Cechy ludzkiego ducha – 1

John Fenn
Tłum.: Tomasz S.

Ostatni cykl dotyczył różnicy między twoim duchem a Duchem Świętym. Duch Św. przebywa w naszym duchowym człowieku i możemy Go odczuwać, lecz nie naszym umysłem. Umysł może dostrzec, że coś się dzieje w naszym duchowym człowieku, jednak Chrystus przebywa w naszym duchu, a nie w umyśle.

Potrzeba powiedzieć coś na temat cech naszego ducha (duchowego człowieka), ponieważ, kiedy to zrozumiemy, pozwoli nam odpowiedzieć sobie na pytanie: Czy to ja, a może to Bóg?

„Duch ochoczy, ale ciało słabe” – to komentarz Jezusa gdy odkrył, że uczniowie zasnęli w czasie modlitwy w ogrodzie, tuż przed Jego pojmaniem. Paweł napisał później, że w naszych sercach chcemy czynić dobrze, lecz odkrywamy, że nasze ciało ma skłonności do grzechu. Nasz duch jest nieśmiertelny, a gdy jest jeszcze odrodzony z Ducha Św., to przez 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu chce czynić tylko, to jest prawe. Jednak nasz duch przebywa w ziemskim ciele, które z natury jest „słabe” (Mt 26:41, Rzym 7: 14-25).

„A Jezus zaraz poznał w duchu swoim, że tak myślą w sobie…” Jezus żył i usługiwał jako człowiek napełniony Duchem. To, o czym myśleli ludzie, odebrał to w swoim duchu. Duch Św. mu tego nie powiedział – On to poznał (Mar 2: 8).

To pokazuje nam, że nasz duch postrzega rzeczy w innych ludziach. W poprzedniej serii wspomniałem o tym, że często osoba wywodząca się z domu alkoholików, będąc dorosła, jest często wyczuć w swoim duchu, gdy spotyka osobę uzależnioną. Dzieje się tak, ponieważ wie, jak odczuwa się takiego (złego) ducha w.

Historia życia każdego człowieka jest wyjątkowa, a ludzki duch będzie postrzegał w różnym czasie różne rzeczy u różnych ludzi. Np. może dostrzec pożądanie, ponieważ wcześniej miał do czynienia z ludźmi  mającymi z tym problem. Ktoś inny, poprzez wewnętrzne świadectwo w swoim duchu, może spostrzec, że ktoś jest chrześcijaninem lub że jest bliski stania się nim. To nie Duch Święty im to mówi albo daje jakieś objawienie, lecz wyczuwają to w swoim duchu, że druga osoba jest wierząca lub przynajmniej jest w życiu pobożna.

„Rozradował się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim” (Łuk 1:47) – to była odpowiedź Marii, gdy jej ciężarna kuzynka Elżbieta powiedziała jej, że dziecko w jej łonie, na dźwięk głosu Marii podskoczyło z radości. Duch Marii się rozradował. Czy doświadczyłeś tego kiedyś, że gdy przebudziłeś, odczuwałeś radość w swoim duchu, odczuwałeś ekscytację, ale nie wiedziałeś dlaczego? To twój duch, który radował się, ponieważ coś otrzymał lub poznał coś, czego twój umysł jeszcze nie wiedział.

Często nie wiemy, dlaczego nasz duch podskakuje i doświadcza takiej radości, że aż dociera to do naszej duszy, jednak jesteśmy w stanie to rozpoznać. Duch Święty nie objawia nam, o co chodzi, lecz nasz duch raduje się w Panu.

„A dziecię rosło i wzmacniało się na duchu…” (Łuk 1:80) – to mowa o małym Janie Chrzcicielu. Greckie słowo „wzmacniać się” pochodzi od „kratos” i oznacza „wywieraną moc”, „siłę”. Czy znasz kogoś, kto jest „mocnego ducha” lub „mocny w duchu”? Widzę, że często w naszych czasach mówimy, że jakieś dziecko ma silną wolę. Jan Chrzciciel miał silną wolę w kwestii Boga i nie chciał iść na kompromis. W Biblii widzimy, że większość czasu spędzał sam na sam z Bogiem na pustkowiu i było tak aż do rozpoczęcia jego służby.

