W Ewangeliach znajduje się ponad 100 odniesień do wiary – wierzenia
Apostoł Paweł naucza, że: „Prawo nie jest z wiary” (Gal. 3:12). Gdyby Chrystus nauczał Prawa, bądź był pod Prawem, to nie powinno być licznych odniesień do wiary w Ewangeliach. Na szczęście, w sumie w Ewangeliach istnieje około 150 odniesień do „wiary” czy „wierzenia”. Jest to oczywistym zaprzeczeniem koncepcji, jakoby w Ewangeliach promowane było Prawo. Tak naprawdę, sprowadza się to do ponad setki sprzeczności. Stanowi to zdecydowany dowód na to, że Ewangelie mówią o przyjmowaniu łaski przez wiarę i mają więcej wspólnego z listami Nowego Testamentu niż z Prawem Mojżeszowym.
Chrystus naucza na temat wiary korzystając z drzewa figowego
Chrystus często wykorzystuje różne okazje, aby nauczać Swoich uczniów o wierze. W sytuacji, w której drzewo figowe uschło wskutek Jego przekleństwa, Jezus reaguje na zdziwienie uczniów słowami:
„Zaprawdę powiadam wam, jeślibyście mieli wiarę i nie wątpili, nie tylko to, co się stało z drzewem figowym, uczynicie, ale gdybyście i tej górze rzekli: Wznieś się i rzuć do morza, stanie się tak” (Mt. 21:21b oraz Mk. 11:23-24)
Nie mówi im, że ta nadnaturalna umiejętność, którą zademonstrował jest dostępna przez uczynki Prawa. Mówi, że jest dla nich dostępna przez wiarę.
Chrystus naucza na temat wiary, aby przebaczać
W pewnej sytuacji Chrystus naucza Swoich uczniów, aby wielokrotnie przebaczali tym, którzy zgrzeszyli przeciwko nim. Uczniowie odpowiadają na to wyzwanie, mówiąc:
„Przydaj nam wiary. A Pan rzekł: Jeślibyście mieli wiarę jak ziarno gorczyczne, i rzeklibyście do tego figowca: Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze, usłuchałby was” (Lu 17: 5b-6).
Prawo nie wymaga od nikogo przebaczania za cokolwiek. W prawie jedynie Bóg przebacza, lecz nie nakazuje tego robić nikomu innemu. Przebaczanie innym jest sprawą wiary, jest okazaniem łaski i jest nauczaniem Nowego Przymierza zarówno przed jak i po Pięćdziesiątnicy. Nauczanie o tym, że Jego uczniowie muszą przebaczać innym jest wypełnieniem i dokończeniem Prawa Mojżeszowego przez Chrystusa.
Chrystus uczy, że wiara jest nieustępliwa w modlitwie
W Ewangelii Łukasza, na przykładzie tego, co znamy pod nazwą „Niesprawiedliwy Sędzia”, Chrystus naucza, że wiara jest nieustępliwa w modlitwie. Kończy opowieść tym pytaniem:
„A czyżby Bóg nie wziął w obronę swoich wybranych, którzy wołają do niego we dnie i w nocy, chociaż zwleka w ich sprawie? Powiadam wam, że szybko weźmie ich w obronę. Tylko czy Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?” (Lu 18:7-8).
Kobieta w tej historii wołała wielokrotnie do sędziego o sprawiedliwość wobec jej przeciwnika i w końcu ją otrzymała. Pytanie zadane tutaj przez Chrystusa pokazuje, że wiara działa w taki sam sposób. Wiara naciska w modlitwie tak długo, aż otrzyma to, czego potrzebuje.
Chrystus przechodząc do zakończenia tej przypowieści mówi o Swoim Drugim Przyjściu (co ujawnia Jego wiedzę o przyszłości).
