Category Archives: Codzienne rozważania_2017

Hbr 9:1-5
ZA DRUGĄ ZAŚ ZASŁONĄ BYŁ PRZYBYTEK, ZWANY MIEJSCEM NAJŚWIĘTSZYM, MIESZCZĄCYM ZŁOTĄ KADZIELNICĘ I SKRZYNIĘ PRZYMIERZA POKRYTĄ ZEWSZĄD ZŁOTEM, W KTÓREJ BYŁ ZŁOTY DZBAN Z MANNĄ I LASKA AARONA, KTÓRA ZAKWITŁA, I TABLICE PRZYMIERZA; NAD NIĄ ZAŚ CHERUBINI CHWAŁY, ZACIENIAJĄCY WIEKO SKRZYNI, O CZYM TERAZ NIE MA POTRZEBY SZCZEGÓŁOWO MÓWIĆ.

Przybytek opisują powyższe wersety, które wymieniają jego dwie główne części – zewnętrzny namiot i miejsce najświętsze – oraz listę świętego wyposażenia znajdującego się w obydwu częściach. Wskazówki dotyczące ich konstrukcji przekazał Bóg Mojżeszowi (II Mojż. 25:1-31:11), który dokładnie je zrealizował. Powstaje pytanie w związku z wersetem 4, w którym ołtarz zostaje powiązany z arką, a obydwa te elementy autor wspomina po opisaniu dziedzińca zewnętrznego w wersecie 2. Problem polega na tym, że ołtarz powinien być umieszczony przed zasłoną (II Mojż. 27:1), podczas gdy arka miała się znaleźć za nią. Rozwiązanie znajdziemy wtedy, gdy zauważymy, że autor posługuje się słowem „mieszczący” w wersecie 4, zamiast „a w niej” jak podaje werset 2. Pragnie on wykazać związek między tym, co działo się na ołtarzu, a tym, co znajdowało się za zasłoną, zamiast określać ich precyzyjne położenie. Odnośnie wymienionych szczegółów wyposażenia, mówi: „o czy teraz nie ma potrzeby szczegółowo mówić” (w. 5). Dygresja ta jest ciekawa i pouczająca. Wskazuje ona na to, że autor mógł z chrześcijańskiego punktu widzenia powiedzieć coś na temat znaczenia każdego elementu, lecz z jakiejś przyczyny zdecydował się tego nie czynić. Oznacza to, że wszystkie szczegóły wyposażenia miały swoją symbolikę, a to z kolei wskazuje na możliwość istnienia większej ilości typów w Starym Testamencie niż można zidentyfikować w Nowym.
Pozdrawiam i życzę błogosławionego dnia.

Hbr 8:10-12
TAKIE ZAŚ JEST PRZYMIERZE, KTÓRE ZAWRĘ Z DOMEM IZRAELA PO UPŁYWIE OWYCH DNI, MÓWI PAN:PRAWA MOJE WŁOŻĘ W ICH UMYSŁY I NA SERCACH ICH WYPISZĘ JE, I BĘDĘ IM BOGIEM, A ONI BĘDĄ MI LUDEM.
I NIKT NIE BĘDZIE UCZYŁ SWEGO ZIOMKA ANI TEŻ SWEGO BRATA, MÓWIĄC: POZNAJ PANA, BO WSZYSCY MNIE ZNAĆ BĘDĄ OD NAJMNIEJSZEGO DO NAJWIĘKSZEGO Z NICH.
GDYŻ ŁASKAWY BĘDĘ NA NIEPRAWOŚCI ICH, A GRZECHÓW ICH NIE WSPOMNĘ WIĘCEJ.

