienie ziemi, słońce zaciemni się, księżyc zmieni kolor na czerwony a gwiazdy będą spadać z nieba (meteoryty?). Każda góra i każda wyspa zostanie przesunięta ze swego miejsca (6:14). Na ziemi zapanuje strach przed gniewem Baranka i Tego, który zasiada na tronie (6:15-16).

Gdzie będą wówczas wierzący? Albo będą chronieni na ziemi, albo bezpieczni w niebie czy to dzięki swemu męczeństwu, czy dzięki porwaniu. „Bóg nie przeznaczył nas na gniew, lecz na zbawienie przez naszego Pana Jezusa Chrystusa” (1Tes. 5:9). Chwała Bogu!

– – – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

раскрутка сайта

David Servant

Jak już wczoraj wspomniałem, generalnie, jeśli chodzi o tym, co Jan opisuje w Księdze Objawienia, lepiej jest po prostu poddać się zdumieniu wspaniałych scen niż starać się zrozumieć wszystko, co jest w nich opisane. W dzisiejszym czytaniu Jan jest świadkiem, tego, w czym wszyscy wierzący pewnego dnia będą brali udział -uwielbieniu w niebie. Tam, Jezus jest w centrum uwagi i jest czczony za to Kim jest i co zrobił. Myślę, że nasze współczesne uwielbienie powinno podążać za tym przykładem.

Jasne jest, że część z tych rzeczy, które Jan opisuje w tym rozdziale nie powinna być traktowana literalnie, lecz symbolicznie. Mówi się nam, że dym (woń) wznosząca się z czasz trzymanych przez 24 starców i czterech żywych istot to „modlitwy świętych” (5:8). Siedem oczu na tym symbolicznym Baranku reprezentuje: „siedem Duchów Bożych, posłanych na całą ziemię” (5:6), cokolwiek by to mogło oznaczać!

Te trzy symbole zawarte w piątym rozdziale zmuszają mnie do zastanawiania się nad tym, co jeszcze może być tutaj symboliczne i nie dać się wyjaśnić. Nie mając lepszej wiedzy, zazwyczaj traktuję wszystko pozostałe z tego rozdziału literalnie w tym zapieczętowany siedmioma pieczęciami zwój. Ta święta księga widocznie zawiera zakreślone wcześniej Boże plany przyszłych wydarzeń związanych z prześladowaniami, zdarzeń, których będziemy czytać dalej, a które będą uruchamiane po otwarciu poszczególnych pieczęci w następnych kilku rozdziałach.

Pozostaje tajemnicą dlaczego te wydarzenia zostały zapisane na zapieczętowanym zwoju i dlaczego tylko ktoś tak godny jak Chrystus może złamać pieczęcie. Być może sam zwój jest również symboliczny. Nawet jeśli nie mamy nic innego to powinniśmy być pod wielkim wrażeniem tego, że w całym wszechświecie nie ma nikogo takiego jak Jezus, i że przyszłe przeznaczenie świata jest w Jego rękach.

Pomimo że z pewnością istnieje jakaś chronologia wydarzeń w tej księdze, nie zawsze jest to spójne, co jeszcze dodaje tajemniczości. Na przykład kulminacja uwielbienia z tego rozdziału obejmuje wszelkie stworzeni, nie tylko niebo i piekło, lecz również ziemię; wszystko uwielbia Jezusa (5:11-13). Nie wydaje się prawdopodobne, aby takie wydarzenie mogło mieć miejsce kiedykolwiek przed wielkim uciskiem czy w trakcie jego trwania, czy przed drugim przyjściem Jezusa. Wygląda to tak, jakby owa scena niebiańskiego uwielbienia Jezusa pokazana przed uciskiem, dotyczyła czasu po ucisku. Skoro tak jest to zawsze dobrze jest uważać, zanim zacznie się zaznaczać na osi czasu jakiekolwiek zdarzenia zapisane w tej księdze.

