Stephen Crosby
04.04.2012
Ta, dłuższa , część jest fragmentem dwuczęściowego nauczania. Jest to fragment z mojej książki, która wkrótce ukaże się a którą napisałem wspólnie z Don Atkin’em oraz Greg Austin’em: „Królewskie kapłaństwo: droga do Autorytetu Królestwa”. Część druga pojawi się wkrótce.
Wyjścia 19:6 – “wy będziecie mi królestwem kapłańskim i rodem świętym”.
1Ptr. 2:9 – „wy jesteście rodem wybranym królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym”.
Nieprzebrane bogactwa łaski, które są zebrane dla wierzących mogą zaciemnić wieczny Boży cel zamierzony dla Jego dzieci i tej planety. Jeśli nie będziemy uważni, możemy głosić i nauczać ewangelii skupionej na człowieku, ewangelii, która podkreśla korzyści ze zbawienia a lekceważy to, co Ojciec chce osiągnąć w nas i przez nas dla Siebie, oraz korzyści dla innych. Mamy nie tylko dziedzictwo w Chrystusie i w niebiosach, lecz Ojciec ma również dziedzictwo w świętych [1] .
Trudno może nam być zrozumieć to, że Jego plan zbawienia dla ludzkości wypełnia coś w Jego planie dla kosmosu, a nie tylko nasze wieczne korzyści. Chodzi o to, że jest też coś, co gromadzi się dla Niego, dla Jego przyjemności, Jego celów i satysfakcji, jak i to dziedzictwo, które gromadzi się dla nas. Bożym planem nie jest „zbawić nas i zabrać do nieba”. Bóg miał i ma odkupieńczy plan dla tej planety: napełnić ją życiem odpowiedniej jakości, które odzwierciedla Jego; tym samym życiem, którym Jezus wypełnił śmiertelne ciało [2], będąc na planecie ziemi, wypełniając ziemię chwałą synostwa, jak wody wypełniają morze.
Tak, Ojciec zawsze marzył. Jezus jest pierwszym owocem/ ziarnem spełnienia tego marzenia. Ciągle jednak pozostaje coś do spełnienia w zakresie i skali, które obejmują nas, wierzących. To ziarno, które zostało zasiane w śmierci i zmartwychwstaniu ma przynieść owoc i pomnożyć się w nas i przez as. Tak jak On został posłany (zasiew apostolski) na ten świat, tak i my.
Co to za marzenie?
Takie, że ten świat zostanie zaludniony/ napełniony troszczącymi się, usługującymi, królewskimi kapłanami, którzy są proroczo upoważnieni przez Niego i Jego zmartwychwstałe życie.
Jak wyraźnie stwierdza Pismo zacytowane na początku tego rozdziału, było to Bożym marzeniem od samego początku powołania na górze Synai przez Niego ludu (narodu) dla Siebie. To marzenie znajduje swoje wspaniałe spełnienie w Nowym Przymierzu. Na ziemi dosłownie będzie nowy „naród” – grupa nowych ludzi, nowej rasy, nowego stworzenia, nowego obywatelstwa, królewskich w swej naturze, którego służbą jest kapłaństwo i których uprawomocnieniem jest zmartwychwstałe życie.
Będą rządzeni przez Ducha Świętego, służąc Jednemu Królowi, pod Jego panowaniem, reprezentując Jego interesy ludzkości i reprezentując potrzeby ludzkości Królowi: królewskie kapłaństwo istot nowego stworzenia, nigdy wcześniej nie istniejąca rasa ludzkości, składająca na świecie świadectwo w tym sposobie życia i istnienia, o tym, że On został wzbudzony i nastała nowa era. Koniec się zaczął. To Królestwo jest tutaj: częściowo, lecz obecne[3]. Boże marzenie nie jest już nadzieją na przyszłość, lecz jest obecną rzeczywistością. Tym marzeniem jesteś ty i ja, w Chrystusie.
