Zagrożenia zdrowia związane z seksem gejowskim_01

Streszczenie

Relacje seksualne pomiędzy osobami tej samej płci narażają gejów, lesbijki i osoby biseksualne na wysokie ryzyko zapadnięcia na choroby przenoszone drogą płciową (ch.p.d.p.), zranienia fizyczne, zaburzenia psychiczne a nawet skrócenie wieku życia. Istnieje pięć zasadniczych cech, które różnią relacje gejowskie od relacji heteroseksualnych ze względu na określone konsekwencje medyczne. Oto one:

Poziom promiskuityzmu

W okresie przed wybuchem epidemii AIDS, w badaniach przeprowadzonych w roku 1978, 75% białych gejów deklarowało posiadanie więcej niż 100 męskich partnerów seksualnych w ciągu życia: 15% miało 100-249 partnerów seksualnych; 17% miało 250-499; 15% miało 500-999; a 28% zadeklarowało posiadanie więcej niż 1000 męskich partnerów seksualnych. W następnych latach poziom promiskuityzmu obniżył się, ale kilku obserwatorów obawia się, że promiskuityzm znowu zbliża się do poziomu z lat siedemdziesiątych. Konsekwencją medyczną promiskuityzmu jest znacznie większe u gejów prawdopodobieństwo zakażenia HIV/AIDS, syfilisem i innymi ch.p.d.p.

Podobnych poziomów promiskuityzmu nie odnotowano wśród lesbijek. Jednakże w badaniach australijskich 93% lesbijek poinformowało o tym, że miało stosunki seksualne z mężczyznami, przy czym lesbijki 4,5 raza częściej aniżeli kobiety heteroseksualne miały więcej aniżeli 50 męskich partnerów seksualnych w ciągu życia.
Każdy stopień zmienności partnera seksualnego niesie z sobą ryzyko ch.p.d.p.

Zdrowie fizyczne

Powszechne wśród gejów praktyki seksualne prowadzą do licznych ch.p.d.p. oraz zranień fizycznych, które są praktycznie nieznane w populacji heteroseksualnej. Także u lesbijek występuje podwyższone ryzyko ch.p.d.p. Poza tym, w badaniach przeprowadzonych w australijskiej klinice ch.p.d.p. stwierdzono, że lesbijki trzy do czterech razy częściej aniżeli kobiety heteroseksualne odbywają stosunki seksualne z mężczyznami zagrożonymi HIV.

Zdrowie psychiczne

Dobrze udokumentowane badaniami są wysokie wskaźniki zaburzeń psychiatrycznych wśród gejów i lesbijek, w tym depresji, narkomanii i prób samobójczych.
Są one faktem nawet w Holandii, gdzie związki gejowskie, lesbijskie i biseksualne (GLB) są znacznie bardziej akceptowane przez społeczeństwo aniżeli w USA.
Istnieje wysoka korelacja pomiędzy depresją i narkomanią a niebezpiecznymi praktykami seksualnymi, które prowadzą do poważnych problemów medycznych.

Długość życia

Jedyne przeprowadzone badanie epidemiologiczne dokonujące pomiaru długości życia mężczyzn, którzy są gejami lub biseksualistami, wykazało, że tracą oni do 20 lat życia.

Monogamia

Monogamia – w znaczeniu długotrwałej wierności seksualnej – jest rzeczą rzadką w związkach GLB, zwłaszcza wśród mężczyzn gejów. Jedno z badań wykazało, że 66% par gejowskich informowało o stosunkach seksualnych poza związkiem, które miały miejsce w ciągu pierwszego roku, a prawie 90% miało stosunki seksualne poza związkiem po pięciu latach jego trwania.

Zachęcanie ludzi do angażowania się w obarczone ryzykiem zachowania seksualne stwarza zagrożenie dla  ich zdrowia i może prowadzić do skrócenia wieku ich życia. Jednak właśnieto czynią pracodawcy i podmioty rządowe, kiedy zapewniają parom GLB zasiłki albo status, który sprawia, że związki GLB wydają się bardziej akceptowane przez społeczeństwo.

