Ef. 6.16-17
Stójcie tedy, opasawaszy „wasze biodra prawdą, przyodziawszy pancerz sprawiedliwości i obuwszy nogi by być gotowymi do zwiastowania ewangelii pokoju, a przede wszystkim, weźcie tarczę wiary, którą będziecie mogli zgasić wszystkie ogniste pociski złego; Weźcie też przyłbicę zbawienia i miecz Ducha, którym jest Słowo Boże.
Chciałbym, abyśmy rozważyli wyposażenie wojenne, jakie każdy chrześcijanin dostaje od Boga. Zaczniemy od zobaczenia w jakiego rodzaju wojnie bierzemy udział, po czym przyjrzymy się poszczególnym elementom uzbrojenia czy, jak to nazywa Słowo Boże, „zbroi Bożej”. Jak to ma zwykle miejsce przy rozważaniu Słowa Bożego ilość informacji zawarta w tekście jest olbrzymia, będziemy musieli się przyjrzeć nieco dokładniej temu, co tu jest zawarte.
Jak dowiadujemy się ze wstępu do wykładu z chrześcijańskiego uzbrojenia:
w. 12.
bój toczymy nie z ciałem i z krwią, lecz z nadziemskimi władzami, ze
zwierzchnościami, z władcami tego świata ciemności, ze złymi duchami w okręgach niebieskich.
Co to dla nas oznacza? Przede wszystkim to, że musimy się coś na temat przeciwnika oraz prowadzonej przez niego walki dowiedzieć oraz sposobów obrony i ataku jakie możemy stosować wobec niego.
Oczywiście wiemy, że cokolwiek Słowo Boże nam zaleca, jest to z pewnością dobre i właściwe, stąd nie ma sensu zastanawiać się nad tym, czy „proponowana nam zbroja” jest właściwa, jakkolwiek w każdym innym przypadku należałoby to zrobić, skoro wątpliwa byłaby użyteczność tarczy do walki z czołgiem lub procy do walki z pszczołami. Tak więc, nie wdając się na razie w poszczególne elementy zbroi, z pewnością wiemy, że są one właściwe do prowadzonej przez nas walki.
Na początku najważniejszą informacją jest to, że bój toczymy z
– nadziemskimi władzami
– władcami tego świata ciemności
– złymi duchami
te trzy określenia dotyczą tego samego przeciwnika diabła. Waga tej informacji polega na tym, że nie będą przydatne nam żadne zdolności „ciała i krwi”. Wielu chce polegać na sobie i swoich zdolności sądząc, że dadzą sobie radę, lecz Pismo poucza nas, że:
I Kor 2.14.
rzeczy które są z Ducha, należy duchowo rozsądza
Wers ten dotyczy oczywiście bezpośrednio spraw dotyczących Ducha Świętego, lecz i inne duchy (jak czytamy: złe) nie mogą być inaczej rozeznawane jak duchowo. Po prostu potrzebny jest właściwy aparat, zmysł. Jak nie mierzy się długości stołu woltomierzem, ani jego ciężaru centymetrem, tak i do duchowych rzeczy trzeba przykładać duchową miarę. Prowadzimy walkę, której nie widać naszymi oczami, nie słychać i przeważnie nie jest ona bezpośrednio odczuwalna pozostałymi naszymi
zmysłami, choć jej końcowe efekty często aż nadto boleśnie nas dotykają. Właśnie fakt, że „ogniste pociski złego” są niewidoczne dla naszego oka stanowi ich największe niebezpieczeństwo, a przecież Pismo mówi nam, że będziemy je mogli gasić.
W słowach „weźcie całą zbroję Bożą” też jest zawarta pośrednio bardzo ważna informacja. Otóż, po pierwsze: okazuje się, że do jej ubrania potrzebny jest pewien wysiłek (weźcie), a po drugie: że
potrzebna jest cała zbroja, a nie jej części, czy nawet większość. W czasie walki każdy brak może okazać śmiertelnym zagrożeniem. Nikogo nie zdziwi żołnierz ranny w głowę, który poszedł do walki bez przyłbicy (chyba, że jego głupota).
Po trzecie: nie jest to nasza zbroja, ale Boża tzn. w całości dana nam przez Boga. Skoro tak, to możemy mieć pewność, że jest to zbroja doskonała, bo
wszelki dar dobry i doskonały zstępuje z góry od Ojca światłości (Jak. 1.17).
Oczywiście to wszystko nie jest o tak, sobie. Jaki jest cel tej całej „parady”?
Abyście mogli stawić opór w dniu złym i, dokonawszy wszystkiego , ostać się.
To, że mamy złe dni, wiedzą pewnie wszyscy, prawda? Ale co wtedy robimy? Czy w ogóle coś robimy, czy zatapiamy się w swoim żalu? A jednak okazuje, że właśnie w „dniu złym” nie tylko mamy „coś zrobić”
ale, „dokonać wszystkiego” i nie jest to sztuka dla najlepszych tylko.