Jak powstaje to królestwo kapłaństwo? Jako ono „działa”? Jak przejawia się w ludzkości? W Części Pierwszej, będziemy przyglądać się sprawie królewskiego kapłaństwa w Nasieniu, Jezusie Chrystusie, a w Części Drugiej zobaczymy w jaki sposób ta jakość królewskiego kapłaństwa realizuje się w tobie i we mnie oraz przez ciebie i przeze mnie. Jestem przekonany, że niewiele jest tematów tak żywotnych dla Bożego wiecznego celu i tak dokładnej, praktycznej manifestacji Jego życia na ziemi, jak ten.
Jezus – Król Kapłan
Pierwsze pokolenie apostołów spotkało się wieloma ciekawymi wyzwaniami. Zanim pojawił się legalizm i gnostycyzm, mieli budzące grozę zadanie wytłumaczenia (sobie i innym)… „Co się właśnie stało?” Wzbudzony z martwych Bóg-Człowiek Pan chwały, który chodził między nimi, wymaga… ech,.. „małego wyjaśnienia!” Stało przed nimi również trudne zadanie wyobrażenia sobie tego, jak to „nowe” przymierze ma się do tego wszystkiego, co rozumieli do tej pory.
Wyobraź sobie, że jesteś Lewitą, który właśnie uwierzył w Jezusa, wdział GO żywego, powstałego z martwych. Jeszcze tydzień przed zmartwychwstaniem służyłeś Bogu, składając w ofierze zwierzęta, a teraz, zaledwie w ciągu jednego tygodnia, twoja kariera, oddanie Bogu, wszystko w co wierzyłeś i co praktykowałeś, jest bluźnierstwem i obrazą Boga, o którym twierdzisz, że Go działania mają bardzo niesympatyczne skutki w postaci „ludzkich komplikacji”, które towarzyszą zmianom wprowadzanym przez Niego. Dorzuć do tego (Boże uchowaj) pogan wchodzących do tych rzeczy i masz niezły bigos.
Myślę, że należy się nieco szacunku i sympatii dla zniechęcającej natury zadania, które spotkało pierwsze pokolenie apostołów.
Oczywiście, apostołowie mieli do dyspozycji Torę, Psalmy, Proroków i z tych Pism, jako bazy usiłowali wyjaśnić tego ukrzyżowanego i wzbudzonego z martwych Pana, oraz wyjaśnić nową „aranżację” (przymierze) Bożego zajmowania się ludzkością. To w jaki sposób apostołowie traktowali Torę, jak interpretowali i stosowali ją, jest „biblijną” podstawą zasadności chrześcijaństwa. Wszystkie sprzeczki z Żydami w Iw. były [4] hermeneutycznej natury. Nie do pozazdroszczenie zadaniem apostołów było usiłowanie głoszenia równocześnie kontynuacji starego porządku i oraz zmian. Nie było to łatwe wówczas i nie jest dzisiaj.
Żydzi zdecydowanie sprzeciwiali się sposobowi w jaki apostołowie dochodzili do tego, przy pomocy niedosłownych interpretacje i zastosowań. Apostołowie usiłowali wyjaśnić Jezusa na podstawie Tory z dwóch głównych fragmentów Pism: Psalmów 2 oraz 110.
Jest niedopowiedzeniem stwierdzenie, że to właśnie te dwa fragmenty zastosowane tak, jak używali je apostołowie, są fundamentem wszystkiego, w co dziś wierzymy w erze nowego przymierza. W Nowym Testamencie znajduje się więcej odniesień do Psalmu 110 niż jakiegokolwiek innego fragmentu Starego Testamentu. Apostolska egzegeza i zastosowanie tych dwóch psalmów jest biblijnym fundamentem wszystkich innych późniejszych, nowotestamentowych doktryn, w tym Pawłowych.
Te Psalmy zostały napisane przez Dawida, niemniej duch objawienia działający w apostołach zastosował je do Chrystusa w zmartwychwstaniu. Apostolskie objawienie bierze górę na biblijną dosłownością. Te Pisma znaczą to, co apostołowie stwierdzili, że znaczą. Jeśli nie wierzmy temu to musimy przemyśleć ponownie implikacje naszego systemu wiary. Ma to ogromne znaczenie.