Wprowadzenie

Kiedy sięgam pamięcią we wczesne lata osiemdziesiąte – a pracowałem wtedy w Szpitalu Beth Israel – mam przed sobą żywy obraz młodych, zdrowych gejów umierających na tajemniczą chorobę, którą dopiero później naukowcy zidentyfikowali jako chorobę przenoszoną drogą płciową – AIDS. Przez te lata widziałem wielu pacjentów umierających z tą diagnozą.

Moim obowiązkiem jako lekarza jest oceniać zachowania ze względu na ich wpływ na zdrowie i pomyślność człowieka.
Jeśli coś jest korzystne, tak jak ruch, zdrowe odżywianie czy odpowiednia ilość snu, moim obowiązkiem jest to zalecić. Podobnie, jeśli coś jest szkodliwe, tak jak palenie, przejadanie się, nadużywanie alkoholu czy narkotyków, moim obowiązkiem jest to odradzić.

Jeśli aktywność seksualna podejmowana jest poza małżeństwem, konsekwencje tego mogą być bardzo poważne. Nie ulega kwestii, że promiskuityzm jest często źródłem chorób, od trywialnych po poważne i śmiertelne. W istocie, Centrum Kontroli i Prewencji Chorób w USA szacuje, że 65 milionów Amerykanów cierpi na jedną z nieuleczalnych chorób przenoszonych drogą płciową (ch.p.d.p.)

Istnieją różnice pomiędzy mężczyznami a kobietami co do konsekwencji aktywności seksualnej w obrębie tej samej płci. Ale, co najważniejsze, konsekwencje aktywności homoseksualnej różnią się od konsekwencji aktywności heteroseksualnej. Moim obowiązkiem jako lekarza jest informować pacjentów o zagrożeniach dla zdrowia, jakie niesie seks gejowski, i odradzać im angażowanie się w zachowania szkodliwe.

1. Różnice pomiędzy związkami homoseksualnymi a heteroseksualnymi

Aktualny obraz medialny związków gejowskich i lesbijskich sugeruje, że są one równie – albo nawet w jeszcze większym stopniu – zdrowe, stabilne i pełne miłości, co małżeństwa heteroseksualne
Stowarzyszenia medyczne rozpowszechniają trochę podobne przesłanie
Jednakże, istnieje co najmniej pięć głównych obszarów zróżnicowania pomiędzy związkami gejowskimi a heteroseksualnymi, a każdy ma określone konsekwencje medyczne. Różnice te dotyczą nastepujących dziedzin:

1. Poziom rozwiązłości

2. Zdrowie fizyczne

3. Zdrowie psychiczne

4. Długość życia

5. Definicja „monogamii”.

1. Promiskuityzm

Gejowski autor, Gabriel Rotello, odnotowuje przekonanie wielu gejów, że „podstawą wyzwolenia gejowskiego (…) było «seksualne braterstwo promiskuityzmu», i jakiekolwiek porzucenie promiskuityzmu równałoby się «zdradzie wspólnoty na ogromną skalę»”
Sposób, a w jaki Rotello spostrzega rozwiązłość gejów – o której wyraża się krytycznie – jest spójne z wynikami badań. Szeroko zakrojone badania nad mężczyznami o orientacji homoseksualnej, opublikowane w roku 1978, wykazały, że 75% białych mężczyzn identyfikujących się jako geje wyznało, iż odbyło w ciągu życia stosunki seksualne z ponad 100 różnymi mężczyznami: 15% miało 100-249 partnerów seksualnych, 17% miało ich 250-499, 15% wyznało, że miało 500-999, a 28% miało w życiu więcej aniżeli 1000 męskich partnerów seksualnych
. Odnotowano, że po wybuchu epidemii AIDS, do roku 1984 mężczyźni o orientacji homoseksualnej ograniczyli promiskuityzm, ale w niewielkim stopniu. Zamiast 6 i więcej partnerów na miesiąc, wedle danych z roku 1982, przeciętny respondent w San Francisco nie żyjący w związku monogamicznym miał 4 partnerów na miesiąc w roku 1984

