Hbr 1:5-14
DO KTÓREGO BOWIEM Z ANIOŁÓW POWIEDZIAŁ KIEDYKOLWIEK: TYŚ JEST SYNEM MOIM, JAM CIĘ DZIŚ ZRODZIŁ? I ZNOWU: JA MU BĘDĘ OJCEM, A ON BĘDZIE MI SYNEM? I ZNOWU KIEDY WPROWADZA PIERWORODNEGO NA ŚWIAT, MÓWI: NIECH MU ODDAJĄ POKŁON WSZYSCY ANIOŁOWIE BOŻY. O ANIOŁACH WPRAWDZIE MÓWI: ANIOŁÓW SWYCH CZYNI ON WICHRAMI, A SŁUGI SWOJE PŁOMIENIAMI OGNIA; LECZ DO SYNA: TRON TWÓJ, O BOŻE, NA WIEKI WIEKÓW, BERŁEM SPRAWIEDLIWYM BERŁO KRÓLESTWA TWEGO. UMIŁOWAŁEŚ SPRAWIEDLIWOŚĆ, A ZNIENAWIDZIŁEŚ NIEPRAWOŚĆ: DLATEGO NAMAŚCIŁ CIĘ, O BOŻE, BÓG TWÓJ OLEJKIEM WESELA JAK ŻADNEGO Z TOWARZYSZY TWOICH. ORAZ: TYŚ, PANIE, NA POCZĄTKU UGRUNTOWAŁ ZIEMIĘ, I NIEBIOSA SĄ DZIEŁEM RĄK TWOICH; ONE PRZEMINĄŁ ALE TY ZOSTAJESZ; I WSZYSTKIE JAKO SZATA ZESTARZEJĄ SIĘ, I JAKO PŁASZCZ JE ZWINIESZ, JAKO ODZIENIE, I PRZEMIENIONE ZOSTANĄ; ALE TYŚ ZAWSZE TEN SAM I NIE SKOŃCZĄ SIĘ LATA TWOJE. A DO KTÓREGO Z ANIOŁÓW POWIEDZIAŁ KIEDY: SIĄDŹ PO PRAWICY MOJEJ, AŻ POŁOŻĘ NIEPRZYJACIÓŁ TWOICH JAKO PODNÓŻEK STÓP TWOICH. CZY NIE SĄ ONI WSZYSCY SŁUŻEBNYMI DUCHAMI, POSŁANYMI DO PEŁNIENIA SŁUŻBY GWOLI TYCH, KTÓRZY MAJĄ DOSTĄPIĆ ZBAWIENIA?
Jest ważne, aby zawsze dawać pierwszeństwo Staremu Testamentowi w studiowaniu jakiejkolwiek części Nowego Testamentu. Dotyczy to zwłaszcza Listu do Hebrajczyków. Autor tej księgi często posługuje się Starym Testamentem. Czyni to na dwa sposoby: nawiązując do jego treści i cytując jego teksty. Wstępy w powyższych wersetach, a nawet niepozorne słowa „i znowu”, wskazują na to, że wykorzystane cytaty uczyniono częścią prezentowanej argumentacji. Jej celem jest pokazanie wyższości Syna nad aniołami, a każdy z cytatów w tym fragmencie zmierza do tej prawdy. Jest to dobry przykład tego, że gdy nowotestamentowy autor wykorzystuje tekst Starego Testamentu, czyni to mając na względzie szczególny zamiar, którym często jest przybliżenie jakiegoś aspektu chwały Chrystusa. Werset 5 stanowi fundament wszystkiego, co będzie powiedziane w dalszej części. Łączy on dwie uwagi z Psalmu 2:7 i 2 Samuelowej 7:14. W obydwu fragmentach dominującym tematem jest władza a nie synostwo. Król został określony jako syn a nie odwrotnie. W Psalmie 2 Bóg ustanawia go królem nad narodami. W 2 Samuelowej król otrzymuje obietnicę potomstwa, które zbuduje Bogu dom. Werset 6 został skierowany do aniołów lecz mówi on o Synu. Aniołowie zostali wezwani, aby wielbić Boga, który przyjdzie na ten świat, by sądzić i błogosławić. Uwielbienie jest zawsze obowiązkiem kogoś mniejszego w stosunku do większego. Zatem aniołowie podlegają Bogu. Maja jednak składać hołd „pierworodnemu”, jest to ktoś, kto zawsze posiadał rangę oraz specjalne dziedzictwo wśród członków rodziny. Werset 7 jest cytatem z Psalmu 104:4, który sławi suwerenne rządy Boga nad wszelkim stworzonym porządkiem i naturalnymi procesami, włącznie z aniołami i ich działalnością. Są oni Jego posłańcami i sługami. Wersety 8-9 stanowią cytat z Psalmu 45, który w proroczy sposób raduje się z tryumfu Bożego króla nad swoimi wrogami, oraz ze ślubu, jaki zawarł ze swym ludem. W wersetach 10-12 są cytaty z Psalmu 102:25-27, gdzie przedstawiony został kontrast pomiędzy wiecznością i niezmiennością Boga Stwórcy a przemijalnością stworzenia. Wszystkie te słowa są przypisane Synowi. Werset 13 będąc cytatem z Psalmu 110:1, zwraca się do Syna-Króla z domu Dawida, któremu dana jest wszelka władza. Wszyscy aniołowie pełnią służbę u Króla i realizują Jego zamierzenia. Jako posłańcy wypełniają Jego rozkazy. Są od Niego uzależnieni i podlegają Mu pod względem hierarchii. Nie tylko nie mają od Niego wyższej pozycji, lecz nie przewyższają nawet wierzących, ponieważ zniżają się by im służyć, oraz by chronić, prowadzić i wzmacniać ich zgodnie z dyrektywami Syna. Syn jest więc Królem nie tylko nad stworzeniem, lecz również nad Kościołem. Stąd Jego nieskończenie wyższa pozycja wyższa nad aniołami. Nie ma On równego sobie w Bożych zamierzeniach, dlatego w ludzkiej ocenie nie może mieć żadnego rywala.
Pozdrawiam i życzę błogosławionego dnia.