Witajcie,
Jon Fenn
Zostawiłem Was ostatnio z tym, że u Boga jednostka jest ważna, lecz jak miał Abram poznać tego Boga?
Matka Teresa
W 1988 roku Misjonarki Miłosierdzia Matki Teresy szukały w Nowym Yorku budynku nadającego się na schronisko dla bezdomnych, które chciały tutaj otworzyć. Odwiedziły burmistrza, Eda Kocha, który zaoferował im budynki dwukrotnie zniszczone pożarem za jednego dolara każdy. Siostry zdobyły 500.000$ na remonty i uruchomiły prace.
Klinem wbitym między miłosierne serce burmistrza a schroniska dla bezdomnych była potężna nowojorska biurokracja. Przez 18 miesięcy siostry podróżowały sfrustrowane między urzędami, aby uzyskać kolejne zezwolenia to na to, to na tamto, aby można było wyremontować i przerobić budynki. Ostateczna obelga przyszła po 2 latach tego procesu, gdy urzędnicy miejsce zdecydowali, że teraz wymagają windy, co miał dodatkowo kosztować 100.000$, pomimo że bezdomni mieli zajmować tylko najniższe piętro, a siostry wyjaśniały, że ich przekonania zabraniają im korzystania z windy.
Matka Teresa zrezygnowała z tego projektu. W ten sposób zaczyna się wspaniała książka Philipa Howarda, wydana w 1994 roku pt.: The Death of Common Sense („Śmierć zdrowego rozsądku”). Pomimo, że jest to książka świecka o stale wzrastającym choć z dobrymi zamiarami, tłumieniu społecznej kreatywności i zdolności do funkcjonowania, można to z łatwością zastosować do konfliktu religii i relacji.
Korzystając z tej historii jako przypowieści, powiedzmy, że burmistrz reprezentuje Pana, Abram jest odpowiednikiem sióstr, a nowojorska biurokracja jest religią, którą Abram zostawił za sobą. Siostry osobiście odwiedziły burmistrza i otrzymały jego słowa, podobnie jak Abram został osobiście odwiedzony przez Pana. Nie ma innego sposobu na poznanie człowieka, czy Boga, jak tylko przez ich słowo oraz przez ich osobistą obecność w życiu. Nie pozwól na to, aby religijni biurokraci i rytuały weszły między twoją relację z Bogiem, żeby nie zablokowały cię, podobnie jak te siostry zostały zablokowane i nie mogły wykonać swego szlachetnego zamiaru.
Jak już po wyjściu z kręgu poznać Pana?
Abram, teraz już Abraham, wyszedł z religijnych rytuałów , w których się wychował, rytuałów umieszczonych między człowiekiem a bogami, jako swego rodzaju zderzak. Jednak Bóg Abrahama nie wstawił między nich żadnych rytuałów, żadnego działania, żadnych uczynków, co dało Abrahamowi możliwość poznania swojej pozycji przed Bogiem.
Tak więc, po 100 latach życia Abrahama, Bóg objawił mu pewne cechy Swego charakteru. (Wiemy, że miał 75 lat, gdy, zobaczywszy Wszechmocnego, zostawił miasto i żył 175 lat. Rodz 12:4, 25:7).
W tym okresie jednego wieku Abraham dowiedział się, że Bóg był Dawcą Ziemi Obiecanej w Rdz 12, Wszechmocnym Bogiem w Rdz 15, El Shaddai – Źródłem Życia w Rdz 17, Tym, który pozwala na wrażliwe wstawiennictwo w Rdz 18, Jahwe Dżireh – Tym, który Zaopatruje w Rdz 22 oraz o przyjaźni.
Tak więc, Abraham poznał Boga po Jego Słowie, gdy Bóg objawił mu się oraz przez Jego obecność w jego życiu. My również w taki sposób poznajemy Pana. Dlatego to częściowo Paweł napisał: „aby błogosławieństwo Abrahamowe przeszło na pogan w Jezusie Chrystusie, my zaś, abyśmy obiecanego Ducha otrzymali przez wiarę” oraz „ Albowiem wszyscy jesteście synami Bożymi przez wiarę w Jezusa Chrystusa” (Gal 3:14, 26).