Te dwa psalmy zajmują się królestwem i kapłaństwem w odniesieniu do Mesjasza. Ponieważ, jaki On jest tacy my jesteśmy na tym świecie, nie możemy pominąć ich wagi. Ufam, że jesteś w stanie znaleźć różne powszechnie dostępne tłumaczenia, do których będziesz się mógł odnosić, czytając ten rozdział, lecz dla pełniejszego efektu posłużyłem się niektórymi rozszerzonymi (oraz dość literalnymi) sposobami oddawania tekstu zaczynając od publikacji Eda Corely’a Aschi [5]. Proszę zwrócić szczególną uwagę na to, co jest powiedziane w Psalmie 2.
PSALM 2 (BW)
Mówi Władca Narodów;
1. Czemuż to burzą się narody, A ludy myślą o próżnych rzeczach?
2. Powstają królowie ziemscy I książęta zmawiają się społem Przeciw Panu i Pomazańcowi jego:
3. Zerwijmy ich więzy I zrzućmy z siebie ich pęta!
Mówi Jahweh
(4) Ten, który mieszka w niebie, śmieje się z nich, Pan im urąga.
(5) Wtedy przemówi do nich w gniewie swoim I gwałtownością swoją przerazi ich:
(6) Ja ustanowiłem króla mego na Syjonie, Świętej górze mojej.
Mówi Syn:
(7) Ogłoszę zarządzenie Pana: Rzekł do mnie: Synem moim jesteś, Dziś cię zrodziłem.
(8) Proś mnie, a dam ci narody w dziedzictwo I krańce świata w posiadanie.
(9) Rozgromisz je berłem żelaznym, Roztłuczesz jak naczynie gliniane.
Mówi Prorok:
(10) Bądźcie więc teraz rozsądni, królowie, Przyjmijcie przestrogę, sędziowie ziemi!
(11) Służcie Panu z bojaźnią i weselcie się, Z drżeniem złóżcie mu hołd,
(12) Aby się nie rozgniewał i abyście nie zgubili drogi, Bo łatwo płonie gniewem. Szczęśliwi wszyscy, którzy mu ufają!
Psalm 110 (BW)
(1) Rzekł Jahwe memu Panu (Adoni): Siądź po prawicy mojej, Aż położę nieprzyjaciół twoich jako podnóżek pod nogi twoje!
(2) Berło mocy twojej ześle Pan (Jahwe) z Syjonu: Panuj wśród nieprzyjaciół swoich!
(3) Lud twój chętnie pójdzie za tobą W świętej ozdobie, gdy wystawisz wojsko swoje; Młódź twoja zrodzi ci się Jak rosa z zorzy porannej.
(4) Przysiągł Pan (Jahwe) i nie pożałuje: Tyś kapłanem na wieki według porządku Melchisedeka.
(5) Pan (Jahwe) po prawicy twojej Zetrze królów w dzień swego gniewu.
(6) Będzie sądził narody, pobije wielu, Roztrzaska głowy jak ziemia szeroka.
(7) Będzie pił w drodze ze strumienia, Dlatego głowę podniesie.
Te dwa psalmy są osobistą wypowiedzią/przysięgą Ojca skierowaną do Syna na temat dziedzictwa Syna. Wzniosła świętość i daleko sięgające konsekwencje przysięgi przymierza dokonanej przez Wszechmocnego, przez, dla i w Sobie, jest tak nadzwyczajnie cenną okazją do zadumy.
Staje się to jeszcze bardziej wspaniałe, gdy rozumiemy, że to samo boskie rozstrzygnięcie dekretem czy przysięgą Boga Ojca dotyczy ciebie i mnie… bardziej to drugie! Więc teraz zobaczmy jak obszernie i głęboko te dwa fragmenty przenikają nowotestamentowe Pisma w apostolskich rękach, gdy odnoszą się do Jezusa jako króla i kapłana.