To cecha ludzkiego ducha. Bardzo często jest to uważane za buntowniczość, i może tak być, ale gdy jest to właściwie ukierunkowane, duch człowieka może być wzmocniony w kwestii poczucia sprawiedliwości. Widziałem wielu ludzi silnej woli i silnego ducha, którzy walczyli z Panem z powodu poczucia niesprawiedliwości. Kiedy przychodziło życie i doświadczali niesprawiedliwości, mieli problem ze zrozumieniem Boga i zaakceptowaniem tego, co się stało. Zachętą dla nas niech będzie to, abyśmy zawsze zwracali się do Pana, pomimo braku zrozumienia sytuacji. Pamiętacie, że Jan został powołany, aby przygotować drogę dla Mesjasza, lecz zaczął już chrzcić ludzi zanim kiedykolwiek spotkał Jezusa i wskazał Go, jako Bożego Baranka. Do tego momentu po prostu robił to, co miał robić, nawet tego nie rozumiejąc, i trwało to do czasu, gdy pewnego dnia Jezus przyszedł do niego, aby przyjąć chrzest.

„Zaś dziecko wzrastało, umacniało się w Duchu, wypełniając się mądrością; i była nad nim przychylność Boga” Łuk 2:40 (Nowa Biblia Gdańska)

Jest tu mowa o małym Jezusie, w wieku około 12 lat, tuż przed tym, jak oddzielił się od rodziców, po czym został odnaleziony przez nich w świątyni, gdzie dyskutował ze starszymi Izraela. Werset Łuk. 2:40 mówi o Jego dzieciństwie, że umacniał się w duchu i pełen mądrości i łaski.

Słowo „umacniało się” po raz kolejny jest oparte na greckim „kratos”, oznaczającym wywieraną moc, siłę. Jezus miał wielkie poczucie (silną wolę) sprawiedliwości i wzrastał w mądrości, czyli poznawał, jak ukierunkować swe dążenia, uczył się jak być mocnym w duchu. Mądrość to wiedzieć jak zastosować to, co się wie. Dziecko potrzebuje być nauczone, dlaczego rodzice na coś mu pozwalają lub czegoś zabraniają. Tak samo Jezus potrzebował się tego nauczyć. To jeden z powodów, dla których przebywał w świątyni mając tylko 12 lat i rozmawiał z nauczycielami – chciał poznać mądrość kryjącą się za tą wiedzą. Rodzice – wyjaśnijcie swoim dzieciom, dlaczego mówicie i robicie to, co robicie. Wyjaśnijcie przyczynę, mądrość kryjącą się za waszymi nakazami, oczekiwaniami i zachętami. (i też za karą).

To tylko kilka cech ludzkiego ducha, ale spójrzcie na to, czym się już do tej pory podzieliłem: duch człowieka jest gotów zrobić dla Boga wszystko, pójść gdziekolwiek, nawet umrzeć za wiarę. Ale ciało, w którym się znajduje, jest słabe. Wewnątrz jesteśmy odważnymi lwami, gotowymi zdobyć świat, jednak na zewnątrz często jesteśmy tchórzliwymi lwami, które tylko ryczą głośno i nic więcej.

Czasami możemy dostrzec w naszym duchu, co inni myślą, jakie są ich motywy. Nasz duch może się radować, co udziela się duszy, która zaczyna wtedy chwalić Pana, choć umysł nie rozumie skąd ta radość w duchu. Możemy być mocni w duchu, ukierunkowani na sprawiedliwość, lecz w dalszym ciągu potrzebujemy połączyć to z mądrością i łaską. Jest tego więcej. Co dostrzegasz w swoim duchu? Co wiesz o sobie samym?

|Część 2 >

John Fenn