Do błogosławieństwa Abrahama częściowo należy wolność od rytuałów, swoboda, aby poznać Boga przez Jego Słowo i Jego obecność w naszym życiu, przez Ducha Świętego. Jest to przez wiarę, więc Bóg może demonstrować nam Swoją łaskę.
Przyczyna istnienia prawa
Możecie zapytać o prawa mojżeszowe oraz rytuały, które Sam Bóg dał Mojżeszowi, te 613 przepisów określających w jaki sposób człowiek może przystępować do Boga, jak człowiek ma traktować człowieka, a nawet co do tego, jaką żywność wolno jeść, a jaką nie. Gdyby Bóg chciał relacji to po co dał prawo mojżeszowe?
Odpowiedzi znajdujemy w Liście do Rzymian 3:19 oraz do Galacjan 3:21: „A wiemy, że cokolwiek zakon mówi, mówi do tych, którzy są pod wpływem zakonu, aby wszelkie usta były zamknięte i aby świat cały podlegał sądowi Bożemu”. ”Gdyby bowiem został nadany zakon, który może ożywić, usprawiedliwienie byłoby istotnie z zakonu”.
Innymi słowy: Bóg dał prawo mojżeszowe, aby pokazać ludzkości, że nie ma takiego rytuału, takiej religii, które mogłyby uczynić człowieka sprawiedliwym. Ponownie, Pan cofną ludzkość wstecz, do prawdy objawionej Abramowi – nie ma rytuału, nie ma prawa, nie ma takich ćwiczeń, które mogą sprawić, aby człowiek był sprawiedliwy przed Bogiem. Wyłącznie relacja twarzą w twarz z Bogiem, bez rytuałów między nami, usprawiedliwia człowieka. To, co Jezus zrobił na krzyżu to zagwarantowanie możliwości osobistego poznania Boga.
Objawione Słowo
Po śmierci Mojżesza i Jozuego Izrael przeszedł niemal 4 stulecie huśtawki, od przebudzenia do głębokości grzechu i z powrotem. Ostatecznie pojawił się chłopiec imieniem Samuel, któremu w jego pokoju pojawił się Pan i zawołał: „Samuelu, Samuelu”. Gdy Eli zrozumiał, że to Pan woła chłopca, powiedział mu, aby wrócił do pokoju i odpowiedzieć.
„I przyszedł Pan, stanął i zawołał jak i poprzednio: Samuelu, Samuelu!”
Pojawienie się Pana Samuelowi było początkiem 'współczesnej’ ery proroków w Starym Testamencie. Samuel był pierwszym prorokiem, który miał relację z królem Izraela i ten wzór króla i proroka będzie trwał aż do czasów Malachiasza. Utrzymanie w następnych latach tego wzoru jest zapisane słowami (1Sam 3:21): „…Pan bowiem objawiał się w Sylo Samuelowi w swoim słowie„.
Podobnie jak Abraham poznawał Boga przez Jego Słowo, gdy Pan objawił się mu, tak też było przez stulecia z prorokami. Wizja Słowa Pana była sposobem w jaki Pan komunikował się ze świętymi mężami. Jeśli wydaje ci się, że prorocy spisywali swoje księgi tak, jakby jakaś niewidzialna ręka zwyczajnie prowadziła ich pióro, to mylisz się. Słowo Pana objawiało się im, a oni spisywali to, co widzieli (zwrot „przyszło Słowo Pańskie” tłumaczone jest w poniższych wersach z wersji angielskiej, nie pojawia się w polskich przekładach, inaczej jest tylko w Biblii Gdańskiej – „stało się słowo do…” – przyp.tłum.).
Izajasz – „Widzenie Izajasza, syna Amosa, dotyczące Judy… Słowo, które widział Izajasz, syn Amosowy, nad Judą i nad Jeruzalemem” (Iz 1:1BW, 2:1BG).
Jeremiasz – „… przyszło do mnie Słowo Pana, mówiąc: Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię, …. I wyciągnąwszy rękę, dotknął Pan moich ust i rzekł mi: ...” (Jer 1:4-9).
Ezechiel – „Otworzyły się niebiosa i doświadczyłem widzenia Bożego….Słowo Pańskie przyszło do mnie, Ezechiela, kapłana…” Ez 1:1-3 (lecz większość księgo to jego wizja Pana).
