James Ryle
„Boże nasz! Czy ich nie osądzisz? Bo myśmy bezsilni wobec tej licznej tłuszczy, która wyruszyła przeciwko nam; nie wiemy też, co czynić, lecz oczy nasze na ciebie są zwrócone” (2Krn. 20:12).
Są takie chwile, które są inne od wszystkich pozostałych, znaczone taką samotnością i ciężarem, że wszystko nagle całkowicie zatrzymuje się, podobnie jak tłum zawieszony w oczekiwaniu czegoś, co ma się wydarzyć. Taka chwila zdarzyła się setki lat temu w okresie, gdy Izrael spotkał się z wielkim wyzwaniem. Wróg stał u bram i pewne niszczenie wisiało w powietrzu. Zwrócili się do swoich zwierzchników po odpowiedzi, ale tylko po to, aby przekonać, że nie otrzymają żadnej. Nawet ich uwielbiany przywódca, Głowa Państwa, człowiek o królewskiej łasce i mądrości, mąż mający oratorskie zdolności przekonywania i wiedzą wykraczającą poza jego wiek, nawet on stał milczący i upokorzony wobec nadciągającej katastrofy. Była jednak jedna rzecz na jego korzyść: jeden złoty promyk nadziei, który niezauważalnie przebijał się przez sklepienie tej ciemnej pieczary.
Król uniżył samego siebie i modlił się… publicznie.
Pokazał w ten sposób swym ludziom, że ich jedyna nadzieja przetrwania i odnowy jest w Bożych rękach: „O, Boże, czy ich nie osądzisz? Bo myśmy bezsilni wobec tej licznej tłuszczy, która wyruszyła przeciwko nam; nie wiemy też, co czynić, lecz oczy nasze na ciebie są zwrócone”.
Tylko mężczyzna bądź kobieta nadzwyczajnej odwagi jest w stanie publicznie przyznać jako przywódca, że „nie wie, co robić” a jeszcze więcej odwagi potrzeba, by pokornie modlić się do Boga, ufając, że On wskaże drogę. Niebiosa świętują taką odwagę! Choć w ludzkich oczach jest to okazja do wyśmiania, Panu sprawiają przyjemność ludzie, którzy uniżają się w Jego obecności. On sprzeciwia się pysznym, lecz pokornym łaskę daje, to On wynosi ich do zwycięstwa pośród ich nieprzyjaciół. Wydaje się, że moglibyśmy wykorzystać podobne przywództwo dzisiaj.
Bóg daje nam tych wyjątkowych mężczyzn i kobiety, którzy chodzą przed Nim w takiej pokorze, że są w stanie skierować oczy wszystkich z powrotem na Pana, a odwrócić od siebie. Mężczyźni i kobiety, którzy modlą się tak: ” nie wiemy też, co czynić, lecz oczy nasze na ciebie są zwrócone”.
To właśnie należy robić, gdy nie wiesz, co robić i już najwyższy czas na to, abyśmy zaczęli, nie sądzisz?