Obietnice Nowego Przymierza są lepsze od obietnic starego Przymierza pod dwoma względami. Mają całkowicie duchowy charakter i nie stawiają warunków. Powyższe wersety wymieniają cztery duchowe błogosławieństwa. Pierwsze dotyczy odrodzenia, które rozprawia się z przyczyną dlaczego ludzie Starego Testamentu nie potrafili przestrzegać zakonu i tym sposobem doświadczać jego błogosławieństw. Nie mieli „serca”, tzn. wewnętrznej dyspozycji i pragnienia by tak czynić. Zapisanie zakonu w ludzkich sercach usuwa tę niemożność. Nowe Przymierze to wewnętrzny przymus by słuchać, podczas gdy Stare często nie było niczym więcej jak tylko zewnętrznym hamulcem w nieposłuszeństwie. Drugie błogosławieństwo, czyli zjednoczenie z Bogiem, łączy ludzi i Boga więzami miłości i wzajemnego oddania. Trzecie to poznanie Boga polegające na bezpośredniej z Nim wspólnocie, które posiada każdy, kto doznał odrodzenia. Po czwarte, podstawą, w oparciu o którą udzielane są wszystkie trzy błogosławieństwa, jest odpuszczenie grzechów. Burzyły one wspólnotę w Starym Przymierzu i ściągały gniew, lecz ich problem został rozwiązany w Nowym, sprawiając, że nie mogą wywierać już tego samego skutku. Lepszy porządek rzeczy istnieje dlatego, ze istnieje lepszy pośrednik. W Hebr 7:22 Jezus określony jest jako poręczyciel i pośrednik, tzn. Ten, który jest nie tylko narzędziem objawienia, podobnie Jak Mojżesz na górze Synaj, lecz również narzędziem odkupienia. Na Golgocie Jezus zapewnił ludziom błogosławieństwo Nowego Przymierza. Dokonał tego, ponieważ przestrzegał Starego Przymierza, a mimo to doświadczył nie tylko jego sądów, lecz również przekleństwa, które owe sądy odzwierciedlały tylko w nikły sposób. Własnie w ten sposób zainaugurował Nowe Przymierze – poprze własną krew.
Pozdrawiam i życzę błogosławionego dnia.

Hbr 8:9 i 13
NIE TAKIE PRZYMIERZE JAKIE ZAWARŁEM Z ICH OJCAMI W DNIU, GDYM UJĄŁ ICH ZA RĘKĘ, ABY ICH WYPROWADZIĆ Z ZIEMI EGIPSKIEJ; PONIEWAŻ ONI NIE WYTRWALI W MOIM PRZYMIERZU, PRZETO JA NIE TROSZCZYŁEM SIĘ O NICH, MÓWI PAN.
GDY MÓWI: NOWE, UZNAŁ ZA PIERWSZE PRZEDAWNIONE; A TO, CO CO SIĘ PRZEDAWNIA I STARZEJE, BLISKIE JEST ZANIKU.

Jeremiasz ujawnia to, czego zakon nie mógł dokonać. Co więcej, takie oświadczenie wstrząsnęło Starym Przymierzem, rozpoczynając jego proces starzenia. Nadejście tego lepszego i obiecanego przyspieszyło ów schyłek. Stare przymierze miało za chwilę zniknąć, aby nigdy więcej nie wrócić do życia. Zburzenie świątyni przez Rzymian w roku 70 n.e. było jego pogrzebem.
Charakter Nowego przymierza się tym, ze zostało „ustanowione w oparciu o lepsze obietnice”. Znaczy to, że Nowe różni się od Starego nie tym, że zostało wprowadzone legalnie, a Stare nie, albo że miało obietnice, a Stare ich nie miało (chociaż często uważa się i naucza, że Stare zawierało tylko prawo i żadnej łaski, a Nowe tylko łaskę i żadnego prawa), lecz tym, że obietnice w Nowym są lepsze. Wskazują na to słowa „nie takie” w wersecie 9 oraz „nowe” w wersecie 13. Po pierwsze jest ono „nie takie” jak Stare Przymierze, które ludzie mogli złamać i dlatego Bóg nie mógł go utrzymać w mocy w stosunku do nich. To co się wydarzyło wyrażają słowa pochodzące z Jeremiasza 31:34:”Nie wytrwali w moim przymierzu, przeto Ja nie troszczyłem się o nich”. Oznaczało to, że zamiast doświadczać obietnic Starego Przymierza, doznawali jego przekleństw, oraz że niewola babilońska stanowiła dla akt sądu Bożego. Po drugie, jest ono trwałe. Takie znaczenie ma słowo „nowe”. W grece występują dwa wyrazy, które tak tłumaczymy. Jedno dotyczy czasu i oznacza „niedawny” albo „nowatorski”. Drugie odnosi się nie do czasu, lecz do tego, co nie podlega przemijaniu i dlatego nie może się zmienić. Przymiotnik użyty w wersecie 13 jest właśnie tym drugim słowem. W przeciwieństwie do pierwszego przymierza, drugie nie zestarzeje się. Nie może się tak stać; jest bowiem wieczne. Zatem Nowe w stosunku do Starego jest w sposób pełniejszy i bardziej wyraźny przymierzem łaski. Nie można go złamać ani zastąpić innym. Dlatego jego obietnice są lepsze.
Pozdrawiam i życzę błogosławionego dnia.