Ozeasz – „Słowo Pańskie, które przyszło do Ozeasza, syna Beeriego… i Pan powiedział do Ozeasza…” (Oz 1:1-2).
Joel – „Słowo Pana, które przyszło do Joel…”: (Joel 1:1).
Amos – „Słowa Amosa, które zobaczył dotyczące Izraela, … Pan powiedział” (Am 1:1-2).
Abadiasz – „Widzenie Abdiasza. Tak rzekł Pan Bóg …” (Ab w.1).
Jonasz – „Słowo Pana przyszło do Jonasza, … „I przyszło Słowo Pana do Jonasza po raz drugi , mówiąc...” (Jon 1:1, 3:1).
Micheasz – „Słowo Pańskie, które przyszło do Micheasza z Moreszet, które zobaczył…” (Mi 1:1-2).
Nie mam tutaj miejsca, aby wyliczyć resztę – lecz zrozumcie, że od czasu, gdy „Pan objawiał się jako Słowo Pańskie Samuelowi”, gdy prorocy Starego Testamentu mówili: „Słowo Pana przyszło do mnie”.. mówili o Osobie, znanej jako Słowo Pańskie, w wizji, czy w czymś co nazywali nawiedzeniem. (Jeśli jesteś zainteresowany, więcej można znaleźć w moim nauczaniu na 2 płytach CD pt. „I AM”.)
Jest to, to samo Słowo Pańskie, które poznał Abraham, gdy wychodził z kręgu religijnych rytuałów, aby poznać Boga. Abraham poznał Go po Jego Słowie i obecności w jego życiu. Tak samo było z prorokami – oni zobaczyli Go jako Słowo Pańskie.
Osobiście wypowiadane słowo wyraża charakter mówiącego, wypowiadane słowa wypływają z charakteru, te słowa są wynikiem obecności innych ludzi w twoim życiu, Tak więc, Słowo Pana, które wypływa z Jego (Ojca) charakteru, staje się sposobem poznawania Boga. Pan pojawiał się jako Słowo, dawał im Swoje Słowo w danej sprawie i pozwolił wykonać je w wierze.
Stało się Ciałem
Od Abrahama do Malachiasza znano Boga przez Jego Słowo, przy czym każde objawienie/nawiedzenie objawiało nieco więcej o Bożej dobroci, Bożym planie, więcej o Słowie Pańskim.
Słowo Pańskie schodziło na dół do ludzi przez stulecia: Abraham to z grubsza 1900 rok przed Chrystusem; Mojżesz – 1400, Samuel ok 1050, Izajasz – 750, Habakuk – 620, do Malachiasza w 430 roku przed Chrystusem… po czym 400 lat milczenia.. jakby Wszechświat sam czekał, odliczając czas.. i wtedy około 4 – 1 roku przed Chrystusem wydarzyła się ta najbardziej zdumiewająca we Wszechświecie rzecz:
„A Słowo ciałem się stało i zamieszkało między nami…” – apostoł Jan czyni to zdumiewające stwierdzenie w Jn 1:14 – to Słowo Pańskie, które pojawiało się małemu Samuelowi, Izajaszowi, i które pokazało mu niebiosa w 4 rozdziale Księgi Izajasza, które położyło swoją rękę na ustach Jeremiasza, aby powołać Go na proroka, które pojawiło się Jonaszowi i powiedziało mu, aby poszedł do Niniwy, a następnie po raz drugi czasie spędzonym przez niego w morzu, które pojawiło się Ezechielowi, który widział cheruby i Jego Samego siedzącego na tronie w pierwszym rozdziale, pojawiło się Micheaszowi w objawieniu, że „Oznajmiono ci człowiecze to, co dobre, czego Pan żąda od ciebie: a tylko, abyś wypełniał prawo, okazywał miłość bratnią i w pokorze obcował ze swoim Bogiem” i teraz TO Słowo Pańskie, które przez stulecia nawiedzało proroków, stało się CZŁOWIEKIEM i zamieszkało między nami.
Cudowna Łaska! Teraz cała ludzkość już na zawsze została uwolniona (podobnie jak Abram uwolniony z kręgu religijnego rytuału) i może poznać Słowo Pańskie osobiście – On stał się jednym z nas. Zakończenie tego cyklu następnym razem.
Abrahm i krąg_2
Wiele błogosławieństw
John Fenn
CWOWI @ aol.com