Chrystus zna przyszłość
Zarówno tutaj, jak i w wielu innych miejscach, jest oczywiste, że Chrystus wie dokładnie, co niesie przyszłość. Rozumie dokładnie, co będzie się działo w przyszłości. Zdarzenia Pasji nie były dla Niego zaskoczeniem. Powiedział Swoim uczniom wcześniej, że to się stanie. Zesłanie Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy również nie było zaskoczeniem. Chrystus powiedział uczniom, że mają tego oczekiwać. Chrystus był świadomy łaski, Nowego Przymierza oraz wszystkiego innego, co jest ważne dziś, nauczał wszystkiego w Ewangeliach.
Chrystus modli się o to, aby Piotrowi nie brakło wiary
Chrystus pokazuje również Swoją wiedzę o przyszłości, gdy kolejny raz komentuje sprawę wiary. Ostrzega Piotra i kilka wersów dalej mówi, że Piotr wyrzeknie się Go. Zachęca Piotra, mówiąc, że modlił się o to, aby wiara Piotra nie ustała.
„Szymonie, Szymonie, oto szatan wyprosił sobie, aby was przesiać jak pszenicę. Ja zaś prosiłem za tobą, aby nie ustała wiara twoja, a ty, gdy się kiedyś nawrócisz, utwierdzaj braci swoich” (Lu 22:31-32).
Jak powiedziano wcześniej, wyrazy „wierzyć” i „wiara” są tym samym. Mieć wiarę to wierzyć. Wierzyć to mieć wiarę. Jeden jest rzeczownikiem, drugi czasownikiem a znaczą dokładnie to samo. Nie jest celem tej książki dokonanie przeglądu tych wszystkich 150 odniesień, lecz zwrócić po raz kolejny uwagę na to, że Prawo nie jest z wiary. Wręcz przeciwnie, Ewangelie mają bardzo dużo do powiedzenia o wierze w Chrystusa i wierzeniu w Chrystusa. Kilka spośród tych licznych odniesień zostało wybranych, aby pokazać, że Ewangelie mówią o łasce przez wiarę, a nie o Prawie Mojżeszowym.
Pokutujcie i uwierzcie
Na przykład, Chrystus stwierdza, że pokuta i uwierzenie to właściwa reakcja na Niego i przesłanie, które przynosi.
„Wypełnił się czas i przybliżyło się Królestwo Boże, upamiętajcie się i wierzcie ewangelii” (Mk 1:15)
Ponownie widzimy, że Chrystus zachęca do wiary, a nie do posłuszeństwa Prawu.
Chrystus chce, aby dzieci wierzyły w Niego
W podobnym sposób, Chrystus komentuje poważną sprawę, jaką jest gorszenie dzieci, które wierzą w Niego. Mówi:
„Kto zaś zgorszy jednego z tych małych, którzy wierzą we mnie, lepiej będzie dla niego, aby mu zawieszono u szyi kamień młyński i utopiono go w głębi morza” (Mt 18:6, oraz Mk 9:2).
W sprawie tutaj omawianej ważne jest to, aby nie zakłócać wiary w Chrystusa dzieci naszym zachowaniem i nie chodzi tu o zachowywanie Prawa.
Przypowieść o czworakiej roli dotyczy zbawienia przez wiarę
Z podobną sytuacją spotykamy się w nauczaniu zwanym „O czworakiej roli”, które pojawia się w kilku Ewangeliach. Chrystus mówi, że niektórzy mogą „nie uwierzyć, i nie zostać zbawieni” oraz „niektórzy wierzą przez chwilę”, lecz później odpadną. Dla Chrystusa, zbawienie nie jest związane z Prawem; a raczej przychodzi przez wiarę w Niego.
„A tymi na drodze są ci, którzy wysłuchali; potem przychodzi diabeł i wybiera słowo z serca ich, aby nie uwierzyli i nie byli zbawieni. A tymi na opoce są ci, którzy, gdy usłyszą, z radością przyjmują słowo, ale korzenia nie mają, do czasu wierzą, a w chwili pokusy odstępują” (Lu 8:12-13).
Nie ma w tym fragmencie wskazówki, jakoby przestrzeganie Prawa Mojżeszowego prowadziło do zbawienia. Tutaj, jak i w innych miejscach, Ewangelia mówi o zbawieniu z łaski przez wiarę. Ewangelie, podobnie jak listy, mówią o łasce, a nie o Prawie. Istnieje wiele oczywistych miejsc sprzeciwiających się idei mówiącej, że Chrystus głosił Prawo, a nie łaskę przez wiarę.