Hbr 8:7-8
GDYBY BOWIEM PIERWSZE PRZYMIERZE BYŁO BEZ BRAKÓW, NIE SZUKANO BY MIEJSCA NA DRUGIE.
ALBOWIEM GANIĄC ICH, MÓWI: OTO IDA DNI, MÓWI PAN, A ZAWRĘ Z DOMEM IZRAELA I Z DOMEM JUDY PRZYMIERZE NOWE.

Choć przymierze stawiało wymagania dotyczące życia Hebrajczyków z Bogiem i ze sobą nawzajem, włącznie z przychodniami to nie było pozbawione łaski. Ono z niej wypływało i niosło ze sobą obietnice. Stare przymierze miało „braki” i było „bliskie zaniku”. Czy coś, co wprowadził Bóg może mieć brak i być bliskie zaniku, jednocześnie nie rzucając cienia na Niego samego? Tylko wtedy, jeśli On sam tak uzna. Tego rodzaju argumentację widzieliśmy w rozdziale 7, gdzie został przytoczony Psalm 110:4, w którym Bóg ogłasza nadejście lepszego kapłaństwa. Tutaj natomiast autor cytuje Jeremiasza 31:31-34, aby wykazać, że czas nowego przymierza jest już bliski. „Znajdowanie wady” oznacza udowadnianie zarzutu. Jaki zarzut można wytoczyć przeciwko i utrzymać przeciwko Staremu Przymierzu? Nie jest to oskarżenie o niesprawiedliwość w jego nauce i zakazach. Źle świadczyłoby to o Bogu. Zarzut polega na tym, że nie było w stanie udzielić błogosławieństwa nieposłusznym. Nie mogło obdarzyć życiem, tzn. „przywieść do doskonałości”.
Wina z tego powodu spoczywa na ludzkiej naturze, a nie na zakonie, jak wyjaśnia List do Rzymian 8:3-4: „Albowiem czego zakon nie mógł dokonać, w czym był słaby z powodu ciała, tego dokonał Bóg: przez zesłanie Syna swego w postaci grzesznego ciała, ofiarując je za grzech, potępił grzech w ciele, aby słuszne żądania zakonu wykonały się na nas, którzy nie według ciała postępujemy, lecz według Ducha„.
Pozdrawiam i życzę błogosławionego dnia.

Hbr 8:6
TERAZ ZAŚ OBJĄŁ O TYLE ZNAKOMITSZĄ SŁUŻBĘ, O ILE LEPSZEGO PRZYMIERZA JEST POŚREDNIKIEM, KTÓRE USTANOWIONE ZOSTAŁO W OPARCIU O LEPSZE OBIETNICE.