Psalm 2 – apostolska interpretacja i zastosowanie
1. Dz. 2:30 – Chrystus w zmartwychwstaniu.
2. Dz. 2:36 – ukrzyżowanie i wzbudzenie z martwych Pana i Mesjasza.
3. Dz. 13:32-33 – Chrystus zmartwychwstały, pierwszy wzbudzony z martwych.
4. Hbr. 5:5 – Chrystus zmartwychwstały – zrodzony do kapłaństwa.
5. Dz. 4:25 – odnosi się do osoby Chrystusa, a nie Dawida.
6. Obj. 2:26 – obietnica żelaznego berła dana Mesjaszowi jest dana zwycięzcom.
7. Hbr. 1:5 – Tożsamość Chrystusa nadrzędna nad aniołami.
8. Obj. 1:5; Łk. 4:5-7 – zastosowane jako odniesienie do Psalmu 2, jak rozumieli to apostołowie.
Moglibyśmy podążać przez kolejne wersy tego wspaniałego psalmu, lecz byłoby to za wiele na takie krótkie opracowanie. Chcę naświetlić kilka fragmentów, które odnoszą się do królowania Jezusa.
Psalm 2 zajmuje się Bożym, uprzednim „ustanowieniem” Jego Króla na Syjonie wobec buntu tych narodów. Szalejący z wściekłości [6] przywódcy tych krajów nie mogą przejść poza owo wieczne ogłoszenie przymierza, które zostało ustanowione w przedwieczności przez Boga Ojca! Współcześnie powiedzielibyśmy to tak: „Za późno, chłopaki, idźcie i wymyślajcie, co chcecie!. Już was załatwiłem. Ja już Swojego Króla ustanowiłem”.
Zmartwychwstały Chrystus jest Królem narodów. Angielskie słowo “ustanowić” w wersie szóstym jest odpowiednikiem hebrajskiego “nāsak (yasak)” – wylać. Wskazuje to na namaszczenie, które król otrzymuje z proroczego rogu, gdy królowi nadawany był tytuł do tronu królestwa. „Ustanowienie” króla (jak też kapłana i proroka) obejmuje „wylanie” (proszę pamiętać ten zwrot na później… będzie miało znaczenie) oleju namaszczenia
Apostołowie odnosili się do zmartwychwstania Jezusa jako wypełnienia Jego „ustanowienia” jako Króla na Syjonie. Interpretowali i stosowali Górę Syjon do ciebie i do mnie, do ludzi Bożych. My jesteśmy Górą Syjon [7]. Jezus, przez Swoje powstanie z martwych jest dawidowym obiecanym królem z Psalmu 2 a naród nowego stworzenia jest Jego „narodem/ami”. Będzie to bardzo ważne dla ciebie i dla mnie w części odnoszącej się do Zielonych Świąt. Dojdziemy do tego. Na razie uchwyćcie to:
Jezus jest królem przez zmartwychwstanie.
Psalm 110 – interpretacja i zastosowanie apostolskie
1. Mat. 22:41-46 – zdumiało faryzeuszy.
2. Mat. 26:63-65 – rozwścieczyło arcykapłana.
3. Mk. 12:35-37 – ucieszyło zwykłych ludzi.
4. Mk. 16:19-20 – uwolniło moc Bożą.
5. Dz. 2:27 – towarzyszyło wylaniu Ducha Świętego.
6. 1Kor. 15:24-26 – ma moc prawną aż do pokonania śmierci.
7. Ef. 1:1-23 – obowiązuje całkowite zwycięstwo dla Jego Ciała.
8. Hbr. – 1:3, 1:13, 8:1; 10:12-13; 12:2 . . . wow!
W przypadku Psalmu 2 moglibyśmy wers po wersie analizować szczegółowo kapłaństwo Melhizedeka, ale, znów byłoby to za obszerne na potrzeby tego krótkiego rozdziału. Wystarczy tutaj pokazać kilka ważnych punktów.
