Hbr 11:1-2 i 39-40
A WIARA JEST PEWNOŚCIĄ TEGO, CZEGO SIĘ SPODZIEWAMY, PRZYŚWIADCZENIEM O TYM, CZEGO NIE WIDZIMY.
WSZAK JEJ ZAWDZIĘCZAJĄ PRZODKOWIE CHLUBNE ŚWIADECTWO.
A WSZYSCY CI, CHOĆ DLA SWEJ WIARY ZDOBYLI CHLUBNE ŚWIADECTWO, NIE OTRZYMALI TEGO, CO GŁOSIŁA OBIETNICA.
PONIEWAŻ BÓG PRZYWIDZIAŁ ZE WZGLĘDU NA NAS COŚ LEPSZEGO, MIANOWICIE, ABY ONI NIE OSIĄGNĘLI CELU BEZ NAS.
Jak można zauważyć powyższe wersety tworzą początek i koniec rozdziału. Zostały one z niego wyodrębnione, ponieważ zawierają pewne prawdy istotne dla jego zrozumienia jako całości i które często nie są doceniane. Autor listu wzywa Hebrajczyków, aby byli jak ci, którzy „wierzą i zachowują duszę”. Kim oni mogli być? W tym momencie pokazuje im, że takich ludzi nie brakuje nawet wśród ich przodków, którzy stanowią dla nich w tym względzie „obłok świadków”. Mówią oni i inspirują Hebrajczyków, i nas, że trwanie w wierze nie jest rzeczą niemożliwą. Rozdział ten mówi o tym, że istnieje tylko jeden Boży lud i że świadectwo poprzedników jest istotne dla tych, którzy przyjdą po nich. Ludzie o których mowa w tym rozdziale, różnili się między sobą pod względem czasów, rasy i płci. Można jednak powiedzieć o nich fundamentalną rzecz: wszyscy byli jedno. Wersety 39 i 40 odnoszą się do „nich” i do „nas”, lecz utrzymują, że tamci nie osiągnął doskonałości bez nas. Rozdział ten stwierdza, że wiara pociąga za sobą świadectwo tego, w co wierzymy. Dokonuje się tego przy pomocy słowa i czynu, wyznając, że jesteśmy „gośćmi i pielgrzymami na ziemi” oraz żyjąc według takiej dewizy. Oznacza to również zdobycie „chlubnego świadectwa”. O czyje świadectwo chodzi? Chodzi o świadectwo Boże. Ten, który nie pozostawia nas bez swojego świadectwa na ziemi, nie porzuca również wierzącego ludu bez swojego świadectwa pochodzącego z nieba. Wszyscy, którzy umarli, a ich historia życia została zapisana na kartach Starego Testamentu, przemawiają Bożym głosem do osób żyjących w chrześcijańskich czasach. To samo można powiedzieć o Nowym Testamencie i o tych, których imiona zostały odnotowane w chrześcijańskiej historii. Wszyscy oni mówią: „Bądźcie wytrwali”. Wypływa z tego wniosek, że Stary Testament nie tylko ma coś do powiedzenia chrześcijanom o Jezusie jako Mesjaszu oraz o nowej epoce, którą on zainaugurował, lecz także o tym, jak oni sami powinni w niej żyć.
Pozdrawiam i życzę błogosławionego dnia.