Może pamiętasz, że Bóg obiecał Abrahamowi przez Jego nasienie „wszystkie rodziny ziemi będą błogosławione” (Rdz. 12:3). Według Pawła my Abrahamowym nasieniem, które przyniosło błogosławieństwa całej ziemi był Chrystus (Gal.3:16), ten, który powiedział nam, abyśmy czynili Jego uczniami wszystkie narody, a bardziej dosłownie, wszystkie etniczne rodziny świata (Mat. 28:19) i ten, który umarł za grzechy wszystkich (1Jn 2:2). Dziś dowiadujemy się, że starożytna Boża obietnica dana Abrahamowi wypełni się, ponieważ ludzie „z każdego plemienia i języka, i ludu, i narodu” będą pośród tych, którzy będą rządzić ziemią, zostali nabyci krwią Chrystusa (5:9-10). Ci, którzy badają te sprawy twierdzą, że obecnie ciągle nadal są tysiące etnicznych grup, które nie są uczniami Chrystusa. Tak więc, ciągle jeszcze jest praca do wykonania i żniwo nadal czeka na zebranie przez tych, którzy spojrzą na owe pola.

Po przeczytaniu tego rozdziału zostałem kiedyś zainspirowany do tego, aby napisać pieśń. Miała tytuł „Godzien jest Baranek„. Jeśli masz kilka minut, możesz posłuchać jej tutaj. Proszę wybaczcie słabą wokalną stronę tego nagrania i módlcie się, aby nagrał ją kiedyś Brooklyn Tabernacle Choir!

– – – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

продвижение

Servant David

Ten rozdział zaczyna trzecią z trzech naturalnych części Księgi Objawienia -miejsce od którego Jan zaczyna zapis tego, co „ma się stać potem” (por. 4:1 z 1:19). Apostoł został przeniesiony do nieba, aby zobaczyć scenę wokół Bożego tronu. Jeśli ten rozdział nie wzbudzi w was bojaźni Bożej, to nic tego nie zrobi.

Na podstawie tej księgi powstało więcej teorii i spekulacji niż w oparciu o jakąkolwiek inną. W tym rozdziale, na przykład, niektórzy znajdują poparcie dla idei, jakoby kościół miał zostać porwany przed ogólnoświatowym uciskiem, tylko dlatego, że Jan usłyszał dźwięk trąby, zanim został przeniesiony do nieba, a Pismo mówi, że kościół będzie porwany przy „ostatniej trąbie” (1Kor. 15:52)! A ponieważ Jan znalazł się w niebie przed zobaczenie w wizji nieszczęść na ziemi, jest to stawiane jako dowód na to, że kościół będzie w niebie przed uciskiem. Prawda jest zaś taka, że jedyne czego dowodzi fakt, że Jan usłyszał głos trąby i został uniesiony do nieba zanim otrzymał wizje ucisku na ziemi to, to że usłyszał głos trąby, został przeniesiony do nieba, po czym miał wizję ucisku na ziemi.

Niektórzy wskazują na to, że choć kościół jest wspominany wielokrotnie w pierwszych trzech rozdziałach tej Księgi, nie ma o nim mowy aż do 22 rozdziału, dowodząc przypuszczalnie, że kościół znajduje się w niebie w czasie ucisku. Prawda jest taka, że wierzący są wymieniani w Objawieniu jako obecni na ziemi w czasie jej ucisku (6:1; 7:3-17; 9:4; 11:3-7; 12:14-17), a jeśli są tam wierzący, to jest tam również i kościół, nawet jeśli Jan nie używa słowa „kościół”, aby ich opisać. Pewne jest to, że wierzący ciągle doświadczają męczeństwa w czasie ucisku, a zatem zostaną przeniesieni z ziemi do nieba z powodu swej śmierci.

Jan zrobił, co tylko mógł najlepszego, aby opisać scenę wokół tronu Bożego, widok, który jest niemal nie do opisania z ziemskiego punktu widzenia. Możesz sobie wyobrazić prymitywnego mężczyznę z Borneo odwiedzającego Nowy York a następnie starającego się po powrocie opowiedzieć przyjaciołom to, co widział? Jan miał dokładnie taki problem.

