Wieloryb obala teorię skamielin (wydarzenie z 2001 roku)
Oryg.: http://creation.com/whale-explodes-fossil-theory
Tas Walker
Telewizja pokazywała nową turystyczną atrakcję unoszącą się na ocenie u wybrzeży Południowej Australii: wzdęte ciało wieloryba obgryzane przez dziesiątki wielkich białych rekinów 1,2. Martwy wieloryb dryfował przez prawie tydzień z dala od brzegu, podczas gdy rekiny obrywały kawały ciała od padliny, karmiąc się w szaleńczym pośpiechu. Pierwotnie uważano, że to jakiś wielki frachtowiec zabił go, lecz nie było żadnych znaków uderzenia, ani niczego, co wskazywałoby na to, że nie zdechł z naturalnych przyczyn.
Lokalni najemcy łodzi drżeli patrząc jak ludzie stawali w kolejkach na nadbrzeżu Cape Jervis, 90km na południe od Adelaide, gotowi płacić za możliwość bliższego przyjrzenia się. Każdego dnia dziesiątki łodzi pływały tam i z powrotem do dryfującego wieloryba. Pojawił się nawet regularnie kursujący prom, opływający go i umożliwiający pasażerom bezpośredni widok. Kilka tysięcy ludzi, którzy byli tam, opisało to przeżycie jako 'niesamowite’ (dosł. 'awesome’).
Nierozważne zachowania.
Aktywność pływających zwróciła uwagę władz państwowych. Telewizje na całym świecie wyświetlały materiał pokazujący mężczyznę wspinającego się na 15 metrową padlinę. Widziano również mężczyznę, stojącego na tym wielorybie i trzymającego dziecko, podczas gdy głodne rekiny rozszarpywały padlinę. Kilka osób znajdujących się na łodziach zostało sfilmowanych jak klepały po pyskach krążące wokół rekiny. Następnego dnia policja z wodnego oddziału patrolowała okolicę i monitorowała zachowaniu ludzi. Niektórzy urzędnicy sugerowali nawet, aby dokonać zmian w prawie w celu „ochronienia ludzi byt głupich, aby chronili siebie samych” 3).
Zmartwieni urzędnicy, obawiając się, że ten wieloryb stanie się zagrożeniem dla statków lub wywoła skażenie środowiska, wysłali pirotechniczną brygadę policji, aby go zatopić 4).
Umieszczone zostały 3 ładunki wybuchowe na brzuchu wieloryba, które miały wyrwać dziury, dzięki czemu miał się napełnić wewnątrz wodą. Miano nadzieję, że wybuchy co najmniej przyspieszą jego rozkład. Jak powiedział jeden rzecznik: „Padlinożercy będę miały lepszą okazją do wykonania swojej roboty, którą jest oczyszczanie z martwych i rozpadających się naturalnych materiałów z oceanu”.
Padlina została odciągnięta od wybrzeża i od trasy przepływu statków, a materiał wybuchowy zdetonowany. Sprawozdania mediów przekazały, że nikt nie stał w tym czasie na wielorybie. Oficjalne sprawozdania informowały, że operacja zakończyła się pełnym powodzeniem, a wieloryb już nie stanowi żadnego problemu. Niemniej, później okazało się, że pomimo odpalenia wybuchowych materiałów, które mogły „zrobić dziurę w betonie”, martwy waleń nadal unosił się, nie chcąc iść na dno 5). Wybuch zamiast zrobić dziurę, która miała się nalać wody, zrobił tylko małe wklęśnięcie. Zgodnie z informacjami podanymi przez oficjalne źródła próba zatopienia martwego wieloryba była pierwsza lekcją tego rodzaju, ponieważ nigdy do tej pory czegoś takiego w Australii nie próbowano.
Niemniej dla uważnych obserwatorów jest jasne, że to zdarzenie radykalnie zaprzecza standardowej teorii formowania się skamielin. Oczywiście, skamieliny są znajdowane w dużych ilościach na każdym kontynencie, zakopane w osadowych skałach, nawet w wysokich górach. Znaczne ilości odkopanych skamieniałych szczątków zwierząt zachowanych niemal w całości są pokazywane w muzeach na całym świecie
Ta standardowa teoria formowania się skamielin jest prezentowana w muzeach, uczona w szkołach i na uniwersytetach, przedstawiana w encyklopediach i popularnych książkach.
Dla przykładu pokazujemy diagram znajdujący się w Narodowym Muzeum Dinozaurów w Canberra, Australia. Pierwszy obrazek pokazuje martwego dinozaura, który ma zamknięte oczy i tonie w wodzie. Zwrócony do góry nogami, ze strumyczkami baniek powietrza wydostających się z wnętrza, unoszących się w górę ku powierzchni, w miarę jak zwierzę rozkłada się. Następny obrazek pokazuje już sam jego szkielet leżący na piaszczystym dnie, oczekujący na przykrycie osadami. Kości nie są rozrzucone, lecz poprawnie do siebie przyłączone. Trzeci obrazek to te same koście, ciągle we właściwych pozycjach, przykryte warstwami osadów. Na ostatnim rysunku widoczne są już te kości odsłonięte wskutek wyniesienia w górę skały i jej zerodowania.