W nowszych badaniach amerykańskie Centrum Kontroli Zachorowań donosi o wzroście promiskuityzmu przynajmniej wśród młodych mężczyzn o orientacji homoseksualnej w San Francisco. W latach 1994 – 1997 liczba homoseksualistów podejmujących kontakty seksualne z wielu partnerami i uprawiających seks analny bez zabezpieczeń wzrosła z 23,6% do 33,3%, przy czym największy wzrost dotyczył mężczyzn poniżej 25 roku życia
Wydaje się, że chociaż AIDS jest w dalszym ciągu chorobą nieuleczalną, nie powstrzymuje już gejów od angażowania się w rozwiązłe kontakty seksualne

Dane na temat promiskuityzmu gejów pochodziły od mężczyzn, którzy określili siebie jako gejów. Niektórzy stronnicy twierdzą, że wskaźnik byłby niższy, gdyby w statystykach ujęto homoseksualistów nieujawnionych
To jest prawdopodobne w świetle danych z badań przeprowadzonych w Australii w 2000 roku, których celem było ustalenie, czy mężczyźni uprawiający seks z mężczyznami są związani ze wspólnotą gejów. W grupie mężczyzn związanych ze wspólnotą gejowską istniało czterokrotnie większe prawdopodobieństwo odbycia stosunku z więcej niż 50 partnerami seksualnymi w ostatnich sześciu miesiącach poprzedzających badania aniżeli w grupie mężczyzn, którzy nie byli związani ze wspólnotą gejów
To może oznaczać, że z homoseksualizmem jawnym wiąże się większe ryzyko aniżeli z homoseksualizmem ukrytym. Przyjęcie tożsamości geja może stwarzać sytuację, w której osobnik czuje się przymuszony do promiskuityzmu, i to w grupie innych, bardziej rozwiązłych gejów.

Ekscesy promiskuityzmu rodzą poważne konsekwencje medyczne – w istocie, jest on przepisem na rozprzestrzenianie chorób i wywołanie epidemii
Epidemia HIV/AIDS w USA pozostała przeważnie problemem gejów, przede wszystkim z powodu większego promiskuityzmu w tym środowisku
. W badaniach opartych na statystykach z lat 1986–1990 oszacowano, iż 20-letni geje z 50-procentowym prawdopodobieństwem zostaną zakażeni HIV, zanim osiągną 55 rok życia
W badaniach z czerwca 2001 blisko 64% mężczyzn chorych na AIDS miało uprzednio kontakty seksualne z mężczyznami
Również syfilis jest bardziej rozpowszechniony wśród gejów. Wydział Zdrowia Publicznego w San Francisco ostatnio poinformował, że syfilis wśród gejów i biseksualistów w mieście osiagnął poziom epidemii. W dzienniku San Francisco Chronicle czytamy:

„Według ekspertów syfilis ma tendencję wzrostową wśród gejów i biseksualistów, ponieważ podejmują oni aktywność seksualną bez zabezpieczeń i z wielu partnerami, których często spotkali w sytuacjach anonimowych, takich jak sex club, księgarnia dla dorosłych, spotkanie internetowe lub łaźnia. Najnowsze dane wskazują, że 93 gejów i biseksualistów w tym roku miało łącznie 1 225 partnerów seksualnych”

Badania przeprowadzone w Baltimore i opublikowane w Archives of Internal Medicine wykazały, że geje zakażali się syfilisem od 3 do 4 razy częściej aniżeli mężczyźni heteroseksualni
Promiskuityzm jest czynnikiem najbardziej odpowiedzialnym za wysokie wskaźniki tych oraz innych chorób przenoszonych drogą płciową, które zostaną wymienione poniżej. Wiele spośród nich powoduje skrócenie wieku życia u mężczyzn, którzy podejmują kontakty seksualne z innymi mężczyznami.