Ciekawe jest to, że cztery żywe istoty, które widział Jan – każda miała po sześć skrzydeł i pełno oczu – były bardzo podobne do cherubów o czterech skrzydłach oglądanych przez Ezechiela (Ez. 1, 10) oraz do serafinów o sześciu skrzydłach, które widział Izajasz (Iz. 6). Jan napisał o tych istotach:

„Postać pierwsza podobna była do lwa, postać druga podobna była do cielca, postać trzecia miała twarz jakby człowieczą, a postać czwarta podobna była do orła w locie” (4:7).

Opis zostawiony przez Ezechiela jest podobny:

„Ich oblicza wyglądały u wszystkich czterech z przodu jak twarz ludzka, z prawej strony jak twarz lwa, z lewej strony jak twarz wołu, a z tyłu jak twarz orła” (Ez. 1:10).

Wyobraź sobie to jeśli potrafisz!

Zarówno Jan jak i Ezechiel wspominają o tęczny nad tronem Bożym (Ez. 1:28; Obj. 4:4).

Jan widział również „siedem ognistych pochodni płonących przed tronem; jest to siedem duchów Bożych” (4:5). Niewątpliwie jest to tajemnica. Niektórzy komentatorzy sugerują, że te siedem ogni reprezentuje siedmioraką naturę Ducha Świętego, opisaną przez Izajasz a tak (Iz 11:2,3):

„I spocznie na nim Duch Pana; Duch mądrości i rozumu, Duch rady i mocy, Duch poznania i bojaźni Pana. I będzie miał upodobanie w bojaźni Pana„. Powtórzę tylko, że tego rodzaju spekulacje nie przekonują mnie.

Zamiast starać się pojąć każdą tajemnicę tego rozdziału (i innych z Księgi Objawienia), lepiej będzie gdy pozwolimy, aby to, co czytamy, napełniło nas respektem i zdumieniem. Oby inspirowało nas to do uwielbienia naszego cudownego Boga, którego pewnego dnia będziemy mogli zobaczyć w niebie, tak jak zobaczył Go Jan, i przed którym uklęknąć przed Nim!

– – – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

сео компании

David Servant

Dlaczego Jezus zwrócił się do siedmiu specyficznych kościołów w Azji, choć było setki innych w tym czasie w starożytnym świecie? Są takie spekulacje, że te siedem kościołów to siedem kolejnych epok historii kościoła, i że obecnie żyjemy w okresie „laodycejskim” czy „kościoła letniego”. Jest to oczywiście czysta spekulacja, a prawda jest taka, że zawsze były letnie kościoły od czasów Jana, jak i zawsze były kościoły rozpalone. Myślę, że jest oczywiste, że co najmniej sześć spośród tych siedmiu kościołów, do których zwrócił się Jezus w dwóch rozdziała, znajdowało się w poważnym duchowym zagrożeniu i wymagało ostrzeżenia.

Większość wyznających chrześcijaństwo w Sardes, oprócz nielicznej resztki, znajdowało się w poważnych duchowych problemach. Jezus opisał większość z nich jako martwych, czyniących niedoskonałe uczynki, niegotowych na Jego powrót, niegodnych, ludzi potrzebujących pokuty i noszących nie białe, lecz skalane szaty. Groziło im wymazanie ich imion z księgi żywota i odrzucenie przez Jezusa przed Ojcem i aniołami (3:1-5). Ciągle jednak była nadziej – jeśli będą pokutować. Zwycięzcy, i tylko zwycięzcy, mają pewność zbawienia (3:5).

Przypadkowo, czyż nie jest zdumiewające, że ktokolwiek może trzymać się teorii raz-zbawiony-na-zawsze-zbawiony w świetle wersów takich jak 3:5? Jeśli Jezus obiecuje nie wymazać imion zwycięzców z księgi żywota, to istnieje możliwość wymazania imion tych, którzy nie zwyciężą. Znaczy to, że ludzie, których imiona są obecnie w tej księdze nie mają gwarancji, że ich imiona znajdą się tam, gdy staną przed Chrystusem, muszą zwyciężyć. Mówi się nam pod koniec Księgi Objawienia, że ci, których imiona nie zostaną znalezione w Księdze Żywota zostaną wrzuceni do jeziora ognistego (20:15).