Psalm 110 jest to przysięga/obietnica przymierza uczynione przez Boga Ojca w stosunku do Chrystusa zmartwychwstałego, jako króla i kapłana. Autor Listu do Hebrajczyków (zobacz wersy powyżej) wiąże Mesjańskie królowanie (Hbr. 5:5-6) z kapłaństwem, połączonym ze wskrzeszeniem z martwych. Jezus jest nowym arcykapłanem.
Interesujący jest język Hbr. 5:5. W j. greckim jest tam wyraz ginomai, oznaczający „dojść do istnienia”. Apostołowie nie stosowali tego do naturalnego pochodzenia Jezusa z Marii, lecz Jego bycia pierworodnym z pośród umarłych przez zmartwychwstanie, jako króla i kapłana! Jego „zrodzenie” to wzbudzony z martwych król-kapłan, ten pierwszy spośród narodu, którego należy naśladować!
Melchizedek jest jedyną postacią starej ekonomii, o której wiemy, że funkcjonował jako kapłan i król, czego mojżeszowy porządek ściśle zabraniał. Te dwa urzędy nie mogły być spełniane przez jedną osobę [8], a jednak w przypadku Melchizedeka tak było. Apostołowie stosowali Psalm 110 do Jezusa zmartwychwstałego, jako spełnienie unikalnego kapłaństwa, nie według porządku Aarona i Lewickiego prawa, lecz według porządku Melchizedeka.
Widzimy więc, że Jezus został ogłoszony królem przez przysięgę/dekret/obietnicę przymierza Boga Ojca w Psalmie 2 i ogłoszony kapłanem przez przysięgę/dekret/obietnicę przymierza Boga Ojca, spełnioną przez wskrzeszenie z martwych.
Jezus jest arcykapłanem przez zmartwychwstanie
Jakkolwiek jest to wspaniałe, jakkolwiek cudowne I godne chwały, jest jeszcze bardziej wspaniała dobra nowina. Apostołowie nie zatrzymali się na zastosowaniu tych cudownych wersów do Jezusa, lecz połączyli je z nami w Nim, z ciałem, narodem – ludźmi Bożymi.
Copyright 2011 Dr Stephen R. Crosby www.drstevecrosby.wordpress.com. Udziela się zgody na kopiowanie, przekazywanie czy dystrybucję tego artykułu jeśli niniejsza uwaga zostanie zachowana na wszystkich duplikatach, kopiach i linkach referencyjnych. Na druk w celach komercyjnych czy w jakimkolwiek formie przeznaczonej dla mediów należy uzyskać. contact stephcros9 @ aol.com Stephen Crosby |
________________________________________
[1] Ef. 1:18.
[2] 2Kor. 4:11.
[3] Obecna rzeczywistość z przyszłym spełnieniem.
[4] “Nauka i sztuka biblijnej interpretacji”.
[5] Maschil Numbers 1 and 3. Pinecrest Bible Training Center, Salisbury Center, New York. 13454. No date. I have taken editorial liberty in changing Ed’s references to Jehovah to Yahweh.
[6] Taki jest tego sens w j.hebrajskim Niektórzy wierzą, mając dobre podstawy, że w Księdze Daniela 7:25, zwrot odnoszący się do “małego rogu” chcącego “zmienić czasy i prawa” byłoby lepiej ująć jako „dekret” niż „prawa”, ponieważ występuje tam słowo w j. hebrajskim w liczbie pojedynczej. Łatwo mnie przekonać do tego, że zamiar owego „małego rogu” Daniela jest bezpośrednio skierowany na dekret Psalmu 2 dotyczący królowania Syna. To jest ambicją szalejącego z wściekłością małego rogu i królów ziemi: zmienić ustanowiony na wieki dekret dotyczący Syna, zapieczętowany na zawsze przez Jego zmartwychwstanie. On siedzi w niebiosach, śmieje się z nich. Czy chce ci się oddawać głośno chwałę? Ja tak.
[7] Hbr. 12:22
[8] W jakimś przejściowym sensie Samuel jakoś funkcjonował jako wykonawca zarówno w kapłańskim jak i proroczym obszarze, lecz nigdy nie został namaszczony jako król.
Ty i ja – Królewskie Kapłaństwo_2