Heflin Ruth
Ef. 4,30
A nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego, którym jesteście zapieczętowani na dzień odkupienia.
1 Tes. 5,19
Ducha nie gaście.
W rok po finansowym cudzie, jaki wydarzył się hinduskiej parze, ten mężczyzna przyjechał do nas na letni obóz i zaczął płynąć w cudownym objawieniu. W różnych momentach nabożeństwa widział pracujących aniołów, iskry emanujące z ludzi, którzy uwielbiali Pana i obłok chwały Bożej unoszący się nad pojedynczymi osobami lub całym zgromadzeniem podczas uwielbiania.
Powiedziałam do niego
– Bracie, czy mógłbyś mi zrobić przyjemność. Stale uczę się coraz więcej na temat tego, jak reagować na chwałę, jak sprowadzać chwałę na zgromadzenia, uwydatniać chwałę.
Nauczyłam się, że pewne rzeczy temu przeszkadzają, więc zostawiliśmy je. Gdy widzisz te rzeczy, które pokazuje ci Bóg, czy mógłbyś zapisywać to, co ja w tych momentach mówię lub robię, co się dzieje w czasie nabożeństwa, tak abym mogła to sobie potem przejrzeć i zobaczyć, co nam służy, a czego należy się pozbyć w czasie naszego usługiwania?
Wspaniałomyślnie zgodził się na to i prowadził dla nas tego lata mały notatnik, z którego tak wiele się nauczyliśmy.
Czasami wypowiadamy niewłaściwe rzeczy i chwała gaśnie, gdy takie rzeczy mamy stwierdzone, to nie chcemy nigdy więcej ich powtarzać. Czasami zdarza się też, że zostanie powiedziane coś, co wywołuje strumienie iskier we wszystkich kierunkach, a gdy wiemy o tym, chcemy takie słowa powtarzać jak najczęściej.
Jedną z rzeczy, które poważnie hamują przepływ Chwały Bożej jest brak braterskiej miłości wzajemnej, takiej, jaką nas umiłował Jezus. W chwilach największego zdesperowania wywołanego przez różnych ludzi, Duch Boży szeptał do mojego serca, mówiąc:
– to jest ten, za którego umarł Chrystus.
Gdy to się zdarzało moje serce topniało, ponieważ bez względu na to, co sobie myślałam, jeżeli Pan umarł za tę osobę, to kimże ja jestem, abym wypowiadała cokolwiek przeciw niej. Kimże jestem, abym podnosiła swój głos przeciwko temu człowiekowi? Kim jestem abym była sfrustrowana, poruszona czy doprowadzona do rozpaczy przez tę osobę? Kimże jestem, abym doszła do kresu swojej wytrzymałości z tą osobą? Muszę przebaczyć i poruszać się w przebaczeniu.
Przebaczenie jest tak potężne, że w tym momencie, na myśl o tym, że Chrystus umarł za kogoś, okazywało się, że zapominałam o wszystkim, co początkowo powodowało moją frustrację. Przebaczenie utrzymuje cię przy zdrowych zmysłach i pozwala zachować namaszczenie.
Pewien pastor, który przyjechał na nasz obóz z Pakistanu powiedział mojemu bratu:
– nie wierzcie każdemu pastorowi, który przyjeżdża z naszego kraju i twierdzi, że przemawiał do tłumów, generalnie tak nie jest. Zdarzało się to również i mnie, dopóki nie zacząłem uważnie śledzić tego, czego słuchałem i co mówiłem. Uwaga w tych dwóch dziedzinach spowodowała nową falę cudów w moim życiu i dopiero wtedy zacząłem głosić do tłumów.
Niedawno Barbara Lanzdorf miała wizję kaznodziei stojącego za kazalnicą i głoszącego słowo. Z jednej strony jego ust wypływał strumień szarańczy i pożerał żniwo. Krytycyzm, gorycz, obgadywanie, i walki pożerają żniwa, w które wierzysz.
Jedno dotknięcie Bożej Chwały zmiękcza najtwardsze serce, powoduje, że „ góry spływają do morza.” Niech nawet najmniejsze wzgórki twojego ducha zostaną usunięte.
Gdy Chwała Boża porusza się, nawet cienie myśli, których tam być nie powinno będą przeszkodą. Usuń to wszystko, pozwól Duchowi Bożemu, aby cię upokorzył.
Po pewnym czasie nauki dowiedzieliśmy się jakie rzeczy najbardziej niekorzystnie wpływają na Chwałę Bożą pośród nas:
nasze pragnienie by podobać się ludziom
nasze obawy przed wyglądaniem na zbyt prostych, zbyt niewykształconych
nasza niezdolność do traktowania wszystkiego co wiemy, jako śmieci, jak to czynił Paweł
pragnienie wywoływania wrażenia na ludziach naszym wykształceniem, umiejętnościami i tym z kim bywaliśmy
nasza niezdolność do porzucania raz już wyuczonych rzeczy, gdy Bóg przystępuje do uczenia nas czegoś nowego
nasza niezdolność lub niechęć do odkładania na bok tradycji
nasza niechęć do przebaczania innym.
Bóg pragnie nam dać większą wrażliwość w tych dziedzinach. Jeżeli nauczymy się rozpoznawać obłok – bez względu na to, czy jest obecnych pięć, pięćset, pięć tysięcy czy pięćdziesiąt tysięcy ludzi – będziemy stać pod obłokiem i usługiwać ludziom wprost z Chwały. To jest odnowienie Chwały.
Będziemy musieli porzucić nieco staroci, aby otrzymać trochę nowości, lecz Pan będzie nam pomagał i uczył nas, obiecał, że będzie naszym Pomocnikiem, obiecał nas prowadzić do przodu i będzie to robił, jeżeli my będziemy zdecydowani, aby stać pod obłokiem chwały lub w nim.
Jeżeli odkryjesz takie rzeczy, które przyczyniają się do chwały, rób je, a gdy odkryjesz takie, które zdają się go gasić – unikaj ich. To jest właśnie tak proste.
Jest taki szczególny rodzaj surowości, osądu, który stał się „zielonoświątkowym stylem,” podejścia, które zostało zaakceptowane przez proroków, którzy chcą „ściągać ogień z nieba.” Jedyny problem polega na tym, że ci, którzy chcą przyjąć ten styl, wzywają ogień z nieba na świętych a nie na fałszywych proroków.
Zapominają o tym, że Jezus, który był największym z proroków demonstrował łagodnego ducha. Nie wahaj się poruszać w łagodności chwały.
Niektórzy mogą nas oskarżać o to, że stosujemy jedną rzecz, którą nudzimy stale, lecz jeżeli ta jedna rzecz sprowadza Chwałę, róbmy to, bez względu na to, co mówią ludzie.
Śpiewajmy te nuty, które znamy, aż Bóg nauczy nas nowych, bądź wierny w śpiewaniu dwóch nut, które znasz, aż Bóg da ci nutę trzecią, czwartą i piątą.
Rób cokolwiek musisz zrobić, aby przejść do wiecznej rzeczywistości.
Gdy zaś nauczymy się tego, co zasmuca i odtrąca Ducha tak, że musi odstąpić, z wolnością i radością porzućmy je, tak abyśmy mogli przejść wyżej do większej chwały, którą dla nas przygotował.
Odkryłam, że śpiewanie w Duchu jest jedną z najłatwiejszych dróg do wejścia w chwałę i trwania w niej.
Panie,
Zabierz nam te rzeczy, które oddzielają nas od Chwały, a daj takie, dzięki którym będziemy ją mogli przeżywać mocniej.
W imieniu Jezusa.
Amen.