Zwróć uwagę na to, że w rozdziałach 2 i 3 Jezus używa słowa uczynki 17 razy. Do pięciu kościołów mówi: „Znam uczynki twoje” (2:2, 19; 3:1, 8, 15). Bóg zna nasze uczynki równie dobrze i nie powinniśmy usprawiedliwiać złych uczynków wymówką: „Bóg zna moje serce”. Nasze uczynki pokazują, co rzeczywiście jest w sercu i Bóg obiecuje oddać każdemu zgodnie z jego uczynkami, a nie zgodnie z tym, jakie jest jego serce.

Tylko w jednym spośród siedmiu kościołów Jezus nie znalazł żadnej winy i był to kościół w Filadelfii (3:11). Jednak i tak pobudza ich, aby „trwali mocno” w tym, co już mają, aby nie stracili swojej korony (3:11).

Czy wypełniła się obietnica Jezusa, że Żydzi z „synagogi szatana” (3:9) przyszli i skłonili się u stóp wierzących z Filadelfii? Podejrzewam, że jest to obietnica, która ma się wypełnić po życiu. Czy możesz sobie wyobrazić sobie uwolnienie choćby tylko na chwilę z piekła po to, aby pokłonić się do stóp tych, których prześladowali kiedyś?

Letni Laodycejczycy byli całkowicie zaślepieni na własny stan duchowy. Z punktu widzenia Jezusa byli całkowitym przeciwieństwem tego, co o sobie myśleli. Uważali, że są bogaci – i prawdopodobnie byli bogaci materialnie – lecz Pan uważał ich za „pożałowania godni, nędzarze i biedacy, ślepi i nadzy„. Zalecił im więc pokutę i wydanie ich bogactw, aby zakupili sobie od Niego złoto, które zostało oczyszczone w ogniu. Myślę, że polecał im złożenie swych bogactw w niebie, a nie na ziemi. Polecił im również, aby wykorzystali swoje bogactwa w taki sposób, aby stali się święci i duchowo wrażliwi. Bogactwo może być wspaniałe, jeśli jest wykorzystane na to, co przynosi Bogu chwałę, lecz źle wykorzystane może stać się straszliwym pułapką. Niech się wszyscy kupujący strzegą!

Bardzo dobrze znany obraz Jezusa pukającego do drzwi pięknie ilustruje Obj. 3:20. Artysta nie umieścił klamki na drzwiach po stronie Chrystusa, te drzwi mogą być otwarte wyłącznie od wewnątrz. Przypuszczam, że gdyby artysta był kalwinistą to namalowałby jak Jezus wyłamuje drzwi młotem, ilustrując w ten sposób „nieodpartą łaskę”. (Nie mogłem się oprzeć!)

– – – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

раскрутка

Servant David

Oto Wielki Sędzie mówi z niebios bezpośrednio zwracając się do kościołów znajdujących się na terenie współczesnej Turcji. Włosy stają dęba! Czy zastanawiałeś się kiedykolwiek, co powiedziałby Jezus do twojego kościoła? Właśnie takie przemyślenia kilka lat temu całkowicie zmieniły kierunek mojego życia i służby i naznaczyły początki Heaven’s Family.

Dla każdego z kościołów Jezus miał pochwałę, korektę i zachętę, jak to dziś czytamy, ten przykład jest godzien naśladowania. Każda korekta powinna być poprzedzona komplementem, a po niej powinna nastąpić zachęta. Jedna łyżeczka cukru pomaga w przełknięciu lekarstwa, a kolejna zmywa każdy posmak!

Jezus obiecał nagrodę każdemu kościołowi, który „zwycięży”. Obejmuje to na przykład to, że będą mogły „jeść z drzewa życia” oraz „nie dozna szkody od drugiej śmierci” (2:7, 8). Oczywiście, ci, którzy nie zwyciężą nie będą jeść z drzewa życia. Pod koniec Księgi Objawienia mówi się o tym, że jedzenie z tego drzewa jest przywilejem wszystkich zbawionych (22:14, 19). Co więcej, ci, którzy nie zwyciężą doznają szkody od drugiej śmierci, co jest losem wszystkich niewierzących, a o czym czytamy pod koniec księgi (21:8). Tak więc, „zwyciężyć” to trwać w posłusznej wierze, aż do końca, abyśmy ostateczni zostali zbawieni. Obietnica Jezusa dla zwycięzców jest kolejną wskazówką na to, że bezwarunkowe wieczne zbawienie jest mitem.