Nie możemy przeoczyć czasownika „objął”. Łączy on w sobie dwa kryteria spełnione przez naszego Pana, by stać się „takim arcykapłanem”. Pierwszy to ten, że zgodnie z zakonem, Jezus został powołany do pełnienia służby przez Boga, a dodatkowym Jego atutem była nieodwołalna przysięga (7:21). Po drugie, gdy dokonał wszystkiego, co Bóg od Niego wymagał, stał się „doskonały”, tzn. nabył niepowtarzalną zdolność i umiejętność zaspokajania wszelkich potrzeb swojego ludu. Urzęduje On na stałe a Jego pomoc jest wystarczająca. Choć pozostaje on nie widoczny dla ludzkiego oka, to ludzie nie są niewidoczni dla Niego. Nigdy nie znajduje się poza zasięgiem ich próśb, a oni poza sferą oddziaływania Jego przemożnej i dobroczynnej modlitwy wstawienniczej. Prawdopodobnie ten ostateczny argument przekonał Hebrajczyków. Nie powinniśmy jednak osądzać ich zbyt surowo. My również powinniśmy wziąć to sobie do serca. Fascynacja rytuałem i kapłańskimi czynnościami przez wieki odwracała uwagę chrześcijan od posługi Jezusa w niebie i wytwarzała w nich poczucie, że jeśli nie będą mieć czegoś podobnego, będą pokrzywdzeni. Pobudzała ich do tego, by wymyślać podobne rzeczy na własną rękę.
W dzisiejszych czasach Kościół jest otoczony, a nawet atakowany prze religijny synkretyzm (połączenie albo związek rozbieżnych wręcz sprzecznych poglądów) i kapłańskie obrządki. Czy można porównywać rzekome korzyści jakiejś religii z prawdziwym chrześcijaństwem? Czy można stawiać obok siebie najbardziej zamożnie ubranego człowieka (nie mówiąc o krzykliwie przystrojonych obrazach i figurkach) i naszego wielkiego arcykapłana posługującego „po prawicy tronu Majestatu w niebie”? Czym jest nawet największy ołtarz w bogato zdobionej katedrze w porównaniu z „przybytkiem, który zbudował Pan”? Czymże jest krucyfiks lub pieta (wyobrażenie Madonny ze zwłokami Chrystusa na kolanach) w porównaniu ze Zbawicielem, który siedzi na tronie, ponieważ Jego ofiara za grzech została przyjęta przez Boga, Sędziego wszechrzeczy? Nie tylko nie da się ich ze sobą porównać, lecz we wszystkich tych elementach kryje się ogromne bluźnierstwo.
Pozdrawiam i życzę błogosławionego dnia.

Hbr 8:3-4
ALBOWIEM KAŻDY ARCYKAPŁAN BYWA USTANAWIANY, ABY SKŁADAĆ DARY I OFIARY; DLATEGO JEST RZECZĄ KONIECZNĄ, ŻEBY I TEN MIAŁ CO OFIAROWAĆ.
OTÓŻ, GDYBY BYŁ NA ZIEMI, NIE BYŁBY KAPŁANEM, SKORO SĄ TU TACY, KTÓRZY SKŁADAJĄ DARY WEDŁUG PRZEPISÓW ZAKONU.

Autor listu rozpoczyna dyskusję z Hebrajczykami w oparciu o ich własny sposób myślenia. Tok rozumowania, który autor wykorzystuje, opiera się na ulubionym założeniu jego czytelników, „Otóż, gdyby był na ziemi” (w 4) oraz na wypływającym z niego wniosku, wyjaśniając, jakie byłyby jego konsekwencje, gdyby okazał się prawdziwy. Przy pomocy tego stylistycznego zabiegu nie tylko pokazuje jak bardzo myślenie Hebrajczyków odbiega od prawdy, lecz również jak dalece jest od niej pośledniejszy. To przecież dużo lepiej, że arcykapłana na ziemi nie ma. Oznacza to, że posiada on „znakomitszą służbę” od tych, którzy są na ziemi.
Werset 3 oznajmia, że składanie ofiar Bogu jest w arcykapłańskiej posłudze koniecznością oraz że to kryterium dotyczy także naszego Arcykapłana. To, że Jego imię nie zostało wymienione, nie świadczy o braku szacunku. Podkreśla natomiast powszechność tego kryterium, oraz pozwala autorowi wskazać na fakt, że gdyby „on” (Jezus) znajdował się na ziemi, nie mógłby służyć wraz z innymi kapłanami w świątyni. Dlaczego? Ponieważ Jezus nie należał do plemienia Lewiego, lecz był potomkiem Judy. Zostałby więc wykluczony z kapłańskiej służby przez zakon. Autor wyjaśnia, że ci, którzy w tym czasie służyli w świątyni, czynili to na rzecz „obrazu i cienia” rzeczy niebiańskich. Mogli jedynie zajmować się ich wyobrażeniami, które, choć ustanowione i zaprojektowane przez Boga, były symbolami, a nie samą substancją. Kto chciałby aby arcykapłan służył cieniom? Wersety 1 i 2 pokazały, że Jezus sprawuje służbę związaną z rzeczami niebiańskimi.
Pozdrawiam i życzę błogosławionego dnia.