Jednak martwy południowo australijski wieloryb obala tą teorię. Cała saga żywo demonstruje fakt, że martwe zwierzęta nie idą natychmiast na dno oceanu, lecz generalnie unoszą się na powierzchni. Każdy, kto ma w domu akwarium wie o tym. Dopiero po tym jak różne morskie stworzenia zasadniczo pochłoną ciało, będzie tonąć.
Szybko posprzątane nieczystości
Nawet po zatonięciu tych resztek, szkielet nie ulega skamienieniu. Craig Smith z Hawajskiego Uniwersytetu badał ciała wielorybów znajdujące się na dnie oceanu przez ponad 10 lat 6). W zasadzie, głęboko na dnie oceanu nie ma dużej ilości żywności i jest to jakby podwodna pustynia. Tak więc, gdy szczątki wieloryba docierają na dno dla wszystkiego, co tam na dole żyje, jest to sygnał do jedzenia.
Całymi miesiącami padlina roi się padlinożercami 7) 8). Setki długich, podobnych do ścięgien ryb zwija się tam w każdym otworze, ogromne rekiny świętują na tym mięknącym ciele. Kraby zajęte są wyjadaniem wszystkiego, co tylko mogą. Zaledwie w ciągu czterech miesięcy cała miękka tkanka może zostać rozdrapana, pozostawiając gołe kości. Kosmate robactwo i krewetko podobne zwierzęta mnożą się i konsumują drobne kawałki tkanek rozsiane na dnie morza. Po kolejnym roku, gdy nie ma już kosmatych zwierzątek, kości zostają pokryte muszlami, małżami, ruro czułkowcami i bakteriami. W ciągu około dziesięciu lat kości zostają skonsumowane aż do stanu całkowitego zaniku i obszar jest wyczyszczony.
Widać wyraźnie, że martwe zwierzęta nie stają się w oceanie w normalnych warunkach skamielinami. Ich rozrzucone kości nie leżą na tyle długo, aby mogły być pokryte przez osady. Aby uległy skamienieniu, konieczne są specyficzne warunki, w szczególności zaś aby zachowane zostały kości w ich poprawnym układzie. Stworzenie musi zostać zakopane szybko, aby uniemożliwić dostęp morskich padlinożerców.
Nie znajdujemy jednak współcześnie zwierząt zakopywanych w ocenach w sposób gwałtowny. Dobrze zachowane skamieliny wskazują na katastrofę, jakieś wydarzenie, które spowodowało nagłą śmierć i zakopanie ciała zanim dobrały się do niego padlinożercy, zanim kości zostały rozproszone i zniszczone. Dobrze zachowane skamieliny są logicznym skutkiem niezwykłych warunków jakie towarzyszyły globalnemu potopowi z Biblii. W tym czasie, potężne potoki wody zalały całe kontynenty, zwalając tony piachu i mułu do oceanów i przykrywając ryby i zwierzęta w tym katastroficznym wydarzeniu. Ten martwy wieloryb z wybrzeża Południowej Australii ostrzega nas przed problemami pojawiającymi się wraz z przyjmowaniem standardowej teorii tworzenia się skamielin. Potop z czasów Noego wyjaśnia dlaczego tak wiele skamielin znajdowanych jest w osadowych warstwach na całej Ziemi.
Podobny artykuł:
Unoszące się ryby a bajki o skamielinach.
—————————-
Odnośniki (niestety nie wszystkie linki aktualnie działają):
1) Hockley, C., Shark scene behaviour ‘appalling’, <www.theaustralian.news.com.au/printpage/0,5942,2418082,00.html>, 19 November 2001.
2) Littely, B., Whale of a feed, <finance.news. com.au/common/story_page/0,4057,2407788%5E421,00.html>, 19 November 2001.
3) Shark patting, whale walking may soon be outlawed,
<www.usatoday.com/news/world/2001/07/24/sharkpatting.htm>, 19 November 2001.
4) The walkabout whale … thar she blows,
<www.cnn.com/2001/WORLD/asiapcf/auspac/07/31/australia.whaleblast/>, 19 November 2001.
5) Debelle, P., Wrong way to remove a right whale, <www.smh.com.au/news/0108/01/national/nationa26.html>, 19 November 2001.
6) Oceanographers say dead whales provide deep-sea living legacy, <www.noaanews.noaa.gov/stories/s377.htm>, 19 November 2001.
7) How to sink a whale, The Blue Planet, BBC Wildlife/Nikon Supplement, Bristol, pp. 18–19, September 2001.
8) Zeidner Russo, J., This whale’s (after) life, <http://www.nurp.noaa.gov/Spotlight/Whales.htm>, 19 November 2001.