Promiskuityzm lesbijek nie osiaga tak ekstremalnego poziomu, ale jest wyższy aniżeli u kobiet heteroseksualnych. Ogółem, kobiety mają mniej partnerów seksualnych aniżeli mężczyźni. Literatura jednakże przytacza zdumiewające odkrycie na temat promiskuityzmu lesbijek. Badacze australijscy poinformowali,że lesbijki 4,5 raza częściej miały w życiu ponad 50 partnerow seksualnych aniżeli kobiety heteroseksualne (9% lesbijek w porównaniu do 2% kobiet heteroseksualnych); a 93% kobiet, które określiły się jako lesbijki, miało w życiu kontakty seksualne z mężczyznami
Podobnie inne badania wskazują na to, że kobiety uprawiające seks z kobietami, podejmują także kontakty seksualne z mężczyznami

B. Zdrowie fizyczne

Niekorzystne dla zdrowia zachowania seksualne zdarzają się zarówno wśród osób heteroseksualnych, jak i homoseksualnych. Jednak świadectwo zarówno medycyny, jak i nauk społecznych wskazuje na to, że zachowanie homoseksualne jako całokształt jest niezdrowe. Choć zarówno męskie, jak i kobiece praktyki homoseksualne prowadzą do wzrostu zachorowań na choroby przenoszone drogą płciową, to jednak praktyki te, jak i choroby, wystarczająco różnią się od siebie, by zasługiwać na osobą dyskusję.

1. Męskie zachowanie homoseksualne

Kontakty seksualne mężczyzn z innymi mężczyznami prowadzą do większego zagrożenia zdrowia aniżeli kontakty seksualne mężczyzn z kobietami
nie tylko wskutek promiskuityzmu, ale także z powodu natury kontaktów seksualnych pomiędzy mężczyznami. Badacz brytyjski tak podsumowuje to niebezpieczeństwo:

„ Męskie zachowania homoseksualne nie są tak po prostu albo aktywne, albo pasywne, ponieważ obaj partnerzy podejmują zwykle kontakt seksualny polegający na stosunkach genitalno-analnych, oralno-genitalnych i ręcznej stymulacji odbytu, a i kontakt oralno-analny nie należy do rzadkości. (…) Kontakt oralno-analny odpowiada za stosunkowo wysoki wskaźnik chorób spowodowanych przez patogeny obecne w jelitach osobników homoseksualnych. Uraz może utorować drogę mikroorganizmom i doprowadzić tym sposobem do pierwotnych zmian syfilitycznych w części analno-genitalnej. (…) Poza samą sodomią uraz może być spowodowany także przez ciała obce, w tym stymulatory różnego rodzaju, ozdoby penisa i protezy”

Chociaż te specyficzne praktyki opisane poniżej mogą niekiedy być podejmowane przez osoby heteroseksualne, geje podejmują je o wiele częściej

a. Kontakty analno-genitalne

Seks analny jest warunkiem koniecznym (sine qua non) seksu dla wielu gejów
Z fizjologii człowieka jasno jednak wynika, że ciało nie jest przeznaczone do tej aktywności. Odbytnica w sposób znaczący różni się od pochwy pod względem przystosowania do penetracji przez penisa. Wagina posiada naturalne lubrykanty i jest podtrzymywana przez system mięśni. Jest utworzona ze śluzówki pokrytej wielowarstwowym nabłonkiem, co pozwala na znoszenie przez nią tarcia bez uszkodzenia, a także na stawianie oporu działaniom immunologicznym spowodowanym przez nasienie i spermę. W porównaniu z waginą odbyt jest delikatnym mechanizmem złożonym z małych mięśni, które tworzą jednokierunkowe przejście – „tylko dla wychodzących”
. Przy ponawiających się urazach, otarciach i naciągnięciach zwieracz traci napięcie oraz możliwość utrzymania szczelnej izolacji. W konsekwencji seks analny prowadzi do wycieku fekaliów, który łatwo może się przerodzić w dolegliwość chroniczną

Możliwość urazu pogarsza fakt, że jelito posiada wyłącznie pojedynczą warstwę komórek oddzielającą je od wysoce unaczynionej tkanki, to jest krwi
Dlatego jakiekolwiek organizmy wprowadzone do odbytnicy potrzebują o wiele krótszego czasu, by utorować drogę infekcji, aniżeli wprowadzone do pochwy. Pojedyncza warstwa tkanki nie jest w stanie wytrzymać tarcia związanego z penetracją penisa, czego rezultatem są urazy narażające obu uczestników na kontakt z krwią, organizmami obecnymi w fekaliach i na zmieszanie płynów ustrojowych