Tylko dlatego, że ktoś jest dziś wierzącym, nie znaczy, że na końcu będzie uznany za zwycięzcę. Należy „czynić uczynki Chrystusa aż do końca” (2:26). Rzeczywiście, Jezus ostrzegał cały kościół w Efezie, że jeśli nie będą pokutować i czynić uczynków, które robili na początku, powracając do swej pierwszej miłości, usunie ich świecznik z jego miejsca, co nie zapowiada niczego dobrego. Musimy „trzymać się mocno” (2:25), aż do przyjścia Jezusa.

Inne obietnice przeznaczone dla zwycięzców są tajemnicze, jak na przykład obietnica „ukrytej manny„, i „nowego imienia wypisanego na białym kamieniu” czy „gwiazda poranna” (2: 17, 27-28). Cokolwiek te rzeczy symbolizują, można być pewnym, że jest to coś dobrego!

Kościół w Smyrnie mógłby skorzystać z odwiedzin niektórych współczesnych kaznodziejów prosperity, ponieważ Jezus powiedział, że byli zubożali, choć bogaci (2:9). Oczywiście, chodziło o to, że byli ubodzy materialnie, lecz duchowo bogaci. Gdyby tylko dowiedzieli się o „swoim prawie, jako królewskich dzieci, do bogactwa” i „uruchomili zasady powodzenia”, mogliby stać się materialnie bogaci, a duchowo ubodzy, podobnie jak dzisiejsi kaznodzieje prosperity. Niestety tamci żyli w czasach, zanim Jezus objawił kościołowi te „zasady prosperity”. Co grzej, Jezus powiedział im, że mieli doświadczyć prześladowań przez dziesięć dni (2:10). Gdyby tylko wiedzieli jak „używać swego autorytetu w Chrystusie”, mogliby przeżywać błogosławieństwo, zwycięstwo i uniknąć całego cierpienia! Co za wstyd.

Fałszywe nauczanie przeniknęło do kościołów Pergamie i Tiatyrze tak, jakby znaleźli się pod wpływem Balaama i Izebel starotestamentowych sław. Jezus był tym bardzo zainteresowany, ponieważ Jego lud był zwodzony do „popełniania niemoralności i jedzenia rzeczy ofiarowanych bałwanom” (2:20 oraz 2:14). Wiemy o tym, że seksualna niemoralność jest grzechem, który wyklucza z uczestnictwa w niebie (1Kor. 6:9-10), choć Paweł nauczał, że nie ma niczego złego w jedzeniu mięs ofiarowanych bałwanom. Być może „spożywanie rzeczy ofiarowanych bałwanom” było po prostu odniesieniem do bałwochwalstwa. Wiemy, że Paweł zrównywał niemoralność i chciwość z bałwochwalstwem (Kol. 3:5).

Mimo to, Jezus obiecał osądzić pewną szczególną kobietę, którą nazwał Izebel, która udawała prorokinię w Tiatyrze i zwodziła świętych. Miłosiernie dał jej czas na upamiętała, lecz wkrótce „rzuci ją na łoże choroby” (2:22). Ci, którzy popełniają cudzołóstwo razem z nią będą cierpieć prześladowania a Jezus „zabije jej dzieci zarazą” (2:23). Przypuszczam, że chodziło o jej duchowe dzieci, uczniów. Jego sąd nad nimi będzie służył jak lekcja przedmiotowa dla kościołów tego, że Bóg odpłaca każdemu zgodnie z ich uczynkami (2:23). Otrzeźwiające rzeczy! Z całą pewnością nie czytamy dziś o amerykańskim Jezusie!

– – – – – – – – – – – – – –

Książkę D. Servanta „Pozyskujący uczniów sługa Boży” można nabyć TUTAJ

раскрутка сайта