Wierzcie w Chrystusa a będziecie mieli życie wieczne
Zastanówmy się na przykład nad dobrze znanym wersem z Ewangelii Jana:
„Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny” (J 3:16).
Nie ma tu zachęty do zachowywania Prawa. Ten wers mówi o zbawieniu przez wiarę i jest doskonale spójny z wszystkim, co napisano w Listach. Później w tym samym rozdziale pojawia się ten wers:
„Kto wierzy w Syna, ma żywot wieczny, kto zaś nie słucha Syna, nie ujrzy żywota, lecz gniew Boży ciąży na nim” (J 3:36).
Styl życia w łasce uczony przez Chrystusa w ewangeliach
Ponieważ Chrystus nie był obrońcą prawa, Ewangelie pokazują Go jak naucza i demonstruje styl życia według łaski.
Jest to styl życia tych, którzy „poślubili Chrystusa”. Jest życie prowadzone przez tych, którzy oczekują Jego przyjścia. Dzięki takiemu życiu, łaska przemienia wierzących i uwalnia ich do wykonywania wszystkiego, czego Chrystusa naucza w Ewangeliach. Wiara, która zbawia wierzących przez łaskę również uzdalnia ich do poddania się Jemu, jako Panu, i posłuszeństwa Mu we wszystkich sprawach. On umacnia ich przez Ducha Świętego, aby żyli tak, jak On tego naucza.
Chrystus naucza, że wszyscy powinni uwierzyć w Niego
Chrystus naucza, że to On jest w Ewangeliach ostateczną odpowiedzią. Nie uczy tego, że Prawo jest odpowiedzią. Sam mówi o Sobie:
„Jam jest zmarwychwstanie i żywot; kto we mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie” (J 11:25b).
Przestrzeganie prawa nie sprawi, że wierzący będą żyli nawet po swej śmierci. Wiara w Niego, który jest Zmartwychwstaniem i życiem jest jedynym kluczem do życia wiecznego. Ewangelie nie uczą posłuszeństwa Prawu Mojżeszowemu, lecz wiary w Chrystusa. Ewangelie robią to konsekwentnie.
Chrystus stale promuje wiarę
Chrystus uczy, że wiara w Niego spowoduje, że Jego uczniowie będą wykonywać Jego uczynki i większe niż te. Obiecuje Swoim naśladowcom:
„Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto wierzy we mnie, ten także dokonywać będzie uczynków, które Ja czynię, i większe nad te czynić będzie; bo Ja idę do Ojca” (J 14:12b).
Nie ma promocji Prawa w Ewangeliach, a Ewangelia Jana ogłasza, że została spisana po to, abyśmy mogli uwierzyć w Chrystusa.
„te zaś są spisane, abyście wierzyli, że Jezus jest Chrystusem, Synem Boga, i abyście wierząc mieli żywot w imieniu Jego” (J 20:31).
Ewangelia Jana, wraz z pozostałymi, nie została napisana po to, aby zachęcać ludzi do zachowywania Prawa, lecz do uwierzenia w Chrystusa. Wszystkie Ewangelie zostały napisane wiele lat po Pięćdziesiątnicy. Każdy z ich autorów wiedział dobrze o łasce. Nie mieli żadnych problemów z mieszaniem Chrystusa i Jego relacji z Prawem Mojżeszowym. Na wiele sposobów, pokazali w Ewangeliach, że Chrystus prezentował łaskę przez wiarę.
Takie skupienie się na „Całej Łasce” dostrzega nie tylko to, co Chrystus zrobił na Krzyżu, lecz rozumie , to posłuszeństwo Jego nauczaniu na temat bycia właściwym bukłakiem tak, aby łaska mogła prosperować i wzrastać w życiu wierzącego.
W następnym rozdziale przekonamy się, że ludzie otrzymywali przebaczenie grzechów z wiary przez łaskę jeszcze przed Krzyżem i Pięćdziesiątnicą.
strong/p