Co więcej, sperma posiada składniki immunosupresyjne. Dzięki nim w trakcie zwykłego fizjologicznego aktu seksualnego nasienie unika obrony immunologicznej w organizmie kobiety. Zapładnianie królików drogą odbytniczą pokazało, że sperma uszkodziła obronę immunologiczną biorcy
Nasienie może mieć podobny wpływ na ludzi

Ostateczny efekt sprowadza się do tego, że kruchość odbytu i odbytnicy wraz z immunosupresyjnym efektem działania spermy sprawiają, że stosunek analno-genitalny jest najskuteczniejszym sposobem przekazywania wirusa HIV i innych infekcji. Lista chorób pojawiających z niezwykłą częstotliwościa u aktywnych homoseksualistów w następstwie seksu analnego jest zatrważająca:

rak odbytu

ziarnica weneryczna pachwin

kryptosporidia

lamblioza

opryszczka

wirus niedoboru odporności
(HIV)

wirus brodawek ludzkich

drobnoustrojowe zakażenie przewodu pokarmowego isospora belli

zakażenie grzybicze microsporidia

rzeżączka

żółtaczka typu B i
C

syfilis

Przenoszenie niektórych spośród tych chorób drogą płciową jest tak rzadkie w wyłącznie heteroseksualnej populacji, że właściwie aż niespotykane.
Pozostałe choroby, chociaż spotyka się je zarówno wśród praktykujących akty seksualne osobników heteroseksualnych, jak i homoseksualnych, wyraźnie dominują u tych, którzy podejmują akty homoseksualne. Syfilis, na przykład, spotyka się zarówno wśród odbywających stosunki osobników heteroseksualnych, jak i homoseksualnych. Jednakże w roku 1999, hrabstwo King w stanie Washington (Seattle) ogłosiło, że 85% przypadków zachorowań na syfilis odnotowano pomiędzy zdeklarowanymi aktywnymi homoseksualistami
. I, jak wspomniano powyżej, syfilis wśród homoseksualistów osiągnął obecnie poziom epidemii w San Francisco

W badaniach Centrum Kontroli Zachorowań w roku 1988 stwierdzono, że 21% wszystkich przypadków zakażenia żółtaczką typu B było wynikiem praktyk homoseksualnych, podczas gdy 18% zostało przeniesionych drogą współżycia heteroseksualnego
. Ponieważ homoseksualiści stanowią tak niewielki procent populacji (jedynie 1-3%)
posiadają znacząco wyższy wskaźnik infekcji aniżeli osoby heteroseksualne.

Seks analny naraża także mężczyzn na znaczne ryzyko zachorowania na raka odbytu. Rak odbytu jest wynikiem zakażenia niektórymi podtypami wirusa brodawek ludzkich (HPV), które należą do znanych wirusów rakotwórczych.
Dane z roku 1989 wykazały, że poziom zachorowań na raka odbytu był dziesięciokrotnie wyższy u mężczyzn podejmujących praktyki homoseksualne aniżeli u aktywnych seksualnie mężczyzn o orientacji heteroseksualnej i miał tendencję rosnącą
Tak więc rozpowszechnienie raka odbytu pośród gejów jest poważnym problemem. W przypadku tych, którzy są chorzy na AIDS, wskaźnik zachorowania na raka odbytu podwaja się

Inne problemy fizyczne związane z seksem analnym to:

hemoroidy

pęknięcia odbytu

uraz odbytu

utknięcie ciała obcego

b. Kontakty oralno-analne

Udokumentowano niezwykle wysoki wskaźnik zarażenia pasożytami i innych infekcji jelit w populacji aktywnych homoseksualistów płci męskiej, które są spowodowane kontaktami oralno-analnymi. W rzeczywistości istnieje tak wiele infekcji, że w literaturze medycznej opisano tak zwany „syndrom gejowskiego jelita”
„Syndrom gejowskiego jelita to zespół uwarunkowań pojawiający się wśród osób, które uprawiają seks analny bez zabezpieczenia, anilingus (kontakt oralno-analny, przyp. tłum.) czy fellatio (kontakt oralno-genitalny, przyp. tłum.) po akcie analnym”
Chociaż kilku kobietom postawiono diagnozę niektórych infekcji żołądkowo-jelitowych związanych z „jelitem gejowskim”, olbrzymia większość pacjentów posiadająca te uwarunkowania to mężczyźni uprawiający seks z mężczyznami

„Rimming” (sugeruje ruchu okrężne po obrzeżu, przyp. tłum.) to nazwa slangowa dla kontaktu oralno-analnego.
To z powodu tej praktyki pasożyty jelit, zwykle spotykane na obszarach tropikalnych, znajdowane są w ciele młodych gejów amerykańskich. W połączeniu z seksem analnym i innymi praktykami homoseksualnymi, „rimming” stanowi bogate źródło rozmaitych infekcji.