Hbr 8:1-2
GŁÓWNĄ ZAŚ RZECZĄ W TYM, CO MÓWIMY, JEST TO, ŻE MAMY TAKIEGO ARCYKAPŁANA, KTÓRY USIADŁ PO PRAWICY TRONU MAJESTATU W NIEBIE, JAKO SŁUGA ŚWIĄTYNI I PRAWDZIWEGO PRZYBYTKU, KTÓRY ZBUDOWAŁ PAN, A NIE CZŁOWIEK.

Nasz arcykapłan usiadł po prawicy Jego majestatu. Słowo „usiadł” stanowi wyraźny kontrast w stosunku do tego, co wolno było czynić arcykapłanom Aarona. Funkcjonowali oni jako reprezentanci ludzi w miejscu najświętszym ziemskiej świątyni i symbolicznej sali tronowej Boga. Musieli jednak przyjmować pozycję stojącą, ponieważ ich praca nigdy nie była skończona. Wymagała corocznego wznawiania, ponieważ tak naprawdę nigdy nie rozprawili się z grzechem. Doskonała ofiara naszego arcykapłana stanowi jednocześnie środek, przy pomocy, którego rozprawia się On z grzechem oraz rozpoczyna swoje niekończące się kapłaństwo. Siedzi więc nie mając już nic więcej do zrobienia w sferze posłuszeństwa Bogu, które kwalifikuje Go do tego, by zajmować się grzechem lub wstawiać się i chronić swój lud. Uczynił wszystko co do Niego należało w tych sferach i dlatego usiadł na zaproszenie Boga „po Jego prawicy”, zajmując miejsce władzy. Jego ofiara została przyjęta, a On sam objął tron w niebie. Jego wstawiennictwo i ochrona są skuteczne. „Prawdziwa” świątynia stanowi faktyczne miejsce zamieszkania Boga, gdzie osobiście spotyka się On ze swoimi czcicielami. To samo można powiedzieć o „tronie”. Jest to miejsce, z którego On sprawuje władzę. Nebo nie mieści się ani w Jerozolimie ani na Syjonie, ani nigdzie indziej. Jest to miejsce gdzie zapadają Boże wyroki i gdzie składana jest cześć Bogu z którym obcuje się twarzą w twarz. Jest to również miejsce, gdzie istnieją rzeczy mające wieczną wartość i konsekwencje. Arcykapłan zaś sprawuje tam swą służbę modląc się za Boży lud. Jest On królem i kapłanem skutecznie sprawującym władzę nad ziemią i wstawiającym się w niebie. Autor listu napisał nie tylko, że „mamy arcykapłana”, lecz „mamy takiego arcykapłana”, aby wyrazić uczucie wdzięcznej ufności. Ponieważ niebo jest miejscem, gdzie przebywa wielki arcykapłan sprawujący tam władzę i wstawiający się za ludzi, to Jego niewidoczność w porównaniu z przepychem żydowskich kapłanów nie powinna sprawiać Hebrajczykom żadnej trudności. Działo się jednak inaczej, więc autor kontynuuje swoje wysiłki by zdobyć ich umysły i serca przy pomocy prawdy.
Pozdrawiam i życzę błogosławionego czasu.