Kontaktami seksualnymi mężczyzn z innymi mężczyznami tłumaczy się większość rosnącej liczby amerykańskich przypadków infekcji przeniesionych drogą płciową, które generalnie nie rozprzestrzeniają się na drodze kontaktu seksualnego.
Do tych chorób zaliczają się żółtaczka typu A
lamblioza (giardia lamblia), czerwonka pełzakowa (entamoeba histolytica)
mononukleoza zakaźna (wirus Epsteina-Barra, EBV)
, ropne zapalenie opon mózgowych (neisseria meningitides)
czerwonka bakteryjna, salmonelloza,
wszawica, świerzb, ostre zapalenie żołądka i jelit (kampilobakterioza)
Amerykańskie Centrum Kontroli Zachorowań stwierdziło wybuch zachorowań na żołtaczkę typu A w Nowym Yorku, gdzie 78% badanych mężczyzn określiło siebie jako osobę o orientacji homoseksualnej lub biseksualnej
Chociaż żółtaczka typu A może się przenosić inną drogą aniżeli droga płciowa, w wielu stanach większość przypadków żółtaczki stwierdza się u gejów
Zakażenie salmonellą rzadko wiąże się z aktywnością seksualną z wyjątkiem stosunków pomiędzy gejami, którzy podejmują kontakty oralno-analne i oralno-genitalne po stosunku doodbytniczym
. Najbardziej niepokojącym nowym odkryciem jest doniesienie o przenoszeniu drogą płciową tyfusu. Na chorobę tę, która jest przenoszona drogą kropelkową i jest dobrze znana w krajach tropikalnych, zapada rocznie tylko 400 Amerykanów, zwykle w wyniku spożycia zakażonej wody lub pożywienia w czasie pobytu za granicą. Jednakże w Ohio przeniesienie tyfusu drogą płciową zdiagnozowano u grupy seksualnych partnerów pewnego mężczyzny, który odbył wcześniej podróż do Puerto Rico

W Ameryce zakażenie ludzkim wirusem opryszczki (HHV-8) jest chorobą spotykaną wyłącznie wśród aktywnych homoseksualistów. Badacze dawno już odnotowali, że u mężczyzn zakażonych HIV/AIDS na drodze kontaktów homoseksualnych często rozwijała się rzadka wcześniej forma raka skóry zwana Kaposi sarcoma. Wśród mężczyzn, którzy zakażają się HIV/AIDS na drodze kontaktów heteroseksualnych czy z powodu używania narkotyków podawanych dożylnie, rzadko spotyka się tę postać raka. Najnowsze badania potwierdziły, że Kaposi carcoma jest następstwem zakażenia wirusem opryszczki HHV-8. The New England Journal of Medicine opisał grupę z San Francisco, w której 38% mężczyzn, którzy mieli jakikolwiek kontakt homoseksualny w ciągu ostatnich pięciu lat, miało pozytywny wynik badania na obecność tego wirusa, podczas gdy żaden z mężczyzn podejmujących kontakty heteroseksualne nie miał pozytywnego wyniku. Autorzy badań sformułowali prognozę, iż u połowy mężczyzn zakażonych zarówno HIV, jak i HHV-8 w ciągu 10 lat rozwinie się rak
Bieżąca literatura medyczna nie określa jasno i szczegółowo rodzaju zachowania seksualnego, które przenosi HHV-8, ale istnieje podejrzenie, że może on być przenoszony przez ślinę

c. Ludzkie odchody

Niektórzy geje seksualizują odchody ludzkie, chodzi tu między innymi o niebezpieczną z punktu widzenia medycznego praktykę koprofilii, która oznacza kontakt seksualny z wysoce zaraźliwymi fekaliami
Praktyka ta naraża uczestników na wszystkie zagrożenia związane z kontaktem analno-oralnym i wiele związanych z kontaktem analno-genitalnym.

d. Fisting

„ Fisting” polega na włożeniu ręki lub przedramienia do odbytnicy i uszkadza ją w o wiele większym stopniu aniżeli seks analny. Może to doprowadzić do zranienia, a także do niesprawności zwieracza odbytu. Do następstw tej praktyki należą infekcje, zapalenia i zwiększona podatność na przyszłe zakażenia ch.p.d.p.
W jednym z badań 22% homoseksualistów przyznało, że uczestniczyło w tej praktyce

e. Sadyzm

Seksualizację bólu i okrucieństwa opisano jako sadyzm, nazwany tak od nazwiska osiemnastowiecznego powieściopisarza, markiza de Sade. Jego powieść pt. Justyna opisuje wielokrotne gwałty i narzucone biczowania
Nie wszystkie osoby uprawiające sadyzm podejmują te same praktyki. Wszakże niedawne ogłoszenie na temat sadystycznej „konferencji” zawierało ostrzeżenie, że uczestnicy mogą ujrzeć „zamierzone zadawanie bólu przez kaleczenie skóry do krwi (…)”. W programie warsztatów znalazł się „fisting waginalny” (z demonstracją), „seks sakralny z okaleczaniem”, któremu miała towarzyszyć „demonstracja okaleczenia na żywym obiekcie”, „skrępowanie liną” oraz warsztat z „uprzężą”, w trakcie którego miała nastąpić „demonstracja i trening w wiązaniu uprzęży erotycznych z prezentacją genitaliów męskich i żeńskich”
Podobne wydarzenie, pod nazwą „Dzikie Walentynki” miało miejsce koło Chicago w dniach 15-17 lutego 2002 roku
Zakres konsekwencji medycznych takich działań jest szeroki – od łagodnych po śmiertelne, zależnie od natury zadanych obrażeń
Aż 37% homoseksualistów praktykowało sadyzm w jakiejś formie

f. Wniosek

Konsekwencje aktywności homoseksualnej dokonały znacznej zmiany w świadczeniu opieki medycznej wobec ogółu populacji. Wraz ze wzrostem występowania w nieoczekiwanych częściach ciała organizmów powodujących ch.p.d.p., prosty ból gardła już nie jest taki prosty. Obecnie lekarze muszą zadawać swoim pacjentom daleko idące pytania, żeby nie popaść w ryzyko błędnej diagnozy. Celem zdiagnozowania bólu gardła należy teraz zadawać pytania dotyczące uprawiania seksu oralnego i analnego. Przypadek hemoroidów nie jest już tylko problemem chirurgicznym. Teraz musimy pytać o praktyki seksualne i wziąć pod rozwagę, że rak odbytu, rzeżączka odbytnicza czy ziarnica weneryczna odbytnicy może utaić się w postaci jawiącej się złudnie jako „zwykłe hemoroidy”
Mało tego, dane wskazują na to, że na przykład rzeżączka odbytnicy i gardła występuje w postaci bezobjawowej w 75% przypadków
.Wpływ konsekwencji zdrowotnych seksu gejowskiego nie ogranicza się do osób podejmujących praktyki homoseksualne. Chociaż prawie 11 milionów ludzi w Stanach jest bezpośrednio dotkniętych nowotworem złośliwym, a – dla porównania – liczba chorych na AIDS wynosi niewiele ponad trzy czwarte miliona, to wydatki związane z leczeniem chorego na AIDS siedmiokrotnie przewyższają wydatki związane z leczeniem pacjenta chorego na raka
Niesprawiedliwość tej dysproporcji jest jeszcze bardziej uderzająca w przypadku cukrzycy i chorób serca
W rezultacie, nieproporcjonalne kwoty wydane na AIDS uszczuplają środki przeznaczone na badania nad lekami przeciwko chorobom, na które zapada większość ludzi.

Zagrożenia zdrowia związane z seksem gejowskim_01

сайт